Kinderen
alle pijlers
Het blijft bij 1 kind, bij jullie ook?
donderdag 18 augustus 2022 om 15:02
Hoi Allemaal,
Mijn man en ik hebben op dit moment een zoon van 2 jaar.
Ik heb altijd de wens en hoop gehad 2 kinderen te mogen krijgen.
Dit gaat om diverse redenen niet gebeuren. Verstandelijk is het duidelijk, gevoelsmatig nog best een worsteling.
Wat ik wil met dit topic? Andere moeders spreken die, pas of al langer geleden, besloten hebben, om wat voor reden dan ook, het bij hun zoon/dochter te laten. En daarover te kletsen. Niet om de boel ter discussie te stellen of het misschien toch niet gewoon kan. Maar gewoon om te sparren met elkaar.....
Ik weet dat er al een topic over dit onderwerp is maar dat topic loopt al een tijdje. Vandaar dat ik dacht aan een nieuwe plek voor dit onderwerp.
Mijn man en ik hebben op dit moment een zoon van 2 jaar.
Ik heb altijd de wens en hoop gehad 2 kinderen te mogen krijgen.
Dit gaat om diverse redenen niet gebeuren. Verstandelijk is het duidelijk, gevoelsmatig nog best een worsteling.
Wat ik wil met dit topic? Andere moeders spreken die, pas of al langer geleden, besloten hebben, om wat voor reden dan ook, het bij hun zoon/dochter te laten. En daarover te kletsen. Niet om de boel ter discussie te stellen of het misschien toch niet gewoon kan. Maar gewoon om te sparren met elkaar.....
Ik weet dat er al een topic over dit onderwerp is maar dat topic loopt al een tijdje. Vandaar dat ik dacht aan een nieuwe plek voor dit onderwerp.
anoniem_647bb8128f55c wijzigde dit bericht op 03-06-2023 23:31
64.76% gewijzigd
maandag 29 augustus 2022 om 23:17
Het gevaar met delen is dat de jongste het idee krijgt dat het aan haar ligt en dat is niet zo. Wij hebben de keuze gemaakt en ik ben daar geen leuker mens van geworden, eerlijk misschien hard en het komt echt wel goed hier maar staat los van beide persoonlijkheden van de kinderen. Ik kan dat los zien maar anderen waaronder de kinderen mogelijk niet.Stephanie05 schreef: ↑28-08-2022 14:55Wauw wat eerlijk geschrevenDit hoor je dus niet vaak van iemand (ook wel logisch ofzo, alhoewel… het mág gedeeld worden, want wellicht kan de omgeving iets betekenen).
Dit is exact waar ik bang voor ben. Ben nu al snel overprikkeld en ik slaap zeer slecht. Dat geruzie tussen sibblings zie ik bij vriendinnen ook en dan kijkt dochter toe, komt even knuffelen en speelt fijn alleen verder. Dat bevestigd mijn huidige (“we houden het bij 1”) gevoel.
Ik heb alle respect voor je en geef je een dikke virtuele knuffel. Ik hoop dat je ook in je directe omgeving eerlijk durft te zijn en wellicht om hulp vraagt
Dit hoor je dus niet vaak van iemand (ook wel logisch ofzo, alhoewel… het mág gedeeld worden, want wellicht kan de omgeving iets betekenen).
Ik deel het dan ook wel maar niet met iedereen.
Behalve hier
vooral om aan te geven dat het een hele fijne keuze kan zijn om het er bij 1 te houden ( als er sprake is van een keuze).
dinsdag 30 augustus 2022 om 13:58
Ik lees al lange tijd mee hier maar heb speciaal een account aangemaakt om mee te kunnen schrijven in dit topic. Het heeft me al zo geholpen om al jullie verhalen te lezen. Echt heel fijn.
Ook hier al jarenlang twijfel over een tweede kindje. Onze eerste is inmiddels bijna vier. Eerst wilde ik het wel maar mijn man niet. Daarna twijfelden we allebei. Een paar weken geleden dachten we de knoop te hebben doorgehakt: ondanks dat het ons allebei loeizwaar lijkt, dachten we ons gezin op de lange termijn toch voor ons te zien met twee kinderen ipv één, en zouden we er over een paar maanden toch voor gaan, als onze zoon een beetje is gesetteld op de basisschool.
Maar op vakantie sloeg bij mij toch weer de twijfel toe. We hebben het zo leuk met z'n drietjes. En ik merk dat ik eigenlijk nooit een leukere moeder word als ik mijn aandacht moet verdelen tussen mijn zoon en anderen (bijv. vriendjes, vriendinnen van mij, of zelfs als mijn man en mijn zoon allebei tegelijk iets van me willen). Ook ben ik hoogsensitief en snel overprikkeld. Heb veel tijd voor mezelf nodig (geldt ook voor mijn man) en word erg kribbig als ik die niet krijg. Kortom: mijn verstand zwaait heel hard met een rode vlag
En ook iets met 'bij twijfel niet inhalen' en zo...
