Kinderen
alle pijlers
Geen kinderwens
vrijdag 28 december 2007 om 10:47
Weet eigenlijk niet of dit het juiste plek in het forum voor mijn vraag is, maar goed, ga het proberen :-).
Hebben jullie dat ook, dat op een bepaalde leeftijd iedereen om je heen ineens aan kinderen gaat beginnen en jij daar zelf helemaal niet mee bezig bent? Vind het best lastig hoe ik mee om moet gaat dat vriendinnen kinderen krijgen, zich settelen.
Ik heb nooit iets met kinderen gehad, vind baby's ook niet leuk of schattig (vriend trouwens ook niet, misschien omdat we enigs kind zijn), maar als ik nu in mijn omgeving kijk ga ik er meer over na zitten denken.
Ben bijna 28, maar voor mijn gevoel nog niet klaar voor kinderen, wil nog te veel doen. Krijg steeds vaker de opmerking of het er bij ons "ook niet van moet komen".
We weten precies hoe het zou moeten qua opvoeding als we een kindje zouden krijgen, maar ik zie mezelf niet als een moeder. Heb op dit moment echt geen zin om mijn leven op zn kop te gooien. Want dat vind ik wel, dat je niet je kind een hele week achter kan laten bij een oppas en zelf werken en uitgaan. Je moet je leven er op aanpassen.
Misschien maakt dat het dat de keuze er niet makkelijker op wordt, ik denk ver door, denk er niet alleen aan dat je een rustig kind kan krijgen, maar ook problemen in tienerjaren, huilbaby, ziek kind, opvoedproblemen noem maar op.
Door al die verhalen om mee heen ga ik een druk voelen, dat je na je 30e eigenlijk al te oud bent, de bevalling lastiger wordt, kansen op afwijkingen groter enz..
Komen de moedergevoelens ooit nog? Wie herkent zich hierin? Tips zijn welkom :-)
Hebben jullie dat ook, dat op een bepaalde leeftijd iedereen om je heen ineens aan kinderen gaat beginnen en jij daar zelf helemaal niet mee bezig bent? Vind het best lastig hoe ik mee om moet gaat dat vriendinnen kinderen krijgen, zich settelen.
Ik heb nooit iets met kinderen gehad, vind baby's ook niet leuk of schattig (vriend trouwens ook niet, misschien omdat we enigs kind zijn), maar als ik nu in mijn omgeving kijk ga ik er meer over na zitten denken.
Ben bijna 28, maar voor mijn gevoel nog niet klaar voor kinderen, wil nog te veel doen. Krijg steeds vaker de opmerking of het er bij ons "ook niet van moet komen".
We weten precies hoe het zou moeten qua opvoeding als we een kindje zouden krijgen, maar ik zie mezelf niet als een moeder. Heb op dit moment echt geen zin om mijn leven op zn kop te gooien. Want dat vind ik wel, dat je niet je kind een hele week achter kan laten bij een oppas en zelf werken en uitgaan. Je moet je leven er op aanpassen.
Misschien maakt dat het dat de keuze er niet makkelijker op wordt, ik denk ver door, denk er niet alleen aan dat je een rustig kind kan krijgen, maar ook problemen in tienerjaren, huilbaby, ziek kind, opvoedproblemen noem maar op.
Door al die verhalen om mee heen ga ik een druk voelen, dat je na je 30e eigenlijk al te oud bent, de bevalling lastiger wordt, kansen op afwijkingen groter enz..
Komen de moedergevoelens ooit nog? Wie herkent zich hierin? Tips zijn welkom :-)
vrijdag 28 december 2007 om 10:58
Hallo,
heel herkenbaar. Ik ben zelf 29 (vriend 30) en ook ik geen kinderwens. Ik vind kinderen best leuk maar alleen als ik ze ook weer terug kan geven. Wij vinden het geweldig dat als we een weekend weg willen niet eerst de helft van de inboedel in te moeten pakken en dan pas kunnen vertrekken. Als ik dat zeg tegen bekenden word ik meteen voor egoistisch versleten. Ik zeg gewoon wat ik denk is dat nu zo erg?
Misschien dat als ik boven de 30 kom dat ik kinderen wil maar nu zeg ik heel hard nee dank je wel. Neem het risico maar dat het dan lastiger is om zwanger te worden en andere zaken.
heel herkenbaar. Ik ben zelf 29 (vriend 30) en ook ik geen kinderwens. Ik vind kinderen best leuk maar alleen als ik ze ook weer terug kan geven. Wij vinden het geweldig dat als we een weekend weg willen niet eerst de helft van de inboedel in te moeten pakken en dan pas kunnen vertrekken. Als ik dat zeg tegen bekenden word ik meteen voor egoistisch versleten. Ik zeg gewoon wat ik denk is dat nu zo erg?
Misschien dat als ik boven de 30 kom dat ik kinderen wil maar nu zeg ik heel hard nee dank je wel. Neem het risico maar dat het dan lastiger is om zwanger te worden en andere zaken.
vrijdag 28 december 2007 om 11:01
Moeilijk te zeggen of je nog moedergevoelens krijgt. Toen ik 28 was had ik ook geen drang om kinderen te krijgen, was daar ook nog niet mee bezig, was nog bezig met werk, huis, vakanties etc. Toen ik 30 werd kreeg ik ineens een soort gevoel dat nù het moment was om mijn leven eens onder de loep te nemen. Toen ik 31 was heb ik mijn relatie van 8 jaar verbroken. Ik denk dat ik onbewust aanvoelde dat ik wel kinderen wilde, alleen niet met hèm. Ik kan niet uitleggen wat het was maar ik zag hem gewoon niet als de vader van mijn kinderen. Na ongeveer 8 maanden ontmoette ik mijn huidige man en met hem wist ik dat ik wel kinderen wilde. Helaas duurde het door de omstandigheden even voordat we ons leventje een beetje op orde hadden (hij komt uit het buitenland) en toen we eenmaal getrouwd waren ging de pilstrip direct de prullenbak in. Na ongeveer 2 jaar (waarvan 1 jaar in het medische circuit) ben ik zwanger geraakt en inmiddels hebben we een prachtige dochter.
