Kinderen
alle pijlers
je bent boos, gaat te ver, en dan?
dinsdag 24 juli 2007 om 20:57
Ok even een niet zo populair onderwerp. En een gevoelig en persoonlijk onderwerp.
Mijn vraag is eigenlijk: word jij wel eens onterecht te boos op je kind(deren) en hoe gaat dat dan?
Door allerlei omstandigheden ga ik al een tijdje elke week naar een psycholoog. Ik heb een tijdje last gehad van woede aanvallen en helaas zijn mijn kinderen daar ook weleens de dupe van. Nu vroeg de psycholoog vanmiddag aan mij hoe vriendinnen ermee omgaan als zij weleens te boos zijn. Want ze verzekerde mij ervan dat bijna iedereen dat wel eens is. Nu heb ik het vaak met vriendinnen over de kinderen maar dit vind ik toch best wel persoonlijk, eigenlijk heb ik het er daar nooit zo over. Maar nu denk ik er toch telkens over na. Ik ga er nu niet goed mee om: ten eerste voel ik me onwijs schuldig en ten tweede probeer ik het daarna weer overdreven goed te maken. Ook voel ik die onredelijke boosheid opkomen maar weet dan niet hoe ik moet stoppen.
Is het een beetje duidelijk zo?
Ik ben benieuwd!
Mijn vraag is eigenlijk: word jij wel eens onterecht te boos op je kind(deren) en hoe gaat dat dan?
Door allerlei omstandigheden ga ik al een tijdje elke week naar een psycholoog. Ik heb een tijdje last gehad van woede aanvallen en helaas zijn mijn kinderen daar ook weleens de dupe van. Nu vroeg de psycholoog vanmiddag aan mij hoe vriendinnen ermee omgaan als zij weleens te boos zijn. Want ze verzekerde mij ervan dat bijna iedereen dat wel eens is. Nu heb ik het vaak met vriendinnen over de kinderen maar dit vind ik toch best wel persoonlijk, eigenlijk heb ik het er daar nooit zo over. Maar nu denk ik er toch telkens over na. Ik ga er nu niet goed mee om: ten eerste voel ik me onwijs schuldig en ten tweede probeer ik het daarna weer overdreven goed te maken. Ook voel ik die onredelijke boosheid opkomen maar weet dan niet hoe ik moet stoppen.
Is het een beetje duidelijk zo?
Ik ben benieuwd!
dinsdag 24 juli 2007 om 23:20
Weet je, dit vind ik zo gemakkelijk gezegd. Ik bedoel, ik denk dat elke moeder vantevoren denkt dat ze noooooooit tegen haar kinderen zal schreeuwen, of erger. Maar ja, ik denk ook dat elke moeder vantevoren denkt dat haar man noooooooooit een hersenafwijking zal krijgen. Of wat de omstandigheden dan ook zijn waardoor je emmer wel overloopt. Dat gold ook heus voor jouw moeder, je denkt toch niet dat die dacht "goh, ik ga leuk kinderen krijgen en dan boor ik ze helemaal de grond in".
Je hebt je omstandigheden niet altijd voor het uitkiezen. En in de ene omstandigheid is het makkelijker om geduldig te blijven dan in de andere.
Am Yisrael Chai!
woensdag 25 juli 2007 om 08:23
Ik ben zelf opgegroeid met een ouder die me de huid vol kon schelden, trut, leugenaar, niet leuk, zeker als het midden op straat gebeurt. Nog erger was dat die ook er heel goed in was om iemand te negeren, Ze heeft me een keer 3 weken lang doodgezwegen, toen was ik denk ik 10 jaar oud.Jaren later ben ik in therapie gegaan, niet vanwege dit maar natuurlijk is het ter sprake gekomen en heb ik geleerd dat ik moet vergeten en dat probeer ik al zal het nooit helemaal lukken.Toen ik zelf zwanger was heb ik bezworen nooit maar ook dan echt nooit mijn kinderen hetzelfde aan te doen, Ik ben hun veilige haven, diegene bij wie ze kunnen komen als er iets is.Natuurlijk ben ik ook wel eens boos, en ook boos vanwege onzinnige dingen, ik ben ook maar een mens, maar ik heb nog nooit mijn dochter uitgescholden en dat zal ik ook nooit doen.Als ik boos ben dan tel ik tot tien of dan gaat ze op de trap, even weg bij elkaar, dat helpt en meestal als ik dan terug de gang inkom waar ze dan op de trap zit dan moet ik ergens toch wel lachen. Een peuter is namelijk nooit bewust gemeen, tenminste dat mag ik hopen. Ze denken er gewoon niet bij na en dat probeer ik in gedachte te houden.Haha nu klink ik wel erg als moeder theresa. Moet ergens bekennen dat mijn man meestal de dupe is, bewaar mijn driftbuien voor hem, maar ach hij is ene grote vent en kan het wel hebben.
