Kinderen
alle pijlers
Je identiteit als moeder
maandag 23 september 2024 om 18:24
Inmiddels weet ik dat hier aardig wat wijze en bijzondere vrouwen/moeders op dit forum schrijven.
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
woensdag 25 september 2024 om 18:23
Het gaat mij er om als ik zou aangeven dat ik moe ben dat ik het niet tof vind als een kinderloos iemand dat bagatelliseert zonder het zelf meegemaakt te hebben. Je kan ook iemands ervaring en gevoel erkennen zonder het klein te maken en weg te wuiven. Hierboven haalt iemand kanker erbij. Mijn vriendin heeft borstkanker en ik zou het echt niet uit mijn strot krijgen dat ik haar snap. Want ik heb geen idee hoe het voelt om chemo te krijgen. Ik snap wel dat ze het zwaar heeft maar hoe zwaar? Echt werkelijk geen idee. Dus ga ik dat op dat moment niet downplayen. Het idee alleen al.
woensdag 25 september 2024 om 18:27
En ik vind het dus niet gezellig als iemand eerst semi belangstelling toont door te vragen hoe het gaat. En vervolgens mijn gevoel gaat downplayen. Vraag dan of niet hoe het met me gaat of reageer anders. Het is dan juist de ander die het in mijn ogen in het gesprek vervelend maakt door ofwel zo onverschillig te doen ofwel met een overtreffende trap te komen. Jeweetwel van die mensen waarbij alles wat jij hebt meegemaakt hen ook is overkomen maar altijd 10x erger.meisje85 schreef: ↑25-09-2024 12:15Hierboven werd het ook al geschreven, maar ik snap dat corrigeren (het woord alleen al) ook niet? Waarom wil je daar dan zo graag begrepen in worden of erkenning voor? Waarom wil je dat een ander echt begrijpt (toegeeft?) dat jouw moe kennelijk van een totaal andere orde is dan iemand anders moe? Het lijkt me nogal een vermoeiende (...) houding, want je kan van alles wel varianten bedenken die als erger worden ervaren en uiteindelijk is ieders gevoel voor een ander een raadsel. En een correctie zegt volgens mij toch echt: "jij weet niet waar je het over hebt" en dat is op zichzelf al niet echt een open, gezellig uitgangspunt.
woensdag 25 september 2024 om 18:28
en als het een andere moeder is, is het geen probleem?Merkimer schreef: ↑25-09-2024 18:23Het gaat mij er om als ik zou aangeven dat ik moe ben dat ik het niet tof vind als een kinderloos iemand dat bagatelliseert zonder het zelf meegemaakt te hebben. Je kan ook iemands ervaring en gevoel erkennen zonder het klein te maken en weg te wuiven. Hierboven haalt iemand kanker erbij. Mijn vriendin heeft borstkanker en ik zou het echt niet uit mijn strot krijgen dat ik haar snap. Want ik heb geen idee hoe het voelt om chemo te krijgen. Ik snap wel dat ze het zwaar heeft maar hoe zwaar? Echt werkelijk geen idee. Dus ga ik dat op dat moment niet downplayen. Het idee alleen al.
Je kunt nooit volledig voelen wat een ander voelt, maar dat wil niet zeggen dat je niet snapt dat de ander heel moe is, pijn heeft enz. Het gaat om het bagatelliseren, niet om wie het doet.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 25 september 2024 om 18:30
Bepaalde dingen snap je pas in mijn ogen als je het zelf ervaart. Als puber snapte ik geen reet van het gezeur van mijn moeder over rommel opruimen en klusjes doen in huis. Pas nu ik zelf door mijn 8 jarige wordt gezien als de huishoudster snap ik waar mijn moeder over liep te mopperen.
