Je identiteit als moeder

bijtie maandag 23 september 2024 om 18:24

Inmiddels weet ik dat hier aardig wat wijze en bijzondere vrouwen/moeders op dit forum schrijven.

Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?

Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.

Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.

Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?

Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?

En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?

Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...

Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.

Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!

Lila-Linda dinsdag 24 september 2024 om 20:10

Rooss4.0 schreef: ↑
24-09-2024 18:01
Ik ook niet . Daarom zie ik liefde, in welke vorm dan ook, als onvoorwaardelijk.
En relatievormen niet.

Iedereen die indruk heeft gemaakt heeft een kamer in mijn hart, daardoor weet ik dat ik van ze hou, ook als ik ze 40 jaar niet gezien heb, ook als ze iets vreselijks hebben gedaan.
Wie die kamer heeft gaat er nooit meer uit. Geen voorwaarden dus.

Maar je hebt toch vast ooit van iemand (partner) gehouden, die nu je ex is?
Dan verlies je toch (deels?) Dat houden-van?

Jufjoke dinsdag 24 september 2024 om 20:24

bijtie schreef: ↑
24-09-2024 15:56
Stop je van iemand te houden wanneer ze "slecht" zijn, ik kan me daar dan weer niets bij voorstellen. Dat ze slecht zijn is alleen maar een oordeel, je hart doet niets met oordelen. En je houdt toch niet van je kind omdat ze jou liefde (kunnen) geven? Het is geen transactionele relatie.

Ik merk dat mijn liefde voor mijn ouders altijd is gebleven, als baby/kind hecht je je aan deze mensen dus dat zit er bij mij ingesleten. Van een kind zou ik ook onvoorwaardelijk houden denk ik, staat volgens mij geheel los van wie zij zijn of wat ze kiezen. Je kan afstand van iemand nemen maar dat betekent niet dat je liefde weg is.

Ja, ik denk dat ik wel zeker kan stoppen met van iemand houden als iemand 'slecht'. In een ander topic verklaren we toch en masse Rens Kroes voor gek dat ze bij een veroordeelde verkrachter blijft? Liefde is in mijn ogen wél een transactionele relatie, met uitzondering van die voor mijn kind. Liefde neemt echt wel af als iemand een slecht mens blijkt. Niet als een aan/uitknop, maar dat dooft echt wel uit, ik nam altijd aan dat dat voor de meeste mensen wel ongeveer zo werkt.

Claire45 dinsdag 24 september 2024 om 20:28

Solomio schreef: ↑
24-09-2024 17:18
Dan vind ik dat je een raar spreekwoordelijk voorbeeld nam, omdat een lijk verbergen nou net iets is wat je m.i. voor niemand doet, of zou moeten (willen) doen.
Echt onvergelijkbaar met iemand blijven bezoeken in de gevangenis.

Heb je ‘Het diner’ van Herman Koch gelezen? Dat gaat over dit morele dilemma: hoe ver ga je als ouder om je kind te beschermen?

In het boek heeft het kind/de zoon een moord op een zwerver gepleegd (dronken, met vrienden na een avond stappen) en de vader/verteller ziet dit toevallig tijdens een uitzending van ‘Opsporing Verzocht’. Herkent zijn zoon, de hoody, de gympen.

En dan???

Naar de politie?

Of stil houden en hopen dat hij (net 18, volgens mij) ermee wegkomt en aan zijn toekomst kan beginnen?

Beetje kort door de bocht deze samenvatting maar hier gaat het om in een notendop: hoe ver ga je om jouw bloed/kind/beschermeling/grootste liefde te beschermen? Dat is namelijk jouw taak als ouder: je kind klaarstomen voor een gelukkige (zo gelukkig mogelijke) toekomst.

Jufjoke dinsdag 24 september 2024 om 20:33

Claire45 schreef: ↑
24-09-2024 20:28
Heb je ‘Het diner’ van Herman Koch gelezen? Dat gaat over dit morele dilemma: hoe ver ga je als ouder om je kind te beschermen?

In het boek heeft het kind/de zoon een moord op een zwerver gepleegd (dronken, met vrienden na een avond stappen) en de vader/verteller ziet dit toevallig tijdens een uitzending van ‘Opsporing Verzocht’. Herkent zijn zoon, de hoody, de gympen.

En dan???

Naar de politie?

Of stil houden en hopen dat hij (net 18, volgens mij) ermee wegkomt en aan zijn toekomst kan beginnen?

