Kinderen
alle pijlers
Doen wij moeders nog dingen zonder ons schuldig te voelen naar kind of partner?
zaterdag 30 juni 2007 om 23:02
De (meeste) vaders gaan zorgeloos werken, zonder zich druk te maken over de hoeveelheid uren die ze werken. Er moet toch geld in het laadje komen zullen de meesten zeggen. Met sporten precies hetzelfde, 2/3 avonden in de week sporten of een ander hobby uitoefenen, geen probleem, als er maar iemand (mama dus:)) thuis is. Of bijvoorbeeld op hun papadag lekker de boel de boel (het huishouden:P) laten thuis en met (de) kind(eren) op pad.
Hoe doen die vaders dat toch?
Ik merk van mezelf dat ik me regelmatig schuldig voel, soms naar m'n dochtertje (ben ik niet te veel van huis voor werk/studie? ) en dat terwijl ik het erg naar m'n zin heb op m'n werk en opleiding, daarnaast probeer ik nog 2 avondjes sporten (kind slaapt en heeft het prima bij d'r papa). En dan dat eeuwige huishouden waar maar geen eind aan lijkt te komen en waar ik zelf geen puf of zin meer in heb na een werkdag. (hoe doet schoonma dat toch, zoveel tijd overhouden als ze oppast, zodat ze nog een groot deel van het huis schoon kan maken). En mijn man doet toch echt veel in huis, en zonder morren. Maar als dochterlief in bed ligt gun ik hem ook die rust (hij maakt langere dagen dan ik)
Zijn er vrouwen die zich om dat soort dingen niet druk maken? Hoe komt het toch dat veel vrouwen dat eeuwige schuldgevoel niet los kunnen laten? En nog belangrijker, hoe kom je er vanaf? :( :P
Hoe doen die vaders dat toch?
Ik merk van mezelf dat ik me regelmatig schuldig voel, soms naar m'n dochtertje (ben ik niet te veel van huis voor werk/studie? ) en dat terwijl ik het erg naar m'n zin heb op m'n werk en opleiding, daarnaast probeer ik nog 2 avondjes sporten (kind slaapt en heeft het prima bij d'r papa). En dan dat eeuwige huishouden waar maar geen eind aan lijkt te komen en waar ik zelf geen puf of zin meer in heb na een werkdag. (hoe doet schoonma dat toch, zoveel tijd overhouden als ze oppast, zodat ze nog een groot deel van het huis schoon kan maken). En mijn man doet toch echt veel in huis, en zonder morren. Maar als dochterlief in bed ligt gun ik hem ook die rust (hij maakt langere dagen dan ik)
Zijn er vrouwen die zich om dat soort dingen niet druk maken? Hoe komt het toch dat veel vrouwen dat eeuwige schuldgevoel niet los kunnen laten? En nog belangrijker, hoe kom je er vanaf? :( :P
zaterdag 30 juni 2007 om 23:06
zaterdag 30 juni 2007 om 23:08
zaterdag 30 juni 2007 om 23:17
Ik voel me ook nooit schuldig. Ben overdag genoeg bij de kids, dus als ik 's avonds wegga merken ze er niks van en als ik in het weekend wegga is manlief altijd thuis. En manlief wist van te voren dat ik erg trouw ben aan mijn vriendinnen en dat we regelmatig iets met elkaar doen. (uit eten, stappen, winkelen, dagjes weg met de kids enz.) En daarbij krijgt hij genoeg aandacht hoor.
zaterdag 30 juni 2007 om 23:18
En waarom lees ik dan toch regelmatig hier op viva dat (vaak vrouwen) zich schuldig voelen naar hun partner of kind toe over de hoeveelheid uren die ze werken, het huishouden dat (onbedoeld?:D) blijft liggen....(alsof wij daar alleen verantwoordelijk voor zijn)
Ik merk dat het gevoel dat ik heb hier ook vaak onterecht is. Partner is tevreden met de gang van zaken, dochter doet het prima, heeft het overal naar haar zin. Alleen op sommige dagen (zoals vandaag) kan ik me overal druk om maken. Doe ik het wel goed? Dat moeten toch wel meer vrouwen hebben? Of nu is het nu ineens onherkenbaar wat ik schrijf....:o.
Ik merk dat het gevoel dat ik heb hier ook vaak onterecht is. Partner is tevreden met de gang van zaken, dochter doet het prima, heeft het overal naar haar zin. Alleen op sommige dagen (zoals vandaag) kan ik me overal druk om maken. Doe ik het wel goed? Dat moeten toch wel meer vrouwen hebben? Of nu is het nu ineens onherkenbaar wat ik schrijf....:o.
zaterdag 30 juni 2007 om 23:20
Nee, sorry, voel me ook niet schuldig.
Misschien helpt het wel dat mijn ouders ook allebei werkten en ik in de vakanties ook, tot groot genoegen van mijzelf, naar m'n opa en oma moest. Ik merkte alleen niet dat het een moeten was, omdat m'n ouders moesten werkren, wij gingen gewoon, hiep hoi, naar opa en oma. 2 weken éne opa en oma, 1-2 weken andere opa en oma en dan nog 3 weken met m'n ouders op vakantie. Heerlijk was dat.. gewoon 6 weken weg!