woensdag 25 september 2024 om 18:31
Maar jij ervaart het als downplayen, omdat jij vindt dat jouw moe erger is.Merkimer schreef: ↑25-09-2024 18:23Het gaat mij er om als ik zou aangeven dat ik moe ben dat ik het niet tof vind als een kinderloos iemand dat bagatelliseert zonder het zelf meegemaakt te hebben. Je kan ook iemands ervaring en gevoel erkennen zonder het klein te maken en weg te wuiven. Hierboven haalt iemand kanker erbij. Mijn vriendin heeft borstkanker en ik zou het echt niet uit mijn strot krijgen dat ik haar snap. Want ik heb geen idee hoe het voelt om chemo te krijgen. Ik snap wel dat ze het zwaar heeft maar hoe zwaar? Echt werkelijk geen idee. Dus ga ik dat op dat moment niet downplayen. Het idee alleen al.
Mss leeft die ander mee door aan te geven dat ze ook moe is.
Wat dat chemo-voorbeeld betreft: ook al heb je wel ervaring met chemo, dan nog weet je niet hoe zwaar dat voor een ander is. Dus ook dan kun je alleen maar luisteren en meeleven.
Het idee dat je iets snapt omdat je het zelf hebt meegemaakt is gewoon onzin.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 25 september 2024 om 18:33
Daarmee houden velen zichzelf voor de gek.Merkimer schreef: ↑25-09-2024 18:30Bepaalde dingen snap je pas in mijn ogen als je het zelf ervaart. Als puber snapte ik geen reet van het gezeur van mijn moeder over rommel opruimen en klusjes doen in huis. Pas nu ik zelf door mijn 8 jarige wordt gezien als de huishoudster snap ik waar mijn moeder over liep te mopperen.
Wat opruimen betreft: ik begrijp mijn moeder nog steeds niet.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 25 september 2024 om 18:33
Ik denk bij volwassen worden, ik ben ook milder dan voorheen.Lila-Linda schreef: ↑25-09-2024 08:54toch mooi om te zien, hoe iedereen daar anders in is. En het 'moederschap' anders invult en beleeft.
Ik ben, na dat ik zelf kinderen kreeg, milder (gillende peuter in supermarkt) geworden over andere ouders. En soms ook juist fermer (ontsporende kinderen, waar ouders hun aandeel niet willen/kunnen zien).
Geen idee of dat gewoon hoort bij 'volwassen worden', en of ik dat ook zonder-kinderen had bereikt.
We hebben het hier wel vaker verzucht, je zou meerdere levens moeten hebben en het een keer Met en een keer Zonder kinderen moeten kunnen uitspelen.
(en dan wil ik ook graag een keer een leven als man/vader)
Over mensen met kinderen dacht ik bij elke klacht die ze uitten: je had een condoom kunnen gebruiken.
Dat gezeur over next level vermoeidheid en andere kwalen, ongehoorzame mannen en kinderen, neem dan geen kinderen en ga geen huwelijk aan. Hoe simpel kan het zijn. Je klaagt over problemen die je zelf hebt gecreëerd. Grow the fuck up.
Maar ik zie nu dat mijn oordeel niets toevoegt en niet nodig is. We zijn allemaal mensen en we willen allemaal dezelfde dingen. Dus waarom niet wat liefde en begrip voor de worstelende medemens. Als ik in jouw schoenen stond zou ik waarschijnlijk hetzelfde ervaren en was ik blij met een vriendelijk niet-oordelend gezicht. Moeders (en andere mensen) veroordelen zichzelf al vaak en hard genoeg.
woensdag 25 september 2024 om 18:37
woensdag 25 september 2024 om 18:40
ik ben inmiddels volwassen en nu snap ik mijn moeder ook, zonder dat ik kinderen heb.Merkimer schreef: ↑25-09-2024 18:30Bepaalde dingen snap je pas in mijn ogen als je het zelf ervaart. Als puber snapte ik geen reet van het gezeur van mijn moeder over rommel opruimen en klusjes doen in huis. Pas nu ik zelf door mijn 8 jarige wordt gezien als de huishoudster snap ik waar mijn moeder over liep te mopperen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 25 september 2024 om 18:41
Mooie samenvatting.
