Je identiteit als moeder

bijtie maandag 23 september 2024 om 18:24

Inmiddels weet ik dat hier aardig wat wijze en bijzondere vrouwen/moeders op dit forum schrijven.

Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?

Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.

Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.

Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?

Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?

En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?

Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...

Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.

Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!

bijtie dinsdag 24 september 2024 om 13:36

Mooi geschreven ninanoname !!

Die verbondenheid met je eerdere en latere generaties ben ik pas gaan beseffen na mijn 40e eigenlijk.

De laatste tijd (midlife crisis) denk ik daar over na, wat tijd is. Hoe sommige dingen zo anders lijken nu, alsof het verleden geweest is en weg is. Maar eigenlijk is het verleden niet weg, het is tegelijkertijd in het heden aanwezig via wat generaties aan elkaar doorgeven. En zo lang geleden was het ook allemaal niet, dat mensen en kinderen allerlei narigheid overkwam en dat ze maar gewoon moesten overleven en alles wegstoppen.

Ikzelf strek me niet uit naar de toekomst, bij mij schroeven ze er straks een deksel op en stopt het. Ik heb weinig boodschap aan de nieuwe generaties, hooguit een soort plichtsbesef maar niet een innerlijk gevoel. Ik weet zeker dat als ik kinderen zou hebben dat ik hele andere keuzes zou maken, over hoe ik me gedraag op mijn werk en onder de mensen, financieel, de relaties die ik aanga, wat voor baan ik kies, wat ik nalaat, want de consequenties van al die keuzes komen allemaal bij mijn kinderen terecht. Dat is een hele andere prikkel dan die ik nu heb, nu is het de dood of de gladiolen in alles wat ik doe. Ik begin gewoon opnieuw en start weer met niets, er zijn nooit consequenties geweest van mijn keuzes behalve dan voor mezelf, maar ik ben toch eindig en heb weinig nodig. Ik schaad niemand en heb alleen met andere volwassenen te maken dus dat is ieder voor zich.

Voor mij is dat het "normaal" terwijl ik ook steeds meer besef dat een "normaal" leven misschien wel veel meer verplichtingen, afhankelijkheden en verantwoordelijkheden kan hebben en dat dat niet iets slechts is. Voorheen dacht ik alleen maar waarom zou je dat in godsnaam willen.

canis-felis dinsdag 24 september 2024 om 13:37

Pinaco schreef: ↑
24-09-2024 10:47
Ik vond kinderen krijgen wel echt life changing en een verdieping geven die ik zonder kinderen nooit had gekend. Ik zie in de praktijk ook heel veel mensen om me heen (familie, vrienden, kennissen, collega's, onbekenden op straat) die dingen niet snappen omdat ze geen kinderen hebben. En waarschijnlijk ook nooit zullen (of willen) snappen. Waarom zou je beledigd raken als iemand dat uitspreekt?

Snap niet zo goed waarom je daar cynisch van zou worden. Dat je het zelf niet zo ervaart, betekent niet dat een ander dat ook niet doet.

Het ouderschap snappen, begrijpen, doen sommige mensen wel en sommige mensen niet. Ook zat ouders die het ouderschal niet snappen. Dus ja, ik vind het raar om dat enkel van mensen zonder kinderen te zeggen. Ik kan behoorlijk wat begrijpen en deels inleven. Ik heb namelijk ogen en oren en ben zelf ook kind geweest. Ervaren kan ik het ouderschap niet, dat is een feit. Maar dat maakt m.i. niet dat ik niks kan begrijpen omtrent ouderschap en dat ouders per definitie alles omtrent ouderschap begrijpen. Ik vind zo'n stelling naast onvriendelijk vooral ook naïef en daarmee zorgelijk.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Pinaco dinsdag 24 september 2024 om 13:42

canis-felis schreef: ↑
24-09-2024 13:37
Ik vind zo'n stelling naast onvriendelijk vooral ook naïef en daarmee zorgelijk.

