Het blijft bij 1 kind, bij jullie ook?

O en over vrienden/vriendinnen van enigkinderen;

Mijn vriend is dus enigkind en heeft een veel grotere vriendengroep dan ik

Hij is enorm sociaal, sluit makkelijk overal aan en ligt heel goed in de vriendengroep.
Zijn vrienden begrijpen onze keus heel goed.
Mijn vriendinnen ook ik ben zelfs niet eens de enige die na 1 kind denkt; misschien is het wel goed zo!

Daarentegen kan hij ook heel goed alleen zijn, vindt hij het niet erg als hij even niets van zijn vrienden hoort en is hij de meest fantastische vader voor onze dochter die ik mij maar kan wensen.

Mijn gekke gedachte zei altijd dat hij graag een zoon wilde (hij is de laatste vd stamboom zeg maar). Niets was minder waar; hij stond het hardst te juichen toen dochter een meid bleek en ze is echt zijn prinses, haha

Dochter maakt ook makkelijk contact en speelt altijd heerlijk met de kindjes van vrienden. We zoeken ze wel bewust op, aangezien we het goed vinden dag dochter om leert gaan met andere kindjes.
En als ik in die gezinnen dat hoor hoe vaak de kids in de clinch liggen met elkaar denk ik altijd aan het feit hoe makkelijk wij het dan wel niet hebben met 1 dochter

Dag allen,
Wat fijn de herkenbaarheid! Mn over bevallen in Corona tijd, behoefte aan me time, en opmerkingen van anderen.

Ik schrijf graag mee. Ben eind 30, dochter van 2. Bij ons komt er zeker geen tweede meer. Dochter is geboren na 4.5 jaar ellende met meerdere miskramen, veel ziekenhuisbezoek enz. Kort na de bevalling is er een andere complicatie gekomen (vanwege herkenbaarheid even vaag), waardoor we nu een grote kans op vroeggeboorte hebben.
We houden het bij 1 kind omdat we niet terug willen naar die ellendige tijd uit ons leven met veel stress, verdriet en onzekerheid. Er is natuurlijk een kans dat t allemaal wel goed gaat maar we durven het niet meer aan en kiezen nu voor wat we wél hebben en genieten hier heel erg. van.
Daar komt bij dat ik 1 kind eigenlijk al best intensief vind, terwijl dochter heel rustig en makkelijk is. Ben snel overprikkeld en we hebben beide behoefte aan me time en tijd samen. Dat kon op dit moment relatief makkelijk gerealiseerd worden. Ik merk echter dat ik mijn eigen behoeften snel op de laatste plaats zet en ik denk dat dit met meer kinderen nog erger zou worden. En dus mezelf steeds meer “voorbij” zou lopen.
Veel mensen zeggen bij dit argument: ach met 2 kinderen zijn het tropenjaren, moet je even doorheen. Totdat ik me realiseerde dat wij eigenlijk vóór onze dochter al 4 tropenjaren gehad hebben. Dit maakt denk ik ook dat we er nu niet zoveel meer bij kunnen hebben (voor zover je dat voor het kiezen hebt natuurlijk).
Verstandelijk gezien is dit dus om meerdere redenen de beste beslissing, maar het blijft wel moeilijk en verdrietig. Want ik had t anders voor me gezien.
Het heeft beste lang geduurd voor we de knop hebben door gehakt maar nu dat gebeurd is, voel ik me veel beter. Opgelucht ofzo? Er komt meer ruimte in mijn hoofd om aan de toekomst te denken met z’n 3en Ipv steeds na te denken over “zullen we het wel of niet doen…..”
op sommige momenten is het lastig en vraag ik me af of dochter er geen last van gaat hebben. Wanneer ik bv op vakantie een broer en zus leuk zie spelen samen, dan denk ik: wat jammer dat dochter dit nooit gaat hebben. Maar het is zoals het is en het leven is niet maakbaar, dat heb ik inmiddels wel geleerd. We zijn super blij met haar en dat het ons gegeven is

Goedemorgen allemaal!