Ik hang al vanaf het begin in dit topic rond en vind het idd een hoop gezemel.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 25 september 2024 om 19:28
woensdag 25 september 2024 om 19:45
Interessant, want er werken meer moeders (betaald) dan ooit. Misschien zit je in de verkeerde feed op de socials.
Mijn moeder (met jaren ‘80 kinderen) hing haar hele identiteit vanaf toen ook al op aan het moeder zijn. Denk dat je dat in alle tijden al wel zag.
woensdag 25 september 2024 om 19:49
Ik zeg ook nergens iets over werken.
En het was vroeger vast ook zo, maar zeker weten zonder het gezweef en de gevoelletjes van nu.
merys wijzigde dit bericht op 25-09-2024 20:14
0.21% gewijzigd
woensdag 25 september 2024 om 20:12
Wat ik vooral bijzonder vind, is dat mijn blik op moeders en de maatschappij heel erg is veranderd sinds ik zelf moeder ben. Ik kon me écht niet voorstellen dat ik mijn ambitie zou verliezen als ik kinderen zou krijgen, want ik dacht een goed voorbeeld te willen stellen voor die kinderen. Maar nu mijn zoontje van negen maanden er is wil ik alleen maar stoppen met werken en voor hem zorgen. Ik vind de maatschappij en hoe bijna onmogelijk die is ingericht voor thuisblijfmoeders (zowel financieel als de reacties die alleen het woord al oproept) heel erg stom. Wat dat betreft ben ik jaloers op mijn eigen moeder, die kon thuisblijven met haar drie kinderen tot de jongste naar school ging.
woensdag 25 september 2024 om 20:13
Grappig dat je nu juist een puber als voorbeeld aanhaalt, die staan over het algemeen niet echt bekend om hun oog voor de ander of hun vermogen zich in die ander te kunnen verplaatsen. Als niet-moeder, maar gewoon als volwassen mens, kan ik prima begrijpen waar jouw moeder het over had of waar jij het over hebt. Of niet, als ik niet van het opruimerige soort zou zijn. Maar misschien zegt het feit dat je een puber aanhaalt, juist wel dat er idd een schaal is. De ouder vs degene die het niet kan snappen omdat ie het zelf niet heeft meegemaakt.Merkimer schreef: ↑25-09-2024 18:30Bepaalde dingen snap je pas in mijn ogen als je het zelf ervaart. Als puber snapte ik geen reet van het gezeur van mijn moeder over rommel opruimen en klusjes doen in huis. Pas nu ik zelf door mijn 8 jarige wordt gezien als de huishoudster snap ik waar mijn moeder over liep te mopperen.
woensdag 25 september 2024 om 20:32
Waarschijnlijk had ze ook geen andere keuze.MindyLahiri schreef: ↑25-09-2024 20:12Wat ik vooral bijzonder vind, is dat mijn blik op moeders en de maatschappij heel erg is veranderd sinds ik zelf moeder ben. Ik kon me écht niet voorstellen dat ik mijn ambitie zou verliezen als ik kinderen zou krijgen, want ik dacht een goed voorbeeld te willen stellen voor die kinderen. Maar nu mijn zoontje van negen maanden er is wil ik alleen maar stoppen met werken en voor hem zorgen. Ik vind de maatschappij en hoe bijna onmogelijk die is ingericht voor thuisblijfmoeders (zowel financieel als de reacties die alleen het woord al oproept) heel erg stom. Wat dat betreft ben ik jaloers op mijn eigen moeder, die kon thuisblijven met haar drie kinderen tot de jongste naar school ging.
woensdag 25 september 2024 om 20:38
Nou de forummers met gezweef en gevoeletjes denken nu ook wel 2x na om hier iets te delen over hun identiteit als moeder.
