Kinderen
alle pijlers
Je identiteit als moeder
maandag 23 september 2024 om 18:24
Inmiddels weet ik dat hier aardig wat wijze en bijzondere vrouwen/moeders op dit forum schrijven.
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
dinsdag 24 september 2024 om 15:57
Dit ben ik volledig met je eens. Alle mannen die niet voor hun kinderen willen zorgen zijn enorme labbekakken. Het is niet de schuld van hun vrouwen, het is een fout van hun. Een hele grote, en ze realiseren het zich pas bij een tweede leg of als ze opa zijn geworden.Ladara schreef: ↑24-09-2024 15:42
Dit is niet hoe het moet of hoe het hoort. Vaders zouden voor hun kinderen moeten zorgen omdat het hun morele plicht is en omdat het hun wèns is, niet omdat moeders ze hard genoeg dwingen. En als vaders niet voor hun kinderen zorgen, zou dat verschrikkelijk verkeerd en zorgelijk moeten zijn, het zou niet de schuld moeten zijn van moeders omdat ze blijkbaar niet duidelijk of hard genoeg zeiden dat ze het graag samen willen doen.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
dinsdag 24 september 2024 om 15:58
Ik zou geen lijk voor ze verbergen.Lila-Linda schreef: ↑24-09-2024 13:55Toch zijn mijn kinderen de enige mensen waar ik onvoorwaardelijk van houd, en voor door het vuur ga.
Ik zou een lijk voor ze verbergen. Mijn vent mag zijn eigen lijken verbergen (spreekwoordelijk allemaal)
Ik vind de liefde voor mijn kinderen echt met niks te vergelijken.
Hou ik dan niet onvoorwaardelijk van ze?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 24 september 2024 om 15:59
Ladara, ik vind het verschrikkelijk om te lezen en blijkbaar leef je in een omgeving waarin het normaal gevonden wordt hoe hij zich gedraagt. En natuurlijk heb je groot gelijk dat het uit hemzelf zou moeten komen en dat de maatschappij dit vanzelfsprekend zou moeten vinden. Daar kan ik je 500% in vinden.
Alleen, en nu komt het, er ZIJN gewoon eikels. Er ZIJN een heleboel verkeerde opvattingen. En hopelijk lost dat zich op een dag vanzelf op, door er maar lang genoeg tegenaan te schoppen. En tot die tijd rest een mens maar 1 ding, met een dikke grote boog rond zo'n eikel proberen te lopen en er géén relatie mee aan te gaan en heel veel hogere verwachtingen te hebben van je partner en schoonfamilie. Als er ook maar iets riekt, dan wegwezen.
Leg ik daarmee de verantwoordelijkheid voor een ander zijn gedrag bij jou? Nee. Ik leg de verantwoordelijkheid voor jouw leven bij jou. Want dat is het enige, maar dan ook het enige waar je enigzins invloed op hebt. En hopelijk doet de maatschappij ondertussen de rest.
En ik kan me niet half voorstellen hoe moeilijk zoiets moet zijn als je zelf vanaf de dag dat je geboren bent, bent opgegroeid in een wereld die dit wereldbeeld voordraagt. Ik kán het me niet eens inbeelden. En toch blijft mijn antwoord hetzelfde. Die ander zúl je namelijk nooit veranderen. De enige verandering komt uit jezelf.
Alleen, en nu komt het, er ZIJN gewoon eikels. Er ZIJN een heleboel verkeerde opvattingen. En hopelijk lost dat zich op een dag vanzelf op, door er maar lang genoeg tegenaan te schoppen. En tot die tijd rest een mens maar 1 ding, met een dikke grote boog rond zo'n eikel proberen te lopen en er géén relatie mee aan te gaan en heel veel hogere verwachtingen te hebben van je partner en schoonfamilie. Als er ook maar iets riekt, dan wegwezen.
Leg ik daarmee de verantwoordelijkheid voor een ander zijn gedrag bij jou? Nee. Ik leg de verantwoordelijkheid voor jouw leven bij jou. Want dat is het enige, maar dan ook het enige waar je enigzins invloed op hebt. En hopelijk doet de maatschappij ondertussen de rest.