Let op: Ik presenteer het niet als stelling. Ik deel hier dat ik die mensen zie, dat die er zijn. Ik zeg niet dat mensen zonder kinderen het per definitie niet snappen.

belgali dinsdag 24 september 2024 om 13:48

Ik zou het moederschap/ouderschap ook nooit iemand aan- of afraden trouwens. Want je kan je heel veel van te voren bedenken en je nog zo goed proberen voor te bereiden of bepaalde ideale visies hebben, maar de praktijk is zoveel weerbarstiger.

Bij mij leek het alsof ik deels een nieuw mens werd, zo intens heb ik de eerste baby/dreumes periode beleefd. Terwijl mijn toenmalige man gewoon zijn zelfde ik bleef en niet echt evolueerde of zich aanpaste. Hij herkende niet meer wie ik geworden was en ik was boos dat hij niet ook veranderd was. Wij hebben uiteindelijk daar de connectie verloren. Ik kon me ook pas na de scheiding goed ontplooien als de moeder die ik zelf wilde zijn. Denk dat ik teveel aan een ideale moeder-mal wilde spiegelen. En mijn eigen jeugdtrauma's hielpen natuurlijk ook niet - ook al dacht ik van te voren dat ik alles al lang had verwerkt.

Ik lees ook hier dat het proces heel persoonlijk is en dat je er zelf niet tot weinig vat op hebt. Je kan niet van te voren moeilijk voorspellen hoe dat voor jou gaat uitpakken en wat voor type moeder je gaat zijn. Ik ken mensen met weinig tot geen kinderwens die toch oermoeders werden en omgekeerd mensen die droomden van een groot gezin die spijt hebben van hun kinderen. En alles er tussen in.

Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€

canis-felis dinsdag 24 september 2024 om 13:49

meisje85 schreef: ↑
24-09-2024 12:02
Wat een merkwaardige post Nomenescio. Ik denk eerlijk gezegd dat liefde van ouders veel vaker voorwaardelijk is dan je denkt of dan men denkt. En daar hoef je echt geen psychiatrische problematiek voor te hebben. De liefde van kinderen naar ouders is in principe veel onvoorwaardelijker, denk ik, zeker in de kinderleeftijd. Sommige ouders houden gewoon niet van hun kind. Maar ik denk dat het voor ouders in het algemeen vaak best pijnlijk is om dat te horen, omdat het je in zekere zin ook confronteert met je eigen gebreken, tekortkomingen en kwetsbaarheid als ouder.

Eens. En uiting kunnen geven aan houden van is ook niet iedereen gegeven. Maar ik vind "onvoorwaardelijke liefde" en "houden van" (zonder verdere duiding) geromantiseerde begrippen. Wat is dat dan, dat onvoorwaardelijk houden van, is dat een eenduidig gevoel waaraan op eenduidige - en continue, want onvoorwaardelijk - wijze uiting wordt gegeven? Dat geloof ik eigenlijk niet zo, als ik eens om mee heen kijk.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Desipardesi dinsdag 24 september 2024 om 13:54

Rooss4.0 schreef: ↑
23-09-2024 23:52
Ik geloof dat dit het mooiste compliment is dat je me kunt geven, dank je wel daarvoor!

Ik ben niet gefaald als moeder maar wel gefaald in het zijn zoals mijn eigen moeder. Zij is zo'n vogel waarbij je onder haar vleugels wil vertoeven, ook als je al lang en breed op eigen benen staat. Mijn vriendinnen lopen en liepen allemaal met haar wég, zelfs het kleinste onvertogen woord van mijn kant over mijn moeder wordt door mijn vriendinnen liefdevol niét getolereerd en stiekem ben ik daar trots op. En heel blij omdat dit bijzondere mens mijn moeder mag zijn in dit leven.

De band die ik met mijn eigen kinderen heb is anders maar het past me prima. Zij hangen niet aan me en dat vind ik fijn maar weten me beslist te vinden als ze even moederbehoefte hebben.

Ik heb jouw stukje ook even gelezen en het verscheurde gevoel, het gevoel 2 wezens te zijn die parallel lopen snap ik wel. Ik denk dat mijn exman het ook zo heeft ervaren, dat gekke gevoel van dat je constant alert moet zijn want iemand is afhankelijk van jouw oplettendheid. Hij wilde graag vader worden maar eigenlijk was het ouderschap hem een maatje te groot.

