Kinderen
alle pijlers
Je identiteit als moeder
maandag 23 september 2024 om 18:24
Inmiddels weet ik dat hier aardig wat wijze en bijzondere vrouwen/moeders op dit forum schrijven.
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
maandag 23 september 2024 om 22:58
Ik vind overigens ook dat er een extra dimensie bij is gekomen. Dat maakt me helemaal niet beter of interessanter of wat dan ook. En ik verkondig dat nou niet bepaald op dagelijkse basis. Maar het is gewoon een heel nieuwe ervaring. De liefde voor een kind is anders dan die voor vrienden of je partner. Dat maakt die andere liefdes niet minder waardevol, het is alleen anders. En wat iemand als schreef, dat gevoel van trots op ze. Ik vind het super leuk als een vriendin iets heel leuks doet of bereikt. Dan ben ik ook trots op haar. Maar bij mijn kind ben ik zó trots op hoe ze daar staat met dat zwemdiploma. Terwijl ik echt wel weet dat dat helemaal niet bijzonder is, dat heel Nederland dat haalt etc. Het is ook niet dat ik het gevoel heb dat het haar bijzonder maakt of zo, ik ben niet achterlijk. Ik ben gewoon trots op haar. Ik cijfer mezelf helemaal niet weg, soms heeft ze ook gewoon pech omdat ik er ook nog ben. Maar regelmatig is het feit dat je kind ergens heel blij van wordt, je meer waard dan eventueel ongemak van je zelf. Je word blij van de vreugde van je kind. Best een handig mechanisme, anders zou heel veel echt heel erg vervelend zijn.
En ik zie niet in waarom dat walgelijk of raar zou zijn. Het is niet iets wat ik dagelijks loop te verkondigen hè. Als ik even moet slikken van trots naast dat zwembad, hoort niemand dat verder van me hoor. Ik schrijf het hier alleen omdat het expliciet de vraag is. En dan nog, het is dus niet beter, het is anders.
Er zijn zo veel dingen die je leven verbreden/dimensies toevoegen. Met veel daarvan heb ik geen ervaring, met deze toevallig wel.
En ik zie niet in waarom dat walgelijk of raar zou zijn. Het is niet iets wat ik dagelijks loop te verkondigen hè. Als ik even moet slikken van trots naast dat zwembad, hoort niemand dat verder van me hoor. Ik schrijf het hier alleen omdat het expliciet de vraag is. En dan nog, het is dus niet beter, het is anders.
Er zijn zo veel dingen die je leven verbreden/dimensies toevoegen. Met veel daarvan heb ik geen ervaring, met deze toevallig wel.
maandag 23 september 2024 om 23:12
Mooie vragen...
Ik ben heel erg veranderd door het moederschap. Eigenlijk wilde ik helemaal geen moeder worden maar toen ik het werd ging het me heel naturel af. Ik ben niet overbezorgd, nooit geweest ook. Met mijn jongste gaat het helemaal niet zo goed maar ik maak me niet drukker dan noodzakelijk, mijn "guts" vertellen me dat het wel goedkomt, ik heb alleen geen idee wat goed komen in zijn geval precies inhoudt. Ik ben een makkelijke moeder, die er emotioneel "gewoon" altijd is, waarbij je prima tegen de randen kunt schuren maar er nooit zomaar overheen gaat, ik ben streng maar wel zeer rechtvaardig en ik kan veel beter opvoeden dan ik vroeger ooit vermoedde. Als is opvoeden een groot woord, het is vooral voeden eigenlijk en af en toe een beetje op.
Ik ben niet dezelfde die ik was voor het moederschap, het heeft me sterker en milder gemaakt. Mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde zijn gegroeid door het moederschap en na mijn scheiding kwam daar nog een schepje bovenop want alles zelf moeten doen werkt heel louterend. En het is allemaal gelukt, ondertussen zijn ze volwassen en op weg naar ware zelfstandigheid.
Als kind heb je 2 ouders en daar moet je het mee doen, ik blijf dus altijd hun moeder maar ik voel me geen mama meer, die tijd is geweest. Onze band heeft zich "gelijkwaardigd" en ik heb een andere taak gekregen, ik juich aan de zijlijn, ik zorg nog een beetje maar ze moeten ook heel veel zelf doen.
Mezelf verloren heb ik nooit in het moederschap, ik ben niet overbezorgd, ik heb zelf altijd een flinke plek ingenomen in mijn eigen leven en als ik voor keuzes stond heb ik ook mijn eigen welzijn meegenomen.
Eigenlijk had ik een moeder willen zijn zoals mijn eigen moeder. Daar ben ik jammerlijk in gefaald maar mijn kinderen spreken wél uit dat ze blij zijn met mij als moeder.
Ik deed wat ik kon. Als ik beter had gekund had ik het wel gedaan.
