Kinderen
alle pijlers
Hou je van al je kinderen evenveel of heb je voorkeur?
maandag 14 januari 2008 om 14:14
Wat ik me laatst afvroeg is het volgende. Ik ben helemaal gelukkig met mijn zoontje van 3 maanden. In de toekomst hoop ik nog minstens een kind erbij te krijgen, maar ik kan me op dit moment bijna niet voorstellen dat ik nóg een keer zo ontzettend veel van een kind kan houden. 
Is het nou zo dat, indien je meerdere kinderen hebt, je van alle kinderen evenveel houdt? Of heb je een (nooit naar voren gebrachte) voorkeur voor een van hen? Alle kinderen hebben natuurlijk zo hun eigen persoonlijkheid dat erg van elkaar af kan wijken. Ik kan me ook niet voorstellen dat, als het zo is, je het aan je kinderen laat merken. Ik heb zelf nooit gemerkt of mijn ouders met mij of juist mijn broer nét iets meer hebben/hadden. (Mocht dit zo het geval zijn, wil ik het ook niet weten hoor.)
Misschien is het zo dat dat voor elk persoon anders is of heeft de vraag juist een heel voor de hand liggend antwoord van 'natuurlijk hou je van al je kinderen evenveel wat ze ook uitspoken', maar ik ben toch benieuwd hoe anderen dit ervaren.
Is het nou zo dat, indien je meerdere kinderen hebt, je van alle kinderen evenveel houdt? Of heb je een (nooit naar voren gebrachte) voorkeur voor een van hen? Alle kinderen hebben natuurlijk zo hun eigen persoonlijkheid dat erg van elkaar af kan wijken. Ik kan me ook niet voorstellen dat, als het zo is, je het aan je kinderen laat merken. Ik heb zelf nooit gemerkt of mijn ouders met mij of juist mijn broer nét iets meer hebben/hadden. (Mocht dit zo het geval zijn, wil ik het ook niet weten hoor.)
Misschien is het zo dat dat voor elk persoon anders is of heeft de vraag juist een heel voor de hand liggend antwoord van 'natuurlijk hou je van al je kinderen evenveel wat ze ook uitspoken', maar ik ben toch benieuwd hoe anderen dit ervaren.
maandag 14 januari 2008 om 14:24
Ik heb er twee. Hou van allebei even veel. Vind wel andere dingen aan ze leuk en lastig. Omdat ze natuurlijk niet het zelfde zijn en/of het zelfde reageren.
Wees gerust, mocht er ooit een tweede komen dan zul je verbaasd zijn over het feit dat liefde zich kan delen tot in het oneindige zonder minder te worden!
Wees gerust, mocht er ooit een tweede komen dan zul je verbaasd zijn over het feit dat liefde zich kan delen tot in het oneindige zonder minder te worden!
maandag 14 januari 2008 om 14:32
Haha, wat een leuke vraag.
Ik vraag het mij regelmatig af bij mijn poezeke!
Ik wil graag een tweede en een derde etc. maar dan moet ze me delen, en dat vind ik zielig!!
Ik heb zelf geen kinderen, maar volgens mij geldt wat Toet schreef wel degelijk voor mijn moeder, met haar 4 kinderen. Ik heb als oudste nog nooit gemerkt dat ze opeens minder liefde of zelfs minder aandacht voor me had.
Ik vraag het mij regelmatig af bij mijn poezeke!
Ik wil graag een tweede en een derde etc. maar dan moet ze me delen, en dat vind ik zielig!!
Ik heb zelf geen kinderen, maar volgens mij geldt wat Toet schreef wel degelijk voor mijn moeder, met haar 4 kinderen. Ik heb als oudste nog nooit gemerkt dat ze opeens minder liefde of zelfs minder aandacht voor me had.
maandag 14 januari 2008 om 14:33
Ik heb 3 kinderen van 21, 19 en 14. Ik hou van alledrie evenveel maar anders. De middelste lijkt qua karakter op mij, ik herken veel van zijn gedrag kan vaak voorspellen hoe hij gaat reageren en daarom hou ik van hem. De oudste lijkt op haar vader, maar kan ik minder goed begrijpen maar het is zo'n ontzettend leuke meid en daarom hou ik van haar. De oudste twee zijn heel sociaal en hebben veel vrienden daarom hou ik van hun
De jongste is anders dan anderen, maakt moeilijk vrienden en kan daar zo verdrietig om zijn, maar hij is heel origineel in zijn denken en creatief en daarom hou ik van hem.
