Dreumes/peuter wordt druk bij bezoek

Hallo allemaal,

Mijn zoontje wordt bijna 2 jaar en is sinds zijn geboorte een enorm enthousiast, actief, heerlijk mannetje.

Wanneer ik alleen thuis met hem ben (sinds afgelopen zomer is er ook nog een zusje bij, maar die maakt daarin geen verschil), is het een heerlijk jongetje dat lekker met de duplo bouwt, met zijn autootjes speelt en heerlijk relaxed is (net als ikzelf meestal wel ben).

Op de opvang is hij ook erg rustig en kijkt hij volgens de leidsters de kat uit de boom, en vindt hij het heerlijk om naar de andere kinderen te kijken.

Maar… zodra iemand bij ons thuis komt (vaak iemand die zelf nogal druk, of gespannen, of hyperactief is), dan verandert mijn zoontje in een soort Tasmaanse Duivel

Even wat voorbeelden om dit te verduidelijken:

De deurbel gaat, schoonmoeder staat voor de deur. Zoontje rent de woonkamer in, pakt alles wat hij vinden kan en gooit dit het hele huis door. Ik begrens dit en geef hem zijn normale speelgoed, maar ook daar wordt mee gegooid. Schoonmoeder doet nog haar best om een boekje voor te lezen, maar zoontje lijkt door het dolle heen en blijft rond rennen, gillen en met spullen gooien

Dit gaat door totdat schoonmoeder weer vertrokken is. Zodra zij de deur dicht doet heb ik weer een schattig, rustig, voor reden vatbare zoon..

Dit gebeurt bij iedereen die langs komt: mijn moeder, schoonouders, vriendinnen.. Ook bij mijn man is zoon veel drukker en actiever, maar dat is voor mij niet zo’n probleem aangezien man zich zelf redt met zoon. Mijn man geeft ook grenzen aan en daar luistert zoon naar, dus dat is geen probleem.

Maar in al die andere gevallen, met die andere mensen, probeer ik om mijn woonkamer te redden, mijn andere kindje te beschermen, en te voorkomen dat zoon gilt en met van alles gooit.

Wat wél een probleem begint te worden (voor mij dus) is dat ik met een zoontje zit dat als een blad aan de boom verandert zodra iemand bij ons thuis de deur binnen stapt. Ik voel mij dan echt machteloos tov het gedrag van zoontje, aangezien ik het niet herken van hoe hij bij mij alleen is, en omdat ik hem dan dus continu moet begrenzen terwijl hij in andere situaties zo’n lieverd is..

Ik ga ook wel met hem naar buiten, naar winkels, naar mensen, en dan gebeurt dit dus niet. Dan is hij hoe ik hem ken, dan laat hij zich ook wel eens op de grond vallen of gilt een keer, maar is goed bij te sturen en eigenlijk heb ik nooit enorme strijd met hem.

Ik heb zelf het gevoel en idee dat mijn zoontje zich geen houding weet te geven zodra mensen hier (onverwacht) binnen komen. Ook lijkt het dat hij in 1 keer enorm enthousiast wordt en die energie lastig kan kanaliseren.

Ik zie dus wel wat er gebeurt, ik weet alleen nog niet zo goed hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik wil hem (en mijzelf) graag helpen hierbij.

Vandaar dat ik dit topic open, zodat mensen misschien mee willen denken of ervaringen willen delen wb dit onderwerp.
Ik vind het namelijk echt heel vervelend worden dat dit gebeurt en ik ben er wel klaar mee dus hoop dat ik alternatieven kan vinden.

Alvast bedankt voor het lezen!

Dreuzel84 schreef: ↑

24-11-2021 22:41

Dat hij zich er bewust van is is deze herfst/winter. Omdat hij twee is(eerder was hij te jong).

Even off topic maar dit merk ik ook bij mijn zoontje hoor, vorig jaar was hij te jong en nu beseft hij steeds meer en ziet en begrijpt ook meer en meer.
Ik vind het ook erg jammer dat er in de 2 jaren die hij er bijna is zo weinig sociale gelegenheden zijn geweest. In de zomer hebben we wel veel kunnen doen, maar waren er alsnog altijd restricties. Herkenbaar dus!
Maar fijn om te lezen van anderen dat dit gedrag sowieso herkenbaar is, los van Corona

SunShine35 schreef: ↑

24-11-2021 23:07

Het is inderdaad fijn als hij dat leert, maar twee jaar is daar wel erg vroeg voor. Mijn zoontje van 3 heeft ook de duidelijkheid nodig van te voren te weten wat we gaan doen of wie er langs komen.

Goed om te horen, dank je wel!

