Kinderen
alle pijlers
Geven jullie straf?
zondag 31 maart 2024 om 21:49
Maar niet straffen is toch niet géén consequenties ervaren? Integendeel zou ik zeggen. Als je straf hebt is de consequentie dat je ouders je dus iets opleggen.Harderwijk2021 schreef: ↑31-03-2024 21:36En over 20 jaar komt men misschien wel tot de conclusie dat helemaal nooit leren dat iets soms vervelende consequenties heeft, later voor problemen zorgt.
Maar als een kind liegt is de natuurlijke consequentie dat het volgende keer wellicht niet geloofd wordt. Het is juist heel belangrijk dat je je kind dat laat ervaren. Dan kan het ZELF leren van diens keuzes. Het is niet nodig kinderen te dresseren dmv straffen en belonen.
•
zondag 31 maart 2024 om 21:56
Precies. Ik herken mijzelf en onze opvoeding helemaal niet in termen als 'geen consequenties' en 'grenzeloos'. Mijn kinderen weten echt wel wat 'mag' en 'hoort', en rekening houden met anderen (dus bijvoorbeeld niet gillen of rennen waar anderen daar last van hebben) is altijd één van de speerpunten geweest.
(Maar die ene keer dat ik per ongeluk met de kinderen in de stiltecoupé was gaan zitten en erop werd aangesproken dat mijn kleuters aan het kletsen waren, zijn we wel ergens anders gaan zitten. Dan blijf ik niet op die plek zitten eisen dat ze stil zijn.)
(Maar die ene keer dat ik per ongeluk met de kinderen in de stiltecoupé was gaan zitten en erop werd aangesproken dat mijn kleuters aan het kletsen waren, zijn we wel ergens anders gaan zitten. Dan blijf ik niet op die plek zitten eisen dat ze stil zijn.)
zondag 31 maart 2024 om 22:00
dit!! Ik word daar soms zo moe van, dat mensen denken dat je je kinderen niet begrenst als je niet aan straffen doet. Er bestaat naar mijn idee zoiets als liefdevol begrenzen, en het is een verkeerde gedachte dat je daar prinsjes en prinsesjes mee krijgt (die worden nml helemaal niet begrenst).Frizz schreef: ↑31-03-2024 21:49Maar niet straffen is toch niet géén consequenties ervaren? Integendeel zou ik zeggen. Als je straf hebt is de consequentie dat je ouders je dus iets opleggen.
Maar als een kind liegt is de natuurlijke consequentie dat het volgende keer wellicht niet geloofd wordt. Het is juist heel belangrijk dat je je kind dat laat ervaren. Dan kan het ZELF leren van diens keuzes. Het is niet nodig kinderen te dresseren dmv straffen en belonen.
Je geeft ze waardevolle handvatten in de vorm van grenzen, waar kinderen constant naar op zoek zijn, maar daar zijn geen holle straffen voor nodig. Bij straffen past vaak een autoritaire opvoedstijl en die pas ik liever niet toe.
Ik straf mijn kind nooit maar begrens haar wel. Ze is netjes, beleefd, etc. Zoekt soms ook de grenzen op en dan begrens ik haar maar niet door haar op de trap te zetten. Mijn schoonzusje zet haar kind van 2 voor elke wissewasje op de trap en behandelt haar meer als een hond dan een kind. Maar dit was meer even mijn persoonlijke frustratie haha
zondag 31 maart 2024 om 22:04
Ik word er heel moe van dat als ik hier schrijf dat mijn kinderen af en toe wel een straf hebben gehad, er gedaan wordt alsof ik dan klappen uitdeel of zélf een trauma heb, niet met mn kinderen praat en dat ik ze om de haverklap op de trap zet of een lel verkoop.Lavieenrose schreef: ↑31-03-2024 22:00dit!! Ik word daar soms zo moe van, dat mensen denken dat je je kinderen niet begrenst als je niet aan straffen doet.
Absoluut niet namelijk. Ben helemaal niet van het steeds maar straffen. Heb vele gesprekken gevoerd ,vooral met mn puber kinderen, in plaats van ze naar boven te sturen of niet weg te laten gaan.
Maar ben van mening dat af en toe straf helemaal niet erg is of schadelijk of whatever. En dat het in sommige gevallen best even goed is.
zondag 31 maart 2024 om 22:08
Hier sluit ik me bij aan!Frizz schreef: ↑31-03-2024 21:49Maar niet straffen is toch niet géén consequenties ervaren? Integendeel zou ik zeggen. Als je straf hebt is de consequentie dat je ouders je dus iets opleggen.