Met ieder kind dat je krijgt, krijg je ook weer meer liefde om door te geven, Het wordt alleen maar meer, nooit minder.
De jongste is anders dan anderen, maakt moeilijk vrienden en kan daar zo verdrietig om zijn, maar hij is heel origineel in zijn denken en creatief en daarom hou ik van hem.
Met ieder kind dat je krijgt, krijg je ook weer meer liefde om door te geven, Het wordt alleen maar meer, nooit minder.
maandag 14 januari 2008 om 15:01
Hallo,
Dat vraag had ik ook mijzelf gesteld toen we een tweede wilden. En jahoor, het kan. Ik heb een voorkeur voor mijn jongste, maar omdat onze karakters beter met elkaar passen. Mijn zoon is veel liever dan mijn dochter, maar we hebben vaak confrontaties. Ik voel me heel erg schuldig elke keer dat ik boos op hem ben, vooral als ik weet dat ik anders op mijn dochter gereageerd zou hebben.
Dat vraag had ik ook mijzelf gesteld toen we een tweede wilden. En jahoor, het kan. Ik heb een voorkeur voor mijn jongste, maar omdat onze karakters beter met elkaar passen. Mijn zoon is veel liever dan mijn dochter, maar we hebben vaak confrontaties. Ik voel me heel erg schuldig elke keer dat ik boos op hem ben, vooral als ik weet dat ik anders op mijn dochter gereageerd zou hebben.
maandag 14 januari 2008 om 15:10
Ik heb er drie, ze zijn nu 10 jaar, 8 jaar en één van 10 maanden.
Ik was stapelgek op mijn zoon, zo gek dat ik dolgraag nog een kindje wilde. Maar kon me toen ook niet voorstellen dat ik evenveel van een tweede zou gaan houden. wat bleek? Ik kreeg een griet die zoveel makkelijker is dan mijn oudste, het knuffelt en speelt heel lief, luistert (over het algemeen) goed naar me. Heerlijk kind, wij zijn echt twee handen op 1 buik.
Het vervelende is dat mijn zoon dat natuurlijk ook ziet. Maar omdat hij niet van nature naar mij toe komt (hij is nog autistisch ook) lijkt het alsof ik minder van hem houd. Maar dat ik niet zo. Ik houd zielsveel van hem. Maar hij is moeilijker in de omgang, moet veel vaker boos op hem worden en dat is niet leuk. Natuurlijk leg ik dat hem uit, ook dat hij altijd met mij mag knuffelen, maar dat hij dat zelf niet wilt. Hij heeft een betere relatie met zijn vader (gelukkig) en dat leg ik hem dan ook uit.
Mijn derde dochter is weer heel anders en ook van haar houd ik zielsveel, maar ze kan nooit de plaats in nemen van mijn eerste dochter (mijn tweede kind dus) omdat wij een 'setje' zijn zeg maar.
Dus ja, ik houd van iedereen (bijna *) evenveel, maar op een andere manier.
(* bijna ja, want ik vind het niet leuk om toe te geven, maar mijn tweede kind daar houd ik ietsjes meer van, maar dat is ook omdat wij zoveel op elkaar lijken, zijn ook nog beide boogschutter, zij lijkt het meest qua uiterlijk op mij, is het rustigst, gewoon een hele lieve griet dus makkelijker om van te houden....shit, probeer ik het nog goed te praten ook )
Ik was stapelgek op mijn zoon, zo gek dat ik dolgraag nog een kindje wilde. Maar kon me toen ook niet voorstellen dat ik evenveel van een tweede zou gaan houden. wat bleek? Ik kreeg een griet die zoveel makkelijker is dan mijn oudste, het knuffelt en speelt heel lief, luistert (over het algemeen) goed naar me. Heerlijk kind, wij zijn echt twee handen op 1 buik.
Het vervelende is dat mijn zoon dat natuurlijk ook ziet. Maar omdat hij niet van nature naar mij toe komt (hij is nog autistisch ook) lijkt het alsof ik minder van hem houd. Maar dat ik niet zo. Ik houd zielsveel van hem. Maar hij is moeilijker in de omgang, moet veel vaker boos op hem worden en dat is niet leuk. Natuurlijk leg ik dat hem uit, ook dat hij altijd met mij mag knuffelen, maar dat hij dat zelf niet wilt. Hij heeft een betere relatie met zijn vader (gelukkig) en dat leg ik hem dan ook uit.
