Kinderen
alle pijlers
Geslacht van baby vertellen
donderdag 31 januari 2008 om 21:32
Hoi, ik wilde jullie graag een vraag, of beter: een paar vragen voorleggen.
Vertellen jullie voor de geboorte het geslacht van de baby aan ouders/schoonouders/vrienden/buren,... ? (In de veronderstelling natuurlijk dat jullie dat zelf weten).
Vertellen jullie het aan sommigen wel, aan anderen niet?
Bijvoorbeeld aan de ene ouder wel, aan de andere niet? En zo ja, waarom?
Kan er ook een beetje 'bijgeloof' meespelen, bijvoorbeeld dat het ongeluk zou kunnen brengen als je het aan iedereen vertelt?
Alvast bedankt voor elke reactie!
Vertellen jullie voor de geboorte het geslacht van de baby aan ouders/schoonouders/vrienden/buren,... ? (In de veronderstelling natuurlijk dat jullie dat zelf weten).
Vertellen jullie het aan sommigen wel, aan anderen niet?
Bijvoorbeeld aan de ene ouder wel, aan de andere niet? En zo ja, waarom?
Kan er ook een beetje 'bijgeloof' meespelen, bijvoorbeeld dat het ongeluk zou kunnen brengen als je het aan iedereen vertelt?
Alvast bedankt voor elke reactie!
vrijdag 1 februari 2008 om 11:29
Hier wist iedereen met 6/ 8 weken dat ik zwanger was (zie idd het nut niet van "wachten" tot 12 weken....de kans dat het in de tussentijd niet goed gaat is altijd aanwezig en zou het zelf prettiger hebben gevonden dat ik niet helemaal uit de doeken zou hoeven doen als dit het geval was geweest. Dat is me gelukkig bespaard gebleven.
Ook het geslacht hebben we na de 20 weken echo verteld aan iedereen. Maar idd de naam niet, wel hints gegeven (iets spaans en iets hebreeuws, je krijgt de meest maffe combies) maar tot de bevalling is het altijd Boontje gebleven, of Bonita.....nu wordt ze ook nog wel eens zo genoemd door vrienden:-)
Ook het geslacht hebben we na de 20 weken echo verteld aan iedereen. Maar idd de naam niet, wel hints gegeven (iets spaans en iets hebreeuws, je krijgt de meest maffe combies) maar tot de bevalling is het altijd Boontje gebleven, of Bonita.....nu wordt ze ook nog wel eens zo genoemd door vrienden:-)
vrijdag 1 februari 2008 om 11:46
Hm, ik vind het een dubbel verhaal van haar, maar goed, het is haar keuze en die zullen jullie moeten respecteren. Ik geloof ik wel dat je dat doet, aangezien je je best doet om het te begrijpen. Maar ik begrijp het in ieder geval niet. Dat je met de ene ouder een betere vertrouwensband opbouwt snap ik echt wel, maar als ze hem echt niet buiten wil sluiten zie ik het probleem niet om het gewoon te vertellen..?
vrijdag 1 februari 2008 om 22:02
Voyager, ik snap wat je bedoelt, voor anderen maakt het niet heel veel uit wat het wordt, dat klinkt bot, maar dat is toch anders dan voor jezelf en ook wel voor ouders en broers/zussen... Dat ligt toch dichterbij.
Nou hadden wij nog wel iets stoms, tenminste, dat vind ik persoonlijk. Het is nu ons derde kindje dat in aantocht is en bij de eerste twee wilden we het bewust niet weten. Nu vonden we het wel leuk om eens mee te maken hoe het is om het wél te weten, dus dat weten we nu.
We hadden besloten het aan onze ouders en zusjes/broertjes te vertellen. Nou allemaal prima, verkondigt het broertje van mijn man dat hij het niet wil weten!!! Nou vraag ik je...... Ik vond het echt een hele vreemde reactie. Juist ook in het licht van het bovenstaande: het is toch ons kind en onze verrassing en niet het hunne.... Uiteindelijk hebben we het wel verteld, want mijn man had hem gebeld en verteld dat hij het niet leuk vond.
Ik vind het maar gek hoor: wat is nou voor hun de lol van de verrassing, snap je? Dat is er toch voor ons?
Nou hadden wij nog wel iets stoms, tenminste, dat vind ik persoonlijk. Het is nu ons derde kindje dat in aantocht is en bij de eerste twee wilden we het bewust niet weten. Nu vonden we het wel leuk om eens mee te maken hoe het is om het wél te weten, dus dat weten we nu.