Jammer dat nou uitgerekend dit topic een plek voor kritiek is.
woensdag 25 september 2024 om 20:48
Huh?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 25 september 2024 om 21:01
Iets bagataliseren is nooit fijn natuurlijk.Merkimer schreef: ↑25-09-2024 18:23Het gaat mij er om als ik zou aangeven dat ik moe ben dat ik het niet tof vind als een kinderloos iemand dat bagatelliseert zonder het zelf meegemaakt te hebben. Je kan ook iemands ervaring en gevoel erkennen zonder het klein te maken en weg te wuiven. Hierboven haalt iemand kanker erbij. Mijn vriendin heeft borstkanker en ik zou het echt niet uit mijn strot krijgen dat ik haar snap. Want ik heb geen idee hoe het voelt om chemo te krijgen. Ik snap wel dat ze het zwaar heeft maar hoe zwaar? Echt werkelijk geen idee. Dus ga ik dat op dat moment niet downplayen. Het idee alleen al.
Of iemand zich de moeheid beter kan voorstellen omdat die persoon ook kinderen heeft weet ik niet perse.
Mijn kinderen waren geen moeilijke slapers en die moeheid zoals jij die noemt ken ik dus ook niet echt. Natuurlijk wel eens nachtje slecht geslapen maar niet weken of maanden achter elkaar.
Terwijl iemand zonder kinderen maar die last heeft van slapeloosheid zich daar waarschijnlijk beter in kan leven.
woensdag 25 september 2024 om 21:05
Ik eigenlijk ook niet. Niet op het gebied van het zwaar hebben, maar ook niet op het gebied van positieve dingen. Sommige mensen lopen met wallen onder hun ogen, omdat ze gewoon al maanden vier keer per nacht wakker gemaakt worden. En ja, dat is echt wat anders dan een nachtje doorhalen. Dat snap ik ook wel, zelfs zonder ervaring. Want ik heb wel een kind, maar die slaapt gewoon. Niet mijn verdienste, gewoon mazzel. Maar ik ben echt nooit langdurig ontzettend moe geweest door haar. Maar ik heb nog nooit een soort ‘ik heb het zwaarder dan jij’ achtig iets mee gemaakt met andere moeders.
En nee, natuurlijk weet je niet zeker of hoe jij iets ervaart hetzelfde is als een ander. En sommige dingen veranderen in een leven, met of zonder kinderen. En toch zijn er wel dingen die een gemene deler opleveren, iets wat voor de meerderheid van de mensen die iets ingrijpends meemaken wel op gaat. Nooit iedereen, wel heel veel. Mensen die plotseling een ernstige ziekte krijgen, raken daarbij heel vaak het vertrouwen in hun lijf kwijt. Ze ervaren hun ziekte zeker niet allemaal hetzelfde, maar het basale ‘het zit wel goed’ gevoel, zijn ze (in elk geval een tijdje) kwijt. Dat is wel degelijk iets gemeenschappelijks, wat mensen zonder die ervaring misschien verstandelijk wel snappen, maar nooit echt kunnen voelen wat voor impact dat heeft.
Ik keek op dag 4 in het wiegje en dacht: verrek, dit is wat mijn moeder al die tijd bedoelde met ‘ik zal gewoon altijd van jullie houden’. En dat ging zo plotseling, dat heeft niks te maken met de leeftijd en puur met het feit dat ik een kind had. En dat ervaren dus blijkbaar best veel mensen zo.