Hebben jouw kinderen zich wel eens uitgelaten over jouw "moederschap"?

Ik heb niet verder gelezen dan jouw post maar ik vind dat ook! Je moeder klinkt heel liefdevol (ook hoe jij over haar praat), maar jij klinkt net zo liefdevol!

Lila-Linda dinsdag 24 september 2024 om 13:55

canis-felis schreef: ↑
24-09-2024 13:49
Eens. En uiting kunnen geven aan houden van is ook niet iedereen gegeven. Maar ik vind "onvoorwaardelijke liefde" en "houden van" (zonder verdere duiding) geromantiseerde begrippen. Wat is dat dan, dat onvoorwaardelijk houden van, is dat een eenduidig gevoel waaraan op eenduidige - en continue, want onvoorwaardelijk - wijze uiting wordt gegeven? Dat geloof ik eigenlijk niet zo, als ik eens om mee heen kijk.

Toch zijn mijn kinderen de enige mensen waar ik onvoorwaardelijk van houd, en voor door het vuur ga.
Ik zou een lijk voor ze verbergen. Mijn vent mag zijn eigen lijken verbergen (spreekwoordelijk allemaal)

Ik vind de liefde voor mijn kinderen echt met niks te vergelijken.

canis-felis dinsdag 24 september 2024 om 13:56

evelien2010 schreef: ↑
24-09-2024 12:09
Ik merk ook dat mensen die geen kinderen hebben zich het zich ook echt niet kunnen voorstellen. Dat kon ik ook niet voor ik ze had.

En heel erg vervelend voor kinderlozen: kinderen hebben altijd prioriteit. Mensen hebben het er vaak over. Hun leven wordt totaal anders ingericht en alle tijd en aandacht gaat daarheen (zeker de eerste jaren als ze jong zijn). Er is dan weinig plaats voor wat anders in je leven. Ik ken mensen die daardoor vriendschappen zijn kwijtgeraakt of waarbij dat is veranderd.

En daarnaast is ouderschap ook onvoorwaardelijk. Vriendschappen kunnen soms verdwijnen. Maar de band (ook als die slecht is) tussen ouders en kinderen blijft.

En dat is de schuld van de personen zonder kinderen in de vriendschap, die zich het 'echt niet' kunnen voorstellen, begrijp ik? Bijzonder. Ik kan me er alles bij voorstellen. Maar ik mag zelf ook keuzes maken in hoeverre het - even botter gezegd - in míjn leven over andermans kinderen gaat. Overigens ken ik ook zat mensen met kinderen die het juist wel fijn vinden om het bijvoorbeeld met mij ook weer eens over iets anders te hebben dan over de kinderen. Vriendschappen die al dan niet tijdelijk verwateren is in mijn ervaring vaak iets in de interactie, van beide kanten.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Rooss4.0 dinsdag 24 september 2024 om 14:00

canis-felis schreef: ↑
24-09-2024 13:49
Wat is dat dan, dat onvoorwaardelijk houden van, is dat een eenduidig gevoel waaraan op eenduidige - en continue, want onvoorwaardelijk - wijze uiting wordt gegeven? Dat geloof ik eigenlijk niet zo, als ik eens om mee heen kijk.

Ja. Waarom geloof je dat niet?

Naar mijn idee is onvoorwaardelijke liefde de enige liefde die bestaat. Relatievormen daarentegen kennen voorwaarden maar dat staat los van houden van.
Zelfs de relaties met mijn kinderen kennen voorwaarden. Als één van hen bv een junky zou zijn dan worden de palen wel even anders geslagen. Maar de liefde blijft.