Ik ben heel erg veranderd door het moederschap. Eigenlijk wilde ik helemaal geen moeder worden maar toen ik het werd ging het me heel naturel af. Ik ben niet overbezorgd, nooit geweest ook. Met mijn jongste gaat het helemaal niet zo goed maar ik maak me niet drukker dan noodzakelijk, mijn "guts" vertellen me dat het wel goedkomt, ik heb alleen geen idee wat goed komen in zijn geval precies inhoudt. Ik ben een makkelijke moeder, die er emotioneel "gewoon" altijd is, waarbij je prima tegen de randen kunt schuren maar er nooit zomaar overheen gaat, ik ben streng maar wel zeer rechtvaardig en ik kan veel beter opvoeden dan ik vroeger ooit vermoedde. Als is opvoeden een groot woord, het is vooral voeden eigenlijk en af en toe een beetje op.
Ik ben niet dezelfde die ik was voor het moederschap, het heeft me sterker en milder gemaakt. Mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde zijn gegroeid door het moederschap en na mijn scheiding kwam daar nog een schepje bovenop want alles zelf moeten doen werkt heel louterend. En het is allemaal gelukt, ondertussen zijn ze volwassen en op weg naar ware zelfstandigheid.
Als kind heb je 2 ouders en daar moet je het mee doen, ik blijf dus altijd hun moeder maar ik voel me geen mama meer, die tijd is geweest. Onze band heeft zich "gelijkwaardigd" en ik heb een andere taak gekregen, ik juich aan de zijlijn, ik zorg nog een beetje maar ze moeten ook heel veel zelf doen.
Mezelf verloren heb ik nooit in het moederschap, ik ben niet overbezorgd, ik heb zelf altijd een flinke plek ingenomen in mijn eigen leven en als ik voor keuzes stond heb ik ook mijn eigen welzijn meegenomen.
Eigenlijk had ik een moeder willen zijn zoals mijn eigen moeder. Daar ben ik jammerlijk in gefaald maar mijn kinderen spreken wél uit dat ze blij zijn met mij als moeder.
Ik deed wat ik kon. Als ik beter had gekund had ik het wel gedaan.
...
maandag 23 september 2024 om 23:30
Mijn leven is veranderd, op veel invasievere manier dan alleen de kinderen, dus ik verander, mijn ritme, dingen die nog wel of niet kunnen ect.
Maar ik verander niet echt heel erg veel qua karakter niet, mijn normen en waarden ook niet.
Mensen en hoe ze overkomen of lijken te leven zal altijd veranderen, kan ook door ziekte komen of gewoon door ouderdom of door zaken die je prima vond om te doen maar later geen interesse meer oproept. Doordat mensen zich ontwikkelen.
En soms omdat ze dat niet doen, maar anderen wel.
Vind dat niet per se iets wat alleen bij ouderdom voorkomt, dat mensen 'veranderd' lijken voor anderen, dat hoort bij het leven. En komt ook voor bij mensen zonder kinderen.
Maar ik verander niet echt heel erg veel qua karakter niet, mijn normen en waarden ook niet.
Mensen en hoe ze overkomen of lijken te leven zal altijd veranderen, kan ook door ziekte komen of gewoon door ouderdom of door zaken die je prima vond om te doen maar later geen interesse meer oproept. Doordat mensen zich ontwikkelen.
En soms omdat ze dat niet doen, maar anderen wel.
Vind dat niet per se iets wat alleen bij ouderdom voorkomt, dat mensen 'veranderd' lijken voor anderen, dat hoort bij het leven. En komt ook voor bij mensen zonder kinderen.
maandag 23 september 2024 om 23:34
Ik had eigenlijk een moeder willen zijn zoals jij. Dus falen doe je met dit soort moederschap niet snel denk ik. Of je moet een kind hebben, dat écht wat anders van je nodig had. Maar met jouw kinderen ben je als moeder meer dan prima uit de verf gekomen en ik denk dat mijn kinderen ook wat beter uit de verf hadden kunnen komen, als ik wat meer van jou had gehad: niet drukker maken dan nodig, tegen de randen kunnen schuren zonder irritatie, zodanig dat ook je eigen zelfvertrouwen en eigenwaarde zijn gegroeid. Bij mij is het juist andersom. Ook al denk ik dat ik in de basis een prima genoeg ouderschap heb afgeleverd. Maar had graag hetzelfde kunnen schijven en ik weet dat dit niet zo is.Rooss4.0 schreef: ↑23-09-2024 23:12Mooie vragen...
Ik ben heel erg veranderd door het moederschap. Eigenlijk wilde ik helemaal geen moeder worden maar toen ik het werd ging het me heel naturel af. Ik ben niet overbezorgd, nooit geweest ook. Met mijn jongste gaat het helemaal niet zo goed maar ik maak me niet drukker dan noodzakelijk, mijn "guts" vertellen me dat het wel goedkomt, ik heb alleen geen idee wat goed komen in zijn geval precies inhoudt. Ik ben een makkelijke moeder, die er emotioneel "gewoon" altijd is, waarbij je prima tegen de randen kunt schuren maar er nooit zomaar overheen gaat, ik ben streng maar wel zeer rechtvaardig en ik kan veel beter opvoeden dan ik vroeger ooit vermoedde. Als is opvoeden een groot woord, het is vooral voeden eigenlijk en af en toe een beetje op.
Ik ben niet dezelfde die ik was voor het moederschap, het heeft me sterker en milder gemaakt. Mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde zijn gegroeid door het moederschap en na mijn scheiding kwam daar nog een schepje bovenop want alles zelf moeten doen werkt heel louterend. En het is allemaal gelukt, ondertussen zijn ze volwassen en op weg naar ware zelfstandigheid.