Verder hebben mijn man en ik afspraken. We gaan niet elk weekend weg, zodat de andere ouder meerdere weekenden alleen met de kinderen is. M"n kinderen hadden het altijd reuze naar de zin op kdv en nu op nso.
En dan ben ik thuis, spelen ze bij vriendjes, vriendinnetjes. Nou, lekker toch, heb ik tijd voor mezelf.
Tuurlijk doen we ook nog dingen mét de kinderen, maar we hebben het allemaal prima naar de zin, sporten is inderdaad óf in de tijd dat kinderen op bed liggen, óf in de tijd dat ze op school zitten. De laatste tijd gaat sporten niet zo goed bij mij en wandel ik met de kinderen na het eten ook hartstikke leuk en gezellig.
Mijn moeder heeft zich wel eens schuldig gevoeld, dat ze werkte. Dat heb ik haar gelukkig wat uit het hoofd kunnen praten. Nergens voor nodig
Misschien helpt het wel dat mijn ouders ook allebei werkten en ik in de vakanties ook, tot groot genoegen van mijzelf, naar m'n opa en oma moest. Ik merkte alleen niet dat het een moeten was, omdat m'n ouders moesten werkren, wij gingen gewoon, hiep hoi, naar opa en oma. 2 weken éne opa en oma, 1-2 weken andere opa en oma en dan nog 3 weken met m'n ouders op vakantie. Heerlijk was dat.. gewoon 6 weken weg!
Verder hebben mijn man en ik afspraken. We gaan niet elk weekend weg, zodat de andere ouder meerdere weekenden alleen met de kinderen is. M"n kinderen hadden het altijd reuze naar de zin op kdv en nu op nso.
En dan ben ik thuis, spelen ze bij vriendjes, vriendinnetjes. Nou, lekker toch, heb ik tijd voor mezelf.
Tuurlijk doen we ook nog dingen mét de kinderen, maar we hebben het allemaal prima naar de zin, sporten is inderdaad óf in de tijd dat kinderen op bed liggen, óf in de tijd dat ze op school zitten. De laatste tijd gaat sporten niet zo goed bij mij en wandel ik met de kinderen na het eten ook hartstikke leuk en gezellig.
Mijn moeder heeft zich wel eens schuldig gevoeld, dat ze werkte. Dat heb ik haar gelukkig wat uit het hoofd kunnen praten. Nergens voor nodig
Later is nu
zaterdag 30 juni 2007 om 23:37
Op zich voel ik me ook niet schuldig om het feit dát ik werk, maar meer om de hoeveelheid werk en studie bij elkaar. Misschien dat ik me teveel laat beinvloeden door mijn omgeving. Ouders, schoonouders en een paar andere mensen in mijn nabije omgeving hebben al een aantal keer nadrukkelijk gezegd dat ze vinden dat ik meer thuis zou moeten zijn bij onze dochter (waarom dan niet mijn man? :o). Ik werk 3 dagen, ga 1 dag naar school (behalve de vakanties natuurlijk) en heb vaak veel schoolopdrachten waar ik thuis aan werk. Daarnaast heb ik het gewoon nodig om 2 x per week even een uurtje voor mijzelf te hebben. Meestal heb ik sch*t aan dat soort uitspraken, maar de laatste tijd laat ik mij daardoor soms beinvloeden. De dagen dat ik thuis ben (dat zijn er nog altijd 3 plus de overige avonden) krijgt ons dochtertje de tijd en aandacht die ze nodig heeft. Verder heeft ze het zoals ik al zei erg naar haar zin bij oma en op het kdv, en toch....soms blijft het knagen.....
zaterdag 30 juni 2007 om 23:40
Nou, ik herken het wel hoor!!
Verstandelijk weet ik dat het niet terecht is. Ten eerste, ik doe mijn best. Ten tweede, met mijn 3 kinderen gaat het prima en volgens mij heeft mijn man ook niet veel te klagen. Maar toch... ja, ik kan een schuldgevoel krijgen bij van alles en nog wat! Zit ik hier te forummen terwijl er nog een afwas wacht, bijvoorbeeld...
Mijn man heeft geen last van schuldgevoelens volgens mij. Hij is minder thuis, vanwege zijn werk, maar als hij puur voor zijn plezier een afspraak heeft, zit hij echt niet te dubben of dat wel verantwoord is in de richting van zijn gezin (niet dat hij zo veel weg is hoor...). Ik heb dat wel, de incidentele keer dat ik puur voor mijn lol iets ga doen zonder de kinderen.
Dus nee, je bent niet de enige!
Verstandelijk weet ik dat het niet terecht is. Ten eerste, ik doe mijn best. Ten tweede, met mijn 3 kinderen gaat het prima en volgens mij heeft mijn man ook niet veel te klagen. Maar toch... ja, ik kan een schuldgevoel krijgen bij van alles en nog wat! Zit ik hier te forummen terwijl er nog een afwas wacht, bijvoorbeeld...
