Iris

Ik kwam deze tegen en moest even aan jullie denken:



"Moederliefde is de brandstof die gewone mensen de kracht geeft het onmogelijke te doen."



En dat geldt ook voor vaders natuurlijk.

Hey Zoyla,



Wees verstandig en aanvaard alle hulp die aangeboden krijgt! Het is te veel voor 1 mens (of 1 gezin) alleen, ok?



Dit zal een lang proces worden en je hebt er niets aan wanneer je nu al uitgeblust bent, Iris heeft je ook in de toekomst nodig. Dat kan inhouden dat je nu 'egoïstisch' moet zijn en tijd voor je zelf in moet bouwen, anders hou je het niet vol. (geldt ook voor je man). Bijslapen, eventueel een afreageersport (hardlopen), gesprekken met iemand, sauna whatever.



Zodra je weer een beetje bij bent (ik heb een tijdje terug bijna een week bij mijn dochtertje in het ziekenhuis gebivakkeerd en vond dat al slopend...en was een halve zombie) ga je het volgende doen:



- Stukje van Lindy lezen over de verschillende verlofmogelijkheden en open de dialoog met je man's werkgever. (Je bent nu duidelijk over the piss... verzamel informatie *and stay calm*)



- Kijk eens waar je verder praktische hulp kunt krijgen. Er zijn -tig vrijwilligers (Rode Kruis, kerk, welke info heeft het ziekenhuis, thuiszorg, ouders van school).



- Kijk eens waar je wat mentale ondersteuning kunt krijgen (face to face is toch anders dan het forum).



- Bedenk wat je verder uit handen kunt / wilt geven.

Eet je wel elke dag gezond? Misschien kun je wel eens met de buren eten, of willen ze voor je koken?

Speelmiddag in het weekend bij andere kinderen van Rosa's school?



- Zijn er nog dingen die je nodig hebt:

Zoals sommigen al aanboden: kleding voor jullie. Maar er zullen zat mensen zijn die nog ergens een cadeaubon voor het een of ander hebben liggen, daar hebben jullie wellicht ook wat aan (drogist, boekenbon, Irischeque, speelgoedzaak etc).



- Denk nog eens goed na over die stichting.

* auto, als jullie er met de werkgever niet uitkomen

* kun je hiermee die 30% teruggang in inkomen niet opvangen?

(en inderdaad dat toiletaanbod, gewoon doen!)

Man oh man, wat een ellende. Kom maar op met dat rekeningnummer, voel me zo machteloos dat ik gewoon iets wil dóen. Geld storten, cadeaubonnen, kleding, of wat dan ook maar nodig is, sturen (bij wie kan ik het adres navragen?). We hebben met z'n allen zoveel wat Zoyla zo goed zou kunnen gebruiken. Oh, en ik snap de trots en misschien de schaamte om iets aan te willen nemen heel goed, maar het zou het allemaal een ietsjepietsje minder moeilijk maken.

Sorry voor gisteren hoor mensen. Jezus. Hoe shit hebben we ons gevoeld toen. Maar het is een nieuwe dag. We hebben onszelf weer bijelkaar geraapt en het gaat wel weer. Alleen met Iris gaat het erg slecht. Ook met de andere kindjes gaat het niet goed. Roos heeft nachtmerries, slaapt bagger, is voor dag en douw op en gilt dan de hele buurt wakker. Ze is dwars, boos, hysterisch met tijd en wijl. Myrdin is ook oververmoeid. Komt ook niet aan slapen toe. Kortom het is een gekkenhuis hier op het moment.

Iris heeft ook extreme last van hoofdpijn aanvallen. Ziet dan helemaal dubbel en lichtflitsen zegt ze. En ze is bang gek te worden. Ze is wartaal aan het uitslaan, praat met dubbele tong, en is helemaal de weg kwijt. Ze zegt tegen een verpleegster als die zich wil voorstellen; blub ik ben een vis...

En zingt de hele dag, achterelkaar: pappegaaitje leef je nog?

Heb is echt eng, je kind zo raar te zien doen. Net of haar hersenpan dolgedraaid is.

Affijn, we zijn dus weer eens nét terug uit het ziekenhuis. Vanmorgen 8 uur de deur uit gegaan. Het ging wel okee verder. Standaard kuren. Ze is wel giga misselijk, dus net is machtiging van de dietise de deur uit gegaan voor dieetvoeding.

