Kinderen
alle pijlers
Derde kindje
dinsdag 26 december 2017 om 20:21
Hallo allemaal,
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
dinsdag 9 juni 2020 om 23:34
Juist het idee om het niet te doen, zette alles op scherp bij mij. Slapeloze nachten, enorm
onrustig; verdrietig gevoel, etc.. En ik wil op z’n minst iets kunnen uitspreken.
Na 2,5 jaar veel inslikken en er zelf mee proberen te dealen, heb ik nu tegen m’n man gezegd dat ik het echt graag wil en dan vanaf februari/maart 2021 beginnen met proberen. Hij denkt erover na en zei dat hij tijd nodig had. Het kan nog steeds een “nee” worden en momenteel hebben we het er dus verder niet over.
@yukon: ik ken het gevoel heel goed. natuurlijk zou een derde druk zijn, maar daar deal je vanzelf weer mee. ik merk zelf ook dat het me veel meer doet dan ik zou willen (want ik heb er al twee en een vriendin heeft net gehoord dat het er voor haar niet meer in zit om überhaupt moeder te worden wegens te slechte eicellen).
@lievetje: fijn dat het rust geeft! kan me voorstellen dat het heel stressvol is geweest. ik vond het zelf heerlijk om te thuis te hebben maar dat kwam ook doordat het best overzichtelijk was allemaal. als er geen crisis aankwam dan nam ik nu een sabbatical erachteraan.
@worteltaart: wat enorm zonde van die reis! hier heeft man dus hetzelfde. onze jongste is nu 2,5 en slaapt sinds een maand godzijdank eindelijk de nachten door. en mijn man gaat er vaak uit omdat hij sneller dan ik weer in slaap valt. waarom dit evenwicht weer op de kop gooien?
onrustig; verdrietig gevoel, etc.. En ik wil op z’n minst iets kunnen uitspreken.
Na 2,5 jaar veel inslikken en er zelf mee proberen te dealen, heb ik nu tegen m’n man gezegd dat ik het echt graag wil en dan vanaf februari/maart 2021 beginnen met proberen. Hij denkt erover na en zei dat hij tijd nodig had. Het kan nog steeds een “nee” worden en momenteel hebben we het er dus verder niet over.
@yukon: ik ken het gevoel heel goed. natuurlijk zou een derde druk zijn, maar daar deal je vanzelf weer mee. ik merk zelf ook dat het me veel meer doet dan ik zou willen (want ik heb er al twee en een vriendin heeft net gehoord dat het er voor haar niet meer in zit om überhaupt moeder te worden wegens te slechte eicellen).
@lievetje: fijn dat het rust geeft! kan me voorstellen dat het heel stressvol is geweest. ik vond het zelf heerlijk om te thuis te hebben maar dat kwam ook doordat het best overzichtelijk was allemaal. als er geen crisis aankwam dan nam ik nu een sabbatical erachteraan.
@worteltaart: wat enorm zonde van die reis! hier heeft man dus hetzelfde. onze jongste is nu 2,5 en slaapt sinds een maand godzijdank eindelijk de nachten door. en mijn man gaat er vaak uit omdat hij sneller dan ik weer in slaap valt. waarom dit evenwicht weer op de kop gooien?
maandag 15 juni 2020 om 16:35
Ha meiden,
Ik ben er ook nog!
Yukon wat verdrietig dat je partner niet van gedachte is veranderd. Ik snap hem overigens wel, het is waar ik zelf ook tegenop zie, wéér die babytijd. Aan de andere kant is de babytijd ook heel leuk natuurlijk, alleen wel intensiever. Ik kan heel erg zien dat de babytijd tijdelijk is, dus daar zou je het eigenlijk niet voor moeten laten. Aan de andere kant, je moet er wel "even" doorheen en je dus wel kunnen opladen om dat nog een keer te gaan doen. Lastig he! Stel dat je man de babytijd zou kunnen overslaan, zou hij het dan wel willen? Of diep van binnen nog niet? En snap helemaal wat je bedoelt met de confrontatie elke maand. Ik denk dat als we besluiten er niet voor te gaan dat ik dat ook wel lastig zou vinden.
Lievejetje jammer dat de wens nog niet weg is en wel logisch ook dat dat niet zo is. Kan je daar wel over praten met je man? Je kan je ergens bij neerleggen, maar toch graag anders gezien hebben. Ik zie daar ook wel tegenop dat als het een no go wordt voor ons, dat mijn man zich echt makkelijk erbij neerlegt en dan ook niet snapt als ik daar later nog last van zou hebben.
Laura, wat bijzonder dat je het uitgesproken hebt zo. Dat moet ergens wel een opluchting zijn, lijk mij. Ik zoek ergens ook naar dat moment dat ik zelf echt overtuigd ben. Dan is het uiteraard ook nog aan mijn man wat hij wilt. Maar ik vind het denk ik ook wel lastig dat ik zelf maar blijf twijfelen en wikken en wegen.
Wat rot van je vriendin zeg. Is het hoofdstuk moeder worden helemaal afgesloten of gaat ze nog voor eiceldonatie? Lijk me heel moeilijk om mee te dealen.
Worteltaart, wat jammer dat je reis niet doorgaat zeg. Canada is echt super mooi. Had een mooi moment geweest om met elkaar over te hebben inderdaad. Dan heb je wat meer rust en overzie je dingen wat meer, dan dat je het misschien tussen de bedrijven door erover hebt. Hopelijk komen jullie er samen snel uit, bij jou begint net als bij mij de 40 dichtbij te komen..
Ook hier nog de eeuwige twijfel. We zouden deze zomer een beslissing nemen, maar ik denk niet dat de tijd er rijp voor is. Ik denk overigens dat de kans echt groot is dat mijn man het niet ziet zitten. Ik snap wat hij bedoelt, het is druk, maar mijn hart wilt denk ik zo graag nog een kindje
Ik denk dat we de keuze maken uiteindelijk doorschuiven naar het einde van het jaar. Onze embryo's liggen dan 5 jaar opgeslagen en dan vervalt de bewaartermijn. Als het goed is, gaat het Erasmus MC ons dan vragen of we ze nog langer willen bewaren of dat we willen vernietigen. Aangezien ik tegen die tijd bijna 40 ben, wordt het wel een keuze maken. Ik vind het een heel raar idee dat het een erop of eronder verhaal wordt dan.
