Je identiteit als moeder

bijtie maandag 23 september 2024 om 18:24

Inmiddels weet ik dat hier aardig wat wijze en bijzondere vrouwen/moeders op dit forum schrijven.

Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?

Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.

Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.

Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?

Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?

En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?

Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...

Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.

Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!

calvijn1 dinsdag 24 september 2024 om 10:34

Ik houd ontzettend veel van mijn knullen, maar als ik de kans zou krijgen om mijn leven over te doen zou ik nooit aan een relatie en een gezin beginnen.

Ik ben niet gemaakt voor "het gezinsleven", zelf het woord "het gezin" bezorgt mij fysiek een gevoel van afkeer.

Ik ben heel graag alleen, kan niet goed tegen prikkels.
Heb continu het gevoel niet aan verwachtingen te kunnen voldoen (van mijn partner)

Als ik alleen ben met de kinderen (bijna 12 en 16) doen we allemaal ons eigen ding en is er rust en vrede in huis. De vader is in deze een enorme stoorzender.

De zorgen om mijn kinderen vind ik erg zwaar. Beiden een rugzak en ik zou de wereld voor ze veilig willen maken, maar dat kan ik niet.

Wat zij hebben komt bij mij vandaan. Het albinisme-gen en de ander ASS en daar voel ik me heel schuldig over.

Frankly my dear, I don"t give a damn

happyapple dinsdag 24 september 2024 om 10:35

Ladara schreef: ↑
24-09-2024 08:32
Ik heb het moederschap ten opzichte van mijn man en de maatschappij ervaren als een vorm van gijzeling met mijn kinderen als pressiemiddel. De taakverdeling tussen mijn man en mij was sterk ongelijk, ondanks onze gelijke hoeveelheid werk buitenshuis. Ik vermoed dat de verdeling in de afgelopen jaren varieerde van 95-5 tot 75-25, afhankelijk van hoeveel behoefte mijn man voelde om bij te dragen aan het grootbrengen van de kinderen. Die ongelijke taakverdeling werd vervolgens door de maatschappij op allerlei manieren bekrachtigd, en tegelijk ontkend èn mij in de schoenen geschoven.

Mijn man en ik kregen samen kinderen, maar hun welbevinden bleek volledig míjn verantwoordelijkheid. Mijn man droeg alleen bij waar hij tijd en zin had. Ik wist nooit wanneer dat was, dus ik moest altijd stand by staan, altijd alert zijn. En wanneer ik mijn bevreemding over dit fenomeen deelde werd dat simpelweg ontkend, door mijn man zelf, door vrienden, door familie, of werd mij verteld dat het mijn eigen schuld was. Oh, of dat het biologisch was, of alles tegelijk. Mijn man werd nooit gebeld, hij werd nooit aangesproken op dingen die niet goed waren, hij las geen mails over de kinderen, maar dat was geen probleem want hij kreeg nooit commentaar van externen dat hij dingen niet wist. Hij werd geprezen voor de kleine dingen die hij deed. Bij het consultatiebureau vroeg nooit iemand waarom de vader nooit mee was. De vader die vandaag voor het in vijftien jaar een van zijn kinderen laat vaccineren en mij uiterst bevreemd aankeek toen ik zei dat hij het vaccinatieboekje moest meenemen. Hij had geen benul wat dat was.

Ik was in mijn eentje verantwoordelijk voor de zorg van mijn kinderen. Als ik het niet deed, nam niemand het over. Ook dat is een uitspraak waarvan ik geleerd heb dat je hem feitelijk niet mag doen omdat hij wordt ontkend en gebagatelliseerd, maar ik kan er niets anders van maken, dit was hoe het was. Die verantwoordelijkheid, de constante eenzaamheid en de overweldigende hoeveelheid werk, zonder slaap, zonder vrije tijd, zonder identiteit heb ik zwaar gevoeld. Ik ben momenteel in therapie om dit te kunnen accepteren.

Dit bestaat overigens naast het rijke, prachtige leven dat ik met mijn kinderen heb gehad. Ons samenzijn was mooi en heel verdiepend. Mijn kinderen zijn geweldige mensen geworden; liefdevol, grappig sensitief. We hebben een schat aan prachtige herinneringen, waarin we onze stad door fietsten, dieren aaiden, bootjes keken, kastanjes verzamelden. Waarin we ons samen konden verwonderen over allerlei kleine dingen. Het was kleurrijk en mooi, maar ik had het heel graag willen delen met mijn man en met anderen om ons heen.