Als kind heb je 2 ouders en daar moet je het mee doen, ik blijf dus altijd hun moeder maar ik voel me geen mama meer, die tijd is geweest. Onze band heeft zich "gelijkwaardigd" en ik heb een andere taak gekregen, ik juich aan de zijlijn, ik zorg nog een beetje maar ze moeten ook heel veel zelf doen.
Mezelf verloren heb ik nooit in het moederschap, ik ben niet overbezorgd, ik heb zelf altijd een flinke plek ingenomen in mijn eigen leven en als ik voor keuzes stond heb ik ook mijn eigen welzijn meegenomen.
Eigenlijk had ik een moeder willen zijn zoals mijn eigen moeder. Daar ben ik jammerlijk in gefaald maar mijn kinderen spreken wél uit dat ze blij zijn met mij als moeder.
Ik deed wat ik kon. Als ik beter had gekund had ik het wel gedaan.
Dus, petje af. Jouw kinderen zullen misschien weer schrijven dat ze graag wat meer op hun moeder hadden kunnen lijken.
maandag 23 september 2024 om 23:52
Ik geloof dat dit het mooiste compliment is dat je me kunt geven, dank je wel daarvoor!
Ik ben niet gefaald als moeder maar wel gefaald in het zijn zoals mijn eigen moeder. Zij is zo'n vogel waarbij je onder haar vleugels wil vertoeven, ook als je al lang en breed op eigen benen staat. Mijn vriendinnen lopen en liepen allemaal met haar wég, zelfs het kleinste onvertogen woord van mijn kant over mijn moeder wordt door mijn vriendinnen liefdevol niét getolereerd en stiekem ben ik daar trots op. En heel blij omdat dit bijzondere mens mijn moeder mag zijn in dit leven.
De band die ik met mijn eigen kinderen heb is anders maar het past me prima. Zij hangen niet aan me en dat vind ik fijn maar weten me beslist te vinden als ze even moederbehoefte hebben.
Ik heb jouw stukje ook even gelezen en het verscheurde gevoel, het gevoel 2 wezens te zijn die parallel lopen snap ik wel. Ik denk dat mijn exman het ook zo heeft ervaren, dat gekke gevoel van dat je constant alert moet zijn want iemand is afhankelijk van jouw oplettendheid. Hij wilde graag vader worden maar eigenlijk was het ouderschap hem een maatje te groot.
Hebben jouw kinderen zich wel eens uitgelaten over jouw "moederschap"?
...
dinsdag 24 september 2024 om 07:13
Hoe bedoel je dit? Wat is er veranderd tov je echtgenoot en de maatschappij?Ladara schreef: ↑23-09-2024 19:00Ik vind moeder voor mijn kinderen zijn geweldig. Een prachtige boeiende reis om een wezen te begeleiden in zijn weg naar volwassenheid. Ik vind die liefde overweldigend en met niets te vergelijken. Het heeft me verrijkt.
Ik vind moeder zijn in mijn huwelijk en in de maatschappij een verschrikking. Een soort informele slavernij die mijn liefde voor mijn echtgenoot sterk heeft verminderd en me met een constante boosheid heeft opgezadeld die ik bevreemdend en verschrikkelijk vind.
dinsdag 24 september 2024 om 08:06
Mooi verwoord.Rooss4.0 schreef: ↑23-09-2024 23:12Mooie vragen...
Ik ben heel erg veranderd door het moederschap. Eigenlijk wilde ik helemaal geen moeder worden maar toen ik het werd ging het me heel naturel af. Ik ben niet overbezorgd, nooit geweest ook. Met mijn jongste gaat het helemaal niet zo goed maar ik maak me niet drukker dan noodzakelijk, mijn "guts" vertellen me dat het wel goedkomt, ik heb alleen geen idee wat goed komen in zijn geval precies inhoudt. Ik ben een makkelijke moeder, die er emotioneel "gewoon" altijd is, waarbij je prima tegen de randen kunt schuren maar er nooit zomaar overheen gaat, ik ben streng maar wel zeer rechtvaardig en ik kan veel beter opvoeden dan ik vroeger ooit vermoedde. Als is opvoeden een groot woord, het is vooral voeden eigenlijk en af en toe een beetje op.
Ik ben niet dezelfde die ik was voor het moederschap, het heeft me sterker en milder gemaakt. Mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde zijn gegroeid door het moederschap en na mijn scheiding kwam daar nog een schepje bovenop want alles zelf moeten doen werkt heel louterend. En het is allemaal gelukt, ondertussen zijn ze volwassen en op weg naar ware zelfstandigheid.
Als kind heb je 2 ouders en daar moet je het mee doen, ik blijf dus altijd hun moeder maar ik voel me geen mama meer, die tijd is geweest. Onze band heeft zich "gelijkwaardigd" en ik heb een andere taak gekregen, ik juich aan de zijlijn, ik zorg nog een beetje maar ze moeten ook heel veel zelf doen.
Mezelf verloren heb ik nooit in het moederschap, ik ben niet overbezorgd, ik heb zelf altijd een flinke plek ingenomen in mijn eigen leven en als ik voor keuzes stond heb ik ook mijn eigen welzijn meegenomen.
