Kinderen
alle pijlers
Je identiteit als moeder
maandag 23 september 2024 om 18:24
Inmiddels weet ik dat hier aardig wat wijze en bijzondere vrouwen/moeders op dit forum schrijven.
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
donderdag 26 september 2024 om 17:01
Wat een kinderachtige post is dit.
De term 'heilige status' heeft idd niemand gebruikt, maar de manier waarop sommigen over het moederschap schrijven wekt wel die indruk.
Kibderachtig dus om te doen alsof ik dat uit mijn duim zuig.
Even wat quotes waarop ik mijn mening baseer:
Browniedoc schreef: ↑23-09-2024 21:05Ik raad het ouderschap iedereen wel aan. Ik vind dat het kanten laat zien van het leven die je (volgens mij) gewoon oprecht niet kunt ervaren zonder kinderen. Je hebt een heel nieuwe dimensie ontdekt. Een nieuw level betreden.
Nolanollie schreef: ↑23-09-2024 21:27Mijn kleintje is net één en voordat ik moeder was stonden al mijn "identiteiten" op een gedeelde eerste plek. Dochter, partner, werknemer, vriendin
Nu staat moeder daar boven. [...]
Dat kleine meisje zal altijd op 1 staan en enkel deze plaats hoeven delen met eventuele broertjes en/of zusjes als het ons gegeven is.
Hoewel ik een liefdevolle, zorgzame partner zijn voor mijn man ook heel hoog in het vaandel heb staan, toch staat moederschap daar nog een trede boven.
NomenNesci0 schreef: ↑23-09-2024 21:29Ik kan me wel erg vinden in jouw tekst. Ik ben denk ik ook een betere versie van mezelf als ik geen kinderen zou hebben gehad. Kinderen wisten me toch op een bepaalde manier te raken wat ik nooit eerder zo heb ervaren.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 26 september 2024 om 17:08
donderdag 26 september 2024 om 17:14
Andere vrouwen kijken dus anders tegen hun moederschap aan dan jij doet. Die zien het als veelomvattender dan jij doet. Dat mag toch? Jij ziet het anders.Solomio schreef: ↑26-09-2024 17:01Wat een kinderachtige post is dit.
De term 'heilige status' heeft idd niemand gebruikt, maar de manier waarop sommigen over het moederschap schrijven wekt wel die indruk.
Kibderachtig dus om te doen alsof ik dat uit mijn duim zuig.
Even wat quotes waarop ik mijn mening baseer:
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
donderdag 26 september 2024 om 17:17
Ik lees in die quotes niets over status, maar dat er een andere kant van zichzelf en van het leven wordt ervaren die er daarvoor niet was.
Dat is ook iets wat het geloof, de liefde, een bijna-dood-ervaring, ziekte, kan brengen.
Betekent niet dat het je een "heilige status" geeft als je, ik noem maar wat, een zwaar ongeluk hebt overleefd. Het maakt dat je de wereld anders waarneemt dan daarvoor, op een manier die specifiek bij dat soort ervaringen hoort.
Ik zie dan weer niet in waarom krampachtig ontkend zou moeten worden dat het moederschap iets met je zou doen of waarom daar niet over gepraat kan worden.
Dat is ook iets wat het geloof, de liefde, een bijna-dood-ervaring, ziekte, kan brengen.
Betekent niet dat het je een "heilige status" geeft als je, ik noem maar wat, een zwaar ongeluk hebt overleefd. Het maakt dat je de wereld anders waarneemt dan daarvoor, op een manier die specifiek bij dat soort ervaringen hoort.
Ik zie dan weer niet in waarom krampachtig ontkend zou moeten worden dat het moederschap iets met je zou doen of waarom daar niet over gepraat kan worden.
donderdag 26 september 2024 om 17:20
Dames,
Dit topic verzandt een beetje in gehakketak en dat lijkt me niet de bedoeling.
Iedereen heeft een ander gevoel, idee bij het moederschap en dat kan prima naast elkaar bestaan. Ik wil jullie dus verzoeken om elkaar daar in te respecteren.