woensdag 25 juli 2007 om 08:35
Maze, ik heb een vraag/opmerking die misschien de moeite van het overwegen waard is. Ik zeg het zo voorzichtig omdat ik het helemaal mis kan hebben, en ik je niet voor het hoofd wil stoten. Ik ving het vooral heel dapper dat je dit topic hebt geopend en je zo bewust bent van je probleem.
kan het zo zijn dat je, door de steun die je aan je oudste hebt gehad, en de rol die hij toen min of meer heeft overgenomen van je man, te veel van hem verwacht? Dat je onbewust verwacht dat hij beter zou moeten kunnen, meer zou moeten doen, beter zou moeten weten? en dat je daarom zo boos wordt als hij iets verkeerd doet, terwijl dat eigenlijk heel normaal is voor een klein kind?
Ik vind het wel heel lief hoor, dat hij bij je was tijdens de bevalling, maar eigenlijk is dat natuurlijk geen rol voor een kind van 4. Die zou niet de hoofdverantwoordelijke moeten zijn voor de gemoedsrust van de bevallende dame. Ik denk niet dat het heel schadelijk voor hem was ofzo, maar misschien is er op die manier onbewust een soort verwachtingspatroon ontstaan?
kan het zo zijn dat je, door de steun die je aan je oudste hebt gehad, en de rol die hij toen min of meer heeft overgenomen van je man, te veel van hem verwacht? Dat je onbewust verwacht dat hij beter zou moeten kunnen, meer zou moeten doen, beter zou moeten weten? en dat je daarom zo boos wordt als hij iets verkeerd doet, terwijl dat eigenlijk heel normaal is voor een klein kind?
Ik vind het wel heel lief hoor, dat hij bij je was tijdens de bevalling, maar eigenlijk is dat natuurlijk geen rol voor een kind van 4. Die zou niet de hoofdverantwoordelijke moeten zijn voor de gemoedsrust van de bevallende dame. Ik denk niet dat het heel schadelijk voor hem was ofzo, maar misschien is er op die manier onbewust een soort verwachtingspatroon ontstaan?
woensdag 25 juli 2007 om 09:01
Maze *; wat een moeilijke situatie.
Wel een herkenbaar topic, tenminste als het gaat om wat jullie schrijven over jullie moeders. Mijn moeder is een schat maar toen ik klein was ging het huwelijk tussen mijn ouders erg moeizaam en waren ze beiden wel driftig en maakten ze veel ruzie. Bij mij is het helemaal doorgeslagen naar de andere kant; ik ben veel te soft zegt mijn man, ik straf ook bijna nooit. Nou is mijn zoontje wel een heel lief en rustig ventje hoor. Als hij iets stouts doet zeg ik dat het niet mag en pak ik hem uit de situatie. Maar ik wil dat hij echt snapt dat iets niet mag omdat het stout is en niet dat hij iets niet doet omdat hij bang is voor me. Mijn moeder was best driftig en ik heb ook wel vaak een 'opvoedkundige tik' gehad of geschreeuw om niks.
Maar ja ventje is nu 18 maanden en ik hoop dat ik alle moeilijke fases die nog gaan komen goed doorkom. Er staan hier nu wel veel goede tips om met je eigen boosheid om te gaan op een goede manier.
Toch heb je dat als voorbeeld gekregen, en ik kan nog steeds niet omgaan met heftige emoties. Daarvoor heb ik therapie gehad maar het zal altijd worstelen blijven. Meestal kookt het bij mij over als hij op bedje ligt.