Ik vind het echt heel rot voor je dat je hierdoor in een burn out terecht bent gekomen.

Maar ik kan het me zeker voorstellen hoor. Ik lees jou hier vaker in topics over vergelijkbare onderwerpen en het lijkt ook echt heel diep in de cultuur te zitten dat de vrouw verantwoordelijk is voor de kinderen en alles erom heen en dat de man 'helpt'. In die topics zie je namelijk ook steeds dat ontkennen terug, het bagatelliseren en ook de schuld bij de vrouw leggen (want dan moet je dat gewoon niet pikken van man en je hebt zelf kinderen met hem gemaakt etc)

Pinaco dinsdag 24 september 2024 om 10:47

Ik vond kinderen krijgen wel echt life changing en een verdieping geven die ik zonder kinderen nooit had gekend. Ik zie in de praktijk ook heel veel mensen om me heen (familie, vrienden, kennissen, collega's, onbekenden op straat) die dingen niet snappen omdat ze geen kinderen hebben. En waarschijnlijk ook nooit zullen (of willen) snappen. Waarom zou je beledigd raken als iemand dat uitspreekt?

Snap niet zo goed waarom je daar cynisch van zou worden. Dat je het zelf niet zo ervaart, betekent niet dat een ander dat ook niet doet.

NomenNesci0 dinsdag 24 september 2024 om 10:49

bijtie schreef: ↑
24-09-2024 08:39
Tja, anderzijds vind ik het gek als je moederschap zou wegzetten als hetzelfde als geen kinderen hebben, maar dan met toevallig een kind in je leven. Dan doe je ook mensen tekort alsof moederschap niets voorstelt, je er niets voor hoeft te kunnen, te leren of te laten en dat geloof ik eigenlijk niet.

Dat kan ook haast niet. Ik vind het moederschap met niks in de wereld te vergelijken. De ervaringen zijn voor mij zó intens gebleken, dat er perioden in mijn leven waren dat het me haast beheerste, wat geen enkel ander onderwerp zó kon doen. Ik kan van ontzettend veel kleine dingen gelukkig worden, maar ben in de basis niet écht gelukkig als mijn kinderen dat niet zijn. En ik kan van vreselijk veel genieten, maar geniet het meest van iets waarvan ik weet, voel of zie dat het mijn kinderen enorm goed doet.

Ik ben een geheel autonoom individu en weet ook nog heel goed welk individu ik was, vóór ik kinderen kreeg. En die is in de basis niet veranderd (heeft zichzelf wel beter leren kennen door mijn kinderen). Behalve dat er een voorwaarde is bijgekomen en dat is dat zolang het goed gaat met mijn kinderen, ik de ruimte heb en voel om dat autonome mens te zijn die ik was. Maar als daar gerommel is bij een van beiden, ik dat stukken moeilijker kan. En uiteraard heb ik vertrouwen in mijn kinderen en laat ik ze los om hun eigen pad te bewandelen. Maar het vertrouwen is niet altijd aanwezig geweest en ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Dan kan de rest van de wereld bij wijze van vergaan, maar heb ik 1 primaire focus: mijn kinderen.

Ik denk niet dat je dit kunt weten zonder kinderen te hebben gekregen. Daar is niks verhevens aan. Het is gewoon. Het maakt een leven zonder kinderen ook niet minder belangrijk of waardevol. Ik kan het alleen met niks anders vergelijken.

bijtie dinsdag 24 september 2024 om 10:59

Zoals verwacht, veel wijze woorden reeds gelezen en wat een fijne eerlijke reacties allemaal.

Ik merk aan mezelf ook dat ik mensen met kinderen vaak totaal niet snap en me er ook niet in wil of kan verplaatsen, omdat ik egocentrisch ben, of omdat het me confronteerde met dingen waar ik me niet mee bezig wil houden. Ik heb het altijd maar een "hele toestand" gevonden dat mensen kinderen krijgen, waarom zou je jezelf dat aandoen, je bent jong, houd die baarmoeder lekker voor jezelf en leef een goed leven, zonder vast komen te zitten aan een andere ouder, wat doe je jezelf en die kinderen aan, wordt de wereld daar nou beter van.