Ook hier heeft zoontje gespookt en de laatste maand begint het echt beter te worden. Als hij wakker wordt, is hij nu te troosten in bed en gaat hij snel weer slapen. Ondanks dat we er soms nog uit moeten, is het wel kort. Ook gaat mijn dochter in januari naar school en vanaf september mijn zoontje ook naar de peuterspeelzaal. Ik ben benieuwd hoe de balans dan is.
Ik ben er ook nog!
Yukon wat verdrietig dat je partner niet van gedachte is veranderd. Ik snap hem overigens wel, het is waar ik zelf ook tegenop zie, wéér die babytijd. Aan de andere kant is de babytijd ook heel leuk natuurlijk, alleen wel intensiever. Ik kan heel erg zien dat de babytijd tijdelijk is, dus daar zou je het eigenlijk niet voor moeten laten. Aan de andere kant, je moet er wel "even" doorheen en je dus wel kunnen opladen om dat nog een keer te gaan doen. Lastig he! Stel dat je man de babytijd zou kunnen overslaan, zou hij het dan wel willen? Of diep van binnen nog niet? En snap helemaal wat je bedoelt met de confrontatie elke maand. Ik denk dat als we besluiten er niet voor te gaan dat ik dat ook wel lastig zou vinden.
Lievejetje jammer dat de wens nog niet weg is en wel logisch ook dat dat niet zo is. Kan je daar wel over praten met je man? Je kan je ergens bij neerleggen, maar toch graag anders gezien hebben. Ik zie daar ook wel tegenop dat als het een no go wordt voor ons, dat mijn man zich echt makkelijk erbij neerlegt en dan ook niet snapt als ik daar later nog last van zou hebben.
Laura, wat bijzonder dat je het uitgesproken hebt zo. Dat moet ergens wel een opluchting zijn, lijk mij. Ik zoek ergens ook naar dat moment dat ik zelf echt overtuigd ben. Dan is het uiteraard ook nog aan mijn man wat hij wilt. Maar ik vind het denk ik ook wel lastig dat ik zelf maar blijf twijfelen en wikken en wegen.
Wat rot van je vriendin zeg. Is het hoofdstuk moeder worden helemaal afgesloten of gaat ze nog voor eiceldonatie? Lijk me heel moeilijk om mee te dealen.
Worteltaart, wat jammer dat je reis niet doorgaat zeg. Canada is echt super mooi. Had een mooi moment geweest om met elkaar over te hebben inderdaad. Dan heb je wat meer rust en overzie je dingen wat meer, dan dat je het misschien tussen de bedrijven door erover hebt. Hopelijk komen jullie er samen snel uit, bij jou begint net als bij mij de 40 dichtbij te komen..
Ook hier nog de eeuwige twijfel. We zouden deze zomer een beslissing nemen, maar ik denk niet dat de tijd er rijp voor is. Ik denk overigens dat de kans echt groot is dat mijn man het niet ziet zitten. Ik snap wat hij bedoelt, het is druk, maar mijn hart wilt denk ik zo graag nog een kindje
Ik denk dat we de keuze maken uiteindelijk doorschuiven naar het einde van het jaar. Onze embryo's liggen dan 5 jaar opgeslagen en dan vervalt de bewaartermijn. Als het goed is, gaat het Erasmus MC ons dan vragen of we ze nog langer willen bewaren of dat we willen vernietigen. Aangezien ik tegen die tijd bijna 40 ben, wordt het wel een keuze maken. Ik vind het een heel raar idee dat het een erop of eronder verhaal wordt dan. Ook hier heeft zoontje gespookt en de laatste maand begint het echt beter te worden. Als hij wakker wordt, is hij nu te troosten in bed en gaat hij snel weer slapen. Ondanks dat we er soms nog uit moeten, is het wel kort. Ook gaat mijn dochter in januari naar school en vanaf september mijn zoontje ook naar de peuterspeelzaal. Ik ben benieuwd hoe de balans dan is.
woensdag 17 juni 2020 om 21:26
We hebben het er eigenlijk niet meer over. Hij denkt dat ik het ook goed vind zo, dat de wens bij mij weg is. En op zich is het ook goed zo hoor, de wens zal niet weggaan gok ik hoewel hij er soms sterk is en soms niet. Ik kan niet de energie en het verdriet opbrengen er steeds over te beginnen wetende dat hij toch nooit bij zal draaien.
woensdag 17 juni 2020 om 22:17
Wat lastig als je zelf zo de wens hebt voor een derde maar je partner er zo anders instaat. Lijkt me erg moeilijk. Ik kan me voorstellen dat je dat het ook een soort van rouw kan zijn om afscheid te nemen van je wens.
Bij ons speelt dit niet. Mijn man heeft altijd een wens gehad voor een groot gezin, en ik eigenlijk ook wel. Alleen ben ik ouder dan ik wilde voor het eerst moeder geworden ( via de medische weg zwanger geworden). Hierdoor hebben we niet veel tijd meer. Ik wil niet meer na mijn 40ste zwanger worden. Wat ook mee speelt is dat mijn kinderen klein zijn. De jongste is nog een baby. Nog een baby erbij zou betekenen dat het echt aanpoten wordt, en ik vind het soms al zo moeilijk. Ook merk ik dat ik op mijn werk steeds opnieuw moet beginnen na mijn zwangerschapsverlof, je weer moeten bewijzen. Je maakt geen stappen meer in je carrière. Dit zijn de rationele gedachten, maar de wens zit diep.