Wel een herkenbaar topic, tenminste als het gaat om wat jullie schrijven over jullie moeders. Mijn moeder is een schat maar toen ik klein was ging het huwelijk tussen mijn ouders erg moeizaam en waren ze beiden wel driftig en maakten ze veel ruzie. Bij mij is het helemaal doorgeslagen naar de andere kant; ik ben veel te soft zegt mijn man, ik straf ook bijna nooit. Nou is mijn zoontje wel een heel lief en rustig ventje hoor. Als hij iets stouts doet zeg ik dat het niet mag en pak ik hem uit de situatie. Maar ik wil dat hij echt snapt dat iets niet mag omdat het stout is en niet dat hij iets niet doet omdat hij bang is voor me. Mijn moeder was best driftig en ik heb ook wel vaak een 'opvoedkundige tik' gehad of geschreeuw om niks.
Maar ja ventje is nu 18 maanden en ik hoop dat ik alle moeilijke fases die nog gaan komen goed doorkom. Er staan hier nu wel veel goede tips om met je eigen boosheid om te gaan op een goede manier.
Toch heb je dat als voorbeeld gekregen, en ik kan nog steeds niet omgaan met heftige emoties. Daarvoor heb ik therapie gehad maar het zal altijd worstelen blijven. Meestal kookt het bij mij over als hij op bedje ligt.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 25 juli 2007 om 09:05
Hier ben ik geen voorstander van. Ruzie is iets dat bij het leven hoort, iedereen heeft weleens ruzie. Zo ook mijn ouders, maar voor de scheiding nooit waar wij bij waren. Gevolg dat ik erg slecht ruzie kan maken en dingen juist binnen hou. Met mijn man het ik moeten leren ruzie maken, gebeurt een enkele keer en soms ook waar mijn zoon bij is. Maar de wel de hele mikmak. Het ruzie maken, het uitpraten en het goed maken.
Zelf heb ik ook weleens van de woede aanvallen. Niet zozeer naar hem toe, maar hij is wel de pineut. Bijna altijd heeft dat wel met vermoeidheid te maken. Waar ik in een andere situatie veel geduldiger zou zijn, wanneer ik moe ben lukt dat veeeeeel moeilijker.
We kregen ook vaak te horen, dat wij zo goed bezig waren. We voeden hem zo goed op enz. enz. Dat is natuurlijk makkelijk te zeggen door buitenstaanders, die zien verder niet hoe het thuis gaat. Ik vind dus zelf ook niet dat we het zo Geweldig doen, maar wel redelijk goed. We blijven wel steeds naar ons zelf kijken naar wat we anders of beter kunnen doe. Je leert je kind steeds beter kennen en weet wat beter werkt. Daardoor is de woede ook minder geworden omdat ik leerde afstand te nemen wanneer ik de woede voel opkomen en zoals iemand anders al zei, kinderen voelen dat aan en soms lijkt het wel of ze dan juist verder gaan.
Waar ik nu nog vooral aan moet werken is s'nachts. S'nachts ben ik voor iedereen een draak wanneer ik uit mijn slaap gehaald wordt. Hij wilt dan ook altijd mama en niet papa en dat wil nog weleens verkeerd uitpakken.
Maar het allerbelangrijkste vind ik, en dat is ook al door andere gezegd, durven Sorry te zeggen. Jezelf net zo kwetsbaar opstellen naar je kind toe, zoals je kind vaak ook kwetsbaar is. Ik zie aan hem dat wanneer ik dat doe wanneer ik fout zat, hij helemaal opleeft en begripvol wordt.
woensdag 25 juli 2007 om 09:09
woensdag 25 juli 2007 om 19:20
Als ik al die verhalen lees denk ik telkens: wat is er toch een hoop (verborgen) leed. De kinderen van nu die dit mee maken maar ook de moeders van nu die dit meegemaakt hebben en de moeders die nu in min of meerdere mate zo zijn.
Toch wil ik even zeggen, zonder het te bagataliseren, dat mijn woede aanvallen niet iets structureels is wat hier voorkomt. En dat als het toch gebeurt is ik het er wel over heb en ook benadruk dat ik fout zat en dat ik heel veel van hem hou, ondanks de misschien dubbele boodschap.
Neemt niet weg dat het voor het kind niet leuk is. Me voornemen om nooit meer zo boos op hem te worden zoals iemand schreef is voor mij niet haalbaar. Ik neem me wel voor om altijd te proberen om zulke situaties te voorkomen, er op tijd afstand van neem als het uit de hand dreigt te lopen en als het toch gebeurt het ook op een normale, niet overdreven manier weer goed te maken.
