Kinderen
alle pijlers
even stilstaan bij wat je hebt
donderdag 8 november 2007 om 21:22
Gisteren hoorde ik dat een kindje van iemand die ik vaag ken is overleden. Een hartafwijking. Het meisje vierde vorige week haar eerste verjaardag. Vorige week moest iemand die ik ken haar zwangerschap actief beeindigen bij 23 weken omdat het kindje een ziekte had die niet met het leven verenigbaar was. Al een paar weken leef ik mee met kleine Robbie, die het zeker weten gaat redden, maar die nu aan het vechten is tegen iets waarvan ze niet weten wat het is (zet em op kleine man)
Vandaag was ik thuis met m'n zoontje. Een enorme druktemaker. Hij is tien maanden maar ik heb een maand of 8 niet goed geweten hoe ik met zijn drukte om moest gaan. Vandaag had meneertje weer een bui, althans, ik vond dat hij een bui had. Ik kon hem een aantal keren wel achter het behang plakken. Heb ook hardop tegen hem gezegd dat hij nu even z'n kop moest houden en dat ik geen zin had in z'n drukke gedoe.
Vanavond sprak ik met iemand aan de telefoon over dat meiske dt is overleden, en degene met wie ik sprak zij tegen mij dat dit soort gebeurtenissen haar wel deden realiseren dat we de mensen die ons lief zijn, maar even een extra knuffel moeten geven. Dankbaar mogen zijn voor wat we hebben en niet teveel stil moeten staan bij futiliteiten.
Ooohw, wat ben ik het daar mee eens. Ook dat stilstaan om futiliteiten. Waar gaat het nou om in het leven? De manager van wie je vindt dat ze haar werk niet goed doet? Die kilo's? Je gelijk halen? Die kleding die hij overal in huis achter z'n kont gooit?
Ik wil graag even stilstaan bij mijn lieve man, die me in alles steunt. De mooiste zoon van de wereld, op wie ik zo ontzettend trots ben. Lief klein mannetje, soms vind ik het nog een beetje moeilijk, maar ik hou zoveel van je. Nog een heleboel meer mensen die ik in stilte al een knuffel heb gegeven. Ik ben blij met jullie allemaal!
Vandaag was ik thuis met m'n zoontje. Een enorme druktemaker. Hij is tien maanden maar ik heb een maand of 8 niet goed geweten hoe ik met zijn drukte om moest gaan. Vandaag had meneertje weer een bui, althans, ik vond dat hij een bui had. Ik kon hem een aantal keren wel achter het behang plakken. Heb ook hardop tegen hem gezegd dat hij nu even z'n kop moest houden en dat ik geen zin had in z'n drukke gedoe.
Vanavond sprak ik met iemand aan de telefoon over dat meiske dt is overleden, en degene met wie ik sprak zij tegen mij dat dit soort gebeurtenissen haar wel deden realiseren dat we de mensen die ons lief zijn, maar even een extra knuffel moeten geven. Dankbaar mogen zijn voor wat we hebben en niet teveel stil moeten staan bij futiliteiten.
Ooohw, wat ben ik het daar mee eens. Ook dat stilstaan om futiliteiten. Waar gaat het nou om in het leven? De manager van wie je vindt dat ze haar werk niet goed doet? Die kilo's? Je gelijk halen? Die kleding die hij overal in huis achter z'n kont gooit?
Ik wil graag even stilstaan bij mijn lieve man, die me in alles steunt. De mooiste zoon van de wereld, op wie ik zo ontzettend trots ben. Lief klein mannetje, soms vind ik het nog een beetje moeilijk, maar ik hou zoveel van je. Nog een heleboel meer mensen die ik in stilte al een knuffel heb gegeven. Ik ben blij met jullie allemaal!
donderdag 8 november 2007 om 21:30
een waarheid als een koe, je wordt even met je neus op de feiten gedrukt. Oa. door het verhaal van Robbie sta ik regelmatig stil bij wat ik heb. Dat ik heel gelukkig mag zijn met een gezond kindje, na een onverwachte zwangerschap..dat ik heel gelukkig mag zijn met een geweldige man, die samen met mij moeilijke tijden doorstaat en er altijd voor me is.
donderdag 8 november 2007 om 21:38
Ik kan me hier ook volledig bij aansluiten....
Ik sta bij deze dan ook even stil bij mijn geweldig lieve vriend (die ik soms ook weleens achter het behang kan plakken
), die altijd voor me klaarstaat als ik het echt nodig heb en waar ik blind op kan vertrouwen ik sta ook even stil bij mijn twee geweldige kleine jongens, waar ik ook onzettend veel van hou! 