We hadden besloten het aan onze ouders en zusjes/broertjes te vertellen. Nou allemaal prima, verkondigt het broertje van mijn man dat hij het niet wil weten!!! Nou vraag ik je...... Ik vond het echt een hele vreemde reactie. Juist ook in het licht van het bovenstaande: het is toch ons kind en onze verrassing en niet het hunne.... Uiteindelijk hebben we het wel verteld, want mijn man had hem gebeld en verteld dat hij het niet leuk vond.
Ik vind het maar gek hoor: wat is nou voor hun de lol van de verrassing, snap je? Dat is er toch voor ons?
vrijdag 1 februari 2008 om 22:04
Oeps... nog niet helemaal klaar...
Wij hebben dus wel besloten het verder voor ons te houden, maar dat is puur gevoelsmatig, we vinden het inderdaad gewoon leuk om bij ons te houden... Maar ik had het graag aan een paar vriendinnen verteld, maar ja, afspraak is afspraak en daar ga ik me ook echt aan houden hoor!
Wij hebben dus wel besloten het verder voor ons te houden, maar dat is puur gevoelsmatig, we vinden het inderdaad gewoon leuk om bij ons te houden... Maar ik had het graag aan een paar vriendinnen verteld, maar ja, afspraak is afspraak en daar ga ik me ook echt aan houden hoor!
vrijdag 1 februari 2008 om 23:57
Wij wisten van te voren dat we een jongetje kregen (bij 20 weken dus), en hebben dit ook aan iedereen verteld. Ik kan geen reden bedenken waarom we dat geheim zouden houden. Doe je na de geboorte toch ook niet?
Ook hebben we gewoon de naam verteld, met dezelfde reden als het geslacht. Na de geboorte weet toch ook iedereen het? Of ga je dan zeggen als iemand vraagt hoe je kind heet: Zeg ik lekker niet!!!
Je krijgt trouwens, als je van te voren de naam verteld, wel de eerlijke reacties, omdat mensen vaak denken dat je niet serieus bent. Je weet dus precies wat iedereen van de naam vind. Dit is na de geboorte wel anders, want dan vindt opeens iedereen de naam ge-wél-dig!
Wat ik nogal een onzin argument vind, is dat mensen zeggen: wij wilden het geslacht niet weten, anders was het geen verrassing meer. He??? Doe normaal!!! Alsof je kind geen verrassing meer is als je het geslacht al weet?? Alsof je dan niet meer beniewd bent hoe hij/zij eruit ziet?
Ook hebben we gewoon de naam verteld, met dezelfde reden als het geslacht. Na de geboorte weet toch ook iedereen het? Of ga je dan zeggen als iemand vraagt hoe je kind heet: Zeg ik lekker niet!!!
Je krijgt trouwens, als je van te voren de naam verteld, wel de eerlijke reacties, omdat mensen vaak denken dat je niet serieus bent. Je weet dus precies wat iedereen van de naam vind. Dit is na de geboorte wel anders, want dan vindt opeens iedereen de naam ge-wél-dig!
Wat ik nogal een onzin argument vind, is dat mensen zeggen: wij wilden het geslacht niet weten, anders was het geen verrassing meer. He??? Doe normaal!!! Alsof je kind geen verrassing meer is als je het geslacht al weet?? Alsof je dan niet meer beniewd bent hoe hij/zij eruit ziet?
zaterdag 2 februari 2008 om 16:18
Bij dochter wisten we bij 26 weken dat het een meisje werd, alleen wist niemand dat wij dat wisten. We hadden niemand verteld dat we naar het geslacht gevraagd hadden en we zeiden gewoon dat we het niet wisten.
Bij zoon wist ik het met 19 weken en toen wist ook iedereen dat we het wisten. Dus we hadden niet zoveel zin om de rest van de zwangerschap op onze woorden te moeten letten, dus waren we daar vrij makkelijk in en vertelden we het wel. Mijn ouders en schoonouders wilden het alleen absoluut niet weten, dus daar heb ik niets tegen gezegd.
Uiteindelijk werd ik onverwacht opgenomen in het ziekenhuis en mijn ouders en schoonouders pasten toen regelmatig op mijn dochter. En toen zagen ze in de klerenkast inderdaad jongenskleertjes hangen
Dus wisten ze het alsnog.
Achteraf was iedereen daar blij om, omdat het allemaal erg spannend is geweest en ik te horen kreeg met 27 weken dat ik snel zou bevallen. Het was wel prettig dat we het toen gewoon over onze zoon konden hebben, zonder moeilijk te doen.