Mijn man heeft geen last van schuldgevoelens volgens mij. Hij is minder thuis, vanwege zijn werk, maar als hij puur voor zijn plezier een afspraak heeft, zit hij echt niet te dubben of dat wel verantwoord is in de richting van zijn gezin (niet dat hij zo veel weg is hoor...). Ik heb dat wel, de incidentele keer dat ik puur voor mijn lol iets ga doen zonder de kinderen.
Dus nee, je bent niet de enige!
zaterdag 30 juni 2007 om 23:42
Ik voel me ook niet schuldig.
We werken beiden evenveel, zorgen evenveel.
Voor mijn werk moet ik tegenwoordig wel vaak 3 dagen weg, in een hotel. Maar dan is mijn man bij dochterlief.
Hij zorgt ook prima voor haar, net als ik. Net als sporten of een avond weg. Ze slaapt toch en we kunnen haar allebei prima naar bed brengen.
Ik voel me wel vaak erg rot als ik weg ga (werk/sporten) en dochterlief klampt zich aan me vast, gaat enorm huilen en probeert zelf aan mijn haren en kleding vast te klauwen om me tegen te houden. Dat doet wel pijn, en dat doet ze naar mijn man minder. Dan huilt ze alleen soms als hij weggaat.
Maar meestal is het verdriet na 1-2 minuten over en is ze weer vrolijk aan het spelen. (en ik denk de hele dag aan het huilgezichtje, de grijpende strekkende armpjes en het zielige mondje dat "mama, mama" roept :()
We werken beiden evenveel, zorgen evenveel.
Voor mijn werk moet ik tegenwoordig wel vaak 3 dagen weg, in een hotel. Maar dan is mijn man bij dochterlief.
Hij zorgt ook prima voor haar, net als ik. Net als sporten of een avond weg. Ze slaapt toch en we kunnen haar allebei prima naar bed brengen.
Ik voel me wel vaak erg rot als ik weg ga (werk/sporten) en dochterlief klampt zich aan me vast, gaat enorm huilen en probeert zelf aan mijn haren en kleding vast te klauwen om me tegen te houden. Dat doet wel pijn, en dat doet ze naar mijn man minder. Dan huilt ze alleen soms als hij weggaat.
Maar meestal is het verdriet na 1-2 minuten over en is ze weer vrolijk aan het spelen. (en ik denk de hele dag aan het huilgezichtje, de grijpende strekkende armpjes en het zielige mondje dat "mama, mama" roept :()
zaterdag 30 juni 2007 om 23:51
Omgeving gewoon laten kletsen. Mijn moeder heeft (zo'n 35 jaar terug) ook veel te verduren gehad en voelde zich daardoor dus schuldig naar m'n zus en mij toe. Het lijkt wel of de enigen die géén moeite hadden met het feit dat ze werkte, m'n zus en ik en m'n vader waren. Nou, en laten dát nou de mensen zijn, om wie het gaat, in deze context, toch?
Als jij, je man en je dochter zich goed voelen in de manier waarop het gaat, dan zijn alle personen om wie het gaat toch gehoord? En dan hoef jij je heus niet schulig te voelen. De mensen die zich er tegenaan bemoeien en vinden dat je moet leven zoals zij vinden dat je het zou moeten doen, díe moeten zich schuldig voelen, dat ze zich met dingen bemoeien waar ze zich niet mee behoren te bemoeien. Die mogen zich bovendien wel eens af gaan vragen, waarom JIJ je schuldig moet voelen, en je man niet. Of HUN man niet.
Veeel plezier er verder mee :D
Als jij, je man en je dochter zich goed voelen in de manier waarop het gaat, dan zijn alle personen om wie het gaat toch gehoord? En dan hoef jij je heus niet schulig te voelen. De mensen die zich er tegenaan bemoeien en vinden dat je moet leven zoals zij vinden dat je het zou moeten doen, díe moeten zich schuldig voelen, dat ze zich met dingen bemoeien waar ze zich niet mee behoren te bemoeien. Die mogen zich bovendien wel eens af gaan vragen, waarom JIJ je schuldig moet voelen, en je man niet. Of HUN man niet.
Veeel plezier er verder mee :D
Later is nu
zaterdag 30 juni 2007 om 23:51
Nou, ik herken het ook, hoor. Voel me niet schuldig omdat ik werk, en ook niet omdat ik te weinig aandacht aan zoon besteed, maar heb een permanent schuldgevoel over Wat Er Allemaal Nog Moet. Als ik tv kijk vind ik dat ik moet strijken, als ik strijk dan vind ik dat ik eigenlijk ook wel naar de dierentuin had gekund, als ik in de dierentuin loop denk ik, hmmm, had eigenlijk administratie moeten doen, als ik administratie doe dan baal ik dat ik nog steeds die kasten voor zoon niet af heb, als ik die kasten maak dan voel ik me schuldig omdat ik eigenlijk ook nog had willen werken en als ik werk dan denk ik "en de badkamer dan"?
En als ik dan ga slapen omdat slapen ook iets is Wat Moet, dan lig ik te bedenken dat ik eigenlijk weer mijn dag heb verkloot omdat ik Alles Wat Moet niet afgekregen heb.
Heb me er maar bij neergelegd, want ik wil 6 dagtaken in 1 dag proppen en dat gaat nu eenmaal niet. Maar lastig is het wel.