Ik sta bij deze dan ook even stil bij mijn geweldig lieve vriend (die ik soms ook weleens achter het behang kan plakken
), die altijd voor me klaarstaat als ik het echt nodig heb en waar ik blind op kan vertrouwen ik sta ook even stil bij mijn twee geweldige kleine jongens, waar ik ook onzettend veel van hou!
donderdag 8 november 2007 om 21:42
donderdag 8 november 2007 om 21:43
Jeetje...
wow
Moet ik inderdaad vaker doen. Voor je het weet is alles zomaar ineens over
Maar het is zo makkelijk om tevreden te zijn met leuke dingen, moet m'n best doen om tevreden te zijn met lastige dingen die op het eerste gezicht niet altijd even leuk zijn.
Herken je verhaal een beetje krokusje
maar nu ligt hij -eindelijk- heel lief te gapen en kan ik wel janken
-van vermoeidheid weliswaar maar toch...-
wow
Moet ik inderdaad vaker doen. Voor je het weet is alles zomaar ineens over
Maar het is zo makkelijk om tevreden te zijn met leuke dingen, moet m'n best doen om tevreden te zijn met lastige dingen die op het eerste gezicht niet altijd even leuk zijn.
Herken je verhaal een beetje krokusje
maar nu ligt hij -eindelijk- heel lief te gapen en kan ik wel janken
-van vermoeidheid weliswaar maar toch...-
donderdag 8 november 2007 om 21:53
Helemaal eens.
Het geluk dat we na een prachtknul en jaren verdriet, ook nog een heel mooi klein meisje in onze armen mochten sluiten. Ik geniet me te pletter, ieder moment van de dag. Zelfs als ze 's nachts komt (of soms twee keer), haal ik haar met liefde (oké, wel half wankelend van de slaap) bij ons in bed voor een slokje. Ik besef ieder moment van de dag dat ik me ontzettend gelukkig mag prijzen. En zeker als je dan de verhalen hoort die Krokusje hier noemt..dan besef je je eigen geluk nog meer.
Mooi topic!
Het geluk dat we na een prachtknul en jaren verdriet, ook nog een heel mooi klein meisje in onze armen mochten sluiten. Ik geniet me te pletter, ieder moment van de dag. Zelfs als ze 's nachts komt (of soms twee keer), haal ik haar met liefde (oké, wel half wankelend van de slaap) bij ons in bed voor een slokje. Ik besef ieder moment van de dag dat ik me ontzettend gelukkig mag prijzen. En zeker als je dan de verhalen hoort die Krokusje hier noemt..dan besef je je eigen geluk nog meer.
Mooi topic!
donderdag 8 november 2007 om 21:59
Zoveel verdriet momenteel, in de omgeving, hier op het forum, en tegelijkertijd zoveel liefde, steun en positiviteit.
Mooi topic. Ik baal ook wel als mijn mannetje om zes uur 's morgens naast ons bed staat (kl*tenwintertijd), maar als hij dan 's avonds nog even lekker met me ligt te knuffelen, dan weet ik weer wat er zo leuk is aan je eigen kind, en hoeveel geluk ik heb dat ik nog geen noemenswaardige problemen heb meegemaakt.
Mooi topic. Ik baal ook wel als mijn mannetje om zes uur 's morgens naast ons bed staat (kl*tenwintertijd), maar als hij dan 's avonds nog even lekker met me ligt te knuffelen, dan weet ik weer wat er zo leuk is aan je eigen kind, en hoeveel geluk ik heb dat ik nog geen noemenswaardige problemen heb meegemaakt.
donderdag 8 november 2007 om 22:44
Lieve Krokus,
Wat een mooie woorden zeg! En wat erg he, van die stomme k*t-dingen die een mensenleven totaal op zijn kop zetten. Dood hoort bij het leven? Dan moet het leven wel een beetje kans hebben!
Mijn menneke is nu zo'n boefje aan het worden, pruilen als mama roept dat hij niet aan de stereo mag zitten of gaat pruttelen wanneer hij net een hap pap in zijn mond heeft en de pap alle kanten op sputtert. Ik ben dan even streng en lach me ondertussen een ongeluk. Maar dat mag hij niet weten. En nu, nu hij lekker ligt te slapen en ik zo af en toe een harde snurk van hem hoor, ooh, wat is ie lief!!! Ik heb nu alweer zin in morgen, in weer een dag met hem!
Wat een mooie woorden zeg! En wat erg he, van die stomme k*t-dingen die een mensenleven totaal op zijn kop zetten. Dood hoort bij het leven? Dan moet het leven wel een beetje kans hebben!
Mijn menneke is nu zo'n boefje aan het worden, pruilen als mama roept dat hij niet aan de stereo mag zitten of gaat pruttelen wanneer hij net een hap pap in zijn mond heeft en de pap alle kanten op sputtert. Ik ben dan even streng en lach me ondertussen een ongeluk. Maar dat mag hij niet weten. En nu, nu hij lekker ligt te slapen en ik zo af en toe een harde snurk van hem hoor, ooh, wat is ie lief!!! Ik heb nu alweer zin in morgen, in weer een dag met hem!
donderdag 8 november 2007 om 23:32
Mooie woorden.