Eigenlijk had ik een moeder willen zijn zoals mijn eigen moeder. Daar ben ik jammerlijk in gefaald maar mijn kinderen spreken wél uit dat ze blij zijn met mij als moeder.
Ik deed wat ik kon. Als ik beter had gekund had ik het wel gedaan.
dinsdag 24 september 2024 om 08:27
Solomio schreef: ↑23-09-2024 21:37Dit vind ik echt zo vreselijk. Toen ik nog geen kinderen had al, maar sinds ik kinderen heb nog meer.
Alsof mensen zonder kinderen dat niveau nooit zullen bereiken.
Alsof je door het krijgen van kinderen beter, dieper, whatever wordt.
De boodschap die je hiermee aan mensen zonder kinderen geeft is zo vreselijk arrogant. Bah.
Doet mij een beetje denken aan een opmerking die ik eens naar mijn hoofd geslingerd kreeg...
"Jij hebt geen kinderen dus je bent altijd een soort van meisje, moeder zijn maakt je een vrouw"
Toen moest ik wel even een beetje spuug inslikken. En ik weet dat Browniedoc het zo niet bedoelde maar het is best vervelend te lezen als (al dan niet bewust) kinderloze vrouw, dat alleen het moederschap je leven een bepaalde verdieping kan geven wat je anders nooit zult ervaren.
Ik vind dat je altijd voorzichtig moet zijn met zulke uitspraken.
dinsdag 24 september 2024 om 08:29
Ik vind het soms wel bijzonder om te bedenken hoe recent dat nog is, dat de situatie totaal anders was. Ik denk dat de maatschappij zich wat dat betreft ook nog wel in een soort transformatie bevindt. Dat is tenminste wat ik dan hoop t.a.v. hoe er vaak nog naar de rol en positie van de vrouw gekeken wordt (ook vaak door vrouwen zelf). En ik ben benieuwd of het beeld over 25 a 50 jaar nog weer veranderd is, terwijl we nu bijvoorbeeld weer tendenzen dat jongeren traditioneler denken.Lucifee2024 schreef: ↑23-09-2024 18:30Ik ben gewoon ik, als ouder/partner en vriendin, met zelfde karakter en achtergrond en ervaringen, aandoeningen, beperkingen en meningen.
Geen aparte identiteit als moeder.
En het heeft niet zo veel zin om dingen te gaan vergelijken, generaties ouders nu met kinderen tot 25 is totaal anders dan de generaties erboven, vaak werd je gewoon moeder omdat het dat zo ging/hoorde. Niet altijd maar wel heel erg vaak.
Dat was vroeger echt minder vrije keus of misschien een minder bewuste keus dan nu.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 24 september 2024 om 08:32
SunShine35 schreef: ↑24-09-2024 07:13Hoe bedoel je dit? Wat is er veranderd tov je echtgenoot en de maatschappij?
Ik heb het moederschap ten opzichte van mijn man en de maatschappij ervaren als een vorm van gijzeling met mijn kinderen als pressiemiddel. De taakverdeling tussen mijn man en mij was sterk ongelijk, ondanks onze gelijke hoeveelheid werk buitenshuis. Ik vermoed dat de verdeling in de afgelopen jaren varieerde van 95-5 tot 75-25, afhankelijk van hoeveel behoefte mijn man voelde om bij te dragen aan het grootbrengen van de kinderen. Die ongelijke taakverdeling werd vervolgens door de maatschappij op allerlei manieren bekrachtigd, en tegelijk ontkend èn mij in de schoenen geschoven.
Mijn man en ik kregen samen kinderen, maar hun welbevinden bleek volledig míjn verantwoordelijkheid. Mijn man droeg alleen bij waar hij tijd en zin had. Ik wist nooit wanneer dat was, dus ik moest altijd stand by staan, altijd alert zijn. En wanneer ik mijn bevreemding over dit fenomeen deelde werd dat simpelweg ontkend, door mijn man zelf, door vrienden, door familie, of werd mij verteld dat het mijn eigen schuld was. Oh, of dat het biologisch was, of alles tegelijk. Mijn man werd nooit gebeld, hij werd nooit aangesproken op dingen die niet goed waren, hij las geen mails over de kinderen, maar dat was geen probleem want hij kreeg nooit commentaar van externen dat hij dingen niet wist. Hij werd geprezen voor de kleine dingen die hij deed. Bij het consultatiebureau vroeg nooit iemand waarom de vader nooit mee was. De vader die vandaag voor het in vijftien jaar een van zijn kinderen laat vaccineren en mij uiterst bevreemd aankeek toen ik zei dat hij het vaccinatieboekje moest meenemen. Hij had geen benul wat dat was.
Ik was in mijn eentje verantwoordelijk voor de zorg van mijn kinderen. Als ik het niet deed, nam niemand het over. Ook dat is een uitspraak waarvan ik geleerd heb dat je hem feitelijk niet mag doen omdat hij wordt ontkend en gebagatelliseerd, maar ik kan er niets anders van maken, dit was hoe het was. Die verantwoordelijkheid, de constante eenzaamheid en de overweldigende hoeveelheid werk, zonder slaap, zonder vrije tijd, zonder identiteit heb ik zwaar gevoeld. Ik ben momenteel in therapie om dit te kunnen accepteren.