En ik kan me niet half voorstellen hoe moeilijk zoiets moet zijn als je zelf vanaf de dag dat je geboren bent, bent opgegroeid in een wereld die dit wereldbeeld voordraagt. Ik kán het me niet eens inbeelden. En toch blijft mijn antwoord hetzelfde. Die ander zúl je namelijk nooit veranderen. De enige verandering komt uit jezelf.
dinsdag 24 september 2024 om 16:01
NomenNesci0 schreef: ↑24-09-2024 15:59Ladara, ik vind het verschrikkelijk om te lezen en blijkbaar leef je in een omgeving waarin het normaal gevonden wordt hoe hij zich gedraagt.
Hier moest ik even hard om lachen.
dinsdag 24 september 2024 om 16:02
Ja, als iemand écht slecht is, gewoonweg een leeg vat, zonder gevoel voor een ander. Ik denk niet dat ik in staat zou zijn tot liefde. Liefde resoneert. Hierop valt niks te resoneren.bijtie schreef: ↑24-09-2024 15:56Stop je van iemand te houden wanneer ze "slecht" zijn, ik kan me daar dan weer niets bij voorstellen. Dat ze slecht zijn is alleen maar een oordeel, je hart doet niets met oordelen. En je houdt toch niet van je kind omdat ze jou liefde (kunnen) geven? Het is geen transactionele relatie.
Ik merk dat mijn liefde voor mijn ouders altijd is gebleven, als baby/kind hecht je je aan deze mensen dus dat zit er bij mij ingesleten. Van een kind zou ik ook onvoorwaardelijk houden denk ik, staat volgens mij geheel los van wie zij zijn of wat ze kiezen. Je kan afstand van iemand nemen maar dat betekent niet dat je liefde weg is.
dinsdag 24 september 2024 om 16:04
dinsdag 24 september 2024 om 16:07
@Ladara - dikke knuffel - je hebt gelijk dat mannen gewoon veel minder accountable worden gemaakt voor hun gedrag en dat het dan uiteindelijk als een boemerang weer in het gezicht van de vrouw terecht komt
als ouder (m/v) moet je denk ik wel bereid zijn om af en toe de held van het verhaal te zijn / jammer genoeg zie ik alleen veel meer superwomen dan supermen om me heen
als ouder (m/v) moet je denk ik wel bereid zijn om af en toe de held van het verhaal te zijn / jammer genoeg zie ik alleen veel meer superwomen dan supermen om me heen
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 24 september 2024 om 16:16
Ik kan me er iets bij indenken. Wel mooi dat jij het wél zo kunt voelenLila-Linda schreef: ↑24-09-2024 15:26ik heb dit gevoel pas ervaren, toen ik kinderen kreeg. En heb zelf nooit het gevoel gehad het van mijn ouders te krijgen
Denk ook, dat mijn ouders daar niet toe in staat zijn
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 24 september 2024 om 17:13
Oftewel: in het echt zou je dat niet doen?
Waarom dan toch zoiets schrijven?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 24 september 2024 om 17:15
Dat heeft toch niks met houden van te maken?frambozentaartje schreef: ↑24-09-2024 17:10Ik denk dat liefde nooit helemaal onvoorwaardelijk of grenzeloos is - de liefde voor mijn kind houdt eerlijk gezegd al op bij spongebob squarepants, ik kan het echt niet opbrengen om daar een hele aflevering van mee te kijken, hoe leuk hij het ook vindt.
Of hou je niet van je kind omdat hij naar spongebob wil kijken?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 24 september 2024 om 17:16
ik mijn tekst maak ik de vergelijking, dat ik voor mijn kinderen een lijk zou verbergen en mijn partner zou dat zelf moeten doen.
Dat is de kern
En daar kun je andere voorbeelden in plakken
Bijvoorbeeld: Ik zou mijn kind bezoeken in de gevangenis, wat hij ook gedaan heeft. Mijn vent... not so much
dinsdag 24 september 2024 om 17:18
Dan vind ik dat je een raar spreekwoordelijk voorbeeld nam, omdat een lijk verbergen nou net iets is wat je m.i. voor niemand doet, of zou moeten (willen) doen.Lila-Linda schreef: ↑24-09-2024 17:16ik mijn tekst maak ik de vergelijking, dat ik voor mijn kinderen een lijk zou verbergen en mijn partner zou dat zelf moeten doen.
