Dreumes 20 maanden oud heeft intense driftbuien.

Ik weet niet hoe ik om moet gaan met de driftbuien van mijn zoon. ‘S ochtends wil hij de I-pad om Bing te kijken, prima dan kan ik douchen etc. Ondertussen verschoon/wassen, kleed ik hem aan en krijgt hij een fles pap. Ik vertel dan aan zoon, “we gaan zo naar de crèche, Ik ga de IPad uit doen”. Ik krijg geen respons. Ik zet alvast mijn tas en zijn tas in de auto en ik vraag of zoon de iPad uit wil doen ik wacht 2 minuten en dan zeg ik, ga jij de iPad uitdoen anders gaat mama de iPad uitdoen, ik tel dan 123 oké mama gaat de iPad uitdoen, dan is zoon helemaal van slag. Ik neem hem mee en zet hem boos in de autostoel, nadat ik heel veel klappen en schoppen heb geïncasseerd. Ik doe een muziekje op in de auto. Bij de tijd als we bij de crèche aankomen is hij rustig en gaat hij rustig naar binnen, alsof er niets is gebeurd.

Ik had aan zijn leidsters gevraagd of hij ook zo is op de groep, de leidster gaf aan dat hij op de groep ook driftbuien heeft, maar dan laten ze hem uitrazen en geven hem daarin geen aandacht. Ze zeggen dat hij een pittig karakter heeft.
Ik moet ‘s ochtends weg ik heb geen tijd om hem uit te laten razen.

Ik heb contact gehad met een opvoedkundige en die gaf aan dat ik van te voren moet uitleggen wat wij gaan doen, een momentje in de ochtend als hij wakker wordt knuffelen en met zoon praten. Dat doe ik, maar daar trekt zoon zich niets van aan.

Ik heb ook het idee dat hij beter naar zijn vader luistert, die legt niets uit en roept zijn naam en zoon komt.


Ik ben echt ten einde raad. Hoe doorbreek ik deze cirkel?

fashionvictim schreef: ↑

21-11-2021 18:35

Hi, goed je weer eens te zien. Ik meende het echt, het was echt geen aanval. Ik geloof je ook als je zegt dat je het ouderschap wel leuk vindt, het is volgens mij ook iets wat min of meer onbewust is. Ik lees echt vanaf dat je zoontje geboren is een soort weerstand bij je. Misschien is "niet leuk vinden" niet het juiste woord, maar misschien is het wel dat je je niet kunt overgeven aan het ouderschap. Er zit een bepaalde weerstand, een soort controledrang die jou enorm belemmert om echt van het ouderschap en van je zoon te genieten. En ik zou je zo gunnen dat je je meer zou kunnen overgeven, want dat maakt, zeker in je eentje, het leven als ouder zoveel makkelijker. En dan raakt je ex je ook zoveel minder.

Het is geen weerstand, het is het goed willen doen als moeder. Ik wil dat mijn kind niet tekort komt aan aandacht of trauma’s oploopt. Ik ben heel relaxed dat ex en ik niet bij elkaar zijn, daar wordt ik een leuke moeder van. In het begin van de ouderschap kreeg ik niet veel support van zijn vader. Nu ik alleen ben kan ik het beter relativeren.

Ex en ik verschillen van mening als ‘t gaat om de opvoeding van de kleine. Dat vind ik op dit moment een enorme heikel punt. Het lijkt net alsof ik dan de boze moeder ben.

Ik loop nog steeds tegen de ochtendroutine aan. Ik merk aan mezelf dat als zoon heel hard gilt en trappelt, ik meteen in de toegeef reflex schiet om hem rustig te houden. Nu merk ik dat hij dat vaker doet en hij zo zijn zin krijgt.
Het is een lange adem om het te doorbreken.