Kinderen
alle pijlers
Geven jullie straf?
maandag 1 april 2024 om 00:19
Oja ik ook al van 1 minuut, vreselijk. Dat strenge en consequente heb ik echt als een juk ervaren, een gevangenis.Frizz schreef: ↑01-04-2024 00:05Ik kreeg al gezeik van 1 minuut.
Ik denk oprecht dat veel ouders dachten dat kinderen alleen leren van streng en consequent zijn. Liefdevolle aandacht en oprechte interesse, mwah dat leek niet zo nodig. Mijn ouders hebben nog steeds altijd wel commentaar op ons.
Ik heb zelden tot nooit commentaar op zoon. Irritatie wel natuurlijk. Maar het is een heel redelijk kind dus hij corrigeert zichzelf als nodig. Of misschien komt dat omdat ik nooit straf.
maandag 1 april 2024 om 00:24
Mijn ouders zullen vast ook ongerust zijn geweest als ik te laat was, zoals de meeste ouders.lemoos2 schreef: ↑01-04-2024 00:09Ik kan het heel goed begrijpen, zeker van het pre-mobieltjes tijdperk. Ik wist heus wel toen ik 14 was, te laat en fietste alsof de duivel mij op de hielen zat, dat mijn moeder doodsbang was dat ik ten prooi was gevallen aan een Marc Dutroux of onder een vrachtwagen lag. Dat haar ‘Verdorie! Ik had gezegd 17.30!’ vrij vertaald kon worden naar ‘In gedachten heb ik je zeven keer dood zien gaan, ik heb je vader van werk laten komen om jouw route met de auto na te rijden… bel dan als je later vertrekt!’. En als ik de rest van de week nergens meer naartoe mocht, dat dit een soort mini-vakantie was voor de zenuwen van mijn moeder en dat die eerst tot rust moesten komen voordat ik kans 315 kreeg om te laten zien dat ik mij aan de afspraken kon houden. Ik wist toen diep van binnen echt wel dat het was ingegeven door ongerustheid, zorg en liefde en niet door een vast voornemen om mijn leven zo lastig mogelijk te maken. Ook al krijste ik, voordat ik mijn kamerdeur theatraal dichtsloeg, dat alleen ik zulke hysterische ouders had die mij voor schut hadden gezet.
Ik heb hetzelfde als zoon niet reageert op mijn appjes. Dat is schijnbaar not done om toe te geven aan je moeders’ oproepjes tot het geven van een teken van leven bij te laat komen in bepaalde puberkringen. Maar als hij gewoon iets laat weten (later vertrokken, platte band, meenemen extra eter) dan is alles prima. Die wederkerigheid mist nog (terwijl ik een appjesbombardement binnen krijg als ik een halve minuut ‘te laat’ ben om hem op te halen, dan wordt er wel 24/7 een digitale stand-by moeder verwacht en geeist).
Alleen hebben ze dat nooit tegen mij gezegd, er was gewoon een ijzeren regime en als ik daar vanaf week, dan had ik de poppen aan het dansen.
Ik kreeg straf, zonder eten direct naar bed, een klap of er werd een dag of 2 niets tegen me gezegd. Of een combi.
Ik moest zijn zoals zij wilden, kreeg geen ruimte om mezelf te ontwikkelen.
Daarom kan ik niets met straf, ik praat liever en leg dingen uit.
maandag 1 april 2024 om 00:28
Hier precies zo.Yakuzakiko schreef: ↑31-03-2024 23:50Met op een bepaalde tijd thuis zijn ben ik nooit moeilijk geweest. Soms zitten ze ergens en hebben ze het gezellig, en als ze mij vergeten daarover te appen, dan app ik hun. Maar meestal laten ze wel wat horen. En dan eten ze toch wat later, wat maakt het uit. Of ze eten bij vrienden wat mee.
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik vroeger angstig met het zweet op mijn rug keihard naar huis fietste omdat ik te laat was, mijn ouders konden heel erg boos worden als dat gebeurde. Dat was naar en ik heb geen fijne band met ze.
