Kinderen
alle pijlers
Hoe is het leven met 2 kinderen?
zaterdag 25 augustus 2007 om 22:46
Hoi allemaal,
Dit is een vraag aan moeders van 2 of meer kinderen. Mijn zoontje is volgende week 9 maanden. Het ontzwangeren is dus ten einde en mijn man wil dolgraag een tweede. Nu wil ik in elk geval mijn lijf nog even een paar maandjes voor mezelf houden, maar ik wil ook heel graag meer dan 1 kind. Volgens mijn man is het het leukste voor de kinderen zelf als er zo weinig mogelijk leeftijdsverschil is. Dat denk ik zelf eigenlijk ook wel.
Ik zie er alleen vreselijk tegenop om 2 van die hele kleintjes rond te hebben. Stel je voor dat ik eind van dit jaar weer zwanger wordt, dan is mijn eerste nog geen 2 als de nieuwe baby er is, nog niet zindelijk, loopt misschien nog niet (hij is niet bepaald de snelste met alles), eet nog niet zelf. Volgens mij word je dan echt gek als je er weer een baby bij hebt.
Hoe zijn jullie ervaringen met het krijgen van 2 kinderen binnen, zeg maar, 2,5/3 jaar? Is het te doen? Hou je nog tijd over voor je zelf (forummen bijv.) en je partner, hoe doe je het met eten, slaapjes, aandacht geven...... Is het te doen om dan ook aan de tweede langere tijd borstvoeding te geven (mijn eerste krijgt het nu nog steeds, afbouwen lukt nog niet erg wegens gemakzucht van mijn kant). Hoe deed je het tijdens je zwangerschap, als je bijvoorbeeld niet meer teveel kon tillen, maar je moest wel je oudste kind de trap op dragen om naar bed te brengen? Hoe ging het met je werk, is dat nog een beetje te doen, ik werk ca. 32 uur per week, wel deels flexibel.
Hmmm, je leest het al, ik ben nog niet echt overtuigd van het heil van 2 kinderen met weinig leeftijdsverschil...... Benieuwd of jullie ervaringen daar verandering in brengen!
Dit is een vraag aan moeders van 2 of meer kinderen. Mijn zoontje is volgende week 9 maanden. Het ontzwangeren is dus ten einde en mijn man wil dolgraag een tweede. Nu wil ik in elk geval mijn lijf nog even een paar maandjes voor mezelf houden, maar ik wil ook heel graag meer dan 1 kind. Volgens mijn man is het het leukste voor de kinderen zelf als er zo weinig mogelijk leeftijdsverschil is. Dat denk ik zelf eigenlijk ook wel.
Ik zie er alleen vreselijk tegenop om 2 van die hele kleintjes rond te hebben. Stel je voor dat ik eind van dit jaar weer zwanger wordt, dan is mijn eerste nog geen 2 als de nieuwe baby er is, nog niet zindelijk, loopt misschien nog niet (hij is niet bepaald de snelste met alles), eet nog niet zelf. Volgens mij word je dan echt gek als je er weer een baby bij hebt.
Hoe zijn jullie ervaringen met het krijgen van 2 kinderen binnen, zeg maar, 2,5/3 jaar? Is het te doen? Hou je nog tijd over voor je zelf (forummen bijv.) en je partner, hoe doe je het met eten, slaapjes, aandacht geven...... Is het te doen om dan ook aan de tweede langere tijd borstvoeding te geven (mijn eerste krijgt het nu nog steeds, afbouwen lukt nog niet erg wegens gemakzucht van mijn kant). Hoe deed je het tijdens je zwangerschap, als je bijvoorbeeld niet meer teveel kon tillen, maar je moest wel je oudste kind de trap op dragen om naar bed te brengen? Hoe ging het met je werk, is dat nog een beetje te doen, ik werk ca. 32 uur per week, wel deels flexibel.
Hmmm, je leest het al, ik ben nog niet echt overtuigd van het heil van 2 kinderen met weinig leeftijdsverschil...... Benieuwd of jullie ervaringen daar verandering in brengen!
..
zaterdag 25 augustus 2007 om 22:56
Als je dat niet ziet zitten, dan doe je het toch niet? Ik begrijp die wens om een klein leeftijdsverschil sowieso al nooit. Mijn kinderen schelen 2 jaar en 3 maanden. Dichter op elkaar zou ik echt niet willen. Sterker nog, we willen misschien wel een derde maar liever met wat meer verschil.
Leuk spelen samen doen ze écht niet op die leeftijd dus daar hoef je het niet voor te doen. Ik vond het juist prettig dat mijn dochter al wat beter snapte, dat ik haar dingen kon uitleggen. Dat ze wat zelfstandiger was en dingen zelf kon.
En tillen, bukken e.d. is misschien niet verstandig maar je doet het wel. Mijn tweede heeft 14 maanden borstvoeding gekregen en mijn eerste 9. Dat ging ook prima. Aandacht voor je partner en jezelf wordt wel minder. Nu mijn zoontje bijna 2 wordt, gaat het allemaal weer wat makkelijker. Mijn zoontje is de eerste anderhalf jaar veel ziek geweest. Dat vond ik wel moeilijk naar mijn dochter toe want daardoor kreeg hij veel aandacht. Maar volgens mij heeft ze er niets aan overgehouden :-)
Leuk spelen samen doen ze écht niet op die leeftijd dus daar hoef je het niet voor te doen. Ik vond het juist prettig dat mijn dochter al wat beter snapte, dat ik haar dingen kon uitleggen. Dat ze wat zelfstandiger was en dingen zelf kon.
En tillen, bukken e.d. is misschien niet verstandig maar je doet het wel. Mijn tweede heeft 14 maanden borstvoeding gekregen en mijn eerste 9. Dat ging ook prima. Aandacht voor je partner en jezelf wordt wel minder. Nu mijn zoontje bijna 2 wordt, gaat het allemaal weer wat makkelijker. Mijn zoontje is de eerste anderhalf jaar veel ziek geweest. Dat vond ik wel moeilijk naar mijn dochter toe want daardoor kreeg hij veel aandacht. Maar volgens mij heeft ze er niets aan overgehouden :-)
zaterdag 25 augustus 2007 om 23:08
Tja, als je 't niet wil, dan doe je het toch niet?? Alles heeft zo wel zijn voor- en nadelen. Mijn kinderen schelen 1,5 jr. Was erg druk de eerste jaren. Pas nu, nu de jongste 2 is, wordt het wat rustiger. Maar dan heb je wel alle drukte etc. ineens gehad. Ik zou er niet aan moeten denken om nu nog weer een baby te moeten hebben, borstvoeding te geven, doorwaakte nachten te hebben enzovoorts.
Praktisch gezien: we hebben oudste snel geleerd zelf de trap op- en af te komen. Borstvoeding: de oudste 8 maanden, de jongste 10. Werk: eerst 36 uur, toen - na baanwisseling - officieel 32, in de praktijk zo'n 40 u. Slaapjes: het is een tijd lastig geweest in die zin dat jongste twee slaapjes had en oudste één, precies op het moment dat jongste wakker was. Was dus wel lekker rustig, het grootste deel van de dag had je maar één kind wakker maar het beperkt je nogal in je mobiliteit.
O ja, en ze spelen veel samen, en ook echt leuk, maar ik begreep van de creche dat dat redelijk uniek is. Ze hebben daar meer broertjes en zusjes, maar die van ons zijn echt 'partners in crime' terwijl de andere oudste kinderen toch vaak wat 'moederen' en/of de jongsten wat ondergesneeuwd dreigen te raken, aldus de creche. Ligt dus erg aan de kinderen, denk ik!
Praktisch gezien: we hebben oudste snel geleerd zelf de trap op- en af te komen. Borstvoeding: de oudste 8 maanden, de jongste 10. Werk: eerst 36 uur, toen - na baanwisseling - officieel 32, in de praktijk zo'n 40 u. Slaapjes: het is een tijd lastig geweest in die zin dat jongste twee slaapjes had en oudste één, precies op het moment dat jongste wakker was. Was dus wel lekker rustig, het grootste deel van de dag had je maar één kind wakker maar het beperkt je nogal in je mobiliteit.