Ook kan ze maar niet slapen. Het is de hele tijd zo druk in haar hoofd zegt ze. Haar slapen bonzen. Ze is om 12 uur snachts nog klaar wakker. En overdag kan ze d'r ogen niet open houden, en toch valt ze niet in slaap...en ze heeft het nu juist ZO nodig...

Lieve meiden, ik weet verder niet wat ik moet zeggen. Die stichting, ik schaam me er gewoon voor weet je. Het zou niet nodig moeten zijn en ik kan toch niets terug doen. Dus we proberen het echt liever zelf. Geen idee hoe, maar er moet toch een mogelijkheid zijn?

Het toilet, daar is al wat voor geregeld. We betalen het wel zelf, maar dan in termijnen. Nou ja, lang verhaal.

Ik ga even wat eten. En jullie zijn lief *;

X

Zoyla, ik begrijp je schaamte maar het is nergens voor nodig!

Het is geen liefdadigheid oid, het is gewoon nodig!



Als jij iemand zou kennen die het nodig had, zou je het toch ook doen?



Ik denk dat er geen tegenspraak meer geduld wordt hier :D We gaan gewoon een stichting opzetten en dan is er maar vast een reservepotje. Misschien heb je het straks nog harder nodig en dan is het er maar vast!



En ook als mensen kleding oid aanbieden: je niet schuldig voelen, anders gooien ze het mss weg of vangt het stof op zolder!



*;

Mss. een domme opmerking, maar is een stichting opzetten niet heel omslachtig? En duur? Is het niet veel sneller en makkelijker om gewoon een rekening te openen ofzo?



En Zoy: natuurlijk zit je er wel eens even helemaal door en dan mag je best ff stressmiepen. Gelukkig kun je hier je ei kwijt en heb je dan de volgende dag weer moed om verder te gaan. sterkte weer! *;

Lieve Zoyla,



Wat een ellende... Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen...



Ik begrijp je trots en dat je zegt: "Het zou niet nodig hoeven zijn" maar het is WEL NODIG en dat is niet jullie schuld, dit is niemands schuld. Dit is gewoon een rot situatie ( understatement) waar niemand om gevraagd heeft en wij willen gewoon graag HELPEN! 



Maar het blijt jou keus natuurlijk... Sterkte in ieder geval... *;

Mss. een domme opmerking, maar is een stichting opzetten niet heel omslachtig? En duur? Is het niet veel sneller en makkelijker om gewoon een rekening te openen ofzo?

Het zou heel duur en omslachtig kunnen zijn, maar ik ben het aan het regelen en hoef daar geen geld voor (ben zelf jurist en heb de juiste contacten). Als jullie liever een rekeningnummer willen openen, vind ik dat ook helemaal prima, dan stort ik gewoon een bedrag. Mijn redenatie om het wat formeler aan te pakken is dat ik geen rekening op mijn naam wil openen (op naam van Hulp voor Iris! Of Steun KiKa! of iets dergelijks kan immers niet zonder inschrijving KvK), met het risico dat er later gedonder om geld ontstaat.



Maar nogmaals: ik ken Zoyla helemaal niet en heb er geen enkel belang bij om dit naar mij toe te trekken, als iemand zich geroepen voelt een rekeningnummer te openen zonder formele rompslomp en bereid is het beheer van dat rekeningnummer op zich te nemen, dan vind ik dat uiteraard helemaal fijn!

Zoyla, dikke, dikke *; voor jou en je man.



Clairy, jullie ook een knuffel.

Ja muts, fijn dat je zo dankbaar bent maarreh... ZEG NOU WAT IK KAN DOEN! :P

Wat voor maat heeft Myrdin? Want als ik het goed heb staat er op zolder nog een vuilniszak vol kledij voor hem! Heb laatst Damian zijn kast uitgeruimd, die gnoom is alweer overal uitgegroeid, zitten hele leuke dingetjes tussen!

Volgens mij is het maat 104 als ik me goed herinner. Maar wat voor maat heeft hij, dan ga ik even kijken!

En als ie een andere maat heeft dan regel ik zó andere kleren voor hem in de maat die hij heeft! Dat is geen probleem! Ik heb zoveel vriendinnen met kids, dat is zo geregeld!



En die dag naar jou toekomen om je te helpen is ook serieus!