Er is ineens iemand die van je afhankelijk is, op een manier die niet geldt voor een vriend of partner. Dus in zekere zin sta je gewoon zelf niet meer altijd op nummer 1. Ook niet degenen hier die zeggen dat dat wel zo is. Want als je kind honger heeft, kom je je bed uit. Je gaat niet je baby van drie maanden uren laten krijsen omdat jij geen zin hebt om op te staan. Je gaat niet na het werk uitgebreid borrelen en laat kind alleen thuis zitten. Ook al heb je eigenlijk meer zin in die borrel dan in Peppa Pig thuis. Natuurlijk, er zijn uitzonderingen, die gewoon onder verwaarlozing vallen. Maar het gros van de mensen doet dat niet. En het gekke ervan is, dat je dat niet eens heel erg vindt. Je zucht misschien een keer, maar staat dan toch op, zet peppa pig aan etc. Terwijl als een vriendin je gevraagd had peppa pig te komen kijken, je gewoon zou zeggen ‘nou nee dank je, ik ga borrelen’. Evolutionair nogal verklaarbaar, want wezens die makkelijk voor hun nageslacht zorgen, overleven veel beter, maar best een gekke gewaarwording voor veel mensen. En niet iedereen voelt zich er hetzelfde bij (sommigen vinden het heel benauwend, anderen juist bevrijdend om niet meer zo op jezelf gericht te zijn), maar het idee an sich is heel vaak herkenbaar.
woensdag 25 september 2024 om 22:45
donderdag 26 september 2024 om 07:56
Wij zullen de uitzondering wel zijn.canis-felis schreef: ↑25-09-2024 22:45Ik snap mijn ouders hierin inmiddels wel. Maar ik heb geen kinderen. Ai.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 26 september 2024 om 12:11
Misschien denk ik gewoon teveel na.
Ik hoorde net op de radio een item over 'de liefdespil'. "Definieer liefde!", riep ik tegen de radio. Volgens mij gaat het over verliefdheid, of duidelijker nog: lust. Niet om liefde. Ik vind dat niet handig als je over zoiets wilt discussiëren.
Net als hier 'snappen' en 'ervaren' over één kam scheren. Snappen is, voor mij dan, dat je iets kunt begrijpen, bedenken, (rationeel) bevatten. Je hoeft het dan niet aan den lijve te ondervinden. Ik ben dan geen 'lotgenoot', maar ik weet wel dat mijn perspectieven gewaardeerd worden. En mensen delen graag dingen met mij omdat ik goed kan luisteren en bespiegelen. Ervaring als moeder? Nee. Maar ik ben zelf kind geweest, ik heb een relatie met een man met kinderen, naasten van mij hebben kinderen. Onder andere. Allemaal omgevingen waar ik ook deel van uitmaak en dingen ervaar. Dus naast het snappen/begrijpen vind ik dat ik ervaringen heb die evengoed waardevol zijn. Ik ben alleen geen 'lotgenoot', maar ik zie natuurlijk ook dat de ene ouder de andere niet is in hoe hij/zij het ouderschap ervaart.
Ik begrijp gewoon dat 'versus'-redeneren niet. Moeder 'versus' niet-moeder. Ervaren 'versus' snappen. Zoek binnen de diversiteit de mensen op in wie je herkenning vindt - en als je daar open voor staat: mensen die je andere perspectieven kunnen bieden - zonder elkaar steeds maar hardop te lopen veroordelen.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
donderdag 26 september 2024 om 12:36
Wat betreft snappen en begrijpen ga ik er altijd vanuit dat ik de ervaring van de ander sowieso niet begrijp.
Al gaat het over het kwijt zijn van je sleutels als je naar je werk moet, ik heb het ook meegemaakt maar weet niet hoe dat voor jou is.
Van ouderschap heb ik al helemaal geen kaas gegeten, maar ik wil wel horen hoe het voor je is, en die verhalen onthoud ik. Vind ik interessant. Maar "begrijpen" hoeft van mij niet, ik zou niet weten wat mijn hersenen met die informatie moeten. Ik wil pas iets begrijpen als ik er zelf iets aan heb.
Al gaat het over het kwijt zijn van je sleutels als je naar je werk moet, ik heb het ook meegemaakt maar weet niet hoe dat voor jou is.
Van ouderschap heb ik al helemaal geen kaas gegeten, maar ik wil wel horen hoe het voor je is, en die verhalen onthoud ik. Vind ik interessant. Maar "begrijpen" hoeft van mij niet, ik zou niet weten wat mijn hersenen met die informatie moeten. Ik wil pas iets begrijpen als ik er zelf iets aan heb.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