En als ik dan ga slapen omdat slapen ook iets is Wat Moet, dan lig ik te bedenken dat ik eigenlijk weer mijn dag heb verkloot omdat ik Alles Wat Moet niet afgekregen heb.
Heb me er maar bij neergelegd, want ik wil 6 dagtaken in 1 dag proppen en dat gaat nu eenmaal niet. Maar lastig is het wel.
Am Yisrael Chai!
zondag 1 juli 2007 om 09:17
Ik vind het ook heel herkenbaar. Ik ben pas 3 maanden mama, maar ik kom mezelf wel tegen nu. Ik denk dat mijn schuldgevoelens vooral voortkomen uiit een stukje perfectionisme. Met zo'n kleine erbij kun je veel dingen minder uitgebreid doen en ik heb het idee dat ik alles maar helf doe en daar voel ik me dan schuldig over. Ik ben nog niet eens aan het werk nu, dus dat wordt nog wat straks. Gelukkig heb ik nu wel al een idee van de oorzaak van die schuldige gevoelens en kan ik er dus wel wat aan gaan doen. Straks maar eens lekker met mijn man babbelen en alles op een rijtje zetten. De komende twee weken ben ik nog thuis en ga ik even lekker tijd voor mezelf en onze kleine meid maken in plaats van me rot te rennen.
zondag 1 juli 2007 om 11:30
Ik herken het ook wel hoor. Ik werk ook 4 dagen, doe er ook een studie naast en die schiet er dus schandelijk bij in op dit moment. Het huishouden ook. Over het werken voel ik me niet schuldig, ik moet nou eenmaal werken, dat hoort bij het volwassen zijn en daar is dus niets mis mee.
Maar als we dan (zoals dit weekend) het hele weekend verjaardagen,bruiloften en andere dingen hebben en dochter 1 nacht uit logeren moet en opgehaald moet worden uit het KDV door oma, dán voel ik me wel schuldig. Manlief trouwens net zo hard hoor, het is hier niet iets wat ik alleen heb. Hij heeft dochter nog minder gezien dan ik dit weekend en dat vind hij heel vervelend.
Ik vraag me af of het trouwens echt schuldgevoel is of niet, want het is meer dat ik geen zin heb in de verplichtingen en het heel jammer vind dat ik niet meer tijd met dochter kan doorbrengen en dat ik het vervelend vind dat ze ergens anders slaapt. Niet zozeer dat ik me schuldig voel dat ik verplichtingen heb. Net als met het huishouden of andere dingen, ik voel me er zelden schuldig over, maar het ergert me wel constant, al die dingen die nog moeten. Over mijn studie voel ik me wél schuldig, want dat kost hartstikke veel geld, en het schiet niet echt op nu.
Maar als we dan (zoals dit weekend) het hele weekend verjaardagen,bruiloften en andere dingen hebben en dochter 1 nacht uit logeren moet en opgehaald moet worden uit het KDV door oma, dán voel ik me wel schuldig. Manlief trouwens net zo hard hoor, het is hier niet iets wat ik alleen heb. Hij heeft dochter nog minder gezien dan ik dit weekend en dat vind hij heel vervelend.
Ik vraag me af of het trouwens echt schuldgevoel is of niet, want het is meer dat ik geen zin heb in de verplichtingen en het heel jammer vind dat ik niet meer tijd met dochter kan doorbrengen en dat ik het vervelend vind dat ze ergens anders slaapt. Niet zozeer dat ik me schuldig voel dat ik verplichtingen heb. Net als met het huishouden of andere dingen, ik voel me er zelden schuldig over, maar het ergert me wel constant, al die dingen die nog moeten. Over mijn studie voel ik me wél schuldig, want dat kost hartstikke veel geld, en het schiet niet echt op nu.
zondag 1 juli 2007 om 11:41
Ik herken het gevoel ook wel moet ik zeggen. Maar meestal ligt het ook wel aan mezelf. Als dochterlief bijvoorbeeld op bed ligt(overdag) zou ik theoretisch heel veel dingen in huis kunnen doen bijvoorbeeld. Maar soms doe ik dat gewoon niet. Zit ik lekker een paar uurtjes achter de pc of doe iets anders waar ik op dat moment zin aan heb. Aan het einde van de dag voel ik me daar schuldig om. Ik werk drie dagen in de week, mijn partner fulltime. Kind gaat naar de creche, heeft het daar vreselijk naar haar zin. Daar voel ik me dus absoluut weer niet schuldig om. Ik vind het heerlijk om te werken! En drie dagen is precies goed voor mij.
Mijn partner onderneemt ook dingen in het huishouden, zegt regelmatig tegen me dat het hem echt niet uitmaakt dat ik gewoon eens even helemaal niets doe.
Het schuldgevoel herken ik dus wel, maar voor mij geldt dat het over het algemeen ook aan mezelf ligt.
Josje
Mijn partner onderneemt ook dingen in het huishouden, zegt regelmatig tegen me dat het hem echt niet uitmaakt dat ik gewoon eens even helemaal niets doe.
Het schuldgevoel herken ik dus wel, maar voor mij geldt dat het over het algemeen ook aan mezelf ligt.