Mijn verstand weet dat het beter is om een gezin van drie te blijven en ik kan daar ook zeker de voordelen van inzien. Maar toch blijf ik er erg mee bezig in mijn hoofd. Ik hou de deur nog op een kiertje.
Als het mag wil ik graag in de tabel Ik ben 36, mijn zoontje wordt volgende maand 4 en ik twijfel om diverse redenen.
Ook hier al jarenlang twijfel over een tweede kindje. Onze eerste is inmiddels bijna vier. Eerst wilde ik het wel maar mijn man niet. Daarna twijfelden we allebei. Een paar weken geleden dachten we de knoop te hebben doorgehakt: ondanks dat het ons allebei loeizwaar lijkt, dachten we ons gezin op de lange termijn toch voor ons te zien met twee kinderen ipv één, en zouden we er over een paar maanden toch voor gaan, als onze zoon een beetje is gesetteld op de basisschool.
Maar op vakantie sloeg bij mij toch weer de twijfel toe. We hebben het zo leuk met z'n drietjes. En ik merk dat ik eigenlijk nooit een leukere moeder word als ik mijn aandacht moet verdelen tussen mijn zoon en anderen (bijv. vriendjes, vriendinnen van mij, of zelfs als mijn man en mijn zoon allebei tegelijk iets van me willen). Ook ben ik hoogsensitief en snel overprikkeld. Heb veel tijd voor mezelf nodig (geldt ook voor mijn man) en word erg kribbig als ik die niet krijg. Kortom: mijn verstand zwaait heel hard met een rode vlag
En ook iets met 'bij twijfel niet inhalen' en zo... Mijn verstand weet dat het beter is om een gezin van drie te blijven en ik kan daar ook zeker de voordelen van inzien. Maar toch blijf ik er erg mee bezig in mijn hoofd. Ik hou de deur nog op een kiertje.
Als het mag wil ik graag in de tabel
Ik ben 36, mijn zoontje wordt volgende maand 4 en ik twijfel om diverse redenen.
dinsdag 30 augustus 2022 om 15:14
Wauw wat ontzettend knap dat je ook nadenkt over de impact dat het kan hebben op je jongste! Je hebt helemaal gelijk, jij, en velen kunnen het los zien, maar sommigen wellicht ook niet en je wilt ook niet dat het een eigen leven gaat leiden en je jongste straks er last van heeft.Zonnetje2021 schreef: ↑29-08-2022 23:17Het gevaar met delen is dat de jongste het idee krijgt dat het aan haar ligt en dat is niet zo. Wij hebben de keuze gemaakt en ik ben daar geen leuker mens van geworden, eerlijk misschien hard en het komt echt wel goed hier maar staat los van beide persoonlijkheden van de kinderen. Ik kan dat los zien maar anderen waaronder de kinderen mogelijk niet.
Ik deel het dan ook wel maar niet met iedereen.
Behalve hier
Ik hoop dat het op den duur wat makkelijker voor je wordt en bedankt voor het delen. Het laat mij wel zien dat een tweede niet gegarandeerd staat voor extra gezins geluk.
dinsdag 30 augustus 2022 om 15:27
Dit vond ik ook heel waardevol om te lezen. Bedankt dat je het hebt willen delen.Zonnetje2021 schreef: ↑29-08-2022 23:17Het gevaar met delen is dat de jongste het idee krijgt dat het aan haar ligt en dat is niet zo. Wij hebben de keuze gemaakt en ik ben daar geen leuker mens van geworden, eerlijk misschien hard en het komt echt wel goed hier maar staat los van beide persoonlijkheden van de kinderen. Ik kan dat los zien maar anderen waaronder de kinderen mogelijk niet.
Ik deel het dan ook wel maar niet met iedereen.
Behalve hier
Ik begrijp het helemaal, ik twijfel er ook niet aan dat ik ontzettend veel van een tweede kindje zou houden maar wel of ik nog wel een leuke moeder zou kunnen zijn. Strijd tussen de kinderen lijkt me ook erg lastig om mee om te gaan. Veel succes en sterkte gewenst!
dinsdag 30 augustus 2022 om 19:12
Wow Augustineguts, jouw post had ik zo ongeveer kunnen schrijven, wat bijzonder!
Mijn zoon wordt ook komende maand 4 en wij zijn vrijwel even oud. Alleen is hier de knoop intussen doorgehakt maar ik herken alles en ook hoe dat op en neer kan gaan.
En voor de tabel: ik ben dus 38 met zoon van september 2018
Mijn zoon wordt ook komende maand 4 en wij zijn vrijwel even oud. Alleen is hier de knoop intussen doorgehakt maar ik herken alles en ook hoe dat op en neer kan gaan.
En voor de tabel: ik ben dus 38 met zoon van september 2018
dinsdag 30 augustus 2022 om 20:19
Wat fijn dat er veel geschreven wordt over dit onderwerp. Het valt mij op dat veel van jullie het geaccepteerd hebben dat 1 kind beter bij jullie past dan een groter gezin.
Zelf ben ik nog niet zo ver. Als ik eerlijk ben denk ik dat het bij ons ook beter is dat we met drie blijven maar ik wil dat eigenlijk niet toegeven.