Mijn verhaal maakt je misschien wel duidelijk dat het alle kanten op kan gaan in je leven, op een gegeven moment komt er misschien een punt waarop je denkt: hee het lijkt me toch wel leuk zo'n kleintje. En als dat niet zo is, jammer dan, een leven zonder kinderen kan ook heel leuk zijn. (hoewel ik zelf vind dat het mèt kind net wat leuker is). Maar dan moet je partner dat ook willen, hoe denkt die daarover? Heeft hij wel een kinderwens?
Mijn verhaal maakt je misschien wel duidelijk dat het alle kanten op kan gaan in je leven, op een gegeven moment komt er misschien een punt waarop je denkt: hee het lijkt me toch wel leuk zo'n kleintje. En als dat niet zo is, jammer dan, een leven zonder kinderen kan ook heel leuk zijn. (hoewel ik zelf vind dat het mèt kind net wat leuker is). Maar dan moet je partner dat ook willen, hoe denkt die daarover? Heeft hij wel een kinderwens?
vrijdag 28 december 2007 om 11:16
Ik heb hetzelfde eigenlijk.
Ik word over een maand 30, dus vind dat ik best op een leeftijd ben waarop ik weet wat ik wil en niet wil. Ik roep mijn hele leven al dat ik geen kinderen wil, dus het is bij niet een vraag die nu pas op komt.
Alleen zeggen mensen altijd "ach joh, dat komt nog wel, wacht maar tot je de ware tegenkomt". Grrrrrrrrrrrr, dan wordt ik boos hoor. Zeker als een vriendin met zware huwelijksproblemen dat tegen mij zegt!
Ja, ik ben nog vrijgezel. En dat is een keuze! Ik woon, werk en reis over de hele wereld, dus tijd voor een vriend heb ik niet en ik heb er ook geen behoefte aan. Ik heb ook geen biologische klok in mijn lichaam denk ik, want ik hoor hem in ieder geval nog niet tikken, ook niet als ik heel goed probeer te luisteren. En als ik er dan aan denk hoe het zou zijn om kinderen te hebben, dan komen er veel te veel tegenstrijdigheden naar boven. Een vent hoef ik er niet bij, mannen doen toch niks aan de opvoeding en verzorging ( dat is natuurlijk helemaal niet waar, maar ik denk dat wel vaak ) en toch wil ik dat een kind met 2 ouders op groeit die samen in een huis wonen ( te veel gescheiden gezinnen om mij heen en wat hebben die kinderen een verdriet dankzij hun ouders ).
En zo kan ik nog even door gaan.
Wel ben ik een super trotse tante en er is niks mooiers in de wereld dan die 2 kleintjes om mij heen te hebben, behalve als ze vervelend worden en weer naar hun mama gaan!
Vrienden krijgen ook kinderen ja, maar mijn beste vriendin nog niet, dus het heeft nog niet echt vriendschappen beinvloedt.
Layla, een opmerking van jou staat me toch een beetje tegen.
"En als dat niet zo is, jammer dan, een leven zonder kinderen kan ook heel leuk zijn. "
Dat jammer dan. Ik begrijp je wel, voor jou is je kind je hele leven en dat hoort ook zo. Maar het is helemaal niet jammer als iemand beslist om geen kinderen te nemen ( hier mag je nemen toch wel zeggen? ). Het is een keus en die is goed.
Nou Kaaty, geen zorgen verder. Geniet van je leven, dat kan nu. Met kinderen verandert dat, maar dan geniet je weer van hele andere dingen.
Ik sta 100% achter mijn keuze en zou het niet anders willen.
Ja, misschien verander ik ooit van gedachten en wil ik ze wel. Maar zijn niet ook stiekem moeders die een kind hebben en dan van gedachten veranderen? En dan is het te laat!
Ik word over een maand 30, dus vind dat ik best op een leeftijd ben waarop ik weet wat ik wil en niet wil. Ik roep mijn hele leven al dat ik geen kinderen wil, dus het is bij niet een vraag die nu pas op komt.
Alleen zeggen mensen altijd "ach joh, dat komt nog wel, wacht maar tot je de ware tegenkomt". Grrrrrrrrrrrr, dan wordt ik boos hoor. Zeker als een vriendin met zware huwelijksproblemen dat tegen mij zegt!
Ja, ik ben nog vrijgezel. En dat is een keuze! Ik woon, werk en reis over de hele wereld, dus tijd voor een vriend heb ik niet en ik heb er ook geen behoefte aan. Ik heb ook geen biologische klok in mijn lichaam denk ik, want ik hoor hem in ieder geval nog niet tikken, ook niet als ik heel goed probeer te luisteren. En als ik er dan aan denk hoe het zou zijn om kinderen te hebben, dan komen er veel te veel tegenstrijdigheden naar boven. Een vent hoef ik er niet bij, mannen doen toch niks aan de opvoeding en verzorging ( dat is natuurlijk helemaal niet waar, maar ik denk dat wel vaak ) en toch wil ik dat een kind met 2 ouders op groeit die samen in een huis wonen ( te veel gescheiden gezinnen om mij heen en wat hebben die kinderen een verdriet dankzij hun ouders ).
En zo kan ik nog even door gaan.
Wel ben ik een super trotse tante en er is niks mooiers in de wereld dan die 2 kleintjes om mij heen te hebben, behalve als ze vervelend worden en weer naar hun mama gaan!
Vrienden krijgen ook kinderen ja, maar mijn beste vriendin nog niet, dus het heeft nog niet echt vriendschappen beinvloedt.
Layla, een opmerking van jou staat me toch een beetje tegen.
"En als dat niet zo is, jammer dan, een leven zonder kinderen kan ook heel leuk zijn. "
Dat jammer dan. Ik begrijp je wel, voor jou is je kind je hele leven en dat hoort ook zo. Maar het is helemaal niet jammer als iemand beslist om geen kinderen te nemen ( hier mag je nemen toch wel zeggen? ). Het is een keus en die is goed.
Nou Kaaty, geen zorgen verder. Geniet van je leven, dat kan nu. Met kinderen verandert dat, maar dan geniet je weer van hele andere dingen.
Ik sta 100% achter mijn keuze en zou het niet anders willen.