Maar als een kind liegt is de natuurlijke consequentie dat het volgende keer wellicht niet geloofd wordt. Het is juist heel belangrijk dat je je kind dat laat ervaren. Dan kan het ZELF leren van diens keuzes. Het is niet nodig kinderen te dresseren dmv straffen en belonen.
zondag 31 maart 2024 om 22:16
Ik geloof dat jij denkt dat ik met straffen lijfstraffen bedoel ofzo.Frizz schreef: ↑31-03-2024 21:49Maar niet straffen is toch niet géén consequenties ervaren? Integendeel zou ik zeggen. Als je straf hebt is de consequentie dat je ouders je dus iets opleggen.
Maar als een kind liegt is de natuurlijke consequentie dat het volgende keer wellicht niet geloofd wordt. Het is juist heel belangrijk dat je je kind dat laat ervaren. Dan kan het ZELF leren van diens keuzes. Het is niet nodig kinderen te dresseren dmv straffen en belonen.
Verre van.
Straf en natuurlijke consequentie lopen in sommige gevallen elkaar over.
Als een kind bv niet op de afgesproken tijd thuis is voor eten en het eten is op, is dat een straf maar ook een natuurlijke consequentie. Of je moet natuurlijk een bordje apart zetten en het gewoon bewaren, dan is er helemaal geen consequentie voor het te laat thuis komen/niet nakomen van een afspraak.
Bij het vergeten van een afspraak bij de orthodontist (na aantal herinneringen) is de straf het zelf moeten betalen van het niet nagekomen consult...en tevens de natuurlijke consequentie.
Of je moet als moeder een oogje dichtknijpen en het consult betalen, dan is er helemaal geen consequentie.
Denk dat we over een flink aantal dingen gewoon hetzelfde denken , we hebben alleen een andere definitie van het woord straf .
zondag 31 maart 2024 om 22:18
Och ja, en soms heb je na 87 keer liefdevol begrenzen er even genoeg van en komt er toch een keer een snauw uit.
Ik doe mijn stinkende best maar ik ben ook maar een mens dat wel eens moe of chagrijnig is of een ongelofelijke kutdag heb gehad. Als ik echt uit de bocht vlieg krijgen ze uiteraard excuses maar ik heb zeker niet het eeuwige geduld.
Ik doe mijn stinkende best maar ik ben ook maar een mens dat wel eens moe of chagrijnig is of een ongelofelijke kutdag heb gehad. Als ik echt uit de bocht vlieg krijgen ze uiteraard excuses maar ik heb zeker niet het eeuwige geduld.
zondag 31 maart 2024 om 22:33
Ik ook niet. Ik heb drie kinderen en als ze veel ruzien, enorm veel troep maken en treuzelen (zoals vandaag) dan zeg ik ‘nee, geen tv, we gaan dit nu samen opruimen en dan gaan jullie hop naar bed’.
Is dat straffen? Zii vinden van wel. Ik vind dat een consequentie van geklier. Ik laat ook best merken dat ik er echt klaar mee ben. Niet teleurgesteld, niet boos, gewoon even klaar.
zondag 31 maart 2024 om 22:54
Nou ik ken ze ook IRL. Dat engelen geduld moet in je zitten wat niet het geval is hier.
En boos zijn mag best maar ik vind persoonlijk dat we nu in een maatschappij leven dat je je kinderen best mag vertellen waarom je boos wordt en wat het gewenste gedrag moet zijn.
'Vroeger' waren ouders vaak boos zonder uitleg met consequenties op langer termijn. Psychische problemen, kopieergedrag zelfs op latere leeftijden en/of evt trauma's door angst.
zondag 31 maart 2024 om 22:58
Daar is in mijn ogen ook niets mis mee, zien dat je moeder ook boos/nukkig/verdrietig/melig kan zijn.
Met sommige reacties in dit topic had ik niets gekund toen zoon zo klein was. Dat was niet passend bij zoon (had mij recht in mijn gezicht uitgelachen of zijn oma gebeld met: ‘Mama doet heel raar en zegt rare dingen’). En zeker niet passend bij mij. Dat wil niet zeggen dat ik compleet uit de band ben gesprongen met bloeddoorlopen ogen of ander agressief gedrag. Of gaan zitten ‘nephuilen’ met ‘mama is nu heel verdrietig’.