Met vriendelijke groet,
Moderator Vivaforum.
Dit topic verzandt een beetje in gehakketak en dat lijkt me niet de bedoeling.
Iedereen heeft een ander gevoel, idee bij het moederschap en dat kan prima naast elkaar bestaan. Ik wil jullie dus verzoeken om elkaar daar in te respecteren.
Met vriendelijke groet,
Moderator Vivaforum.
Vrijheid van meningsuiting betekent NIET dat je alles maar op het forum neer mag pennen.
Bij vragen over beleidskeuzes kun je terecht op het 'vraag het de mods' topic.
Bij vragen over beleidskeuzes kun je terecht op het 'vraag het de mods' topic.
donderdag 26 september 2024 om 17:37
Dat is toch ook precies waarom je dit topic opende? Als ik mijn leven opdeel in fases is het zo:bijtie schreef: ↑26-09-2024 17:17Ik lees in die quotes niets over status, maar dat er een andere kant van zichzelf en van het leven wordt ervaren die er daarvoor niet was.
Dat is ook iets wat het geloof, de liefde, een bijna-dood-ervaring, ziekte, kan brengen.
Betekent niet dat het je een "heilige status" geeft als je, ik noem maar wat, een zwaar ongeluk hebt overleefd. Het maakt dat je de wereld anders waarneemt dan daarvoor, op een manier die specifiek bij dat soort ervaringen hoort.
Ik zie dan weer niet in waarom krampachtig ontkend zou moeten worden dat het moederschap iets met je zou doen of waarom daar niet over gepraat kan worden.
Mijn leven heeft allerlei fases gekend en een grote knip zit toch wel op het moment dat ik moeder werd.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
donderdag 26 september 2024 om 17:42
Ja, dit. Eigenlijk ben ik vanaf zwangerschap nooit meer 'zorgeloos' geweest. Zelfs nu kind het huis uit is niet.Lila-Linda schreef: ↑23-09-2024 18:54Wat ik onderschat heb, is hoe kwetsbaar je bent met kinderen. En ook dat ze je ook als ze volwassen zijn nog allesomvattend Nodig kunnen hebben. Ik vind dat zwaarder dan ik dacht.
Het heeft mijn blik op mijn ouders en opvoeding (negatief) veranderd.
Ik vraag me weleens af, hoe ik zou zijn geworden zonder ze. Hoe mijn leven dan zou zijn geweest.
En nu zijn semi-volwassen zijn, is het ook weer zoeken naar een nieuw evenwicht. Het zijn ook nu nog, allemaal faaaaases
donderdag 26 september 2024 om 17:49
Dat ontkent niemand. Maar het als losse identiteit zien of grote veranderingen in mijn identiteit gaat er gewoon niet in.
donderdag 26 september 2024 om 17:51
En weet je wat ik nou zo erg vind? Dat niemand dat verteld als je jong bent! Nu snap ik ook dat het een lastig onderwerp is, want als je het verkeerd brengt bij je kinderen kunnen die dat zomaar opvatten alsof je liever zonder ze had geleefd, en dat is niet zo. Maar je krijgt er een bak verantwoordelijkheden en zorgen bij waar je je gewoon geen voorstelling van kunt maken. Ouderschap is eigenlijk Hotel California. You can check in any time you like, but you can never leave.Sterrenstof74 schreef: ↑26-09-2024 17:42Ja, dit. Eigenlijk ben ik vanaf zwangerschap nooit meer 'zorgeloos' geweest. Zelfs nu kind het huis uit is niet.
Veel meer dan al het andere in je leven kun je er gewoon niet mee stoppen. Je kunt scheiden, verhuizen, van baan veranderen, vrienden ontvrienden, je huisdieren kunnen naar het asiel, je kunt het contact met je familie stoppen. Maar je kinderen en de zorgen die blijven altijd.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
donderdag 26 september 2024 om 17:52
Waarom zou dat erin moeten?
Zoals gezegd ieders bijdrage is welkom. Wel netjes om het dan ook gewoon bij jezelf te houden, zonder oordelen over hoe een ander het ervaart.
donderdag 26 september 2024 om 17:52
Vind jij jezelf niet noemenswaardig verandert sinds je kinderen hebt?