De keuze is wel gemaakt en ik zou er nu ook niet meer aan willen beginnen. Maar had het liever anders gezien en dat vind ik af en toe nog best lastig.
Zelf ben ik nog niet zo ver. Als ik eerlijk ben denk ik dat het bij ons ook beter is dat we met drie blijven maar ik wil dat eigenlijk niet toegeven.
De keuze is wel gemaakt en ik zou er nu ook niet meer aan willen beginnen. Maar had het liever anders gezien en dat vind ik af en toe nog best lastig.
dinsdag 30 augustus 2022 om 22:07
@Positive_vibes
Wow, dat is inderdaad bijzonder! Heb jij ook het gevoel dat het krijgen van een tweede kindje zo langzamerhand als een gepasseerd station begint te voelen, nu die hele baby- en dreumestijd steeds verder uit het zicht raakt? Met de basisschool in het vooruitzicht ga je zo'n andere fase in. Als we echt een tweede hadden gewild waren we er inmiddels wel voor gegaan, dat idee.
@Jakki
Herkenbaar, dat niet willen toegeven. En die acceptatie vind ik ook lastig. Misschien blijft dat ook wel, dat dat verdriet af en toe gewoon weer opkomt.
Wow, dat is inderdaad bijzonder! Heb jij ook het gevoel dat het krijgen van een tweede kindje zo langzamerhand als een gepasseerd station begint te voelen, nu die hele baby- en dreumestijd steeds verder uit het zicht raakt? Met de basisschool in het vooruitzicht ga je zo'n andere fase in. Als we echt een tweede hadden gewild waren we er inmiddels wel voor gegaan, dat idee.
@Jakki
Herkenbaar, dat niet willen toegeven. En die acceptatie vind ik ook lastig. Misschien blijft dat ook wel, dat dat verdriet af en toe gewoon weer opkomt.
woensdag 31 augustus 2022 om 08:30
Ik heb nooit van tevoren nagedacht over het aantal kinderen dat ik wilde. Maar vanaf het moment dat ze geboren is, wist ik dat ik er maar 1 wilde. Ik had geen geluksgevoel toen ze geboren was. Voelde me een soort van verdoofd en meer in paniek dan gelukkig. Dat is vooral de eerste weken heel heftig geweest, zelfs met gedachtes om haar of mezelf iets aan te doen. In de auto hoopte ik op een ongeluk, zodat alles voorbij zou zijn. Dat soort gedachten kwamen voorbij helaas. In de loop van de tijd is dat steeds minder geworden, maar de eerste 1,5 jaar waren gewoon niet leuk. Gelukkig kon dochter al vrij vroeg heel goed praten en werd het makkelijker voor mij. Ik vond die hele baby-periode met gissen naar wat er nu weer was als ze huilde echt verschrikkelijk. Dus dat ze zich redelijk snel goed kon uitdrukken, was een zegenarcobaleno schreef: ↑24-08-2022 21:33
Bij degenen waar een keuze voor 1 kind vrijwillig was, was het bij jullie een aanwijsbaar moment of aanleiding dat je het zeker wist? Of meer geleidelijk? En raakte het onderwerp gewoon langzaam meer op de achtergrond of was het wel echt een actief besluit zeg maar?
voor mij was het dus meteen al duidelijk, ik ga nooit meer terug naar dat gevoel van toen. Man had graag nog een kind gewild, maar het is nooit een discussie geweest gelukkig. Het feit dat ik niet wilde, was genoeg. Onze relatie heeft daardoor ook nooit op het spel gestaan ofzo. Zo sterk was zijn wens voor een tweede dan ook weer niet. Liever gelukkig met z’n drieën dan een gebroken gezin Ik heb overigens ook nooit de behoefte om baby’s van anderen vast te houden. Man is degene die de flesjes geeft op kraamvisite enz
En als ik mensen soms zie met 2, dan ben ik blij dat ik dat niet heb. Ook totaal niet jaloers richting mensen die zwanger zijn. Ik ben vooral gelukkig dat ik het niet ben. Gisteren ook iemand met een dochter van 9 die met een nieuwe partner nu aan de 2e leg begon, moet er niet aan denken! Zelfs als mijn man nu weg zou vallen, zou ik geen nieuw gezin beginnen met kinderen. Vraag me zelfs af of ik niet gewoon lekker alleen zou blijven, maar dat is voer voor een ander topic 
Qua oppas is het inderdaad wel makkelijker. Nu hebben wij niet heel vaak oppas nodig, meestal doen we dan dingen om en om. Dus voor een verjaardag in de avond regelden we niemand. Dan ging degene van wie het familie of vrienden waren alleen. We hebben 1 keer per jaar een feest waar we samen heen gaan en dan passen mijn ouders standaard op. En toen ze jonger was zijn we wel eens samen naar een pretpark gegaan waar ze nog te jong voor was. Maar dat deden we dan meestal als ze bij vriendinnetje, neefje of nichtje ging logeren al. Die nodigden haar dan uit en daar maakten wij dan gebruik van
Inmiddels kan ze overal mee naartoe en durft ze in alle attracties.Samen op vakantie doen we ook echt nooit. Dat zien we niet zitten. Moet er niet aan denken om een eind weg te zitten, zonder dat 1 van de ouders vlakbij is. Dus dat doen we dan afzonderlijk van elkaar.