Bij ons speelt dit niet. Mijn man heeft altijd een wens gehad voor een groot gezin, en ik eigenlijk ook wel. Alleen ben ik ouder dan ik wilde voor het eerst moeder geworden ( via de medische weg zwanger geworden). Hierdoor hebben we niet veel tijd meer. Ik wil niet meer na mijn 40ste zwanger worden. Wat ook mee speelt is dat mijn kinderen klein zijn. De jongste is nog een baby. Nog een baby erbij zou betekenen dat het echt aanpoten wordt, en ik vind het soms al zo moeilijk. Ook merk ik dat ik op mijn werk steeds opnieuw moet beginnen na mijn zwangerschapsverlof, je weer moeten bewijzen. Je maakt geen stappen meer in je carrière. Dit zijn de rationele gedachten, maar de wens zit diep.
woensdag 17 juni 2020 om 22:50
voor jullie Lievejetje en Lily. @blueroosje: ik zit hier ook wel met de carrièrevraag. met name na de geboorte van onze tweede wilde ik nooit meer aan het werk. ik miste ze zo erg dat het fysiek pijn deed en het heeft zeker een half jaar geduurd voordat dat beter werd (ik werkte 4 dagen waarvan een dag in het weekend, mijn man 3,5 dag). heb zelfs ontslag genomen omdat ik dacht dat ik mijn werk niet zo leuk vond, maar het gemis bleef. tegelijkertijd wil ik mezelf ontwikkelen, economisch zelfstandig zijn, mijn studieschuld aflossen en als ik drie dagen werk dan heb ik het gevoel niet mee te tellen.. ik vond de Corona-periode wat dat betreft echt heerlijk: veel met de kinderen, minder hoge verwachtingen van mensen qua werk dat je gedaan krijgt, leven in een lagere versnelling. daar knapten we allemaal onwijs van op hier.
ergens ben ik ook bang dat ik met een derde gewoon nooit meer wil werken.
man en ik hebben het er trouwens niet meer over gehad. ik wacht wel waar hij mee komt. als hij echt niet wil dan houdt het op.
we hebben het er eigenlijk niet over, maar ik merk wel dat dit ook bij mij niet iets Is wat weggaat.
woensdag 29 juli 2020 om 18:56
Hier gaat het goed. Eigenlijk is de wens voor een derde bij ons op de achtergrond. Of nouja bij man is die er niet. Laatst ging het “fout” met condooms, man was totaal in paniek. Hij wilde dit echt echt echt niet. Ik werd gewoon ongesteld maar had wel zoiets, iemand die zoooooo ontzettend duidelijk niet wil, dat gaat nooit veranderen. Het is goed zo hier. Merk dat daardoor die wens van mij ook niet zo aanwezig is, want ik kan hem dat niet aandoen.
Hopelijk voor jullie een andere wending.
Hopelijk voor jullie een andere wending.
woensdag 29 juli 2020 om 21:37
Hier geen verandering eigenlijk. Man wil nog steeds niet en ik doe hard mijn best om me daarbij neer te leggen.
Maar we zijn nu op vakantie in een heel ander deel van NL en blijkbaar is de gemiddelde gezinssamenstelling hier beduidend anders dan in onze regio.
Ik zie écht zoveel gezinnen van 3/4/5 kinderen. In onze regio is 3 eigenlijk het maximale wat je tegenkomt en is dat al redelijk uitzonderlijk.
Maar nu word ik er even veel mee geconfronteerd en denk dan toch steeds even hoe jammer het is om dat niet te hebben. Blijkbaar ben ik nog niet zo ver dat dat me niets meer doet.
Maar we zijn nu op vakantie in een heel ander deel van NL en blijkbaar is de gemiddelde gezinssamenstelling hier beduidend anders dan in onze regio.
Ik zie écht zoveel gezinnen van 3/4/5 kinderen. In onze regio is 3 eigenlijk het maximale wat je tegenkomt en is dat al redelijk uitzonderlijk.
Maar nu word ik er even veel mee geconfronteerd en denk dan toch steeds even hoe jammer het is om dat niet te hebben. Blijkbaar ben ik nog niet zo ver dat dat me niets meer doet.
woensdag 29 juli 2020 om 21:51
Hi meiden!
Ik heb hier een tijd terug ook af en toe meegeschreven, onder een andere nickname.
Wat jullie schrijven is voor mij allemaal heel herkenbaar, dat het maar door je hoofd blijft malen, dat het confronterend voelt als je andere gezinnen ziet met wel 3 (of meer) kinderen..
Laura, ik heb ook enorm genoten van de coronaperiode met de kinderen thuis, en ik heb het helemaal niet als heel pittig ervaren om ze continu thuis te hebben. Natuurlijk was dat het wel, maar bij mij overheerste toch vooral dat ik het erg gezellig vond. Ik vind mijn werk ook stukken minder belangrijk dan toen ik nog geen kinderen had maar vind dat juist een fijn gevoel. Ik sta niet vooraan om promotie te maken, doe lekker mijn eigen ding, en als anderen zich enorm druk maken op het werk dan denk ik echt lekker boeiend ik ga straks lekker naar huis naar mijn lieve kids.
Na het zien van een film over een alleenstaande vader met 7 kinderen (ja echt) was mijn man ineens om om voor de derde te gaan.. gezien onze leeftijden, en het leeftijdsverschil met onze andere kinderen (nu 4 en 6 al) zijn we er toen maar voor gegaan. In ronde 2 was ik zwanger maar helaas bleek op de eerste echo dat het niet goed zat en heb ik met medicatie een miskraam op moeten wekken. Over een paar weken hopelijk een controle-echo waarop niets meer te zien is, zodat we weer een volgende poging kunnen wagen. In ieder geval waren we beide heel blij toen ik zwanger was en zagen het al helemaal voor ons enzo, dus gelukkig geen angstige gevoelens toen het eenmaal zover was, na toch een lange tijd van twijfel aan beide kanten. Misschien moeten jullie dus ook die film eens kijken met jullie partners! Ik zit alleen nu heel hard te denken hoe ie ook alweer heette maar kom er niet op.. als ik het weer weet laat ik het weten
Ik heb hier een tijd terug ook af en toe meegeschreven, onder een andere nickname.