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
donderdag 26 september 2024 om 17:57
Ik gok, dat weinig mensen dat dan ook zouden gelovenninanoname schreef: ↑26-09-2024 17:51En weet je wat ik nou zo erg vind? Dat niemand dat verteld als je jong bent! Nu snap ik ook dat het een lastig onderwerp is, want als je het verkeerd brengt bij je kinderen kunnen die dat zomaar opvatten alsof je liever zonder ze had geleefd, en dat is niet zo. Maar je krijgt er een bak verantwoordelijkheden en zorgen bij waar je je gewoon geen voorstelling van kunt maken. Ouderschap is eigenlijk Hotel California. You can check in any time you like, but you can never leave.
Veel meer dan al het andere in je leven kun je er gewoon niet mee stoppen. Je kunt scheiden, verhuizen, van baan veranderen, vrienden ontvrienden, je huisdieren kunnen naar het asiel, je kunt het contact met je familie stoppen. Maar je kinderen en de zorgen die blijven altijd.
donderdag 26 september 2024 om 18:09
Het wordt ons echt wel verteld hoor, zo niet door onze ouders dan wel door de boeken die we lezen, de films die we zien en de verhalen die we op andere manieren te horen krijgen. Maar de ervaring is zoveel intenser en ingrijpender dan je op basis van de verhalen verwacht… mensen hebben de neiging om te denken dat zijzelf toch anders zijn dan al die anderen, en dat maakt de schok zo groot: oh Jezus, deze baby gaat écht nooit meer weg…ninanoname schreef: ↑26-09-2024 17:51En weet je wat ik nou zo erg vind? Dat niemand dat verteld als je jong bent! Nu snap ik ook dat het een lastig onderwerp is, want als je het verkeerd brengt bij je kinderen kunnen die dat zomaar opvatten alsof je liever zonder ze had geleefd, en dat is niet zo. Maar je krijgt er een bak verantwoordelijkheden en zorgen bij waar je je gewoon geen voorstelling van kunt maken. Ouderschap is eigenlijk Hotel California. You can check in any time you like, but you can never leave.
Veel meer dan al het andere in je leven kun je er gewoon niet mee stoppen. Je kunt scheiden, verhuizen, van baan veranderen, vrienden ontvrienden, je huisdieren kunnen naar het asiel, je kunt het contact met je familie stoppen. Maar je kinderen en de zorgen die blijven altijd.
donderdag 26 september 2024 om 19:17
Ik snap prima wat Solo zegt. Als je kijkt naar de woorden die worden gebruikt, dan gaat het om: nieuwe level, nieuwe dimensie, een trede boven andere rol, betere versie van mezelf. Dat zijn allemaal woorden die blijk geven van kennelijk een soort schaal, of meetlat, of hoe je het noemen wil, een schaal waarbij moederschap boven iets anders staat. Het is op die manier niet een nieuwe kant of een andere rol naast die vele rollen die er al zijn, maar echt iets hogers dan het andere. Ik zie als het ware het NAP voor me. En door te zeggen dat je - bijvoorbeeld - een nieuw level hebt betreden, suggereer je daarmee ook dat vrouwen zonder kinderen op een lager (niet een ander, maar een láger) level staan, dat is wat triggert. Dat je nieuwe kanten van jezelf ontdekt, snapt iedereen, maar dat is niet hoe het wordt gebracht.
Ik sprak laatst iemand (niet getrouwd, wel kinderen) die tegen mij (dit jaar getrouwd, geen gezamenlijke kinderen) zei: 'wij zijn niet getrouwd, want meer verboden dan door kinderen kan je toch niet zijn'. Dan denk ik: tja, ok, kennelijk is er ook een soort schaal van verbinding met je partner en bereik je op die schaal het hoogste level met elkaar door kinderen te krijgen ofzo?