Beetje kort door de bocht deze samenvatting maar hier gaat het om in een notendop: hoe ver ga je om jouw bloed/kind/beschermeling/grootste liefde te beschermen? Dat is namelijk jouw taak als ouder: je kind klaarstomen voor een gelukkige (zo gelukkig mogelijke) toekomst.

Ja, gelezen en een heel interessant dilemma.
Toch ben ik het niet helemaal eens met je laatste alinea. Onvoorwaardelijke liefde gaat in mijn ogen niet over hoe ver ik zou willen gaan om mijn kind te beschermen. Maar om hoeveel ik van hem blijft houden ondanks alles.
Ik vind het moeilijk om zelf aan te geven wat ik zou doen. Ik denk nu, niet in die positie staand, dat ik niet zou liegen tegen de politie of, letterlijk of figuurlijk, een lijk zal verbergen. Maar hem hoogstpersoonlijk zelf aangeven...? Waarschijnlijk niet. Ik zou wél nog steeds van hem houden.

Merkimer dinsdag 24 september 2024 om 20:39

Ik voel me nog steeds mezelf maar ik ben wel gevoeliger geworden voor angsten. Het milieu. Oorlog. Etc. Het "in wat voor wereld komen mijn kinderen terecht later" gevoel .

Maar wat ik echt zwaar zwaar zwaar heb onderschat is dat ik nooit meer ziek kan zijn.
40 graden koorts? Jammer de bammer ik zal toch naar dat schoolplein moeten. Terwijl als een man ziek is dan gaat ie gewoon paar dagen op zijn nest liggen en dat is dat.

Anoniem_671667da53e1d dinsdag 24 september 2024 om 20:53

Merkimer schreef: ↑
24-09-2024 20:39
Ik voel me nog steeds mezelf maar ik ben wel gevoeliger geworden voor angsten. Het milieu. Oorlog. Etc. Het "in wat voor wereld komen mijn kinderen terecht later" gevoel .

Maar wat ik echt zwaar zwaar zwaar heb onderschat is dat ik nooit meer ziek kan zijn.
40 graden koorts? Jammer de bammer ik zal toch naar dat schoolplein moeten. Terwijl als een man ziek is dan gaat ie gewoon paar dagen op zijn nest liggen en dat is dat.

Hoezo?
Je man kan niet naar het schoolplein als jij 40° koort hebt?

Claire45 dinsdag 24 september 2024 om 20:55

Jufjoke schreef: ↑
24-09-2024 20:33
Ja, gelezen en een heel interessant dilemma.
Toch ben ik het niet helemaal eens met je laatste alinea. Onvoorwaardelijke liefde gaat in mijn ogen niet over hoe ver ik zou willen gaan om mijn kind te beschermen. Maar om hoeveel ik van hem blijft houden ondanks alles.
Ik vind het moeilijk om zelf aan te geven wat ik zou doen. Ik denk nu, niet in die positie staand, dat ik niet zou liegen tegen de politie of, letterlijk of figuurlijk, een lijk zal verbergen. Maar hem hoogstpersoonlijk zelf aangeven...? Waarschijnlijk niet. Ik zou wél nog steeds van hem houden.

In het boek ging het inderdaad om: hem zelf aangeven of niet. Op basis van de Opsporing Verzocht-beelden zou hij waarschijnlijk nooit worden opgepakt. Te onduidelijk, vlekkerige beelden van iemand in een hoody. De dader kon iedereen zijn.

Maar zijn vader herkent hem. Als enige waarschijnlijk. En dan… heb je dus een moreel probleem.

Solomio dinsdag 24 september 2024 om 20:58

Tja, ik heb dat morele probleem gelukkig niet meegemaakt, maar ik weet vrij zeker dat ik mijn kind zou aangeven.
Ik zie het dilemma eigenlijk niet, want ik zou ook dan nog steeds van em houden en alles doen om em te helpen.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Anoniem_671667da53e1d dinsdag 24 september 2024 om 21:00

Claire45 schreef: ↑
24-09-2024 20:55
En dan… heb je dus een moreel probleem.

Dat is het hele leven toch?
Heeft weinig te maken met hoeveel je van je kind houdt.