O ja, en ze spelen veel samen, en ook echt leuk, maar ik begreep van de creche dat dat redelijk uniek is. Ze hebben daar meer broertjes en zusjes, maar die van ons zijn echt 'partners in crime' terwijl de andere oudste kinderen toch vaak wat 'moederen' en/of de jongsten wat ondergesneeuwd dreigen te raken, aldus de creche. Ligt dus erg aan de kinderen, denk ik!
zaterdag 25 augustus 2007 om 23:36
Mijn oudste was tien maanden toen mijn man en ik in een soort opwelling onbeschermd vreeën. We waren een beetje aangeschoten en ik wist dat het mijn vruchtbare dagen waren. We wisten ook dat we een tweede wilden, alleen niet wanneer. Het was meteen raak.
Toen onze tweede zoon geboren werd was de oudste net anderhalf. Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder; mijn oudste wordt morgen vier.
De jongens kunnen inmiddels heel leuk samen spelen en dat is geweldig. Maar het zijn wat mij betreft wel tropenjaren geweest. Dat kwam vooral omdat onze jongste een slechte slaper is. Alle nachten gebroken én een baby en een peuter vond ik geen geweldige combinatie, understatement of the year.
In de zwangerschap had ik flink last van mijn bekken, maar ik ben meteen naar een fysiotherapeut gegaan en de klachten zijn nog tijdens de zwangerschap helemaal verdwenen. Mijn oudste kon al heel goed trap-klauteren toen hij nog niet helemaal goed kon lopen, dus hem naar boven tillen hoefde niet echt, ik liep achter hem. Dus dat viel mee.
Mijn meest irritante klacht was slecht slapen, dus ik begon al niet uitgerust aan de kraamtijd. Na een paar weken kreeg mijn jongste reflux-klachten en had pijn na elke voeding. Ik kon hem na een voeding niet terugleggen in zijn wiegje maar zoveel mogelijk voorkomen dat hij klachten kreeg. Ik sliep zittend tegen kussens met hem op mijn borst. Op een bepaald moment waren we daar goed bekwaam in.
Enfin. Dat is allemaal goedgekomen en het heeft maar een week of zes geduurd alles bij elkaar. Overdag heeft hij altijd wel goede slaapjes gedaan, maar 's nachts was hij vaak wakker.
Dat heb je dus vantevoren allemaal niet voor het zeggen.
De verzorging van de kinderen zelf deed ik zo praktisch mogelijk: overal in huis had ik 'verzorgpunten' waar ik ze kon verschonen, zodat ik niet altijd beide kinderen mee naar boven hoefde nemen voor elke luier etc.
Borstvoeding geven ging prima ook met de oudste erbij, al werd hij vaak wel stout dan. Ik heb weleens met de jongste aan de borst tegen de deur van de koelkast gestaan, omdat de oudste die anders open ging doen.
Het werd wat mij betreft zwaar toen de jongste mobiel werd. Toen hij eenmaal kon kruipen, kwam hij ook in het vaarwater van de oudste. En dat gaf heibel natuurlijk.
Dat is nu een stuk minder, al kan de jongste uiteraard toch minder dan de oudste en is dat vaak moeilijk. Dan heeft de oudste een mooi spoortraject gebouwd met van die houten spoordelen en struikelt de jongste voor de tiende keer over zijn brug.
Maar ik hoef er inmiddels niet meer altijd bovenop te zitten, wel in de buurt zijn natuurlijk maar ik kan gewoon in de werkkamer aan de pc terwijl de jongens in de kamer of de tuin spelen. En dat vind ik meer dan heerlijk. Ze hebben echt veel aan elkaar, slapen sinds kort ook samen op een kamer op hun eigen verzoek, helemaal leuk.
Ze zijn ook veelal geïnteresseerd in dezelfde dingen (treinen met name) en ook dat is leuk én handig (een dagje uit is snel gekozen en we stellen ze dan ook allebei tevreden).
Ik weet niet of het anders geweest zou zijn als de jongste een meisje geweest zou zijn, misschien wel. Je weet niet of ze dan ook zoveel gezamenlijke interesses hebben. Maar even zo goed kunnen twee jongens of twee meisjes ook heel erg verschillen, je kunt er weinig over zeggen en hebt het niet voor het kiezen.
Of het voor iedereen tropenjaren zijn, dat weet ik niet. Ik denk dat het minder zwaar is als je het geweldig leuk vindt om peuters bezig te houden. Dat vind ik zelf gewoon niet zó, wel voor even maar geen hele dag lang en ook niet elke dag. Dus vooral de dagen dat ik alleen thuis was met de kinderen vond ik zwaar.
Ook vakanties ervaren veel mensen als zwaar, hoor ik om me heen, met twee kleine kinderen. Wij vragen mijn schoonmoeder altijd mee, het scheelt enorm of je met twee of drie volwassenen bent. Met drieën heb je zelf ook af en toe de handen eens vrij.
Ik kan er nog wel langer over schrijven, maar het is al zo'n lap. Hoe dan ook ben ik blij dat mijn kinderen weinig in leeftijd schelen en ach, als ik terugkijkt is de tijd toch voorbij gevlogen tot nu, nu ze wat zelfstandiger zijn.
xx lisa.
Toen onze tweede zoon geboren werd was de oudste net anderhalf. Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder; mijn oudste wordt morgen vier.
De jongens kunnen inmiddels heel leuk samen spelen en dat is geweldig. Maar het zijn wat mij betreft wel tropenjaren geweest. Dat kwam vooral omdat onze jongste een slechte slaper is. Alle nachten gebroken én een baby en een peuter vond ik geen geweldige combinatie, understatement of the year.
In de zwangerschap had ik flink last van mijn bekken, maar ik ben meteen naar een fysiotherapeut gegaan en de klachten zijn nog tijdens de zwangerschap helemaal verdwenen. Mijn oudste kon al heel goed trap-klauteren toen hij nog niet helemaal goed kon lopen, dus hem naar boven tillen hoefde niet echt, ik liep achter hem. Dus dat viel mee.
Mijn meest irritante klacht was slecht slapen, dus ik begon al niet uitgerust aan de kraamtijd. Na een paar weken kreeg mijn jongste reflux-klachten en had pijn na elke voeding. Ik kon hem na een voeding niet terugleggen in zijn wiegje maar zoveel mogelijk voorkomen dat hij klachten kreeg. Ik sliep zittend tegen kussens met hem op mijn borst. Op een bepaald moment waren we daar goed bekwaam in.
Enfin. Dat is allemaal goedgekomen en het heeft maar een week of zes geduurd alles bij elkaar. Overdag heeft hij altijd wel goede slaapjes gedaan, maar 's nachts was hij vaak wakker.
Dat heb je dus vantevoren allemaal niet voor het zeggen.
De verzorging van de kinderen zelf deed ik zo praktisch mogelijk: overal in huis had ik 'verzorgpunten' waar ik ze kon verschonen, zodat ik niet altijd beide kinderen mee naar boven hoefde nemen voor elke luier etc.
Borstvoeding geven ging prima ook met de oudste erbij, al werd hij vaak wel stout dan. Ik heb weleens met de jongste aan de borst tegen de deur van de koelkast gestaan, omdat de oudste die anders open ging doen.
Het werd wat mij betreft zwaar toen de jongste mobiel werd. Toen hij eenmaal kon kruipen, kwam hij ook in het vaarwater van de oudste. En dat gaf heibel natuurlijk.
Dat is nu een stuk minder, al kan de jongste uiteraard toch minder dan de oudste en is dat vaak moeilijk. Dan heeft de oudste een mooi spoortraject gebouwd met van die houten spoordelen en struikelt de jongste voor de tiende keer over zijn brug.