Ja, misschien verander ik ooit van gedachten en wil ik ze wel. Maar zijn niet ook stiekem moeders die een kind hebben en dan van gedachten veranderen? En dan is het te laat!
vrijdag 28 december 2007 om 11:25
Moeilijk te zeggen of die gevoelens ooit komen. Bij mij zijn ze nooit gekomen, en tóch heb ik een kindje. Het gevoel dat ik het echt niet wilde is namelijk wel minder geworden, en mijn vriend wilde wel erg graag. Als ik een partner had gehad die geen kinderen wilde was het er bij mij waarschijnlijk nooit van gekomen. En ja, ik ben erg gelukkig met zoon en zou hem nooit meer willen missen, maar mijn leven zonder kind was ook erg oké. In de tijd dat ik nog geen kleine had werd ik helemaal gek van de vragen hoe het bij ons zat en vooral de verhalen hoe ontzettend geweldig het was etc. En helemaal erg 'wacht maar, op een gegeven moment gaan je eierstokken wel rammelen". Hoezo? Ken jij mij dan en kun je in de toekomst kijken?? Gewoon op je eigen gevoel afgaan, en je vooral niet gek laten maken door anderen dus...
vrijdag 28 december 2007 om 11:29
Vivagirl, die opmerking van mij was niet bedoeld om aan te geven dat een leven zonder kinderen minder leuk zou zijn. 'Jammer dan' is gewoon een uitdrukking alleen komt het misschien anders over als je het opschrijft dan wanneer je het zegt. Ik wil absoluut niet zeggen dat een leven zonder kinderen minder leuk is dan mèt kinderen. Het is voor iedereen een keuze en soms heb je het niet voor het kiezen. De uitdrukking 'kinderen nemen'dat vind ìk een rare uitdrukking maar om nou op iedere slak zout te gaan leggen...
vrijdag 28 december 2007 om 11:41
Vivagirl, jouw reactie is wel weer typerend. Je aangevallen voelen als het over kinderen krijgen gaat. Ik geloof er ook geen hout van dat iemand een ander egoistisch noemt als diegene geen kinderen wil. Ik geloof dan ook niet dat dat gezegd wordt. Ik denk wél dat er heel veel mensen zijn die zich constant willen verdedigen wat hun keuzes betreft en die voelen zich dan ook heel snel aangevallen als iemand naar die keuzes vraagt. En dat is bij een boel mensen die geen kinderen willen het geval.
Ik ben zelf 24 en heb 2 kinderen, en ja, daar krijg ik ook weleens commentaar op, maar dat krijg je altijd. Als je wél kinderen wilt maar je bent onder de 25, als je ze wél wilt maar je bent boven de 35, als je ze niet wilt, als je ze wilt maar je hebt geen partner, als je ze wel wilt maar je hebt een partner van hetzelfde geslacht, als je ervoor naar het ziekenhuis moet, als je er 1 wilt adopteren, er zijn áltijd mensen die commentaar hebben op wat jij graag wilt. Dat is niet voorbehouden aan mensen die géén kinderen willen. Nieuwsgierigheid of belangstelling worden alleen zó vaak opgevat als commentaar en dat vind ik jammer. Je kunt ook op elke slak zout leggen. Jij gaat er volgens mij al vanuit dat mensen iets negatiefs gaan zeggen over het feit dat jij geen kinderen wilt, en zo'n onschuldige opmerking van Layla schiet je dan al in het verkeerde keelgat. Beetje jammer.
Ik ben zelf 24 en heb 2 kinderen, en ja, daar krijg ik ook weleens commentaar op, maar dat krijg je altijd. Als je wél kinderen wilt maar je bent onder de 25, als je ze wél wilt maar je bent boven de 35, als je ze niet wilt, als je ze wilt maar je hebt geen partner, als je ze wel wilt maar je hebt een partner van hetzelfde geslacht, als je ervoor naar het ziekenhuis moet, als je er 1 wilt adopteren, er zijn áltijd mensen die commentaar hebben op wat jij graag wilt. Dat is niet voorbehouden aan mensen die géén kinderen willen. Nieuwsgierigheid of belangstelling worden alleen zó vaak opgevat als commentaar en dat vind ik jammer. Je kunt ook op elke slak zout leggen. Jij gaat er volgens mij al vanuit dat mensen iets negatiefs gaan zeggen over het feit dat jij geen kinderen wilt, en zo'n onschuldige opmerking van Layla schiet je dan al in het verkeerde keelgat. Beetje jammer.
vrijdag 28 december 2007 om 11:42
hey!
kijk ook eens op het topic "bewust geen kinderen" op overig.
heb 'em net even voor je omhooggehaald. daar schrijven een aantal dames over het wel / niet willen van kinderen, ook door vrouwen die wel kinderen hebben, wordt daar heel eerlijk gereageerd, dat het best zwaar is enz.
ik heb ook geen kinderwens. heb geen hekel aan kinderen, maar op de 1 of andere manier als ik naar de toekomst kijk, zie ik daar geen kinderen in. het gevoel zit er bij mij niet.
je vraagt of de moedergevoelens nog komen. daar is natuurlijk niets over te zeggen. maar als jij voor jezelf voelt dat het niet hoeft, dan is het toch prima zo? de buitenwereld kan wel zeggen dat het tijd is voor kinderen (bij ons komt de vraag ook al, en ik ben 23...), maar jij moet je leven leiden zoals jij dat wilt, niet zoals de mensen om je heen het graag zouden willen zien.
ik denk dat het voor jou belangrijk is om na te denken "wil ik kinderen?". zo ja, dan kom je over alle problemen die je in de openingspost hebt geplaatst waarschijnlijk wel heen, zo niet, dan niet, en niemand die je daarop aan hoeft te kijken.
kijk ook eens op het topic "bewust geen kinderen" op overig.
heb 'em net even voor je omhooggehaald. daar schrijven een aantal dames over het wel / niet willen van kinderen, ook door vrouwen die wel kinderen hebben, wordt daar heel eerlijk gereageerd, dat het best zwaar is enz.
