Kinderen
alle pijlers
Help, ik heb een vriendin met een tikkende biologische klok.
maandag 21 april 2008 om 11:39
Als man zou ik ook een vraag willen stellen.
Ik heb een vriendin waar ik gigantisch op val. So far so good. We kregen vorig jaar in april wat, en de eerste tijd verliep onze relatie stormachtig. Ze vroeg veel bevestiging, had soms last van stemmingswisselingen (ze maakte mij verwijten die nergens over gingen, en stapte dan vaak kwaad op, of het ging net aan goed), en na 13 van deze ruzies was ik het zat en zette ik er een punt achter. Op een gegeven moment kwamen we weer in contact en vanaf november was het gewoon gezellig. We zagen elkaar niet zo vaak meer, maar het was toch gezellig en we vreeen ook een paar keer. Vooral de gesprekken over de telefooon waren leuk, en ook het contact via MSN is leuk. Het leek of ik de vriendin had gevonden die ik wilde.
Laatst was ze bij me, en ik stak mijn blijheid over hoe het nu ging niet onder stoelen of banken, en ze kan duidelijk merken dat ik op haar val. Ja, dat was nou wel leuk, maar ze wil een kind.
Dat heeft ze wel vaker gezegd, en omdat ik pas een paar maanden me beter voel in deze relatie, heb ik daar geen zin in, uberhaupt vind ik kinderen nemen een enorme verantwoordelijkheid. Ik voel niet eens de behoefte. Ik zeg niet dat ik het nooit zou willen (ik ben 42, zij 35), maar onze relatie verdient veel meer standvastigheid. Ik zie wel eens leuke meisjes op het winkelcentrum, dat ik denk "wat een knuffel, zoiets wil ik ook wel", maar dan nog: financieel heb ik het krap, en ik moet er 200% achterstaan. Ook vind ik dat geen kind een vader verdient die zegt "je moeder wilde het zo graag", ik vind mezelf dan echt een flapdrol. Ze heeft wel eens gezegd "ach, dat kind wordt vanzelf groot." Maar welke moeder heeft een kind genomen met het idee "ik zie wel hoe we het straks redden?" Overigens heeft zij een normaal inkomen.
Totzover een ruwe schets van onze relatie. Er zitten diverse kanten aan waardoor je zegt "vooral niet doen", het zou me verbazen als een van jullie zegt "doe het wel". Daar ben ik wel uit. War ik wel benieuwd naar ben: hadden jullie mannen wel zin in kinderen? Ik voel niks als ik een baby zie, hooguit opluchting dat ik geen vader ben. Oudere kinderen vind ik leuker. Maar hoe waren jullie mannen vroeger? Daar ben ik wel benieuwd naar. Ik heb wel eens mensen gehoord dat ze het "heel speciaal" vonden, ook vaders, maar ik ben als de dood dat als ik me om zou laten lullen, dat ik met een kind opgescheept zit waar ik niets voor voel. Zelfs dat zeggen is een taboe. Welke moeder of vader zegt zoiets, of komt dat niet voor? Nogmaals: ieder kind verdient een warm nest, het gaat er niet om dat ik dat bestrijdt, maar mijn vadergevoelens zijn tot nu toe niet aanwezig. en ik voel me ook enigzins gevleid dat ze van mij een kind wil, dat is waar.
Ik heb een vriendin waar ik gigantisch op val. So far so good. We kregen vorig jaar in april wat, en de eerste tijd verliep onze relatie stormachtig. Ze vroeg veel bevestiging, had soms last van stemmingswisselingen (ze maakte mij verwijten die nergens over gingen, en stapte dan vaak kwaad op, of het ging net aan goed), en na 13 van deze ruzies was ik het zat en zette ik er een punt achter. Op een gegeven moment kwamen we weer in contact en vanaf november was het gewoon gezellig. We zagen elkaar niet zo vaak meer, maar het was toch gezellig en we vreeen ook een paar keer. Vooral de gesprekken over de telefooon waren leuk, en ook het contact via MSN is leuk. Het leek of ik de vriendin had gevonden die ik wilde.
Laatst was ze bij me, en ik stak mijn blijheid over hoe het nu ging niet onder stoelen of banken, en ze kan duidelijk merken dat ik op haar val. Ja, dat was nou wel leuk, maar ze wil een kind.