Ik had vroeger ouders die daar ook makkelijk in waren. Heerlijk vond ik dat! Nooit misbruik van gemaakt
maandag 1 april 2024 om 00:30
Je vriendin moet zorgen dat het niet zover komt. Sowieso die snoeppot weg, en haar dochter niet afwimpelen omdat ze in gesprek is met jou.katkaatje schreef: ↑31-03-2024 23:48Ik was laatst bij een vriendin. Haar dochter van 6 had al veel snoepjes gehad en mocht er niet meer. Ze liep vervolgens naar de snoeppot, stak haar tong uit naar haar moeder, en pakte nog een snoepje. Niet als grapje ofzo, bloedserieus. Moeder zich tegen mij: “Ja, dit doet ze dus steeds. Wat zou jij doen?”
Nou ja, straf geven lijkt me. Hoe ga je hier anders mee om?
Kinderen voelen dat en kunnen daar vervelend van worden. Dus tussendoor even echt aandacht voor haar en haar wat te doen geven.
Tekening voor Katkaatje maken of in de keuken iets lekkers voor jullie laten maken.
maandag 1 april 2024 om 00:32
maandag 1 april 2024 om 00:36
Hier idem. In mijn jongste jaren kon ik s nachts geregeld niet in slaap vallen omdat ik me enorm schuldig voelde over kleine dingen en bang was voor de reactie van mijn ouders. (En nee, geen fysieke straffen maar ze konden bijv voor het verliezen van mijn fietssleutel of een boete bij de bibliotheek wel heel boos zijn. En soms straffen als geen tv in mijn kamer of niet afspreken na school inzetten). In mijn puberteit werd ik er recalcitrant en stiekem van. Ik had er een heel leven naast waarvan ouders geen enkel idee hadden.Yakuzakiko schreef: ↑01-04-2024 00:19Oja ik ook al van 1 minuut, vreselijk. Dat strenge en consequente heb ik echt als een juk ervaren, een gevangenis.
Met name met mijn vader heeft zijn “consequente” aanpak met hier en daar straf echt een wig tussen ons gedreven. Ik voelde me niet gehoord en begrepen, alsof alleen zijn belang er toe deed en er geen oog was voor mijn omstandigheden.
maandag 1 april 2024 om 00:39
Nee, dat is mij allemaal onbekend. Zonder eten naar bed of een klap. Nog nooit een klap gehad. Zonder eten naar bed was bij ons thuis geen straf geweest met mijn moeders’ kookkunsten. Snap dat het dan heel wat anders is, dat je echt bang was voor je ouders.Yakuzakiko schreef: ↑01-04-2024 00:24Mijn ouders zullen vast ook ongerust zijn geweest als ik te laat was, zoals de meeste ouders.
Alleen hebben ze dat nooit tegen mij gezegd, er was gewoon een ijzeren regime en als ik daar vanaf week, dan had ik de poppen aan het dansen.
Ik kreeg straf, zonder eten direct naar bed, een klap of er werd een dag of 2 niets tegen me gezegd. Of een combi.
Ik moest zijn zoals zij wilden, kreeg geen ruimte om mezelf te ontwikkelen.
Daarom kan ik niets met straf, ik praat liever en leg dingen uit.