Maar ik hoef er inmiddels niet meer altijd bovenop te zitten, wel in de buurt zijn natuurlijk maar ik kan gewoon in de werkkamer aan de pc terwijl de jongens in de kamer of de tuin spelen. En dat vind ik meer dan heerlijk. Ze hebben echt veel aan elkaar, slapen sinds kort ook samen op een kamer op hun eigen verzoek, helemaal leuk.
Ze zijn ook veelal geïnteresseerd in dezelfde dingen (treinen met name) en ook dat is leuk én handig (een dagje uit is snel gekozen en we stellen ze dan ook allebei tevreden).
Ik weet niet of het anders geweest zou zijn als de jongste een meisje geweest zou zijn, misschien wel. Je weet niet of ze dan ook zoveel gezamenlijke interesses hebben. Maar even zo goed kunnen twee jongens of twee meisjes ook heel erg verschillen, je kunt er weinig over zeggen en hebt het niet voor het kiezen.
Of het voor iedereen tropenjaren zijn, dat weet ik niet. Ik denk dat het minder zwaar is als je het geweldig leuk vindt om peuters bezig te houden. Dat vind ik zelf gewoon niet zó, wel voor even maar geen hele dag lang en ook niet elke dag. Dus vooral de dagen dat ik alleen thuis was met de kinderen vond ik zwaar.
Ook vakanties ervaren veel mensen als zwaar, hoor ik om me heen, met twee kleine kinderen. Wij vragen mijn schoonmoeder altijd mee, het scheelt enorm of je met twee of drie volwassenen bent. Met drieën heb je zelf ook af en toe de handen eens vrij.
Ik kan er nog wel langer over schrijven, maar het is al zo'n lap. Hoe dan ook ben ik blij dat mijn kinderen weinig in leeftijd schelen en ach, als ik terugkijkt is de tijd toch voorbij gevlogen tot nu, nu ze wat zelfstandiger zijn.
xx lisa.
zaterdag 25 augustus 2007 om 23:38
Mijn oudste is 2 1/2 jaar ouder dan de jongste, en jongste is nu 4,5 maanden. En zeker in het begin is het aanpoten. Ik ben thuis en de eerste drie maanden heb ik zo ongeveer geen tijd voor mezelf gehad, overdag. Ook al ging Meisje-Klein vanaf het moment dat Jommetje 5 weken was, 4 ochtenden naar school (woon in Belgie). Toen had ik eindelijk tijd om het huis een beetje bij te houden. MK heeft nu grote vakantie en het is erg druk, overdag.
Het scheelt wel dat Jommetje een fikse koemelkallergie heeft en dus erg veel gehuild heeft toen we dat nog niet wisten. Dan was hij aan het brullen en ging zij daarvan over de flos en ik ook en zaten we met z'n drieen te huilen. Op zulke momenten vroeg ik me echt af "What was I thinking???" Dat ging gelukkig met een dieet beter.
MK besloot op de dag dat Jommetje geboren werd dat ze te groot was voor een middagslaapje, dat was ook even wennen voor mij, want dan heb je overdag dus echt geen rustpunt meer. Ook was ze te groot voor luiers en ging ze acuut op de pot. Dat is nu heel fijn, maar als je een baby aan de borst hebt en je oudste wil op dat moment geveegde billen omdat ze gepoept heeft en het gevaar dreigt dat ze met haar vieze kont op de bank (ofzo) gaat zitten, dat is druk.
MK heeft 20 maanden bv gehad, Jommetje nu al 4,5 maanden en ik zie het voorlopig nog niet stoppen. In het begin had MK wel het idee van 'Mama is nu even bezig, laat ik de tent even afbreken', maar dat was met wat stevig grenzentrekkend opvoedwerk snel voorbij.
Nu weet ze dat ie moet drinken (anders gaat ie huilen, dat vindt ze ook niet leuk), en voedt zij haar poppen, of komt met een boekje bij me aan. Soms begint ze ook wel 'onmogelijke' dingen te eisen, maar dan volstaat (meestal) een 'dat kan nu niet, dat kan straks'
Wat ook scheelt: MK is dol op Jommetjeen heeft ook helemaal geen terugval gehad in haar gedrag. Ik zie aan mijn vriendinnen met nu allemaal een tweede kind dat dat wel eens anders is. MK is ook niet jaloers op Jommetje, niet gemeen, alleen maar heel erg lief, en dat maakt het wel makkelijker.
We hebben in het begin heel erg gelet op MK en dat we haar ritme bleven respecteren, om haar geen buitengesloten gevoel te geven. Dat ging erg goed, op een gegeven moment iets te goed, en begon ze te denken dat ze de tent hier kon runnen. Wederom stevig opvoedwerk, maar ook dat hebben we om weten te turnen.
Ik ben godsgelukkig dat ze niet korter op elkaar zijn geboren, dat zou echt heel veel werk meer zijn geweest. Het ligt aan je kind ook, denk ik. MK laat zich makkelijk leiden, maar speelt niet makkelijk zelf. Dus als Jommetje dan slaapt (en af en toe was dat 'eindelijk' slaapt), en je eigenlijk even sufgebruld bent, dan moetje op dat momenbt even echt iets 'peuterigs' inbouwen, en daar heb je niet altijd zin in. Ook het feit dat kindjes van die leeftijd overal bij willen helpen moet je maar net aankunnen: als MK wil helpen vegen, weet ik dat het een takkenzooi wordt. en dat het drie keer zo lang duurt. Ze is echter gedirende het helpen wel helemaal blij, dus tja, wat kies je: snel iets doen met een boze peuter, of langzaam iets doen en een blije peuter.
Als je oudste jonger is, dan heb je een grote kans dat ze het helemaal niet snapen.
Ik ben vreselijk blij met mijn twee kinders, maar ik ben ook blij dat het leeftijdsverschil niet kleiner is en ik ben ook heel blij dat over een week de school weer begint.
Het scheelt wel dat Jommetje een fikse koemelkallergie heeft en dus erg veel gehuild heeft toen we dat nog niet wisten. Dan was hij aan het brullen en ging zij daarvan over de flos en ik ook en zaten we met z'n drieen te huilen. Op zulke momenten vroeg ik me echt af "What was I thinking???" Dat ging gelukkig met een dieet beter.
MK besloot op de dag dat Jommetje geboren werd dat ze te groot was voor een middagslaapje, dat was ook even wennen voor mij, want dan heb je overdag dus echt geen rustpunt meer. Ook was ze te groot voor luiers en ging ze acuut op de pot. Dat is nu heel fijn, maar als je een baby aan de borst hebt en je oudste wil op dat moment geveegde billen omdat ze gepoept heeft en het gevaar dreigt dat ze met haar vieze kont op de bank (ofzo) gaat zitten, dat is druk.
MK heeft 20 maanden bv gehad, Jommetje nu al 4,5 maanden en ik zie het voorlopig nog niet stoppen. In het begin had MK wel het idee van 'Mama is nu even bezig, laat ik de tent even afbreken', maar dat was met wat stevig grenzentrekkend opvoedwerk snel voorbij.
Nu weet ze dat ie moet drinken (anders gaat ie huilen, dat vindt ze ook niet leuk), en voedt zij haar poppen, of komt met een boekje bij me aan. Soms begint ze ook wel 'onmogelijke' dingen te eisen, maar dan volstaat (meestal) een 'dat kan nu niet, dat kan straks'
Wat ook scheelt: MK is dol op Jommetjeen heeft ook helemaal geen terugval gehad in haar gedrag. Ik zie aan mijn vriendinnen met nu allemaal een tweede kind dat dat wel eens anders is. MK is ook niet jaloers op Jommetje, niet gemeen, alleen maar heel erg lief, en dat maakt het wel makkelijker.
We hebben in het begin heel erg gelet op MK en dat we haar ritme bleven respecteren, om haar geen buitengesloten gevoel te geven. Dat ging erg goed, op een gegeven moment iets te goed, en begon ze te denken dat ze de tent hier kon runnen. Wederom stevig opvoedwerk, maar ook dat hebben we om weten te turnen.