ik heb ook geen kinderwens. heb geen hekel aan kinderen, maar op de 1 of andere manier als ik naar de toekomst kijk, zie ik daar geen kinderen in. het gevoel zit er bij mij niet.
je vraagt of de moedergevoelens nog komen. daar is natuurlijk niets over te zeggen. maar als jij voor jezelf voelt dat het niet hoeft, dan is het toch prima zo? de buitenwereld kan wel zeggen dat het tijd is voor kinderen (bij ons komt de vraag ook al, en ik ben 23...), maar jij moet je leven leiden zoals jij dat wilt, niet zoals de mensen om je heen het graag zouden willen zien.
ik denk dat het voor jou belangrijk is om na te denken "wil ik kinderen?". zo ja, dan kom je over alle problemen die je in de openingspost hebt geplaatst waarschijnlijk wel heen, zo niet, dan niet, en niemand die je daarop aan hoeft te kijken.
vrijdag 28 december 2007 om 11:43
En ik denk persoonlijk niet dat er moeders zijn die kinderen hebben en daarna van gedachten veranderen. Volgens mij heeft de natuur daar wel redelijk voor gezorgd, dat dat wel goed zit.
Aan TO: als je ze nu niet wilt, wat is dan het probleem? Je vriend wil ze niet, jij ook niet, dus waarom zou je erover nadenken op dit moment? Je hebt nog ruim de tijd om aan kinderen te beginnen als je ze ooit toch wilt. Zolang je het gevoel er niet bij hebt en je leven niet overhoop wilt gooien moet je er gewoon niet aan beginnen. Simpel toch?
Aan TO: als je ze nu niet wilt, wat is dan het probleem? Je vriend wil ze niet, jij ook niet, dus waarom zou je erover nadenken op dit moment? Je hebt nog ruim de tijd om aan kinderen te beginnen als je ze ooit toch wilt. Zolang je het gevoel er niet bij hebt en je leven niet overhoop wilt gooien moet je er gewoon niet aan beginnen. Simpel toch?
vrijdag 28 december 2007 om 11:46
Zolang jullie als partners zijnde maar eerlijk hierover zijn naar elkaar. De opmerkingen van buitenstaanders? Zoals Eowynn ook al zegt: het is toch nooit goed, dus daar moet je gewoon maling aan hebben!
vrijdag 28 december 2007 om 11:58
Ik zie ook het probleem niet zo. Als je ze nu niet wit, wil je ze nu niet, klaar. Kan zijn dat je ze later wel wil, of niet. Dat zie je dan wel weer.
En wat betreft een weekend weg: ik pak net zo snel in met als zonder kind, je hoeft echt geen volksverhuizing te hebben als je een kind hebt.
Ik zou me zolang ik geen kriebels heb niet druk maken om het feit dat ik ze niet heb. Heeft namelijk geen zin, want je hebt die kriebels niet, en je kan ze er ook niet inrammen. Of je moet bang zijn dat je later spijt krijgt als je te laat gaat beginnen en het niet meer lukt. Dat kan ook, is dat waar je je druk om maakt?
Vooruitkijken naar de tienerjaren moet je niet doen, je redeneert nu vanuit een kinderloos bestaan. Als je kind een tiener wordt dan ben je daarin meeegroeid. Totaal andere situatie dus.
En wat betreft een weekend weg: ik pak net zo snel in met als zonder kind, je hoeft echt geen volksverhuizing te hebben als je een kind hebt.
Ik zou me zolang ik geen kriebels heb niet druk maken om het feit dat ik ze niet heb. Heeft namelijk geen zin, want je hebt die kriebels niet, en je kan ze er ook niet inrammen. Of je moet bang zijn dat je later spijt krijgt als je te laat gaat beginnen en het niet meer lukt. Dat kan ook, is dat waar je je druk om maakt?
Vooruitkijken naar de tienerjaren moet je niet doen, je redeneert nu vanuit een kinderloos bestaan. Als je kind een tiener wordt dan ben je daarin meeegroeid. Totaal andere situatie dus.
vrijdag 28 december 2007 om 12:44
@ Noena: Ik denk dat ik ook maar op ga passen als die kinderen er zijn, misschien dat ik er dan anders tegenaan ga kijken, maar eigenlijk denk ik dat ik ook weer blij ben als ze terug naar hun ouders gaan. Dat over egoisme komt me ook bekend voor, maar ik vind dat je pas egoistosch bent als je aan kinderen begint en dan gaat mopperen dat je het toch liever anders had gewild.
@ Layla: Dank je voor je verhaal! Is toch wel een soort van geruststelling om te horen dat je nog ineens van gedachten kan veranderen op een bepaald punt in je leven. Maar inderdaad, misschien ook niet.
Mijn vriend heeft ook geen kinderwens. De laatste tijd begin ik er vaker over, en merk dat hij ook na gaat denken. Voor hem is het nu "misschien ooit". Vorig jaar was het een stellig: "nee, nooit".
@ Kuko: Daar ben ik bang voor, dat je vrienden gaat verliezen. Merk al wel op verjaardagen waar vrienden van mijn vrienden met kinderen zijn dat ze in zo'n andere wereld leven (klinkt een beetje negatief, bedoel het niet zo). Heb gelukkig nog wel wat vrijgezelle vriendinnen, maar kan me voorstellen dat je nieuwe vriendinnen krijgt/maakt.
@ Vivagirl: Ik riep ook altijd dat ik nooit kinderen wilde, maar merk nu ik wat ouder wordt (jeeje, klinkt echt erg hahah), dat ik er toch minder stellig in ben. Op zich is het natuurlijk ook mooi zoals jij het hebt, tante van 2, wel de leuke kanten, maar de vervelende kanten voor de ouders. Helaas zullen wij dat niet hebben omdat we geen broers of zussen hebben. Kinderen van vrienden staan toch verder van je af. Genieten doe ik nu zeker! Lekker reizen, zonder zorgen..
@ Lika: Vind jouw verhaal ook bijzonder. Maar lijkt me toch een gok, dadelijk had je het niks gevonden. Maar mooi dat het zo positief is uitgepakt!
@ Yin, thanx voor het uppen van de topic, ga wel ff kijken!