Ik ben het wel eens met iemand die schreef dat je alleen dingen moet zeggen die je ook waar gaat maken. En bovenal voorspelbaar zijn (want veilig). Of je nu zo’n moeder bent waar heel veel kan of dat je juist een moeder bent die een duidelijk onderscheid maakt tussen binnenspelen en buitenspelen. Niets zo bloedirritant als van die ouders die zestien keer per kwartier gillen vanaf hun terrasstoeltje: ‘Als je dat nog eens doet wordt mama/papa boos hoor! Dan neem ik het af!’ om toch niet van hun reet af te komen. En dan een uur later compleet exploderen (verbaal) als het betreffende kind echt per ongeluk zijn fristie over de tafel knoeit.
zondag 31 maart 2024 om 23:16
Hoezo hoef ik niet op te voeden dan, en wat laat ik volgens jou precies aan anderen over? Ben benieuwd naar je uitleg.Taskmaster schreef: ↑31-03-2024 20:16Ook wel makkelijk als je helemaal niet hoeft op te voeden. Lekker aan anderen overlaten. Slim.
zondag 31 maart 2024 om 23:20
@lemoos, over voorspelbaar zijn, helemaal eens. Soms ook lastig (want veel werk)
Boos zijn is prima. Het gaat me er vooral om dat je laat zien dat je gereguleerd boos kan zijn. En dat je vertelt waarom je boos bent. Al houdt dat laatste na de 3e keer wel op.
Zal ook wel de fase zijn waarin mijn kinderen zitten. T is nu nog 6785 x herhalen van een aantal basic dingen (slaan, schreeuwen, spullen heel houden). Zal over 10 jaar wel iets anders zijn
Boos zijn is prima. Het gaat me er vooral om dat je laat zien dat je gereguleerd boos kan zijn. En dat je vertelt waarom je boos bent. Al houdt dat laatste na de 3e keer wel op.
Zal ook wel de fase zijn waarin mijn kinderen zitten. T is nu nog 6785 x herhalen van een aantal basic dingen (slaan, schreeuwen, spullen heel houden). Zal over 10 jaar wel iets anders zijn
zondag 31 maart 2024 om 23:30
Ik geef consequenties als straf. Te laat met eten? Is het koud of moet je het zelf opwarmen. Koppig geen jas aan= kou hebben.
Maar ik geef ook straf: grote mond? Die accepteer ik niet, je mag in normale woorden praten en anders ga je in een andere ruimte maar nAdenken hoe dat moet. Te laat thuis? Volgende keer mag je niet weg, tot je hebt bewezen dat je wel aan afspraken zal houden. Hoe ze dat bewijzen? Door standaard regels te volgen, zoals een tafel te dekken zonder te vragen, kamer op tijd op te ruimen zonder gezeur.
Een straf zonder Logica helpt mij niet en het kind niet, het zorgt voor een onveilig gevoel denk ik.
Ik denk dat sommige straffen en anderen consequenties laten zien, maar dat het hetzelfde inhoudt. Net welk woord je kiest. En dat er mensen zijn die álles met de mantel der liefde en begrip toedekken of juist slaan en schreeuwen. Maar vaker is het zoeken naar manieren die je kind leren en laten groeien.
Maar ik geef ook straf: grote mond? Die accepteer ik niet, je mag in normale woorden praten en anders ga je in een andere ruimte maar nAdenken hoe dat moet. Te laat thuis? Volgende keer mag je niet weg, tot je hebt bewezen dat je wel aan afspraken zal houden. Hoe ze dat bewijzen? Door standaard regels te volgen, zoals een tafel te dekken zonder te vragen, kamer op tijd op te ruimen zonder gezeur.
Een straf zonder Logica helpt mij niet en het kind niet, het zorgt voor een onveilig gevoel denk ik.
Ik denk dat sommige straffen en anderen consequenties laten zien, maar dat het hetzelfde inhoudt. Net welk woord je kiest. En dat er mensen zijn die álles met de mantel der liefde en begrip toedekken of juist slaan en schreeuwen. Maar vaker is het zoeken naar manieren die je kind leren en laten groeien.
zondag 31 maart 2024 om 23:36
Harderwijk2021 schreef: ↑31-03-2024 22:16Ik geloof dat jij denkt dat ik met straffen lijfstraffen bedoel ofzo.
Verre van.
Straf en natuurlijke consequentie lopen in sommige gevallen elkaar over.
Als een kind bv niet op de afgesproken tijd thuis is voor eten en het eten is op, is dat een straf maar ook een natuurlijke consequentie. Of je moet natuurlijk een bordje apart zetten en het gewoon bewaren, dan is er helemaal geen consequentie voor het te laat thuis komen/niet nakomen van een afspraak.