Wat jullie schrijven is voor mij allemaal heel herkenbaar, dat het maar door je hoofd blijft malen, dat het confronterend voelt als je andere gezinnen ziet met wel 3 (of meer) kinderen..
Laura, ik heb ook enorm genoten van de coronaperiode met de kinderen thuis, en ik heb het helemaal niet als heel pittig ervaren om ze continu thuis te hebben. Natuurlijk was dat het wel, maar bij mij overheerste toch vooral dat ik het erg gezellig vond. Ik vind mijn werk ook stukken minder belangrijk dan toen ik nog geen kinderen had maar vind dat juist een fijn gevoel. Ik sta niet vooraan om promotie te maken, doe lekker mijn eigen ding, en als anderen zich enorm druk maken op het werk dan denk ik echt lekker boeiend ik ga straks lekker naar huis naar mijn lieve kids.
Na het zien van een film over een alleenstaande vader met 7 kinderen (ja echt) was mijn man ineens om om voor de derde te gaan.. gezien onze leeftijden, en het leeftijdsverschil met onze andere kinderen (nu 4 en 6 al) zijn we er toen maar voor gegaan. In ronde 2 was ik zwanger maar helaas bleek op de eerste echo dat het niet goed zat en heb ik met medicatie een miskraam op moeten wekken. Over een paar weken hopelijk een controle-echo waarop niets meer te zien is, zodat we weer een volgende poging kunnen wagen. In ieder geval waren we beide heel blij toen ik zwanger was en zagen het al helemaal voor ons enzo, dus gelukkig geen angstige gevoelens toen het eenmaal zover was, na toch een lange tijd van twijfel aan beide kanten. Misschien moeten jullie dus ook die film eens kijken met jullie partners! Ik zit alleen nu heel hard te denken hoe ie ook alweer heette maar kom er niet op.. als ik het weer weet laat ik het weten
maandag 3 augustus 2020 om 20:38
Ik kom even meeschrijven. Hier twee kinderen (hele leuke!) en ik wil graag een derde. Man weet het niet zeker, vooral omdat hij twee (met weinig leeftijdsverschil) flink druk vindt. We hebben het er uitgebreid over gehad, en besloten dat we in de kerstvakantie de knoop door gaan hakken - en het er tot die tijd in principe niet over hebben, want daar wordt het niks anders van. Dus ik kom hier even zo nu en dan mijn hart luchten, want ik merk dat ik het best lastig heb zo nu en dan met het idee dat het hier bij blijft (ondanks dat ik heel blij ben met de twee die er zijn).
dinsdag 4 augustus 2020 om 09:28
Laura, spannend, ik hoop dat je man een keertje bij draait 
.
Lievejetje, ik snap dat zo'n reactie van je man veel duidelijk maakt voor je. Die van mij zou denk ik ook zo reageren
.
Ambracia, wat een geweldig vooruitzicht! Verdrietig van de miskraam, maar gewoon opnieuw proberen.
Bo2, welkom! Dit is een hele goede plek om af en toe je hart te luchten!
. Lievejetje, ik snap dat zo'n reactie van je man veel duidelijk maakt voor je. Die van mij zou denk ik ook zo reageren
. Ambracia, wat een geweldig vooruitzicht! Verdrietig van de miskraam, maar gewoon opnieuw proberen.
Bo2, welkom! Dit is een hele goede plek om af en toe je hart te luchten!
woensdag 12 augustus 2020 om 15:26
hee meiden, ik ontdek opeens dat hier weer veel geschreven is!
Hier hadden we besloten de derde een kans te geven (man had uitgezocht dat er ook auto's zijn waar we met zijn allen in pasten en ik heb hem nog een paar keer gevraagd of hij het ook echt echt ok vond als het raak zou zijn..). Dus afgelopen maand 1x onbeschermd in de vruchtbare dagen (volgens mijn app dan) en morgen is mijn NOD, maar ik voel me best wel zwanger.. (gevoelige borsten en toe beetje tegen misselijk aan), dus het gevoel dat het meteen raak is... dat is dan toch wel even heel erg omschakelen. Als het zo is, is het welkom hoor, maar ik voel nu toch ook wel veel koudwatervrees hoe ons leven dan weer gaat veranderen.
Heb wel net als jullie de afgelopen tijd met thuiswerken als heel prettig ervaren en mijn bedrijf heeft ook gezien dat dat prima werkt, dus daarmee zou het met een derde erbij ook goed te combineren moeten zijn. Maar ik vind dit wel even superspannend!
Hier hadden we besloten de derde een kans te geven (man had uitgezocht dat er ook auto's zijn waar we met zijn allen in pasten en ik heb hem nog een paar keer gevraagd of hij het ook echt echt ok vond als het raak zou zijn..). Dus afgelopen maand 1x onbeschermd in de vruchtbare dagen (volgens mijn app dan) en morgen is mijn NOD, maar ik voel me best wel zwanger.. (gevoelige borsten en toe beetje tegen misselijk aan), dus het gevoel dat het meteen raak is... dat is dan toch wel even heel erg omschakelen. Als het zo is, is het welkom hoor, maar ik voel nu toch ook wel veel koudwatervrees hoe ons leven dan weer gaat veranderen.
Heb wel net als jullie de afgelopen tijd met thuiswerken als heel prettig ervaren en mijn bedrijf heeft ook gezien dat dat prima werkt, dus daarmee zou het met een derde erbij ook goed te combineren moeten zijn. Maar ik vind dit wel even superspannend!
worteltaart wijzigde dit bericht op 13-08-2020 09:41
0.47% gewijzigd
woensdag 12 augustus 2020 om 22:58
Hi ik denk dat ik hier mijn gedachten ook kwijt kan over een derde kindje. Nooit gedacht na mijn tweede dat ik hier mee rond zou lopen. De babyfase vindt ik verschrikkelijk, slapeloze nachten en de aanhankelijkheid.