Dat heeft ze wel vaker gezegd, en omdat ik pas een paar maanden me beter voel in deze relatie, heb ik daar geen zin in, uberhaupt vind ik kinderen nemen een enorme verantwoordelijkheid. Ik voel niet eens de behoefte. Ik zeg niet dat ik het nooit zou willen (ik ben 42, zij 35), maar onze relatie verdient veel meer standvastigheid. Ik zie wel eens leuke meisjes op het winkelcentrum, dat ik denk "wat een knuffel, zoiets wil ik ook wel", maar dan nog: financieel heb ik het krap, en ik moet er 200% achterstaan. Ook vind ik dat geen kind een vader verdient die zegt "je moeder wilde het zo graag", ik vind mezelf dan echt een flapdrol. Ze heeft wel eens gezegd "ach, dat kind wordt vanzelf groot." Maar welke moeder heeft een kind genomen met het idee "ik zie wel hoe we het straks redden?" Overigens heeft zij een normaal inkomen.
Totzover een ruwe schets van onze relatie. Er zitten diverse kanten aan waardoor je zegt "vooral niet doen", het zou me verbazen als een van jullie zegt "doe het wel". Daar ben ik wel uit. War ik wel benieuwd naar ben: hadden jullie mannen wel zin in kinderen? Ik voel niks als ik een baby zie, hooguit opluchting dat ik geen vader ben. Oudere kinderen vind ik leuker. Maar hoe waren jullie mannen vroeger? Daar ben ik wel benieuwd naar. Ik heb wel eens mensen gehoord dat ze het "heel speciaal" vonden, ook vaders, maar ik ben als de dood dat als ik me om zou laten lullen, dat ik met een kind opgescheept zit waar ik niets voor voel. Zelfs dat zeggen is een taboe. Welke moeder of vader zegt zoiets, of komt dat niet voor? Nogmaals: ieder kind verdient een warm nest, het gaat er niet om dat ik dat bestrijdt, maar mijn vadergevoelens zijn tot nu toe niet aanwezig. en ik voel me ook enigzins gevleid dat ze van mij een kind wil, dat is waar.
maandag 21 april 2008 om 11:56
Afgezien van jullie relatieperikelen en jouw financiele sitautie: Je hebt geen vadergevoelens, zoals je ze zelf noemt, ik denk dat dat het antwoord op je vraag is!
Als je die wel zou hebben, raadde ik julllie aan om een jaartje te wachten en kijken hoe de relatie zich ontwikkeld.
En kijken hoe je er financieel wat beter voor kan komen te staan,
Hoewel ik dat zelf niet het belangrijkste vind, als je kinderen neemt, dat is voor mij een goede relatie met je partner en oneindige liefde voor je kind.
Als je die wel zou hebben, raadde ik julllie aan om een jaartje te wachten en kijken hoe de relatie zich ontwikkeld.
En kijken hoe je er financieel wat beter voor kan komen te staan,
Hoewel ik dat zelf niet het belangrijkste vind, als je kinderen neemt, dat is voor mij een goede relatie met je partner en oneindige liefde voor je kind.
maandag 21 april 2008 om 11:57
Hoi Ontbijtkoek
Mijn man (en ook ik) hadden ook niet echt veel met baby's voordat we eraan begonnen. Maar we wisten wel dát we ooit kinderen wilden, want hoeveel lol we ook hadden en hebben, een toekomst zonder kinderen voelde toch een beetje doelloos.
Zonder echt moeder- en vadergevoelens of rammelende eierstokken te hebben zijn we er toch aan begonnen.
Vooral ook omdat we in onze omgeving alleen maar hoorden dat het erg leuk is.
Toen ons zoontje geboren werd, waren we ook niet meteen stapelgek op hem, we kenden dat kind nog helemaal niet.
Maar je voelt dan wel een oerdrang om dat kindje te willen beschermen en te verzorgen.
Gaandeweg zijn al die gevoelens gegroeid, en nu is hij bijna 1,5 jaar en zijn we allebei weg van hem. Hij doet nu allerlei dingetjes, zegt woordjes, hij heeft een eigen karaktertje, heel grappig.