Bij zoon wist ik het met 19 weken en toen wist ook iedereen dat we het wisten. Dus we hadden niet zoveel zin om de rest van de zwangerschap op onze woorden te moeten letten, dus waren we daar vrij makkelijk in en vertelden we het wel. Mijn ouders en schoonouders wilden het alleen absoluut niet weten, dus daar heb ik niets tegen gezegd.
Uiteindelijk werd ik onverwacht opgenomen in het ziekenhuis en mijn ouders en schoonouders pasten toen regelmatig op mijn dochter. En toen zagen ze in de klerenkast inderdaad jongenskleertjes hangen
Dus wisten ze het alsnog. Achteraf was iedereen daar blij om, omdat het allemaal erg spannend is geweest en ik te horen kreeg met 27 weken dat ik snel zou bevallen. Het was wel prettig dat we het toen gewoon over onze zoon konden hebben, zonder moeilijk te doen.
zaterdag 2 februari 2008 om 16:54
Wij hebben het wel gewoon verteld. Mijn gevoel zei bij de eerste drie dat het jongens waren en bij de vierde dat het een meisje was. Tot een week of 20 is er heel erg veel gespeculeerd (en allemaal weten ze ZEKER wat het is). Toen we het zeker wisten, hebben we het gewoon verteld. De namen hebben we wel voor ons gehouden. Alleen hebben we bij de vierde aan mijn zwager gevraagd hoe hij het zou vinden als we ons kindje naar hem zouden vernoemen. Dus hij wist wel een van de namen, maar heeft het ook voor zich gehouden.
zaterdag 2 februari 2008 om 16:55
zaterdag 2 februari 2008 om 17:58
Oh ja, wij wilden op het allerlaatste moment nog wel het geslacht weten (36 weken) omdat mijn moeder op sterven lag. Hebben we niet meer gedaan, want het was al te laat, maar we hebben mijn moeder nog wel verteld hoe baby zou gaan heten als het een jongen werd en wat als het een meisje werd. Mijn moeder wist dus ook dat baby zou worden vernoemd als het een meisje zou zijn.
zaterdag 2 februari 2008 om 19:38
:
[...]
Eens. En wat ik nog raarder vind is dat het kennelijk alleen maar een 'verrassing' is als je het geslacht pas verklapt als het kind geboren is..
Je mag dat raar vinden, voor mij gold dat toch echt wel. Als ik niet vantevoren weet wat ik krijg, dan voelt het meer als een verrassing. Ook voor mijn familie.
Bij ons tweede kind wisten we halverwege de zwangerschap per ongeluk wat het was (de gyn versprak zich); een jongetje. Onze eerste reactie was schok, vanwege het wegvallen van de verrassing. Kennelijk zit dat toch dieper dan ik dacht, haha. Maar we hebben het aan niemand verteld, we wilden de verrassing niet verpesten voor de rest.
Waar ik woon vertelt iedereen gelijk dat ie 1 week zwanger is, en bij 4 maanden krijg je het geslacht te horen, meestal ook de naam en bij een geplande keizersnede, ook de datum. Dat vind ik zo saai!
zaterdag 2 februari 2008 om 20:52
Mooi 
Ik had wel ergens meegekregen dat je moeder is overleden voor je bevalling maar kon me niet voor de geest halen wat het was geworden. Super dat je haar hebt kunnen vernoemen en dat je moeder dat nog heeft geweten
Als ik ooit een kind zou krijgen zou ik ook willen vernoemen, altijd al gewild maar kan het helaas niet meer vertellen. Ik heb me vaak voorgesteld hoe het zou zijn om een kleinkind in oma's armen te leggen en dan de naam te vertellen, ze was geknapt van trots, ik word al emo als ik me de reactie probeer voor te stellen
Als ik dan lees hoe het bij jou en je moeder is gegaan en me daar een voorstelling van maak
Ik had wel ergens meegekregen dat je moeder is overleden voor je bevalling maar kon me niet voor de geest halen wat het was geworden. Super dat je haar hebt kunnen vernoemen en dat je moeder dat nog heeft geweten
Als ik ooit een kind zou krijgen zou ik ook willen vernoemen, altijd al gewild maar kan het helaas niet meer vertellen. Ik heb me vaak voorgesteld hoe het zou zijn om een kleinkind in oma's armen te leggen en dan de naam te vertellen, ze was geknapt van trots, ik word al emo als ik me de reactie probeer voor te stellen
Als ik dan lees hoe het bij jou en je moeder is gegaan en me daar een voorstelling van maak
zaterdag 2 februari 2008 om 21:22
Ik heb me zó vaak voorgesteld hoe dat zou zijn; dat ik mijn kind aan mijn moeder geef, dat ik met de bus met mijn dochter naar mijn moeder zou gaan, hoe mijn dochter bij haar zou logeren... Allemaal dingen die tot vijf weken voor haar dood nog allemaal reeel waren. Ik vraag me nog elke dag af hoe zij samen zouden zijn, of mijn moeder haar ook zo mooi zou vinden, of ze vindt dat ik het goed doe, of ze vindt of ik mijn kind achterlijk aankleed
(ws wel )...