@Ladenkastje: Behoorlijk heftig inderdaad. Ik denk dat als dochter een wat makkelijkere baby was, ik verstandelijk ook wat meer na een ja zou neigen. Ze is nog steeds erg pittig (waar ik echt van geniet hoor, herken ook veel van mezelf in haar).
Ik kan me helemaal vinden in jouw motivatie dat je niet voor een tweede wil gaan. Dat je het dan te pittig zou gaan vinden en mogelijk niet de leuke en gelukkige moeder bent die je voor je kinderen wil zijn.


De opmerking van vriendin heb ik zo gelaten. Het deed an sich niet veel dat ze het tegen me zei; ze mag best bekrompen nadenken. Maar dat soort opmerkingen zetten me wel weer aan het denken.

Ik vind het trouwens getuigen van goed ouderschap als mensen genoeg zelfkennis en een soort 'zelfopoffering' (is niet helemaal het juiste woord) willen doen om te zeggen dat een volgend kind niet kan, omdat ze het kind dan niet genoeg kunnen bieden. Of dat nou genoeg aandacht, financiële dingen, een leuke ouder ervoor zijn of wat dan ook is.
Ik vind het knap van je, en van alle andere ouders, die toch achter hun keus staan geen 2e te nemen, ondanks het wel vaak kriebelt of er nog twijfel is.

Je mag me toevoegen hoor! Richting eind 30 / dochter 2019 / twijfel / diverse redenen

Veel plezier in de speeltuin vandaag! Het is prachtig weer. Wij hebben niks in de agenda staan dit weekend. Maar ik denk dat we vanmiddag even naar het strand gaan.

Heerlijk zo'n nachtje alleen met je man! Geniet ervan

@Irregular_choice: Wat fijn dat je 100% achter je beslissing staat! Ook heerlijk dat je vriendin lekker sociaal is met vriendinnen en neven en nichten. Je hoort ook vaak genoeg van enig kinderen dat ze het juist fijn vonden. Alle aandacht van de ouders. Ik grap ook wel eens met vriend dat als we het bij 1 houden, ze de erfenis ook niet hoeft te delen.
Grappig wat je zegt over dat je beter spijt kan hebben dat je een tweede niet hebt gedaan, dan spijt dat je het wel hebt gedaan. Normaal gesproken ben ik het eens met het tegenovergestelde. Dat je beter spijt kan hebben van iets dat je wel hebt gedaan dan niet. Maar inderdaad kon ik dat niet met overtuiging denken over een tweede kind. En nu je het zo zegt, ben ik het helemaal met je eens. Want spijt van een tweede, gaat niet alleen om jezelf. Daar heb je het hele gezin mee.

Veel plezier bij de kapper met je dochter.

@Zwembad84: Moeilijke tijden heb je meegemaakt zeg. Dan kan ik me goed voorstellen dat je dat niet nog een keer zou willen. Ook al ben veranderd en zou je er misschien anders in staan.
Je kaart de crises ook aan als redenen het niet te doen. Daar ben ik het wel mee eens. Wat een ellende momenteel. Maar je ziet wel vaak dat het ups en downs heeft. Over een aantal jaar zal het echt wel weer beter gaan. Maar dat is natuurlijk niet met 100% zekerheid te stellen. En in wat voor crisis komen we daarna?

Van me time houden is ook voor mij erg herkenbaar. Helaas wordt het me weinig gegund haha. Wij hebben er voor gekozen dat ik in ieder geval de eerste 2 jaar thuis moeder zou zijn. (Inmiddels al 3 jaar.) Ik ben dus heel de dag met de kleine dame. De 2 ochtenden dat ze naar de peuterspeelzaal gaat, gebruik ik voor boodschappen en huishouden. Dan is me time wel uitzonderlijk, op de avonden na. Ik probeer er nu in te krijgen dat als ik een bakje thee of koffie pak, ik dat kwartiertje even voor mezelf wil. Daar is dochter het nooit mee eens haha.
Vriend heeft ook best wat me time nodig, dus dat is soms wel lastig.