Mijn derde dochter is weer heel anders en ook van haar houd ik zielsveel, maar ze kan nooit de plaats in nemen van mijn eerste dochter (mijn tweede kind dus) omdat wij een 'setje' zijn zeg maar.
Dus ja, ik houd van iedereen (bijna *) evenveel, maar op een andere manier.
(* bijna ja, want ik vind het niet leuk om toe te geven, maar mijn tweede kind daar houd ik ietsjes meer van, maar dat is ook omdat wij zoveel op elkaar lijken, zijn ook nog beide boogschutter, zij lijkt het meest qua uiterlijk op mij, is het rustigst, gewoon een hele lieve griet dus makkelijker om van te houden....shit, probeer ik het nog goed te praten ook )
maandag 14 januari 2008 om 15:27
Ja, ik houd van mijn beide kinderen evenveel. Het leek zelfs wel of ik bij de geboorte van mijn zoon ook nóg meer ging houden van mijn dochter en man. Alsof liefde alleen maar meer wordt, ofzo. Heel raar, maar wel fijn 
Het is wel zo dat ik bepaalde activiteiten liever met de één of de ander doe. Maar dat is denk ik meer het leeftijdsverschil.
Het is wel zo dat ik bepaalde activiteiten liever met de één of de ander doe. Maar dat is denk ik meer het leeftijdsverschil.
Later is nu
maandag 14 januari 2008 om 15:31
Ik kan me voorstellen dat dat heel moeilijk is, maar ik denk dat het logisch is.
Als kinderen heel verschillend zijn.... Nee, lat ik het zo stellen; als je twee willekeurige mensen naast elkaar zet, ook met een verschillende persoonlijkheid, dan zul je ook met de ene persoon meer hebben dan met de andere. Dat klinkt als een cru vergelijking, maar ook kinderen hebben een verschillende persoonlijkheid, en dan kan het ene kind je meer liggen dan het andere.
Ik ben dan geen moeder, alleen tante, en ik zie het ook bij mijn neefje en nichtje: hoewel ik van allebei zielsveel hou, merk ik toch dat ik iets meer heb met neefje.... Om de doodsimpele reden; hij heeft een liever karakter, is makkelijker in de omgang, altijd vrolijk. Zijn zus is ook een geweldig kind, maar die is wel wat moeilijker in de omgang. Zit wat moeilijker in elkaar.
Ik zal niet zeggen dat ik van de een meer houdt dan van de ander, maar wel dat je band anders is. Dat je voor de een andere gevoelens hebt dan voor de ander. En dat is maar hoe je het omschrijft. Is dat meer van een kind houden?
Ik weet het niet.
En is net iets meer van het ene kind houden, persé slecht? Ik bedoel; als je van allebei je kinderen ontzettend veel houdt.... en je hebt nét een beetje meer affiniteit met je ene kind... Is dat persé slecht? Is dat niet heeeel menselijk?
Zolang je dat je kinderen niet laat merken, ze gelijk behandelt, denk ik dat het geen probleem is.
Als kinderen heel verschillend zijn.... Nee, lat ik het zo stellen; als je twee willekeurige mensen naast elkaar zet, ook met een verschillende persoonlijkheid, dan zul je ook met de ene persoon meer hebben dan met de andere. Dat klinkt als een cru vergelijking, maar ook kinderen hebben een verschillende persoonlijkheid, en dan kan het ene kind je meer liggen dan het andere.
Ik ben dan geen moeder, alleen tante, en ik zie het ook bij mijn neefje en nichtje: hoewel ik van allebei zielsveel hou, merk ik toch dat ik iets meer heb met neefje.... Om de doodsimpele reden; hij heeft een liever karakter, is makkelijker in de omgang, altijd vrolijk. Zijn zus is ook een geweldig kind, maar die is wel wat moeilijker in de omgang. Zit wat moeilijker in elkaar.
Ik zal niet zeggen dat ik van de een meer houdt dan van de ander, maar wel dat je band anders is. Dat je voor de een andere gevoelens hebt dan voor de ander. En dat is maar hoe je het omschrijft. Is dat meer van een kind houden?
Ik weet het niet.