Bij het vergeten van een afspraak bij de orthodontist (na aantal herinneringen) is de straf het zelf moeten betalen van het niet nagekomen consult...en tevens de natuurlijke consequentie.
Of je moet als moeder een oogje dichtknijpen en het consult betalen, dan is er helemaal geen consequentie.
Denk dat we over een flink aantal dingen gewoon hetzelfde denken , we hebben alleen een andere definitie van het woord straf .
Beiden zijn straf en geen natuurlijke consequentie. Want een natuurlijke consequentie ontstaat dus vanzelf.
Maar ik zie deze voorbeelden sowieso al anders want het gaat over grote kinderen. En daarmee kan je hele zinnige gesprekken voeren en afspraken maken.
Ik zou dus beide voorbeelden bespreken met kind en ook afspreken hoe we (hij en ik) daar voortaan mee omgaan. Daarin kan ik gewoon m’n grenzen aangeven, bv dat ik voortaan niet meer ga betalen voor gemiste afspraken.
Ik geloof dat je met kinderen net zo kan omgaan als met de volwassen waar je van houdt; met respect en gelijkwaardigheid.
Als je iets dwars zit qua gedrag van je partner geef je geen straf, want je verwacht dat je partner naar je luistert en zijn/haar best doet voortaan rekening met je te houden.
Waarom zou dat voor een kind anders zijn?
•
zondag 31 maart 2024 om 23:48
Ik was laatst bij een vriendin. Haar dochter van 6 had al veel snoepjes gehad en mocht er niet meer. Ze liep vervolgens naar de snoeppot, stak haar tong uit naar haar moeder, en pakte nog een snoepje. Niet als grapje ofzo, bloedserieus. Moeder zich tegen mij: “Ja, dit doet ze dus steeds. Wat zou jij doen?”
Nou ja, straf geven lijkt me. Hoe ga je hier anders mee om?
Nou ja, straf geven lijkt me. Hoe ga je hier anders mee om?
zondag 31 maart 2024 om 23:50
Met op een bepaalde tijd thuis zijn ben ik nooit moeilijk geweest. Soms zitten ze ergens en hebben ze het gezellig, en als ze mij vergeten daarover te appen, dan app ik hun. Maar meestal laten ze wel wat horen. En dan eten ze toch wat later, wat maakt het uit. Of ze eten bij vrienden wat mee.
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik vroeger angstig met het zweet op mijn rug keihard naar huis fietste omdat ik te laat was, mijn ouders konden heel erg boos worden als dat gebeurde. Dat was naar en ik heb geen fijne band met ze.
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik vroeger angstig met het zweet op mijn rug keihard naar huis fietste omdat ik te laat was, mijn ouders konden heel erg boos worden als dat gebeurde. Dat was naar en ik heb geen fijne band met ze.
zondag 31 maart 2024 om 23:53
Frizz schreef: ↑31-03-2024 23:36Beiden zijn straf en geen natuurlijke consequentie. Want een natuurlijke consequentie ontstaat dus vanzelf.
Maar ik zie deze voorbeelden sowieso al anders want het gaat over grote kinderen. En daarmee kan je hele zinnige gesprekken voeren en afspraken maken.
Ik zou dus beide voorbeelden bespreken met kind en ook afspreken hoe we (hij en ik) daar voortaan mee omgaan. Daarin kan ik gewoon m’n grenzen aangeven, bv dat ik voortaan niet meer ga betalen voor gemiste afspraken.
Ik geloof dat je met kinderen net zo kan omgaan als met de volwassen waar je van houdt; met respect en gelijkwaardigheid.
Als je iets dwars zit qua gedrag van je partner geef je geen straf, want je verwacht dat je partner naar je luistert en zijn/haar best doet voortaan rekening met je te houden.
Waarom zou dat voor een kind anders zijn?
Een bord met koud eten onstaat óók vanzelf, namelijk omdat iemand zich niet aan een gemaakte afspraak houdt.
De factuur van een niet nagekomen consult komt ook vanzelf.
De oplossing, na een gesprek is, het zélf betalen. Waarom zou ik het betalen als kind het vergeet? Dan leert ie er nooit wat van.
maandag 1 april 2024 om 00:05
Yakuzakiko schreef: ↑31-03-2024 23:50Met op een bepaalde tijd thuis zijn ben ik nooit moeilijk geweest. Soms zitten ze ergens en hebben ze het gezellig, en als ze mij vergeten daarover te appen, dan app ik hun. Maar meestal laten ze wel wat horen. En dan eten ze toch wat later, wat maakt het uit. Of ze eten bij vrienden wat mee.