Als het om werk gaat worden heb ik me altijd aangepast aan de kinderen, en dus thuiswerk gaan doen. Ik ben achter gaan lopen op mijn carrière voor mijn kinderen. Mijn partner heeft grote sprongen gemaakt en is dus ook veel meer gaan verdienen. Hij heeft ook opleiding in tussentijd afgemaakt. Tuurlijk is het niet de schuld van mijn kinderen of partner, want ik had de kinderen ook naar de kdv kunnen brengen. En doen wat hij deed, maar ik vond dat mijn kinderen me nodig hadden.
Nu zijn ze 5 en 9 en kan ik weer wat anders doen. Als ze bijv. Naar de bso gaan.
Verder wil ik als Corona ooit weer vertrekt reizen.
Alleen waarom dan dat gevoel voor een derde kindje. Ik hou echt van kinderen en heb heel veel liefde te geven.
Ik voelde me alleen ook heel eenzaam vroeger, en mijn dochters hebben nauwelijks familie.Ik wil niet dat 1 van hun dat ook overkomt. Ik ben nu 39 en heb mezelf tot volgend jaar gegeven. Daarna het af te sluiten, partner zou nog wel een kindje willen. Hopelijk krijg ik geen spijt van mijn beslissing in de toekomst. In onze vriendenkring houden ze het allemaal op 2 kinderen. Dan denk ik waarom kan ik niet een definitieve beslissing maken hierover. Als ik gezinnen zie met 3 kinderen ben ik jaloers,alleen weet ik niet of ik het aankan.
Het is alsof ik bij de afslag ben waar ik afgelopen jaren naar toe heb gewerkt, en nu beginnen de twijfels
Als het om werk gaat worden heb ik me altijd aangepast aan de kinderen, en dus thuiswerk gaan doen. Ik ben achter gaan lopen op mijn carrière voor mijn kinderen. Mijn partner heeft grote sprongen gemaakt en is dus ook veel meer gaan verdienen. Hij heeft ook opleiding in tussentijd afgemaakt. Tuurlijk is het niet de schuld van mijn kinderen of partner, want ik had de kinderen ook naar de kdv kunnen brengen. En doen wat hij deed, maar ik vond dat mijn kinderen me nodig hadden.
Nu zijn ze 5 en 9 en kan ik weer wat anders doen. Als ze bijv. Naar de bso gaan.
Verder wil ik als Corona ooit weer vertrekt reizen.
Alleen waarom dan dat gevoel voor een derde kindje. Ik hou echt van kinderen en heb heel veel liefde te geven.
Ik voelde me alleen ook heel eenzaam vroeger, en mijn dochters hebben nauwelijks familie.Ik wil niet dat 1 van hun dat ook overkomt. Ik ben nu 39 en heb mezelf tot volgend jaar gegeven. Daarna het af te sluiten, partner zou nog wel een kindje willen. Hopelijk krijg ik geen spijt van mijn beslissing in de toekomst. In onze vriendenkring houden ze het allemaal op 2 kinderen. Dan denk ik waarom kan ik niet een definitieve beslissing maken hierover. Als ik gezinnen zie met 3 kinderen ben ik jaloers,alleen weet ik niet of ik het aankan.
Het is alsof ik bij de afslag ben waar ik afgelopen jaren naar toe heb gewerkt, en nu beginnen de twijfels
donderdag 13 augustus 2020 om 06:40
Er is weinig rationeels aan Misvrolijk. Ik kan prima beargumenteren waarom we het beter bij twee kunnen houden, ook met het oog op mijn carrière. Maar ik wil het gewoon zo ontzettend graag, het is echt een oergevoel. Zeker als er in mijn omgeving derde kinderen in een gezin worden geboren (iets van 5 in de afgelopen twee maanden). Ik ben ook altijd jaloers op gezinnen met 3-4 kinderen en vind tegelijkertijd dat ik niet moet zeuren want ik heb er toch al twee? En die zijn ook nog eens hartstikke gek op elkaar en spelen voortdurend samen.
Verder is het een keuze die je zelf zal moeten maken inderdaad. Al lijkt het me dus straks wel stressvol om zometeen
werk thuis rondom twee kinderen en een baby te plannen.
Hier ligt de keuze bij m’n man. Hij heeft qua werk een stap teruggedaan (minder opdrachten aangenomen) terwijl ik juist met mijn carrière in de lift zat de afgelopen jaren en fulltime ben blijven werken (wel flexibel in te delen, dus ik werk veel in de avonduren als ze op bed liggen). Daarnaast twee dagen kdv en een dag komen opa en oma bij ons thuis oppassen.
Het idee was bij ons ook dat ik dit jaar minder zou gaan werken en een sabbatical van een paar maanden zou nemen. Maar door Corona komt er een enorme crisis aan, dus toen ik een grote opdracht voor twee jaar kon binnenslepen, heb ik dat toch maar gedaan. Ook al had ik eigenlijk andere plannen
Verder is het een keuze die je zelf zal moeten maken inderdaad. Al lijkt het me dus straks wel stressvol om zometeen
werk thuis rondom twee kinderen en een baby te plannen.
Hier ligt de keuze bij m’n man. Hij heeft qua werk een stap teruggedaan (minder opdrachten aangenomen) terwijl ik juist met mijn carrière in de lift zat de afgelopen jaren en fulltime ben blijven werken (wel flexibel in te delen, dus ik werk veel in de avonduren als ze op bed liggen). Daarnaast twee dagen kdv en een dag komen opa en oma bij ons thuis oppassen.