Dit ook op advies van mijn psycholoog. Zij zegt, en dat vind ik wel logisch klinken, dat het nooit helemaal te voorkomen is. (ook gezien de omstandigheden en mijn karakter) En als het dan toch gebeurt en ik had me voorgenomen dat ik het nooit meer zou laten gebeuren het veel harder aankomt bij mij. Dan voel ik me gefaald als moeder en krijg een nog groter schuldgevoel waardoor ik in een soort negatieve spiraal kom. Ik moet dus accepteren dat ik ook fouten maak, hoe erg ik ze ook vind en daar dan op een goede manier mee omgaan.
Toch wil ik even zeggen, zonder het te bagataliseren, dat mijn woede aanvallen niet iets structureels is wat hier voorkomt. En dat als het toch gebeurt is ik het er wel over heb en ook benadruk dat ik fout zat en dat ik heel veel van hem hou, ondanks de misschien dubbele boodschap.
Neemt niet weg dat het voor het kind niet leuk is. Me voornemen om nooit meer zo boos op hem te worden zoals iemand schreef is voor mij niet haalbaar. Ik neem me wel voor om altijd te proberen om zulke situaties te voorkomen, er op tijd afstand van neem als het uit de hand dreigt te lopen en als het toch gebeurt het ook op een normale, niet overdreven manier weer goed te maken.
Dit ook op advies van mijn psycholoog. Zij zegt, en dat vind ik wel logisch klinken, dat het nooit helemaal te voorkomen is. (ook gezien de omstandigheden en mijn karakter) En als het dan toch gebeurt en ik had me voorgenomen dat ik het nooit meer zou laten gebeuren het veel harder aankomt bij mij. Dan voel ik me gefaald als moeder en krijg een nog groter schuldgevoel waardoor ik in een soort negatieve spiraal kom. Ik moet dus accepteren dat ik ook fouten maak, hoe erg ik ze ook vind en daar dan op een goede manier mee omgaan.
woensdag 25 juli 2007 om 19:29
Ja dit is ook wel aan de orde. Daarom zijn we aangemeld bij het BKK: bescherming voor het kwetsbare kind. Dit is voor kinderen met ouders die iets psychisch hebben. Hiervoor is een wachttijd van een jaar(!). Daarom worden we tot die tijd begeleid door jeugdzorg. Ze denken aan mogelijke parentificatie, dus dat hij de rol van een ouder op zich neemt.
Dat hij bij de bevalling aanwezig was, was ook niet de bedoeling. Hij werd op dinsdag vier jaar, woensdag ging hij naar school en was toen zo moe dat hij 's middags van drie tot zes uur geslapen heeft. Om kwart over acht braken mijn vliezen en hij was toen nog klaarwakker. Mijn bevalling van hem duurde totaal 36 uur dus van te voren hadden we bedacht dat we nog alle tijd zouden hebben om iets te regelen. Maar nummer twee was er binnen anderhalf uur. En er was dus geen tijd om iets te regelen ook omdat mijn man helemaal van slag was. De vk vond het prima maar zei dat ik hem wel de dagen erna in de gaten moest houden maar het enige waar hij het over gehad heeft is dat ik gepoept had:$!
woensdag 25 juli 2007 om 22:38
O ja: ik heb trouwens ook weer een stopwoord met mijn zoon afgesproken. Dat had ik al eens eerder gedaan en dat werkte ook wel goed. Als ik dan begon met onredelijk boos worden begon hij een bepaald liedje te zingen. En het frapante was dat hij het nooit zong als ik terecht boos op hem was. Misschien een verantwoordelijkheid voor hem die hij eigenlijk niet hoeft te nemen maar hij kwam er zelf weer mee dus heeft dat denk ik wel als prettig ervaren en ik eigenlijk ook wel.
donderdag 26 juli 2007 om 13:06
Ik vind het erg herkenbaar. Ook al hebben wij geen bijzondere gezinssituatie (geen noemenswaardige problemen bedoel ik), af en toe kan ik ook knallen van woede. Mijn kinderen zijn 3 en 4 en kunnen echt enorm vervelend zijn. Tijdens hun spel kunnen ze heel leuk zijn, maar vaker mondt het uit in ruzie en geschreeuw om niks. Maar elkaar met rust laten doen ze niet. Constant dwarrelen ze om elkaar heen, zingend, schreeuwend, rennend, alles afpakken, duwen. Wat ik ook zeg of doe, het gaat maar door. Daarbij luisteren ze zooooooooo slecht. Nu ligt bijvoorbeeld hun vader te slapen omdat hij vannacht heeft gewerkt. Als we dan boven zijn om te badderen, vraag ik ze om een beetje rustig te doen. Ze blijven gewoon schreeuwen en druk doen. En in hetzelfde bad zeg ik dat ze niet met water moeten gooien. Een minuut later vliegt er weer een beker water door de badkamer.