Een tweede kind zou wel naar de opvang moeten. Bij een tweede zou ik wel moeten werken. En dat voelt dan ook oneerlijk aan.

zwembad84 schreef: ↑

20-08-2022 08:27

@irregular_choice dat klinkt toch heerlijk. Ben je ook zo'n moeder die er weinig moeite mee heeft om zonder je kind weg te gaan? Ik mis hem wel hoor maar hij is bij zn papa of zn opa en oma en die zijn net zo gek met hem en minstens net zo goed voor hem als ik zelf.

Ik dacht dat ik er geen moeite mee zou hebben. Maar toen ik de vorige keer in Vegas was (was de eerste keer dat ik wat langer weg was zonder dochter) greep het me net na de aankomst toch even aan gewoon het besef dat ik niet zomaar 1-2-3 thuis zou zijn vooral. Ik was zo’n eind weg en dat was ineens even slikken. Daarna nooit meer gehad en ze was gewoon bij papa al die tijd dus prima.

Irregular_Choice schreef: ↑

18-08-2022 20:28

Ooit eens de opmerking “1 kind is geen kind” gehoord van een collega. Daar heb ik toen wel wat van gezegd. Dat dochter toch echt gewoon net zoveel een kind is als elk ander kind. Verder vooral schoonouders die er over bleven doorvragen wanneer er eens een 2e kwam en dat ik echt wel ooit zou willen enz. Ik heb altijd maar gewoon gezegd dat ze er niet op moesten hopen. Inmiddels zijn we 10 jaar verder en zegt dochter zelf dat ze geen broertje of zusje zou willen. En die komt er dus ook echt niet, geen twijfel over. Man wilde wel, ik wist meteen dat ik het hierbij wilde houden. Heb een pnd gehad en heb me de eerste 1,5 jaar totaal niet mezelf gevoeld en niet kunnen genieten. Ik vond de hele baby-tijd vreselijk en wilde dat gewoon echt nooit meer meemaken. Nu had ik ook eigenlijk nooit een hele sterke kinderwens. Het was meer iets wat er bij hoorde voor mijn gevoel. En met 1 is de balans gewoon prima. Genoeg tijd voor mezelf, niet zo lastig met oppas, 2 volwassenen met 4 ogen om 1 kind in de gaten te houden, niet zo’n gezeul. Dochter is ook geen lastig kind geweest, alleen met slapen. Dat heeft jaren geduurd en vooral die beginperiode was slopend. Nee, daar wil ik nooit meer naar terug. En nu is ze alweer een tiener en hebben we zoveel lol! Het is zo’n lief en leuk meiske en het is inmiddels zo makkelijk qua opvoeding. Ze kan alleen thuis blijven, bso hebben we al deels afgebouwd, ze gaat zelf naar school, ik kan d’r om een boodschappen sturen enz. En ze krijgt humor, zo lachen ja, ik geniet volop en weet zeker dat ik dat met meer kinderen niet zo had gedaan. En wat anderen er van vinden, mogen ze lekker voor zichzelf houden

Wat praat je liefdevol over je dochter (L). En wat je zegt is heel invoelbaar. Ookal heb ik wel de wens voor een tweede, exact wat jij zegt gaat best vaak door mijn hoofd. Je geniet gewoon volop van alles wat je kind (voor het eerst) meemaakt en dat kun je maar 1x doen.

De opmerking van 1 = geen doet zelfs met wens voor een 2e pijn. Mensen zeggen soms zulke onnadenkende dingen. Er is niets geks aan 1 kind krijgen.