Ik ben godsgelukkig dat ze niet korter op elkaar zijn geboren, dat zou echt heel veel werk meer zijn geweest. Het ligt aan je kind ook, denk ik. MK laat zich makkelijk leiden, maar speelt niet makkelijk zelf. Dus als Jommetje dan slaapt (en af en toe was dat 'eindelijk' slaapt), en je eigenlijk even sufgebruld bent, dan moetje op dat momenbt even echt iets 'peuterigs' inbouwen, en daar heb je niet altijd zin in. Ook het feit dat kindjes van die leeftijd overal bij willen helpen moet je maar net aankunnen: als MK wil helpen vegen, weet ik dat het een takkenzooi wordt. en dat het drie keer zo lang duurt. Ze is echter gedirende het helpen wel helemaal blij, dus tja, wat kies je: snel iets doen met een boze peuter, of langzaam iets doen en een blije peuter.
Als je oudste jonger is, dan heb je een grote kans dat ze het helemaal niet snapen.
Ik ben vreselijk blij met mijn twee kinders, maar ik ben ook blij dat het leeftijdsverschil niet kleiner is en ik ben ook heel blij dat over een week de school weer begint.
zondag 26 augustus 2007 om 07:13
Ik ben het helemaal met Sinas eens. Ik vind de babytijd wél leuk en dat is zeker geen periode die ik er even snel doorheen wil rossen. Ik vind het ook altijd zo'n negatieve insteek, van 'dan ben je er maar vanaf'. Alsof een baby zo vreselijk is. Ik vind het heerlijk, zo'n klein vers wurmpje. Maar ik geniet nu ook van mijn dreumeszoon en mijn net kleuterdochter.
Hier spelen ze trouwens ook erg leuk samen; zoon laat zich in prinsessejurkjes hijsen en opmaken en speldjes in zijn haar. Maar ze bouwen ook samen torens, spelen met de little people of ravotten in de tuin. Wij hebben geluk met 2 kindjes die het zo leuk vinden om met elkaar te spelen, die überhaupt erg gek zijn op elkaar.
Hier spelen ze trouwens ook erg leuk samen; zoon laat zich in prinsessejurkjes hijsen en opmaken en speldjes in zijn haar. Maar ze bouwen ook samen torens, spelen met de little people of ravotten in de tuin. Wij hebben geluk met 2 kindjes die het zo leuk vinden om met elkaar te spelen, die überhaupt erg gek zijn op elkaar.
zondag 26 augustus 2007 om 08:13
Hoi,
allemaal heel erg bedankt voor jullie uitgebreide reacties. Het helpt echt om eens wat argumenten van anderen op papier te zien.
Natuurlijk, je moet het niet doen als je het niet ziet zitten. Maar mijn man ziet het wel zitten, vandaar dat het een punt van 'discussie' is.
Voor mij is de babytijd ook echt niet iets om er door heen te jagen. Ik geniet elke dag van mijn baby, zeker nu hij steeds meer leert en kan. Maar ook toen hij net geboren was, kon ik uren naar hem kijken en met hem knuffelen. Heerlijk, zo'n klein babietje. Maar ik ben dus bang dat dit met een tweede helemaal niet gaat lukken. Nu kan ik nog bijna al mijn beschikbare aandacht aan mijn baby geven en als hij slaapt heb ik tijd voor mezelf, het huishouden of om thuis nog wat te werken. Maar ik was dus bang dat ik voor een tweede niet genoeg tijd of aandacht over zou kunnen hebben. Dat lees ik toch ook wel een beetje uit jullie reacties.
Ik zei trouwens gisteren tegen mijn man, dat ik eerst weer zoveel verlangen naar een kind wil hebben als bij de eerste, voordat ik er weer aan wil beginnen. Hadden jullie dat ook? Dat je op een gegeven moment echt weer de kriebels kreeg voor een tweede? Want nu heb ik dat nog niet echt. Ik wil er wel eentje, maar nu nog niet zo nodig. Maar wie weet krijg je die kriebels bij een tweede wel niet zo erg, omdat je nieuwsgierigheid naar het hebben van een kind toch al wel min of meer bevredigd is. Is het bij een tweede misschien meer het gevoel dat je nog niet helemaal klaar bent en niet meer zo'n enorm verlangen als bij de eerste? Hoe hebben andere moeders dit ervaren?
allemaal heel erg bedankt voor jullie uitgebreide reacties. Het helpt echt om eens wat argumenten van anderen op papier te zien.
Natuurlijk, je moet het niet doen als je het niet ziet zitten. Maar mijn man ziet het wel zitten, vandaar dat het een punt van 'discussie' is.
Voor mij is de babytijd ook echt niet iets om er door heen te jagen. Ik geniet elke dag van mijn baby, zeker nu hij steeds meer leert en kan. Maar ook toen hij net geboren was, kon ik uren naar hem kijken en met hem knuffelen. Heerlijk, zo'n klein babietje. Maar ik ben dus bang dat dit met een tweede helemaal niet gaat lukken. Nu kan ik nog bijna al mijn beschikbare aandacht aan mijn baby geven en als hij slaapt heb ik tijd voor mezelf, het huishouden of om thuis nog wat te werken. Maar ik was dus bang dat ik voor een tweede niet genoeg tijd of aandacht over zou kunnen hebben. Dat lees ik toch ook wel een beetje uit jullie reacties.
Ik zei trouwens gisteren tegen mijn man, dat ik eerst weer zoveel verlangen naar een kind wil hebben als bij de eerste, voordat ik er weer aan wil beginnen. Hadden jullie dat ook? Dat je op een gegeven moment echt weer de kriebels kreeg voor een tweede? Want nu heb ik dat nog niet echt. Ik wil er wel eentje, maar nu nog niet zo nodig. Maar wie weet krijg je die kriebels bij een tweede wel niet zo erg, omdat je nieuwsgierigheid naar het hebben van een kind toch al wel min of meer bevredigd is. Is het bij een tweede misschien meer het gevoel dat je nog niet helemaal klaar bent en niet meer zo'n enorm verlangen als bij de eerste? Hoe hebben andere moeders dit ervaren?
..
zondag 26 augustus 2007 om 09:21
Mijn kinderen schelen precies anderhalf jaar en spelen de hele dag samen. Voordat de jongste geboren werd dacht ik ook dat dat pas zou komen rond een jaar of drie, maar vanaf dat hij een maand of drie is speelt zijn broertje met hem. Vaak heeft ie zelf niet eens door dat hij meespeelt , maar lol hebben ze wel. Samen kruipen, samen 'stopje peejen' (verstoppertje spelen, oudste verstopt zich op de gang en komt zich dan steeds even melden aan jongste), kiekeboe, rondcrossen met zo'n loopkarretje waar jongste in zit, echt vanalles. Allerleukste vind ik nog wel wat opa ze geleerd heeft: baby kruipt nietvermoedend door de kamer, opa roept: pas op!! daar komt ie!! en oudste gaat heel hard voor jongste uitrennen en roepen 'passop da komt de baby!'
Kortom, samen spelen doen ze echt wel. Verder vind ik het retedruk maar een enorme aanrader, twee kinderen zo dicht op elkaar. Eigenlijk is het hier voornamelijk 's ochtends en 's avonds erg druk, mijn man is weinig thuis dus de deur-uit en naar-bed rituelen doe ik voornamelijk alleen. En dat is even aanpoten, maar overdag heb je er meestal geen kind aan. Ik heb het zo gemanipuleerd dat jongste ook slaapt tijdens het slaapje van oudste, dus die twee uur zijn voor mij. En verder spelen ze dus erg veel, zowel samen als alleen, zodat ik tijd heb voor andere dingen.
De volgende komt hier wel pas als de jongste minstens tweeeneenhalf is, twee zo dicht op elkaar vind ik wel even mooi. Oh en ik had wel net zulke babykriebels voor de tweede als voor de eerste, werd een soort van broeds van mijn eigen baby geloof ik...
zondag 26 augustus 2007 om 10:03
Ik vind de babytijd juist zo leuk, dochter is nu 8 maanden, dat ik het zo jammer zou vinden als ik binnen een paar jaar volledig door de babyjaren heen ben. Dat is voor mij een reden om nu nog even te wachten met een volgende. Een jaar of 2,5 ertussen lijkt me wel mooi.
