Kinderen
alle pijlers
Je identiteit als moeder
maandag 23 september 2024 om 18:24
Inmiddels weet ik dat hier aardig wat wijze en bijzondere vrouwen/moeders op dit forum schrijven.
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
donderdag 26 september 2024 om 22:19
Voelden jouw moeder, zussen en vriendinnen zich ook aliens tijdens de zwangerschap en geboorte? Ik herken het absoluut niet namelijk dus ik denk dat als iemand me dat verteld had tijdens mijn zwangerschap, ik dat na de bevalling echt had weggezet als eeeh zeer bijzonder.ninanoname schreef: ↑26-09-2024 21:26Ik had me dan zeker weten minder alien gevoeld tijdens mijn eerste zwangerschap en na de geboorte van ons eerste kind.
Ik vond het overweldigend en niet op een goeie manier en ik durfde daar met niemand over te praten.
Ik had niks anders gedaan maar ik had me wel anders gevoeld. Ik had mijn gevoelens veel eerder onder woorden gebracht en ze gedeeld met mijn man, zussen en vriendinnen.
Dat je er niet over durfde te praten heeft naar mijn idee niks te maken met "geen voorkennis hebben van ervaringsdeskundigen". Eerder met de band die je met de mensen om je heen had en je eigen geslotenheid.
...
donderdag 26 september 2024 om 22:27
Ik lees nu hier voor het eerst dat veel vrouwen het intens en overweldigend vonden, dat moederschap in het begin.Rooss4.0 schreef: ↑26-09-2024 22:19Voelden jouw moeder, zussen en vriendinnen zich ook aliens tijdens de zwangerschap en geboorte? Ik herken het absoluut niet namelijk dus ik denk dat als iemand me dat verteld had tijdens mijn zwangerschap, ik dat na de bevalling echt had weggezet als eeeh zeer bijzonder.
Dat je er niet over durfde te praten heeft naar mijn idee niks te maken met "geen voorkennis hebben van ervaringsdeskundigen". Eerder met de band die je met de mensen om je heen had en je eigen geslotenheid.
Heeft hoogstwaarschijnlijk ook met mijn eigen karakter te maken, maar ik lees hier werkelijk niemand die schrijft dat het moederschap de kroon op een tot dan toe onbevredigend leven was.
Ik lees hier toch voornamelijk veel geworstel met moeheid en verantwoordelijkheid. In die zin vind ik het dus wel een heel verhelderend topic. Dank Bijtie!
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
donderdag 26 september 2024 om 22:32
Maar dat was mijn vraag niet.ninanoname schreef: ↑26-09-2024 22:27Ik lees nu hier voor het eerst dat veel vrouwen het intens en overweldigend vonden, dat moederschap in het begin.
Natuurlijk is het intens en overweldigend maar dat is wat anders dan je een alien voelen. En dan nog.... hoe intens en overweldigend het is weet je pas als je het meemaakt. En dan maakt iedereen het ook nog eens op een andere manier mee, dit is eenvoudigweg niet uit te leggen.
Ikzelf zadel een zwangere vrouw nooit met horrorverhalen op, die krijgt ze genoeg van haar omgeving, daar werk ik niet aan mee. En ik vertel dus ook niet dat het overweldigend zou zijn, daar mag ze zelf achter komen.
Ik denk eigenlijk dat je het opzuigen van informatie een heel klein beetje overschat.
Maar wel superfijn dat je je begrepen en gesterkt voelt op dit topic!
...
donderdag 26 september 2024 om 23:00
Ik had blijkbaar nogal realistische mensen om me heen, ik was me heel bewust van het feit dat het nogal overweldigend zou zijn. Dat is overigens niet negatief, ik zei destijds altijd ‘het is overweldigend alles’. Overweldigend heftig, overweldigend verantwoordelijk, maar ook overweldigend mooi en overweldigend lief. Dan heb ik het overigens over de eerste weken/maanden, dat slijt ook wel weer.ninanoname schreef: ↑26-09-2024 22:27Ik lees nu hier voor het eerst dat veel vrouwen het intens en overweldigend vonden, dat moederschap in het begin.