Het idee was bij ons ook dat ik dit jaar minder zou gaan werken en een sabbatical van een paar maanden zou nemen. Maar door Corona komt er een enorme crisis aan, dus toen ik een grote opdracht voor twee jaar kon binnenslepen, heb ik dat toch maar gedaan. Ook al had ik eigenlijk andere plannen
zondag 16 augustus 2020 om 20:21
Wat ontzettend lastig als je zelf zo graag wil maar je partner niet. Bij ons ligt de twijfel bij mij. Als ik denk aan de toekomst, dan zie ik een gezin met 3 kinderen. Een groot gezin heb ik altijd graag gewild, maar wat vergt het veel van mezelf die tropenjaren. Ik geniet enorm van de kids, maar ik vind het soms ook erg zwaar. Ik doe dan veel ook zelf, ik kan alleen gebruik maken van professionele opvang. Mijn man heeft een drukke baan en ook eens veel reistijd ( hij verdient wel veel meer dan ik) Mijn ouders wonen niet op de hoek en de ouders van mijn man zijn op leeftijd. Daarbij geniet ik ook van het werken, en schaam ik me om weer met zwangerschapsverlof te gaan. Ik heb het gevoel dat niet te kunnen maken. Wat ook niet helpt dat mijn vervanger tijdens mijn verlof enorm aast op mijn plek binnen de organisatie ( in mijn werk kan je op verschillende gebieden/afdeling ingezet worden), en ik me sinds ik terug ben enorm heb moeten bewijzen. Ik heb een vast contract, maar ik ben bang dat ze dan zeggen ga jij maar een andere afdeling adviseren. Ook omdat de manager van de afdeling waarvoor ik al jaren werk, best moeite heeft met veranderingen. Dat wil ik niet, heb het naar mijn zin. Ik ben ook goed in wat ik doe. Ik vind dit zo een lastige kwestie. Als ik jonger was geweest, dan had ik de beslissing voor me uitgeschoven ( ben 39).
zondag 16 augustus 2020 om 21:45
zondag 16 augustus 2020 om 23:14
Wat een herkenbare overwegingen allemaal.. hier was het dus niet raak, ben vrijdag ongesteld geworden. En nu weer aan het overwegen of ik het eigenlijk echt wel wil, omdat ik bij de gedachte dat het gewoon raak zou kunnen zijn vorige week in eerste instantie toch ook echt wel schrok en bang was voor alle impact die een zwangerschap zou kunnen hebben op ons leven wat juist nu heel lekker loopt. Ik hoop dat ik komende week een moment vind om hier nog iets uitgebreider over te schrijven hier!
maandag 17 augustus 2020 om 17:05
Ha meiden,
Ik kom ook even schrijven weer!
Wat herkenbaar allemaal weer om te lezen.
Blueroosje, dat maakt het er ook niet makkelijker op als je voor je gevoel niet gewoon met verlof kan gaan. Worst case scenario: stel dat die andere collega je plaats inneemt. Zou je uiteindelijk niet bij een andere organisatie weer zo'n functie kunnen krijgen? Ik weet dat soort argumenten ook allemaal te bedenken om iets niet te doen, maar mijn man zegt altijd (terecht denk ik ook) dat dat soort dingen geen reden moeten zijn om geen kind te krijgen. Als je het echt wilt, komt dat uiteindelijk altijd wel weer goed, rechtsom of linksom.
Worteltaart, oei, wat heftig dat je dat zo ervaren hebt. Dat geeft wel stof tot nadenken.
Laura, ik ben heel erg benieuwd hoe jouw man er uiteindelijk straks in staat. Hoe gaat het met je zoontje nu trouwens?
Lievejetje, dat is dan wel overduidelijk als je partner zo reageert. Ik snap wel dat je er dan eerder in kan berusten.
Hier ook nog steeds geen beslissing genomen. Ik vind het zooo moeilijk en mijn man helemaal. Kortom, voor nu zijn we er dus sowieso niet aan toe en wij zien volgend voorjaar weer verder. Maar diep in mijn hart wil ik wel graag nog, maar ook hier de tijd die gaat tikken straks (ben nu ruim 39 jaar).
Ik kom ook even schrijven weer!
Wat herkenbaar allemaal weer om te lezen.
Blueroosje, dat maakt het er ook niet makkelijker op als je voor je gevoel niet gewoon met verlof kan gaan. Worst case scenario: stel dat die andere collega je plaats inneemt. Zou je uiteindelijk niet bij een andere organisatie weer zo'n functie kunnen krijgen? Ik weet dat soort argumenten ook allemaal te bedenken om iets niet te doen, maar mijn man zegt altijd (terecht denk ik ook) dat dat soort dingen geen reden moeten zijn om geen kind te krijgen. Als je het echt wilt, komt dat uiteindelijk altijd wel weer goed, rechtsom of linksom.
Worteltaart, oei, wat heftig dat je dat zo ervaren hebt. Dat geeft wel stof tot nadenken.
Laura, ik ben heel erg benieuwd hoe jouw man er uiteindelijk straks in staat. Hoe gaat het met je zoontje nu trouwens?
Lievejetje, dat is dan wel overduidelijk als je partner zo reageert. Ik snap wel dat je er dan eerder in kan berusten.
Hier ook nog steeds geen beslissing genomen. Ik vind het zooo moeilijk en mijn man helemaal. Kortom, voor nu zijn we er dus sowieso niet aan toe en wij zien volgend voorjaar weer verder. Maar diep in mijn hart wil ik wel graag nog, maar ook hier de tijd die gaat tikken straks (ben nu ruim 39 jaar).
vrijdag 4 september 2020 om 22:26
Man en ik hebben afgesproken om het er een tijdje niet over te hebben, maar ik merk dat ik het lastig vind. Ik wil graag zekerheid: als het definitief geen derde wordt dan ga ik opruimen en zorgen dat ik van alle babyzooi af kom, als we het wel gaan proberen wil ik nu los. Man heeft tijd nodig om te bedenken wat hij wil, dus ik zit nog even in de onzekerheid.
Puntje hier, misschien heeft iemand van jullie daar ervaring mee: man vond de babytijd met onze eerste prima, maar met onze tweede helemaal niet leuk. Tweede plakte enorm aan mij en was nauwelijks door hem te troosten, en hij vond het eerste half jaar echt enorm lastig. Hij is heel bang voor een herhaling daarvan (en zegt ook dat hij zo zou tekenen voor een 1-jarig kind, maar ja, dat is lastig...). Weet iemand hoe ik dat beter kan maken? Is dit een herkenbaar gevoel? Tips of manieren om hiermee om te gaan?