Vooral ook leuk om dingen van jezelf en je partner te herkennen.
Maar toen hij baby was, was dat allemaal anders, je gevoel moet samen met je kind groeien. Tenminste, bij ons was dit wel zo. Baby's doen namelijk niet zoveel behalve liggen, drinken, een beetje kijken..
Maar het feit dat dat jouw baby is die daar ligt, en niet die van een ander, is al een heel ander gevoel.
Mijn man (en ook ik) hadden ook niet echt veel met baby's voordat we eraan begonnen. Maar we wisten wel dát we ooit kinderen wilden, want hoeveel lol we ook hadden en hebben, een toekomst zonder kinderen voelde toch een beetje doelloos.
Zonder echt moeder- en vadergevoelens of rammelende eierstokken te hebben zijn we er toch aan begonnen.
Vooral ook omdat we in onze omgeving alleen maar hoorden dat het erg leuk is.
Toen ons zoontje geboren werd, waren we ook niet meteen stapelgek op hem, we kenden dat kind nog helemaal niet.
Maar je voelt dan wel een oerdrang om dat kindje te willen beschermen en te verzorgen.
Gaandeweg zijn al die gevoelens gegroeid, en nu is hij bijna 1,5 jaar en zijn we allebei weg van hem. Hij doet nu allerlei dingetjes, zegt woordjes, hij heeft een eigen karaktertje, heel grappig.
Vooral ook leuk om dingen van jezelf en je partner te herkennen.
Maar toen hij baby was, was dat allemaal anders, je gevoel moet samen met je kind groeien. Tenminste, bij ons was dit wel zo. Baby's doen namelijk niet zoveel behalve liggen, drinken, een beetje kijken..
Maar het feit dat dat jouw baby is die daar ligt, en niet die van een ander, is al een heel ander gevoel.
het is hier binnen beter dan buiten
maandag 21 april 2008 om 12:01
Je om laten lullen? Zou ik niet doen.. gewoon kinderloos blijven.. Of eerst zorgen dat je relatie stabiel is.. maar goed.. jullie zijn allebei niet de jongsten meer..
En mijn man was helemaal voor!!! Die leek het te gek en vind het te gek!! We hopen dan ook op een tweede (kinderen neem je niet, die krijg je (als je geluk hebt)).
En mijn man was helemaal voor!!! Die leek het te gek en vind het te gek!! We hopen dan ook op een tweede (kinderen neem je niet, die krijg je (als je geluk hebt)).
maandag 21 april 2008 om 12:02
Mijn man wilde heel graag een kind en keek kwijlend in kinderwagens.
Ik vond (en vind) kinderen (van anderen) niet zo boeiend.
Bij ons was het dus net andersom!
Ik snap de tikkende klok, maar het lijkt me idd geen situatie/relatie om een kind in te krijgen. Misschien als de relatie wat stabieler is. Je vriendin komt op mij ook over als onzeker en niet echt klaar met zichzelf.
Maar..... stel dat jullie een kind krijgen op korte termijn. Ik denk niet dat je dan bang hoeft te zijn dat je niks voor je kind zal voelen. En die vadergevoelens groeien echt wel zodra dat kind er is. Is een ( ja, ik weet het. Cliché ) oergevoel, echt.
Succes!
Ik vond (en vind) kinderen (van anderen) niet zo boeiend.
Bij ons was het dus net andersom!
Ik snap de tikkende klok, maar het lijkt me idd geen situatie/relatie om een kind in te krijgen. Misschien als de relatie wat stabieler is. Je vriendin komt op mij ook over als onzeker en niet echt klaar met zichzelf.
Maar..... stel dat jullie een kind krijgen op korte termijn. Ik denk niet dat je dan bang hoeft te zijn dat je niks voor je kind zal voelen. En die vadergevoelens groeien echt wel zodra dat kind er is. Is een ( ja, ik weet het. Cliché ) oergevoel, echt.
Succes!
maandag 21 april 2008 om 12:08
Ik heb zelf bewust geen kinderen, dus kan me helemaal voorstellen dat je er niet achter staat.
Toch even advocaat van de duivel spelen... Je zegt niet dat je het nooit zou willen, alleen nu nog niet. Klinkt mij een beetje als een slappe smoes in de oren, voor iemand van jouw leeftijd.