Heeft hoogstwaarschijnlijk ook met mijn eigen karakter te maken, maar ik lees hier werkelijk niemand die schrijft dat het moederschap de kroon op een tot dan toe onbevredigend leven was.
Ik lees hier toch voornamelijk veel geworstel met moeheid en verantwoordelijkheid. In die zin vind ik het dus wel een heel verhelderend topic. Dank Bijtie!
Ik zou het niet de kroon op een anders onbevredigend leven noemen, ik had voor mijn kind ook al een leuk leven gelukkig. En zou dat zonder kind ook voortgezet hebben. Maar als je me vraagt of ik met kind een leuker leven heb? Ja. Zonder enige twijfel.
Ik geef meteen toe dat ik een makkelijk kind heb, geen grote problemen, redelijk meegaand. Dat scheelt natuurlijk. Maar ik heb het eigenlijk nooit als heel zwaar ervaren. Nou ja, de eerste drie weken met herstel van de bevalling, alles uit moeten vinden, wennen, dat was niet loodzwaar maar vond ik wel intens. Maar daarna? Nee, ik vond en vind alles vooral leuker en gezelliger met kind erbij. Wat niet weg neemt dat het een hoop werk kost overigens.
Let wel: ik ontken niet dat anderen het als loodzwaar ervaren! In mijn beleving lees je dat hier juist veel meer dan alleen maar jubelverhalen. Dus ik snap nooit zo goed dat mensen zeggen dat ze geen idee hadden dat het heftig zou zijn. Heb je dan alleen juichende verhalen gehoord van je omgeving? Nog nooit een vriendin meegemaakt die naar huis moest omdat de baby maar niet ophield met huilen? Geen artikelen gelezen over ouders die al drie jaar te weinig sliepen? Mensen in je omgeving die zorgen hadden om een kind? Ik vind het gewoon lastig voor te stellen hoe je dat gemist kunt hebben. Maar goed, ik hoor het wel vaker, dus blijkbaar gebeurt dat toch.
vrijdag 27 september 2024 om 06:31
Dat is waar. Ze zijn er en gaan nooit meer weg, ook niet als ze groot zijn. Het meest heftige vind ik dat als het niet goed gaat met je kind, het ziek is mentaal dan wel fysiek. Zo heb ik 1 kind waarvoor het leven niet eenvoudig is en in een zware periode was er een doodswens. Ik zei op een bepaald moment eens tegen mijn vader: pap, ik kan veel hebben maar dit kan ik niet aan. Het was alles omvattend verscheurend, als je kind lijdt dan lijd jij ook.Sterrenstof74 schreef: ↑26-09-2024 17:42Ja, dit. Eigenlijk ben ik vanaf zwangerschap nooit meer 'zorgeloos' geweest. Zelfs nu kind het huis uit is niet.
In die zin is moeder zijn voor mij zeker allesomvattend.
Ouders die een kind verliezen omschrijven dat ook zo. De glans van alles is weg, ik leef wel weer want je moet wel maar het is een ander leven.
vrijdag 27 september 2024 om 16:38
En ook met een kind dat is overleden ben je nog steeds moeder he? Je hebt geen zorgen meer, maar wel verdriet.Peertjes schreef: ↑27-09-2024 06:31Dat is waar. Ze zijn er en gaan nooit meer weg, ook niet als ze groot zijn. Het meest heftige vind ik dat als het niet goed gaat met je kind, het ziek is mentaal dan wel fysiek. Zo heb ik 1 kind waarvoor het leven niet eenvoudig is en in een zware periode was er een doodswens. Ik zei op een bepaald moment eens tegen mijn vader: pap, ik kan veel hebben maar dit kan ik niet aan. Het was alles omvattend verscheurend, als je kind lijdt dan lijd jij ook.
In die zin is moeder zijn voor mij zeker allesomvattend.
Ouders die een kind verliezen omschrijven dat ook zo. De glans van alles is weg, ik leef wel weer want je moet wel maar het is een ander leven.