@ Eowynn/Sara/Sunlight: Wat het probleem is.. Eigenlijk de mensen om me heen die vragen stellen, en toch dat je je vriendinnen zwanger ziet worden, je hoort de verhalen… Daardoor ga ik na zitten denken. Voordat ik al die berichten van zwangerschappen niet hoorde dacht ik ook nergens over na.
Juist omdat je ouder wordt en het dus misschien wel een keer te laat kan zijn (niet lukt) als ik er aan toe ben maak ik me druk. Daarom bereid ik me nu al liever een beetje voor (beetje controlefreak haahh). En ik hoor eigenlijk nooit verhalen van mensen die er net zo over denken als ik. Daarom vind ik het wel prettig hier wat ervaringen te horen!
Thanx voor alle reacties!
@ Layla: Dank je voor je verhaal! Is toch wel een soort van geruststelling om te horen dat je nog ineens van gedachten kan veranderen op een bepaald punt in je leven. Maar inderdaad, misschien ook niet.
Mijn vriend heeft ook geen kinderwens. De laatste tijd begin ik er vaker over, en merk dat hij ook na gaat denken. Voor hem is het nu "misschien ooit". Vorig jaar was het een stellig: "nee, nooit".
@ Kuko: Daar ben ik bang voor, dat je vrienden gaat verliezen. Merk al wel op verjaardagen waar vrienden van mijn vrienden met kinderen zijn dat ze in zo'n andere wereld leven (klinkt een beetje negatief, bedoel het niet zo). Heb gelukkig nog wel wat vrijgezelle vriendinnen, maar kan me voorstellen dat je nieuwe vriendinnen krijgt/maakt.
@ Vivagirl: Ik riep ook altijd dat ik nooit kinderen wilde, maar merk nu ik wat ouder wordt (jeeje, klinkt echt erg hahah), dat ik er toch minder stellig in ben. Op zich is het natuurlijk ook mooi zoals jij het hebt, tante van 2, wel de leuke kanten, maar de vervelende kanten voor de ouders. Helaas zullen wij dat niet hebben omdat we geen broers of zussen hebben. Kinderen van vrienden staan toch verder van je af. Genieten doe ik nu zeker! Lekker reizen, zonder zorgen..
@ Lika: Vind jouw verhaal ook bijzonder. Maar lijkt me toch een gok, dadelijk had je het niks gevonden. Maar mooi dat het zo positief is uitgepakt!
@ Yin, thanx voor het uppen van de topic, ga wel ff kijken!
@ Eowynn/Sara/Sunlight: Wat het probleem is.. Eigenlijk de mensen om me heen die vragen stellen, en toch dat je je vriendinnen zwanger ziet worden, je hoort de verhalen… Daardoor ga ik na zitten denken. Voordat ik al die berichten van zwangerschappen niet hoorde dacht ik ook nergens over na.
Juist omdat je ouder wordt en het dus misschien wel een keer te laat kan zijn (niet lukt) als ik er aan toe ben maak ik me druk. Daarom bereid ik me nu al liever een beetje voor (beetje controlefreak haahh). En ik hoor eigenlijk nooit verhalen van mensen die er net zo over denken als ik. Daarom vind ik het wel prettig hier wat ervaringen te horen!
Thanx voor alle reacties!
vrijdag 28 december 2007 om 15:07
Layla, het komt helaas vaak verkeerd of anders over als je iets opschrijft, daar heb je helemaal gelijk in. Ik wilde je verder ook niet aanvallen ofzo.
En bij "kinderen nemen" heb ik er in dit geval even tussen haakjes gevraagd of ik het wel zo mocht zeggen. Ik vind het ook fout als mensen zeggen dat ze kinderen nemen, maar ik vind het anders in het geval van NIET nemen.
Of zie ik dat verkeerd?
Eowyn, ik heb niks gezegd over egoistisch zijn als je wel of geen kinderen neemt! Die beslissing moet iedereen voor zichzelf nemen en ik vind egoistisch ook niet perse iets negatiefs, is maar net hoe je er naar kijkt.
En ik voel me verder niet aangevallen, maar soms is het wel frustrerens als anderen denken in mijn toekomst te kunnen kijken en mij beter te kennen dan mijzelf.( dat heb je heel mooi gezegd ! )
Wat je verder zegt over dat iedereen wel commentaar krijgt, als het net even anders dan de norm is, dat klopt helemaal. Zo had ik er nog helemaal nooit naar gekeken. Jij zal ook zeker heel wat over je heen hebben gekregen, toen je zo jong kinderen kreeg.
Iedereen moet het lekker voor zichzelf weten en we moeten elkaar maar wat meer in elkaars waarde laten, of niet dan?
En bij "kinderen nemen" heb ik er in dit geval even tussen haakjes gevraagd of ik het wel zo mocht zeggen. Ik vind het ook fout als mensen zeggen dat ze kinderen nemen, maar ik vind het anders in het geval van NIET nemen.
Of zie ik dat verkeerd?
Eowyn, ik heb niks gezegd over egoistisch zijn als je wel of geen kinderen neemt! Die beslissing moet iedereen voor zichzelf nemen en ik vind egoistisch ook niet perse iets negatiefs, is maar net hoe je er naar kijkt.
En ik voel me verder niet aangevallen, maar soms is het wel frustrerens als anderen denken in mijn toekomst te kunnen kijken en mij beter te kennen dan mijzelf.( dat heb je heel mooi gezegd ! )
Wat je verder zegt over dat iedereen wel commentaar krijgt, als het net even anders dan de norm is, dat klopt helemaal. Zo had ik er nog helemaal nooit naar gekeken. Jij zal ook zeker heel wat over je heen hebben gekregen, toen je zo jong kinderen kreeg.
Iedereen moet het lekker voor zichzelf weten en we moeten elkaar maar wat meer in elkaars waarde laten, of niet dan?
vrijdag 28 december 2007 om 15:32
Mijn echte moedergevoelens kwamen eigenlijk pas na de geboorte van onze dochter.
Ik had helemaal niks met andermans kinderen. Menigmaal vond ik ze zelfs buitengewoon irritant. Toch zag ik mijn eigen leven ook weer niet zonder kind. En een eigen kind is toch, hoe cliche ook, anders.