Hoe lang moet een relatie volgens jou hebben geduurd voordat je van standvastig kunt spreken? Vijf jaar? Dan is je vriendin 40 en jij 47.
Ik heb vrienden die na hun 45ste voor het eerst vader zijn geworden, en die hebben het zwaar! Een aantal gebroken nachten is op die leeftijd niet meer zo makkelijk als het is als je 30 bent.
De kans dat je vriendin op die leeftijd makkelijk zwanger wordt, is ook al kleiner. Als je kinderen met haar wilt, vraag ik me af of er wel een beter moment komt dan nu. Het wordt er niet makkelijker op allemaal.
Of wil je over een jaar of vijf een vriendin van meer dan 10 jaar jonger, en daar kinderen mee?
Toch even advocaat van de duivel spelen... Je zegt niet dat je het nooit zou willen, alleen nu nog niet. Klinkt mij een beetje als een slappe smoes in de oren, voor iemand van jouw leeftijd.
Hoe lang moet een relatie volgens jou hebben geduurd voordat je van standvastig kunt spreken? Vijf jaar? Dan is je vriendin 40 en jij 47.
Ik heb vrienden die na hun 45ste voor het eerst vader zijn geworden, en die hebben het zwaar! Een aantal gebroken nachten is op die leeftijd niet meer zo makkelijk als het is als je 30 bent.
De kans dat je vriendin op die leeftijd makkelijk zwanger wordt, is ook al kleiner. Als je kinderen met haar wilt, vraag ik me af of er wel een beter moment komt dan nu. Het wordt er niet makkelijker op allemaal.
Of wil je over een jaar of vijf een vriendin van meer dan 10 jaar jonger, en daar kinderen mee?
maandag 21 april 2008 om 12:12
Ten eerste zou ik zorgen dat je realtie stabiel is en je zeker weet dat je met deze vrouw verder wil en zij met jou. Niet alleen omdat ze een kind wil.
Verder wil ik zeggend at veel mensen het nooit een goede tijd vinden om aan kinderen te beginnen. Hoe ouder je word hoe meer dingen er zijn die je als excuus gaat gebruiken om het huist niet te doen.
Mijn man wilde wel een kindje omdat we nooit kinderloos zouden willen zijn (al heb je het niet voor het uitkiezen) Hij had absoluut geen vadergevoelens wilde voor mij zelfs helemaal geen kinderen. Pas toen de baby begon te schoppen voelde hij zich een beetje betrokken en pas echt verbonden en vader toen het geboren was.
Voor wat betreft je finaciele situatie, als jullie gaan samenwonen is dat al anders zeker omdat zij ook een inkomen heeft en dan is marktplaats altijd een goede plek om spullen vandaan te halen enz. Ik ken een aantal mensen die echt erg weinig te besteden hebben en die redden het ook dus dat hoeft niet echt een reden te zijn om het niet te doen als je het wel graag zou willen.
Verder wil ik zeggend at veel mensen het nooit een goede tijd vinden om aan kinderen te beginnen. Hoe ouder je word hoe meer dingen er zijn die je als excuus gaat gebruiken om het huist niet te doen.
Mijn man wilde wel een kindje omdat we nooit kinderloos zouden willen zijn (al heb je het niet voor het uitkiezen) Hij had absoluut geen vadergevoelens wilde voor mij zelfs helemaal geen kinderen. Pas toen de baby begon te schoppen voelde hij zich een beetje betrokken en pas echt verbonden en vader toen het geboren was.
Voor wat betreft je finaciele situatie, als jullie gaan samenwonen is dat al anders zeker omdat zij ook een inkomen heeft en dan is marktplaats altijd een goede plek om spullen vandaan te halen enz. Ik ken een aantal mensen die echt erg weinig te besteden hebben en die redden het ook dus dat hoeft niet echt een reden te zijn om het niet te doen als je het wel graag zou willen.
maandag 21 april 2008 om 12:15
maandag 21 april 2008 om 12:17
Hai ontbijtkoek,
vind het heel goed van je dat jij ondanks dat je zelf nog niet die 'vaderdrang' hebt je wel verdiept in de gevoelens van je vriendin en zelfs hier vragen over gaat stellen! Dat geeft aan dat je de gevoelens van je vriendin serieus neemt, daar mag ze blij mee zijn.