Ik bedoel, Dani is alweer twee maanden, ik voel me inmiddels alweer helemaal toppie, alsof ik nooit zwanger ben geweest!

Dus daar hoef je t niet om te laten, of ik moet je écht in de weg lopen dan of je hebt er ECHT geen zin in, zeg dat dan ook!!!

Wees gewoon eerlijk!



Zeg gewoon wat je nodig hebt, wat voor maat heeft Myrdin, wat kan ik voor je doen, wil je dat ik evengoed die haarband met haar nog maak voor Iris ook al ben ik bang dat ze er niet veel aan heeft, wil je dat ik je huis kom doen, geen probleem, oppassen zodat jullie kunnen uitrusten, roep maar!

Ik jump zo op de trein!



Nou, laat t effe weten he lieverd!



LOVE YOU!!!

Hoi Zoyla,



Wat een eng verhaal van Iris die zo aan het doordraaien is. Het is natuurlijk ook heel veel wat ze mee maakt. Als je dan ook nog niet kan slapen en je bemerkt de algehele ontreddering bij je ouders, broertje en zusje, dan is het allemaal wel begrijpelijk. Rust hebben jullie nodig en wel snel ook. Hoe rustiger jij en je man kunnen zijn, hoe meer dat af kan stralen op jullie kinderen.



Is er niet iemand die dicht bij jullie staat die de hulptroepen kan organiseren? Wat ik zelf heb gedaan in die eerste weken is iedereen die aanbood om te helpen, inzetten voor een bepaalde taak. Ik had een schema gemaakt met de belangrijkste dingen die moesten gebeuren en daar per dag iemand bij gezet:

-koken

-wassen en strijken

-Nouska opvangen

-bij Vincent zijn in het ziekenhuis (want ook dat moet je verdelen, wil je het vol blijven houden)



En als Vincent straks tijdens zijn zware kuren bijna  3 maanden wordt opgenomen, doe ik dat gewoon weer.



Je kan misschien ook de krachten nog beter verdelen tussen jou en je man. Dus eentje gaat met Iris naar het ziekenhuis en de ander blijft thuis. De thuisblijver kan daar wat dingen doen, uitrusten en zorgen voor de twee kleintjes.



De aangeboden financiele hulp lijkt mij ook moeilijk te accepteren. Maar wat misschien makkelijker te accepteren is, is hulp in natura. Kleertjes voor de kinderen, doosjes met spullen/boodschappen die jullie toch nodig hebben, een kappersbon, etc. Wie weet kan iemand die jullie goed kent dit wel coordineren??  Er zijn zoveel mensen die iets voor jullie willen doen. Het is nu alleen de kunst om het te organiseren en daar heb je nu zelf de energie en het overzicht niet voor. Als ik zelf niet zo mijn handen vol had, zou ik het graag voor je doen.



Ik hoop dat er snel een beetje overzicht en rust komt bij jullie. Het is zo hard nodig!



Liefs, Clairy

Wat een #k zooi komt er op jllie af.

Ben emo nu en zit met tranen in mijn ogen dit te lezen!



Mariannas wel een stichting opzetten, ik heb je gemaild dinsdag en het lijkt mij beter om het professioneel op te zetten omdat er waarschijnlijk veel geld binnenkomt en we hier goed mee om moeten gaan.

Ik wil wel de penningmeester zijn als dat nodig is.



Mail je mij terug of heb je niet ontvangen?

mimosa165 op de hotmail



Zoy wil je aub nu hulp accepteren van Monica, mij of wie je maar wilt.



We willen echt helpen, zei ik ook al tegen Mars en hij beloofde te bellen zo nodig.



Het is nu nodig!!!!



Sterkte en heel veel knuffels voor jullie allemaal!!!

Helemaal mee eens meave!

quote: digijuf reageerde



Mss. een domme opmerking, maar is een stichting opzetten niet heel omslachtig? En duur? Is het niet veel sneller en makkelijker om gewoon een rekening te openen ofzo?





Het zou heel duur en omslachtig kunnen zijn, maar ik ben het aan het regelen en hoef daar geen geld voor (ben zelf jurist en heb de juiste contacten). Als jullie liever een rekeningnummer willen openen, vind ik dat ook helemaal prima, dan stort ik gewoon een bedrag. Mijn redenatie om het wat formeler aan te pakken is dat ik geen rekening op mijn naam wil openen (op naam van Hulp voor Iris! Of Steun KiKa! of iets dergelijks kan immers niet zonder inschrijving KvK), met het risico dat er later gedonder om geld ontstaat.