Wat fijn al die verhalen, wat ik stieken wel eng vind aan 1 kind, stel dat haar ooit iets overkomt, dan heb ik niets meer. Misschien een mega gekke gedachte maar tegenwoordig verbaasd me niets meer. Aan de andere kant zou ikd aarom niet nog graag een kindje willen… de wereld is echt wel gek nu

Ik heb ook geen moeite om zonder zoon ergens heen te gaan. Het langste was 2 weken! Maar dat was een uitzonderlijke situatie.

sneeuwvrouw schreef: ↑

20-08-2022 11:34

Wat fijn al die verhalen, wat ik stieken wel eng vind aan 1 kind, stel dat haar ooit iets overkomt, dan heb ik niets meer. Misschien een mega gekke gedachte maar tegenwoordig verbaasd me niets meer. Aan de andere kant zou ikd aarom niet nog graag een kindje willen… de wereld is echt wel gek nu

Deze gedachte is ook door mijn hoofd gegaan maar dat kan natuurlijk nooit een reden zijn voor een 2e kind. Ik zeg dan tegen mezelf dat ik altijd een moeder blijf als er wat zou gebeuren.

@irregular choice ik ga bijna een weekje weg met mn zusje. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn.

@nars leuk jou hier ook te zien. Wij kennen elkaar nog van herhaalde miskramen.

Als ik alle voors en tegens naast elkaar zet voor een tweede, doe ik het meer voor een ander dan voor mezelf.
En dát is niet te bedoeling in mijn ogen.

Voor mijn dochter een speelmaatje (hoezo?! Ze heeft het naar haar zin op het kdv en genoeg vriendjes/vriendinnetjes)
Voor opa en oma een extra kleinkind (whut?! Zij bepalen ons leven niet!!)

En tsja. 2 kinderen is nu eenmaal de “standaard”. Ik denk dat we maar eens een nieuw standaard moeten bepalen. 1 is helemaal prima.

Al voel ik ook de “stel dat kind iets overkomt”…
Ja joe. Als je er 2 hebt en er valt er eentje weg is er niet alleen verdriet bij jezelf maar ook bij het kind dat overblijft. Allemaal getekend voor het leven…

Dat twee kinderen hebben de standaard is stoort mij ook wel eens. Een nieuwe standaard van 1 kind bevalt me wel

Ik ben al drie keer een week alleen weg geweest de afgelopen jaren, voor werk en vakantie. Heerlijk, even tijd voor mezelf! Ook ga ik elk jaar een of twee nachtjes naar een stad in Nederland. Gewoon doen waar je zin in hebt en met niemand rekening houden vind ik heel fijn. Met een groter gezin zou ik me daar sneller bezwaard over voelen denk ik.

Het overlijden van een kind is altijd vreselijk. Twee kinderen op de wereld zetten voor het geval een van hen iets overkomt gaat wel heel erg ver. Van het nieuws lezen word je op dit moment niet vrolijk en soms vraag ik me ook wel af hoe de wereld er uit zal zien als ze volwassen is...

Mijn vader heeft ooit een paar weken in het ziekenhuis gelegen en toen was het eerlijk gezegd wel fijn om de bezoeken met mijn zus af te kunnen wisselen. Het samen met broers en zussen zorgen voor de ouders zie ik er echter ook vaak misgaan, de verdeling is soms heel scheef. Het hebben van een sibling is ook daar geen garantie voor.

Mijn man had zelf eigenlijk geen kinderwens.. maar zag het met mij wel zitten. Ik raakte toen we er eenmaal voor gingen, vlot zwanger. En ik was dankbaar.. dankbaar dat ik moeder mocht zijn. Van een prachtig en lief jongetje. Maar toen wist ik ook pas hoe het voelde.. liefde voelen voor een kind. Man is altijd duidelijk geweest.. Eén is genoeg... maar na 3 jaar begon het bij mij toch enorm te kriebelen.. na veel gesprekken en geduld.. zei man toen zoon 6 jaar was. Dat hij er wel iets voor open stond.. maar puur en alleen voor mij... en toen ik dus rook aan; 'het kan misschien toch nog.. een tweede...'.. Ging ik zelf twijfelen. Gevoelsmatig heel graag... wel ruimte voor 3 of 4 kinderen.. maar verstandelijk... we zijn een goed team.. mooi in balans... kunnen alles goed betalen.. veel vrijheid.. etc..