Nu ik iets ouder ben houd ik er meer rekening mee dat het ook vervulling en een levensdoel kan geven en ben ik neutraler geworden en uiteindelijk ook nieuwsgieriger.

Afgelopen week vertelde een vriendin over de band met haar kinderen, hoe ze ruzie maken en het bijleggen, hoe ze haar betrekken bij beslissingen in hun leven, enz. Maar vooral alles wat ze NIET zei maakte indruk. De volstrekte vanzelfsprekendheid van de band die er tussen hen is en waar niets tussen komt. Mijn moeder had/heeft die band niet met mij, die was voorwaardelijk. Ik denk dat ik daarom hier eerder nooit iets van heb willen weten, de liefde van een moeder voor haar kind. Ik voel me altijd een raar wezen daardoor, alsof ik er niet mocht zijn of geen thuis heb, en dat zit toch diep.

Bambam dinsdag 24 september 2024 om 11:03

Ik werd begin 20 moeder en midden 30 nog eens. De eerste keer wist ik echt niet waar ik nou mee bezig was. Ik werd ook nog eens moeder in een heel slechte relatie.
Ik was heel erg onzeker en was vooral bezig met die slechte relatie. Ik heb daardoor veel te weinig oog gehad voor mijn dochters behoeften, dat heeft toch sowieso wel 10 jaar geduurd, tijdens de relatie, het verbreken ervan en de jarenlange nasleep van die relatie.
Van te voren had ik me voorgenomen om niet een moeder te worden zoals mijn eigen moeder. Dat is me soms wel gelukt en soms ook helemaal niet. Mijn moeder is niet de moeder (geweest) die ik had willen hebben. Maar wie ik dan zelf als moeder wilde zijn, heb ik van te voren niet over nagedacht. Ik ben nooit bewust bezig geweest met de opvoeding van mijn eerste dochter, ik deed maar wat. De situatie rondom mijn relatie met haar vader heeft mijn dochter wel echt beschadigd. Daar voel ik me in gefaald. Ik heb veel hulp en therapie gehad, maar niet op de manier waarop het nodig was.
Toen ik moeder werd van mijn tweede dochter, heb ik dat heel bewust zonder partner gedaan. Ik voel dat ik nu anders bezig ben. Ik ben veel meer bezig met haar behoeftes, en kan mezelf wat meer op de achtergrond zetten. Ik ben ook wat zekerder. Ik zou dat nog wat meer willen kunnen af en toe. Ik ben nog steeds wel die slons die de hele dag in badjas voor de tv hangt. Op dit moment is de situatie nog niet 100%, maar ik denk ook niet dat dat ooit komt. Dat is denk ik ook niet haalbaar.

Ik heb me overigens nooit echt anders gevoeld als moeder. Ik ben nog steeds mezelf, misschien zelfs een tikkeltje te. De balans tussen mijn behoeftes en de behoeftes van mijn kinderen vond ik altijd erg lastig. Dat ik me jaren een slechte moeder heb gevoeld, heeft daar niet bij geholpen. Ik blijf mezelf ook altijd vergelijken met andere moeders. Zo ben ik absoluut niet een 'oermoeder'.
Ik heb denk ik ook meegekregen van huis uit dat moeder worden je een soort van overkomt, dat is gewoon een gegeven en dan voed je je kinderen op, met al je eigen tekortkomingen en dan hoop je maar op het beste.
Wat anderen hier ook beschrijven over het houden van je kinderen en dat dat dan heel anders is dan het houden van anderen. Ik voel dat niet, ik kan me niet zo goed voorstellen hoe dat dan voelen moet, dat houden van. Ik denk wel dat ik dat doe, ik kus mijn jongste heel veel, vlieg overal heen voor beide kinderen. Lichamelijke genegenheid tonen aan mijn oudste vind ik lastig. Ik doe het wel, maar in haar ogen veel te weinig. Ik ken dat van huis uit ook totaal niet. Mijn moeder wil nu ze halverwege de 50 is wel veel knuffelen en heeft mij wel verweten dat ik nooit echt knuffel. Dat er altijd een soort afstand blijft.
Het moederschap confronteert je met al je tekortkomingen, gebreken, dingen die je nog moet leren. Als ik geen kinderen had gekregen, dan had ik daar een beetje omheen kunnen laveren. Met kinderen moet ik daar wel wat mee, want ik gun mijn kinderen een betere jeugd dan ikzelf heb gehad. Voordat ik kinderen kreeg dacht ik dat gewoon zo zou gebeuren, maar inmiddels weet ik dat dat toch echt wel een stuk moeilijker en ingewikkelder is dan gedacht. Ik weet wel dat de ontwikkeling van mijn dochters mij ook heeft helpen ontwikkelen als moeder. Wat dat betreft is vooral mijn oudste toch echt een hele goede, soms harde, spiegel voor me.