En is net iets meer van het ene kind houden, persé slecht? Ik bedoel; als je van allebei je kinderen ontzettend veel houdt.... en je hebt nét een beetje meer affiniteit met je ene kind... Is dat persé slecht? Is dat niet heeeel menselijk?
Zolang je dat je kinderen niet laat merken, ze gelijk behandelt, denk ik dat het geen probleem is.
668, the neighbour of the Beast
maandag 14 januari 2008 om 15:40
Swinta, ik kan niet zeggen dat het bij mij andersom is, maar toch voelt het soms een klein beetje zo. Zoon is net als de jouwe licht autistisch maar ik heb zo'n band met hem (ook moet ik regelmatig boos op hem worden, dat wil zeggen; corrigeren). Hij is echt mijn grote knul waar ik intens van houd. Hij is op de normale manier geboren en dat vond/vind ik heerlijk; ik weet het nog zo goed hoe het was.
Dochter is een klein engeltje, lief, makkelijk, rustig en een plaatje om te zien. Ik ben helemaal stapeldol op haar maar wie ze echt is, daar moet ik nog achter zien te komen. Het is met haar meer dat ik denk "Hoort dat schattige lieve baby'tje echt bij ons?" Ten opzichte van haar overheerst de verwondering vooral nog. (jaren op gewacht, en de bevalling liep uit op een spoedkeizersnee wat ik vreselijk jammer vond maar wat vooral ik emotioneel gezien lastig vond). Maar ik ben er zeker van dat het intense contact, het echte houden van, ondanks de minder leuke karaktertrekjes die ook zij ongetwijfeld zal hebben, in de loop van de jaren net zo zal toenemen als bij zoon.
Ik denk dat het ook gewoon komt doordat het krijgen van een eerste kind zo ontzettend ingrijpend is. Dat hele intense gevoel heb ik bij dochter nog niet zo gehad; mijn handen staan er nu naar en ik ken het kunstje van het verzorgen al. Mijn leven is niet meer zo op zijn kop komen te staan als destijds bij zoon.
Dochter is een klein engeltje, lief, makkelijk, rustig en een plaatje om te zien. Ik ben helemaal stapeldol op haar maar wie ze echt is, daar moet ik nog achter zien te komen. Het is met haar meer dat ik denk "Hoort dat schattige lieve baby'tje echt bij ons?" Ten opzichte van haar overheerst de verwondering vooral nog. (jaren op gewacht, en de bevalling liep uit op een spoedkeizersnee wat ik vreselijk jammer vond maar wat vooral ik emotioneel gezien lastig vond). Maar ik ben er zeker van dat het intense contact, het echte houden van, ondanks de minder leuke karaktertrekjes die ook zij ongetwijfeld zal hebben, in de loop van de jaren net zo zal toenemen als bij zoon.
Ik denk dat het ook gewoon komt doordat het krijgen van een eerste kind zo ontzettend ingrijpend is. Dat hele intense gevoel heb ik bij dochter nog niet zo gehad; mijn handen staan er nu naar en ik ken het kunstje van het verzorgen al. Mijn leven is niet meer zo op zijn kop komen te staan als destijds bij zoon.
maandag 14 januari 2008 om 16:09
Ik heb er drie en ervaar het alsvolgt:
Je eerstgeborene, dat blijft speciaal. Hij was degene die een moeder van me maakte. Het ongeloof dat er zo'n heel mensje uit je lijf is gekomen overheerst en dat gevoel krijg je met de volgende kinderen niet meer.
Bij ons is nr. 1 een heel druk kind en is daarom 5 jaar lang enigskind geweest, onze hele wereld draaide om hem.
Toen kwam nr. 2. Deze leek in eerste instantie veel makkelijker (rustiger) maar heeft een complex karaktertje. Ik begrijp hem zo goed want hij lijkt op mij terwijl nr. 1 op man lijkt (qua karakter). Nr. 2 is echt "mijn" zoon met al z'n nukken en grillen. Dus ik hou ook van hem zielsveel.
Daarna een miskraam gekregen, ook dat kindje heeft een plaatsje in m'n hart.
En dan nr. 3, mijn zonnestraaltje, m'n allessie. Nooit vergeet ik het moment bij de echo-mevrouw die vertelde dat er een meisje aankwam, een MEISJE, mijn god, wie had dat ooit gedacht!!!! Nog krijg ik tranen in m'n ogen als ik er aan denk en elke dag dat ik wakker word, ben ik zo dankbaar dat ik haar ook nog mocht krijgen. Ja, ik kan rustig zeggen dat ik van al m'n kinderen evenveel hou!!!!