Nu is zoon ruim 8.. ik eind 30.. en is 'die tweede' een gesloten hoofdstuk. Puur op verstand. Want gevoelens uitschakelen (en vooral hormonen) blijkt voor mij een uitdaging te zijn maar ik ben echt ok nu.. knuffel graag met andermans baby.. zonder dat ik daar zelf naar verlang. Het is goed zo!

Ik lees graag mee. Het is hier enorm op and neer gegaan qua kinderwens. In het eerste covid jaar hadden we besloten dat het bij 1 zou blijven. Daarna was de wens toch te groot dus ging de deur weer open voor een tweede. Maar om meerdere redenen (waaronder medisch) durft mijn man het niet aan. Ik ben bijna veertig en we zijn allebei toe aan rust omtrent dit onderwerp dus de knoop is nu definitief doorgehakt dat er geen kinderen meer komen.

Soms heb ik daar nog steeds veel verdriet van maar steeds vaker is het ook gewoon oké zo. Het helpt ook om die dingen los van elkaar te zien. Iets kan verdrietig zijn en tegelijkertijd de beste keuze. Ik ben vooral heel dankbaar voor mijn fantastische ene kind

Ik ben aan het bijlezen, zoveel herkenbare dingen. In mijn omgeving zijn niet zoveel ouders met één kind (althans, van een aantal verwacht ik dat er nog wat bijkomt aan kroost) dus het is fijn om hier mee te lezen.

@ Nars: onze verhalen lijken wel wat op elkaar! Zelfde leeftijden en ook meerdere miskramen voor dochter geboren werd. Je uitspraak over tropenjaren raakte me erg:

Nars schreef: ↑

20-08-2022 09:26

Veel mensen zeggen bij dit argument: ach met 2 kinderen zijn het tropenjaren, moet je even doorheen. Totdat ik me realiseerde dat wij eigenlijk vóór onze dochter al 4 tropenjaren gehad hebben. Dit maakt denk ik ook dat we er nu niet zoveel meer bij kunnen hebben (voor zover je dat voor het kiezen hebt natuurlijk).

Zo had ik er nooit tegenaan gekeken (ik was altijd heel verbaasd dat mensen het over 'maar een paar jaartjes bikkelen' hadden, alsof dat niks is), maar je hebt gelijk. De tropenjaren zijn al veel eerder begonnen!

botanietje schreef: ↑

22-08-2022 21:44

Ik ben aan het bijlezen, zoveel herkenbare dingen. In mijn omgeving zijn niet zoveel ouders met één kind (althans, van een aantal verwacht ik dat er nog wat bijkomt aan kroost) dus het is fijn om hier mee te lezen.

@ Nars: onze verhalen lijken wel wat op elkaar! Zelfde leeftijden en ook meerdere miskramen voor dochter geboren werd. Je uitspraak over tropenjaren raakte me erg:



Zo had ik er nooit tegenaan gekeken (ik was altijd heel verbaasd dat mensen het over 'maar een paar jaartjes bikkelen' hadden, alsof dat niks is), maar je hebt gelijk. De tropenjaren zijn al veel eerder begonnen!

Voor mij is dit ook wel een eye-opener. Voordat ons kind er uberhaupt was waren we 4 jaar verder en ik vond het hele vruchtbaarheidstraject echt een aanslag op mijn mentale gesteldheid, naast dat je die periode ook nog steeds naar het ziekenhuis moet voor vanalles en nog wat en dus ook fysiek in de tropenjaren zit. Als ik nu "gewoon" zwanger zou worden en die allesoverheersende angst voor een slechte afloop er niet zou zijn dan zou ik misschien nog wel een willen. Maar dat zit er niet in en we zijn er nu ook al zo op ingesteld dat het bij één blijft dat ik ook wel even zou moeten schakelen.