NomenNesci0 dinsdag 24 september 2024 om 11:15

.

nomennesci0 wijzigde dit bericht op 24-09-2024 12:26
Reden: verwijderd omdat het kwetsend is

99.87% gewijzigd

Nana_Mouskouri dinsdag 24 september 2024 om 11:20

Nou, doe dit maar niet.
Sommige ouders houden niet van kinderen. Of niet genoeg. Sommige ouders maken consequent keuzes die hun kinderen schaden, zonder zich bezig te houden met de gevolgen van hun keuzes. Ik hoef echt niet van willekeurige forummers te lezen dat mijn ouder geen gebrek aan liefde voor mij had, of dat het gewoon een kwestie van "andere opvattingen" is geweest.

Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.

Pinaco dinsdag 24 september 2024 om 11:40

bijtie schreef: ↑
24-09-2024 10:59
Mijn moeder had/heeft die band niet met mij, die was voorwaardelijk. Ik denk dat ik daarom hier eerder nooit iets van heb willen weten, de liefde van een moeder voor haar kind. Ik voel me altijd een raar wezen daardoor, alsof ik er niet mocht zijn of geen thuis heb, en dat zit toch diep.

Ik denk dat het volstrekt logisch is dat je wegkijkt van iets dat je zoveel pijn heeft gedaan. De gebreken van en de fouten gemaakt door je moeder liggen bij haar. Als kind heb je (in mijn ogen) recht op onvoorwaardelijke liefde, maar ben je er niet verantwoordelijk voor. Dat was zij. Ik vind het ontzettend verdrietig om te lezen hoe dat je heeft laten voelen

bijtie dinsdag 24 september 2024 om 11:43

NomenNesci0 schreef: ↑
24-09-2024 11:15
Bijtie, ik ga toch even in op jouw beleving van voorwaardelijk. Ik kan natuurlijk niet voor andere moeders spreken, want ook al delen we een universele ervaring, je doet het ook met persoonlijke ervaringen. Ik denk dat een voorwaardelijke relatie multi interpretabel is.

Ik denk dat wat veel mensen ervaren als voorwaardelijk (en de pijn en verwarring die het oplevert) veel minder voorwaardelijk is als het aan de buitenkant lijkt. Ik ben er van overtuigd dat je ouders (je hebt het over je moeder) écht wel van je houden. Maar je bent als moeder niet ineens van het ene op het andere moment een blanco vel qua opvattingen. Je komt als moeder ook zelf ergens vandaan, je bent gevormd, je hebt meningen over goed en slecht, meningen over wat hoort en niet hoort, meningen over goede richting en foute richting, je hebt hechtingsstijlen (die helaas ook als ouders niet magisch gefixed zijn als je een kind krijgt) die beter of slechter zijn.

Wat kan overkomen als voorwaardelijk (als jij dit doet, dan donder je maar op schreeuwde de boze moeder), is natuurlijk niet goed te praten (gedrag), maar heeft feitelijk niks met een gebrek aan liefde te maken. Het zegt wél veel over gebrek aan kunnen inleven dat andere normen en waarden ook ok kunnen zijn, of dat je kind andere opvattingen kan hebben. Maar ik denk dat op wat sterk onthechte ouders na, het gros echt intens veel van hun kinderen houdt. Maar daarmee wel kunnen worstelen. En dat is natuurlijk heel erg verdrietig. En sterk onthecht kan soms nog een beetje gerepareerd worden en dan blijken gevoelens van liefde ineens wel aan te boren zijn, maar zaten daar zoveel lagen beton overheen gegoten, dat het bijna onbenaderbaar leek.

Géén liefde voelen of maar heel weinig, dan heb je het over een groepje met sterke psychopathologie. Die moet je zoeken met een vergrootglas.

