Kinderen
alle pijlers
Je identiteit als moeder
maandag 23 september 2024 om 18:24
Inmiddels weet ik dat hier aardig wat wijze en bijzondere vrouwen/moeders op dit forum schrijven.
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
Vraag voor de moeders hier: hoe ervaar jij je identiteit als moeder?
Kinderen die je al dan niet zelf op de wereld hebt gezet, die jou mama noemen en die je nodig hebben. Die zelf nog niet het volgroeide brein hebben om te snappen dat mama soms ook moe is, of twijfelt aan alles of een kutdag heeft, enz. Hun veilige haven waar ze soms tegenaan schoppen en uittesten.
Hoe verhoudt zich jouw identiteit als moeder tot de rest van jouw persoon? Is dat één en dezelfde of zit er niet zo veel overlap met je andere rollen als echtgenoot/partner/co-ouder, dochter, en gewoon jijzelf zoals je was voordat je kinderen kreeg.
Is die laatste er ook nog steeds of is die permanent veranderd door het moeder worden?
Wat vraagt het van je of wat heb je over jezelf geleerd door een moeder te zijn?
En als je kinderen uit huis gaan, verandert je identiteit als moeder dan ook weer of blijf je altijd die mama?
Ik heb geen kinderen en ben niet van plan om ze te krijgen. Maar vraag me met het ouder worden des te meer af hoe dit voor mijn moeder is geweest (die ik het helaas niet kan vragen) en eigenlijk voor elke moeder. In mijn omgeving heb ik slechts een paar moeders, die vraag ik dan ook het hemd van het lijf maar ik kan ze ook niet continu interviewen...
Misschien wat veel vragen ineen. Ik ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ik vooropstellen dat ik respect en bewondering heb voor elke moeder, incl de mijne, en puur de intentie heb om iets wijzer te worden over iets wat ik zelf niet ken en waarschijnlijk nooit zal kennen.
Als je er iets over wil schrijven, wees welkom!
maandag 23 september 2024 om 21:25
Ik heb ervaren dat het moederschap gevoelens losmaakte die ik daarvoor niet kende. Natuurlijk de liefde voor mijn kind, die is echt anders dan de liefde die ik voel voor andere mensen waar ik van hou. Maar ook de bezorgdheid, terwijl ik mezelf niet eens als een overbezorgde moeder beschouw. En de angst voor wat er kan gebeuren. Ook daarin beschouw ik mezelf niet als meer dan gemiddeld angstig, helemaal niet. Maar we hebben wel een paar pittige jaren gehad op medisch gebied, met een paar penibele momenten. Ik kan niet beschrijven hoe dat voelde, de angst om je kind te verliezen is een vreselijk gevoel. Iedere ouder zal zich in die angst kunnen verplaatsen, maar wat een akelige bijkomstigheid van het ouderschap.
maandag 23 september 2024 om 21:27
Mijn kleintje is net één en voordat ik moeder was stonden al mijn "identiteiten" op een gedeelde eerste plek. Dochter, partner, werknemer, vriendin
Nu staat moeder daar boven. Tuurlijk, in de eerste plaats ben ik Nolanollie en in mij komen al die identiteiten samen tot mijn persoontje maar mijn allerbelangrijkste, de identiteit waarvoor ik altijd mijn bed uit zal komen is mama.
Dat kleine meisje zal altijd op 1 staan en enkel deze plaats hoeven delen met eventuele broertjes en/of zusjes als het ons gegeven is.
Hoewel ik een liefdevolle, zorgzame partner zijn voor mijn man ook heel hoog in het vaandel heb staan, toch staat moederschap daar nog een trede boven.
Erg veranderd ben ik door mijn moederschap denk ik niet, Wel ben ik (zeker als het op mijn dochter aankomt) veel assertiever geworden en trek ik me minder aan van wat de rest van de wereld vind
Nu staat moeder daar boven. Tuurlijk, in de eerste plaats ben ik Nolanollie en in mij komen al die identiteiten samen tot mijn persoontje maar mijn allerbelangrijkste, de identiteit waarvoor ik altijd mijn bed uit zal komen is mama.
Dat kleine meisje zal altijd op 1 staan en enkel deze plaats hoeven delen met eventuele broertjes en/of zusjes als het ons gegeven is.
Hoewel ik een liefdevolle, zorgzame partner zijn voor mijn man ook heel hoog in het vaandel heb staan, toch staat moederschap daar nog een trede boven.
Erg veranderd ben ik door mijn moederschap denk ik niet, Wel ben ik (zeker als het op mijn dochter aankomt) veel assertiever geworden en trek ik me minder aan van wat de rest van de wereld vind
Ik lach in de regen, dans in de wind en kijk niet achterom. Of zoiets...
maandag 23 september 2024 om 21:29
Ik kan me wel erg vinden in jouw tekst. Ik ben denk ik ook een betere versie van mezelf als ik geen kinderen zou hebben gehad. Kinderen wisten me toch op een bepaalde manier te raken wat ik nooit eerder zo heb ervaren. Zowel voor de hoogte als dieptepunten. Die uitersten worden beiden groter en dat heeft me soms ook wel eens overdonderd op niet altijd even plezierige wijze.Browniedoc schreef: ↑23-09-2024 21:05
Mijn man vind mij een goede moeder, ik twijfel daar wel eens over. Ik ben niet zo’n oer-moeder. Ik beleef eerlijk heel weinig plezier aan dagen thuis met de kinderen. Ik ben van mezelf geduldig, rustig en heel stabiel en sinds ik kinderen heb ben ik heel veel instabieler. Ervaar snel stress en ben dan niet op mijn best.