...

belgali dinsdag 24 september 2024 om 14:05

In relaties en in vriendschappen ben ik veel strenger in wat goed is voor mij. Daar zit toch een hele portie "what's in it for me" in. Ja, ik hou van je, maar ik pik niet dat je over mijn grenzen gaat.
Als moeder ben ik vaak over mijn grenzen gegaan - al was het maar doodmoe van het nooit door kunnen slapen. En toch heeft die liefde geen knauw gekregen.
Als je kind een junkie is, dan wordt het heel moeilijk. Maar daar is begrenzen ook een vorm van "tough love" soms en moet je juist ten voordele van dat verslaafde kind grenzen stellen die je als ouder misschien heel hard vallen.
Naar mijn kind heb ik altijd duidelijk gemaakt dat ik misschien bepaald gedrag afwijs, maar nooit haar persoon.

Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€

canis-felis dinsdag 24 september 2024 om 14:15

Pinaco schreef: ↑
24-09-2024 13:42
Let op: Ik presenteer het niet als stelling. Ik deel hier dat ik die mensen zie, dat die er zijn. Ik zeg niet dat mensen zonder kinderen het per definitie niet snappen.

Je schreef dat je het om je heen "heel veel" ziet bij mensen zonder kinderen. Dat is wel wat meer dan dat je die wel eens tegenkomt. En je schreef dat je niet begrijpt dat zo'n uitspraak irritatie oproept. Klinkt mij behoorlijk generaliserend en als een stellingname, het innemen van een standpunt. Maar begrijp ik het goed dat jij geen ouders ziet, of erover hoort, die het ouderschap niet snappen? Dat vind ik dan weer een opmerkelijke bubbel.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

NomenNesci0 dinsdag 24 september 2024 om 14:20

canis-felis schreef: ↑
24-09-2024 13:49
Eens. En uiting kunnen geven aan houden van is ook niet iedereen gegeven. Maar ik vind "onvoorwaardelijke liefde" en "houden van" (zonder verdere duiding) geromantiseerde begrippen. Wat is dat dan, dat onvoorwaardelijk houden van, is dat een eenduidig gevoel waaraan op eenduidige - en continue, want onvoorwaardelijk - wijze uiting wordt gegeven? Dat geloof ik eigenlijk niet zo, als ik eens om mee heen kijk.

Ik ook niet en ik mag hopen dat dat niet de mal is waaraan (voornl.) vrouwen hun goede moederschap aan spiegelen. Mijn gevoel (=beleving) van houden van heeft echt wel gefluctueerd. Waarmee het oer-houden nooit weg is geweest, maar kon het niet altijd even goed aanraken naar gelang problemen.

canis-felis dinsdag 24 september 2024 om 14:22

Rooss4.0 schreef: ↑
24-09-2024 14:00
Ja. Waarom geloof je dat niet?

Naar mijn idee is onvoorwaardelijke liefde de enige liefde die bestaat. Relatievormen daarentegen kennen voorwaarden maar dat staat los van houden van.
Zelfs de relaties met mijn kinderen kennen voorwaarden. Als één van hen bv een junky zou zijn dan worden de palen wel even anders geslagen. Maar de liefde blijft.

Ik formuleerde niet helemaal goed, denk ik (ook @Lilalinda). Ik denk dat ik het moeilijk te geloven vind dat het voor overgrote deel van de ouders geldt. Maar misschien ligt dat voornamelijk aan dat ik het begrip 'houden van' voor mezelf een heel ingewikkelde vind. Tegelijkertijd heb ik de indruk dat het nogal eens 'mis gaat' als het gaat om het kunnen uiten van liefde, houden van (nog los van of dat voorwaardelijk of onvoorwaardelijk is). Maar wellicht is mijn referentiekader te grijs/zwart qua ouder-kind-relaties.

Aanvulling: het is dus niet dat ik wat mensen hier schrijven over liefde voor hun kinderen niet geloof. Ik stel mezelf vooral vragen over de generaliseerbaarheid ervan, buiten dit topic, zeg maar.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

ninanoname dinsdag 24 september 2024 om 14:38

Lila-Linda schreef: ↑
24-09-2024 13:55
Toch zijn mijn kinderen de enige mensen waar ik onvoorwaardelijk van houd, en voor door het vuur ga.
Ik zou een lijk voor ze verbergen. Mijn vent mag zijn eigen lijken verbergen (spreekwoordelijk allemaal)

Ik vind de liefde voor mijn kinderen echt met niks te vergelijken.