Alecta schreef: ↑

24-11-2021 21:13

Ik weet eigenlijk niet beter dan dat volkomen normaal is bij jonge kinderen. Sterker nog, maar jongste van 8 heeft het nog steeds.
Die wordt al hyper als de deurbel gaat, bij hem is het gewoon enthousiasme: hij vindt bezoek (maakt niet uit wat of wie gewoon geweldig leuk). Mijn pubers zijn er al lang overheen gegroeid: die doen gewoon normaal (of verhuizen naar hun kamer).

Hahaha hier kon ik wel om lachen Ik denk dat het inderdaad een combinatie is van enthousiasme, spanning en het onverwachte. Van ons mag dat er ook zijn, wat jij al aangeeft, alleen liever wel op een veiligere manier waarbij hij zichzelf, zusje en mij niet verwondt.

aardbeienslof schreef: ↑

24-11-2021 21:18

Misschien vindt hij het niet leuk dat je aandacht aan iemand anders geeft? En probeert hij zo op een negatieve manier om aandacht te vragen.

Ik krijg geen enkele kans om de ander aandacht te geven haha zo druk ben ik met mijn losgeslagen zoontje op die momenten. En het duurt ook niet 5 minuten of zo, en dat hij daarna tot rust komt. Nee zo lang als het bezoek duurt, zo lang duurt ook zijn gedrag/fase/op-hol-geslagen-heid

Creatieveling schreef: ↑

24-11-2021 22:17

Hoe vaak komt je schoonmoeder eigenlijk?
Je noemt haar vaak in je voorbeelden, komt ze niet veel te vaak?
Kan je haar vragen of van te voren iets af te spreken?

Door dit topic heb ik er wat beter over na kunnen denken en het met man besproken en de reden dat ik schoonmoeder waarschijnlijk vaker noem in de voorbeelden is omdat het bij haar inderdaad het ergst is. Andere mensen bellen/appen altijd wel ruim van te voren, dus dan maak ik het huis al ‘kind veilig’ zodat zoon niet met van alles kan gooien, en zodat hij even op zijn fietsje kan stappen om de meeste energie/spanning meteen kwijt te kunnen.
Dit werkt heel goed, dus we gaan zeker aangeven richting mensen dat vooraf even wat laten weten erg wenselijk en belangrijk is.

Allemaal erg bedankt voor het mee denken! We gaan met de tips die hier genoemd zijn aan de slag

Ceester schreef: ↑

25-11-2021 11:14

Dat gaat hij echt wel leren Hij is nog maar twee... Mijn zoon had rond die leeftijd ook een paar gekke dingen en was als er bezoek was ook veel bezig met het aangeven van zijn grenzen. Ik kan me nog herinneren dat hij iemand die ons te kleine autostoeltje kwam ophalen, bijna fysiek wilde 'aanvallen'. Hij was enorm verdrietig en gilde echt. Nu is hij acht, kan nog steeds moeilijk afscheid nemen van spullen, maar zal iemand di iets komt ophalen, echt niet meer 'aanvallen'

Je kind is niet alleen te jong om zijn gevoelens te kunnen verwoorden, maar ook om er op een andere manier mee om te gaan, bijvoorbeeld door zelf de rust op te zoeken. Dit komt vanzelf

Ahhhhw,
wat een ‘moo’i voorbeeld
(en grappig )!
ik lees dit nu pas, maar dank je wel voor het delen van jouw ervaringen met zoon Dat doet mij goed!

Update na afgelopen weekend.. Schoonmoeder is boos en teleurgesteld. Zij wilt als oma op elk moment dat het haar uitkomt langs kunnen komen.
Ik denk daar anders over en dat vindt ze ‘erg jammer.’ Zij vindt vooraf bellen afstandelijk en zakelijk en het betreurt haar dat ‘we als familie zo met elkaar omgaan.’

Ik baal er flink van.. ik wil mij met m’n kinderen goed voelen in mijn eigen huis en ik wil aan kunnen geven als bezoek (van wie dan ook) even niet uitkomt.

Dit weekend hebben we 4 andere mensen op bezoek gehad, allemaal vooraf aangekondigd (en getest, om die andere discussie voor te zijn), en dit ging heel erg goed met zoon en dochter. Dat heeft mijn gevoel en idee wel bevestigd dat voorspelbaarheid belangrijk is op deze leeftijd.

Ik vind het erg jammer dat schoonmoeder onze ideeën niet kan waarderen, maar man en ik voelen ons hier goed bij richting de kinderen en dat is denk ik nu toch wat heel belangrijk is

Toevoeging gezien OP: alle andere mensen bij wie we gezegd hebben dat we liever vooraf bericht krijgen dat ze langs willen komen, hebben daar begrip voor en willen graag die kleine moeite nemen, hebben ze aangegeven. Dus dat is heel prettig!