Josje
zondag 1 juli 2007 om 12:06
Ik doe heel veel dingen zónder me schuldig te voelen naar man en kinderen, maar helaas ook dingen waarbij ik me wél schuldig voel.
Alleen is dat laatste soms onvermijdelijk.
Zo ligt mijn oudste dochter heel veel in het ziekenhuis, en zitten we als ze er niet ín ligt, wel met haar op de poli of de centrale spoed opvang. En dan moet ik altijd die andere 2 bij een oppas achterlaten. Zodoende zie ik ze naar mijn zin veel en veel te weinig.
Alles moet wijken voor mijn zieke dochter. En die kleintjes schieten daar dan systematisch bij in en dat zuigt big time!
En ook als ik er wel ben, dan ben ik er wel eens niet. In de zin van dat ik dan zo moe ben, zo moe, dat ik alleen maar wil hangen of slapen. Dat ik niets van ze hebben kan, een heel kort lontje heb, geen zin of puf om met ze te spelen. Sneller boos op ze ben. Enz enz. En dat vind ik vreselijk voor ze.
Ik wéét dat ik me niet in 3-en kan spiltsen, maar toch voel ik me aan de lopende band schuldig.
Zij kunnen er ook niets aan doen. En ze snappen het ook allemaal niet. Dat kan ik ook helemaal niet van ze verwachten. Maar het doet me wel ontzettend veel pijn.
En wat nog wel erger is mss. Is dat ik langzamerhand aan het toe groeien ben, naar een dagdeel puur voor mij alleen. En dat ik daar dingen voor aan het organiseren ben ook nog. Zodat ik op een dag dat ik feitelijk met mijn 2 kleintjes wat zou kunnen ondernemen, zélf de hort op wil. Ik wéét dat ik het nodig heb, om te kunnen overleven, om die batterij op te laden, zodat zij daar ook weer profijt van hebben, maar ik ben nog bezig dit goed naar mezelf te kunnen onderbouwen. Want ik weet nog helemaal niet, of ik, als puntje bij paaltje komt, het ook wel doen ga. Of ik het allemaal wel los kan laten hier, en of me dat het waard is.
Maar als antwoord op de vraag: Ja, ik voel me idd als moeder behoorlijk vaak schuldig op dit moment. Want welke keuze ik ook maak, ik heb het gevoel daarmee, altijd wel íemand te kort te doen :(
Alleen is dat laatste soms onvermijdelijk.
Zo ligt mijn oudste dochter heel veel in het ziekenhuis, en zitten we als ze er niet ín ligt, wel met haar op de poli of de centrale spoed opvang. En dan moet ik altijd die andere 2 bij een oppas achterlaten. Zodoende zie ik ze naar mijn zin veel en veel te weinig.
Alles moet wijken voor mijn zieke dochter. En die kleintjes schieten daar dan systematisch bij in en dat zuigt big time!
En ook als ik er wel ben, dan ben ik er wel eens niet. In de zin van dat ik dan zo moe ben, zo moe, dat ik alleen maar wil hangen of slapen. Dat ik niets van ze hebben kan, een heel kort lontje heb, geen zin of puf om met ze te spelen. Sneller boos op ze ben. Enz enz. En dat vind ik vreselijk voor ze.
Ik wéét dat ik me niet in 3-en kan spiltsen, maar toch voel ik me aan de lopende band schuldig.
Zij kunnen er ook niets aan doen. En ze snappen het ook allemaal niet. Dat kan ik ook helemaal niet van ze verwachten. Maar het doet me wel ontzettend veel pijn.
En wat nog wel erger is mss. Is dat ik langzamerhand aan het toe groeien ben, naar een dagdeel puur voor mij alleen. En dat ik daar dingen voor aan het organiseren ben ook nog. Zodat ik op een dag dat ik feitelijk met mijn 2 kleintjes wat zou kunnen ondernemen, zélf de hort op wil. Ik wéét dat ik het nodig heb, om te kunnen overleven, om die batterij op te laden, zodat zij daar ook weer profijt van hebben, maar ik ben nog bezig dit goed naar mezelf te kunnen onderbouwen. Want ik weet nog helemaal niet, of ik, als puntje bij paaltje komt, het ook wel doen ga. Of ik het allemaal wel los kan laten hier, en of me dat het waard is.
Maar als antwoord op de vraag: Ja, ik voel me idd als moeder behoorlijk vaak schuldig op dit moment. Want welke keuze ik ook maak, ik heb het gevoel daarmee, altijd wel íemand te kort te doen :(
zondag 1 juli 2007 om 13:10
Klinkt heel herkenbaar allemaal!! Alleen is het bij mij niet zo het schuldgevoel, het is meer het feit dat ik het combineren van werk, moeder zijn, huishouden e.d. erg moeilijk vind. Raak af en toe heel erg van slag. Mijn dochter is nu 5 maanden oud, dus dat zullen ook nog wel de hormonen zijn.
En vooral zoals fashionvictim het heel mooi verwoord: Wat Er Allemaal Nog Moet! En dan vooral in het huishouden (werkster is heel erg welkom
). Maar dan nog.... heb af en toe het idee dat ik alleen maar aan het opruimen en regelen ben. Mijn hoofd loopt af en toe echt over.