Ik sprak laatst iemand (niet getrouwd, wel kinderen) die tegen mij (dit jaar getrouwd, geen gezamenlijke kinderen) zei: 'wij zijn niet getrouwd, want meer verboden dan door kinderen kan je toch niet zijn'. Dan denk ik: tja, ok, kennelijk is er ook een soort schaal van verbinding met je partner en bereik je op die schaal het hoogste level met elkaar door kinderen te krijgen ofzo?
donderdag 26 september 2024 om 19:38
In praktische zin wel ja. Als je geen kinderen hebt, kun je scheiden, en dan hoef je elkaar nooit meer te zien. Als je samen een kind hebt, blijf je voorgoed met elkaar verbonden. Eerst door de zorg voor dat kind, daarna op feesten en partijen, als er kleinkinderen komen ben je samen de opa en oma etc. Dus ja, wat mij betreft zou je er harder over na moeten denken om samen aan kinderen te beginnen dan om te trouwen. Dat een hoop mensen dat niet doen, is een tweede.meisje85 schreef: ↑26-09-2024 19:17Ik snap prima wat Solo zegt. Als je kijkt naar de woorden die worden gebruikt, dan gaat het om: nieuwe level, nieuwe dimensie, een trede boven andere rol, betere versie van mezelf. Dat zijn allemaal woorden die blijk geven van kennelijk een soort schaal, of meetlat, of hoe je het noemen wil, een schaal waarbij moederschap boven iets anders staat. Het is op die manier niet een nieuwe kant of een andere rol naast die vele rollen die er al zijn, maar echt iets hogers dan het andere. Ik zie als het ware het NAP voor me. En door te zeggen dat je - bijvoorbeeld - een nieuw level hebt betreden, suggereer je daarmee ook dat vrouwen zonder kinderen op een lager (niet een ander, maar een láger) level staan, dat is wat triggert. Dat je nieuwe kanten van jezelf ontdekt, snapt iedereen, maar dat is niet hoe het wordt gebracht.
Ik sprak laatst iemand (niet getrouwd, wel kinderen) die tegen mij (dit jaar getrouwd, geen gezamenlijke kinderen) zei: 'wij zijn niet getrouwd, want meer verboden dan door kinderen kan je toch niet zijn'. Dan denk ik: tja, ok, kennelijk is er ook een soort schaal van verbinding met je partner en bereik je op die schaal het hoogste level met elkaar door kinderen te krijgen ofzo?
Dat speelt ook een rol bij wat hier veel genoemd wordt. Een kind is permanenter dan bijna alle andere dingen in je leven. Als het er eenmaal is, zit je er voorgoed aan vast, en ben je er voorgoed mee verbonden. Wederom, er zijn natuurlijk ouders die daar voor weg lopen, maar de overgrote meerderheid gelukkig niet. En het is ook niet bepaald erg maatschappelijk geaccepteerd. Die permanentie geeft het een andere dimensie.
En ik vind ‘een nieuwe dimensie’ niet per se een waardeoordeel. Er zijn zo veel dimensies in het leven die ik niet meemaak. Hoe het is als je jong weduwe wordt. Om zonder ouders op te groeien. Om in alle vrijheid de wereld rond te reizen. Het maakt mij niet minder dan iemand die dat soort dingen wel meemaakt, waarom zou het. Maar ik snap best dat het je sterk beïnvloed. Iemand die een extreme crisis heeft meegemaakt, heeft ook een extra dimensie leren kennen. Van zichzelf, hoe reageer je op dat soort dingen, van anderen, wie is er voor je. Dat maakt je niet beter als je dat meegemaakt hebt, maar het is wel iets wat ik niet ken.