Nu moet ik zeggen dat ik ook doodsbenauwd was voor de ommekeer in mijn leven wanneer er een kindje geboren zou worden. Hoe mijn relatie zou veranderen etc etc.
En inderdaad, alles veranderde. Ben overspannen geraakt door allerlei drukte. Maar owwwwwww wat geniet ik van mijn dochter! Een heerlijk kind, ik wil niet meer zonder haar. Ze is nu bijna twee en wordt al een hele dame.
Als je geen kinderen wilt, dan is dat toch prima? Het is en blijft een hele persoonlijke keuze en ik vind dan ook dat niemand, maar dan ook niemand je om die keuze mag veroordelen. In onze maatschappij, met onze welvaart hebben we nou eenmaal ook de keuze om wel of geen kinderen te krijgen.
Wie ben ik om mensen over te gaan halen om kinderen te krijgen? Dat moet iedereen lekker voor zichzelf beslissen.
Groetjes, Josje
Ik had helemaal niks met andermans kinderen. Menigmaal vond ik ze zelfs buitengewoon irritant. Toch zag ik mijn eigen leven ook weer niet zonder kind. En een eigen kind is toch, hoe cliche ook, anders.
Nu moet ik zeggen dat ik ook doodsbenauwd was voor de ommekeer in mijn leven wanneer er een kindje geboren zou worden. Hoe mijn relatie zou veranderen etc etc.
En inderdaad, alles veranderde. Ben overspannen geraakt door allerlei drukte. Maar owwwwwww wat geniet ik van mijn dochter! Een heerlijk kind, ik wil niet meer zonder haar. Ze is nu bijna twee en wordt al een hele dame.
Als je geen kinderen wilt, dan is dat toch prima? Het is en blijft een hele persoonlijke keuze en ik vind dan ook dat niemand, maar dan ook niemand je om die keuze mag veroordelen. In onze maatschappij, met onze welvaart hebben we nou eenmaal ook de keuze om wel of geen kinderen te krijgen.
Wie ben ik om mensen over te gaan halen om kinderen te krijgen? Dat moet iedereen lekker voor zichzelf beslissen.
Groetjes, Josje
vrijdag 28 december 2007 om 23:02
Hey Lika, even off-topic, maar begrijp ik het goed dat je inmiddels een kind uit eigen buik hebt? Ik meen me te herinneren dat je een jaar of twee geleden overwoog om bewust geen eigen kinderen te krijgen, maar wel adoptie/pleegkinderen? Hoe ben je van gedachte veranderd en wat is inmiddels jouw visie? Just interested!
zaterdag 29 december 2007 om 00:30
Vivagirl, je schrijft dat je zeker weet dat je geen kinderen wil, want je bent bijna 30 en weet dus wel wat je wel en niet wil. Ik ga niet zeggen: wacht maar af tot je nog wat ouder bent of tot je de ware tegenkomt, want het hoeft helemaal niet zo te zijn dat je dan wel kinderen wil.
Maar ik ken iemand die tot haar 35e absoluut geen kinderen wilde, heeft toen haar huidige man leren kennen en heeft op haar 38e een kindje gekregen.
Ik zeg niet dat het bij jou zo zal gaan, maar ik denk niet dat je op je 30e al met zekerheid kan zeggen dat je geen kinderen wil.
Ik wist nooit of ik kinderen wilde, totdat ik opeens een sterke kinderwens kreeg toen ik bijna 26 was. Zo sterk dat ik me niet meer kon voorstellen dat ik er ooit over getwijfeld had. Het kwam echt ineens opzetten, hoe dat kwam weet ik niet, misschien toch een ingebouwde biologische klok ofzo? Was toen al 7 jaar samen met mijn vriend, dus dat was het niet.
Maar ik ken iemand die tot haar 35e absoluut geen kinderen wilde, heeft toen haar huidige man leren kennen en heeft op haar 38e een kindje gekregen.
Ik zeg niet dat het bij jou zo zal gaan, maar ik denk niet dat je op je 30e al met zekerheid kan zeggen dat je geen kinderen wil.
Ik wist nooit of ik kinderen wilde, totdat ik opeens een sterke kinderwens kreeg toen ik bijna 26 was. Zo sterk dat ik me niet meer kon voorstellen dat ik er ooit over getwijfeld had. Het kwam echt ineens opzetten, hoe dat kwam weet ik niet, misschien toch een ingebouwde biologische klok ofzo? Was toen al 7 jaar samen met mijn vriend, dus dat was het niet.
zaterdag 29 december 2007 om 10:26
He, wat leuk dat je je dat nog herinnert! En ja, ik heb inmiddels een kindje uit eigen buik. De adoptieprocedure loopt nog. Ik heb er erg veel met vriend over gesproken en die wilde toch ook wel erg graag een eigen kindje. Conclusie was uiteindelijk dat we het beiden zouden doen. Gezien mijn leeftijd (ben nu 32) leek het niet heel handig om eerst te wachten op een adoptie kindje en daarna proberen zwanger te worden, dus vandaar deze volgorde. We hebben nu wel wat vertraging in de procedure (we konden niet op cursus omdat ik zwanger was) maar dat hoort er helaas bij. Overigens is in de tussenliggende tijd de wachtlijst nog veel langer geworden, waardoor ik me afvraag of adoptie (nog) wel de juiste weg voor ons is. Ik wilde graag een kindje dat er al is zorg geven in plaats van er nog eentje op de wereld te zetten, maar het lijkt er nu eerder op dat ik uit idealisme voor anderen de wachttijd langer maak. Het blijft een moeilijke beslissing maar zowel ik als mijn partner staan nog steeds achter het idee van adoptie en/of pleegzorg. Gezien de wachtlijsten en het feit dat er in eigen land al zo veel kinderen zijn die zorg nodig hebben is de kans wel redelijk groot dat dat toch een pleegkindje wordt en geen adoptiekindje.
Hoe is dat bij jou? Als je je dit nog herinnert zal er bij jou ook wel belangstelling in die richting zijn, of gok ik dat verkeerd?
zaterdag 29 december 2007 om 11:14
SnoopySnoopy.
Tuurlijk kan ik nog van gedachten veranderen, dat weet ik.