Toen ik 24 weken zwanger was van Jommetje, toen nog Frutje, verloor mijn oudste vriendin haar dochter. 40 weken en 4 dagen zwanger, overleden in haar buik. Ik baalde op dat moment, omdat mijn bekken uit elkaar zwiebelde, ik daa veel pijn van had, mijn dochter niet doorsliep en ik dus ook niet, en op dat moment heb ik geleerd wat ik al wist: koester.
Koester is een mooi woord, het klinkt serieus en ook knuffelig, en dat is precies wat het is.
Jommetje werd geboren, en we sukkelden een eind in het rond tot we een ritme hadden, en toen las ik in een tijdschrift een interview met een actrice. Geen idee meer wie, maar ze zei over haar gezin en over haar zwaarmoedige inborst: "Wat een geluk, als je dat zo ziet. Je zal het maar kwijtraken"
Jom was toen nog geen 3 maanden. Ik keek naar mijn Lief en mijn dochter, die op vakantie samen aan het spelen waren, en voor het eerst vreesde ik voor de terugreis. Wij letten wel op, maar doet de rest dat ook?
Toen ging Hero dood. En toen werd Robbie ziek. En ik koester. Ik koester me gek.
Ook al slapen ze niet, slecht, of kut, zit ik nog steeds op dat stomme melkvrijedieet, worstel ik al weken met luchtweginfecties bij kindjes (en mama en papa) en bijbehorende humeuren en nachten, ik koester.
Ik heb geleerd.
Toen ik 24 weken zwanger was van Jommetje, toen nog Frutje, verloor mijn oudste vriendin haar dochter. 40 weken en 4 dagen zwanger, overleden in haar buik. Ik baalde op dat moment, omdat mijn bekken uit elkaar zwiebelde, ik daa veel pijn van had, mijn dochter niet doorsliep en ik dus ook niet, en op dat moment heb ik geleerd wat ik al wist: koester.
Koester is een mooi woord, het klinkt serieus en ook knuffelig, en dat is precies wat het is.
Jommetje werd geboren, en we sukkelden een eind in het rond tot we een ritme hadden, en toen las ik in een tijdschrift een interview met een actrice. Geen idee meer wie, maar ze zei over haar gezin en over haar zwaarmoedige inborst: "Wat een geluk, als je dat zo ziet. Je zal het maar kwijtraken"
Jom was toen nog geen 3 maanden. Ik keek naar mijn Lief en mijn dochter, die op vakantie samen aan het spelen waren, en voor het eerst vreesde ik voor de terugreis. Wij letten wel op, maar doet de rest dat ook?
Toen ging Hero dood. En toen werd Robbie ziek. En ik koester. Ik koester me gek.
Ook al slapen ze niet, slecht, of kut, zit ik nog steeds op dat stomme melkvrijedieet, worstel ik al weken met luchtweginfecties bij kindjes (en mama en papa) en bijbehorende humeuren en nachten, ik koester.
Ik heb geleerd.
vrijdag 9 november 2007 om 03:22
Vreemde opmerking die je daar maakt, Mirlo, ik kan er eigenlijk geen chocola van maken wat je ermee bedoeld.
Ik kan me voorstellen dat de situatie met Robbie je in de greep heeft.
Anderen kunnen naar aanleiding van heftige verhalen om hun heen hun eigen zegeningen tellen, daar is op zich niks vreemds aan, toch?
Ik kan me voorstellen dat de situatie met Robbie je in de greep heeft.
Anderen kunnen naar aanleiding van heftige verhalen om hun heen hun eigen zegeningen tellen, daar is op zich niks vreemds aan, toch?
vrijdag 9 november 2007 om 09:49
Mijn nichtje wordt zondag gedoopt en mijn man, zijn vader en diens vrouw zullen "Nu dat jij er bent" van Trijntje Oosterhuis spelen. Laatst zetten we het singletje op.
Nu mijn dochter ruim een jaar is, mijn bekken uit elkaar aan het vallen is (goede omschrijving Tila) en ik af en toe wel eens vergeet te genieten van alles wat mooi is, zette dit nummer me even met beide benen op de grond. Ik ben zo gelukkig met al het goeds in de wereld. Met mijn dochter die met een zakje met nog 1 stroopwafel in haar handen, zit te kijken naar Teletubbies. (Ze vindt het zakje geweldig, dat de inhoud voor mij eetbaar is, is ze zich niet van bewust. Schatje) Met mijn man die allerlei kleine dingen er bij doet, zonder ook maar 1 keer te fronsen. Nu het eindelijk weer redelijk goed gaat met mijn vader. Nu er niemand in mijn directe omgeving ziek is.