Ik ben me inderdaad aan het voorstellen wat de grenzen van mijn onvoorwaardelijke liefde zouden kunnen zijn. Als mijn kinderen een ander mens onterecht bewust ernstig kwaad zouden berokkenen, zou ik me intens, intens verdrietig voelen en heel erg vreselijk boos en woedend zijn, woorden schieten tekort om die graad van kwaadheid te beschrijven. Die jongens uit Mallorco bijvoorbeeld die iemand dood hebben geschopt. Maar ik zou me niet van ze afkeren, ik zou hun trouwste bezoeker in de gevangenis worden. Van mijn man echter zou ik scheiden. Als je tot dat soort dingen in staat bent ben je een onmens denk ik direct. Terwijl dat toen ik er voor mijn kinderen over nadacht niet in in opkwam.

Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)

alouette dinsdag 24 september 2024 om 14:44

canis-felis schreef: ↑
24-09-2024 13:49
Eens. En uiting kunnen geven aan houden van is ook niet iedereen gegeven. Maar ik vind "onvoorwaardelijke liefde" en "houden van" (zonder verdere duiding) geromantiseerde begrippen. Wat is dat dan, dat onvoorwaardelijk houden van, is dat een eenduidig gevoel waaraan op eenduidige - en continue, want onvoorwaardelijk - wijze uiting wordt gegeven? Dat geloof ik eigenlijk niet zo, als ik eens om mee heen kijk.

Ik ervaar die onvoorwaardelijk liefde meer als een hele sterke verbinding voelen wetende dat die verbinding er altijd zal zijn zo lang als ik leef. Alle ups en downs die we met elkaar meemaken hebben geen effect op die verbinding: die is er gewoon. Als ondertoon bij alles.

ninanoname dinsdag 24 september 2024 om 14:46

canis-felis schreef: ↑
24-09-2024 13:56
En dat is de schuld van de personen zonder kinderen in de vriendschap, die zich het 'echt niet' kunnen voorstellen, begrijp ik? Bijzonder. Ik kan me er alles bij voorstellen. Maar ik mag zelf ook keuzes maken in hoeverre het - even botter gezegd - in míjn leven over andermans kinderen gaat. Overigens ken ik ook zat mensen met kinderen die het juist wel fijn vinden om het bijvoorbeeld met mij ook weer eens over iets anders te hebben dan over de kinderen. Vriendschappen die al dan niet tijdelijk verwateren is in mijn ervaring vaak iets in de interactie, van beide kanten.

Nee, dat is niemands schuld. Je groeit uit elkaar door sommige levensveranderende keuzes. Ik lees er ook niet in dat het iemands schuld zou zijn. Meer een constatering.

Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)

ninanoname dinsdag 24 september 2024 om 14:51

De liefde voor mijn kinderen moest trouwens wel groeien! Het was niet dat ik vanaf moment 1 direct dat overweldigende oermoedergevoel voelde. Ons eerste kind voelde als een logeetje, dat er even was. Wel een heel lief logeetje. Maar ik had echt niet direct die pijl door mijn hart, terwijl het bij mijn man direct liefde op het eerste gezicht was. 'Hier word ik oud mee'. Bij het ouderschap had ik dat niet. ook een kneiter van een postnatale depressie na de geboorte van de eerste, dus het was ook niet helemaal goed bedraad bij mij.

Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)

Lila-Linda dinsdag 24 september 2024 om 15:26

canis-felis schreef: ↑
24-09-2024 14:22
Ik formuleerde niet helemaal goed, denk ik (ook @Lilalinda). Ik denk dat ik het moeilijk te geloven vind dat het voor overgrote deel van de ouders geldt. Maar misschien ligt dat voornamelijk aan dat ik het begrip 'houden van' voor mezelf een heel ingewikkelde vind. Tegelijkertijd heb ik de indruk dat het nogal eens 'mis gaat' als het gaat om het kunnen uiten van liefde, houden van (nog los van of dat voorwaardelijk of onvoorwaardelijk is). Maar wellicht is mijn referentiekader te grijs/zwart qua ouder-kind-relaties.