Ik heb mezelf dan niet altijd in de hand, ik kan dan zo boos worden. Zeker in periodes als deze (vakantie, iedere dag op elkaars lip en hun vader veel aan het werk). Het gaat dan dag in dag uit hetzelfde, om 7 uur 's ochtends beginnen ze al met geruzie en geschreeuw en dat gaat door tot 7 uur 's avonds.
Het lijkt alsof ik alleen maar kan snauwen en boos doen. Dat sarcastische herken ik ook wel. Als het bijvoorbeeld aan tafel ook weer niet goed gaat (niet eten, alleen maar draaien op hun stoel, zingen, schreeuwen, elkaar uitdagen) zeg ik ook wel eens heel sarcastisch Goh wat is het weer gezellig wat zitten we weer heerlijk te eten. Of als ze weer eens niet luisteren, kan ik ook zeggen: tja waarom zou je ook luisteren hè, stel je voor dat je een keertje zal doen wat mama vraagt.
Het is misschien allemaal net iets minder erg dan bij maze, maar ik herken het wel. Ik ben geen opvliegend type en heb mezelf meestal redelijk in de hand maar die kinderen kunnen echt het slechtste in me naar boven halen.
Ik weet dat als de oudste weer naar school is, het allemaal een stuk beter gaat. Dan is de druk een beetje van de ketel. Dit is tijdelijk, ook omdat ik zelf moe ben en er even geen energie voor heb om ze hele dagen te entertainen en pedagogisch correct op te voeden. Dus ik zie het licht wel weer aan het einde van de tunnel ;) maar toch wilde ik even laten weten dat ook ik het herken!
Sterkte ermee.
Ik heb mezelf dan niet altijd in de hand, ik kan dan zo boos worden. Zeker in periodes als deze (vakantie, iedere dag op elkaars lip en hun vader veel aan het werk). Het gaat dan dag in dag uit hetzelfde, om 7 uur 's ochtends beginnen ze al met geruzie en geschreeuw en dat gaat door tot 7 uur 's avonds.
Het lijkt alsof ik alleen maar kan snauwen en boos doen. Dat sarcastische herken ik ook wel. Als het bijvoorbeeld aan tafel ook weer niet goed gaat (niet eten, alleen maar draaien op hun stoel, zingen, schreeuwen, elkaar uitdagen) zeg ik ook wel eens heel sarcastisch Goh wat is het weer gezellig wat zitten we weer heerlijk te eten. Of als ze weer eens niet luisteren, kan ik ook zeggen: tja waarom zou je ook luisteren hè, stel je voor dat je een keertje zal doen wat mama vraagt.
Het is misschien allemaal net iets minder erg dan bij maze, maar ik herken het wel. Ik ben geen opvliegend type en heb mezelf meestal redelijk in de hand maar die kinderen kunnen echt het slechtste in me naar boven halen.
Ik weet dat als de oudste weer naar school is, het allemaal een stuk beter gaat. Dan is de druk een beetje van de ketel. Dit is tijdelijk, ook omdat ik zelf moe ben en er even geen energie voor heb om ze hele dagen te entertainen en pedagogisch correct op te voeden. Dus ik zie het licht wel weer aan het einde van de tunnel ;) maar toch wilde ik even laten weten dat ook ik het herken!
Sterkte ermee.