En vooral zoals fashionvictim het heel mooi verwoord: Wat Er Allemaal Nog Moet! En dan vooral in het huishouden (werkster is heel erg welkom
). Maar dan nog.... heb af en toe het idee dat ik alleen maar aan het opruimen en regelen ben. Mijn hoofd loopt af en toe echt over.
maandag 2 juli 2007 om 13:43
maandag 2 juli 2007 om 16:32
Nou, hier dan een medestander.
Ja, ik voel me schuldig dat ik mijn baby naar de kinderopvang breng. En niet alleen schuldig, ik wil gewoon vele malen liever zelf voor hem zorgen. Maar ja, ik werk in het familiebedrijf van mijn ouders en kan ze niet in de steek laten. Ik ben al wat minder gaan werken en daar voel ik me ook schuldig over, naar mijn vader toe vooral. Want die heeft het daardoor drukker gekregen.
Ik voel me schuldig naar mijn schoonouders toe, omdat ik niet nog een dag extra wil werken, zodat zij een dag in de week kunnen oppassen (willen ze heel graag).
Ik voel me schuldig naar mijn man toe, omdat hij vanochtend zijn favo shirt niet aan kon, want dat ligt al een week in een krat met schoon wasgoed te wachten op de strijkbout.
Ik voel me schuldig omdat ik mijn zwangere werkster vanochtend heb gevraagd of ze, als ze tijd over heeft, die strijk wil gaan doen, terwijl ze daar misschien wel helemaal geen puf voor heeft.
Ik voel me schuldig dat ik af en toe baal van de borstvoeding en dat ik soms in mezelf scheldend voor de zoveelste keer in een nacht een speen in een mondje loop te proppen. Arme kind kan er toch ook niks aan doen dat ie die steeds verliest.
Ik voel me schuldig omdat ik nog steeds 5 kilo te zwaar ben en geen puf heb of tijd om te gaan sporten.
En nu zit ik onder werktijd te Viva-en, terwijl er nog zoveel werk ligt, dat ik dat in een fulltime week niet eens af zou kunnen krijgen, laat staan parttime. Daar zou ik me ook best eens schuldig over kunnen voelen.
Dus, ja, ik herken het helemaal. En het gekke is, mijn man heeft er to-taal geen last van! Hij gaat rustig fulltime werken (goed voor z'n carriere), gaan 2x per week sporten. Ook op maandag, als ik na een lange dag werken, eerst als een speer de boodschappen moet gaan doen, dan kind ophalen en nog koken en dan schuift ie zonder meer aan bij het eten, dat ik hem nog nahijgend opschep. Of hij spreekt lekker af om op zaterdag met de jongens wat leuks te gaan, en twijfelt geen moment of hij dat wel kan maken naar mij toe. Terwijl ik, die ene keer in de afgelopen 7 maanden dat ik voor mezelf weg ben geweest, me wel 10x verontschuldigd heb dat ik hem een hele middag alleen liet met de baby en werkelijk alles voor hem voorbereid had, zodat ie alleen maar een flesje erin hoefde te kieperen.
Gek he? Ik kan er niks aan doen, heb me al zo vaak voorgenomen om het wat makkelijker te nemen, maar het zit niet in me. Gedoemd tot een eeuwig schuldgevoel.......
Ja, ik voel me schuldig dat ik mijn baby naar de kinderopvang breng. En niet alleen schuldig, ik wil gewoon vele malen liever zelf voor hem zorgen. Maar ja, ik werk in het familiebedrijf van mijn ouders en kan ze niet in de steek laten. Ik ben al wat minder gaan werken en daar voel ik me ook schuldig over, naar mijn vader toe vooral. Want die heeft het daardoor drukker gekregen.
Ik voel me schuldig naar mijn schoonouders toe, omdat ik niet nog een dag extra wil werken, zodat zij een dag in de week kunnen oppassen (willen ze heel graag).
Ik voel me schuldig naar mijn man toe, omdat hij vanochtend zijn favo shirt niet aan kon, want dat ligt al een week in een krat met schoon wasgoed te wachten op de strijkbout.
Ik voel me schuldig omdat ik mijn zwangere werkster vanochtend heb gevraagd of ze, als ze tijd over heeft, die strijk wil gaan doen, terwijl ze daar misschien wel helemaal geen puf voor heeft.
Ik voel me schuldig dat ik af en toe baal van de borstvoeding en dat ik soms in mezelf scheldend voor de zoveelste keer in een nacht een speen in een mondje loop te proppen. Arme kind kan er toch ook niks aan doen dat ie die steeds verliest.
Ik voel me schuldig omdat ik nog steeds 5 kilo te zwaar ben en geen puf heb of tijd om te gaan sporten.
En nu zit ik onder werktijd te Viva-en, terwijl er nog zoveel werk ligt, dat ik dat in een fulltime week niet eens af zou kunnen krijgen, laat staan parttime. Daar zou ik me ook best eens schuldig over kunnen voelen.