@Zwembad:Leuk je hier weer tegen te komen! Pittige tijd heb je achter de rug. Heel fijn dat jullie een gezond kind hebben gekregen uiteindelijk en dat je je weer jezelf voelt!
Wij zoeken Idd ook bewust naar andere kinderen in de omgeving voor onze dochter, nu ze wat ouder wordt (bijna 2.5) gaat dat ook wat makkelijker omdat ze zelf meer contact maakt. Daarnaast is het ook een goed excuus voor ons om met die ouders te borrelen

@salopette: mooi je opmerking over genoeg zelfkennis hebben en het daarom bij 1 kind houden. Dit speelt bij ons echt mee, nog even los van de medische issues. Ik weet gewoon als we er weer aan beginnen (incl spanning/ziekenhuisbezoeken etc) dat ik mezelf daar helemaal in kan verliezen, en daar word ik geen leuke mens van. In mijn omgeving zegt ook iedereen: je bent nu weer de oude Nars. En die wil ik niet meer verliezen. Dus geen tweede kind krijgen is voor mij ook een positieve keuze voor mezelf en mijn eigen rust.
Ik zie in mijn omgeving veel mensen die dit ook wel zo zien maar tóch voor die tweede gaan en vervolgens helemaal opbranden. Als ons eerste kind “makkelijk” was gekomen dan was het bij ons wellicht ook zo gegaan. Nu nemen we niks voor lief en denken we overal over na. Dat heeft z’n Voor- en nadelen

@ladenkastje: fijn dat je de opluchting ook voelde. Al blijft het een hele lastige beslissing natuurlijk. Heel herkenbaar wat je schrijft over dat het tussen jullie in stond, dat ervaarde ik ook zo. Sinds we de knoop hebben doorgehakt is er veel meer ruimte in mijn hoofd. En soms vliegt het me ook nog aan, en is het verdrietig. Maar dat mag er allebei zijn.

@botanietje: wat verdrietig dat jullie ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt. En natuurlijk dubbel fijn dat er toch een kindje gekomen is. Hier ook heel weinig mensen in de omgeving met 1 kind (alleen gezin in de straat, verder niemand). Veel mensen in de omgeving die zeiden het bij 1 te houden, en toen kwam er toch nog een.
Wb de tropenjaren: ik denk ook steeds.. dit zouden de beste jaren van ons leven moeten zijn, we zijn nog (soort van Haha) jong, gezond, hebben een huis, voldoende geld, leuke baan… dus nu is het tijd om te gaan genieten (en dat doen we ook echt).(ik zeg niet dat je met 2 kids niet kan genieten maar voor ons betekent kiezen voor een tweede kind, weer heel vaak nr t ziekenhuis / veel spanning.. en dat valt niet onder mijn definitie van genieten )

@pluma: precies wat jij schrijft dus! Heel herkenbaar.

Opmerkingen van anderen: dat vind ik wel lastig. “1 kind is geen kind” heb ik ook al eens gehoord (nota bene toen onze dochter 3 maanden was, alsof je dan überhaupt al een tweede kan hebben). Maar ik heb vooral last van mijn eigen gedachten hierover: dat we met 1 kind niet voldoen aan de norm en er niet helemaal “bij horen.” Ik ben me er echter van bewust dat dit een thema is dat op meerdere momenten en ook in andere situaties in mijn leven voorbij komt, en dat ik hier zelf mee aan de slag moet. Dit is geen reden om dan toch maar voor een tweede te gaan.

Heel verhaal… zit op mobiel en dat forumt lastig, dus wellicht niet op iedereen gereageerd. Fijne dag!