Ik zag toevallig gisteren in de supermarkt een vader en moeder met 3 kinderen (gokje: 6,4 en 3 jaar) en een baby van een week of 2 oud in de draagdoek. Zoiets lijkt me echt helemaal geweldig al heb ik nu nog makkelijk praten met 1 kind. Voor het zelfde geld vind ik het met twee al druk genoeg (of lukt het niet eens om nog een kind te krijgen).
Ik heb wel wat jij ook hebt dat ik eerst weer die babykriebels wil krijgen. Nu mijn meisje 8 maanden is merk ik wel dat ik al wat meer aan een tweede ga denken maar het zal nog wel even duren.
Ik zag toevallig gisteren in de supermarkt een vader en moeder met 3 kinderen (gokje: 6,4 en 3 jaar) en een baby van een week of 2 oud in de draagdoek. Zoiets lijkt me echt helemaal geweldig al heb ik nu nog makkelijk praten met 1 kind. Voor het zelfde geld vind ik het met twee al druk genoeg (of lukt het niet eens om nog een kind te krijgen).
Ik heb wel wat jij ook hebt dat ik eerst weer die babykriebels wil krijgen. Nu mijn meisje 8 maanden is merk ik wel dat ik al wat meer aan een tweede ga denken maar het zal nog wel even duren.
zondag 26 augustus 2007 om 10:57
Iedereen beleeft de babytijd kennelijk anders, de 1 wil zo snel mogelijk door deze 'tropenjaren' heen zijn en de ander niet. Ik vind het juist bijzonder, het komt ook nooooit meer terug. Als mijn zoontje iets ouder is en redelijk zelfstandig dingen kan doen dan gaan wij voor een 2e. Ik heb dan ook het idee dat ik een 2e de aandacht kan geven die hij/zij verdient en er ook weer kan genieten ipv het als een lastige tijd te zien. Zoonlief is nu 19 maanden en als ie 2 is gaan wij er weer voor. Hopelijk is er dan een baby als hij 3 jaar is.
Zelf scheel ik overigens heeel weinig met mijn zus en hoewel wij erg close zijn, speelt dit voor onze eigen situatie geen rol.
Zelf scheel ik overigens heeel weinig met mijn zus en hoewel wij erg close zijn, speelt dit voor onze eigen situatie geen rol.
zondag 26 augustus 2007 om 11:19
Mijn kinderen schelen 2 jaar en 3 maanden en ik vind het perfect zo. De oudste ontfermt zich helemaal over de jongste en betrekt haar bij alles wat ze doet. De jongste op haar beurt doet alles wat haar grote zus ook doet. Geweldig om te zien. Dus 'spelen' ze ook echt wel heerlijk samen als het verschil wat groter is! En inderdaad, zelfs bij dit leeftijdsverschil vond ik het in het begin nog heel erg moeilijk om mijn aandacht te verdelen. Dat blijft volgens mij altijd, hoeveel er ook tussen zit.
Hoe dan ook. ik kan me niet vinden in de uitspraak 'een tweede doe je er zo even bij' want ik vind het best pittig. Maar volgens mij is dat bij elk leeftijdsverschil, want ieder kind heeft op elke leeftijd wel weer specifieke aandacht nodig. Alleen klopt het wel dat mijn dochter al wel lekker zelfstandig was toen de tweede kwam. Bij weinig leeftijdverschil mis je dat gemak, maar zijn er vast weer andere dingen wat makkelijker (lekker samen slapen!!!).
Mijn zus en ik schelen overigens 13 maanden en wij zijn hartstikke close, dus ik heb niets tegen een klein leeftijdsverschil. Maar ik vraag me wel regelmatig af hoe mijn moeder het in godsnaam heeft gedaan met 2 kinderen die bijna gelijk op gingen....
Hoe dan ook. ik kan me niet vinden in de uitspraak 'een tweede doe je er zo even bij' want ik vind het best pittig. Maar volgens mij is dat bij elk leeftijdsverschil, want ieder kind heeft op elke leeftijd wel weer specifieke aandacht nodig. Alleen klopt het wel dat mijn dochter al wel lekker zelfstandig was toen de tweede kwam. Bij weinig leeftijdverschil mis je dat gemak, maar zijn er vast weer andere dingen wat makkelijker (lekker samen slapen!!!).
Mijn zus en ik schelen overigens 13 maanden en wij zijn hartstikke close, dus ik heb niets tegen een klein leeftijdsverschil. Maar ik vraag me wel regelmatig af hoe mijn moeder het in godsnaam heeft gedaan met 2 kinderen die bijna gelijk op gingen....
zondag 26 augustus 2007 om 13:33
Ik heb heel lang het idee gehad dat 1 kind echt wel goed was, het ging geweldig en we waren helemaal gelukkig.
Toen kreeg mijn man een motorongeluk (waarbij hij er met een hoop mazzel en slechts een gekneusde arm vanaf kwam), en realiseerde ik me dat ie wel dood had kunnen zijn. En dat MK dan nooit een broertje of zusje zou hebben gehad. En dat vond ik zo'n vreselijk idee, toen moest er een tweede komen.
Dus echt kriebels naar 'ik wil weer een knuffelig klein babietje' had ik niet (zo geweldig waren de eerste drie maanden niet), maar ik wilde echt heel graag een tweede kind.
Die is er nu. En wat denk je? Hij is het lieve knuffelige babytje!
Ik zou het pas doen als je het echt wilt. Als je denkt van 'niet nu', moet je het nu dus ook niet doen.
Toen kreeg mijn man een motorongeluk (waarbij hij er met een hoop mazzel en slechts een gekneusde arm vanaf kwam), en realiseerde ik me dat ie wel dood had kunnen zijn. En dat MK dan nooit een broertje of zusje zou hebben gehad. En dat vond ik zo'n vreselijk idee, toen moest er een tweede komen.
Dus echt kriebels naar 'ik wil weer een knuffelig klein babietje' had ik niet (zo geweldig waren de eerste drie maanden niet), maar ik wilde echt heel graag een tweede kind.
Die is er nu. En wat denk je? Hij is het lieve knuffelige babytje!
Ik zou het pas doen als je het echt wilt. Als je denkt van 'niet nu', moet je het nu dus ook niet doen.
zondag 26 augustus 2007 om 19:04
Ik vind het wel tropenjaren nu. Mijn kinderen schelen 18 maanden, wij dachten ook dat ik niet zo snel zwanger zou zijn de tweede keer, maar het was meteen raak! We wilden wel bewust twee kindjes snel na mekaar, ik ben 'al' 36 en het lijkt me erg fijn als ze straks allebei 'groot' zijn. Maar nu is het wel druk ja... In tegenstelling tot anderen, vind ik de echte babytijd niet zo leuk.
Vooral de eerste drie maanden vond ik héél erg wennen. Ik moest wennen aan een nieuw babietje (heb er zelfs een topic over geopend), de moedergevoelens die ik voor Mans in overvloed had hebben voor Meis echt moeten groeien. Da's gelukkig wel helemaal goed gekomen. Daarbij komt ook dat Meis een pittige tante is en heel veel huilde in het begin. Mans zat toen ook niet lekker in zijn velletje met opeens zo'n extra baby, hij snapte er niks van.
Ook de zwangerschap vond ik erg zwaar met een druemes die nog niet zo veel kan. Mans begon te lopen 3 weken voor de bevalling (en weegt 13 kilo!!), hij kon wel zelf de trap op, maar ik moest toch veel tillen. Ook ben ik vreselijk moe en misselijk geweest tijdens de zw-schap.