Ik ken ouders die hun kind verstoppen en liegen tegen alles en iedereen zodat hun kind zich aan justitie en hulpverlening kan onttrekken. Zij vinden dat onvoorwaardelijke liefde. Of is het mishandeling?

anoniem_671667da53e1d wijzigde dit bericht op 24-09-2024 21:01

1.50% gewijzigd

Anoniem_671667da53e1d dinsdag 24 september 2024 om 21:00

Solomio schreef: ↑
24-09-2024 20:58
Tja, ik heb dat morele probleem gelukkig niet meegemaakt, maar ik weet vrij zeker dat ik mijn kind zou aangeven.
Ik zie het dilemma eigenlijk niet, want ik zou ook dan nog steeds van em houden en alles doen om em te helpen.

Precies dit.

Mintien dinsdag 24 september 2024 om 21:01

Merkimer schreef: ↑
24-09-2024 20:39
Ik voel me nog steeds mezelf maar ik ben wel gevoeliger geworden voor angsten. Het milieu. Oorlog. Etc. Het "in wat voor wereld komen mijn kinderen terecht later" gevoel .

Maar wat ik echt zwaar zwaar zwaar heb onderschat is dat ik nooit meer ziek kan zijn.
40 graden koorts? Jammer de bammer ik zal toch naar dat schoolplein moeten. Terwijl als een man ziek is dan gaat ie gewoon paar dagen op zijn nest liggen en dat is dat.

Als je dit niet verder toelicht, ben ik geneigd te zeggen dat je dit niet hoeft te pikken. Ik word al boos als ik het lees.

KOKO-DO dinsdag 24 september 2024 om 21:03

Moederschap heeft me een softie gemaakt. Eerder trok ik mijn eigen plan en hield ik weinig rekening met anderen. Nu als moeder ben ik stukken empatischer geworden en probeer ik rekening te houden met anderen. En mijn verantwoordelijkheidsgevoel is sterk aanwezig. (Soms iets té zelfs)
En ik denk dat het komt dat ik me meer dan ooit bewust ben van de individu. Hoe kwetsbaar een kind (mens) kan zijn. Hoeveel liefde daaraan vast zit. En dat de samenstelling van ons gezin maakt wie we zijn.

Vind ik het prettig? Binnen ons gezin voel ik me daar goed bij. In de maatschappij zou ik soms me oude ik terug willen want ik twijfel te veel of ik goed (genoeg) ben. Ik vind de wereld bijvoorbeeld te hard geworden.
Ik ben lerende om toch een stukje van me oude ik terug te krijgen, dan ben ik weer helemaal in balans.

Solomio dinsdag 24 september 2024 om 21:31

Onvoorwaardelijke liefde betekent niet dat je alles doet wat je kind wil. Je geeft je kind ook niet alleen maar snoep te eten, of laat em elke dag zo lang opblijven als ie wil.

Onvoorwaardelijke liefde betekent dat je van iemand houdt, ongeacht wat ie doet of zegt of laat.

Dus je houdt ook nog van je kind als ie elke avond wil opblijven, maar je geeft niet toe aan die wens.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Claire45 dinsdag 24 september 2024 om 21:50

Selene schreef: ↑
24-09-2024 21:00
Dat is het hele leven toch?
Heeft weinig te maken met hoeveel je van je kind houdt.

Ik ken ouders die hun kind verstoppen en liegen tegen alles en iedereen zodat hun kind zich aan justitie en hulpverlening kan onttrekken. Zij vinden dat onvoorwaardelijke liefde. Of is het mishandeling?

Het heeft in zo verre te maken met hoeveel ik van mijn kind houd dat dit dilemma zich bij niemand anders in mijn omgeving zou voordoen. Ja, misschien bij mijn ouders (ook onvoorwaardelijke liefde). Maar niet bij vrienden. Die zou ik wel aangeven, met pijn in mijn hart. Mijn kind? Nee, ik denk het niet.

Het is een fictief gegeven gelukkig, maar ik vind dus dat het júist te maken heeft met hoeveel (of de manier waarop) je van je kind houdt.

Nana_Mouskouri dinsdag 24 september 2024 om 21:57

Claire45 schreef: ↑
24-09-2024 21:50
Het heeft in zo verre te maken met hoeveel ik van mijn kind houd dat dit dilemma zich bij niemand anders in mijn omgeving zou voordoen. Ja, misschien bij mijn ouders (ook onvoorwaardelijke liefde). Maar niet bij vrienden. Die zou ik wel aangeven, met pijn in mijn hart. Mijn kind? Nee, ik denk het niet.