Vreselijk om mee te maken.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
vrijdag 27 september 2024 om 19:03
Wat naar en machteloos moet dat zijn Peertjes.
Lijkt me moeilijk dat je ze het ene moment als baby veilig in je armen hebt of tevreden in hun bedje ziet liggen en het volgende moment zie je ze worstelen, worden ziek, of komen nooit meer thuis.
En je kan niet in die in hoofden kijken.
En hoe weet je wanneer je het goed doet?
Waar laat je die angsten allemaal, of hebben jullie die niet?
Twee neven van mij reizen de hele wereld over, hun moeder was bang dat ze aan de andere kant van de aardbol verliefd zouden worden en emigreren. En dat gebeurde ook. Dan zijn ze gelukkig, wonen ze aan de andere kant van de wereld en zie je ze niet meer.
Lijkt me moeilijk dat je ze het ene moment als baby veilig in je armen hebt of tevreden in hun bedje ziet liggen en het volgende moment zie je ze worstelen, worden ziek, of komen nooit meer thuis.
En je kan niet in die in hoofden kijken.
En hoe weet je wanneer je het goed doet?
Waar laat je die angsten allemaal, of hebben jullie die niet?
Twee neven van mij reizen de hele wereld over, hun moeder was bang dat ze aan de andere kant van de aardbol verliefd zouden worden en emigreren. En dat gebeurde ook. Dan zijn ze gelukkig, wonen ze aan de andere kant van de wereld en zie je ze niet meer.
zaterdag 28 september 2024 om 06:41
Ik voelde mij structureel onbekwaam en machteloos. En zeker toen het voor kind op zijn zwaarst was, was mijn leven ook gewoon zwaar. En toch moet je gewoon door want jij moet dan toch d'r stabiele factor zijn. Dat vond ik lijden in stilte. Kind wilde ook niet dat velen dat wisten, dat heb ik gerespecteerd. Alleen bij mijn vader kon ik mijn verdriet soms kwijt. Ook hij had dan verdriet want hoe oud je kind ook is, het blijft je kind.bijtie schreef: ↑27-09-2024 19:03Wat naar en machteloos moet dat zijn Peertjes.
Lijkt me moeilijk dat je ze het ene moment als baby veilig in je armen hebt of tevreden in hun bedje ziet liggen en het volgende moment zie je ze worstelen, worden ziek, of komen nooit meer thuis.
En je kan niet in die in hoofden kijken.
En hoe weet je wanneer je het goed doet?
Waar laat je die angsten allemaal, of hebben jullie die niet?
Twee neven van mij reizen de hele wereld over, hun moeder was bang dat ze aan de andere kant van de aardbol verliefd zouden worden en emigreren. En dat gebeurde ook. Dan zijn ze gelukkig, wonen ze aan de andere kant van de wereld en zie je ze niet meer.
Maar ook als ze opgroeien dan gebeurt er altijd wel wat. Pleurt er weer een van het klimrek of een ongeluk bij sporten
De stress en de zorg wat dan gelijk door je heen gaat, dan moet alles wijken want je moet naar je kind. In die zin vind ik de liefde die je voelt voor je kinderen inderdaad allesomvattend.
Lijkt me ook vreselijk hoor als mijn kinderen zouden emigreren hoewel ik ze dat nooit zal zeggen of ze daarin zou belemmeren. Ook dan ben je degene die blij voor ze moet zijn en ze waar kan bij ondersteunt.
Dus nee, ik zou het mensen niet aanraden
zondag 29 september 2024 om 08:54
Peertjes schreef: ↑27-09-2024 06:31Dat is waar. Ze zijn er en gaan nooit meer weg, ook niet als ze groot zijn. Het meest heftige vind ik dat als het niet goed gaat met je kind, het ziek is mentaal dan wel fysiek. Zo heb ik 1 kind waarvoor het leven niet eenvoudig is en in een zware periode was er een doodswens. Ik zei op een bepaald moment eens tegen mijn vader: pap, ik kan veel hebben maar dit kan ik niet aan. Het was alles omvattend verscheurend, als je kind lijdt dan lijd jij ook.
In die zin is moeder zijn voor mij zeker allesomvattend.