Nu (Meis is 5 maanden) ben ik gewend aan twee kindjes. Het is nog steeds zwaar vind ik (zwaarder dan ik gedacht had), maar ook erg leuk. Mans is blij met zijn zusje (alhoewel hij haar af en toe eens flink knijpt) en gelukkig vallen de middagslaapjes samen zodat ik ook een beetje tijd voor mezelf heb. Wat me wel een beetje tegenvalt is hoe weinig tijd ik voor mezelf heb om in mijn eentje leuke dingen te doen (geen) en de tijd die mijn man en ik samen hebben (weinig). We gaan dan vanaf deze maand dan ook plannen dat we minimaal 1 zaterdagavond een oppas hebben zodat wij lekker uit eten kunnen gaan. Ook ga ik op één avond in de week weer iets voor mezelf doen.
Qua aandacht geven kan ik het wel redelijk verdelen vind ik zelf. De oudste zit ondanks zijn bijna twee jaar wel nog regelmatig (eventjes) in de box als hij aan het klieren is tijdens een voeding van Meis, maar met wat drinken of een doosje rozijntjes vindt hij dat niet eens erg. Meis krijgt borstvoeding, en dat gaat prima.
Ik werk 3 dagen, gelukkig kan ik sinds dit (school)jaar hier in de stad werken, scheelt me 2 uur reizen op een dag en de gastmoeder van de kinderen is precies tussen huis en werk in.
Kortom, is het een goed idee twee kindjes snel na elkaar? Alles bijelkaar vind ik van wel, maar verkijk je er niet op. Meer tijd er tussen heeft ook zeker zijn voordelen. Succes ermee
Vooral de eerste drie maanden vond ik héél erg wennen. Ik moest wennen aan een nieuw babietje (heb er zelfs een topic over geopend), de moedergevoelens die ik voor Mans in overvloed had hebben voor Meis echt moeten groeien. Da's gelukkig wel helemaal goed gekomen. Daarbij komt ook dat Meis een pittige tante is en heel veel huilde in het begin. Mans zat toen ook niet lekker in zijn velletje met opeens zo'n extra baby, hij snapte er niks van.
Ook de zwangerschap vond ik erg zwaar met een druemes die nog niet zo veel kan. Mans begon te lopen 3 weken voor de bevalling (en weegt 13 kilo!!), hij kon wel zelf de trap op, maar ik moest toch veel tillen. Ook ben ik vreselijk moe en misselijk geweest tijdens de zw-schap.
Nu (Meis is 5 maanden) ben ik gewend aan twee kindjes. Het is nog steeds zwaar vind ik (zwaarder dan ik gedacht had), maar ook erg leuk. Mans is blij met zijn zusje (alhoewel hij haar af en toe eens flink knijpt) en gelukkig vallen de middagslaapjes samen zodat ik ook een beetje tijd voor mezelf heb. Wat me wel een beetje tegenvalt is hoe weinig tijd ik voor mezelf heb om in mijn eentje leuke dingen te doen (geen) en de tijd die mijn man en ik samen hebben (weinig). We gaan dan vanaf deze maand dan ook plannen dat we minimaal 1 zaterdagavond een oppas hebben zodat wij lekker uit eten kunnen gaan. Ook ga ik op één avond in de week weer iets voor mezelf doen.
Qua aandacht geven kan ik het wel redelijk verdelen vind ik zelf. De oudste zit ondanks zijn bijna twee jaar wel nog regelmatig (eventjes) in de box als hij aan het klieren is tijdens een voeding van Meis, maar met wat drinken of een doosje rozijntjes vindt hij dat niet eens erg. Meis krijgt borstvoeding, en dat gaat prima.
Ik werk 3 dagen, gelukkig kan ik sinds dit (school)jaar hier in de stad werken, scheelt me 2 uur reizen op een dag en de gastmoeder van de kinderen is precies tussen huis en werk in.
Kortom, is het een goed idee twee kindjes snel na elkaar? Alles bijelkaar vind ik van wel, maar verkijk je er niet op. Meer tijd er tussen heeft ook zeker zijn voordelen. Succes ermee
zondag 26 augustus 2007 om 19:48
Ik kan nog niet meepraten over hoe het is om er 2 te hebben. Ik ben nu 23 weken zwanger van de 2e en mijn dochter is straks net 20 maanden als de 2e geboren wordt.
Ik wilde gewoon héél graag nog een baby. Ik had echt babykriebels en wilde heel graag zwanger worden.
Ik vind het persoonlijk wel prettig dat mijn dochter nog zo jong is. Ze is straks denk ik minder geschokt dan een kind van 3 als de baby geboren wordt. Of in ieder geval sneller gewend. Ik bereid me wel voor op een paar weken grenzen zoeken en érg weinig slaap, maar ze is een makkelijk kind tot nu toe, dus veel zorgen maak ik me niet.
Moet zeggen dat dat wel meespeelt hoor, dat ze zo makkelijk is. Ze kan prima zelf spelen, doet niet moeilijk met eten en slapen (op de laatste paar weken na....
) Ze loopt sinds ze 13 maanden is en ik hoef haar vrijwel niet te tillen.
Verder maakt het qua drukte volgens mij niet zo heel veel uit of er 1,5 of 3 jaar tussen zit. Moe ben je met 2 kinderen volgens mij toch wel
Het hangt er maar net vanaf wat voor kinderen je hebt en wat voor ouder je zelf bent. Het lijkt mij juist erg zwaar om met een kleuter erbij weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Ik vind het juist érg prettig dat ik nu weer wat meer vrijheid begin te krijgen nu Juna iets groter is. Die vrijheid ben ik straks weer even kwijt, maar dat ben je tóch als je een baby krijgt.
En daarbij ben ik jong aan kinderen begonnen en ben ik straks 24 als deze baby komt. Dat vind ik wel prettig, want ik wil voor mijn 30e graag mijn gezin compleet hebben. Of er hierna nog een baby komt weet ik niet, maar ik heb nog een flink aantal jaren om erover na te denken.
Ik wilde gewoon héél graag nog een baby. Ik had echt babykriebels en wilde heel graag zwanger worden.
Ik vind het persoonlijk wel prettig dat mijn dochter nog zo jong is. Ze is straks denk ik minder geschokt dan een kind van 3 als de baby geboren wordt. Of in ieder geval sneller gewend. Ik bereid me wel voor op een paar weken grenzen zoeken en érg weinig slaap, maar ze is een makkelijk kind tot nu toe, dus veel zorgen maak ik me niet.
Moet zeggen dat dat wel meespeelt hoor, dat ze zo makkelijk is. Ze kan prima zelf spelen, doet niet moeilijk met eten en slapen (op de laatste paar weken na....
) Ze loopt sinds ze 13 maanden is en ik hoef haar vrijwel niet te tillen. Verder maakt het qua drukte volgens mij niet zo heel veel uit of er 1,5 of 3 jaar tussen zit. Moe ben je met 2 kinderen volgens mij toch wel
Het hangt er maar net vanaf wat voor kinderen je hebt en wat voor ouder je zelf bent. Het lijkt mij juist erg zwaar om met een kleuter erbij weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Ik vind het juist érg prettig dat ik nu weer wat meer vrijheid begin te krijgen nu Juna iets groter is. Die vrijheid ben ik straks weer even kwijt, maar dat ben je tóch als je een baby krijgt. En daarbij ben ik jong aan kinderen begonnen en ben ik straks 24 als deze baby komt. Dat vind ik wel prettig, want ik wil voor mijn 30e graag mijn gezin compleet hebben. Of er hierna nog een baby komt weet ik niet, maar ik heb nog een flink aantal jaren om erover na te denken.
zondag 26 augustus 2007 om 20:41
Wat ik wel grappig vindt is dat Meisje-Klein nu al helemaal niet meer weet dat er een tijd was dat Jommetje er niet was.
"Toen MK klein was, zat MK bij mama in de buik"
'Ja'
"Samen met Jommetje"
'Nou, nee, die was er toen nog niet'
"Die was toen hier, aan het 'peelen met het 'peelgoed'"
'Nou, nee, die was er toen gewoon nog niet'
"Hoe kan dat nou?"