Dit bestaat overigens naast het rijke, prachtige leven dat ik met mijn kinderen heb gehad. Ons samenzijn was mooi en heel verdiepend. Mijn kinderen zijn geweldige mensen geworden; liefdevol, grappig sensitief. We hebben een schat aan prachtige herinneringen, waarin we onze stad door fietsten, dieren aaiden, bootjes keken, kastanjes verzamelden. Waarin we ons samen konden verwonderen over allerlei kleine dingen. Het was kleurrijk en mooi, maar ik had het heel graag willen delen met mijn man en met anderen om ons heen.
dinsdag 24 september 2024 om 08:39
Tja, anderzijds vind ik het gek als je moederschap zou wegzetten als hetzelfde als geen kinderen hebben, maar dan met toevallig een kind in je leven. Dan doe je ook mensen tekort alsof moederschap niets voorstelt, je er niets voor hoeft te kunnen, te leren of te laten en dat geloof ik eigenlijk niet.
Ik ben door levenservaringen ook veranderd, ik kan me haast niet voorstellen dat zoiets ingrijpends en blijvends je niet zou veranderen.
Wel leuk om te lezen hoe iedereen dat heel verschillend ervaart bij zichzelf.
Ik ben door levenservaringen ook veranderd, ik kan me haast niet voorstellen dat zoiets ingrijpends en blijvends je niet zou veranderen.
Wel leuk om te lezen hoe iedereen dat heel verschillend ervaart bij zichzelf.
dinsdag 24 september 2024 om 08:41
Deze viel me even op, bedoel je daarmee iets soortgelijks als wat Nana_Mouskouri verderop schrijft? Dat je sterker voelt hoe je ouders steken hebben laten vallen in hun opvoeding en gedrag naar jou?Lila-Linda schreef: ↑23-09-2024 18:54Wat ik onderschat heb, is hoe kwetsbaar je bent met kinderen. En ook dat ze je ook als ze volwassen zijn nog allesomvattend Nodig kunnen hebben. Ik vind dat zwaarder dan ik dacht.
Het heeft mijn blik op mijn ouders en opvoeding (negatief) veranderd.
Ik vraag me weleens af, hoe ik zou zijn geworden zonder ze. Hoe mijn leven dan zou zijn geweest.
En nu zijn semi-volwassen zijn, is het ook weer zoeken naar een nieuw evenwicht. Het zijn ook nu nog, allemaal faaaaases
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 24 september 2024 om 08:42
Dit is eigenlijk een eigen topic waard want dit roept zoveel vragen op. Afschuwelijk dat je dit zo hebt ervaren en nu zelfs in therapie zit om dit allemaal een plekje te geven.
Ik denk dat dit voor sommigen best herkenbaar zal zijn kan ik me zo voorstellen.
...
dinsdag 24 september 2024 om 08:52
Toen mijn kinderen echt nog klein waren, onder de 4, vond ik alles intens. Van de mooie dingen, tot de verdrietige dingen, tot spannende dingen. Die intensiteit is nu veranderd, vooral ook omdat we in een heel gezapig en rustig vaarwater zitten ( voor zolang als het duurt natuurlijk), deze leeftijden zijn zo meer passend voor mij dat ik tot rust kan komen en momenten voor mij zelf kan pakken, zonder me aan alle kanten schuldig te voelen.
Nu ze wat ouder zijn ( onder-en middenbouw basisschool), merk ik dat ik weer meer toekom aan wie ik zelf ben, wat mijn eigen wensen zijn, dat de egoïstische ik er ook weer kan zijn. Dat kon een tijdlang niet en dat maakte het voor mij op bepaalde momenten zwaar en soms ook eenzaam. Vooral omdat het leek alsof ik de enige was in mijn omgeving die niet alles mooi, magisch en fantastisch vond aan kleine kinderen. Achteraf weet ik dat niet iedereen dit soort dingen deelt, daar waar ik een ( soms iets te) open boek was.
Natuurlijk is het mooi, fantastisch, maar oh wat heb ik ook momenten gehad waarop ik juist vooral veel spanning, ongemak en stress heb ervaren.
En nu ze ouder worden komt daar weer een dimensie bij, want het grote loslaten staat nu echt aan onze voordeur te kloppen. En dat vind ik me toch een partijtje spannend, maar ook ontzettend gaaf. Want hoe mooi is het om te zien dat je eigen dochters de wereld willen ontdekken, steeds een stukje meer van zichzelf zien, tegen zaken aanlopen waar je ze eigenlijk voor wil behoeden ( en dat soms ook doet, tegen beter weten in), ze tegen grenzen ziet lopen en daar overheen durven te gaan.
Ik weet zeker dat ik zonder kinderen ook was gegroeid, was veranderd. Zij hebben alles in een stroomversnelling gebracht, ik ben mezelf tegengekomen op een manier die heel confronterend was, maar ook erg leerzaam. Kans dat dit ook gebeurd zonder eigen kinderen in mijn leven is natuurlijk gewoon aanwezig.