Maar nogmaals: ik ken Zoyla helemaal niet en heb er geen enkel belang bij om dit naar mij toe te trekken, als iemand zich geroepen voelt een rekeningnummer te openen zonder formele rompslomp en bereid is het beheer van dat rekeningnummer op zich te nemen, dan vind ik dat uiteraard helemaal fijn!

Helemaal super als jij dit zonder veel rompslomp kunt regelen! 

Wat Zoyla volgens mij nu heel hard nodig heeft is iemand die de hulptroepen gaat coordineren. Dus dat ze niet zelf aan iedereen hoeft door te geven wat hij/zij voor haar gezin kan doen, maar dat iemand dat voor haar doet (uiteraard in goed overleg). En dat uitgewerkt in een schema aan haar geeft. Zoy loopt volgens mij goed over en dan heb je geen rust meer om zelf schema's te maken.

Ja, dat is zo idd...



Ik kan niet helpen met coördineren en schema's maken, ik heb nml een schroefje los zitten in m'n kop. Ik kan dat niet. Zie door de bomen het bos niet. MAAR. Ik heb wel twee handen die het goed doen dus dat huis voor je schoonmaken dat is gewoon een concreet aanbod!

Je bent zo moe, ik bedoel, hoezo wie heeft het over falen als je hulp accepteert..? Je bent niet een vermoeide moeder maar een moeder met een kind met kanker! Dat is toch geen normale standaard situatie dus ook geen falen????????

Je emmertje is overvol, klaar.



Misschien raak je in de war van alles, dan spijt me dat.

Ik wil alleen dat je weet dat ik er echt voor je ben, dat ik je echt wil helpen!

Roep maar wat er moet gebeuren en ik kom!

Het is hier kermis dus Martin is tot donderdag vrij, de kids onderbrengen moet dus geen probleem zijn met een papa die gewoon thuis is! (had er helemaal niet aan gedacht, zie je, dat is die losse schroef bij mij ;))



Ik kan zo op de trein stappen naar jullie toe. Ik kan oppassen zodat jullie kunnen rusten. Ik kan schoonmaken. Ik kan je meenemen ergens heen, afleiding. De stad in. Wat dan ook. Wat je maar wilt.

Je huis van onder tot boven ordenen. Al die was die je met een gezin met drie kids hebt even wegwerken.

Ik kan zó kleren regelen voor Myrdin. Geen probleem.



Als iemand t maar even laat weten wat er moet gebeuren want ik kan dat zelf met geen mogelijkheid inschatten!

Ik weet niet wat jouw prioriteit is! Misschien denk je, rot op laat me met rust, zeg dat dan!

Misschien wil je dolgraag dat je huis schoongemaakt wordt zodat jij even lekker bij kan tanken. Geen probleem. Doen we.



Laat het maar weten.



Mijn email is fairydiva78@hotmail.com (dit is voor degene die een planning maakt, Zoy heeft mijn email al natuurlijk)



Sterkte sterkte sterkte!!!

Ja, Clairy, dat denk ik ook. Coördinatie en een beetje structuur (voor zover dat kan in zo'n situatie natuurlijk) zijn de woorden die me te binnen schieten als ik alles lees. Ik vind dat je het zo rete-goed doet, Zoyla! Maar wat taken delegeren zou meer dan prettig zijn. Ik hoop dat iemand die in de buurt woont zich zal aanbieden!

Zoyla, wie weet kom je verder met een consulent van het nbpa (www.nbpa.nl) die kunnen helpen met structuur aanbrengen, PGB aanvragen, zorg en zorgmiddelen regelen.

Surf even naar de site, tik je postcode in en je krijgt de consulenten in jouw regio.

Zoy, je ontreddering is zo groot. Je houdt je zo sterk. Mijn hart breekt als ik je postings lees. Hulp accepteren is geen zwaktebod, weet je? Alleen sterke mensen kunnen dat. Jij kunt dat!

Praktische hulp, financiele hulp, goederen what ever.

Je bent zelf nu zo moe. Misschien kun je moeilijk inschatten wie wat kan/wil. Maar er is vast iemand in je nabije omgeving die ongeveer weet hoe jij je huishouden organiseert. Een close vriendin, je moeder.