woensdag 31 augustus 2022 om 11:53
Bij mij is dat wel zo en dat kan gewoon naast de acceptatie bestaan. Bij ons was er ook een moment waarop we een knoop doorgehakt hebben om niet voor een tweede te gaan en toen heb ik mezelf genoeg ruimte gegeven om te voelen wat ik voelde. Dat hielp enorm omdat wat ik er ook bij voelde oke was.AugustineGuts schreef: ↑30-08-2022 22:07@Positive_vibes
Wow, dat is inderdaad bijzonder! Heb jij ook het gevoel dat het krijgen van een tweede kindje zo langzamerhand als een gepasseerd station begint te voelen, nu die hele baby- en dreumestijd steeds verder uit het zicht raakt? Met de basisschool in het vooruitzicht ga je zo'n andere fase in. Als we echt een tweede hadden gewild waren we er inmiddels wel voor gegaan, dat idee.
@Jakki
Herkenbaar, dat niet willen toegeven. En die acceptatie vind ik ook lastig. Misschien blijft dat ook wel, dat dat verdriet af en toe gewoon weer opkomt.
Uiteindelijk was het daardoor vrij snel over en kwam de acceptatie. Betekent niet dat ik niet verdrietig ben over hoe sommige dingen zijn gelopen maar er is wel de acceptatie dat het is zoals het is.
En soms gebeurt er iets waardoor het even weer binnenkomt, een zwangerschapsaankondiging of zo. Dan ben ik een paar dagen van de leg en dan gaat het ook weer, ik weet inmiddels dat het wel weer over gaat.
woensdag 31 augustus 2022 om 13:14
Fijn om al jullie verhalen te lezen. De ene x meer herkenbaar dan de andere keer.
Wat vervelend dat jij zo heb gevoeld in het begon @irregular choice. Ik herken wel de paniek. Ik kon bijv ook helemaal geen kraamvisite om me heen verdragen en was steeds aan het huilen. Dat heeft echt weken aangehouden. Denk tussen de 10 a 12 weken dat het over was. Ik heb nooit van die gedachtes gehad waar jij over schrijft. Dat lijkt me zo zwaar.
Ik kan over het algemeen wel alle opmerkingen vaak van me af laten glijden. Alleen sprak ik met een vriendin en vroeg ze of ik nog een 2e wilde. Mijn verhaal vertelt. Toen ging zij zeggen dat je kind dat helemaal alleen is en ook dat alle enige kinderen die zij kent nogal op zichzelf gefocust zijn. Merkte dat dat me wel wat deed en dan schiet ik ook automatisch in de verdediging. Ik vind het ook gewoon zo'n onzin. Je kan niet alle enig kinderen over 1 kam scheren. Ik ken bovendien ook genoeg niet enig kind mensen die zeer op zichzelf gefocust zijn haha. Het alleen zijn verhaal vind ik zelf wel moeilijk. Vooral ook omdat ik mn zusje erg graag zie en zij echt mijn steun en toeverlaat is. De kans daarop ontneem ik mn zoontje en dat vind ik wel lastig.
Wat vervelend dat jij zo heb gevoeld in het begon @irregular choice. Ik herken wel de paniek. Ik kon bijv ook helemaal geen kraamvisite om me heen verdragen en was steeds aan het huilen. Dat heeft echt weken aangehouden. Denk tussen de 10 a 12 weken dat het over was. Ik heb nooit van die gedachtes gehad waar jij over schrijft. Dat lijkt me zo zwaar.
Ik kan over het algemeen wel alle opmerkingen vaak van me af laten glijden. Alleen sprak ik met een vriendin en vroeg ze of ik nog een 2e wilde. Mijn verhaal vertelt. Toen ging zij zeggen dat je kind dat helemaal alleen is en ook dat alle enige kinderen die zij kent nogal op zichzelf gefocust zijn. Merkte dat dat me wel wat deed en dan schiet ik ook automatisch in de verdediging. Ik vind het ook gewoon zo'n onzin. Je kan niet alle enig kinderen over 1 kam scheren. Ik ken bovendien ook genoeg niet enig kind mensen die zeer op zichzelf gefocust zijn haha. Het alleen zijn verhaal vind ik zelf wel moeilijk. Vooral ook omdat ik mn zusje erg graag zie en zij echt mijn steun en toeverlaat is. De kans daarop ontneem ik mn zoontje en dat vind ik wel lastig.
woensdag 31 augustus 2022 om 17:24
Ja herken ik helemaal. Hij is zó toe aan de basisschool en een baby lijkt dan ook gewoon ver weg ofzo.AugustineGuts schreef: ↑30-08-2022 22:07@Positive_vibes
Wow, dat is inderdaad bijzonder! Heb jij ook het gevoel dat het krijgen van een tweede kindje zo langzamerhand als een gepasseerd station begint te voelen, nu die hele baby- en dreumestijd steeds verder uit het zicht raakt? Met de basisschool in het vooruitzicht ga je zo'n andere fase in. Als we echt een tweede hadden gewild waren we er inmiddels wel voor gegaan, dat idee.