Ouders die een kind verliezen omschrijven dat ook zo. De glans van alles is weg, ik leef wel weer want je moet wel maar het is een ander leven.
Ik heb zware periodes gehad met die van mij. Daarnaast was er een periode dat kind het leven ook niet zo leuk meer vond.
Het gaat nu goed, maar ik weet dat het geen garanties geeft, dat terugval op de loer ligt.
maandag 30 september 2024 om 10:28
Ik vind dit zo heftig om te lezen allemaal. Mijn dochtertje is pas 2, maar ik kan me nu al zorgen maken over later. Wat als ze gepest wordt? Wat als ze zich ongelukkig voelt en een doodswens heeft? Wat als ze een ongeluk krijgt/verdrinkt/wat dan ook? Ik werk als docent en zie veel struggles bij leerlingen, en ik kan alleen maar hopen dat zulke dingen mijn dochter bespaard blijven.
Zou soms willen dat ik me wat minder vaak zorgen zou maken over dingen die er nog helemaal niet zijn en die misschien nooit komen. En een andere keer denk ik: ok, dit hoort blijkbaar ook bij het moederschap. Of in elk geval bij het moederschap zoals ik dat beleef.
Zou soms willen dat ik me wat minder vaak zorgen zou maken over dingen die er nog helemaal niet zijn en die misschien nooit komen. En een andere keer denk ik: ok, dit hoort blijkbaar ook bij het moederschap. Of in elk geval bij het moederschap zoals ik dat beleef.
maandag 30 september 2024 om 13:00
Ik snap je zorgen heel goed. Probeer je pas zorgen te maken als er daadwerkelijk aanleiding toe is. Makkelijker gezegd dan gedaan, weet ik. Kwestie van oefenen én sparren met anderen (partner, vriendinnen etc)Plinkie schreef: ↑30-09-2024 10:28Ik vind dit zo heftig om te lezen allemaal. Mijn dochtertje is pas 2, maar ik kan me nu al zorgen maken over later. Wat als ze gepest wordt? Wat als ze zich ongelukkig voelt en een doodswens heeft? Wat als ze een ongeluk krijgt/verdrinkt/wat dan ook? Ik werk als docent en zie veel struggles bij leerlingen, en ik kan alleen maar hopen dat zulke dingen mijn dochter bespaard blijven.
Zou soms willen dat ik me wat minder vaak zorgen zou maken over dingen die er nog helemaal niet zijn en die misschien nooit komen. En een andere keer denk ik: ok, dit hoort blijkbaar ook bij het moederschap. Of in elk geval bij het moederschap zoals ik dat beleef.
Belangrijkste is om te genieten van die kleine meid. Ze worden zo snel groot!
maandag 30 september 2024 om 13:21
Ik hoop niet dat de struggles bespaard blijven. Ze gaan gegarandeerd een keer ongelukkig zijn. Het is hoogstwaarschijnlijk dat ze eens gepest gaan worden. Idem geldt voor een ongelijk krijgen. Knelpunten, tegenslagen, moeilijkheden en worstelingen horen bij het leven en daar moet je mee om leren gaan. Zodat je als volwassene bestand bent tegen de hobbels op de weg. Ik hoop wel dat het niet leidt tot een doodswens, dat lijkt me verschrikkelijk. Maar gemiddeld worstelen, daar leer je belangrijke dingen van.Plinkie schreef: ↑30-09-2024 10:28Ik vind dit zo heftig om te lezen allemaal. Mijn dochtertje is pas 2, maar ik kan me nu al zorgen maken over later. Wat als ze gepest wordt? Wat als ze zich ongelukkig voelt en een doodswens heeft? Wat als ze een ongeluk krijgt/verdrinkt/wat dan ook? Ik werk als docent en zie veel struggles bij leerlingen, en ik kan alleen maar hopen dat zulke dingen mijn dochter bespaard blijven.
Zou soms willen dat ik me wat minder vaak zorgen zou maken over dingen die er nog helemaal niet zijn en die misschien nooit komen. En een andere keer denk ik: ok, dit hoort blijkbaar ook bij het moederschap. Of in elk geval bij het moederschap zoals ik dat beleef.