Dus, ja, ik herken het helemaal. En het gekke is, mijn man heeft er to-taal geen last van! Hij gaat rustig fulltime werken (goed voor z'n carriere), gaan 2x per week sporten. Ook op maandag, als ik na een lange dag werken, eerst als een speer de boodschappen moet gaan doen, dan kind ophalen en nog koken en dan schuift ie zonder meer aan bij het eten, dat ik hem nog nahijgend opschep. Of hij spreekt lekker af om op zaterdag met de jongens wat leuks te gaan, en twijfelt geen moment of hij dat wel kan maken naar mij toe. Terwijl ik, die ene keer in de afgelopen 7 maanden dat ik voor mezelf weg ben geweest, me wel 10x verontschuldigd heb dat ik hem een hele middag alleen liet met de baby en werkelijk alles voor hem voorbereid had, zodat ie alleen maar een flesje erin hoefde te kieperen.
Gek he? Ik kan er niks aan doen, heb me al zo vaak voorgenomen om het wat makkelijker te nemen, maar het zit niet in me. Gedoemd tot een eeuwig schuldgevoel.......
..
maandag 2 juli 2007 om 18:12
Ik voel me ook altijd schuldig! Naar mijn kinderen, man (krijgt te weinig aandacht), vriendinnen,ouders, de oppas ( die vandaag met mijn huilende kind zat), mijn werk omdat ik er maar drie dagen in de week ben en niet altijd goed op de hoogte ben van alles wat er speelt en nu ook weer omdat ik zit te forummen terwijl mijn oudste voor de televisie zit en de jongste eigenlijk een schone broek moet. Ik ga dat laatste maar snel doen. Gek wordt ik er van!
maandag 2 juli 2007 om 18:48
Schuldgevoelens herken ik wel, maar gelukkig laat ik me er niet door weerhouden om wel leuke dingen te doen. Zo vertrek ik morgen voor een week naar New York en laat man en zoon hier alleen achter. Schuldgevoel (of perfectionisme) heeft er dan wel weer voor gezorgd dat ik de koelkast vol achterlaat en er in de vriezer genoeg gezonde maaltijden zitten voor week :D
maandag 2 juli 2007 om 18:50
Ik heb me nooit ergens schuldig om gevoeld. Grappig dit, want had pasgeleden een cursus waarin dit onderwerp ter sprake kwam. Daar bleek dat al mijn vrouwelijke collega's zich ook vaak schuldig voelen.
Ze willen altijd alles perfect in orde hebben op alle vlakken; huishouden, werk, zorg voor de kinderen. En ze lopen dan achter de feiten aan, vinden ze.
Ze hebben ook moeite om tijd voor zichzelf te nemen, om bijvoorbeeld een tijdschriftje te lezen terwijl de afwas er nog staat. Ik heb dat dus helemaal nooit, heb veel tijd voor mezelf nodig en kies altijd voor de leuke dingen, ipv het huishouden of andere dingen die Moeten.
Volgens mij ligt daar de clou; vrouwen die van zichzelf alles op orde moeten hebben en vrouwen die dat niet zo belangrijk vinden, die ervaren resp. meer schuldgevoer versus geen/minder schuldgevoel.
waar ik me wel vaker schuldig over heb gevoeld, is over dingen doen met mijn zoon. Elk weekend (ik werkte en studeerde) gingen we leuke dingen doen, ik verzon altijd wel iets om te bezoeken. Zaten vaak in de trein, iets wat hij enorm leuk vindt. De laatste tijd is dat wat minder, en dan blijven we in onze woonplaats. Ik heb altijd het idee dat ik iets leukers had moeten verzinnen. Ik weet ook dat dat niet altijd kan en ook niet hoeft, maar toch..
Ze willen altijd alles perfect in orde hebben op alle vlakken; huishouden, werk, zorg voor de kinderen. En ze lopen dan achter de feiten aan, vinden ze.
Ze hebben ook moeite om tijd voor zichzelf te nemen, om bijvoorbeeld een tijdschriftje te lezen terwijl de afwas er nog staat. Ik heb dat dus helemaal nooit, heb veel tijd voor mezelf nodig en kies altijd voor de leuke dingen, ipv het huishouden of andere dingen die Moeten.
Volgens mij ligt daar de clou; vrouwen die van zichzelf alles op orde moeten hebben en vrouwen die dat niet zo belangrijk vinden, die ervaren resp. meer schuldgevoer versus geen/minder schuldgevoel.
waar ik me wel vaker schuldig over heb gevoeld, is over dingen doen met mijn zoon. Elk weekend (ik werkte en studeerde) gingen we leuke dingen doen, ik verzon altijd wel iets om te bezoeken. Zaten vaak in de trein, iets wat hij enorm leuk vindt. De laatste tijd is dat wat minder, en dan blijven we in onze woonplaats. Ik heb altijd het idee dat ik iets leukers had moeten verzinnen. Ik weet ook dat dat niet altijd kan en ook niet hoeft, maar toch..
maandag 2 juli 2007 om 21:54
Ach Julus, elke keer trein gaat ook vervelen, een keertje wat in de buurt doen kan dan ook leuk zijn.. als je jezelf blijft overtroeven, zit je straks vast aan weekendjes Parijs als hij 12 is, bij wijze van..