@Jakki
Herkenbaar, dat niet willen toegeven. En die acceptatie vind ik ook lastig. Misschien blijft dat ook wel, dat dat verdriet af en toe gewoon weer opkomt.
En dat verdriet heb ik toch ook nog. Maar het helpt mij om actief mezelf eraan te herinneren dat iets én verdrietig én alsnog de beste keus kan zijn tegelijk. Een beetje wat Pluma ook zegt.
Oh en ik vind het ook heel fijn om dit topic en jullie ervaringen te lezen!
woensdag 31 augustus 2022 om 18:55
Heel fijn topic om te lezen! 1 is zeker okee! Steeds meer mensen in mijn omgeving lijken er ook voor te kiezen, veel meer dan bijv in de jaren 80 toen minimaal 2 toch de standaard leek.
Mijn eigen kind is nog maar een babytje, maar op dit moment heb ik sterk het gevoel dat ik het ook bij één wil laten.
Verschillende redenen. Mijn baby is heel makkelijk, rustig. En toch vind ik het zwaar! De babytijd, maar ook de zwangerschap was al veel zwaarder dan ik had verwacht. Enorm beperkend. Dat zou ik eigenlijk niet nog eens willen. En een volgend kind kan zomaar veel minder rustig, makkelijk en gezond zijn en daarmee dus nog veel intensiever.
Doe ik zo’n rustig kind een plezier met de chaos van een klein broertje of zusje? Ik betwijfel het, zeker als hij qua karakter op mij en zijn vader lijkt. Wij houden wel van rust en structuur. Zelf ben ik wel dol op mijn oudere sibling, maar vooral nu op latere leeftijd. Dat weegt niet vanzelfsprekend op tegen de chaos in de kindertijd. En je weet nooit of broertjes en zusjes het wel zo goed zouden kunnen vinden.
Financieel gezien behouden we natuurlijk ook veel meer mogelijkheden met 1 kind. Opvang, hobby’s voor een tweede én een groter huis zijn dan niet nodig. Dat scheelt enorm veel geld en ook veel gedoe (verhuizing waar ik niet op zit te wachten).
Mijn eigen vrijheid speelt ook een grote rol. Daar hecht ik veel waarde aan. Als mijn baby iets groter is, hoop ik toch mijn eigen hobby’s, carrière en “leven” weer op te pakken. Met twee is het allemaal lastiger te regelen. Twee kids die naar vriendjes of clubjes moeten kosten meer tijd dan 1 en een oppas is minder makkelijk te vinden. Ik ben bang dat “moeder” dan een te groot deel van mij identiteit wordt en andere interesses van mij bijna geen ruimte meer krijgen.
Al met al denk ik daarom dat met 1 kind mijn leven meer in balans is en dat ik daarmee ook een gelukkigere en fijnere moeder ben voor mijn ene kind.
Maar, het is dus nog een baby en die keuze wordt over 2 a 3 jaar pas definitief. En dat is best fijn eigenlijk!
Mijn eigen kind is nog maar een babytje, maar op dit moment heb ik sterk het gevoel dat ik het ook bij één wil laten.
Verschillende redenen. Mijn baby is heel makkelijk, rustig. En toch vind ik het zwaar! De babytijd, maar ook de zwangerschap was al veel zwaarder dan ik had verwacht. Enorm beperkend. Dat zou ik eigenlijk niet nog eens willen. En een volgend kind kan zomaar veel minder rustig, makkelijk en gezond zijn en daarmee dus nog veel intensiever.
Doe ik zo’n rustig kind een plezier met de chaos van een klein broertje of zusje? Ik betwijfel het, zeker als hij qua karakter op mij en zijn vader lijkt. Wij houden wel van rust en structuur. Zelf ben ik wel dol op mijn oudere sibling, maar vooral nu op latere leeftijd. Dat weegt niet vanzelfsprekend op tegen de chaos in de kindertijd. En je weet nooit of broertjes en zusjes het wel zo goed zouden kunnen vinden.
Financieel gezien behouden we natuurlijk ook veel meer mogelijkheden met 1 kind. Opvang, hobby’s voor een tweede én een groter huis zijn dan niet nodig. Dat scheelt enorm veel geld en ook veel gedoe (verhuizing waar ik niet op zit te wachten).
Mijn eigen vrijheid speelt ook een grote rol. Daar hecht ik veel waarde aan. Als mijn baby iets groter is, hoop ik toch mijn eigen hobby’s, carrière en “leven” weer op te pakken. Met twee is het allemaal lastiger te regelen. Twee kids die naar vriendjes of clubjes moeten kosten meer tijd dan 1 en een oppas is minder makkelijk te vinden. Ik ben bang dat “moeder” dan een te groot deel van mij identiteit wordt en andere interesses van mij bijna geen ruimte meer krijgen.