Aanvulling: het is dus niet dat ik wat mensen hier schrijven over liefde voor hun kinderen niet geloof. Ik stel mezelf vooral vragen over de generaliseerbaarheid ervan, buiten dit topic, zeg maar.

ik heb dit gevoel pas ervaren, toen ik kinderen kreeg. En heb zelf nooit het gevoel gehad het van mijn ouders te krijgen
Denk ook, dat mijn ouders daar niet toe in staat zijn

NomenNesci0 dinsdag 24 september 2024 om 15:35

ninanoname schreef: ↑
24-09-2024 14:38
Ik ben me inderdaad aan het voorstellen wat de grenzen van mijn onvoorwaardelijke liefde zouden kunnen zijn. Als mijn kinderen een ander mens onterecht bewust ernstig kwaad zouden berokkenen, zou ik me intens, intens verdrietig voelen en heel erg vreselijk boos en woedend zijn, woorden schieten tekort om die graad van kwaadheid te beschrijven. Die jongens uit Mallorco bijvoorbeeld die iemand dood hebben geschopt. Maar ik zou me niet van ze afkeren, ik zou hun trouwste bezoeker in de gevangenis worden. Van mijn man echter zou ik scheiden. Als je tot dat soort dingen in staat bent ben je een onmens denk ik direct. Terwijl dat toen ik er voor mijn kinderen over nadacht niet in in opkwam.

Dat komt dan waarschijnlijk omdat je nog het mens zijn in ze ziet. Ik denk dat liefde alleen kan bestaan, als je het menselijke aspect terugziet in je kinderen of weet hoe ze ooit als kinderen zijn geweest met hun leuke en minder leuke trekjes.
Als je een wérkelijk psychopatisch kind hebt dat geen liefde kan teruggeven (en feitelijk gewoon een naar persoon is), denk ik niet dat je ervan kunt houden. Ik denk dat je vreselijk veel verdriet hebt van het feit dat je zo graag moeder was geweest van iemand die daartoe in staat zou zijn. Maar iemand die wérkelijk nasty is, altijd al geweest? Ik denk niet dat ik er van zou kunnen houden, zelfs niet als het uit mij voort zou komen. Ik zou me waarschijnlijk vreselijk schuldig voelen dat ik zo'n mens op de wereld heb gezet en de dag vrezen dat ik erover hoor dat hij of zij een ander iets verschrikkelijks heeft aangedaan. Er zijn niet veel van deze mensen, maar ze bestaan natuurlijk wel.
Maar dan hebben we het echt over intens extreme omstandigheden (daar heb ik natuurlijk wel eerder dan vandaag over nagedacht, of er een voorwaarde is om onvoorwaardelijk liefde te kunnen voelen)

Ladara dinsdag 24 september 2024 om 15:42

happyapple schreef: ↑
24-09-2024 10:35
Ik vind het echt heel rot voor je dat je hierdoor in een burn out terecht bent gekomen.
Maar ik kan het me zeker voorstellen hoor. Ik lees jou hier vaker in topics over vergelijkbare onderwerpen en het lijkt ook echt heel diep in de cultuur te zitten dat de vrouw verantwoordelijk is voor de kinderen en alles erom heen en dat de man 'helpt'. In die topics zie je namelijk ook steeds dat ontkennen terug, het bagatelliseren en ook de schuld bij de vrouw leggen (want dan moet je dat gewoon niet pikken van man en je hebt zelf kinderen met hem gemaakt etc)

Ja, dat laatste vind ik heel ingewikkeld. Het 'niet pikken' betekent feitelijk dat de maatschappij vindt dat ik harder tegen mijn man had moeten vechten voor mijn eigen vrije tijd, want ik vocht blijkbaar niet hard genoeg en dus was mijn status als informele slaaf een logisch gevolg. Ik vind dat advies en de situatie waarin ik zit moeilijk te rijmen met mijn idee van een liefdesrelatie.