Je trekt vergaande conclusies.

Mijn moeder heeft zulke psychopathologie. En is inderdaad "onthecht".

Dus ik zou een leven lang kunnen nadenken over hoe haar gedrag op mij is overgekomen, en of ik haar liefde misschien ongelukkig geïnterpreteerd heb en daar doorheen zou moeten kijken. Of ik kan de aanname doen dat het toch wel tegenviel met die liefde en de band die ze met haar dochter had. Iets waarvoor ik jaren in therapie ben geweest voordat ik die voorzichtige conclusie durfde te trekken. Want inderdaad, natúúrlijk houdt zij van mij, dat heb ik altijd geloofd voor die tijd.

Of het werkelijk zo zeldzaam is dat je het met een vergrootglas moet zoeken valt te betwijfelen. Ik lees er veel over en het lijkt erop dat je verschillende gradaties hebt van "onthecht" zijn. Het is geen zwart-wit iets maar eerder een schaal, je kan bijvoorbeeld op sommige facetten in verbinding zijn terwijl andere geblokkeerd zijn. Niet echt materie om heel diep op in te gaan hier denk ik.

Ik zal ook niet uitweiden over gebeurtenissen die in mijn jeugd hebben plaatsgevonden die moeilijk te rijmen zijn met liefde voor een kind.

Het heeft mij opgezadeld met allerlei psychische problemen en veel moeite om uit mijn eigen veilige (onthechte) wereld te komen en in de echte wereld te leven. Als ik mijn jeugd zou blijven bestempelen als liefdevol zou ik nooit gekomen zijn waar ik nu ben.

Dus ik vind dat je uitspraken als "jouw ouders hielden écht van jou" gewoon niet moet doen. Ouders van sommige kinderen kunnen geen liefde voelen, vanwege traumatische gebeurtenissen in hun eigen jeugd. Daar hoef je niet voor in een psychiatrische instelling te wonen, zulke mensen lopen soms gewoon los rond en je ziet het niet aan ze.

Pinaco dinsdag 24 september 2024 om 11:45

@NomenNesci0: Ik vind jouw reactie erg misplaatst in dit topic. Waarom neem je het op voor een moeder die je niet kent, tegenover een forummer die je ook niet kent? Met de boodschap die je deelt invalideer je volledig wat zij hier in alle kwetsbaarheid zegt.

NomenNesci0 schreef: ↑
24-09-2024 11:15
Maar ik denk dat op wat sterk onthechte ouders na, het gros echt intens veel van hun kinderen houdt.

"Geschat wordt dat één op de vier meisjes, en één op de zes jongens al voor haar/zijn zestiende levensjaar te maken heeft gehad met seksueel misbruik."

"Naar schatting zijn elk jaar bijna 119.000 kinderen het slachtoffer van mishandeling."

Ik zou je gedachten daar wat in bijstellen. Of categoriseer je ouders die hun kinderen misbruiken en mishandelen als ouders die echt intens veel van hun kinderen houden?

noorderlicht76 dinsdag 24 september 2024 om 11:55

Bij mij is mijn moeder identiteit na de scheiding veranderd. ervoor was ik vooral veel aan het werk, mijn ex deed het huishouden en zorg. Ik kwam door ook niet goed door, had soms het idee dat hij dat nodig had als eigen terrein naast een carrierevrouw, Na de scheiding ben ik er de helft van de tijd zoveel als ik kan. Ik kook was, ruim op en dat was allemaal nieuw. Het heeft me een ander gevoel gegeven over het moeder zijn. Ik heb een een goede band met mijn kinderen. eigenlijk voelt het alsof ik een tweede kans heb gekregen

meisje85 dinsdag 24 september 2024 om 12:02

Wat een merkwaardige post Nomenescio. Ik denk eerlijk gezegd dat liefde van ouders veel vaker voorwaardelijk is dan je denkt of dan men denkt. En daar hoef je echt geen psychiatrische problematiek voor te hebben. De liefde van kinderen naar ouders is in principe veel onvoorwaardelijker, denk ik, zeker in de kinderleeftijd. Sommige ouders houden gewoon niet van hun kind. Maar ik denk dat het voor ouders in het algemeen vaak best pijnlijk is om dat te horen, omdat het je in zekere zin ook confronteert met je eigen gebreken, tekortkomingen en kwetsbaarheid als ouder.

evelien2010 dinsdag 24 september 2024 om 12:09

Ik merk ook dat mensen die geen kinderen hebben zich het zich ook echt niet kunnen voorstellen. Dat kon ik ook niet voor ik ze had.