Ik koester mee.
Nu mijn dochter ruim een jaar is, mijn bekken uit elkaar aan het vallen is (goede omschrijving Tila) en ik af en toe wel eens vergeet te genieten van alles wat mooi is, zette dit nummer me even met beide benen op de grond. Ik ben zo gelukkig met al het goeds in de wereld. Met mijn dochter die met een zakje met nog 1 stroopwafel in haar handen, zit te kijken naar Teletubbies. (Ze vindt het zakje geweldig, dat de inhoud voor mij eetbaar is, is ze zich niet van bewust. Schatje) Met mijn man die allerlei kleine dingen er bij doet, zonder ook maar 1 keer te fronsen. Nu het eindelijk weer redelijk goed gaat met mijn vader. Nu er niemand in mijn directe omgeving ziek is.
Ik koester mee.
vrijdag 9 november 2007 om 10:00
Ik dacht dat het topic bij overige stond. Kwam er vanochtend pas achter dat het bij kinderen stond (en ik ben heel blij dat ik geen kinderen te koesteren heb). Ik dacht dat het weer een PMS-we zijn niet materialistisch maar willen toch cavalli van de H&M-en kijk ons toch tevreden zijn ondanks dat die rechtsomdraaiende melkzuurbacterie ervoor zorgt dat ik 2 x per dag moet poepen in plaats van 1x-topic. Die waren er vroegûh nog wel 's volgens mij, en daar kon je heerlijk rellen.
Maar goed, ik koester mijn hond dan wel mee. Mag dat ook?
Maar goed, ik koester mijn hond dan wel mee. Mag dat ook?
vrijdag 9 november 2007 om 10:10
krokus toch, wat een mooie woorden. En goed om bij stil te staan. Het is altijd zo kut dat er eerst echt iets vreselijks moet gebeuren voor je je realiseert wat je hebt (althans zo werkt dat bij mij, ik weet het wel, maar als ik dan weer eens iets mee maak realiseer ik het me weer ten volle).
ps weer eens iets meemaak bedoel ik niet dat ik zo'n rotleven heb hoor, maar door mijn werk heb ik elke dag te maken met leven en dood en vaak kan ik het van me afzetten, maar soms is het zo heftig, en zo moeilijk dat ik me juist weer besef hoe kwetsbaar het leven is.
ps weer eens iets meemaak bedoel ik niet dat ik zo'n rotleven heb hoor, maar door mijn werk heb ik elke dag te maken met leven en dood en vaak kan ik het van me afzetten, maar soms is het zo heftig, en zo moeilijk dat ik me juist weer besef hoe kwetsbaar het leven is.
vrijdag 9 november 2007 om 10:38
vrijdag 9 november 2007 om 12:01
da's apart.. bovenstaand bericht hoorde ik gisteren bijna letterlijk uit de mond van iemand... woon je in het Noorden, krokus??
In elk geval; ik probeer te koesten. Lukt niet altijd.. ondanks dat mijn kinderen tussen de peuter- en 'normale-'puberteit inhangen, varieren ze natuurlijk van énorm lief tot énorm irritant. Als ik dan ook nog middenin m'n PMS een migraine-aanval krijg op m'n vrije, dus druk met kinderen en herrie, dag, dan ben ik niet echt 100% aan 't koesteren nee.
Maar ik ben wel dagelijks blij en gelukkig met m'n liefdes (heel burgerlijk; man en kinderen, maar niet minder spannend en geliefd) en m'n leven
Dat deed ik al, maar het afgelopen jaar ben ik wel erg tot het besef gekomen, dat ik me gelukkig kan prijzen met eigen gezondheid, gezondheid van man en kinderen. Te veel jonge ernstig zieken en overlijdens in de omgeving
(f)
In elk geval; ik probeer te koesten. Lukt niet altijd.. ondanks dat mijn kinderen tussen de peuter- en 'normale-'puberteit inhangen, varieren ze natuurlijk van énorm lief tot énorm irritant. Als ik dan ook nog middenin m'n PMS een migraine-aanval krijg op m'n vrije, dus druk met kinderen en herrie, dag, dan ben ik niet echt 100% aan 't koesteren nee.
Maar ik ben wel dagelijks blij en gelukkig met m'n liefdes (heel burgerlijk; man en kinderen, maar niet minder spannend en geliefd) en m'n leven
Dat deed ik al, maar het afgelopen jaar ben ik wel erg tot het besef gekomen, dat ik me gelukkig kan prijzen met eigen gezondheid, gezondheid van man en kinderen. Te veel jonge ernstig zieken en overlijdens in de omgeving
(f)
Later is nu