"Toen MK klein was, zat MK bij mama in de buik"
'Ja'
"Samen met Jommetje"
'Nou, nee, die was er toen nog niet'
"Die was toen hier, aan het 'peelen met het 'peelgoed'"
'Nou, nee, die was er toen gewoon nog niet'
"Hoe kan dat nou?"
zondag 26 augustus 2007 om 21:01
Mijn kinderen schelen 16 maanden en ik vond het af en toe toch wel tropenjaren. Nu is jongste 1.5 en vind ik het weer wat makkelijker worden. Op zich had ik ook wel verwacht dat het pittig zou zijn, dus echt tegengevallen is het me niet, maar het is niet zo dat ik een tweede kind er even bij deed, zoals je van anderen weleens hoort. In mijn ervaring is 1 + 1 toch wel 3 ipv 1.5. Dit had ook grotendeels te maken met het feit dat zoon tot 10 maanden elke nacht (en dan ook echt élke) uren wakker was en ik het eerste jaar dus permanent in staat van slaapgebrek verkeerde.
De eerste maanden vond ik in tegenstelling tot de meesten juist helemaal niet zwaar. Jongste was een makkelijke baby en sliep meteen vanaf een maand of 2 nog maar 1 x per dag 2 uur, wat dus perfect samenviel met de middagslaap van dochter, zodat ik elke dag 2 uur de handen vrij had. Zwaar begon ik het pas te vinden op het moment dat de jongste mobiel werd (en dat was helaas bij zoon al bij 6.5 maand toen hij de hele kamer door tijgerde). Toen kwam hij in het terrotorium van oudste en was hij ineens in haar optiek niet meer de lieve onschuldige baby, maar een lastig broertje dat haar spel verstoorde en aan haar speelgoed kwam.
Nu is zoon dus 1.5 en ik merk dat het nu weer makkelijker wordt, aangezien zoon steeds beter zelf kan spelen en niet continu meer dochter in haar spel verstoort. Soms kunnen ze ook heerlijk samen spelen (en evengoed enorm veel ruzie maken). Ik krijg nu langzaam weer wat tijd voor mezelf en sinds een maand gaat dochter ook elke morgen naar de kleuterschool (hier vanaf 3 jaar) en dat is helemaal zalig. Ik zie het zelfs weer zo zitten dat er een nummer 3 op komst is. Deze keer zal er 2 jaar tussen baby en (nu nog) jongste zitten. Ik ben wel benieuwd hoe 3 kinderen gaat bevallen, maar heb ook weer enorm zin in de babytijd (ik vind de eerste maanden heerlijk, de periode tussen 0.5 en 1.5 jaar vind ik daarentegen best pittig heb ik gemerkt).
De eerste maanden vond ik in tegenstelling tot de meesten juist helemaal niet zwaar. Jongste was een makkelijke baby en sliep meteen vanaf een maand of 2 nog maar 1 x per dag 2 uur, wat dus perfect samenviel met de middagslaap van dochter, zodat ik elke dag 2 uur de handen vrij had. Zwaar begon ik het pas te vinden op het moment dat de jongste mobiel werd (en dat was helaas bij zoon al bij 6.5 maand toen hij de hele kamer door tijgerde). Toen kwam hij in het terrotorium van oudste en was hij ineens in haar optiek niet meer de lieve onschuldige baby, maar een lastig broertje dat haar spel verstoorde en aan haar speelgoed kwam.
Nu is zoon dus 1.5 en ik merk dat het nu weer makkelijker wordt, aangezien zoon steeds beter zelf kan spelen en niet continu meer dochter in haar spel verstoort. Soms kunnen ze ook heerlijk samen spelen (en evengoed enorm veel ruzie maken). Ik krijg nu langzaam weer wat tijd voor mezelf en sinds een maand gaat dochter ook elke morgen naar de kleuterschool (hier vanaf 3 jaar) en dat is helemaal zalig. Ik zie het zelfs weer zo zitten dat er een nummer 3 op komst is. Deze keer zal er 2 jaar tussen baby en (nu nog) jongste zitten. Ik ben wel benieuwd hoe 3 kinderen gaat bevallen, maar heb ook weer enorm zin in de babytijd (ik vind de eerste maanden heerlijk, de periode tussen 0.5 en 1.5 jaar vind ik daarentegen best pittig heb ik gemerkt).
zondag 26 augustus 2007 om 22:15
Op die leeftijd misschien nog niet, maar later toch wel. Voorlopig heb je ze nog wel hoor.
Het valt me op dat iedereen het voornamelijk heeft over de voor en nadelen als ze nog heel klein zijn, maar je 'hebt' ze tot ze 18 zijn ofzo. Hoe kleiner het leeftijdsverschil als ze ouder zijn, hoe groter de kans dat ze samen spelen (hoeft natuurlijk niet). Dat ze dezelfde dingen leuk vinden als je een dagje weggaat, etc. etc.
Tuurlijk is het in het begin druk, maar ik vond het best mee vallen. Hier was 1+1 eerder 1 1/2 dan 3. Maar ik heb wel makkelijke kinderen. Jongste heb ik 16 maanden BV gegeven. Dus daar ook geen problemen. Gelukkig had ik ook makkelijke zwangerschappen, dus ik kon tot het eind nummer 2 nog tillen (in het fietsstoeltje bijv).
Oh ja, het leeftijdsverschil is hier 21 maanden, maar had wat mij betreft nog wel kleiner mogen zijn. Voordeel de eerste tijd met een klein leeftijdsverschil ik ook dat de oudste vaak nog slaapt overdag.
Ik was er ook echt snel weer aan toe, dat komt vanzelf. Als jij er nog niet aan toe bent, dan wacht je gewoon nog even. Maar het kan dus ook ontzettend meevallen.
zondag 26 augustus 2007 om 22:51
De babykriebels voor de tweede...
Ik heb nooit zo van die kriebels gehad. Had na lang twijfelen wel besloten tot 'ja' qua kinderen willen krijgen, maar nog niet wanneer. Van onze eerste werd ik ongepland zwanger, wel ná dat 'ja' dus eigenlijk helemaal goed op die manier. Hoefde ik over het wanneer en wanneer gaan proberen etc niet meer na te denken!
Bij de tweede was het toen wij in onze opwelling onbeschermd vreeën voor het eerst dat ik een beetje de kriebels had. Ik moet toegeven dat ik er een dag vantevoren ook al even aan had gedacht, zo van 'waarom niet nu meteen maar? Het gaat zo goed met onze eerste, doe dan gelijk ook maar nummer twee'. En zoals ik eerder postte was het dus meteen ook raak. Ook helemaal goed voor een persoon als ik, was ik meteen ook weer van het twijfelen af.
Ik ben niet echt een type voor baby's, de echte hulpeloze kleintjes dus, maar vond het wel héééél bijzonder om het twee keer mee te hebben mogen maken. En daar zal het bij blijven, want een derde keer is echt uit den boze. Ons gezin is compleet. Het speelt wellicht ook mee dat wij allebei al 39 zijn. Mijn man is inmiddels gesteriliseerd, het is helemaal goed.
xx lisa.
Ik heb nooit zo van die kriebels gehad. Had na lang twijfelen wel besloten tot 'ja' qua kinderen willen krijgen, maar nog niet wanneer. Van onze eerste werd ik ongepland zwanger, wel ná dat 'ja' dus eigenlijk helemaal goed op die manier. Hoefde ik over het wanneer en wanneer gaan proberen etc niet meer na te denken!
Bij de tweede was het toen wij in onze opwelling onbeschermd vreeën voor het eerst dat ik een beetje de kriebels had. Ik moet toegeven dat ik er een dag vantevoren ook al even aan had gedacht, zo van 'waarom niet nu meteen maar? Het gaat zo goed met onze eerste, doe dan gelijk ook maar nummer twee'. En zoals ik eerder postte was het dus meteen ook raak. Ook helemaal goed voor een persoon als ik, was ik meteen ook weer van het twijfelen af.