Puntje hier, misschien heeft iemand van jullie daar ervaring mee: man vond de babytijd met onze eerste prima, maar met onze tweede helemaal niet leuk. Tweede plakte enorm aan mij en was nauwelijks door hem te troosten, en hij vond het eerste half jaar echt enorm lastig. Hij is heel bang voor een herhaling daarvan (en zegt ook dat hij zo zou tekenen voor een 1-jarig kind, maar ja, dat is lastig...). Weet iemand hoe ik dat beter kan maken? Is dit een herkenbaar gevoel? Tips of manieren om hiermee om te gaan?
vrijdag 4 september 2020 om 23:20
Hallo allemaal,
Hier ook de wens voor een derde alleen een iets ander verhaal dan de meeste van jullie; ik ben bewust alleenstaand moeder met 2 kinderen van dezelfde bekende donor en al 18 pogingen bezig voor een derde. Helaas een vroege miskraam gehad in ronde 10. Ik heb inmiddels wel “een soort van” rust in mn lijf dat het wellicht niet meer gaat lukken maar daar echt vrede mee hebben lukt nog niet 100% (Anders zou ik wel stoppen met proberen) dus ik blijf gewoon elke maand insemineren en verder probeer ik er niet teveel mee bezig te zijn
Als jullie me buiten de boot vinden vallen hoor ik het wel maar anders zou ik graag af en toe mee lezen/schrijven... O ja ik word binnenkort 36 en mijn kinderen zijn 5 en 3 
Hier ook de wens voor een derde alleen een iets ander verhaal dan de meeste van jullie; ik ben bewust alleenstaand moeder met 2 kinderen van dezelfde bekende donor en al 18 pogingen bezig voor een derde. Helaas een vroege miskraam gehad in ronde 10. Ik heb inmiddels wel “een soort van” rust in mn lijf dat het wellicht niet meer gaat lukken maar daar echt vrede mee hebben lukt nog niet 100% (Anders zou ik wel stoppen met proberen) dus ik blijf gewoon elke maand insemineren en verder probeer ik er niet teveel mee bezig te zijn
Als jullie me buiten de boot vinden vallen hoor ik het wel maar anders zou ik graag af en toe mee lezen/schrijven... O ja ik word binnenkort 36 en mijn kinderen zijn 5 en 3
~ It takes a rad mama to be a father too ~
vrijdag 4 september 2020 om 23:35
Oh oh wat is dit herkenbaar.
Ik heb ook een sterke wens voor een 3 een mijn man absoluut niet.
Bij mij speelt het dagelijks. De jongste is bijna baby - af en man heeft het over het wegdoen van de wandelwagen, kleinste autostoeltje etc.
Man man, ik voel me dan zo rot.
Wat het lastig maakt is dat we 2x via icsi zwanger zijn en nu ook nog embryo's in de vriezer hebben. Man wil deze laten vernietigen, maar ik zou ze graag nog terug willen laten plaatsen. Levert dat geen zwangerschap op, dan is het voor mij ook klaar (denk ik).
Ik vind het zo'n enorm dilemma....
Erg fijn om ervaringen van anderen te lezen.
Wat betreft die babytijd en herhaling daarvan, tja dat blijft een verrassing natuurlijk hoe dat zal zijn met een ander/nieuw kindje. Uiteindelijk gaat die tijd ook weer voorbij. Lastig hoor, ik kan wel snappen dat iemand daar tegenop ziet. Maar als er de wens is voor nog een kindje, zijn praktische bezwaren vaak minder van belang (is mijn ervaring).
Ik heb ook een sterke wens voor een 3 een mijn man absoluut niet.
Bij mij speelt het dagelijks. De jongste is bijna baby - af en man heeft het over het wegdoen van de wandelwagen, kleinste autostoeltje etc.
Man man, ik voel me dan zo rot.
Wat het lastig maakt is dat we 2x via icsi zwanger zijn en nu ook nog embryo's in de vriezer hebben. Man wil deze laten vernietigen, maar ik zou ze graag nog terug willen laten plaatsen. Levert dat geen zwangerschap op, dan is het voor mij ook klaar (denk ik).
Ik vind het zo'n enorm dilemma....
Erg fijn om ervaringen van anderen te lezen.
Wat betreft die babytijd en herhaling daarvan, tja dat blijft een verrassing natuurlijk hoe dat zal zijn met een ander/nieuw kindje. Uiteindelijk gaat die tijd ook weer voorbij. Lastig hoor, ik kan wel snappen dat iemand daar tegenop ziet. Maar als er de wens is voor nog een kindje, zijn praktische bezwaren vaak minder van belang (is mijn ervaring).
.
zondag 6 september 2020 om 22:04
Tjsa ik vond de babytijd van allebei mijn kinderen niet leuk maar ik vind ze nu wel heel leuk. Dus die babytijd neem ik maar voor lief omdat ik graag nog een kindje wil. Voor jouw man geldt dan denk ik dat hij moet afwegen, en jullie daarover praten, hoe graag hij nog een kind wil en of hij die babytijd daar nog een keer voor over heeft.BO2punt0 schreef: ↑04-09-2020 22:26Puntje hier, misschien heeft iemand van jullie daar ervaring mee: man vond de babytijd met onze eerste prima, maar met onze tweede helemaal niet leuk. Tweede plakte enorm aan mij en was nauwelijks door hem te troosten, en hij vond het eerste half jaar echt enorm lastig. Hij is heel bang voor een herhaling daarvan (en zegt ook dat hij zo zou tekenen voor een 1-jarig kind, maar ja, dat is lastig...). Weet iemand hoe ik dat beter kan maken? Is dit een herkenbaar gevoel? Tips of manieren om hiermee om te gaan?
donderdag 17 september 2020 om 11:02
Mandylion, wij zitten in dezelfde situatie. Hier ook twee kinderen d.m.v. ICSI mogen krijgen en wij hebben 4 cryo's over. Hoeveel hebben jullie er nog?