Ze zijn mijn alles, mijn wereld zou versplinteren als ze er niet meer zouden zijn. Maar ik ben naast moeder, vrouw, vriendin, collega, gewoon nog altijd ik. En met die ik, ben ik over het algemeen heel tevreden. Alles is gewoon 1 pakketje, moeder is een van de namen die ik heb mogen krijgen en waar ik ook ontzettend blij en gelukkig mee ben.
Nu ze wat ouder zijn ( onder-en middenbouw basisschool), merk ik dat ik weer meer toekom aan wie ik zelf ben, wat mijn eigen wensen zijn, dat de egoïstische ik er ook weer kan zijn. Dat kon een tijdlang niet en dat maakte het voor mij op bepaalde momenten zwaar en soms ook eenzaam. Vooral omdat het leek alsof ik de enige was in mijn omgeving die niet alles mooi, magisch en fantastisch vond aan kleine kinderen. Achteraf weet ik dat niet iedereen dit soort dingen deelt, daar waar ik een ( soms iets te) open boek was.
Natuurlijk is het mooi, fantastisch, maar oh wat heb ik ook momenten gehad waarop ik juist vooral veel spanning, ongemak en stress heb ervaren.
En nu ze ouder worden komt daar weer een dimensie bij, want het grote loslaten staat nu echt aan onze voordeur te kloppen. En dat vind ik me toch een partijtje spannend, maar ook ontzettend gaaf. Want hoe mooi is het om te zien dat je eigen dochters de wereld willen ontdekken, steeds een stukje meer van zichzelf zien, tegen zaken aanlopen waar je ze eigenlijk voor wil behoeden ( en dat soms ook doet, tegen beter weten in), ze tegen grenzen ziet lopen en daar overheen durven te gaan.
Ik weet zeker dat ik zonder kinderen ook was gegroeid, was veranderd. Zij hebben alles in een stroomversnelling gebracht, ik ben mezelf tegengekomen op een manier die heel confronterend was, maar ook erg leerzaam. Kans dat dit ook gebeurd zonder eigen kinderen in mijn leven is natuurlijk gewoon aanwezig.
Ze zijn mijn alles, mijn wereld zou versplinteren als ze er niet meer zouden zijn. Maar ik ben naast moeder, vrouw, vriendin, collega, gewoon nog altijd ik. En met die ik, ben ik over het algemeen heel tevreden. Alles is gewoon 1 pakketje, moeder is een van de namen die ik heb mogen krijgen en waar ik ook ontzettend blij en gelukkig mee ben.
dinsdag 24 september 2024 om 09:05
Ik had heel erg het gevoel dat mijn identiteit, toen ik kinderen kreeg, even losgetrokken werd en in de lucht heeft gewapperd. Het was er nog wel, maar het ging ook alle kanten op en ik wist niet welke vormen het aan ging nemen of wat ik wilde dat het werd. Mijn eigen ik was ik niet meer en kon ik niet meer zijn, omdat ik verantwoordelijkheid droeg voor mijn kind. In die periode vond ik het ook lastig dat 'men' ineens heel anders naar mij keek. Ik was geen leuke, spontane en soms spannende vrouw meer. Ik werd ineens bekeken als 'moeke'. Dat die dynamiek veranderde vond ik wel lastig en confronterend.
Inmiddels zijn we een paar jaar verder. Ik heb mijn identiteit wel weer gevonden. Ik ben een andere versie van mijn leven zonder kinderen, maar dat stukje identiteit (en de behoefte om mijn eigen, spontane, spannende dingen te doen) is er nog. Als de kinderen even niet onder mijn verantwoordelijkheid vallen, krijgt die kant aandacht
Als kennissen/vrienden uit verschillende kringen mij in verschillende omgevingen zouden zien, zouden ze me wel herkennen. Maar ik gedraag me op mijn werk wel anders dan bij vriendinnen en bij de kinderen ook weer net anders. Maar het zijn geen totale vreemden van elkaar zeg maar.
Inmiddels zijn we een paar jaar verder. Ik heb mijn identiteit wel weer gevonden. Ik ben een andere versie van mijn leven zonder kinderen, maar dat stukje identiteit (en de behoefte om mijn eigen, spontane, spannende dingen te doen) is er nog. Als de kinderen even niet onder mijn verantwoordelijkheid vallen, krijgt die kant aandacht
Als kennissen/vrienden uit verschillende kringen mij in verschillende omgevingen zouden zien, zouden ze me wel herkennen. Maar ik gedraag me op mijn werk wel anders dan bij vriendinnen en bij de kinderen ook weer net anders. Maar het zijn geen totale vreemden van elkaar zeg maar.
dinsdag 24 september 2024 om 09:20
frambozentaartje schreef: ↑24-09-2024 08:40Ik denk dat je geen therapie nodig hebt, Ladara, maar gewoon een scheiding.
Al die dingen die jij alleen deed, doe ik ook alleen, zonder een man die doet alsof hij wat doet en daar wordt het leven zoveel vrolijker en luchtiger van.
Als ik zou scheiden zou ik het niet alleen doen, dan zou ik het doen met een vader op afstand die zich niet verantwoordelijk voelt voor het welbevinden van zijn kinderen maar wel de helft van de tijd zorg draagt. En het is in nog veel meer opzichten dit: gijzeling met de kinderen als pressiemiddel.
dinsdag 24 september 2024 om 09:40
TO wat een mooi en sympathiek topic!