Ik ben inmiddels inderdaad zover dat ik heel veel dingen botweg weiger, voor mijn eigen welbevinden. Maar ik vind het ontzettend ingewikkeld dat dit blijkbaar nodig is: dat ik geen enkel contact met mijn schoonfamilie meer heb en vierkant alle vormen van vriendschappelijkheid vanuit hun weiger, omdat ik anders weer in dezelfde molen van verantwoordelijkheid terecht kom. Dat ik mijn man wanneer hij werk-thuis-stress heeft op geen enkele manier tegemoet kom. Ik help hem niet meer, ik denk niet meer mee, ik suggereer geen vriendjes van de kinderen, want zelfs meedenken verlamt hem blijkbaar (want: 'je moet ook niet alles voor hem bedenken, dan is het lógisch dat hij het niet zelf doet') en dan is het wederom mijn eigen schuld wanneer ik verdrink. Ik verdedig mijn afspraken met menig knallende ruzie, omdat ik anders weer het onderspit delf, omdat een vinger meteen een hele hand wordt.

Mijn huwelijk is een strijd geworden. En blijkbaar is dat 'goed' want nu 'pik ik het niet'. Maar ik vind het bevreemdend, stom, ik ben constant boos. Ik wil niet dat dit goed is. Ik wil deze manier van samenleven niet. Ik vind dit idee over relaties van de maatschappij, van vrienden, familie, hier op het forum, verkeerd. Dit is niet hoe het moet of hoe het hoort. Vaders zouden voor hun kinderen moeten zorgen omdat het hun morele plicht is en omdat het hun wèns is, niet omdat moeders ze hard genoeg dwingen. En als vaders niet voor hun kinderen zorgen, zou dat verschrikkelijk verkeerd en zorgelijk moeten zijn, het zou niet de schuld moeten zijn van moeders omdat ze blijkbaar niet duidelijk of hard genoeg zeiden dat ze het graag samen willen doen. Of niet gewiekst genoeg tegen hun man vochten. En in mijn relatie wil ik dit ook niet. Ik wil een relatie waarin we liefdevol en sensitief met elkaars wensen omgaan, niet eentje waarin mijn man stereotype gendertaken prefereert boven mijn levensgeluk en de relatie met zijn familie. En erger nog, waarin hij gewoon ontkent dat dat het geval is. Want het is zo, maar hij vindt van niet. En dus is er geen gesprek mogelijk. Het is net als leerkrachten op school en pesten: als je ontkent dat er een probleem is, hoef je het ook niet op te lossen, wel zo makkelijk.

Lila-Linda dinsdag 24 september 2024 om 15:43

NomenNesci0 schreef: ↑
24-09-2024 15:35
Dat komt dan waarschijnlijk omdat je nog het mens zijn in ze ziet. Ik denk dat liefde alleen kan bestaan, als je het menselijke aspect terugziet in je kinderen of weet hoe ze ooit als kinderen zijn geweest met hun leuke en minder leuke trekjes.
Als je een wérkelijk psychopatisch kind hebt dat geen liefde kan teruggeven (en feitelijk gewoon een naar persoon is), denk ik niet dat je ervan kunt houden. Ik denk dat je vreselijk veel verdriet hebt van het feit dat je zo graag moeder was geweest van iemand die daartoe in staat zou zijn. Maar iemand die wérkelijk nasty is, altijd al geweest? Ik denk niet dat ik er van zou kunnen houden, zelfs niet als het uit mij voort zou komen. Ik zou me waarschijnlijk vreselijk schuldig voelen dat ik zo'n mens op de wereld heb gezet en de dag vrezen dat ik erover hoor dat hij of zij een ander iets verschrikkelijks heeft aangedaan. Er zijn niet veel van deze mensen, maar ze bestaan natuurlijk wel.
Maar dan hebben we het echt over intens extreme omstandigheden (daar heb ik natuurlijk wel eerder dan vandaag over nagedacht, of er een voorwaarde is om onvoorwaardelijk liefde te kunnen voelen)

toch zie je in gevangenissen, dat de laatste bezoekers die nog wel komen bij een veroordeelde... zijn ouders zijn. Moeder dan meestal
Waar alle anderen al zijn afgehaakt, blijft Ma komen

NomenNesci0 dinsdag 24 september 2024 om 15:52

Ik denk omdat ma vastklampt aan het laatste strohalmpje van het kind wat ze ooit kende en wat ze daarvoor voelde. Maar als zelfs dat niet aanwezig was, zijn er geen halmpjes om aan vast te klampen.