Dubbel

Nars schreef: ↑

23-08-2022 11:15

Opmerkingen van anderen: dat vind ik wel lastig. “1 kind is geen kind” heb ik ook al eens gehoord (nota bene toen onze dochter 3 maanden was, alsof je dan überhaupt al een tweede kan hebben). Maar ik heb vooral last van mijn eigen gedachten hierover: dat we met 1 kind niet voldoen aan de norm en er niet helemaal “bij horen.” Ik ben me er echter van bewust dat dit een thema is dat op meerdere momenten en ook in andere situaties in mijn leven voorbij komt, en dat ik hier zelf mee aan de slag moet. Dit is geen reden om dan toch maar voor een tweede te gaan.

Heel verhaal… zit op mobiel en dat forumt lastig, dus wellicht niet op iedereen gereageerd. Fijne dag!

Wat naar om te lezen dat zo veel van jullie negatieve opmerkingen krijgen m.b.t. het hebben van 1 kind. Wij hebben het wel gehad hoor, maar mijn man heeft de gave om dit soort onbeschofte opmerkingen op vakkundige wijze de grond in te trappen en dat helpt wel. Daarnaast heeft ons traject en daarna corona ons ook wel doen beseffen dat het voornamelijk belangrijk is of ons gezin gelukkig is met de situatie en niet wat de buitenwereld er van vind. (hier moet ik mezelf ook nog wel eens aan herinneren)

Gevolg is wel dat we de afgelopen jaren in z'n algeheel wat meer ons eigen plan trekken en dingen op onze manier doen ipv hoe het hoort. Maar zo lang wij drieën gelukkig zijn is dat eigenlijk heel mooi.

En tuurlijk is de dynamiek binnen een gezin van 3 heel anders dan dat in een gezin van 4, 5 of 6. Maar sowieso is de dynamiek in elk gezin anders en is dat erg? Wij zijn gelukkig en dat is wat telt.

@Nars: Wat fijn dat je weer de oude jij bent. Van wat je hebt geschreven hier, heb je een enorm zware periode gehad. Dan is het niet vreemd dat het je veranderd had. En heel begrijpelijk dat je daar niet naar terug wil. En zelfs dan is de keus om het bij 1 te laten een moeilijke keus begrijp ik uit je verhaal.
Wat jammer dat je stomme uitspraken van anderen nog wel lastig kan vinden. Mensen kunnen soms zo (onbedoeld) hufterig zijn. Je bent al een eikel als je er opmerkingen over maakt, maar welke mafkees maakt daar al opmerkingen over als je 3 maanden geleden bent bevallen?!)
Misschien dat je het van anderen ook wel lastig vindt, omdat je zelf vindt dat je er misschien niet helemaal bij hoort met 1 kind. Ik snap die gedachten wel, zo voelt het bij mij ook wel. Maar als ik het rationeel bekijk, horen we er echt wel bij met 1 kind! We zijn niet alleen een stel met een kind. We zijn, net als stellen met meerdere kinderen, een gezin.

@Pluma: Mooie laatste zin, klopt helemaal. Daar moet het om draaien.


Afgelopen dagen hebben we allemaal leuke uitjes gedaan. Ik geniet dan zo intens van ons meisje. Ik zoom volledig op haar in en neem alles in me op. Haar twinkeloogjes, de kuiltjes in haar wangen als ze lacht, haar krulletjes die met de wind meebewegen. Ik zie hoe ze nieuwe dingen een beetje spannend vindt maar wel doet, ik luister naar haar steeds wijzere woorden en ik zie hoe ze langzaamaan sociale contacten met andere kindjes zoekt. Ik kan er letterlijk uren naar kijken en het verveelt me nooit. En na een van deze dagen bedacht ik me dat ik met een tweede me nooit meer zo op haar kan focussen. Ik de aandacht zou moeten verdelen. Ik weet helemaal niet of ik dat wel wil. Wat ga ik dan missen van haar? Maar misschien klinkt dat wel heel gek. Of bijna obsessief haha. Ik bedacht me ook dat ik eigenlijk niks mis nu. Ik mis geen tweede. We hebben het zo ontzettend fijn nu. Wat voor extra's zou een tweede kunnen brengen?