Om antwoord op je vraag te geven; mijn vriend heeft die 'vadergevoelens' ook heel lang niet gehad. Wij zijn wel een stuk jonger (27 en 26) maar de moedergevoelens waren er bij mij al heel lang. Na 2 jaar veel gepraat en nadenken wilde hij toch wel proberen of we een kind konden krijgen. Maar dat wil niet zeggen dat hij toen die vadergevoelens had. Hij wist dat hij ooit een kind wilde, maar die drang zoals ik had heeft hij nooit gehad. Hij dacht, we proberen het gewoon, het zal toch nog wel lang duren.... Maar ja, toen was het de 1e keer raak! Even een schok voor hem, hij heeft echt moeten wennen. Ook tijdens mijn zwangerschap was hij erg lief en leefde mee, maar vadergevoelens?? Tot het moment dat onze zoon geboren werd, boem, hij voelde zich vader! Want baby's had hij niks mee, maar onze baby is totaal anders voor hem. Onze zoon is zijn kind, en hij is vader. Hij houdt van hem, geniet van hem, de vadergevoelens kwamen na 1 seconde en gingen niet meer weg.
Uiteindelijk hoor ik dit van meer mensen in onze omgeving. Voor vaders voelt het soms langer onwerkelijk, en pas als het kind geboren is komt dat vadergevoel. Maar weet wel, een kind is ook een hele verantwoordelijkheid, het zet je leven op zijn kop. Dus als jij er echt niet klaar voor bent of twijfelt of je een kind wil met deze vrouw, zou ik er zeer goed over nadenken. Proberen of je een kind kan krijgen puur en alleen omdat zij het wil terwijl jij je niet 100% zeker voelt in jullie relatie, lijkt mij geen goede basis, in de eerste plaats niet voor het kind!!!!
vind het heel goed van je dat jij ondanks dat je zelf nog niet die 'vaderdrang' hebt je wel verdiept in de gevoelens van je vriendin en zelfs hier vragen over gaat stellen! Dat geeft aan dat je de gevoelens van je vriendin serieus neemt, daar mag ze blij mee zijn.
Om antwoord op je vraag te geven; mijn vriend heeft die 'vadergevoelens' ook heel lang niet gehad. Wij zijn wel een stuk jonger (27 en 26) maar de moedergevoelens waren er bij mij al heel lang. Na 2 jaar veel gepraat en nadenken wilde hij toch wel proberen of we een kind konden krijgen. Maar dat wil niet zeggen dat hij toen die vadergevoelens had. Hij wist dat hij ooit een kind wilde, maar die drang zoals ik had heeft hij nooit gehad. Hij dacht, we proberen het gewoon, het zal toch nog wel lang duren.... Maar ja, toen was het de 1e keer raak! Even een schok voor hem, hij heeft echt moeten wennen. Ook tijdens mijn zwangerschap was hij erg lief en leefde mee, maar vadergevoelens?? Tot het moment dat onze zoon geboren werd, boem, hij voelde zich vader! Want baby's had hij niks mee, maar onze baby is totaal anders voor hem. Onze zoon is zijn kind, en hij is vader. Hij houdt van hem, geniet van hem, de vadergevoelens kwamen na 1 seconde en gingen niet meer weg.
Uiteindelijk hoor ik dit van meer mensen in onze omgeving. Voor vaders voelt het soms langer onwerkelijk, en pas als het kind geboren is komt dat vadergevoel. Maar weet wel, een kind is ook een hele verantwoordelijkheid, het zet je leven op zijn kop. Dus als jij er echt niet klaar voor bent of twijfelt of je een kind wil met deze vrouw, zou ik er zeer goed over nadenken. Proberen of je een kind kan krijgen puur en alleen omdat zij het wil terwijl jij je niet 100% zeker voelt in jullie relatie, lijkt mij geen goede basis, in de eerste plaats niet voor het kind!!!!
maandag 21 april 2008 om 12:20
Mijn man wilde altijd al kinderen, ik in eerste instantie juist niet (maar ik was nog jong en onze relatie moest nog groeien). Bij mij groeide dat gevoel dat ik wel graag kinderen wilde toen we een aantal jaar samenwoonden (inmiddels was ik 20/21 jaar). We hebben toen heel veel gepraat hoe we allebei de toekomst zagen en kwamen tot slotsom dat we eerst graag wilden trouwen en dan (als het zou lukken) kinderen wilden. Van te voren wist ik ook niet wat te verwachten. En kinderen van een ander zijn nooit zo leuk als die van jezelf. En de liefde die je voor je kind voelt, die groeit met de tijd.