Al met al denk ik daarom dat met 1 kind mijn leven meer in balans is en dat ik daarmee ook een gelukkigere en fijnere moeder ben voor mijn ene kind.
Maar, het is dus nog een baby en die keuze wordt over 2 a 3 jaar pas definitief. En dat is best fijn eigenlijk!
woensdag 31 augustus 2022 om 19:34
Wat leuk dat er al zo veel forummers meeschrijven!
Ik lees soms dat moeders vinden dat je je kind de kans ontneemt op een goede band met een broer/zus.
Dat is wel zo. Maar toch denk ik dat je je kind ook wel wat bespaart. Er is ook best veel verdriet tussen broers en zussen. Vooral op volwassen leeftijd. Ik denk dat veel mensen zich daar wel op verkijken.
En dat delen van herinneringen later met je broers en zussen: het zal bij een aantal echt zo zijn en op een fijne manier gaan. Maar heel veel mensen hebben een verschillende kijk op hun jeugd terwijl ze uit hetzelfde nest komen.
En niet iedereen wordt 80, dus het kan zijn dat je zelf bejaard bent en je enige broer 40 jaar geleden is overleden. Kun je ook geen herinneringen delen.
Misschien dat mijn zoon later last heeft van zijn enig kind zijn.
Misschien ook niet.
Dat is een beetje mijn kijk op het hebben van 1 kind. Ik vind het namelijk altijd wat verdrietig om te lezen dat meerdere dames hier de overtuiging hebben dat ze hun kind tekort doen door het geen broer/zus te geven. Zo geïndoctrineerd zijn we door de maatschappij.
Ik lees soms dat moeders vinden dat je je kind de kans ontneemt op een goede band met een broer/zus.
Dat is wel zo. Maar toch denk ik dat je je kind ook wel wat bespaart. Er is ook best veel verdriet tussen broers en zussen. Vooral op volwassen leeftijd. Ik denk dat veel mensen zich daar wel op verkijken.
En dat delen van herinneringen later met je broers en zussen: het zal bij een aantal echt zo zijn en op een fijne manier gaan. Maar heel veel mensen hebben een verschillende kijk op hun jeugd terwijl ze uit hetzelfde nest komen.
En niet iedereen wordt 80, dus het kan zijn dat je zelf bejaard bent en je enige broer 40 jaar geleden is overleden. Kun je ook geen herinneringen delen.
Misschien dat mijn zoon later last heeft van zijn enig kind zijn.
Misschien ook niet.
Dat is een beetje mijn kijk op het hebben van 1 kind. Ik vind het namelijk altijd wat verdrietig om te lezen dat meerdere dames hier de overtuiging hebben dat ze hun kind tekort doen door het geen broer/zus te geven. Zo geïndoctrineerd zijn we door de maatschappij.
beschuitmetjam wijzigde dit bericht op 01-09-2022 09:33
8.51% gewijzigd
donderdag 1 september 2022 om 20:11
Mooi gezegd, dat iets én verdrietig én de beste keus kan zijn tegelijk. Zo voel ik het over het algemeen ook wel.Positive_vibes schreef: ↑31-08-2022 17:24Ja herken ik helemaal. Hij is zó toe aan de basisschool en een baby lijkt dan ook gewoon ver weg ofzo.
En dat verdriet heb ik toch ook nog. Maar het helpt mij om actief mezelf eraan te herinneren dat iets én verdrietig én alsnog de beste keus kan zijn tegelijk. Een beetje wat Pluma ook zegt.
Oh en ik vind het ook heel fijn om dit topic en jullie ervaringen te lezen!
vrijdag 2 september 2022 om 10:07
Wij houden het zeer waarschijnlijk bij 1 kind. Onze zoon is begin dit jaar geboren. Eerder leek het me wel een romantisch idee om 3 kinderen te hebben, maar hier ben ik toch flink van teruggekomen.
Ten eerste vond ik de zwangerschap vreselijk. Ik ben 30+ kilo aangekomen (over de 100 kilo gegaan, ik begon op een gezond gewicht) en ik voelde totaal geen band met de baby tijdens de zwangerschap. Ook tijdens het bewegen in de buik, het deed me niks. Daarnaast voelde het in trimester 3 echt alsof mijn lichaam gekaapt was. Ik voelde me 80, kon niks meer. Uiteindelijk is de bevalling na 20 uur niets te eten in een spoedkeizersnede geëindigd en lag ik 2 uur na de geboorte van onze zoon totaal kapot met 2 icepacks in het ziekenhuisbed omdat ik een infectie had opgelopen. De eerste twee weken was ik aan de bank gekluisterd en kon ik er in de nacht moeilijk uit om vriend met zoon te helpen. Het voelde niet als mijn kind, iedereen had tegen me gelogen over de ''onverwoestbare liefde'' die je zou voelen. Kind wilde ook alleen maar bij papa en liet zich de eerste maanden niet door me troosten. Ik denk dat ik tegen een postnatale depressie heb aangehikt. Bij kraambezoek wist ik niet hoe snel ik de baby in iemands handen moest geven. Door mijn beperking had ik ontzettend veel moeite met alle praktische dingen zoals aankleden, luiers etc. Hierdoor voelde ik me nog veel onzekerder en achteraf doodongelukkig.