donderdag 26 juli 2007 om 13:21
Ik herken het ook wel. Was er juist de laatste paar dagen over na aan het denken, naar aanleiding van iets wat ik hier op het forum las. Weet niet meer precies wat het was maar het kwam erop neer dat die moeder nooit tegen haar kind schreeuwde. Voelde me gelijk abnormaal want ook ik ontplof weleens. Niet in de mate die maze beschrijft, maar ik kan me wel voorstellen hoe het zover komt. Ik had bedacht om het eens bij vriendinnen aan te kaarten, maar ben heel blij met dit topic, want waarschijnlijk ligt zoiets inderdaad te gevoelig om heel openhartig te bespreken. Ik schaam me er overigens niet eens zo voor hoor, mijn moeder is er altijd heel duidelijk in geweest dat zij ‘ook maar een mens’ is. En het enige wat er gebeurt is dat ik mijn stem verhef. Maar dan wel hard, echt schreeuw. Of ze nogal lomp in de hoek of op hun billen zet. Maar goed, ook ik ben maar een mens, en ik doe heel veel dingen wel goed, ben er zeker van dat mijn mannetjes zich geliefd weten en dat ik een hele sterke band met ze heb. Maar toch geeft het me iedere keer weer een slecht gevoel als zoiets gebeurt. Want in feite reageer je je gewoon af, heeft het niet zoveel met het kind te maken. Bij mij dan. Dat stieren en klieren hoort er gewoon bij, dat doen ze niet om mij te pesten. Maar ik kan het soms gewoon zo zat zijn dat gejengel. Terwijl ik 95% van de tijd zo vreselijk van ze kan genieten! Daarom kan ik het ook niet uitstaan van mezelf, die 5% van de tijd dat ze echt irritant zijn moet ik dan toch voor lief kunnen nemen? Ik ben benieuwd of er nog meer praktische tips komen, weglopen gaat in mijn geval vaak niet omdat ze nog zo klein zijn. Kan moeilijk een kind van een half en een van twee samen in bad laten zitten omdat ik even moet afkoelen.
vrijdag 27 juli 2007 om 14:23
Maze, knap dat je het probleem erkent en er wat mee doet! Super!
Een klein dingetje wat me zo al lezend wel te binnen schiet:
In mijn ogen is er wel een hemelsbreed verschil tussen "ontploffen" terwijl je kind niets verkeerd deed en "ontploffen" omdat je kinderen werkelijk hun boekje te buiten gaan.
De eerste situatie overkomt me slechts zelden. Als het gebeurt, vind ik dat echt heel erg en probeer naar de kids toe dit goed uit te leggen. "Mama is erg moe, en werd daardoor plotseling veel te boos om niets. Heel erg sorry daarvoor. enz.enz.".
De tweede situatie vind ik iets minder erg, en overkomt me vaker. Als een van de kids echt zit te zieken of echt iets doet wat werkelijk niet kan/mag, dan kan ik soms wel eens heel erg heftig uitvallen (in woorden/stemvolume) en heel soms wel eens ze TE resoluut op de billen op de trap zetten/op bed gooien :(. Dit gebeurt idd alleen als ik moe ben; als ik in goede doen ben, probeer ik het zeer pedagogisch verantwoord te doen...:D Toch voel ik me dan veel minder schuldig, omdat de kids wat mij betreft wel degelijk aan mij mogen vernemen wanneer ze ECHTECHT over de schreef gaan. De keren dat het gebeurd is, nl, hebben wel effect gehad! Kids zoeken altijd grenzen, en heel soms komen ze er gewoon eventjes heeeeeel rap achter dat die grens wat mij betreft erg bereikt is!
Een klein dingetje wat me zo al lezend wel te binnen schiet:
In mijn ogen is er wel een hemelsbreed verschil tussen "ontploffen" terwijl je kind niets verkeerd deed en "ontploffen" omdat je kinderen werkelijk hun boekje te buiten gaan.
De eerste situatie overkomt me slechts zelden. Als het gebeurt, vind ik dat echt heel erg en probeer naar de kids toe dit goed uit te leggen. "Mama is erg moe, en werd daardoor plotseling veel te boos om niets. Heel erg sorry daarvoor. enz.enz.".
De tweede situatie vind ik iets minder erg, en overkomt me vaker. Als een van de kids echt zit te zieken of echt iets doet wat werkelijk niet kan/mag, dan kan ik soms wel eens heel erg heftig uitvallen (in woorden/stemvolume) en heel soms wel eens ze TE resoluut op de billen op de trap zetten/op bed gooien :(. Dit gebeurt idd alleen als ik moe ben; als ik in goede doen ben, probeer ik het zeer pedagogisch verantwoord te doen...:D Toch voel ik me dan veel minder schuldig, omdat de kids wat mij betreft wel degelijk aan mij mogen vernemen wanneer ze ECHTECHT over de schreef gaan. De keren dat het gebeurd is, nl, hebben wel effect gehad! Kids zoeken altijd grenzen, en heel soms komen ze er gewoon eventjes heeeeeel rap achter dat die grens wat mij betreft erg bereikt is!