Maar ik kan het me niet voorstellen.
Ik heb het nooit gehad, een kinderwens, terwijl ik vroeger veel met poppen heb gespeeld en echt een meisje was.
Maar het past niet in mijn leven en het lijkt om ook helemaal niet leuk. Het lijkt me zelfs verschrikkelijk om kinderen te hebben, hoe leuk ze ook zijn, want ik vind kinderen heel leuk, dat is het probleem niet bij mij.
Maar ik wil niet eens een vriend omdat me dat al te veel benauwd, laat staan kinderen. Een vriend kun je nog weer af, een kind niet. Ik snap ook dat je nooit meer van een kind af wilt en als het kind er eenmaal is, je er ontzettend van houdt, zoals een schrijfster hierboven ook vermeld.
Maar ik maak gewoon de keus om er niet aan te beginnen.
Klinkt weer allemaal lekker negatief en ik hoop dat niemand mijn woorden verkeerd opvat. Maar dit is mijn mening en mijn gevoel. En voor iedereen wel kinderen wil, heel goed, zeker doen, want ik zie het echt wel om mij heen hoe gelukkig het mensen maakt en hoeveel ze van hun kinderen genieten.
Maar ik ben gelukkiger zonder.
Tuurlijk kan ik nog van gedachten veranderen, dat weet ik.
Maar ik kan het me niet voorstellen.
Ik heb het nooit gehad, een kinderwens, terwijl ik vroeger veel met poppen heb gespeeld en echt een meisje was.
Maar het past niet in mijn leven en het lijkt om ook helemaal niet leuk. Het lijkt me zelfs verschrikkelijk om kinderen te hebben, hoe leuk ze ook zijn, want ik vind kinderen heel leuk, dat is het probleem niet bij mij.
Maar ik wil niet eens een vriend omdat me dat al te veel benauwd, laat staan kinderen. Een vriend kun je nog weer af, een kind niet. Ik snap ook dat je nooit meer van een kind af wilt en als het kind er eenmaal is, je er ontzettend van houdt, zoals een schrijfster hierboven ook vermeld.
Maar ik maak gewoon de keus om er niet aan te beginnen.
Klinkt weer allemaal lekker negatief en ik hoop dat niemand mijn woorden verkeerd opvat. Maar dit is mijn mening en mijn gevoel. En voor iedereen wel kinderen wil, heel goed, zeker doen, want ik zie het echt wel om mij heen hoe gelukkig het mensen maakt en hoeveel ze van hun kinderen genieten.
Maar ik ben gelukkiger zonder.
zaterdag 29 december 2007 om 11:41
Het kan ook best wel dat je gevoelens zo blijven en ik vind het nogal generaliserend als mensen zeggen: dat komt nog wel. Want dat weet je niet, maar dat geef je zelf ook al aan.
Ik was en ben helemaal niet zo'n typisch meisje, speelde vroeger liever met auto's en klapperpistooltjes en draag nu in de zomer bij hoge uitzondering een rokje (op vakantie). En ik kon me een leven met een man ook niet voorstellen (nu leerde ik mijn vriend wel op mijn 19e kennen, dus kan ook zijn omdat ik nog vrij jong was dat ik dat zo voelde) en kinderen vond ik wel leuk, maar dan vooral bij anderen. Ik heb tot ik 25 was echt heel erg getwijfeld of ik wel kinderen wilde. Zag eigenlijk ook meer nadelen dan voordelen, maar nu is het juist andersom, zie alleen maar de leuke dingen (ik ben nu 40 weken en 6 dagen zwanger van onze eerste).
Maar het kan best, dat iemand geen kinderwens heeft en ook nooit krijgt. Mij lijkt het alleen wel eng als je bijvoorbeeld pas op je 40e een kinderwens krijgt, want de kans dat het dan nog gaat lukken is vrij klein. Maar om die reden nou maar aan kinderen te beginnen, lijkt me ook geen goed idee. Wat dat betreft ben ik blij dat bij mij de kinderwens spontaan kwam.
Ik was en ben helemaal niet zo'n typisch meisje, speelde vroeger liever met auto's en klapperpistooltjes en draag nu in de zomer bij hoge uitzondering een rokje (op vakantie). En ik kon me een leven met een man ook niet voorstellen (nu leerde ik mijn vriend wel op mijn 19e kennen, dus kan ook zijn omdat ik nog vrij jong was dat ik dat zo voelde) en kinderen vond ik wel leuk, maar dan vooral bij anderen. Ik heb tot ik 25 was echt heel erg getwijfeld of ik wel kinderen wilde. Zag eigenlijk ook meer nadelen dan voordelen, maar nu is het juist andersom, zie alleen maar de leuke dingen (ik ben nu 40 weken en 6 dagen zwanger van onze eerste).
Maar het kan best, dat iemand geen kinderwens heeft en ook nooit krijgt. Mij lijkt het alleen wel eng als je bijvoorbeeld pas op je 40e een kinderwens krijgt, want de kans dat het dan nog gaat lukken is vrij klein. Maar om die reden nou maar aan kinderen te beginnen, lijkt me ook geen goed idee. Wat dat betreft ben ik blij dat bij mij de kinderwens spontaan kwam.
zaterdag 29 december 2007 om 13:36
Toch begrijp ik wel wat ze bedoelt. Draai het eens om: "Mijn verhaal maakt je misschien wel duidelijk dat het alle kanten op kan gaan in je leven, op een gegeven moment komt er misschien een punt waarop je denkt: wij blijven lekker met z'n tweeën. En als dat niet zo is, jammer dan, een leven met kinderen kan ook heel leuk zijn." Waarschijnlijk bedoelde je het gewoon goed, maar het stond er een beetje raar.
Dat gebeurt zeker wel! Misschien niet recht in je gezicht, maar op fora wordt dit zeker gezegd.
Ik wíl me niet verdedigen, maar het wordt gewoon vaak gevraagd waarom ik geen kinderen wil. En als er dan voor de zoveelste keer wordt gezegd dat "het nog wel komt" kun je weleens wat verdedigend reageren.
Hiermee ben ik het helemaal eens. Als mensen willen zeuren, zullen ze wat vinden om over te zeuren.