De nachten vol gekrijs maakte ons echt gek en we wisten op een gegeven moment echt niet meer waar we het zoeken moesten.
Nu zijn we een dikke 7 maanden verder en gaat het allemaal top. Zoon is gezond en ontwikkeld zich heel snel, lacht eindelijk naar me en zoekt volop contact. Het moedergevoel staat inmiddels helemaal aan en ik kan er nu echt van genieten. Maar om dit allemaal nog een keer te moeten doorstaan.. Los van de kosten die het met zich meebrengt en de tijd waar we in leven. Met twee kinderen lijkt het me allemaal heel erg pittig. Eentje breng je nog eens ergens heen en kan ik tenminste alle aandacht geven die hij verdient.
Inmiddels zijn de eerste vragen of er een tweede komt al aangekomen. Mensen die verbaasd zijn dat ik de babyspullen en wieg etc. weg doe. Maar vriend en ik zijn het er wel mee eens dat het zo wel even goed is. Ik ben altijd heel eerlijk tegen iedereen dat ik de eerste 3 a 4 maanden echt als ontzettend rot heb ervaren. De meesten vinden dat wel verfrissend, al zijn er genoeg mensen die het niet begrijpen.
Ten eerste vond ik de zwangerschap vreselijk. Ik ben 30+ kilo aangekomen (over de 100 kilo gegaan, ik begon op een gezond gewicht) en ik voelde totaal geen band met de baby tijdens de zwangerschap. Ook tijdens het bewegen in de buik, het deed me niks. Daarnaast voelde het in trimester 3 echt alsof mijn lichaam gekaapt was. Ik voelde me 80, kon niks meer. Uiteindelijk is de bevalling na 20 uur niets te eten in een spoedkeizersnede geëindigd en lag ik 2 uur na de geboorte van onze zoon totaal kapot met 2 icepacks in het ziekenhuisbed omdat ik een infectie had opgelopen. De eerste twee weken was ik aan de bank gekluisterd en kon ik er in de nacht moeilijk uit om vriend met zoon te helpen. Het voelde niet als mijn kind, iedereen had tegen me gelogen over de ''onverwoestbare liefde'' die je zou voelen. Kind wilde ook alleen maar bij papa en liet zich de eerste maanden niet door me troosten. Ik denk dat ik tegen een postnatale depressie heb aangehikt. Bij kraambezoek wist ik niet hoe snel ik de baby in iemands handen moest geven. Door mijn beperking had ik ontzettend veel moeite met alle praktische dingen zoals aankleden, luiers etc. Hierdoor voelde ik me nog veel onzekerder en achteraf doodongelukkig.
De nachten vol gekrijs maakte ons echt gek en we wisten op een gegeven moment echt niet meer waar we het zoeken moesten.
Nu zijn we een dikke 7 maanden verder en gaat het allemaal top. Zoon is gezond en ontwikkeld zich heel snel, lacht eindelijk naar me en zoekt volop contact. Het moedergevoel staat inmiddels helemaal aan en ik kan er nu echt van genieten. Maar om dit allemaal nog een keer te moeten doorstaan.. Los van de kosten die het met zich meebrengt en de tijd waar we in leven. Met twee kinderen lijkt het me allemaal heel erg pittig. Eentje breng je nog eens ergens heen en kan ik tenminste alle aandacht geven die hij verdient.
Inmiddels zijn de eerste vragen of er een tweede komt al aangekomen. Mensen die verbaasd zijn dat ik de babyspullen en wieg etc. weg doe. Maar vriend en ik zijn het er wel mee eens dat het zo wel even goed is. Ik ben altijd heel eerlijk tegen iedereen dat ik de eerste 3 a 4 maanden echt als ontzettend rot heb ervaren. De meesten vinden dat wel verfrissend, al zijn er genoeg mensen die het niet begrijpen.
maandag 5 september 2022 om 16:05
Ik heb 1 kind. Had er dolgraag meer gehad maar in mijn geval niet mogelijk omdat ik na mijn scheiding nooit meer een goede relatie heb gehad en dat is wel echt een keiharde voorwaarde natuurlijk. Veel verdriet gehad, veel tranen gehad, elke keer die geboorteborden, geboortekaartjes. Nog steeds een zwakke plek. Helaas is het leven niet maakbaar. Wel extreem blij dat ik moeder ben.
maandag 5 september 2022 om 23:55
Wat verdrietig zeg. Lijkt me vreselijk als je wens zo groot is en het niet gebeurtGlittersuikerspin schreef: ↑05-09-2022 16:05Ik heb 1 kind. Had er dolgraag meer gehad maar in mijn geval niet mogelijk omdat ik na mijn scheiding nooit meer een goede relatie heb gehad en dat is wel echt een keiharde voorwaarde natuurlijk. Veel verdriet gehad, veel tranen gehad, elke keer die geboorteborden, geboortekaartjes. Nog steeds een zwakke plek. Helaas is het leven niet maakbaar. Wel extreem blij dat ik moeder ben.