Maar jij hebt niet zolang de tijd om te wachten. Wel zou ik eerst even kijken hoe jullie relatie zich ontwikkeld. Wonen jullie al samen? Zo niet, ga dan bijv. een half jaartje samenwonen en kijk dan hoe de situatie ervoor staat. Qua financeel...wij zijn ook niet zo rijk. Hebben allebei een normale baan maar we verdienen absoluut geen vetpot. Je kan het zo duur maken als je zelf wil. En ik vind het best meevallen. Tuurlijk, kinderen kosten wel wat maar in de eerste jaren zijn de luiers, verzorgingsproducten en evt flesvoeding (als er geen bv gegeven wordt) het duurste.
Succes met je keuze!
Maar jij hebt niet zolang de tijd om te wachten. Wel zou ik eerst even kijken hoe jullie relatie zich ontwikkeld. Wonen jullie al samen? Zo niet, ga dan bijv. een half jaartje samenwonen en kijk dan hoe de situatie ervoor staat. Qua financeel...wij zijn ook niet zo rijk. Hebben allebei een normale baan maar we verdienen absoluut geen vetpot. Je kan het zo duur maken als je zelf wil. En ik vind het best meevallen. Tuurlijk, kinderen kosten wel wat maar in de eerste jaren zijn de luiers, verzorgingsproducten en evt flesvoeding (als er geen bv gegeven wordt) het duurste.
Succes met je keuze!
maandag 21 april 2008 om 14:15
Mijn vriend wilde kinderen met mij toen ik 20 en hij 21 was. Maar volgens mij was hij gewoon romantisch en naief en was het meer de kalverliefde die doorsloeg bij hem. Ik wilde het iig niet. Ik wilde uberhaupt geen kinderen (dacht ik) en ik vond het wel grappig dat hij zo kwijlend romantisch kon doen, maar er was geen haar op mijn hoofd die het een realistische kijk vond.
Op mijn 24e werd ik ongepland zwanger, maar inmiddels waren we wat jaartjes verder, de kalverliefde was gedempd en wij hadden het vooral zwaar. Met elkaar wel te verstaan. De liefde was er zeker, maar de ruzies ook. Geen situatie om een kind te krijgen (los van financien, school, etc.). Mijn vriend heeft toen tegen mij gezegd dat hij *later* wel kinderen met mij wilde, maar niet in deze situatie. Kon ik begrijpen, hoewel het wel pijn aan m'n hart deed om een abortus te doen. Ik had het daar moeilijk mee. Toch wel eigenlijk.
Mijn kinderwens begon te groeien en op een gegeven moment irritante vormen aan te nemen. Voor mijn vriend (die terug leek te krabbelen), maar ook voor mij. De ooit zo nuchtere en realistische meid die ik was, kon alleen nog maar dikke buiken zien en de eirestokken klapperde zo erg dat ik er jeuk van kreeg. Kortom, zeer sterke fysieke reacite die alle ratio te boven ging. Tja, probeer daar maar eens mee om te gaan, als je aan niks anders meer kan denken. Maar je vriend het er vooral NIET over wilt hebben. Ooit is ooit en daar kon verder geen concrete vorm aan toegevoegd worden. Zo gingen er ca. 2 jaar voorbij en ik begon een beetje te drammen dat ik wilde weten waar ik aan toe was. Ik wilde jaartallen, ik wilde weten wanneer dat dan was. Want ik kon leven met een vooruitzicht, maar niet met die onduidelijkheid.