En heel erg vervelend voor kinderlozen: kinderen hebben altijd prioriteit. Mensen hebben het er vaak over. Hun leven wordt totaal anders ingericht en alle tijd en aandacht gaat daarheen (zeker de eerste jaren als ze jong zijn). Er is dan weinig plaats voor wat anders in je leven. Ik ken mensen die daardoor vriendschappen zijn kwijtgeraakt of waarbij dat is veranderd.

En daarnaast is ouderschap ook onvoorwaardelijk. Vriendschappen kunnen soms verdwijnen. Maar de band (ook als die slecht is) tussen ouders en kinderen blijft.

Anoniem_671667da53e1d dinsdag 24 september 2024 om 12:11

NomenNesci0 schreef: ↑
24-09-2024 11:15

Géén liefde voelen of maar heel weinig, dan heb je het over een groepje met sterke psychopathologie. Die moet je zoeken met een vergrootglas.

Helaas niet.

Anoniem_671667da53e1d dinsdag 24 september 2024 om 12:13

evelien2010 schreef: ↑
24-09-2024 12:09
Ik merk ook dat mensen die geen kinderen hebben zich het zich ook echt niet kunnen voorstellen. Dat kon ik ook niet voor ik ze had.

Logisch toch? Je kan je ook pas echt voorstellen wat het is om de rest van je leven in een rolstoel te zitten als je er eenmaal echt in zit. Of hoe het is om geen armen te hebben als je je armen kwijt raakt. Of hoe het is om een depressie te hebben als je er zelf een hebt.

meisje85 dinsdag 24 september 2024 om 12:20

Evelien2010, nu heb ik toch flink wat vrienden met kinderen, maar ik herken totaal niet dat ze het er "vaak over hebben". In mijn beleving is dat toch vaak een bepaald soort ouder - vaak moeder, eerlijk gezegd -, namelijk de mensen die zich heel erg identificeren met hun ouderrol. Natuurlijk hebben vrienden het weleens over hun kinderen (en ik op mijn beurt over mijn stiefkinderen) maar "vaak" zou ik dat niet willen noemen. Eerlijk gezegd: als er verder niks bijzonders mee is, valt er toch ook gewoon niet zo onwijs veel over te vertellen dat dat continu zou moeten? Eigenlijk net zoals met andere gespreksonderwerpen? Maar misschien heb ik een vriendengroep die bovenmatig vindt dat ze niet alleen ouder zijn, ofzo.

NomenNesci0 dinsdag 24 september 2024 om 12:22

Ik zal mijn stuk verwijderen. Mijn excuses, wilde daar niemands ervaring mee ontkrachten. Het was bedoelt als opsteker. Maar verkeerde toon.

Poeszie dinsdag 24 september 2024 om 12:24

Ik vind het moederschap zwaarder dan ik had verwacht. Of eigenlijk; ik had zo'n sterke kinderwens, dat ik van te voren niet echt goed heb nagedacht over wat het moederschap nou inhield en wat de consequenties waren.

Het voor een groot deel inleveren van mijn vrijheid om te gaan en staan waar ik wilde, vond ik echt best heel moeilijk. Of eigenlijk kwam ik bij de geboorte van mijn oudste pas achter hoeveel vrijheid ik daarvoor had.

Ik houd heel erg veel van mijn kinderen, maar ben helemaal niet zorgzaam. Ik vond dat afhankelijke toen ze jonger waren echt verschrikkelijk. Ik heb ook altijd gezegd; wat jullie zelf kunnen, doen jullie zelf. Dus zelf boterhammen smeren et cet. Mijn man is gelukkig wel zorgzaam, daardoor vragen ze meer dingen aan hem, wat mij weer ontlast. Ik ben daarentegen wel beter in ze emotioneel steunen, dat kan mijn man minder, want die schiet in de stress.