Het is een fictief gegeven gelukkig, maar ik vind dus dat het júist te maken heeft met hoeveel (of de manier waarop) je van je kind houdt.

Mijn fictieve seriemoordenaarkind ga ik zeker aangeven. Misschien hou ik dan niet genoeg van haar, maar ik stel me maar zo voor dat de mensen die zij fictief afslacht ook ouders hebben die heel veel van hun kind houden, dus ja, dan maar wat de wet zegt.

Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.

Nana_Mouskouri dinsdag 24 september 2024 om 21:58

Leuk nieuw topic: bij hoeveel moorden zouden jullie je kind aangeven?

Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.

Anoniem_672bb4a395dd7 dinsdag 24 september 2024 om 22:06

Ligt er aan wie er vermoord wordt/is.

Rooss4.0 dinsdag 24 september 2024 om 22:07

Claire45 schreef: ↑
24-09-2024 21:50

Het is een fictief gegeven gelukkig, maar ik vind dus dat het júist te maken heeft met hoeveel (of de manier waarop) je van je kind houdt.

Als ik het even probeer uit te rafelen denk ik dat hier een ander mechanisme speelt. Als ouder voel je je zo ongeveer direct verantwoordelijk voor het levensgeluk van je kind (ik heb het even niet over de uitzonderingen). Bij aangifte van een zeer zwaar misdrijf loopt je kind risico dat het een poosje moet zitten en wij als ouders denken waarschijnlijk niét dat onze kinderen daar gelukkig van worden. Het voelt dus zwaar tegennatuurlijk om heel bewust iets te doen wat ons kind ongelukkig zou maken.

Ik zou het zelf ook even niet weten eigenlijk. Ik ben blij dat ik nooit voor die keuze gestaan heb.

...

Rooss4.0 dinsdag 24 september 2024 om 22:08

Nana_Mouskouri schreef: ↑
24-09-2024 21:58
Leuk nieuw topic: bij hoeveel moorden zouden jullie je kind aangeven?

Een beetje rechtgeaarde ouder telt altijd tot 3.

...

Claire45 dinsdag 24 september 2024 om 22:20

Nana_Mouskouri schreef: ↑
24-09-2024 21:58
Leuk nieuw topic: bij hoeveel moorden zouden jullie je kind aangeven?

Anoniem_671667da53e1d dinsdag 24 september 2024 om 22:26

Lucifee2024 schreef: ↑
24-09-2024 22:06
Ligt er aan wie er vermoord wordt/is.

Voor mij het waarom. Verweerde je je tegen de seriemoordenares van Nana of heb je gezellig met een groepje iemand dood staan schoppen.

Anoniem_672bb4a395dd7 dinsdag 24 september 2024 om 22:27

Selene schreef: ↑
24-09-2024 22:26
Voor mij het waarom. Verweerde je je tegen de seriemoordenares van Nana of heb je gezellig met een groepje iemand dood staan schoppen.

Meestal hangt dat samen.

Nana_Mouskouri dinsdag 24 september 2024 om 22:28

Selene schreef: ↑
24-09-2024 22:26
Voor mij het waarom. Verweerde je je tegen de seriemoordenares van Nana of heb je gezellig met een groepje iemand dood staan schoppen.

Precies. Duw je mijn allerliefste Adelheid van het balkon terwijl ze jou te lijf gaat met een kettingzaag, of is er een ander geval van zelfverdediging, vind ik het anders dan uitgaansgeweld. Ook bij mishandeling of diefstal zou ik er weinig problemen mee hebben mijn kind te bewegen zichzelf aan te geven en anders een handje te helpen.

Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.

Anoniem_66fe539526f72 dinsdag 24 september 2024 om 22:30

Jufjoke schreef: ↑
24-09-2024 20:08
Ik zie onvoorwaardelijke liefde niet als gelijk aan wat je bereid bent te doen voor je kind. Het is niet alles voor je kind willen doen.

Ja dat bedoelde ik helemaal niet, ik heb het nogal slecht als voorbeeld uitgekozen en krijg niet goed onder woorden wat ik wel bedoel, merk ik. Ik houd er maar over op.

Anoniem_671667da53e1d dinsdag 24 september 2024 om 22:30

Lucifee2024 schreef: ↑
24-09-2024 22:27
Meestal hangt dat samen.

In welke zin?

Actieve topics