Ik ben niet echt een type voor baby's, de echte hulpeloze kleintjes dus, maar vond het wel héééél bijzonder om het twee keer mee te hebben mogen maken. En daar zal het bij blijven, want een derde keer is echt uit den boze. Ons gezin is compleet. Het speelt wellicht ook mee dat wij allebei al 39 zijn. Mijn man is inmiddels gesteriliseerd, het is helemaal goed.
xx lisa.
zondag 26 augustus 2007 om 22:52
Ik heb een tweelingbroer (en minder verschil in leeftijd krijg je niet) en we hebben elkaar de tent uitgevochten van 10 jaar tot 18 jaar zo'n beetje. Met mijn zussen scheel ik 4 en 5 jaar en ook wij hebben elkaar bij tijd en wijle de tent uitgevochten. Sinds onze twintiger jaren zijn we met alle handen op één buik. Dus het kwam wel... maar wat later.
Ik had heel lang geen kriebels voor baby 2, kon me niet vóórstellen dat een tweede net zo leuk en lief zou zijn als nummer 1. Maar 'ineens' waren ze er en moest ik acuut een tweede kind. Kriebels voor 3 heb ik nog niet echt, soms wel, meestal nog niet. Maar ik ben nog jong (29) en heb niet de tijdsdruk van een halverwege-de-dertiger. Gelukkig maar want wat ik al eerder schreef, met nummer 2 hebben we een vrij hectische eerste anderhalf jaar gehad met zijn gezondheid en daar zijn we net een beetje lekker van bijgekomen. Nu willen we gewoon eerst genieten van de rust die dat meebrengt. Dus tussen 2 en 3 zit daarmee automatisch al wat meer tijd.
Ik had heel lang geen kriebels voor baby 2, kon me niet vóórstellen dat een tweede net zo leuk en lief zou zijn als nummer 1. Maar 'ineens' waren ze er en moest ik acuut een tweede kind. Kriebels voor 3 heb ik nog niet echt, soms wel, meestal nog niet. Maar ik ben nog jong (29) en heb niet de tijdsdruk van een halverwege-de-dertiger. Gelukkig maar want wat ik al eerder schreef, met nummer 2 hebben we een vrij hectische eerste anderhalf jaar gehad met zijn gezondheid en daar zijn we net een beetje lekker van bijgekomen. Nu willen we gewoon eerst genieten van de rust die dat meebrengt. Dus tussen 2 en 3 zit daarmee automatisch al wat meer tijd.
zondag 26 augustus 2007 om 22:53
maandag 27 augustus 2007 om 12:33
Ik ben nu 34 weken zwanger en onze oudste is 2 jaar en 7 maanden als de baby er is.
Ik had pas kriebels voor een 2e toen oudste 1,5 jaar was.
Nu ben ik blij dat er straks wat mee leeftijdsverschil tussen zit omdat oudste al best zelfstandig is.
moet het natuurlijk nog wel in de praktijk ondervinden , maar toch.
Ik denk dat ik nu ook jongste ook de aandacht kan geven die hij/zij verdient net als bij de oudste.
Ik wil namelijk door de drukte niet vergeten te genieten wan tze zijn (vind ik) maar zo kort klein.
Het samen spelen zal hier misschien wat langer duren maar daar neem je geen 2e voor vind ik.
Je neemt een 2e voor jezelf en niet voor je oudste kind.
Het hangt ook al van het karakter van het kind en of ze van hetzelfde geslacht zijn ja of nee
Met mijn broertje scheel ik 10 maanden.
(respect voor mijn moeder)
We konden samen goed spelen maar hij hing erg aan mij.
Ik kreeg nauwelijks ruimte en daarom moesten we op de psz en op school ook altijd in aparte klassen.
Ondanks dat we het samen goed konden vinden heeft het dus ook nadelen.
Ik vind dat je zelf toe moet zijn aan een 2e en dat je het niet moet laten afhangen van het evt, leeftijds verschil.
Als je er klaar voor bent moet je het doen en anders nog ff wachten.
Voor je het weet zijn ze groot en is een leeftijdsverschil van 3 jaar al niets meer in verhouing met de babytijd.
Groetjes Catnip
Ik had pas kriebels voor een 2e toen oudste 1,5 jaar was.
Nu ben ik blij dat er straks wat mee leeftijdsverschil tussen zit omdat oudste al best zelfstandig is.
moet het natuurlijk nog wel in de praktijk ondervinden , maar toch.
Ik denk dat ik nu ook jongste ook de aandacht kan geven die hij/zij verdient net als bij de oudste.
Ik wil namelijk door de drukte niet vergeten te genieten wan tze zijn (vind ik) maar zo kort klein.
Het samen spelen zal hier misschien wat langer duren maar daar neem je geen 2e voor vind ik.
Je neemt een 2e voor jezelf en niet voor je oudste kind.
Het hangt ook al van het karakter van het kind en of ze van hetzelfde geslacht zijn ja of nee
Met mijn broertje scheel ik 10 maanden.
(respect voor mijn moeder)
We konden samen goed spelen maar hij hing erg aan mij.
Ik kreeg nauwelijks ruimte en daarom moesten we op de psz en op school ook altijd in aparte klassen.
Ondanks dat we het samen goed konden vinden heeft het dus ook nadelen.
Ik vind dat je zelf toe moet zijn aan een 2e en dat je het niet moet laten afhangen van het evt, leeftijds verschil.
Als je er klaar voor bent moet je het doen en anders nog ff wachten.
Voor je het weet zijn ze groot en is een leeftijdsverschil van 3 jaar al niets meer in verhouing met de babytijd.
Groetjes Catnip
maandag 27 augustus 2007 om 13:25
Het leven met meer kinderen is de eerste jaren ècht wel anders dan met 1 kind, vind ik! De oudste was nog geen jaar toen nr. 2 en 3 werden geboren, en toen is mijn leven toch echt radicaal veranderd! Zeker nu ik er op terugkijk (ze zijn nu bijna 4 en 3). Alles heeft de eerste jaren in het teken van de kinderen gestaan. Eén kind neem je bijvoorbeeld gemakkelijk mee naar een vriendin, maar met meer kinderen doe je dat toch minder snel (vind er echt weinig aan: ben dan alleen maar achter mijn eigen kinderen aan het aanrennen). Ik lees vaak dat mensen zeggen dat er geen verschil is tussen 1 en 2 kinderen. Daar ben ik het echt niet mee eens. Gisteren was de oudste een dagje naar oma, dan merk ik echt een hemelsbreed verschil in huis tussen 3 en 2 kinderen om je heen: alles verloopt net een stukje vlotter: met de auto weg (kinderen inladen), naar bed brengen, eten...
Dus... stel je erop in dat je de eerste jaren vooral met de kinderen bezig bent! Ik heb daar onwijs van genoten, maar druk was he tsoms wel!
De dingen waar jij vragen over hebt (b.v de oudste tillen als je zwanger bent), daar zou ik me niet al te veel zorgen over maken: die kan dan al lang en breed zelf lopen! En de oudste bij ons is voor mijn gevoel niets te kort gekomen: zeker in het begin slaapt een baby veel, en blijft er meer dan genoeg tijd over om samen met de oudste boekjes te lezen en spelletjes te doen.
Ik ben na de geboorte van de tweeling 28 uur blijven werken. Werk is een rustmoment in de week voor mij!
Succes met je keuze!
Dus... stel je erop in dat je de eerste jaren vooral met de kinderen bezig bent! Ik heb daar onwijs van genoten, maar druk was he tsoms wel!
De dingen waar jij vragen over hebt (b.v de oudste tillen als je zwanger bent), daar zou ik me niet al te veel zorgen over maken: die kan dan al lang en breed zelf lopen! En de oudste bij ons is voor mijn gevoel niets te kort gekomen: zeker in het begin slaapt een baby veel, en blijft er meer dan genoeg tijd over om samen met de oudste boekjes te lezen en spelletjes te doen.
Ik ben na de geboorte van de tweeling 28 uur blijven werken. Werk is een rustmoment in de week voor mij!
Succes met je keuze!