Ik vind het ook verschrikkelijk moeilijk om ze te vernietigen. Mijn man heeft dat ook wel. En ik merk dat hij er bij tijd en wijlen meer er voor openstaat om toch terug te plaatsen dan voorheen. Eerst echt bedenkingen en "ik moet er nu echt niet aan denken". Mijn jongste is twee, dus misschien heeft jouw partner misschien nog wat tijd nodig? En misschien komt het wel nooit natuurlijk. Maar de babytijd is echt intensief en niet echt een periode om echt te beslissen. Ik vond het wegdoen van de spullen ook heel moeilijk en mijn man heeft zelfs gezegd "al doen we er nooit meer wat mee, dan laat je het toch staan". Dat gaf in ieder geval wel meer rust, dat het niet gelijk weg hoefde, ongeacht wat de uitkomst zou worden. We hebben eerder echt besloten om het onderwerp te laten rusten en na een jaar weer erover te hebben. Dat werkte voor ons ook wel goed. En soms heb je het toch erover.
Hoe oud zijn jullie? Heb je nog de tijd? Hier 39,5 en 51 dus volgend jaar echt de knoop doorhakken.
Ik snap mijn man in ieder geval ook heel sterk dat hij twijfelt. Laatst zei hij dat hij er wel meer voor openstaat en voor mij zou willen doen. Maar ik heb gezegd dat hij echt zelf ook moet willen. Hij wilt later geen verwijt krijgen. Ik heb gezegd dat dat echt geen argument moet zijn om zoiets te doen. Het gaat echt om een kind. En ik vind dat een nee altijd voor gaat, we moeten beiden echt willen. Het kan ook een kindje met een beperking worden of een huilbaby. En ik zou het hem nooit kwalijk nemen als hij niet wilt. Ik vind het in ieder geval heel fijn dat hij er over na wilt denken en het niet uitsluit.
We zeiden laatst ook tegen elkaar dat we nooit spijt van een kind zullen krijgen, maar waars wel spijt als we de embryo's laten vernietigen.
Ik ben nu nog niet toe aan terugplaatsen, maar denk dat ik het in het voorjaar/ zomer wel zou willen. Ik heb er last gehad van rug en bekken na de tweede zwangerschap en dat gaat nu echt eindelijk weer goed. Hier lag bij mij ook een twijfel, maar nu weet ik dat het goed kan komen, durf ik een volgende zwangerschap wel aan. Eerst zat hier bij mij nog ene grote twijfel.
Bam wat rot dat het maar niet wilt lukken. Met de eerste twee ging het zwanger worden wel snel?
BO2 lastig, ik snap dat dat moeilijk voor hem was.Mijn eerste was ook heel goed bij mij te troosten en moeilijk bij mijn man de eerste 1,5 jaar. Met de tweede was het juist meer andersom. Het hoeft dus echt niet weer te gebeuren, maar ja dat weet je niet van tevoren. Misschien vanaf het begin heel erg alert op zijn en gelijk verdelen met dingen?
Worteltaart hoe sta je er nu in?
Ik vind het ook verschrikkelijk moeilijk om ze te vernietigen. Mijn man heeft dat ook wel. En ik merk dat hij er bij tijd en wijlen meer er voor openstaat om toch terug te plaatsen dan voorheen. Eerst echt bedenkingen en "ik moet er nu echt niet aan denken". Mijn jongste is twee, dus misschien heeft jouw partner misschien nog wat tijd nodig? En misschien komt het wel nooit natuurlijk. Maar de babytijd is echt intensief en niet echt een periode om echt te beslissen. Ik vond het wegdoen van de spullen ook heel moeilijk en mijn man heeft zelfs gezegd "al doen we er nooit meer wat mee, dan laat je het toch staan". Dat gaf in ieder geval wel meer rust, dat het niet gelijk weg hoefde, ongeacht wat de uitkomst zou worden. We hebben eerder echt besloten om het onderwerp te laten rusten en na een jaar weer erover te hebben. Dat werkte voor ons ook wel goed. En soms heb je het toch erover.
Hoe oud zijn jullie? Heb je nog de tijd? Hier 39,5 en 51 dus volgend jaar echt de knoop doorhakken.
Ik snap mijn man in ieder geval ook heel sterk dat hij twijfelt. Laatst zei hij dat hij er wel meer voor openstaat en voor mij zou willen doen. Maar ik heb gezegd dat hij echt zelf ook moet willen. Hij wilt later geen verwijt krijgen. Ik heb gezegd dat dat echt geen argument moet zijn om zoiets te doen. Het gaat echt om een kind. En ik vind dat een nee altijd voor gaat, we moeten beiden echt willen. Het kan ook een kindje met een beperking worden of een huilbaby. En ik zou het hem nooit kwalijk nemen als hij niet wilt. Ik vind het in ieder geval heel fijn dat hij er over na wilt denken en het niet uitsluit.
We zeiden laatst ook tegen elkaar dat we nooit spijt van een kind zullen krijgen, maar waars wel spijt als we de embryo's laten vernietigen.
Ik ben nu nog niet toe aan terugplaatsen, maar denk dat ik het in het voorjaar/ zomer wel zou willen. Ik heb er last gehad van rug en bekken na de tweede zwangerschap en dat gaat nu echt eindelijk weer goed. Hier lag bij mij ook een twijfel, maar nu weet ik dat het goed kan komen, durf ik een volgende zwangerschap wel aan. Eerst zat hier bij mij nog ene grote twijfel.
Bam wat rot dat het maar niet wilt lukken. Met de eerste twee ging het zwanger worden wel snel?
BO2 lastig, ik snap dat dat moeilijk voor hem was.Mijn eerste was ook heel goed bij mij te troosten en moeilijk bij mijn man de eerste 1,5 jaar. Met de tweede was het juist meer andersom. Het hoeft dus echt niet weer te gebeuren, maar ja dat weet je niet van tevoren. Misschien vanaf het begin heel erg alert op zijn en gelijk verdelen met dingen?
Worteltaart hoe sta je er nu in?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