De dingen die je beschrijft probeer ik helemaal niet over na te denken. Ik kijk vooral uit naar alle dingen die ze gaan ontdekken. Het leven is zo vol leuke, spannende en gave elementen, hoe mooi is het vooruitzicht om dat aan je kinderen aan te bieden en samen te proberen?
Ik hoop dat dat ook dingen zijn die je bij je leerlingen ziet!
maandag 30 september 2024 om 13:24
Ik zou van alles willen schrijven maar onze jongste zoon heeft dingen gedaan en meegemaakt, dat kan ik hier niet eens opschrijven omdat ik geen zin heb om mezelf te moeten verdedigen voor het gedrag van onze zoon, dat moet ik IRL al genoeg.
Ik heb een gedeelte al wel eens geschreven, zie loep. Gek hoor, om te moeten zeggen dat mijn zoon een crimineel is, pijnlijk ook, dat droom je niet als ze geboren worden.
Ik ben er dus wel achter dat de invloed als ouder ook maar beperkt is, je doet je best en probeert het goede voorbeeld te geven maar als ze niet willen dan kan je op je kop gaan staan.
Ik heb een gedeelte al wel eens geschreven, zie loep. Gek hoor, om te moeten zeggen dat mijn zoon een crimineel is, pijnlijk ook, dat droom je niet als ze geboren worden.
Ik ben er dus wel achter dat de invloed als ouder ook maar beperkt is, je doet je best en probeert het goede voorbeeld te geven maar als ze niet willen dan kan je op je kop gaan staan.
maandag 30 september 2024 om 14:10
Pinaco schreef: ↑30-09-2024 13:21Ik hoop niet dat de struggles bespaard blijven. Ze gaan gegarandeerd een keer ongelukkig zijn. Het is hoogstwaarschijnlijk dat ze eens gepest gaan worden. Idem geldt voor een ongelijk krijgen. Knelpunten, tegenslagen, moeilijkheden en worstelingen horen bij het leven en daar moet je mee om leren gaan. Zodat je als volwassene bestand bent tegen de hobbels op de weg. Ik hoop wel dat het niet leidt tot een doodswens, dat lijkt me verschrikkelijk. Maar gemiddeld worstelen, daar leer je belangrijke dingen van.
De dingen die je beschrijft probeer ik helemaal niet over na te denken. Ik kijk vooral uit naar alle dingen die ze gaan ontdekken. Het leven is zo vol leuke, spannende en gave elementen, hoe mooi is het vooruitzicht om dat aan je kinderen aan te bieden en samen te proberen?
Ja, precies. Het is ook niet dat ik hoop dat haar weg helemaal rimpelloos glad zal zijn. Die illusie heb ik niet. Maar ik hoop wel dat het 'te behappen blijft'.
Ik zie natuurlijk leerlingen in alle soorten en maten. Kinderen die fladderend door het leven lijken te gaan, veel plezier hebben op school en onbezorgd lijken. Leerlingen die kampen met een depressie en ook daadwerkelijk een doodswens, maar die wel gewoon elke dag in de klas zitten terwijl ze hier misschien niet eens willen zijn. Leerlingen met ongeneeslijk zieke ouders. Tja, van alles wat eigenlijk.
Jouw zienswijze vind ik wel mooi. En zo sta ik zelf eigenlijk ook wel in het leven, ik ga redelijk ontspannen met dingen om (hoewel dat nu misschien niet zo overkomt). Maar als het om mijn dochter gaat, dat kleine prulleke van nu, vind ik het allemaal best spannend.
maandag 30 september 2024 om 14:11
Nyco schreef: ↑30-09-2024 13:24Ik zou van alles willen schrijven maar onze jongste zoon heeft dingen gedaan en meegemaakt, dat kan ik hier niet eens opschrijven omdat ik geen zin heb om mezelf te moeten verdedigen voor het gedrag van onze zoon, dat moet ik IRL al genoeg.