Reizigster: ik snap niet dat jij je schuldig voelt naar je man toe, omdat z'n shirt niet gestreken is, terwijl hij wel rustig 2x per week gaat sporten en zaterdags weg met 'de jongens'. Sorry hoor, maar dat gaat er bij mij niet in. Niet dat strijken bij ons ook niet 'mijn werk' is, maar ik voel me totaal niet schuldig om het feit dat deze al 4 maanden lang in de woonkamer staat te verstoffen. Manlief heeft inmiddels allemaal shirts die niet gestreken hoeven worden, wel zo makkelijk ;) Verder, praat hierover met je man! zeker dat verhaal van 'nog nahijgend het eten opscheppen' klinkt mij erg bekend in de oren. Ik moet bijna elke dag het eten om 5 uur opdienen, omdat de kinderen om 6 uur sporten. Op maandag en donderdag vlieg ik dus naar huis, kook eten, dien op en dan gaat of man of ik met een kind naar de voetbal. Op maandag ben ik dan nog degene die daarna weer gaat sporten. Kwam ik vaak thuis, stond alles van het eten nog op tafel. Daar baalde ik dan van, maar HIJ voelde zich niet schuldig. Nadat ik met een zéér boos hoofd ben gaan opruimen, is hij erover gaan praten (dagen later) en was hij het toch ook wel met me eens dat hij dat had moeten doen, opruimen.
het verveldende is dat ik vrijwel álles kan laten liggen, behalve dat, omdat ik weet hoe ik daar 's morgens tegenaan kijk.
(hmm, als ik zo kijk, is het weer niet gelukt, trouwens)
Zoyla, in jouw geval kan ik me voorstellen dat je je schuldig voelt en blijft voelen. Je doet het niet, omdat je het zograag wilt, namelijk. Bij een cursus 'stress op het werk' werd ons duidelijk gemaakt dat het het meest stressvol is, wanneer je op het werk je eigen tijd niet in kunt delen (welkom in de wereld van de secretaresse) Dit geldt natuurlijk helemaal voor je vrije tijd, die wil je toch enigzins zo in willen vullen, als je zelf kiest. Jij hebt weinig te kiezen. Dat je op een gegeven moment toch gaat kiezen voor een dagdeel in de week voor jezelf is heel gezond en goed, op de lange termijn is dit beter voor je kinderen, voor alle3, maar nu is het moeilijk, snap ik *;
Reizigster: ik snap niet dat jij je schuldig voelt naar je man toe, omdat z'n shirt niet gestreken is, terwijl hij wel rustig 2x per week gaat sporten en zaterdags weg met 'de jongens'. Sorry hoor, maar dat gaat er bij mij niet in. Niet dat strijken bij ons ook niet 'mijn werk' is, maar ik voel me totaal niet schuldig om het feit dat deze al 4 maanden lang in de woonkamer staat te verstoffen. Manlief heeft inmiddels allemaal shirts die niet gestreken hoeven worden, wel zo makkelijk ;) Verder, praat hierover met je man! zeker dat verhaal van 'nog nahijgend het eten opscheppen' klinkt mij erg bekend in de oren. Ik moet bijna elke dag het eten om 5 uur opdienen, omdat de kinderen om 6 uur sporten. Op maandag en donderdag vlieg ik dus naar huis, kook eten, dien op en dan gaat of man of ik met een kind naar de voetbal. Op maandag ben ik dan nog degene die daarna weer gaat sporten. Kwam ik vaak thuis, stond alles van het eten nog op tafel. Daar baalde ik dan van, maar HIJ voelde zich niet schuldig. Nadat ik met een zéér boos hoofd ben gaan opruimen, is hij erover gaan praten (dagen later) en was hij het toch ook wel met me eens dat hij dat had moeten doen, opruimen.
het verveldende is dat ik vrijwel álles kan laten liggen, behalve dat, omdat ik weet hoe ik daar 's morgens tegenaan kijk.
(hmm, als ik zo kijk, is het weer niet gelukt, trouwens)
Zoyla, in jouw geval kan ik me voorstellen dat je je schuldig voelt en blijft voelen. Je doet het niet, omdat je het zograag wilt, namelijk. Bij een cursus 'stress op het werk' werd ons duidelijk gemaakt dat het het meest stressvol is, wanneer je op het werk je eigen tijd niet in kunt delen (welkom in de wereld van de secretaresse) Dit geldt natuurlijk helemaal voor je vrije tijd, die wil je toch enigzins zo in willen vullen, als je zelf kiest. Jij hebt weinig te kiezen. Dat je op een gegeven moment toch gaat kiezen voor een dagdeel in de week voor jezelf is heel gezond en goed, op de lange termijn is dit beter voor je kinderen, voor alle3, maar nu is het moeilijk, snap ik *;
Later is nu
maandag 2 juli 2007 om 21:57
Reizigster, wat ik dus bedoel: als hij zoveel tijd kan vinden voor zichzelf, kan hij ook wel een strijkbout pakken en z'n favoriete shirt strijken. Als hij dat niet kan, leer 't hem dan! Of niet: voel je dan niet schuldig. Vraag hem eens of hij het als een probleem ervaren heeft? Hoogst waarschijnlijk voel jjij je ook nog eens schuldig over iets, wat hij helemaal niet als een probleem ervaart!
Later is nu