Je eerstgeborene, dat blijft speciaal. Hij was degene die een moeder van me maakte. Het ongeloof dat er zo'n heel mensje uit je lijf is gekomen overheerst en dat gevoel krijg je met de volgende kinderen niet meer.
Bij ons is nr. 1 een heel druk kind en is daarom 5 jaar lang enigskind geweest, onze hele wereld draaide om hem.
Toen kwam nr. 2. Deze leek in eerste instantie veel makkelijker (rustiger) maar heeft een complex karaktertje. Ik begrijp hem zo goed want hij lijkt op mij terwijl nr. 1 op man lijkt (qua karakter). Nr. 2 is echt "mijn" zoon met al z'n nukken en grillen. Dus ik hou ook van hem zielsveel.
Daarna een miskraam gekregen, ook dat kindje heeft een plaatsje in m'n hart.
En dan nr. 3, mijn zonnestraaltje, m'n allessie. Nooit vergeet ik het moment bij de echo-mevrouw die vertelde dat er een meisje aankwam, een MEISJE, mijn god, wie had dat ooit gedacht!!!! Nog krijg ik tranen in m'n ogen als ik er aan denk en elke dag dat ik wakker word, ben ik zo dankbaar dat ik haar ook nog mocht krijgen. Ja, ik kan rustig zeggen dat ik van al m'n kinderen evenveel hou!!!!
maandag 14 januari 2008 om 16:11
Ik vind het knap van de mensen die een voorkeur hebben, dat ze dat ook zeggen. Net wat Swinta zegt, het is niet echt leuk om hardop te zeggen. Ik kan me voorstellen dat je je daar schuldig over kunt voelen (net even wat anders, maar ik voelde me altijd schuldig om het feit dat van mijn twee katten de een net even iets meer mijn voorkeur had dan de ander. Dat vond ik dan niet eerlijk tegenover de ander, maar ja, wat je voelt dat voel je nou eenmaal...). Maar aan de andere kant als een kind inderdaad niks merkt van het feit dat je meer met de ander hebt of het andere kind heeft juist meer met de vader, zal het daar weinig vervelends van ondervinden.
Het wordt al een aantal keer ook mooi verwoord, als het kind zich maar geliefd voelt en dat je bij elk kind dat je krijgt meer liefde krijgt om door te geven, dat het zich deelt enz.
Het wordt al een aantal keer ook mooi verwoord, als het kind zich maar geliefd voelt en dat je bij elk kind dat je krijgt meer liefde krijgt om door te geven, dat het zich deelt enz.
maandag 14 januari 2008 om 16:16
Wat een goeie vraag, en ik kan hem niet beantwoorden want ik ben helemaal geen moeder. Mijn moeder zelf is opgevoed door twee mensen die overduidelijk meer van haar zusje hielden, en dat heeft haar heel veel pijn gedaan. Daarom ben ik ook enig kind, zij had precies diezelfde angst als TO maar dan begrijpelijkerwijs maal 1000. Ik vind dat heel erg erg, dat dit voorkomt, en nee, niet zoals bij Swinta, die houdt van al haar kinderen heeeel veel. Mijn moeder kreeg echt het gevoel er bij te hangen, hooguit getolereerd te worden. Vreselijk lijkt me dat!
maandag 14 januari 2008 om 16:23
Het zijn eigenlijk twee vragen: "hou je van allebei je kinderen evenveel?" en "heb je een voorkeur?"
Ik hou van allebei mijn meiden even veel. Ongelovelijk dat er zoveel liefde in een mens zit.
Ik heb wel een beetje een voorkeur voor de jongste, omdat ik haar beter snap en ze gewoon een makkelijk grietje is. Ze lijkt het meeste op mij als kind, ik denk dat ik haar daarom makkelijker begrijp dat de oudste. Die is wat zwaarmoediger en toont minder initiatief. En dat zijn nou net de eigenschappen die ik moeilijk vind in een ander. Ze is gelukkig wel erg lief. Compenseert de downsides ruim voldoende.
Ik hou van allebei mijn meiden even veel. Ongelovelijk dat er zoveel liefde in een mens zit.