Solomio dinsdag 24 september 2024 om 15:52

evelien2010 schreef: ↑
24-09-2024 12:09
Ik merk ook dat mensen die geen kinderen hebben zich het zich ook echt niet kunnen voorstellen. Dat kon ik ook niet voor ik ze had.

En heel erg vervelend voor kinderlozen: kinderen hebben altijd prioriteit. Mensen hebben het er vaak over. Hun leven wordt totaal anders ingericht en alle tijd en aandacht gaat daarheen (zeker de eerste jaren als ze jong zijn). Er is dan weinig plaats voor wat anders in je leven. Ik ken mensen die daardoor vriendschappen zijn kwijtgeraakt of waarbij dat is veranderd.

En daarnaast is ouderschap ook onvoorwaardelijk. Vriendschappen kunnen soms verdwijnen. Maar de band (ook als die slecht is) tussen ouders en kinderen blijft.

Maar sowieso is dat idee dat je je iets pas kunt voorstellen als je het meegemaakt hebt wat mij betreft helemaal niet waar.
Daarnaast ervaart ook niet iedereen iets hetzelfde, dus zelfs als je hetzelfde hebt meegemaakt begrijp je anderen nog vaak niet.

En wat mij betreft hebben kinderen ook niet altijd prioriteit.

Wat jij beschrijft is het type moeder dat ik vooral niet wilde worden.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

ninanoname dinsdag 24 september 2024 om 15:53

NomenNesci0 schreef: ↑
24-09-2024 15:35
Dat komt dan waarschijnlijk omdat je nog het mens zijn in ze ziet. Ik denk dat liefde alleen kan bestaan, als je het menselijke aspect terugziet in je kinderen of weet hoe ze ooit als kinderen zijn geweest met hun leuke en minder leuke trekjes.
Als je een wérkelijk psychopatisch kind hebt dat geen liefde kan teruggeven (en feitelijk gewoon een naar persoon is), denk ik niet dat je ervan kunt houden. Ik denk dat je vreselijk veel verdriet hebt van het feit dat je zo graag moeder was geweest van iemand die daartoe in staat zou zijn. Maar iemand die wérkelijk nasty is, altijd al geweest? Ik denk niet dat ik er van zou kunnen houden, zelfs niet als het uit mij voort zou komen. Ik zou me waarschijnlijk vreselijk schuldig voelen dat ik zo'n mens op de wereld heb gezet en de dag vrezen dat ik erover hoor dat hij of zij een ander iets verschrikkelijks heeft aangedaan. Er zijn niet veel van deze mensen, maar ze bestaan natuurlijk wel.
Maar dan hebben we het echt over intens extreme omstandigheden (daar heb ik natuurlijk wel eerder dan vandaag over nagedacht, of er een voorwaarde is om onvoorwaardelijk liefde te kunnen voelen)

Heb je van Roald Dahl weleens het korte verhaal 'genesis en catastrofe' gelezen? Ik vind het echt een prachtig verhaal, misschien wel een hoogtepunt uit al zijn verhalen. Ik moest eraan denken door wat jij schreef over als je kind een psychopaat is.

Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)

bijtie dinsdag 24 september 2024 om 15:56

Stop je van iemand te houden wanneer ze "slecht" zijn, ik kan me daar dan weer niets bij voorstellen. Dat ze slecht zijn is alleen maar een oordeel, je hart doet niets met oordelen. En je houdt toch niet van je kind omdat ze jou liefde (kunnen) geven? Het is geen transactionele relatie.

Ik merk dat mijn liefde voor mijn ouders altijd is gebleven, als baby/kind hecht je je aan deze mensen dus dat zit er bij mij ingesleten. Van een kind zou ik ook onvoorwaardelijk houden denk ik, staat volgens mij geheel los van wie zij zijn of wat ze kiezen. Je kan afstand van iemand nemen maar dat betekent niet dat je liefde weg is.

Actieve topics