Maar je raadt het al? Hoe meer duidelijkheid ik eigenlijk van hem wilde horen, hoe minder hij daar eigenlijk over los wilde laten (zucht, lijkt wel zo'n cliche man-vrouw patroon). Dus ooit werd misschien wel nooit, want hij voelde zich onder druk gezet en onder druk wil hij helemaal niks meer. Je snapt dat dit debacle heel wat tranen en schreeuwbuien heeft gekost. Zielig voor hem, maar ook voor mij. Want probeer maar eens jaren een sterk verlangen dat in jezelf zit zo te negeren. Zoiets als heel erg graag willen vrijen, maar daar jaren niet aan toe mogen geven omdat de ander je in de wacht zet (om het gevoel een beetje aan je te kunnen uitleggen).
Maar goed, ik werd toch zwanger, omdat ik op een gegeven moment de verantwoordelijkheid van anti conceptie bij hem legde (waarom iets slikken als dat het tegenovergestelde van mijn wens is). Na een paar maanden klooien was ik zwanger en toen...
...wilde hij het heel graag en was ik een enorm tranendal en schoot bijkans een depressie in (over stemmingsschommelingen gesproken). Mijn vriend was om vanaf het moment dat het besef bij hem was binnengedrongen. Ik heb er langer (veeeel langer) over gedaan. Maar eind goed, al goed. Vriend is erg gelukkig met zijn inmiddels bijna 3 jaar oude dochter en vind het zelfs jammer dat hij 'al' 29 was toen ze werd geboren. Maar goed, eerder dan dat was ons leven toch niet echt relaxed te noemen. Je hebt naast een wens ook een situatie waar je in zit. Ik heb erg moeten wennen en ben uiteraard ook heel gelukkig met ons meisje. Maar het echte veelvuldige genieten is meer aan hem besteed. Hij is een echte papa en vindt het met geen mogelijkheid te vergelijken met andermans kinderen. Vind ik zelf trouwens ook nog steeds niet. Wij hebben beiden nooit echt wat gehad met kinderen en dat is niet veranderd. Een eigen kind is toch anders.
Moeilijk. Mijn idee is dat je vooral voor jezelf helder krijgt wat je wilt en dat erg duidelijk en helder communiceert naar je vriendin. Zodat daar geen twijfel over mogelijk is. Dat is de enige en eerlijkste manier voor jezelf en haar om daar mee om te gaan.
Sterkte met je keuzes.
Op mijn 24e werd ik ongepland zwanger, maar inmiddels waren we wat jaartjes verder, de kalverliefde was gedempd en wij hadden het vooral zwaar. Met elkaar wel te verstaan. De liefde was er zeker, maar de ruzies ook. Geen situatie om een kind te krijgen (los van financien, school, etc.). Mijn vriend heeft toen tegen mij gezegd dat hij *later* wel kinderen met mij wilde, maar niet in deze situatie. Kon ik begrijpen, hoewel het wel pijn aan m'n hart deed om een abortus te doen. Ik had het daar moeilijk mee. Toch wel eigenlijk.
Mijn kinderwens begon te groeien en op een gegeven moment irritante vormen aan te nemen. Voor mijn vriend (die terug leek te krabbelen), maar ook voor mij. De ooit zo nuchtere en realistische meid die ik was, kon alleen nog maar dikke buiken zien en de eirestokken klapperde zo erg dat ik er jeuk van kreeg. Kortom, zeer sterke fysieke reacite die alle ratio te boven ging. Tja, probeer daar maar eens mee om te gaan, als je aan niks anders meer kan denken. Maar je vriend het er vooral NIET over wilt hebben. Ooit is ooit en daar kon verder geen concrete vorm aan toegevoegd worden. Zo gingen er ca. 2 jaar voorbij en ik begon een beetje te drammen dat ik wilde weten waar ik aan toe was. Ik wilde jaartallen, ik wilde weten wanneer dat dan was. Want ik kon leven met een vooruitzicht, maar niet met die onduidelijkheid.
Maar je raadt het al? Hoe meer duidelijkheid ik eigenlijk van hem wilde horen, hoe minder hij daar eigenlijk over los wilde laten (zucht, lijkt wel zo'n cliche man-vrouw patroon). Dus ooit werd misschien wel nooit, want hij voelde zich onder druk gezet en onder druk wil hij helemaal niks meer. Je snapt dat dit debacle heel wat tranen en schreeuwbuien heeft gekost. Zielig voor hem, maar ook voor mij. Want probeer maar eens jaren een sterk verlangen dat in jezelf zit zo te negeren. Zoiets als heel erg graag willen vrijen, maar daar jaren niet aan toe mogen geven omdat de ander je in de wacht zet (om het gevoel een beetje aan je te kunnen uitleggen).