Ik denk dat ik ze heus erg ga missen als ze uit huis zijn, maar stiekem kijk ik ook wel uit naar meer privacy met mijn man, minder zooi, minder was, minder gedoe, minder "mama, waar is mijn ... (vul maar in)", minder prikkels eigenlijk.

calvijn1 dinsdag 24 september 2024 om 12:46

Poeszie schreef: ↑
24-09-2024 12:24
Ik vind het moederschap zwaarder dan ik had verwacht. Of eigenlijk; ik had zo'n sterke kinderwens, dat ik van te voren niet echt goed heb nagedacht over wat het moederschap nou inhield en wat de consequenties waren.

Het voor een groot deel inleveren van mijn vrijheid om te gaan en staan waar ik wilde, vond ik echt best heel moeilijk. Of eigenlijk kwam ik bij de geboorte van mijn oudste pas achter hoeveel vrijheid ik daarvoor had.

Ik houd heel erg veel van mijn kinderen, maar ben helemaal niet zorgzaam. Ik vond dat afhankelijke toen ze jonger waren echt verschrikkelijk. Ik heb ook altijd gezegd; wat jullie zelf kunnen, doen jullie zelf. Dus zelf boterhammen smeren et cet. Mijn man is gelukkig wel zorgzaam, daardoor vragen ze meer dingen aan hem, wat mij weer ontlast. Ik ben daarentegen wel beter in ze emotioneel steunen, dat kan mijn man minder, want die schiet in de stress.

Ik denk dat ik ze heus erg ga missen als ze uit huis zijn, maar stiekem kijk ik ook wel uit naar meer privacy met mijn man, minder zooi, minder was, minder gedoe, minder "mama, waar is mijn ... (vul maar in)", minder prikkels eigenlijk.

Heel herkenbaar deze post.

Ik doe/deed dan weer wel veel voor ze
Dat is mijn leerproces, dat loslaten

Frankly my dear, I don"t give a damn

calvijn1 dinsdag 24 september 2024 om 12:49

Mijn oma heeft als baby haar moeder verloren en is opgevoed door kindermeisjes in Nederlands-Indië. (vader was hoge KNIL-militair)
Oma heeft nooit geleerd hoe ze een goede lieve moeder moest zijn en dat heeft mijn moeder een rotjeugd bezorgd.

Ik ben heel trots op mijn moeder dat zij iig haar best heeft gedaan om goed voor mij en mijn broer te zorgen. Dat is absoluut gelukt.

Frankly my dear, I don"t give a damn

ninanoname dinsdag 24 september 2024 om 12:59

Het allerengste van moeder zijn is dat je opeens niet meer enkel voor jezelf leest maar dat haast alle beslissingen die je neemt een ander raken, zowel positief als negatief. Opeens kun je niet meer egoistisch je eigen ding doen zonder daar verder over na te denken. Dat gaat over kleine dingen -niet samen met je partner teveel drinken, omdat je altijd de zorg over een klein wurm hebt- tot hele grote zaken -wat voor wereld laat ik na voor de kinderen van mijn kinderen.
Een mooie uitspraak vind ik altijd dat je door het ouderschap opeens verbonden bent met de generaties na jou, maar ook met de generaties voor je. Je staat als het ware hand in hand door de tijd. Je bent geen individu meer, maar onderdeel van een groter geheel. Ik weet niet of ik het treffender kan omschrijven.
Opeens weet ik ook hoe onvoorwaardelijk de liefde van een ouder is. Als ouder heb ik alles voor mijn kind over, ik zou er meineed voor plegen. Ik hou vreselijk veel van mijn ouders, maar toch is mijn liefde voor hen anders dan die voor mijn kind. Het is niet inwisselbaar of hetzelfde maar dan de andere kant van de medaille.
Er is ook een heel arsenaal aan zorgen bijgekomen en begrip. Opeens begrijp ik mijn moeder in retrospectief als ze zich zorgen maakte over onze behouden thuiskomst bij slecht weer of als we op vakantie waren. Dat vond ik altijd achterlijk, natuurlijk komt het goed, dacht ik als puber. En nu heb ik hetzelfde met onze kinderen. Die zorgen stoppen niet. Als ik mijn schoonouders mag geloven stopt de vertedering die je voelt voor je kinderen niet als ze volwassen zijn.

Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)

Anoniem_672bb4a395dd7 dinsdag 24 september 2024 om 13:10

meisje85 schreef: ↑
24-09-2024 12:20
Evelien2010, nu heb ik toch flink wat vrienden met kinderen, maar ik herken totaal niet dat ze het er "vaak over hebben". In mijn beleving is dat toch vaak een bepaald soort ouder - vaak moeder, eerlijk gezegd -, namelijk de mensen die zich heel erg identificeren met hun ouderrol. Natuurlijk hebben vrienden het weleens over hun kinderen (en ik op mijn beurt over mijn stiefkinderen) maar "vaak" zou ik dat niet willen noemen. Eerlijk gezegd: als er verder niks bijzonders mee is, valt er toch ook gewoon niet zo onwijs veel over te vertellen dat dat continu zou moeten? Eigenlijk net zoals met andere gespreksonderwerpen? Maar misschien heb ik een vriendengroep die bovenmatig vindt dat ze niet alleen ouder zijn, ofzo.

Niet zo gek aangezien de zorg nog steeds grotendeels op moeder terecht komt.

NomenNesci0 dinsdag 24 september 2024 om 13:10

Mooi beschreven, dat hand in hand staan met alle generaties voor en na je. Zo ervaar ik dat ook. Qua wereldbol had ik altijd al wel mijn bedenkingen, maar kon uit frustratie makkelijker denken dat als men besloot er een shitzooi van te maken, so be it.
Maar nu voel ik toch veel meer de zorg dat ik denk, neehee, die shitzooi, daar moet mijn nageslacht en hun vrienden in leven. Ik wil hen de zorgen, de stress en het verdriet niet aandoen. Soms tot op het niveau dat ik me schuldig voel dat ik ze op de wereld heb gezet.

En ik bedenk me ook veel vaker hoe het leven moet zijn geweest van de generaties voor me. Hoe hebben zij het ouderschap ervaren en de zorgen die zij op hun beurt om hún kinderen hadden. Hun zoon die ze naar de oorlog moesten laten gaan, hun dochter die ze moesten wegsturen als 14 jarige om te gaan werken bij rijke families. Het feit dat je op je 51e jaar voor de 16e keer in verwachting blijkt. Wat voor impact heeft dat op de vrouw en de relatie met haar kinderen? Gewoon, het perspectief van ouderschap door de eeuwen heen, heeft veel meer inhoud gekregen. Iemand als altijd iemands kind geweest.

Anoniem_672bb4a395dd7 dinsdag 24 september 2024 om 13:19

Pinaco schreef: ↑
24-09-2024 11:45
@NomenNesci0: Ik vind jouw reactie erg misplaatst in dit topic. Waarom neem je het op voor een moeder die je niet kent, tegenover een forummer die je ook niet kent? Met de boodschap die je deelt invalideer je volledig wat zij hier in alle kwetsbaarheid zegt.

"Geschat wordt dat één op de vier meisjes, en één op de zes jongens al voor haar/zijn zestiende levensjaar te maken heeft gehad met seksueel misbruik."

"Naar schatting zijn elk jaar bijna 119.000 kinderen het slachtoffer van mishandeling."

Ik zou je gedachten daar wat in bijstellen. Of categoriseer je ouders die hun kinderen misbruiken en mishandelen als ouders die echt intens veel van hun kinderen houden?

Ik hoop dat dit soort percentages wel flink aan het dalen zijn nu kinderen krijgen niet altijd maar gewoon iets wat er bij hoort.
Als men maar kinderen maakte omdat gewoon erbij hoorde en gebeurde zoals bij mijn ouders aan de hand was en mijn grootouders was dit natuurlijk nog meer een ding, dan heb je ook veel ouders die helemaal niet geschikt waren als ouder of spijt kregen, of gewoon te zwaar was voor hen, wat ook niet altijd een keuze was.

Veel ouders nu (nee niet allemaal en buiten Nederland zat landen waar nog wel veel ouderwetse ideeen en druk op mensen ligt om altijd maar kinderen te nemen) kiezen wat bewuster voor kinderen. Meer mensen kiezen er voor om geen ouders te worden.

Er is nog steeds druk en norm om ze wel te moeten willen maar ik hoor bij mijn generatie ( GenX/Xillenials) dat veel hun kinderen op het hart drukken dat de heteronorm met zaken zoals per se moeten trouwen en kinderen maken geen enkele waarde voor ze moet zijn in dit soort levenskeuzes.

Actieve topics