Ik had die voorspelbaarheid van ‘boze moeder’ en ‘lichtelijk hysterische vader dankzij overbezorgde moeder’. Verder dan ‘de rest van de week kom je na school gelijk naar huis!’ ging het nooit dus ook geen reden om bang te zijn om thuis te komen. Mijn moeder ‘dreigde’ nooit met zaken die ze niet of half zou uitvoeren dus het was voor mij altijd heel helder welke speelruimte ik had. Mijn vader was daar vooraf wat vager in maar hijzelf was te lezen als een open boek dus ik wist precies wat zou gebeuren als ik nog een stapje verder ging. Maar angst voor pijn heb ik nooit gekend thuis. Wat kut dat jij dat wel hebt gehad
maandag 1 april 2024 om 05:57
maandag 1 april 2024 om 07:59
Door het 'steeds' al niet te laten ontstaan. Hier mochten ze 2 snoepjes. Een keer meer was af en toe prima, dan was het gevolg dat ze de dag erna minder mochten. Stel eentje zou geprobeerd hebben om er nog eentje te pakken om te kijken hoe ver hij kon gaan - proberen mag altijd en dat soort pogingen of onderhandelingen moeten ze ook leren, maar het gevolg is nog altijd dat er dan morgen minder is. In de praktijk kozen ze dus vrijwel altijd voor dan maar niet extra pakken vandaag. We zijn dus nooit op het punt geweest dat er eentje zo brutaal is geweest om er dan bijvoorbeeld de dag erna tóch meer te pakken en zijn tong uit te steken. Dan zou de hele snoeppot meteen zijn ingenomen.katkaatje schreef: ↑31-03-2024 23:48Ik was laatst bij een vriendin. Haar dochter van 6 had al veel snoepjes gehad en mocht er niet meer. Ze liep vervolgens naar de snoeppot, stak haar tong uit naar haar moeder, en pakte nog een snoepje. Niet als grapje ofzo, bloedserieus. Moeder zich tegen mij: “Ja, dit doet ze dus steeds. Wat zou jij doen?”
Nou ja, straf geven lijkt me. Hoe ga je hier anders mee om?
(Maar er zijn er natuurlijk ook 2: ze willen in gelijke mate 'beloond' worden, dus hoe jonger ze waren, hoe moeilijker het voor ze was om broertje er 3 te laten nemen, en andersom om er de dag erna 1 te nemen terwijl broer er 2 mocht. Dus dan krijg je ook nog dat ze elkaar corrigeren. En je komt er als ouder ook niet mee weg om je niet aan het aangekondigde te houden.)
maandag 1 april 2024 om 08:32
Denk dat hier ook een beetje langs elkaar heen wordt gepraat omdat iedereen een andere invulling heeft van de term straf of liefdevol begrenzen.
voor mij geldt: nee, straffen is niet alleen maar lijfstraffen en nee liefdevol begrenzen is niet alles met mantel der liefde bedekken. Ik ben het ook wel eens zat en roep dan boos iets (vaak genoeg hoor) maar ik geloof persoonlijk echt niet in autoritair opvoeden en vindt ook dat een straf een logische consequentie moet zijn vh gedrag.
voor mij geldt: nee, straffen is niet alleen maar lijfstraffen en nee liefdevol begrenzen is niet alles met mantel der liefde bedekken. Ik ben het ook wel eens zat en roep dan boos iets (vaak genoeg hoor) maar ik geloof persoonlijk echt niet in autoritair opvoeden en vindt ook dat een straf een logische consequentie moet zijn vh gedrag.
maandag 1 april 2024 om 09:53
Dit moet en kun je allemaal vóór zijn. Vaste regels over hoeveel snoepjes en wanneer. Die regels ook consequent volhouden zodat zeuren geen zin heeft (en gek genoeg, als de regel eenmaal duidelijk is kun je af en toe best een uitzondering makenkatkaatje schreef: ↑31-03-2024 23:48Ik was laatst bij een vriendin. Haar dochter van 6 had al veel snoepjes gehad en mocht er niet meer. Ze liep vervolgens naar de snoeppot, stak haar tong uit naar haar moeder, en pakte nog een snoepje. Niet als grapje ofzo, bloedserieus. Moeder zich tegen mij: “Ja, dit doet ze dus steeds. Wat zou jij doen?”
Nou ja, straf geven lijkt me. Hoe ga je hier anders mee om?