Maar goed, ik werd toch zwanger, omdat ik op een gegeven moment de verantwoordelijkheid van anti conceptie bij hem legde (waarom iets slikken als dat het tegenovergestelde van mijn wens is). Na een paar maanden klooien was ik zwanger en toen...
...wilde hij het heel graag en was ik een enorm tranendal en schoot bijkans een depressie in (over stemmingsschommelingen gesproken). Mijn vriend was om vanaf het moment dat het besef bij hem was binnengedrongen. Ik heb er langer (veeeel langer) over gedaan. Maar eind goed, al goed. Vriend is erg gelukkig met zijn inmiddels bijna 3 jaar oude dochter en vind het zelfs jammer dat hij 'al' 29 was toen ze werd geboren. Maar goed, eerder dan dat was ons leven toch niet echt relaxed te noemen. Je hebt naast een wens ook een situatie waar je in zit. Ik heb erg moeten wennen en ben uiteraard ook heel gelukkig met ons meisje. Maar het echte veelvuldige genieten is meer aan hem besteed. Hij is een echte papa en vindt het met geen mogelijkheid te vergelijken met andermans kinderen. Vind ik zelf trouwens ook nog steeds niet. Wij hebben beiden nooit echt wat gehad met kinderen en dat is niet veranderd. Een eigen kind is toch anders.
Moeilijk. Mijn idee is dat je vooral voor jezelf helder krijgt wat je wilt en dat erg duidelijk en helder communiceert naar je vriendin. Zodat daar geen twijfel over mogelijk is. Dat is de enige en eerlijkste manier voor jezelf en haar om daar mee om te gaan.
Sterkte met je keuzes.
maandag 21 april 2008 om 14:33
Bij een man kan het gevoel groeien. Niet elke man zit meteen te springen om vader te worden. Bovendien kijken mannen sowieso eerder naar de consequenties van het krijgen van kinderen dan vrouwen, die het eerder voor lief nemen.
Of jij wel of geen kinderen wil moet je voor jezelf bepalen. Ik kan me echter goed voorstellen dat je het nu niet ziet zitten. De relatie is allesbehalve stabiel. Hoe goed het ook kan lopen, je komt nog een hoop obstakels tegen. Ik denk dat je terecht vragen hebt.
Wil je absoluut geen vader worden, meld dit snel aan je vriendin, want inderdaad zij heeft een biologische klok. En wees ook zelf verantwoordelijk voor het feit dat het niet aan jou kan liggen dat ze zwanger kan raken. (neem die verantwoording bij jezelf, want jij wil dan niet)
Denk je wel met haar verder te willen en denk je ooit op dat vlak te zullen veranderen, neem dan aub toch nog de tijd. Het wordt er niet stabieler op namelijk.
Sterkte. Vind het mooi dat je er zo over nadenkt. Je weet wat je allemaal niet wil, maar bent bereidt naar de andere kant te kijken. Chapeau!
Of jij wel of geen kinderen wil moet je voor jezelf bepalen. Ik kan me echter goed voorstellen dat je het nu niet ziet zitten. De relatie is allesbehalve stabiel. Hoe goed het ook kan lopen, je komt nog een hoop obstakels tegen. Ik denk dat je terecht vragen hebt.
Wil je absoluut geen vader worden, meld dit snel aan je vriendin, want inderdaad zij heeft een biologische klok. En wees ook zelf verantwoordelijk voor het feit dat het niet aan jou kan liggen dat ze zwanger kan raken. (neem die verantwoording bij jezelf, want jij wil dan niet)
Denk je wel met haar verder te willen en denk je ooit op dat vlak te zullen veranderen, neem dan aub toch nog de tijd. Het wordt er niet stabieler op namelijk.
Sterkte. Vind het mooi dat je er zo over nadenkt. Je weet wat je allemaal niet wil, maar bent bereidt naar de andere kant te kijken. Chapeau!