Ik heb een gedeelte al wel eens geschreven, zie loep. Gek hoor, om te moeten zeggen dat mijn zoon een crimineel is, pijnlijk ook, dat droom je niet als ze geboren worden.
Ik ben er dus wel achter dat de invloed als ouder ook maar beperkt is, je doet je best en probeert het goede voorbeeld te geven maar als ze niet willen dan kan je op je kop gaan staan.
woensdag 9 oktober 2024 om 15:21
Heel herkenbaar hoor. Baby's in mijn omgeving zijn allemaal heel makkelijk (of lijken zo?), slapen goed, huilen weinig. Alleen maar rozengeur en maneschijn.ninanoname schreef: ↑26-09-2024 21:26Ik had me dan zeker weten minder alien gevoeld tijdens mijn eerste zwangerschap en na de geboorte van ons eerste kind.
Ik vond het overweldigend en niet op een goeie manier en ik durfde daar met niemand over te praten.
Ik had niks anders gedaan maar ik had me wel anders gevoeld. Ik had mijn gevoelens veel eerder onder woorden gebracht en ze gedeeld met mijn man, zussen en vriendinnen.
Ik had er dus wel een bepaald beeld bij. Toen mijn baby juist het tegenovergestelde bleek vond ik dit enorm zwaar. Mijn nu zwangere beste vriendin vertel ik alles, ook over de slechte en moeilijke dagen. Zij zag ook echt aan me dat ik het niet trok. Zij geeft nu ook aan dat ze er heel anders instaat qua verwachtingen als baby er straks is.
Maar zoals Rooss al benoemde, niemand had me kunnen tegenhouden toen, wat ze ook vertelde. Het had mijn verwachting misschien wel bijgesteld.
donderdag 10 oktober 2024 om 12:03
Je identiteit als moeder hangt in de praktijk af van zowel het succes als de problemen van je kinderen. Maken jouw kinderen een puinhoop van het leven dan straalt dat op jou af (en op jouw gebrekkige pedagogische vaardigheden). Heb jij daarintegen een succesvol kind dan heb je het als moeder goed gedaan! Een voorbeeld voor anderen. Bij vaders speelt dit veel minder.
Ik zeg niet dat het terecht is. Maar dat is wat ik in de praktijk zie.
Ik zeg niet dat het terecht is. Maar dat is wat ik in de praktijk zie.
donderdag 10 oktober 2024 om 15:45
Als je dit soort dingen gaat geloven als ouder, dan krijg je het pas echt zwaar - of je wordt zo'n helikopterouder die overal bovenop duikt. Veel hangt toch ook af van hoe je kind in elkaar steekt/bedraad is, hoewel je natuurlijk wel enige invloed hebt op hun leven.evelien2010 schreef: ↑10-10-2024 12:03Je identiteit als moeder hangt in de praktijk af van zowel het succes als de problemen van je kinderen. Maken jouw kinderen een puinhoop van het leven dan straalt dat op jou af (en op jouw gebrekkige pedagogische vaardigheden). Heb jij daarintegen een succesvol kind dan heb je het als moeder goed gedaan! Een voorbeeld voor anderen. Bij vaders speelt dit veel minder.
Ik zeg niet dat het terecht is. Maar dat is wat ik in de praktijk zie.
Maar sowieso wie mijn kind beoordeelt op mate van succes, -laat staan mij als ouder hierop aankijkt-, die kan echt wegwezen.
donderdag 10 oktober 2024 om 16:50
misschien niet zozeer je identiteit, maar wel hoe je je voeltMintien schreef: ↑10-10-2024 15:45Als je dit soort dingen gaat geloven als ouder, dan krijg je het pas echt zwaar - of je wordt zo'n helikopterouder die overal bovenop duikt. Veel hangt toch ook af van hoe je kind in elkaar steekt/bedraad is, hoewel je natuurlijk wel enige invloed hebt op hun leven.
Maar sowieso wie mijn kind beoordeelt op mate van succes, -laat staan mij als ouder hierop aankijkt-, die kan echt wegwezen.
Toen het slecht ging met oudste, zag ik zelf ook nog weinig lichtpuntjes
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