Hier ben ik het dan weer niet mee eens. Ik ken diverse vrouwen die geen kinderen hadden gekregen als ze het leven nog eens over mochten doen.
Inderdaad, heel simpel, maar vergeet niet dat sommige mensen wat meer gevoelig zijn voor de druk van buitenaf. Ik vind dat onze maatschappij erg op kinderen is gericht en dan is het voor sommige mensen best lastig als ze een andere keuze willen maken dan de gangbare keuze.
Ik heb het precies andersom. Hoe ouder ik word (ik ben nu 31), des te zekerder ik word van mijn keuze. Zelfs zo zeker dat ik erover denk om me over een paar jaar te laten steriliseren.
Maar blijkbaar is het wel heel normaal om met je 30e zeker te weten dat je wél kinderen wil. Waarom kun je dan op diezelfde leeftijd nog niet met zekerheid zeggen dat je ze niet wil? Mensen die geen kinderen willen hebben er meestal beter over nagedacht dan mensen die wel kinderen willen.
Ik was wel een echt meisje-meisje: poppen, jurkjes, barbies, alles erop en eraan. En toen ik mijn vriend leerde kennen, wilde ik trouwen en kinderen krijgen. Waarom? Omdat dat er nu eenmaal bij hoorde. Je ging later trouwen en kinderen krijgen, klaar. In mijn omgeving was er niemand die andere keuzes maakte, dus ik wist niet beter. Totdat je die vragen krijgt die iedereen weleens heeft gehoord (wanneer ga je trouwen, wanneer komen de kinderen, etc.). Trouwen en kinderen krijgen was voor mij altijd iets voor later. Totdat dat "later" wel heel dichtbij begint te komen en je omgeving wél gaat trouwen en kinderen krijgen. Toen kwam ik er wel achter dat dat niets voor mij was. In die tijd zag ik een tv-programma dat ging over het zogenaamde "kindervrij" zijn. Er ging een wereld voor me open, wat een herkenning! Sindsdien word ik er steeds zekerder van dat ik geen kinderen wil.
zaterdag 29 december 2007 om 16:14
Ik denk inderdaad dat het 1 kant op werkt en andersom niet altijd. Als je een kinderwens hebt, heb je die nu eenmaal en die verdwijnt echt niet. Maar als je geen kinderwens hebt, kan die wel altijd nog komen. Het voorbeeld van die vrouw die ik eerder noemde, die wilde tot haar 35e echt geen kinderen, maar met haar huidige man wel en is nu dol op haar dochter en had niet anders gewild. Niemand, inclusief zijzelf, had dat van haar verwacht.
Ik weet zeker dat je met meer zekerheid kan zeggen dat je ooit kinderen wil, dan dat je met zekerheid kan zeggen dat je ze nooit wil. Wat dus niet automatisch inhoudt dat je uiteindelijk wel kinderen zou willen, het kan net zo goed zijn dat je uiteindelijk inderdaad geen kinderen wil.
zondag 30 december 2007 om 20:40
Ik heb een zoon en ik heb altijd al kinderen gewild. Ik wil er graag nog een. Waarom? Omdat ik het geweldig vind, omdat ik het mooi vind. Omdat ik het leuk vind. Omdat ik het een hele ervaring vind. Omdat ik kinderen en vooral mijn eigen kind fantastisch vind. Omdat ik nu eenmaal het gevoel heb om (nog eens) moeder te worden.
Zo, tel nu eens alle 'ik'en bij elkaar op en leg eens uit wat daar dan niet egoïstische aan is. Volgens mij is het krijgen van kinderen de meest egoïstische keuze die en mens maakt, dus leg eens uit hoe het niet willen van kinderen egoïstisch is....
zondag 30 december 2007 om 21:32
Hoi Kaaty,
Snap je helemaal. Toen ik 28 was waren mijn vriend en ik alleen bezig met motorrijden, vakanties en geld uitgeven. Hiervoor moest natuurlijk wel gewerkt worden en dat deden we dan ook. Allebei fulltime. Ben nu 37 en mijn dochter is bijna 8 maanden. Het begon op mijn 34e toch wel een beetje te kriebelen en uiteindelijk is Robin op 4 mei van dit jaar geboren. Heerlijke spruit en geniet volop. Maar, geen kinderwens hebben is helemaal geen schande! Als ik niet zwanger was geworden voor mijn 36e was er geen uitbreiding gekomen en waren we gewoon met zijn tweetjes gebleven. Iedereen moet leven zoals ie dat wil en als je vriendinnen gezinnetjes aan het plannen zijn moet jij je daar zeker niet door laten beinvloeden. Kortom, lekker leven zoals jij dat wil!
Stu
Snap je helemaal. Toen ik 28 was waren mijn vriend en ik alleen bezig met motorrijden, vakanties en geld uitgeven. Hiervoor moest natuurlijk wel gewerkt worden en dat deden we dan ook. Allebei fulltime. Ben nu 37 en mijn dochter is bijna 8 maanden. Het begon op mijn 34e toch wel een beetje te kriebelen en uiteindelijk is Robin op 4 mei van dit jaar geboren. Heerlijke spruit en geniet volop. Maar, geen kinderwens hebben is helemaal geen schande! Als ik niet zwanger was geworden voor mijn 36e was er geen uitbreiding gekomen en waren we gewoon met zijn tweetjes gebleven. Iedereen moet leven zoals ie dat wil en als je vriendinnen gezinnetjes aan het plannen zijn moet jij je daar zeker niet door laten beinvloeden. Kortom, lekker leven zoals jij dat wil!
Stu
zondag 30 december 2007 om 21:35
ik heb ook geen kinderwens en zal die ook nooit krijgen. Het liefst laat ik me steriliseren maar volgens mijn huisarts doen doktoren dat niet bij ''een gezonde jonge vrouw''. Iedereen in mijn omgeving roept dat ik me nog wel ga bedenken, maar voor mij staat het gewoon vast dat er geen nakomelingen komen. En wie kan dat nou beter weten dan ikzelf? Alsof je als vrouw zijnde ook maar kloppende eierstokken moet hebben en kinderen wil baren......