Ik heb wel een beetje een voorkeur voor de jongste, omdat ik haar beter snap en ze gewoon een makkelijk grietje is. Ze lijkt het meeste op mij als kind, ik denk dat ik haar daarom makkelijker begrijp dat de oudste. Die is wat zwaarmoediger en toont minder initiatief. En dat zijn nou net de eigenschappen die ik moeilijk vind in een ander. Ze is gelukkig wel erg lief. Compenseert de downsides ruim voldoende.
maandag 14 januari 2008 om 16:52
maandag 14 januari 2008 om 17:36
Ik houd van beide evenveel. Maar dat heeft bij mij wel moeten groeien. De eerste had een hartafwijking en wat hééft hij gevochten. Alleen al daarom houd ik zielsveel van hem. Van de tweede hield ik ook meteen veel, maar niet zo veel als van mijn zoon. Ze huilde bovendien veel in het begin, in tegenstelling tot mijn zoon die de makkelijkste baby allertijden was. Pas nu, na een jaar, is de liefde voor dochter net zo groot als voor mijn zoon. Maar dat heeft dus echt moeten groeien. Ik denk dat als ik eerder de oorzaak van het huilen had geweten en we dus minder lang getobt hadden, het gevoel voor haar ook sneller was gegroeid. Ik heb echt wel eens gedacht 'had ik het maar bij één gelaten'.
Maar nu, nu houd ik van beiden heel heel heel veel.
Maar nu, nu houd ik van beiden heel heel heel veel.
maandag 14 januari 2008 om 18:54
Haha Joepie, mijn moeder had het ook. Ze heeft 6 jaar gewacht met opnieuw zwanger worden want ze geloofde absoluut niet dat ze van nog een kind ook zoveel zou kunnen houden als dat ze van mij hield.
Voor de geboorte heeft ze mijn vader nog laten beloven dat hij dan maar extra lief tegen het tweede kindje moest zijn als zij er niet zoveel van zou kunnen houden
. Het is allemaal goed gekomen.
Ik heb twee zussen en heb echt nooit iets van voorkeur gemerkt.
Voor de geboorte heeft ze mijn vader nog laten beloven dat hij dan maar extra lief tegen het tweede kindje moest zijn als zij er niet zoveel van zou kunnen houden
. Het is allemaal goed gekomen.Ik heb twee zussen en heb echt nooit iets van voorkeur gemerkt.
maandag 14 januari 2008 om 19:34
Best lastig om te lezen dat veel mensen toch een voorkeur hebben.
Ik ben nu 8 weken zwanger van de tweede en ik voel me daar vaak best schuldig over. Schuldig naar mijn meisje omdat ik dan mijn aandacht moet verdelen en schuldig naar de nieuwe baby omdat ik me niet voor kan stellen dat ik van hem of haar net zoveel kan houden.
Mijn dochter is echt met recht mijn dochter. Als ik foto's van mezelf van vroeger zie is het net of ik naar foto's van haar kijk en ook qua karakter lijkt ze erg op mij al is ze iets pittiger, wat dan weer van manlief komt.
Juist omdat ze zo op mij lijkt voel ik een hele sterke band met haar.
Ik heb geen idee hoe dat gaat als de tweede er is. Zeker nu ik hoor dat moeders toch vaak een voorkeur hebben vind ik dat best een eng idee.
Het is wel fijn om te horen dat de hoeveelheid liefde oneindig is en dat er voor elk kind weer net zoveel ruimte in je hart is.
Ik ben nu 8 weken zwanger van de tweede en ik voel me daar vaak best schuldig over. Schuldig naar mijn meisje omdat ik dan mijn aandacht moet verdelen en schuldig naar de nieuwe baby omdat ik me niet voor kan stellen dat ik van hem of haar net zoveel kan houden.
Mijn dochter is echt met recht mijn dochter. Als ik foto's van mezelf van vroeger zie is het net of ik naar foto's van haar kijk en ook qua karakter lijkt ze erg op mij al is ze iets pittiger, wat dan weer van manlief komt.
Juist omdat ze zo op mij lijkt voel ik een hele sterke band met haar.
Ik heb geen idee hoe dat gaat als de tweede er is. Zeker nu ik hoor dat moeders toch vaak een voorkeur hebben vind ik dat best een eng idee.
Het is wel fijn om te horen dat de hoeveelheid liefde oneindig is en dat er voor elk kind weer net zoveel ruimte in je hart is.