Dat is de kern
En daar kun je andere voorbeelden in plakken
Bijvoorbeeld: Ik zou mijn kind bezoeken in de gevangenis, wat hij ook gedaan heeft. Mijn vent... not so much
Echt onvergelijkbaar met iemand blijven bezoeken in de gevangenis.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 24 september 2024 om 17:20
dinsdag 24 september 2024 om 18:00
Huh?frambozentaartje schreef: ↑24-09-2024 17:10Ik denk dat liefde nooit helemaal onvoorwaardelijk of grenzeloos is - de liefde voor mijn kind houdt eerlijk gezegd al op bij spongebob squarepants, ik kan het echt niet opbrengen om daar een hele aflevering van mee te kijken, hoe leuk hij het ook vindt.
Frankly my dear, I don"t give a damn
dinsdag 24 september 2024 om 18:01
Ik ook niet . Daarom zie ik liefde, in welke vorm dan ook, als onvoorwaardelijk.
En relatievormen niet.
Iedereen die indruk heeft gemaakt heeft een kamer in mijn hart, daardoor weet ik dat ik van ze hou, ook als ik ze 40 jaar niet gezien heb, ook als ze iets vreselijks hebben gedaan.
Wie die kamer heeft gaat er nooit meer uit. Geen voorwaarden dus.
...
dinsdag 24 september 2024 om 18:13
Ik kan niet zeggen hoe erg ik het met je eens ben.canis-felis schreef: ↑24-09-2024 13:37Het ouderschap snappen, begrijpen, doen sommige mensen wel en sommige mensen niet. Ook zat ouders die het ouderschal niet snappen. Dus ja, ik vind het raar om dat enkel van mensen zonder kinderen te zeggen. Ik kan behoorlijk wat begrijpen en deels inleven. Ik heb namelijk ogen en oren en ben zelf ook kind geweest. Ervaren kan ik het ouderschap niet, dat is een feit. Maar dat maakt m.i. niet dat ik niks kan begrijpen omtrent ouderschap en dat ouders per definitie alles omtrent ouderschap begrijpen. Ik vind zo'n stelling naast onvriendelijk vooral ook naïef en daarmee zorgelijk.
Het punt is ook: je gooit de deur er nogal mee dicht. Want niet alleen beticht je iemand inderdaad van een gebrekkig inlevings - en voorstellingsvermogen (en wat al niet meer) maar je zet iemand er ook gewoon mee buitenspel. 'Wat jij denkt, vindt, suggereert doet er niet toe: jij hebt namelijk geen kinderen, dus je snapt het niet.' En daarmee hou je misschien wel heel interessante observaties buiten de deur, mooie bespiegelingen, relativering, zinnige suggesties of weet ik veel wat. Daarmee verlies je niet alleen verbinding met de ander, maar mis je misschien wel iets wat je juist goed zou kunnen gebruiken. En soms - als ik 'm even doortrek - denk ik weleens dat dat onbewust misschien wel de bedoeling van deze opvatting is, want als je denkt "jij snapt het toch niet", dan hoef je er ook niks mee. Om maar een voorbeeld te geven, als ik tegen een vriendin zeg dat ze sinds ze moeder is, nooit meer kan afspreken, de kinderen altijd voor laat gaan en zichzelf lijkt weg te cijferen, dan kan zij denken: "wat weet jij er nou van, jij hebt geen kinderen, je weet niet hoe die tropenjaren zijn" en verder gaan waar ze met de kinderen gebleven was. Óf ze denkt: "Goh, ja, zo had ik het nog niet bekeken, misschien zit er wel iets in, ik laat de kinderen altijd voor gaan op mijn eigen pleziertjes, misschien draaf ik er een beetje in door etc...".
dinsdag 24 september 2024 om 18:18
Houden van als in, wat ben je bereid te doen voor je kind uit liefde, hoe ver wil je gaan.
Kind vind het gezellig om samen tv te kijken en ik kijk vanalles uit liefde mee, ook als ik er geen ruk aan vindt, maar spongebob meekijken, zoveel heb ik niet voor 'm over.
Vergeleken met bijvoorbeeld het spreekwoordelijke lijk verbergen - ik kan wel heel romantisch bedenken dat ik heel veel over heb voor mijn kind, maar zo zijn er allerlei voorbeelden van dingen die ik toch niet doe- en dan voornamelijk omdat ik er gewoon geen zin in heb.
anoniem_66fe539526f72 wijzigde dit bericht op 24-09-2024 18:21
Reden: Aangevuld.