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik vroeger angstig met het zweet op mijn rug keihard naar huis fietste omdat ik te laat was, mijn ouders konden heel erg boos worden als dat gebeurde. Dat was naar en ik heb geen fijne band met ze.
Ik kreeg al gezeik van 1 minuut.
Ik denk oprecht dat veel ouders dachten dat kinderen alleen leren van streng en consequent zijn. Liefdevolle aandacht en oprechte interesse, mwah dat leek niet zo nodig. Mijn ouders hebben nog steeds altijd wel commentaar op ons.
Ik heb zelden tot nooit commentaar op zoon. Irritatie wel natuurlijk. Maar het is een heel redelijk kind dus hij corrigeert zichzelf als nodig. Of misschien komt dat omdat ik nooit straf.
•
maandag 1 april 2024 om 00:09
Als mijn kind de ortho vergeet schrikt ze daarvan, voelt ze zich schuldig omdat ze heeft geleerd dat het belangrijk is je aan afspraken te houden, en.voelt.ze zich al helemaal schuldig wanneer ze hoort dat er ook nog voor betaald.moet worden. Dat alles bij elkaar vindt ze zo vervelend dat het waarschijnlijk niet meer gebeurt. Dus ik betaal de rekening, kind blij, opgelucht en dankbaar. Geen straf en voldoende geleerd. En ook.volwassenen vergeten wel eens iets, dat is menselijk.Harderwijk2021 schreef: ↑31-03-2024 23:53Een bord met koud eten onstaat óók vanzelf, namelijk omdat iemand zich niet aan een gemaakte afspraak houdt.
De factuur van een niet nagekomen consult komt ook vanzelf.
De oplossing, na een gesprek is, het zélf betalen. Waarom zou ik het betalen als kind het vergeet? Dan leert ie er nooit wat van.
Maar zoals gezegd: zo zijn mijn kinderen. Een lakse puber die gewoon geen zin heeft moeite te doen voor zo'n afspraak heeft wellicht een andere benadering nodig.
maandag 1 april 2024 om 00:09
Ik kan het heel goed begrijpen, zeker van het pre-mobieltjes tijdperk. Ik wist heus wel toen ik 14 was, te laat en fietste alsof de duivel mij op de hielen zat, dat mijn moeder doodsbang was dat ik ten prooi was gevallen aan een Marc Dutroux of onder een vrachtwagen lag. Dat haar ‘Verdorie! Ik had gezegd 17.30!’ vrij vertaald kon worden naar ‘In gedachten heb ik je zeven keer dood zien gaan, ik heb je vader van werk laten komen om jouw route met de auto na te rijden… bel dan als je later vertrekt!’. En als ik de rest van de week nergens meer naartoe mocht, dat dit een soort mini-vakantie was voor de zenuwen van mijn moeder en dat die eerst tot rust moesten komen voordat ik kans 315 kreeg om te laten zien dat ik mij aan de afspraken kon houden. Ik wist toen diep van binnen echt wel dat het was ingegeven door ongerustheid, zorg en liefde en niet door een vast voornemen om mijn leven zo lastig mogelijk te maken. Ook al krijste ik, voordat ik mijn kamerdeur theatraal dichtsloeg, dat alleen ik zulke hysterische ouders had die mij voor schut hadden gezet.Yakuzakiko schreef: ↑31-03-2024 23:50Met op een bepaalde tijd thuis zijn ben ik nooit moeilijk geweest. Soms zitten ze ergens en hebben ze het gezellig, en als ze mij vergeten daarover te appen, dan app ik hun. Maar meestal laten ze wel wat horen. En dan eten ze toch wat later, wat maakt het uit. Of ze eten bij vrienden wat mee.
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik vroeger angstig met het zweet op mijn rug keihard naar huis fietste omdat ik te laat was, mijn ouders konden heel erg boos worden als dat gebeurde. Dat was naar en ik heb geen fijne band met ze.
Ik heb hetzelfde als zoon niet reageert op mijn appjes. Dat is schijnbaar not done om toe te geven aan je moeders’ oproepjes tot het geven van een teken van leven bij te laat komen in bepaalde puberkringen. Maar als hij gewoon iets laat weten (later vertrokken, platte band, meenemen extra eter) dan is alles prima. Die wederkerigheid mist nog (terwijl ik een appjesbombardement binnen krijg als ik een halve minuut ‘te laat’ ben om hem op te halen, dan wordt er wel 24/7 een digitale stand-by moeder verwacht en geeist).
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