vrijdag 27 juli 2007 om 14:57
Xop dat klopt wel dat heb ik ook zo. Toch staat de `overtreding`in geen verhouding met de `straf`en juist het onvoorspelbare is ook heel verwarrend. Bijv als hij een beker drinken omgooit. De ene keer reageer ik daar heel relaxt op en een andere keer ga ik compleet uit mijn dak. En ook al leg ik het later wel uit en begrijpt mijn zoon het volgens mij wel ik heb er zelf zo´n last van. Maar ik krijg nu ook cognitieve gedragstherapie en dat helpt mij wel. Dat gaat uit van: gebeurtenis, gedachte, gevoel (boos, bang, blij, bedroefd)
en gedrag. Het helpt mij inzien waarom ik op een bepaalde manier reageer en hoe ik het een volgende keer anders kan doen.
Dus gebeurtenis: beker valt om
Gedachte: jemig alweer die beker en ik zei net nog dat hij hem moest leegdrinken enz
Gevoel: heel boos
Gedrag: boos worden
Als je je gedachte veranderd in: o nee weer die beker maar ja hij kan er niks aan doen hij deed het niet express, wordt je gevoel ook minder heftig en daardoor dus ook je gedrag.
De truc is om dat op tijd in te zien en daarnaar kunt handelen.
en gedrag. Het helpt mij inzien waarom ik op een bepaalde manier reageer en hoe ik het een volgende keer anders kan doen.
Dus gebeurtenis: beker valt om
Gedachte: jemig alweer die beker en ik zei net nog dat hij hem moest leegdrinken enz
Gevoel: heel boos
Gedrag: boos worden
Als je je gedachte veranderd in: o nee weer die beker maar ja hij kan er niks aan doen hij deed het niet express, wordt je gevoel ook minder heftig en daardoor dus ook je gedrag.
De truc is om dat op tijd in te zien en daarnaar kunt handelen.
vrijdag 27 juli 2007 om 15:23
Hoewel mijn ouders nooit, maar dan ook nooit driftig of aggressief waren en nooit schreeuwden en altijd beheerst bleven, kan ik behoorlijk uit mijn dak gaan, vooral rond pms-tijd. Weet niet waar die enorme woede vandaan komt. Ik heb het nooit naar kinderen toe ( heb met zeer lastige kids gewerkt) en ook nog nooit maar mijn zoon toe gevoeld (gelukkig). Ik heb wel een enorm lief en makkelijk kind en hij is pas negen maand moet ik bekennen. Maar eergisteren ben ik zo spectaculair kwaad geworden op een tramconducklootzak die eiste dat ik mijn kinderwagen inklapte terwijl er plaats zat was, moest ook maar 1 halte mee. (Moest met 1 arm kar inklappen om met andere arm elf kilo wegend kind vasthouden, zodat kar omklapte, alles op straat lag ect ect.) dat ik er s avonds nog wakker van lag van de adreneline. Mijn moeder was erbij die dus altijd beheerst is en die wees mij erop dat mijn zoontje doosbang werd van mij. Afschuwelijk gewoon. Ik heb banen verloren en relaties stuk gemaakt door onbeheersbare woede. Het is door meditatie al een stuk beter geworden. maar soms sluipt het er weer in, idd bij stress en haast en weinig slaap, plus pms.Ik vind het ronduit afschuwelijk van mezelf dat ik zo onbeheerst kan zijn. Het is echt zaak dat ik er aan werk. Nogmaals, meditatie helpt echt. Niet op het moment dat je een woedebui al hebt, maar om gewoon twee keer per dag vijf minuten te zitten in stilte en alles los te laten. Het heeft mij echt geholpen om van een angry young woman in een wat relaxtere persoon te veranderen. Wat ook hielp was een aantal "toxic" personen en situaties uit te bannen. Soms kan het helpen om hier op het forum wat woede kwijt te raken. Je wordt er niet populair van alleen.
vrijdag 27 juli 2007 om 15:55
vrijdag 27 juli 2007 om 23:29
Hier nog een driftkikker. Ben verrast dat dit topic zoveel herkenning oproept.
Zelf ben ik medicatie gaan gebruiken om in elk geval de scherpste randjes van mijn uitvallen weg te halen. Ik blijf nog wel snauwerig, maar merk dat ik meer rem heb dan zonder de medicatie, meer gelegenheid om weg te gaan uit een situatie, het alleen bij schreeuwen te houden, niks kapot te gooien.
Als de zomervakantie voorbij is begint als het goed is mijn therapie.