donderdag 26 september 2024 om 19:38
Hier snap ik dan weer weinig van. Wat maakt het uit hoe een ander het ervaart? Ja, tenzij die ander zichzelf bewust hoger plaatst dan de (kinderloze) ander, maar dat is niet aan de orde, het gaat om heel persoonlijke ervaringen. Genoeg mensen noemen hun bruiloft “de mooiste dag van hun leven”, zelf vond ik het een hartstikke toffe dag hoor, maar ik houd niet van grote groepen dus ik was blij dat het achter de rug was. Betekent dat dat die lyrische trouw-fans míj minderwaardig vinden? Nee, het betekent dat we het anders hebben ervaren. En iemand die helemaal nooit getrouwd is (en die zich weer meer verbonden voelt door de kinderen die ze samen hebben) ervaart het ook weer anders. Het is geen wedstrijd, niemand probeert de ander de maat te nemen of te kleineren of in te wrijven dat het moederschap het allerhoogste is in het leven, het zijn allemaal persoonlijke ervaringen die helemaal niets te maken hebben met de buitenwereld.meisje85 schreef: ↑26-09-2024 19:17Ik snap prima wat Solo zegt. Als je kijkt naar de woorden die worden gebruikt, dan gaat het om: nieuwe level, nieuwe dimensie, een trede boven andere rol, betere versie van mezelf. Dat zijn allemaal woorden die blijk geven van kennelijk een soort schaal, of meetlat, of hoe je het noemen wil, een schaal waarbij moederschap boven iets anders staat. Het is op die manier niet een nieuwe kant of een andere rol naast die vele rollen die er al zijn, maar echt iets hogers dan het andere. Ik zie als het ware het NAP voor me. En door te zeggen dat je - bijvoorbeeld - een nieuw level hebt betreden, suggereer je daarmee ook dat vrouwen zonder kinderen op een lager (niet een ander, maar een láger) level staan, dat is wat triggert. Dat je nieuwe kanten van jezelf ontdekt, snapt iedereen, maar dat is niet hoe het wordt gebracht.
Ik sprak laatst iemand (niet getrouwd, wel kinderen) die tegen mij (dit jaar getrouwd, geen gezamenlijke kinderen) zei: 'wij zijn niet getrouwd, want meer verboden dan door kinderen kan je toch niet zijn'. Dan denk ik: tja, ok, kennelijk is er ook een soort schaal van verbinding met je partner en bereik je op die schaal het hoogste level met elkaar door kinderen te krijgen ofzo?
donderdag 26 september 2024 om 20:24
Ik heb geen kinderen maar kijk altijd vol verwondering naar mensen met kinderen.
Ik vind het wat dat betreft erg bijzonder.
donderdag 26 september 2024 om 20:35
donderdag 26 september 2024 om 21:03
Welnee joh, dat wordt je echt wel verteld, je wilde het alleen hoogstwaarschijnlijk niet horen. Eierstokken klapperen luider dan welk tegengeluid dan ook!ninanoname schreef: ↑26-09-2024 17:51En weet je wat ik nou zo erg vind? Dat niemand dat verteld als je jong bent!
Maar als het je nou wél was verteld, wat had je dan anders gedaan?
...
donderdag 26 september 2024 om 21:04
Anders bloedt het topic dood.
Het zo gezellig met elkaar eens zijn is heel kumbaya maar killing voor een leuk lopend topic natuurlijk.
...
donderdag 26 september 2024 om 21:26
Ik had me dan zeker weten minder alien gevoeld tijdens mijn eerste zwangerschap en na de geboorte van ons eerste kind.
Ik vond het overweldigend en niet op een goeie manier en ik durfde daar met niemand over te praten.
Ik had niks anders gedaan maar ik had me wel anders gevoeld. Ik had mijn gevoelens veel eerder onder woorden gebracht en ze gedeeld met mijn man, zussen en vriendinnen.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
donderdag 26 september 2024 om 21:32
Dit!! Hetzelfde met bevallingen: elke generatie roept weer dat het toch onvoorstelbaar is dat niemand eerlijk is geweest over de fysieke realiteit van een bevalling (“Had ik dit maar geweten! Waarom zwijgt iedereen hierover??!!”) terwijl we het echt allemaal al duizend keer gezien (in films) en gelezen hebben, maar het is gewoon typisch zo’n ervaring die je moet beleven om te snappen wat er bedoeld wordt.
Ook daarvoor geldt: als het wel duidelijk was verteld, had iedereen dan bedankt voor de bevalling en het moederschap? Eierstokken klapperen inderdaad luider dan welk tegengeluid ook
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