). En die pot zodanig wegzetten dat dochter er ook zelf niet bij kan.Natuurlijk zijn er kinderen die dan gewoon in de keukenkastjes klimmen maar bij de mijne zijn dit soort stappen altijd genoeg geweest.
maandag 1 april 2024 om 10:04
Als ze te ver gaan/gingen straf en gesprek. Ik vind juist dat nieuwetijdse van dat goede gesprek soms verwondering geven.
Op de camping een kind dat het hele gezin in de tang had. Alles werd uitvoerig besproken en geen consequenties. Broer en zusje hadden het zwaar te verduren. Zelfs onze pubers hadden zoiets van.. kappen met dat goede gesprek en consequenties koppelen aan gedrag.
Een mix dus.
Op de camping een kind dat het hele gezin in de tang had. Alles werd uitvoerig besproken en geen consequenties. Broer en zusje hadden het zwaar te verduren. Zelfs onze pubers hadden zoiets van.. kappen met dat goede gesprek en consequenties koppelen aan gedrag.
Een mix dus.
maandag 1 april 2024 om 10:57
Ik had als puber geen grenzen. Dat kwam uit desinteresse van mijn ouder. Het klonk mijn klasgenoten heerlijk in de oren, maar het volstrekte gebrek aan betrokkenheid bij ons, de kinderen, was minder grappig dan het klinkt. Vooral ook omdat we tegelijkertijd geen overlast mochten geven of aanleiding mochten zijn voor lastige situaties.
Als je geen idee hebt meegekregen van thuis, van wat goed opvoeden is, dan moet je er echt over nadenken. Dat is mijn ervaring in elk geval.
Als je geen idee hebt meegekregen van thuis, van wat goed opvoeden is, dan moet je er echt over nadenken. Dat is mijn ervaring in elk geval.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
maandag 1 april 2024 om 11:09
Dat 's nachts wakker liggen herken ik ook wel. Ik was een heel groot deel van mijn tijd bezig met me zorgen maken om mijn fouten en hun reactie. En ook je laatste zin is herkenbaar._horizon_ schreef: ↑01-04-2024 00:36Hier idem. In mijn jongste jaren kon ik s nachts geregeld niet in slaap vallen omdat ik me enorm schuldig voelde over kleine dingen en bang was voor de reactie van mijn ouders. (En nee, geen fysieke straffen maar ze konden bijv voor het verliezen van mijn fietssleutel of een boete bij de bibliotheek wel heel boos zijn. En soms straffen als geen tv in mijn kamer of niet afspreken na school inzetten). In mijn puberteit werd ik er recalcitrant en stiekem van. Ik had er een heel leven naast waarvan ouders geen enkel idee hadden.
Met name met mijn vader heeft zijn “consequente” aanpak met hier en daar straf echt een wig tussen ons gedreven. Ik voelde me niet gehoord en begrepen, alsof alleen zijn belang er toe deed en er geen oog was voor mijn omstandigheden.
maandag 1 april 2024 om 11:12
Ik dacht vanmorgen al dat zoiets niet altijd goed werkt als er meer ouders en meer kinderen zijn. Het gezinsleven draait door. Als er mensen op je staan te wachten is een uitgebreide bespreking gewoon geen optie.
maandag 1 april 2024 om 11:18
lemoos2 schreef: ↑01-04-2024 00:39Nee, dat is mij allemaal onbekend. Zonder eten naar bed of een klap. Nog nooit een klap gehad. Zonder eten naar bed was bij ons thuis geen straf geweest met mijn moeders’ kookkunsten. Snap dat het dan heel wat anders is, dat je echt bang was voor je ouders.
Ik had die voorspelbaarheid van ‘boze moeder’ en ‘lichtelijk hysterische vader dankzij overbezorgde moeder’. Verder dan ‘de rest van de week kom je na school gelijk naar huis!’ ging het nooit dus ook geen reden om bang te zijn om thuis te komen. Mijn moeder ‘dreigde’ nooit met zaken die ze niet of half zou uitvoeren dus het was voor mij altijd heel helder welke speelruimte ik had. Mijn vader was daar vooraf wat vager in maar hijzelf was te lezen als een open boek dus ik wist precies wat zou gebeuren als ik nog een stapje verder ging. Maar angst voor pijn heb ik nooit gekend thuis. Wat kut dat jij dat wel hebt gehad
Ja het is kut dat het zo ging want ik had juist alles willen leren, ik had zo graag gewoon uitleg en een beetje soepelheid gehad bij fouten.