Reden: Aangevuld.
23.25% gewijzigd
dinsdag 24 september 2024 om 18:24
Ik snap wat je zegt, maar toch... Ik kan me heel goed inleven in hoe het leven als zwarte vrouw in de Bijlmer is en me een voorstelling maken van het racisme waarmee zij te maken heeft. Ik kan me ook goed voorstellen hoe het is om een dwarslaesie te hebben en mijn dagen in een rolstoel te moeten slijten. Ik weet niet hoe het is om een piemel te hebben, terwijl ik er genoeg gezien heb. Ik kan me ook voorstellen hoe het is om in Israël te wonen, en constant angst te voelen.meisje85 schreef: ↑24-09-2024 18:13Ik kan niet zeggen hoe erg ik het met je eens ben.
Het punt is ook: je gooit de deur er nogal mee dicht. Want niet alleen beticht je iemand inderdaad van een gebrekkig inlevings - en voorstellingsvermogen (en wat al niet meer) maar je zet iemand er ook gewoon mee buitenspel. 'Wat jij denkt, vindt, suggereert doet er niet toe: jij hebt namelijk geen kinderen, dus je snapt het niet.' En daarmee hou je misschien wel heel interessante observaties buiten de deur, mooie bespiegelingen, relativering, zinnige suggesties of weet ik veel wat. Daarmee verlies je niet alleen verbinding met de ander, maar mis je misschien wel iets wat je juist goed zou kunnen gebruiken. En soms - als ik 'm even doortrek - denk ik weleens dat dat onbewust misschien wel de bedoeling van deze opvatting is, want als je denkt "jij snapt het toch niet", dan hoef je er ook niks mee. Om maar een voorbeeld te geven, als ik tegen een vriendin zeg dat ze sinds ze moeder is, nooit meer kan afspreken, de kinderen altijd voor laat gaan en zichzelf lijkt weg te cijferen, dan kan zij denken: "wat weet jij er nou van, jij hebt geen kinderen, je weet niet hoe die tropenjaren zijn" en verder gaan waar ze met de kinderen gebleven was. Óf ze denkt: "Goh, ja, zo had ik het nog niet bekeken, misschien zit er wel iets in, ik laat de kinderen altijd voor gaan op mijn eigen pleziertjes, misschien draaf ik er een beetje in door etc...".
En toch zal ik het nooit echt kunnen doorvoelen, mijn ervaring blijft een tweedehands-ervaring, die ik heb omdat ik met andere mensen omga, omdat ik boeken lees, omdat ik leer, omdat ik me interesseer voor de wereld om me heen. Het wordt niet mijn ervaring. En ik denk dat het met ouderschap ook zo is.
Dat betekent niet dat ik mensen die geen ouders zijn buitenspel zet of geen gesprek met ze kan voeren over ouderschap. Graag zelfs! Maar ze delen die ervaring van iemands ouder zijn niet.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
dinsdag 24 september 2024 om 18:36
Ik mag toch hopen dat geen een moeder alles maar doet voor het kind onder de noemer van “liefde”.frambozentaartje schreef: ↑24-09-2024 18:18Houden van als in, wat ben je bereid te doen voor je kind uit liefde, hoe ver wil je gaan.
Kind vind het gezellig om samen tv te kijken en ik kijk vanalles uit liefde mee, ook als ik er geen ruk aan vindt, maar spongebob meekijken, zoveel heb ik niet voor 'm over.
Vergeleken met bijvoorbeeld het spreekwoordelijke lijk verbergen - ik kan wel heel romantisch bedenken dat ik heel veel over heb voor mijn kind, maar zo zijn er allerlei voorbeelden van dingen die ik toch niet doe- en dan voornamelijk omdat ik er gewoon geen zin in heb.
dinsdag 24 september 2024 om 18:44
Dat staat volgens mij totaal los van houden van.frambozentaartje schreef: ↑24-09-2024 18:18Houden van als in, wat ben je bereid te doen voor je kind uit liefde, hoe ver wil je gaan.