Het moederschap is voor mij een soort verlenging van mijn identiteit. Het voelt alsof alles wat ik daarvoor al had opgebouwd aan ervaringen en overtuigingen nu van pas komt in de zorg voor mijn kinderen. Ik vind het heel bijzonder om zo iets van mezelf door te kunnen geven en om de (soms ook wel hele nare) ervaringen die ik heb opgedaan om te zetten in iets moois. Het moederschap heeft mij heel veel rust gegeven.
Ik had van te voren verwacht dat ik er nogal nuchter in zou staan en dat het me allemaal niet zo natuurlijk aan zou komen waaien. Daarom voelt het als een extra groot cadeau dat voor mij juist alle clichés waar blijken te zijn. Ik bekijk de wereld echt met andere ogen sinds ik moeder ben en hoewel het zeker niet altijd makkelijk is, gaat het allemaal vanzelf.
Het moederschap is voor mij een soort verlenging van mijn identiteit. Het voelt alsof alles wat ik daarvoor al had opgebouwd aan ervaringen en overtuigingen nu van pas komt in de zorg voor mijn kinderen. Ik vind het heel bijzonder om zo iets van mezelf door te kunnen geven en om de (soms ook wel hele nare) ervaringen die ik heb opgedaan om te zetten in iets moois. Het moederschap heeft mij heel veel rust gegeven.
Ik had van te voren verwacht dat ik er nogal nuchter in zou staan en dat het me allemaal niet zo natuurlijk aan zou komen waaien. Daarom voelt het als een extra groot cadeau dat voor mij juist alle clichés waar blijken te zijn. Ik bekijk de wereld echt met andere ogen sinds ik moeder ben en hoewel het zeker niet altijd makkelijk is, gaat het allemaal vanzelf.
dinsdag 24 september 2024 om 09:42
Dit hoorde ik redelijk vaak in mijn omgeving, zodra de kinderen groter werden en zelf echt dingen konden, werden de scheidingen aangevraagd.Ladara schreef: ↑24-09-2024 09:20Als ik zou scheiden zou ik het niet alleen doen, dan zou ik het doen met een vader op afstand die zich niet verantwoordelijk voelt voor het welbevinden van zijn kinderen maar wel de helft van de tijd zorg draagt. En het is in nog veel meer opzichten dit: gijzeling met de kinderen als pressiemiddel.
dinsdag 24 september 2024 om 10:00
Wat een mooi topic.. Ik ben begin 30, moeder van een driejarige, eenjarige en hopelijk zwanger van kindje nummer 3.
Ik merk dat in mijn generatie veel oog is voor bewust ouderschap, in alle vormen. Bewust van verspilling, het milieu, duurzame materialen in kleding en speelgoed, maar ook wat betreft opvoeding.
Ik ben zelf door liefdevolle maar strenge ouders opgevoed, waar je vooral moest luisteren en beleefd zijn. Er was weinig ruimte voor de reden waarom.
Sinds ik moeder ben ben ik me daar veel meer in gaan verdiepen, waarom is het kind zo dwars, of boos. Ik heb gemerkt dat daar altijd iets achter schuilt, een behoefte aan connectie of verdriet, die je natuurlijk absoluut niet wegneemt door je peuter dan maar de trap op te sturen. Het heeft mij heel veel inzicht gegeven in hoe zo'n breintje werkt, en hoe je je peuter/kind kan leren zijn emoties beter te reguleren. Iets wat ik echt gemist heb in mijn opvoeding, merk ik nu als volwassene. Boosheid is toch vaak mijn standaard instelling, terwijl ik eigenlijk gefrustreerd/teleurgesteld/eenzaam/verdrietig/etc ben. Hier ben ik nu zo bewust mee bezig dat het voor mij ook echt helend werkt en ik hier van gegroeid ben, al klinkt dit misschien zweverig. Ik heb een hele fijne jeugd gehad, en als ik dit al zo ervaar, snap ik echt waarom jeugdtrauma's bij mensen omhoog komen zodra ze kinderen krijgen.
Ik blijf ook niet altijd zelf zen, wanneer mijn geduld echt op begint te raken merk ik dat ik de neiging heb om terug te pakken naar hoe ik zelf ben opgevoed. Wat hier dus nooit werkt en wat ik eigenlijk ook totaal niet wil.
Ik vind ouderschap een ontzettende grote (soms confronterende) spiegel.
Moederschap heeft mij dus wel echt veranderd. Tuurlijk, ik blijf dezelfde qua humor en karakter, maar ik reageer wel anders op de wereld om mij heen.
Ik merk dat in mijn generatie veel oog is voor bewust ouderschap, in alle vormen. Bewust van verspilling, het milieu, duurzame materialen in kleding en speelgoed, maar ook wat betreft opvoeding.
Ik ben zelf door liefdevolle maar strenge ouders opgevoed, waar je vooral moest luisteren en beleefd zijn. Er was weinig ruimte voor de reden waarom.