Als ik een van hen zou zijn, en je zou mij vragen op deze wijze bij te springen, zou ik het niet alleen graag doen maar ik zou me ook dichter met je verbonden voelen omdat je me zo vertrouwt. Wellicht geldt dat ook voor hen. Doe het nu meissie. O+



Mariannas, top! Als je zover bent, en er kan een rekening geopend worden, laat je het a.s.a.p weten, niet waar? Mijn vakantiegeld is gestort en de APK-keuring viel allerzins mee. Dus... En als ik op welke manier dan ook in praktische zin kan helpen: graag!

Tja wat moet ik schrijven. Ik weet helaas wat het is om een kind met leukemie te hebben (gehad). Dus als je hulp nodig hebt dan hoor ik het graag. Tineke (Pippi) had alle pech door afstotingsverschijnselen van de donortransplantatie. Ik heb 2 voorbeelden van vrouwen waar het nu weer helemaal goed meegaat, onvoorstelbaar.



Ook ik ben bereid om dingen op te sturen of wat ook maar nodig is. Je zegt het maar. Zit zelf niet top in mij vel vandaar even een kort bericht. Ik heb de weblog van Iris alleen even vluchtig bekeken, maar ik ga hem zeker lezen.



Voor nu heel veel sterkte en een dikke knuffel ( en Tinekes motto Pluk de dag die ze tot het laatst hoog in vaandel had).



Liefs Jettie

Godsamme. Die Iris. Helemaal overstuur net. Tranen met tuiten. Ze is bang. Heel bang. En ze gelooft ons niet. Ze is bang om dood te gaan. Ze voelt zich zo raar en haar hoofd doet zo gek, en ze voelt zich zo ziek, ze wil niet meer die rot medicijnen. Ze denkt dat de kanker in haar hersenen zit. En dat ze bestraald moet worden. Ze durft niet te praten zegt ze, over haar gedachtes. Ze is nu nog wakker, roept me om de 5 minuten. Net nog wilde ze een foto van me in haar bed, ze wilde niet alleen, maar ook niet met me....Dus nu staat er een foto van me in haar bed. Ik kan het niet aanzien dat ze zo verdrietig is. En zo vol vragen zit waar ik het antwoord niet op kan geven, of niet wíl geven....

Hulp accepteren is ook zoiets. Ik kán dat gewoon niet. Maar gisteren waren mijn man en ik zo de wanhoop nabij dat we toch een plan zijn gaan maken, want zo gaat het ook niet langer. Mijn moeder komt een paar keer in de week deze tijd koken. En de kids badderen. We hebben de huishoudster van mijn ouders ingehuurd op eigen kosten om 1 morgen in de week te komen schoonmaken. En we hebben nu thuiszorg. De rest moeten we echt zelf doen.

Geld kan ik dan ook echt niet aannemen, we kúnnen het niet. Wat we wel kunnen aannemen, maar wat ook al een hele hoge brug is om over te gaan, is dingetjes voor de kinderen. Wij  volwassene redden ons wel op de een of andere manier. Maar die kleintjes die hebben nergens om gevraagd. Áls jullie dan wat willen doen, stort dan geld op de rekening van een of andere kinderkanker stichting, en stuur mijn kindjes gewoon lekker kaartjes en kleinigheidjes als jullie willen, meer kunnen we niet aannemen, echt niet. Ik hoop dat jullie dat willen accepteren. Het is ontzettend lief. Zo lief, dat ik me er gewoon geen raad mee weet, maar het is teveel, en we kunnen het niet.

Jullie mogen best overal en nergens 2-de hands spulletjes vandaan toveren. Dat zou heel lief zijn. Mijn kinderen hebben schoenen nodig bijv. Maar doe ajb geen grote dingen, dat willen we echt niet. Wij zelf hoeven NIETS. Het enige wat we kunnen aannemen zonder gene, en zonder schaamte, zijn dingetjes voor onze kinderen. Maar zelfs dat hoeft niet. Niks is verplicht. Ik heb al honderd keren aangegeven, dat jullie woorden sowieso al onbetaalbaar zijn. Daar put ik hoop en kracht uit. Niet uit goederen of uit geld.

Morgen bijv. komt Moppetoet onze Roos even een middagje halen. Dan kunnen we ons even richten op het schoonmaken, de boodschappen, Iris die nu stront misselijk van de kuur van vandaag is, en dat zal morgen nog wel erger worden. Ik wil Roos daar niet telkens tussen hebben. Dat verdient ze niet. Zij verdiend lekker spelen en ravotten en geen gedoe. Geen ziek zusje de hele dag om haar heen. Niet dat er op haar gevit wordt. Dat ze stil moet zijn. Dat er mensen in en uit lopen wat haar weer zenuachtig maakt. Gewoon, leuk, ongecompliceerd spelen. Dat is waar een kindje van 4 zich mee bezig moet houden. Dat recht heeft zij. En goddank woont Moppetoet in de buurt. Kennen Roos en haar zoontje elkaar. En voelt het goed en vertrouwd.

Mensen bieden honderdduizend keer op een dag hun hulp aan. Langzaam aan, gaan we daar maar gebruik van maken nu. De lieve lieve juf van Roos, sprak me aan in de winkel en wilde haar graag een middagje te spelen. Ze heeft ook zelf 2 kindjes. Een zoontje die ietsje ouder is en een dochtertje die net even jonger is. En Rosa is DOL op haar juf. Echt helemaal gek op haar. En wij eigenlijk ook. Ze is zo lief. En leeft zo mee. Dat is zo hartverwarmend. Normaal zou ik zeggen: Nee joh, is helemaal niet nodig, we redden het wel. Geniet nu lekker van je vakantie. Even alleen je eigen kindjes om je heen ipv die van een ander. Maar nu dacht ik: JA! Ik neem het aanbod gewoon aan! Rosa vindt het vast heerlijk. Ze glunderde helemaal toen ik zei dat ze bij Juf op bezoek mocht komen. Wanneer dan wanneer dan, hoeveel nachtjes slapen dan nog? Dat is ook wel heel speciaal, zomaar bij je juf in huis. Dat mogen niet veel kindjes. En dan Rosa wel. Die voelt zich helemaal de koning te rijk. En ik kan me geen betere plek bedenken, dan bij haar juf. Die is vertrouwd, lief, volledig op de hoogte en kent Roos als geen ander.

En ik denk dat er wel meer momenten gaan komen dat Rosa bij iemand zou moeten spelen. Zo benoemen we het dan niet. We zeggen dan natuurlijk dat ze ergens MAG spelen. En maken er een heel feest omheen. Ze moet niet het idee krijgen dat ze maar weg moet, omdat we haar er niet bij kunnen hebben. Want zo voelt het voor ons soms wel, en dat is echt geen leuk gevoel. Maar ja, soms heb je geen keuze. En moeten er bepaalde dingen nu eenmaal.

Iris haar haren veranderen trouwens, ze worden zachter en stugger tegelijk. De structuur wordt anders. En haar slag is eruit. Het hangt nu troosteloos langs haar gezicht. Ook viel me vanmiddag ineens op. Dat ze echt een kanker hoofd heeft gekregen. Lijkbleek. En enorme hamster wangen van de prednison. Ze had haar haren in een staart, en ik keek naar d'r en schrok er gewoon van. Natuurlijk zeg ik haar dat niet. Maar mijn moeder viel het ook al op. Daar gaan we dus. Onze Iris is ook uiterlijk langzaam aan een kankerpatient aan het worden. En ik WIL het niet, ik WIL het niet, ik WIL het niet

Mo lieffie, we hebben nog contact. Voor nu ga ik er een einde aan breien, want ik ben terwijl ik dit berichtje aan het typen was, al tig keer naar boven geroepen door Iris, en ik ga nu de pc uit doen en bij haar liggen, en haar rug kriebelen en een klassieke cd aanzetten om haar wat te kunnen laten ontspannen.

Dikke kus voor iedereen en een fijn weekend en een speciale warme knuffel voor Clairy en haar gezin!! Meid ik bewonder je!!

Zoy

Lieve Lieve Jettie, je wil niet weten hoe vaak ik aan jullie denk dezer dagen. Ik heb Iris verteld over Tineke. Maar niet de detaills en ook niet dat zij helaas het niet heeft kunnen navertellen. Maar wel dat zij heel dapper was, en heel positief, en ontzettend lief en sterk en knap en slim.



Ik weet niet wat ik moet zeggen. Denk vooral aan jezelf. En geef Wouter een kus van ons.!! *;