Waar ik heel erg moeite mee heb is dat ik zo ad hoc leef, dat ik op rustige momenten best wel kan bedenken hoe een bepaalde situatie anders kan, maar dat ik op zo'n heet moment niet meer bij die wijsheid kan, puur in mijn gevoel blijf steken. Ik herken wel dat ik er als het ware naar sta te kijken, wel waarneem dat ik me misdraag, maar niet stoppen.
Verder: ontzettend sfeergevoelig. Als ik met mijn beste been uit bed stap raak ik toch geïrriteerd als de kleintjes bekvechten met elkaar. Voel me alsof ik in mijn eentje goede sfeer in huis moet brengen terwijl ik toch al geen sfeermaker ben.
Nou ja, dat was het dan even.
Zelf ben ik medicatie gaan gebruiken om in elk geval de scherpste randjes van mijn uitvallen weg te halen. Ik blijf nog wel snauwerig, maar merk dat ik meer rem heb dan zonder de medicatie, meer gelegenheid om weg te gaan uit een situatie, het alleen bij schreeuwen te houden, niks kapot te gooien.
Als de zomervakantie voorbij is begint als het goed is mijn therapie.
Waar ik heel erg moeite mee heb is dat ik zo ad hoc leef, dat ik op rustige momenten best wel kan bedenken hoe een bepaalde situatie anders kan, maar dat ik op zo'n heet moment niet meer bij die wijsheid kan, puur in mijn gevoel blijf steken. Ik herken wel dat ik er als het ware naar sta te kijken, wel waarneem dat ik me misdraag, maar niet stoppen.
Verder: ontzettend sfeergevoelig. Als ik met mijn beste been uit bed stap raak ik toch geïrriteerd als de kleintjes bekvechten met elkaar. Voel me alsof ik in mijn eentje goede sfeer in huis moet brengen terwijl ik toch al geen sfeermaker ben.
Nou ja, dat was het dan even.
zaterdag 28 juli 2007 om 07:45
Mamzelle wat jij schrijft herken ik ook. Toch denk ik dat als je je bewust bent van je probleem je al een heel eind de goeder richting op bent. Zoals iemand eerder al schreef is het niet altijd mogelijk om uit een situatie weg te lopen, maar van elke situatie leer je weer. Zo zaten mijn kinderen gister samen in bad terwijl ik een kamer aan het opruimen was. Na 5 minuten riepen ze al dat ze eruit wilden. Ik meteen chagrijnig want ik was nog lang niet klaar met die kamer en opruimen met twee kinderen erbij gaat ook niet echt soepel. Op het moment dat ik die geiriteerdheid voel opkomen denk ik na en bedenk me dan ook hoe ik het het beste op kan lossen. In zo´n geval zou ik dus helemaal uit mijn dak kunnen gaan maar nu ben ik naar ze toe gelopen heb gezegd dat ik nog even bezig was en dat ik zo zou komen. Ze zeiden alle twee Ok!
En ze hebben daarna nog een hele tijd lief in bad gezeten. hier kan ik dan zo blij om worden en zo wordt dat negatieve omgebogen naar iets positiefs.
En ze hebben daarna nog een hele tijd lief in bad gezeten. hier kan ik dan zo blij om worden en zo wordt dat negatieve omgebogen naar iets positiefs.
zaterdag 28 juli 2007 om 12:30
Fijn he, als je merkt dat even nadenken en een voorstel simpelweg wérkt?
Ik merk zelf dat fysieke afstand belangrijk is, als ik dichtbij ze ben kan ik eerder uitvallen dan als ik echt uit een andere ruimte moet komen om ze aan te spreken.
Het moeilijke van tot tien tellen vind ik dat het gaat om situaties die je zelf uitlokt. Ik wil iets -meestal ik wil dat iets stopt- en wel nu. Hoe kun je weglopen als je tegelijkertijd de situatie moet controleren?
Ik merk zelf dat fysieke afstand belangrijk is, als ik dichtbij ze ben kan ik eerder uitvallen dan als ik echt uit een andere ruimte moet komen om ze aan te spreken.
Het moeilijke van tot tien tellen vind ik dat het gaat om situaties die je zelf uitlokt. Ik wil iets -meestal ik wil dat iets stopt- en wel nu. Hoe kun je weglopen als je tegelijkertijd de situatie moet controleren?
donderdag 9 augustus 2007 om 10:44