Maar ik weet ook dat ze hun best deden, ik neem het ze niet kwalijk. Maar we hebben door al dat gedoe geen echte band kunnen opbouwen.
En ik weet ook dat met name mijn moeder zich afvraagt waarom we niet close zijn, maar dat kan ik niet uitleggen.
On topic; ik moet trouwens ineens denken aan een vriendje van mijn zoon die te laat was thuisgekomen en daardoor niet mee mocht met een partijtje voor een verjaardag. Vanuit zijn raam zag hij de kinderen die wel gingen in de auto stappen. Vond ik zo erg.
Hij kreeg voor elk akkefietje straf.
maandag 1 april 2024 om 11:20
En ook dat kun je voor zijn. Kinderen kunnen ook leren wat gezonde voeding is en daar zelf goede keuzes in maken.Lariba schreef: ↑01-04-2024 09:53Dit moet en kun je allemaal vóór zijn. Vaste regels over hoeveel snoepjes en wanneer. Die regels ook consequent volhouden zodat zeuren geen zin heeft (en gek genoeg, als de regel eenmaal duidelijk is kun je af en toe best een uitzondering maken
Natuurlijk zijn er kinderen die dan gewoon in de keukenkastjes klimmen maar bij de mijne zijn dit soort stappen altijd genoeg geweest.
Dat vereist wel tijd en inspanning. En wat betreft zo'n gezin op de camping; ja je kinderen leren om zelf goede keuzes te maken kost dus veel tijd in de zin van gesprekken. Maar dat kan als het goed is allemaal zonder anderen overlast te geven.
En dat is misschien wel een ding; niet alle ouders zijn goed in grenzen aangeven zónder straf. Het is bijvoorbeeld lastig als je als ouder zelf je grenzen niet voelt. Dan heb je als ouder de kaders nodig van regels en consequent handelen.
Zo'n gezin op de camping is dus wellicht een grenzeloos gezin, met ouders die hun kinderen zowat smeken (nou ja, praten praten praten) om zich te gedragen.
•
maandag 1 april 2024 om 11:25
Ook dat niet maar hoe vaak moet je iets herhalen:
Kind van 5: je bent een kutmoeder. Ouder: dat vind ik niet zo leuk. Een heel gesprek er achteraan. En dat werd 6x herhaald.
Kind van 5: ik ga mee...ouder: nee, ik ga even alleen. Morgen mag je mee. En maar dreinen. Ouder weer 6x herhalen en uiteindelijk mocht kind mee.
Kind was ook zo tegen broer en zusje. Die waren het op een gegeven moment zo zat dat zelf tikje fysieker werden. En je raadt wel wie er straf kreeg.
De keren dat andere ouder ingreep. Was het 1x herhalen en dan hop een time out. Kind was stil. Soms heeft een kind gewoon grenzen nodig en geen goed gesprek van 5 minuten.
En ja in mijn jeugd heb ik ook wel eens straf gehad, maar zo terugkijkend had ik het destijds ook wel verdiend
.
maandag 1 april 2024 om 11:26
Dat klinkt alsof je behoorlijk verwaarloosd bent. Zo goed als mensen dat weten te doorbreken en het zelf anders aanpakken!Nana_Mouskouri schreef: ↑01-04-2024 10:57Ik had als puber geen grenzen. Dat kwam uit desinteresse van mijn ouder. Het klonk mijn klasgenoten heerlijk in de oren, maar het volstrekte gebrek aan betrokkenheid bij ons, de kinderen, was minder grappig dan het klinkt. Vooral ook omdat we tegelijkertijd geen overlast mochten geven of aanleiding mochten zijn voor lastige situaties.