Kind vind het gezellig om samen tv te kijken en ik kijk vanalles uit liefde mee, ook als ik er geen ruk aan vindt, maar spongebob meekijken, zoveel heb ik niet voor 'm over.
Vergeleken met bijvoorbeeld het spreekwoordelijke lijk verbergen - ik kan wel heel romantisch bedenken dat ik heel veel over heb voor mijn kind, maar zo zijn er allerlei voorbeelden van dingen die ik toch niet doe- en dan voornamelijk omdat ik er gewoon geen zin in heb.
Sowieso vind ik niet dat je van alles tegen je zin hoeft te doen vanuit 'liefde'.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 24 september 2024 om 18:49
Daar zit een andere kant aan, ik schreef het al eerder: ook al heb je wel vergelijkbare ervaringen, dan nog kun je niet navoelen wat een ander voelt.ninanoname schreef: ↑24-09-2024 18:24Ik snap wat je zegt, maar toch... Ik kan me heel goed inleven in hoe het leven als zwarte vrouw in de Bijlmer is en me een voorstelling maken van het racisme waarmee zij te maken heeft. Ik kan me ook goed voorstellen hoe het is om een dwarslaesie te hebben en mijn dagen in een rolstoel te moeten slijten. Ik weet niet hoe het is om een piemel te hebben, terwijl ik er genoeg gezien heb. Ik kan me ook voorstellen hoe het is om in Israël te wonen, en constant angst te voelen.
En toch zal ik het nooit echt kunnen doorvoelen, mijn ervaring blijft een tweedehands-ervaring, die ik heb omdat ik met andere mensen omga, omdat ik boeken lees, omdat ik leer, omdat ik me interesseer voor de wereld om me heen. Het wordt niet mijn ervaring. En ik denk dat het met ouderschap ook zo is.
Dat betekent niet dat ik mensen die geen ouders zijn buitenspel zet of geen gesprek met ze kan voeren over ouderschap. Graag zelfs! Maar ze delen die ervaring van iemands ouder zijn niet.
Dat is m.i. echt een enorm misverstand.
Ik heb ooit in een lotgenotengroep gezeten van ouders die een kind hadden verloren, maar no way dat we elkaar allemaal begrepen of konden aanvoelen. Integendeel eigenlijk.
Dat kan echt nooit.
Ik lees in dit topic ervaringen van moeders waar ik mezelf totaal niet in herken, ook al heb ik ervaring als moeder.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 24 september 2024 om 20:08
Ik zie onvoorwaardelijke liefde niet als gelijk aan wat je bereid bent te doen voor je kind. Dat is wat mij betreft helemaal niet wat onvoorwaardelijke liefde inhoudt. Opvoeden is soms nee zeggen, je kind begrenzen in wat hij eigenlijk zelf wil (laat naar bed en ontbijten met chips) omdat je het beste voor je kind wil naar je eigen capaciteiten en mogelijkheden. Het is niet alles voor je kind willen doen.frambozentaartje schreef: ↑24-09-2024 18:18Houden van als in, wat ben je bereid te doen voor je kind uit liefde, hoe ver wil je gaan.
Kind vind het gezellig om samen tv te kijken en ik kijk vanalles uit liefde mee, ook als ik er geen ruk aan vindt, maar spongebob meekijken, zoveel heb ik niet voor 'm over.
Vergeleken met bijvoorbeeld het spreekwoordelijke lijk verbergen - ik kan wel heel romantisch bedenken dat ik heel veel over heb voor mijn kind, maar zo zijn er allerlei voorbeelden van dingen die ik toch niet doe- en dan voornamelijk omdat ik er gewoon geen zin in heb.
Ik voel het zo: ik hou erg veel van mijn man. Maar voorwaardelijk, namelijk op de voorwaarde dat hij goed voor me is. Blijkt hij me te gaan slaan, uitschelden, vreemdgaan en wat nog meer, dan brokkelt die liefde af. Dus het is voorwaardelijk. We investeren er tijd, moeite en energie in opdat hij blijft bestaan.
Voor de liefde voor mijn kind hoeft dat niet. Hij hoeft er niets voor terug te doen, zich niet specifiek ergens aan te conformeren om te zorgen dat die liefde blijft bestaan. Hij is er gewoon. Wat hij doet, staat daar los van. Hij mag zelfs SpongeBob kijken als hij dat mocht willen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