Vandaag wel een 'interessant' gesprek gehad. Ik was met dochter op het strand aan het spelen. Er kwam een man een praatje maken, die met vrouw, en 3 dochters was. Hij vroeg hoe oud mijn dochter was. Dat scheelde niks met zijn jongste dochter. Toen vroeg hij of ze mijn enige kind was. Ik antwoordde met ja. Waarop hij vroeg: 'maar niet de laatste toch?'. Ik weet eigenlijk niet waarom ik een wildvreemde hierop een antwoord gaf, maar ik zei dat ze waarschijnlijk wel de laatste was. Vol ongeloof vroeg hij waarom dan. Ik legde uit dat we het super fijn met z'n drietjes hebben en dat we een tweede niet missen. En toen flikte hij dood serieus te zeggen: 'Jullie missen misschien niets, maar je dochter wel.'

Gesprek was toen gauw voorbij. Normaal gesproken kan ik meningen van anderen en zeker onbekenden wel naast me neerleggen, maar ik vind dat hij me indirect een slechte moeder noemde. En het zet me wel aan het denken of ik mijn dochter iets laat missen als ze enig kind blijft. Dat is natuurlijk een lastige, want het ene kind is reuze blij met zijn broers/zussen en de ander wil ze niet. Maar jee. Wat een eikel.

@Salopette: wat schrijf je liefdevol over je dochter, heel mooi.

Jeetje, waar haalt die man het lef vandaan om zoiets te zeggen? Belachelijk. Je weet helemaal niet of je dochter een broertje of zusje zal gaan missen omdat je nooit weet hoe die band zal zijn (misschien zouden ze de beste vrienden worden maar het kan ook zijn dat ze elkaar de tent uit zouden vechten). Mijns inziens heeft het zowel voor- als nadelen om enig kind te zijn, ik heb zelf nooit een broer of zus gemist.

Zoals mijn vader altijd zegt bij onnodig kwetsende opmerkingen waar je niets mee kan: ene oor in, andere uit. Trek het je niet aan en geniet van je dochter.

-

Ohja.. de opmerkingen...

Idd 1 is geen kind..

Met 1 kind ben je geen gezin..

Gun die jongen nou een broer of zus..

Enigst kind zijn is zielig..

Echt.. verbazingwekkend wat mensen uit kunnen kramen

Enigme schreef: ↑

24-08-2022 01:57

Ohja.. de opmerkingen...

Idd 1 is geen kind..

Met 1 kind ben je geen gezin..

Gun die jongen nou een broer of zus..

Enigst kind zijn is zielig..

Echt.. verbazingwekkend wat mensen uit kunnen kramen

Dit is echt belachelijk, snap niet dat mensen dat uit hun mond krijgen. Gelukkig blijft dat me tot nu toe bespaard.

Het vervelend vinden dat je niet aan de standaard voldoet herken ik wel. Normaal op andere vlakken zit ik daar totaal niet mee, maar nu stoort het me soms. Andere mensen gaat het opvoeden blijkbaar een stuk makkelijker af dan mij, denk dat ik dat het confronterende vind.

Jeetje wat onbeschoft zeg, ik snap dat je daar even van slag over bent.

Ik denk dat in dit soort gevallen afkappen het beste werkt, geen ruimte geven voor opmerkingen. De zin "maar niet je laatste toch?" suggereert al dat die man er een mening over heeft en die mening alleen maar wil zenden en daar hou je alleen maar een naar gevoel aan over.

Vandaag waren we last minute nog even een paar uurtjes oppas nodig. De eerste beste vriendin die ik vroeg of ons mannetje er even heen kon zei direct: kom maar brengen!
Dan is 'maar' 1 kind toch wel heerlijk!

Idd die kwetsende opmerkingen hoeven van mij allemaal niet zo.. leven en laten leven lijkt mij