Als je geen idee hebt meegekregen van thuis, van wat goed opvoeden is, dan moet je er echt over nadenken. Dat is mijn ervaring in elk geval.
Want vaak gaat zoiets door naar de volgende generatie.
maandag 1 april 2024 om 11:28
Wie weet wat er met dat kind aan de hand was.Stormke81 schreef: ↑01-04-2024 10:04Als ze te ver gaan/gingen straf en gesprek. Ik vind juist dat nieuwetijdse van dat goede gesprek soms verwondering geven.
Op de camping een kind dat het hele gezin in de tang had. Alles werd uitvoerig besproken en geen consequenties. Broer en zusje hadden het zwaar te verduren. Zelfs onze pubers hadden zoiets van.. kappen met dat goede gesprek en consequenties koppelen aan gedrag.
Een mix dus.
maandag 1 april 2024 om 11:33
Misschien wel, maar dan nog kun je het anders aanpakken. Als er problemen zijn kun je het kind uit de situatie halen. Maar dat goede gesprek hielp dat kind echt niet.
maandag 1 april 2024 om 11:38
Ja, klopt. Mishandeling, verwaarlozing, verslaving, het was een vrij giftige situatie.Yakuzakiko schreef: ↑01-04-2024 11:26Dat klinkt alsof je behoorlijk verwaarloosd bent. Zo goed als mensen dat weten te doorbreken en het zelf anders aanpakken!
Want vaak gaat zoiets door naar de volgende generatie.
En daar moet je actief mee bezig als je het zelf anders wil doen.
Tenminste, dat is mijn overtuiging: je kunt leren opvoeden, je moet alleen goed nadenken en kritisch zijn op jezelf. En ik loop nog steeds wel eens tegen ingesleten patronen aan, maar gelukkig heb ik dan mijn man die even vraagt waarom ik iets op een bepaalde manier wil aanpakken.
En ik doe vast vaak genoeg iets fout, maar mijn kinderen zijn veilig en ze weten dat ik heel veel van ze hou. Ik denk dat zij de eerste generatie in mijn familie zijn met die zekerheid.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
maandag 1 april 2024 om 11:41
Ik vind het nogal kortzichtig om zo te oordelen over een ander gezin. Ook altijd lekker makkelijk (en soms vermakelijk...) op de camping.Stormke81 schreef: ↑01-04-2024 11:25Ook dat niet maar hoe vaak moet je iets herhalen:
Kind van 5: je bent een kutmoeder. Ouder: dat vind ik niet zo leuk. Een heel gesprek er achteraan. En dat werd 6x herhaald.
Kind van 5: ik ga mee...ouder: nee, ik ga even alleen. Morgen mag je mee. En maar dreinen. Ouder weer 6x herhalen en uiteindelijk mocht kind mee.
Kind was ook zo tegen broer en zusje. Die waren het op een gegeven moment zo zat dat zelf tikje fysieker werden. En je raadt wel wie er straf kreeg.
De keren dat andere ouder ingreep. Was het 1x herhalen en dan hop een time out. Kind was stil. Soms heeft een kind gewoon grenzen nodig en geen goed gesprek van 5 minuten.
En ja in mijn jeugd heb ik ook wel eens straf gehad, maar zo terugkijkend had ik het destijds ook wel verdiend.
Als buitenstaander denk je vaak zó goed te weten wat het kind van een ander nodig heeft. Maar je weet niet wat er speelt in het leven van deze mensen, wat ze zelf hebben meegekregen in hun opvoeding, wat er met dit kind aan de hand is en waar het kind het al dan niet echt goed op doet.
Ik denk dat niemand van ons het leuk zou vinden als je buren oordelen over jouw opvoeding en jouw kind, en al helemaal niet als je zelf tegen lastige dingen aanloopt in de opvoeding. We doen allemaal ons best.
•
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