Die momenten als geboortekaartjes krijgen, zwangere vrouwen zien, aankondigingen etc zijn dan erg confronterend. Ik hoop voor je dat die zwakke plek steeds wat minder wordt.
dinsdag 6 september 2022 om 06:57
Ja ik heb die knop om moeten zetten. Toch zijn dingen nog wel vaak confronterend. Als bv ienand zegt o heb je er 1? Ja bij ons lukte de tweede ook heel lang niet. Dan denk ik er viel niks te lukken want ik kon niks proberen. Of als mensen bij mij klagen hoe pittig bv 3 kinderen zijn. Dan denk ik hou ajb op ik had met zoveel liefde 36 x per nacht eruit gegaan voor elk kind.
Of als mensen net doen of 1 kind is hoe ik het graag wilde. Dan denk ik nee zo zit dat niet!
Het blijft dus een zwakke plek vooral ook omdat de jarem 35 tot 42 door vervelende omstandigheden voorbij zijn gevlogen voor mijn gevoel. Beetje gevoel van ik stond erbij en ik keek ernaar. Veel verdriet om andere dingen en de tijd tikte door.
Of als mensen net doen of 1 kind is hoe ik het graag wilde. Dan denk ik nee zo zit dat niet!
Het blijft dus een zwakke plek vooral ook omdat de jarem 35 tot 42 door vervelende omstandigheden voorbij zijn gevlogen voor mijn gevoel. Beetje gevoel van ik stond erbij en ik keek ernaar. Veel verdriet om andere dingen en de tijd tikte door.
dinsdag 6 september 2022 om 09:05
Wat een herkenbaarheid hier...
Vele berichten lijken wel door mij zelf geschreven!
Onze dochter is nu 6 jaar.
Toen onze dochter een jaar was gaf mijn man aan geen tweede te willen. Ik was het daar toen mee eens. Toen onze dochter 3 was wilde ik wel heel graag een tweede.
Vorig jaar begon mn man te twijfelen en wilden we toch voor een tweede gaan, maar toen er in onze nabije kring een baby geboren werd voelde ik aan alles dat ik deze fase echt ontgroeit ben. En mijn man ook.
We hebben weer gepraat en besloten dat wij lekker met zn drieën blijven. We zijn ontzettend happy met elkaar en dat willen we zo houden. Toch hield ik een soort leegte
MAAR!! sinds 3 weken hebben we een puppy in huis en eindelijk voel ik me compleet!
Heel bijzonder maar ook heel fijn dat een hond dus het passende puzzelstukje is.
Vele berichten lijken wel door mij zelf geschreven!
Onze dochter is nu 6 jaar.
Toen onze dochter een jaar was gaf mijn man aan geen tweede te willen. Ik was het daar toen mee eens. Toen onze dochter 3 was wilde ik wel heel graag een tweede.
Vorig jaar begon mn man te twijfelen en wilden we toch voor een tweede gaan, maar toen er in onze nabije kring een baby geboren werd voelde ik aan alles dat ik deze fase echt ontgroeit ben. En mijn man ook.
We hebben weer gepraat en besloten dat wij lekker met zn drieën blijven. We zijn ontzettend happy met elkaar en dat willen we zo houden. Toch hield ik een soort leegte
MAAR!! sinds 3 weken hebben we een puppy in huis en eindelijk voel ik me compleet!
Heel bijzonder maar ook heel fijn dat een hond dus het passende puzzelstukje is.
dinsdag 6 september 2022 om 09:08
De media (grondtekst Grieks - Illusie) schotelt ons voor dat men pas gelukkig hoort te zijn met 2 kinderen. Kortom huisje boompje beestje.
Ze praten in op je gevoel dat het pas "compleet" is met bovenstaande.
Ik ben zelf enig kind, ik heb zelf 1 volwassen kind.
Ons geluk hangt niet hier gelukkig niet van af.
Ze praten in op je gevoel dat het pas "compleet" is met bovenstaande.
Ik ben zelf enig kind, ik heb zelf 1 volwassen kind.
Ons geluk hangt niet hier gelukkig niet van af.
Autopsies tonen onomstotelijk de injectieschade aan.
dinsdag 6 september 2022 om 10:05
@Redballoon: wat leuk dat jullie nu daadwerkelijk een puppy hebben! Ik las in je andere topic al dat jullie ermee bezig waren. Kan me voorstellen dat een puppy echt een aanvulling is op jullie gezin. Wij hebben zelf twee katten en die geven ook heel veel reuring en gezelligheid (mijn dochter is stapeldol op ze) maar de band met een hond zal misschien nog wat hechter zijn. Wens jullie veel veel plezier met hem, geniet ervan!
@Glittersuikerspin: het lijkt me lastig als je nog steeds zo'n grote wens voor een tweede kind hebt. Knuffel voor jou!
@Glittersuikerspin: het lijkt me lastig als je nog steeds zo'n grote wens voor een tweede kind hebt. Knuffel voor jou!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