Ik raad het ouderschap iedereen wel aan. Ik vind dat het kanten laat zien van het leven die je (volgens mij) gewoon oprecht niet kunt ervaren zonder kinderen. Je hebt een heel nieuwe dimensie ontdekt. Een nieuw level betreden. Overigens dus niet alleen maar leuk..
Ik heb hoogtepunten die ik nooit had voor kunnen stellen, maar hetzelfde kan ik zeggen over de dieptepunten.
Ik heb het gevoel gehad twee mensen te zijn geweest met twee verschillende behoeften, die soms ook met elkaar strijden. Ik heb regelmatig het gevoel van innerlijke strijd gehad. Waarbij de goede moeder de kinderloze versie van mezelf streng moest toespreken. De kinderloze versie wilde andere dingen dan de moeder variant en soms waren beide wensen niet goed verenigbaar.Ik was eigenlijk altijd bezig met balanceren tussen die twee. Dus nee, echt heel natuurlijk kwam het niet. Maar de goede moeder (het instinct) kwam wel heel natuurlijk. Alleen de oude ik bleef ook bestaan. En dat is soms best lastig.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 23-09-2024 21:34
0.54% gewijzigd
maandag 23 september 2024 om 21:32
Maar is dat dan je identiteit of je rol?Nolanollie schreef: ↑23-09-2024 21:27Mijn kleintje is net één en voordat ik moeder was stonden al mijn "identiteiten" op een gedeelde eerste plek. Dochter, partner, werknemer, vriendin
Nu staat moeder daar boven. Tuurlijk, in de eerste plaats ben ik Nolanollie en in mij komen al die identiteiten samen tot mijn persoontje maar mijn allerbelangrijkste, de identiteit waarvoor ik altijd mijn bed uit zal komen is mama.
Dat kleine meisje zal altijd op 1 staan en enkel deze plaats hoeven delen met eventuele broertjes en/of zusjes als het ons gegeven is.
Hoewel ik een liefdevolle, zorgzame partner zijn voor mijn man ook heel hoog in het vaandel heb staan, toch staat moederschap daar nog een trede boven.
Erg veranderd ben ik door mijn moederschap denk ik niet, Wel ben ik (zeker als het op mijn dochter aankomt) veel assertiever geworden en trek ik me minder aan van wat de rest van de wereld vind
maandag 23 september 2024 om 21:33
Ik heb ook nog eens geen instinct. Sterker nog, omdat ik dus nooit geleerd heb hoe het werkt, heb ik alles met mijn man moeten overleggen. Die was gelukkig ook heel jong, dus zo zijn we samen best prima ouders en redelijk functionerende volwassenen geworden.
Dat is wat ik geleerd heb: je kunt ook leren om ouder te zijn, je mag best met elkaar overleggen waar je mee zit en je bent geen slechte ouder als je hulp inschakelt, want sommige dingen kun je niet alleen oplossen.
Dat is wat ik geleerd heb: je kunt ook leren om ouder te zijn, je mag best met elkaar overleggen waar je mee zit en je bent geen slechte ouder als je hulp inschakelt, want sommige dingen kun je niet alleen oplossen.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
maandag 23 september 2024 om 21:37
Dit vind ik echt zo vreselijk. Toen ik nog geen kinderen had al, maar sinds ik kinderen heb nog meer.Browniedoc schreef: ↑23-09-2024 21:05
Ik raad het ouderschap iedereen wel aan. Ik vind dat het kanten laat zien van het leven die je (volgens mij) gewoon oprecht niet kunt ervaren zonder kinderen. Je hebt een heel nieuwe dimensie ontdekt. Een nieuw level betreden. Overigens dus niet alleen maar leuk..
Alsof mensen zonder kinderen dat niveau nooit zullen bereiken.
Alsof je door het krijgen van kinderen beter, dieper, whatever wordt.
De boodschap die je hiermee aan mensen zonder kinderen geeft is zo vreselijk arrogant. Bah.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 23 september 2024 om 21:40
De liefde die ik voor mijn kind voel is ongeëvenaard. De trots die ik voel toen ze iets nieuws leerden had ik nog nooit ervaren.
Laatst was ik bij een voorstelling van mijn dochter, voor het eerst. Ik zat daar te kijken terwijl ze stuntelend danste en ik ervoer echt dat ik alleen haar zag, niemand anders. Later grapten we als ouders tegen elkaar, oh was die van jou er óók?!
Anderzijds, de slapeloze nachten, keer op keer. Gekleed in mijn badjas en pantoffels in mijn bed, wetende dat ik na korte tijd wéér eruit moest. De diepe diepe diepe vermoeidheid die ik nog nooit ervaren had. En toch naar mijn werk (hoe dan?!)..
En ook die nachten, in de schommelstoel, mijn baby/dreumes slapend met haar hoofdje op mijn borst, helemaal in het donker, alleen zij en ik wakker. