Kinderen
alle pijlers
je bent boos, gaat te ver, en dan?
dinsdag 24 juli 2007 om 20:57
Ok even een niet zo populair onderwerp. En een gevoelig en persoonlijk onderwerp.
Mijn vraag is eigenlijk: word jij wel eens onterecht te boos op je kind(deren) en hoe gaat dat dan?
Door allerlei omstandigheden ga ik al een tijdje elke week naar een psycholoog. Ik heb een tijdje last gehad van woede aanvallen en helaas zijn mijn kinderen daar ook weleens de dupe van. Nu vroeg de psycholoog vanmiddag aan mij hoe vriendinnen ermee omgaan als zij weleens te boos zijn. Want ze verzekerde mij ervan dat bijna iedereen dat wel eens is. Nu heb ik het vaak met vriendinnen over de kinderen maar dit vind ik toch best wel persoonlijk, eigenlijk heb ik het er daar nooit zo over. Maar nu denk ik er toch telkens over na. Ik ga er nu niet goed mee om: ten eerste voel ik me onwijs schuldig en ten tweede probeer ik het daarna weer overdreven goed te maken. Ook voel ik die onredelijke boosheid opkomen maar weet dan niet hoe ik moet stoppen.
Is het een beetje duidelijk zo?
Ik ben benieuwd!
Mijn vraag is eigenlijk: word jij wel eens onterecht te boos op je kind(deren) en hoe gaat dat dan?
Door allerlei omstandigheden ga ik al een tijdje elke week naar een psycholoog. Ik heb een tijdje last gehad van woede aanvallen en helaas zijn mijn kinderen daar ook weleens de dupe van. Nu vroeg de psycholoog vanmiddag aan mij hoe vriendinnen ermee omgaan als zij weleens te boos zijn. Want ze verzekerde mij ervan dat bijna iedereen dat wel eens is. Nu heb ik het vaak met vriendinnen over de kinderen maar dit vind ik toch best wel persoonlijk, eigenlijk heb ik het er daar nooit zo over. Maar nu denk ik er toch telkens over na. Ik ga er nu niet goed mee om: ten eerste voel ik me onwijs schuldig en ten tweede probeer ik het daarna weer overdreven goed te maken. Ook voel ik die onredelijke boosheid opkomen maar weet dan niet hoe ik moet stoppen.
Is het een beetje duidelijk zo?
Ik ben benieuwd!
dinsdag 24 juli 2007 om 22:08
Heel goed Maze! Het is meestal goed als ouders 1 lijn trekken. Maar in het geval dat er 1 van de 2 een redeloze woede voelt opkomen, mag de ander best laten blijken (ook waar het kind bij is) dat dat niet goed is. Toen ik nog zwanger was, kon ik me vreselijk opwinden over het zeer trage tempo van onze zoon 's ochtends als hij naar school moest. Ik barstte dan bijna uit mijn vel als hij weer zo ontzettend lang over 1 boterham deed.. Mijn man "verbood" me dan om uit bed te komen 's ochtends; hij deed het ochtendritueel met zoon omdat de stress niet goed zou zijn voor mij, de baby en vooral zoon zelf ook niet. Gelukkig doe jij het opvoeden ook samen en kun je het zo doen.
dinsdag 24 juli 2007 om 22:09
hoi maze, dapper dat je het benoemt zo open en bloot. In mijn vriendenkring bemerkte ik zoveel vraagtekens omtrent mijn visserij en was er zo weinig herkenning van mijn zeer heftige gevoelens, dat ik het met hen niet meer bespreek. Gewoon, omdat er geen begrip is.
Ik kan zo heftig boos worden, dat ik niet eens bij naam wil noemen wat er dan allemaal in me omgaat en hoe het zich uit. Wél dat ik er hulp voor heb gevraagd, omdat ook ik me er zo schuldig en slecht om voel.
Wat er met mij is besproken -want andere standaardoplossingen werken maar half, zoals weglopen- is om iets te visualiseren. Nl. het creeren van een stilteplek in je hoofd of anders een denkbeeldig scherm op te trekken tussen jou en je kind/de situatie. Ik heb dit nog niet kunnen oefenen, omdat het pas net genoemd is naar mij. Maar ik kon me er wel veel bij voorstellen.
Het probleem bij mij is nl. dat mijn woede zo groot is, dat die alleen nog maar meer oploopt als ik dochter hoor huilen als ik van haar wegloop. Dus ook al sta ik in een andere kamer maar hoor ik haar door de deur, dan vreet ik me inwendig zoooo op. Ik kan er gewoon geen afstand van krijgen, wat ik ook probeer. Nu zou het trucje 'm misschien kunnen zitten in een vluchtplek in mijn eigen hoofd. Ik hoop dat dat kamertje er daar ook daadwerkelijk is. Zou echt een uitkomst zijn en niet alleen naar dochter toe hoor.
Sterkte met alles,
Ik kan zo heftig boos worden, dat ik niet eens bij naam wil noemen wat er dan allemaal in me omgaat en hoe het zich uit. Wél dat ik er hulp voor heb gevraagd, omdat ook ik me er zo schuldig en slecht om voel.
Wat er met mij is besproken -want andere standaardoplossingen werken maar half, zoals weglopen- is om iets te visualiseren. Nl. het creeren van een stilteplek in je hoofd of anders een denkbeeldig scherm op te trekken tussen jou en je kind/de situatie. Ik heb dit nog niet kunnen oefenen, omdat het pas net genoemd is naar mij. Maar ik kon me er wel veel bij voorstellen.
Het probleem bij mij is nl. dat mijn woede zo groot is, dat die alleen nog maar meer oploopt als ik dochter hoor huilen als ik van haar wegloop. Dus ook al sta ik in een andere kamer maar hoor ik haar door de deur, dan vreet ik me inwendig zoooo op. Ik kan er gewoon geen afstand van krijgen, wat ik ook probeer. Nu zou het trucje 'm misschien kunnen zitten in een vluchtplek in mijn eigen hoofd. Ik hoop dat dat kamertje er daar ook daadwerkelijk is. Zou echt een uitkomst zijn en niet alleen naar dochter toe hoor.
Sterkte met alles,
dinsdag 24 juli 2007 om 22:10
Tja, mijn eigen moeder was dus ook zo, die posting van The Nurse had ik kunnen schrijven. Dus ook ik ben weleens bang dat mijn zoontje ook zo op zijn hoede raakt van mij, hoewel ik zelf echt veeeeeeeel rustiger ben dan mijn moeder was en ons leven ook veel rustiger is. Maar je hebt gelijk, ook schreeuwen en gooien is heel bedreigend, daar ben ik me ook van bewust. Zoals anderen ook al tegen je gezegd hebben denk ik dat het sowieso goed is dat je jezelf bewust bent van negatief gedrag en voor mezelf geldt dat ik dus probeer om te voorkomen dat ik zo boos word. Ik weet inmiddels wel wanneer het fout gaat bij mij, en eigenlijk heeft dat altijd dezelfde oorzaak. Dus ik probeer die oorzaak weg te nemen en ga bewust de situatie die mij doet flippen uit de weg. Op die momenten dat dat niet mogelijk is, probeer ik confrontaties met mijn zoon uit de weg te gaan door heel bewust even op het balkon een sigaretje te gaan roken en hem ondertussen te negeren totdat ik weer kalm ben. Want in mijn geval wordt de woede altijd door iets anders dan mijn zoon getriggerd maar is hij toevallig de enige die in de buurt is om het te ontgelden.
Zo te lezen is dat bij jou ook aan de hand, dus ik denk dat je toch heel bewust moet gaan proberen om dan in ieder geval eventjes je kinderen te ontlopen. Als je een paar minuutjes even diep ademhaalt ( of gaat roken, haha) dan zakt het ook wel weer.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 24 juli 2007 om 22:10
Al deze reacties doen mij al heel erg goed! Ook van degene die het zelf ook herkennen. Maar zoals iemand al schreef: het is voor niemand in welke situatie dan ook acceptabel! Een collega van mij herkende zich ook heel erg in mijn verhaal. Zij zei toen o ja nou dat heb ik ook allemaal. Waarop ik zei dat zei dan misschien ook wel hulp moet zoeken want het is en blijft niet normaal!
dinsdag 24 juli 2007 om 22:11
Jee, nu ik terug scroll en FV verhaal lees, lees ik zowat het verhaal van ons thuis.
Het wezelijke verschil is dat mijn moeder nooit toegaf/geeft dat ze onredelijk was/is waardoor je je alleen maar onzekerder voelt/voelde
Als ze dit wel had gedaan, excuses aangeboden, gezegd dat ze ook maar een mens is en af en toe boos kan worden of wat dan ook dan had ik het wellicht veel anders ervaren als kind.
Nu ik volwassen ben kan ik dit zelf wel bedenken, dat ze het zo niet bedoeld maar ik weet zeker dat als ze een keer haar excuses zou aan bieden/geboden had, zou toegeven dat ze weet dat ze soms onredelijk was, dat ze daarover eerlijk naar mij en naar haarzelf kon/kan zijn dan zou ik het al heel anders hebben ervaren denk ik...
Het grappige is,
Ik heb weleens geprobeerd om met haar dr over te hebben, het begin van het gesprek gaat goed (moet wel een geschikt moment uitzoeken, kan niet zomaar een dag en tijdstip prikken....'kijk, daar heb je het al!:D)
maar zodra we dan dieper op zaken ingaan (dat ze soms wel onredelijk gedrag kan vertonen) wordt ze weer boos en schiet ze in hetzelfde patroon.
....
Tsja...
Mén, wat hoop ik dat ik zo niet word...
xx
dinsdag 24 juli 2007 om 22:12
Hm, dat ligt dus iets genuanceerder bij jou.:(
In de afgelopen maanden tobde ik met een postnatale (post partum) depressie en had ik mijn emoties ook niet helemaal onder controle. Ik heb toen wel eens overwogen om op een vechtsport te gaan, gewoon om op een legitieme wijze mijn (hormoongerelateerde) woede/frustratie kwijt te raken. Gelukkig voel ik me sinds 2 weken weer een stuk beter en overweeg ik dat niet meer (hoewel judo me wel aanspreekt).
dinsdag 24 juli 2007 om 22:13
Sjemig zeg, dat is niet niks wat jullie op je bordje hebben gekregen. Kan me voorstellen dat het je af en toe helemaal naar de strot moet grijpen.
Enneh, misschien is dit way too simpel, maar zou het niet kunnen helpen als je op zo'n moment dat je de boosheid voelt opkomen te denken aan die mooie momenten die je met je oudste doorbracht na die bevalling? Hoe jullie samen boven de wieg stonden? Of je je de laatste keer dat je zo kwaad werd voor de geest te halen, met name het schuldgevoel dat je erna had? Dat je op die manier meteen alweer een beetje tot rede kunt komen?
Of werkt dat soort dingen niet?
Anyway: petje af voor jullie en voor jou dat je deze koe bij de horens pakt. Dat moet niet makkelijk zijn, en ook al niet om zo'n topic te openen en met de billen bloot te gaan. Chapeau.
Enneh, misschien is dit way too simpel, maar zou het niet kunnen helpen als je op zo'n moment dat je de boosheid voelt opkomen te denken aan die mooie momenten die je met je oudste doorbracht na die bevalling? Hoe jullie samen boven de wieg stonden? Of je je de laatste keer dat je zo kwaad werd voor de geest te halen, met name het schuldgevoel dat je erna had? Dat je op die manier meteen alweer een beetje tot rede kunt komen?
Of werkt dat soort dingen niet?
Anyway: petje af voor jullie en voor jou dat je deze koe bij de horens pakt. Dat moet niet makkelijk zijn, en ook al niet om zo'n topic te openen en met de billen bloot te gaan. Chapeau.
dinsdag 24 juli 2007 om 22:14
Juist! Goed gedaan! mijn man zegt dat al uit zichzelf..in onze verkeringstijd ben ik ook wel eens 'blind' geworden en hij heeft altijd gezegd wat ie dr van vond..en dat blijft hij gelukkig doen.
(moet ie ook van mij!!!)
''Vind je dat nou normaal? Moet dat zo? Kijk eens naar jezelf?''
En dan kalmeer ik gelukkig weer...
..
Dat is gelukkig het verschil tussen mij en mn moeder...mensen kunnen mij op mijn gedrag wijzen en dan kan ik ook weer naar mezelf kijken... dit kan zij niet/moeilijk...
Gelukkig kan ik mn laaste driftbui niet herinneren..
dinsdag 24 juli 2007 om 22:17
Ja maar juist door die bijzondere momenten heb ik een hele speciale band met hem. En: je word het boost (staat raar zo) op degene met wie je de meeste band hebt. Gelukkig gaat het met mijn man weer wat beter en kan ik daar ook weer meer mee delen en word mijn band met hem ook weer steviger.
Dus die mooie momenten zijn tegelijkertijd ook een valkuil
dinsdag 24 juli 2007 om 22:20
Ik bied ook altijd mijn verontschuldigingen aan aan mijn zoon als ik heel boos (of sarcastich) ben geweest. Ik leg(de) altijd uit dat het door de stofjes van de baby kwam dat ik een beetje anders was, en soms wat makkelijker boos werd. Ik gaf altijd aan dat het niets met hem te maken had (maar dat het natuurlijk wel fijn zou zijn als hij zijn best zou doen om te luisteren;)).
dinsdag 24 juli 2007 om 22:20
The Nurse,
Grappig, want ik schreef dus net dat ik jouw verhaal zo herkende van hoe het bij ons thuis ging.
Maar goed, doordat mijn eigen moeder ook zo was ben ik denk ik bij mezelf veel kritischer dan zou moeten, ik werd eerst gewoon nóóit boos omdat ik me had voorgenomen dat ik dát in ieder geval nooit zou doen. Maar nu mijn zoon ouder wordt, de stress af en toe oploopt, merk ik dan toch dat ik waarschijnlijk ook niet zo goed geleerd heb om met die stress en frustratie om te gaan, want in mijn primaire reacties herken ik toch wel mijn eigen moeder. Logisch waarschijnlijk, dat is nu eenmaal mijn voorbeeld in zowel de goede als de slechte dingen, maar ik kan mezelf daar dus goed in sturen merk ik. Dus mijn primaire reactie is dan weliswaar heel extreem en ongenuanceerd, maar tóch zit er een ingebouwde rem op die voorkomt dat ik net zoals mijn moeder reageer. In gedachten kan ik dan wel flippen, maar aan de buitenkant loop ik dan weg en geef ik mezelf een time out. En gaat het dan toch fout, dan corrigeer ik het ook door excuses aan te bieden en berouw te tonen.
Grappig, want ik schreef dus net dat ik jouw verhaal zo herkende van hoe het bij ons thuis ging.
Maar goed, doordat mijn eigen moeder ook zo was ben ik denk ik bij mezelf veel kritischer dan zou moeten, ik werd eerst gewoon nóóit boos omdat ik me had voorgenomen dat ik dát in ieder geval nooit zou doen. Maar nu mijn zoon ouder wordt, de stress af en toe oploopt, merk ik dan toch dat ik waarschijnlijk ook niet zo goed geleerd heb om met die stress en frustratie om te gaan, want in mijn primaire reacties herken ik toch wel mijn eigen moeder. Logisch waarschijnlijk, dat is nu eenmaal mijn voorbeeld in zowel de goede als de slechte dingen, maar ik kan mezelf daar dus goed in sturen merk ik. Dus mijn primaire reactie is dan weliswaar heel extreem en ongenuanceerd, maar tóch zit er een ingebouwde rem op die voorkomt dat ik net zoals mijn moeder reageer. In gedachten kan ik dan wel flippen, maar aan de buitenkant loop ik dan weg en geef ik mezelf een time out. En gaat het dan toch fout, dan corrigeer ik het ook door excuses aan te bieden en berouw te tonen.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 24 juli 2007 om 22:23
dinsdag 24 juli 2007 om 22:25
Hm, dat had ik niet bedacht. Werkt dus in dit geval juist andersom. En dat maakt het nog lastiger dan het al was.
In elk geval zie ik postings voorbij komen met veel herkenning en goeie adviezen, dus ik hoop voor je dat je binnen afzienbare tijd zult merken dat je inspanningen vruchten afwerpen, dat het met je man ook weer beter zal gaan en dat het voor jullie allemaal wat gemakkelijker wordt!
dinsdag 24 juli 2007 om 22:29
quote: maze reageerde
Ja maar juist door die bijzondere momenten heb ik een hele speciale band met hem. En: je word het boost (staat raar zo) op degene met wie je de meeste band hebt. Gelukkig gaat het met mijn man weer wat beter en kan ik daar ook weer meer mee delen en word mijn band met hem ook weer steviger.
Dus die mooie momenten zijn tegelijkertijd ook een valkuilIn bovenstaand stukje herken ik dan weer iets van mezelf... Toen mijn oudste zoon geboren is, overleed kort daarna mijn man en werd de band tussen mij en mijn zoon in de loop der tijd anders, intenser. Hij is inmiddels 11 en ik let er nog steeds heel erg op dat hij gewoon kind moet kunnen zijn. Hij is een soort rots in de branding geweest in de tijd dat ik hem nodig had (hoewel hij nog zo klein was dat hij zich daar niet van bewust was) en ik denk dat dat bij jou en jouw zoon ook zo is/was, he? Ik ben inmiddels hertrouwd, en heb nog twee kinderen gekregen. In het begin gedroeg hij zich als een soort vader naar zijn broertje en zusje, en als een concurrentje naar mijn man toe. Daar hebben we echt aan moeten werken.
Goed dat je hulp hebt, dit zijn moeilijke kwesties.
Ja maar juist door die bijzondere momenten heb ik een hele speciale band met hem. En: je word het boost (staat raar zo) op degene met wie je de meeste band hebt. Gelukkig gaat het met mijn man weer wat beter en kan ik daar ook weer meer mee delen en word mijn band met hem ook weer steviger.
Dus die mooie momenten zijn tegelijkertijd ook een valkuilIn bovenstaand stukje herken ik dan weer iets van mezelf... Toen mijn oudste zoon geboren is, overleed kort daarna mijn man en werd de band tussen mij en mijn zoon in de loop der tijd anders, intenser. Hij is inmiddels 11 en ik let er nog steeds heel erg op dat hij gewoon kind moet kunnen zijn. Hij is een soort rots in de branding geweest in de tijd dat ik hem nodig had (hoewel hij nog zo klein was dat hij zich daar niet van bewust was) en ik denk dat dat bij jou en jouw zoon ook zo is/was, he? Ik ben inmiddels hertrouwd, en heb nog twee kinderen gekregen. In het begin gedroeg hij zich als een soort vader naar zijn broertje en zusje, en als een concurrentje naar mijn man toe. Daar hebben we echt aan moeten werken.
Goed dat je hulp hebt, dit zijn moeilijke kwesties.
dinsdag 24 juli 2007 om 22:29
Ja, dat werkt hier ook goed. Gewoon benoemen dat je bijna uit je vel springt en dat je daarom weg gaat. wat bij ons ook helpt is de verantwoordelijkheid "delen". Ik geef aan dat ik even wegga omdat ik anders boos word en dat niet wil, maar ik vraag hem dan ook om even uit te razen en pas weer naar me toe te komen als hij ook klaar is met stout zijn. En dan geven we elkaar een handdruk ( dat vindt hij tegenwoordig heel cool
) en dan zeggen we "afgesproken". Meestal is het dan al niet meer nodig om die time-out te nemen
.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 24 juli 2007 om 22:33
Wat een goed idee!! Die handdruk (high five) herken ik wel; het moet allemaal lekker stoer. Maar dat delen van de verantwoordelijkheid, dat ga ik ook toepassen. Zoon is trouwens deze week niet thuis (op kinderkamp), wel fijn (om "adem te halen" maar vooral ook om met iets meer afstand naar onze situatie te kijken). Ik krijg nu weer helemaal "zin" in het opvoeden.
quote: Mirjam762 reageerde
quote: fashionvictim reageerde
Dus mijn primaire reactie is dan weliswaar heel extreem en ongenuanceerd, maar tóch zit er een ingebouwde rem op die voorkomt dat ik net zoals mijn moeder reageer. In gedachten kan ik dan wel flippen, maar aan de buitenkant loop ik dan weg en geef ik mezelf een time out. En gaat het dan toch fout, dan corrigeer ik het ook door excuses aan te bieden en berouw te tonen.
Dat heb ik ook. Als hij weer eens een keer niet opschiet, zeg ik tegen hem dat ik er even niet tegen kan, en naar beneden ga tot hij klaar is. Als ik dan even ben afgekoeld, gaat het wel weer en kan ik hem toch op een gezellige manier naar bed brengen.
Ja, dat werkt hier ook goed. Gewoon benoemen dat je bijna uit je vel springt en dat je daarom weg gaat. wat bij ons ook helpt is de verantwoordelijkheid "delen". Ik geef aan dat ik even wegga omdat ik anders boos word en dat niet wil, maar ik vraag hem dan ook om even uit te razen en pas weer naar me toe te komen als hij ook klaar is met stout zijn. En dan geven we elkaar een handdruk ( dat vindt hij tegenwoordig heel cool
Meestal is het dan al niet meer nodig om die time-out te nemen
dinsdag 24 juli 2007 om 22:37
Nou ja, ik denk dus wel dat het een van de redenen is dat ik zelf niet zo goed met conflicten om kan gaan. Nu ik zelf een kind heb merk ik dat ik in de manier waarop ik moeder heel erg op mijn eigen moeder lijk. Dus ik hoor mezelf dingen zeggen die zij ook zei, en dat is vaak grappig, maar met boos worden is het dus niet grappig dat ik net als zij reageer.
Verder heb ik er wel lang last van gehad ja, maar dan met name vanwege het feit dat mijn moeder dus juist niet daarna aangaf dat het niet met mij te maken had of har excuses aanbood.
Aan de andere kant hebben mijn eigen woedeaanvallen vaak te maken met situaties waarin ik mijn moeder heel erg mis ( ze is overleden en sinds haar dood is mijn vader een permanente bron van verdriet, frustratie en woede en conflicten met hem zijn de trigger voor boosheid op mijn zoon over het algemeen) en ben ik nog elke dag verdrietig om het feit dat ze er niet meer is. Dus in die zin heeft het onze band niet beschadigd hoor, ik was juist extreem close met mijn moeder. Eigenlijk zoals jij de band met jouw zoontje ook beschrijft dat hij bijna de man in huis is, zo had ik ook een symbiotische band met mijn moeder. En ook bij mij thuis speelt dat mee, mijn zoon en ik zijn met zijn tweetjes en hij is, zonder dat hij zich daar heel erg van bewust is, ook mijn steun en toeverlaat.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 24 juli 2007 om 22:46
ok nog even dan: Op zich wel fijn om te lezen dat het bij jou geen blijvende schade met de band van je moeder heeft opgeleverd. Ik verwacht dat ook zelf niet maar ik kan me wel voorstellen dat hij het me later kwalijk gaat nemen.
Alhoewel hij nu ook weleens kan zeggen als ik op mijn man loop te mopperen: ja maar mama daar kan hij toch niks aan doen; hij heeft toch een ongeluk gehad?
Dus door hem veel uit te leggen heeft hij ook wel weer begrip voor de situatie. En sinds ik hulp krijg zegt hij regelmatig: eigenlijk ben je best een lieve moeder ook al ben je soms zo boos!
En gelukkig zijn bij ons de goede momenten nog veruit in de meerderheid!
Alhoewel hij nu ook weleens kan zeggen als ik op mijn man loop te mopperen: ja maar mama daar kan hij toch niks aan doen; hij heeft toch een ongeluk gehad?
Dus door hem veel uit te leggen heeft hij ook wel weer begrip voor de situatie. En sinds ik hulp krijg zegt hij regelmatig: eigenlijk ben je best een lieve moeder ook al ben je soms zo boos!
En gelukkig zijn bij ons de goede momenten nog veruit in de meerderheid!
dinsdag 24 juli 2007 om 22:55
Maze, mijn complimenten voor het feit dat je je gedrag onder ogen durft te zien en bereid bent het te veranderen met hulp!
Mijn moeder was ook zo, woedeaanvallen, het sok-verhaal is zoooo herkenbaar voor me toen ik een klein Isaatje was.... ik kan er wel van huilen.
Mijn moeders gedrag ging van sok-niveau steeds verder. Driftbuien, slaan met deuren.... schreeuwen.
Mijn moeder maakte nooit excuses en is op een gegeven moment ook gaan slaan. Zeg maar gerust ons in blinde woede compleet in elkaar slaan en trappen. Ik piste van angst in mijn broek en werd daar weer om uitgescholden.
Uiteindelijk heeft mijn moeder hulp gezocht, na enkele jaren en is het opgehouden.
Ik heb een gigantisch minderwaardigheidscomplex en faalangst overgehouden aan die jaren dat mijn moeder zo deed. Jaren in therapie geweest. En nog last ervan, echt onherstelbare psychische schade.
Ik deugde niet, het lag aan mij, alles wat gebeurde was typisch iets voor mij.... precies hoe je je zoontje uitscheldt....
Het uitschelden is nog veel en veel erger geweest voor mij dan het slaan.
Later (ik wasal volwassen en moeder inmiddels dood) hoorde ik van mijn vader dat mijn moeder 'savonds huilde van: wat doe ik die kinderen toch aan, ze zijn zooo lief. Die arme kinderen.
Maar nooit heeft mijn moeder sorry gezegd of iets uitgelegd aan ons kinderen en ik denk dat als ze gewoon sorry had gezegd en mamma meende het niet, dan was de schade al veel minder geweest.
Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat het mijn schuld was dat mama boos werd, omdat ik niet goed genoeg was.
Op mijn kinderen ben ik nooit boos, ik zeg wel dat ze dingen niet mogen en spreek ze wel eens streng toe van: pas op hoor, anders wordt mama boos. Dat werkt prima genoeg. Maar schreeuwen, mijn kinderen de grond in boren en op de persoon spelen, no way. En dat zal nooit gebeuren omdat ik weet hoe erg het is en ik heb mezelf bezworen nooit zo tegen mijn kinderen te doen.
Ik ben wel bang geweest dat ik op mijn moeder zou lijken, maar ik ben verbazend eindeloos geduldig met mijn kinderen, ik sta er zelf versteld van.
Ik vertel ze ook bewust elke dag (met welterusten zeggen) hoe geweldig en fantastisch ze zijn en hoe blij ik ben dat ze zijn geboren en hoe veel ik van ze hou. Al had mijn moeder dat maar 1 keer gezegd....
Mijn moeder was ook zo, woedeaanvallen, het sok-verhaal is zoooo herkenbaar voor me toen ik een klein Isaatje was.... ik kan er wel van huilen.
Mijn moeders gedrag ging van sok-niveau steeds verder. Driftbuien, slaan met deuren.... schreeuwen.
Mijn moeder maakte nooit excuses en is op een gegeven moment ook gaan slaan. Zeg maar gerust ons in blinde woede compleet in elkaar slaan en trappen. Ik piste van angst in mijn broek en werd daar weer om uitgescholden.
Uiteindelijk heeft mijn moeder hulp gezocht, na enkele jaren en is het opgehouden.
Ik heb een gigantisch minderwaardigheidscomplex en faalangst overgehouden aan die jaren dat mijn moeder zo deed. Jaren in therapie geweest. En nog last ervan, echt onherstelbare psychische schade.
Ik deugde niet, het lag aan mij, alles wat gebeurde was typisch iets voor mij.... precies hoe je je zoontje uitscheldt....
Het uitschelden is nog veel en veel erger geweest voor mij dan het slaan.
Later (ik wasal volwassen en moeder inmiddels dood) hoorde ik van mijn vader dat mijn moeder 'savonds huilde van: wat doe ik die kinderen toch aan, ze zijn zooo lief. Die arme kinderen.
Maar nooit heeft mijn moeder sorry gezegd of iets uitgelegd aan ons kinderen en ik denk dat als ze gewoon sorry had gezegd en mamma meende het niet, dan was de schade al veel minder geweest.
Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat het mijn schuld was dat mama boos werd, omdat ik niet goed genoeg was.
Op mijn kinderen ben ik nooit boos, ik zeg wel dat ze dingen niet mogen en spreek ze wel eens streng toe van: pas op hoor, anders wordt mama boos. Dat werkt prima genoeg. Maar schreeuwen, mijn kinderen de grond in boren en op de persoon spelen, no way. En dat zal nooit gebeuren omdat ik weet hoe erg het is en ik heb mezelf bezworen nooit zo tegen mijn kinderen te doen.
Ik ben wel bang geweest dat ik op mijn moeder zou lijken, maar ik ben verbazend eindeloos geduldig met mijn kinderen, ik sta er zelf versteld van.
Ik vertel ze ook bewust elke dag (met welterusten zeggen) hoe geweldig en fantastisch ze zijn en hoe blij ik ben dat ze zijn geboren en hoe veel ik van ze hou. Al had mijn moeder dat maar 1 keer gezegd....
