Kinderen
alle pijlers
even stilstaan bij wat je hebt
donderdag 8 november 2007 om 21:22
Gisteren hoorde ik dat een kindje van iemand die ik vaag ken is overleden. Een hartafwijking. Het meisje vierde vorige week haar eerste verjaardag. Vorige week moest iemand die ik ken haar zwangerschap actief beeindigen bij 23 weken omdat het kindje een ziekte had die niet met het leven verenigbaar was. Al een paar weken leef ik mee met kleine Robbie, die het zeker weten gaat redden, maar die nu aan het vechten is tegen iets waarvan ze niet weten wat het is (zet em op kleine man)
Vandaag was ik thuis met m'n zoontje. Een enorme druktemaker. Hij is tien maanden maar ik heb een maand of 8 niet goed geweten hoe ik met zijn drukte om moest gaan. Vandaag had meneertje weer een bui, althans, ik vond dat hij een bui had. Ik kon hem een aantal keren wel achter het behang plakken. Heb ook hardop tegen hem gezegd dat hij nu even z'n kop moest houden en dat ik geen zin had in z'n drukke gedoe.
Vanavond sprak ik met iemand aan de telefoon over dat meiske dt is overleden, en degene met wie ik sprak zij tegen mij dat dit soort gebeurtenissen haar wel deden realiseren dat we de mensen die ons lief zijn, maar even een extra knuffel moeten geven. Dankbaar mogen zijn voor wat we hebben en niet teveel stil moeten staan bij futiliteiten.
Ooohw, wat ben ik het daar mee eens. Ook dat stilstaan om futiliteiten. Waar gaat het nou om in het leven? De manager van wie je vindt dat ze haar werk niet goed doet? Die kilo's? Je gelijk halen? Die kleding die hij overal in huis achter z'n kont gooit?
Ik wil graag even stilstaan bij mijn lieve man, die me in alles steunt. De mooiste zoon van de wereld, op wie ik zo ontzettend trots ben. Lief klein mannetje, soms vind ik het nog een beetje moeilijk, maar ik hou zoveel van je. Nog een heleboel meer mensen die ik in stilte al een knuffel heb gegeven. Ik ben blij met jullie allemaal!
Vandaag was ik thuis met m'n zoontje. Een enorme druktemaker. Hij is tien maanden maar ik heb een maand of 8 niet goed geweten hoe ik met zijn drukte om moest gaan. Vandaag had meneertje weer een bui, althans, ik vond dat hij een bui had. Ik kon hem een aantal keren wel achter het behang plakken. Heb ook hardop tegen hem gezegd dat hij nu even z'n kop moest houden en dat ik geen zin had in z'n drukke gedoe.
Vanavond sprak ik met iemand aan de telefoon over dat meiske dt is overleden, en degene met wie ik sprak zij tegen mij dat dit soort gebeurtenissen haar wel deden realiseren dat we de mensen die ons lief zijn, maar even een extra knuffel moeten geven. Dankbaar mogen zijn voor wat we hebben en niet teveel stil moeten staan bij futiliteiten.
Ooohw, wat ben ik het daar mee eens. Ook dat stilstaan om futiliteiten. Waar gaat het nou om in het leven? De manager van wie je vindt dat ze haar werk niet goed doet? Die kilo's? Je gelijk halen? Die kleding die hij overal in huis achter z'n kont gooit?
Ik wil graag even stilstaan bij mijn lieve man, die me in alles steunt. De mooiste zoon van de wereld, op wie ik zo ontzettend trots ben. Lief klein mannetje, soms vind ik het nog een beetje moeilijk, maar ik hou zoveel van je. Nog een heleboel meer mensen die ik in stilte al een knuffel heb gegeven. Ik ben blij met jullie allemaal!
zaterdag 10 november 2007 om 15:13