Misschien zou ik er niet zo vaak aan moeten denken...
(ws wel
)...Misschien zou ik er niet zo vaak aan moeten denken...
zaterdag 2 februari 2008 om 21:36
Tuurlijk wel Fleur, dat is toch logisch... 
Mijn moeder leeft nog, maar die van mijn man is van de zomer overleden. Ik krijg nog elke keer een wee, naar gevoel als ik denk aan alle momenten met de kleinkinderen die ze niet meer mee kan maken...
En natuurlijk zou je moeder haar ook prachtig vinden, jouw dochter is een kind van jou.
Mijn moeder leeft nog, maar die van mijn man is van de zomer overleden. Ik krijg nog elke keer een wee, naar gevoel als ik denk aan alle momenten met de kleinkinderen die ze niet meer mee kan maken... En natuurlijk zou je moeder haar ook prachtig vinden, jouw dochter is een kind van jou.
zondag 3 februari 2008 om 16:13
Sorry dat ik zo laat antwoord, ik had een paar dagen geen gelegenheid daartoe.
Dank je wel voor alle reacties, ik heb nu een beetje een beeld van wat er allemaal speelt bij het wel of niet vooraf verklappen van het geslacht van de baby. 'Mijn' vraag is kennelijk niet te beanwoorden, of althans heeft niemand op dit forum hier iets vergelijkbaars ervaren.
Qwertu, ik vind dat jij toch wel een begrijpelijke reden had om de naam alleen aan je ouders te vertellen, aangezien die naam voor hen iets speciaals betekende.
Dank je wel voor alle reacties, ik heb nu een beetje een beeld van wat er allemaal speelt bij het wel of niet vooraf verklappen van het geslacht van de baby. 'Mijn' vraag is kennelijk niet te beanwoorden, of althans heeft niemand op dit forum hier iets vergelijkbaars ervaren.
Qwertu, ik vind dat jij toch wel een begrijpelijke reden had om de naam alleen aan je ouders te vertellen, aangezien die naam voor hen iets speciaals betekende.
zondag 3 februari 2008 om 17:34
Man en ik wilden het niet weten. We hebben alleen verteld dat ik zwanger was en dat was het. En het is juist wel een verrassing dat je niet weet of je nu een jongen of een meisje krijgt en juist geen verrassing wat voor naam erbij komt. Het lijkt me juist dat je dan, wanneer je je kind dan voor het eerst ziet dat je dan denkt "ohja....ik kreeg een meisje"....ipv "watishetwatishetwatishet"
zondag 3 februari 2008 om 18:01
Bij ons wist iedereen met 7 weken van mijn zwangerschap. Dat was vooraf niet de bedoeling, maar mijn vader overleed plotseling en mijn moeder vertelde aan iedereen: maar er is ook een lichtpuntje, krissie is in verwachting. En gelukkig heeft mijn papa het ook nog geweten. Ik wilde het geslacht niet weten, maar nu twijfel ik (ben inmiddels ruim 11 weken). Als het een jongetje wordt, willen we het vernoemen naar mijn vader, dat waren we ook al van plan. Mijn moeder weet dus wel de jongensnaam, want een beetje overleg leek me wel op z'n plaats.
Trouwens veel herkenning in jouw verhaal Fleur, ik had ook altijd van die beelden: opa met kleinkind voorop op de fiets, opa die kleinkind allerlei rottigheid leert, dat soort dingen. Helaas...ik heb niet eens meer de kans gehad hem te vertellen dat we de kleine naar hem wilde vernoemen, heb hem alleen een echo mee kunnen geven en ben heel blij dat we met 6 weken al een echo gehad hadden en hij dus op de hoogte was dat het goed zit (ICSI kindje, vandaar)
Trouwens veel herkenning in jouw verhaal Fleur, ik had ook altijd van die beelden: opa met kleinkind voorop op de fiets, opa die kleinkind allerlei rottigheid leert, dat soort dingen. Helaas...ik heb niet eens meer de kans gehad hem te vertellen dat we de kleine naar hem wilde vernoemen, heb hem alleen een echo mee kunnen geven en ben heel blij dat we met 6 weken al een echo gehad hadden en hij dus op de hoogte was dat het goed zit (ICSI kindje, vandaar)