Sinds ik moeder ben ben ik me daar veel meer in gaan verdiepen, waarom is het kind zo dwars, of boos. Ik heb gemerkt dat daar altijd iets achter schuilt, een behoefte aan connectie of verdriet, die je natuurlijk absoluut niet wegneemt door je peuter dan maar de trap op te sturen. Het heeft mij heel veel inzicht gegeven in hoe zo'n breintje werkt, en hoe je je peuter/kind kan leren zijn emoties beter te reguleren. Iets wat ik echt gemist heb in mijn opvoeding, merk ik nu als volwassene. Boosheid is toch vaak mijn standaard instelling, terwijl ik eigenlijk gefrustreerd/teleurgesteld/eenzaam/verdrietig/etc ben. Hier ben ik nu zo bewust mee bezig dat het voor mij ook echt helend werkt en ik hier van gegroeid ben, al klinkt dit misschien zweverig. Ik heb een hele fijne jeugd gehad, en als ik dit al zo ervaar, snap ik echt waarom jeugdtrauma's bij mensen omhoog komen zodra ze kinderen krijgen.
Ik blijf ook niet altijd zelf zen, wanneer mijn geduld echt op begint te raken merk ik dat ik de neiging heb om terug te pakken naar hoe ik zelf ben opgevoed. Wat hier dus nooit werkt en wat ik eigenlijk ook totaal niet wil.
Ik vind ouderschap een ontzettende grote (soms confronterende) spiegel.
Moederschap heeft mij dus wel echt veranderd. Tuurlijk, ik blijf dezelfde qua humor en karakter, maar ik reageer wel anders op de wereld om mij heen.
dinsdag 24 september 2024 om 10:02
Exact dit.MrsMorrison schreef: ↑24-09-2024 08:27Doet mij een beetje denken aan een opmerking die ik eens naar mijn hoofd geslingerd kreeg...
"Jij hebt geen kinderen dus je bent altijd een soort van meisje, moeder zijn maakt je een vrouw"
Toen moest ik wel even een beetje spuug inslikken. En ik weet dat Browniedoc het zo niet bedoelde maar het is best vervelend te lezen als (al dan niet bewust) kinderloze vrouw, dat alleen het moederschap je leven een bepaalde verdieping kan geven wat je anders nooit zult ervaren.
Ik vind dat je altijd voorzichtig moet zijn met zulke uitspraken.
Ik heb die 'verdieping' ook helemaal niet ervaren.
Ik word er altijd een beetje (boel) cynisch van, zeker als iemand dan ook nog zegt dat ze om die reden iedereen het moederschap kan aanraden.
Ik heb dan de neiging om te zeggen dat ik het iedereen kan aanraden om een kind te verliezen, want dat is een zeer buitengewoon bijzondere ervaring, die je leven enorm verdiept.
Maar meestal hou ik me in.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 24 september 2024 om 10:11
Mijn leven en wat belangrijk is en wat niet, is inderdaad totaal anders, maar mijn 'identiteit' is niet ineens totaal anders.bijtie schreef: ↑24-09-2024 08:39Tja, anderzijds vind ik het gek als je moederschap zou wegzetten als hetzelfde als geen kinderen hebben, maar dan met toevallig een kind in je leven. Dan doe je ook mensen tekort alsof moederschap niets voorstelt, je er niets voor hoeft te kunnen, te leren of te laten en dat geloof ik eigenlijk niet.
Ik ben door levenservaringen ook veranderd, ik kan me haast niet voorstellen dat zoiets ingrijpends en blijvends je niet zou veranderen.
Wel leuk om te lezen hoe iedereen dat heel verschillend ervaart bij zichzelf.
dinsdag 24 september 2024 om 10:24
Ik zou het moederschap helemaal niemand automatisch aanraden trouwens, mijn kinderwens was voorafgaand helemaal niet zo groot. Mijn man wilde het heel graag en ik stond erin 'als het lukt is het leuk'. Wij hadden (en hebben, godzijdank) een heel goed huwelijk en ik ben ervan overtuigd dat wij zonder kinderen net zo gelukkig waren geweest als dat we nu met kinderen zijn. Kinderen krijgen is niet zaligmakend. Maar de vraag is of het me veranderd heeft, en ja, dat heeft het zeker.
dinsdag 24 september 2024 om 10:30
Ik heb het moederschap wel als levensveranderend ervaren. Er is een leven voor en nadat ik moeder ben geworden. En dat is niet met elkaar te vergelijken. Dan gaat het met name om er altijd rekening mee te moeten houden en de grote verantwoordelijkheid. Ik ben mij er ook veel meer van bewust dat ik door mijn gedrag mijn kinderen levenslang kan verpesten. Zonder kinderen heb ik alleen de verantwoordelijkheid voor mijzelf. Als ik verkeerde keuzes maak is dat misschien vervelend voor wat mensen in mijn omgeving maar veel minder ingrijpend dan het maken van verkeerde keuzes als ouder. En helaas zie ik daar veel voorbeelden van.
Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde. En was er ook echt klaar voor. Maar ik begrijp mensen die er bewust niet voor kiezen heel goed. Eigenlijk zouden veel meer mensen dat moeten doen.
Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde. En was er ook echt klaar voor. Maar ik begrijp mensen die er bewust niet voor kiezen heel goed. Eigenlijk zouden veel meer mensen dat moeten doen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
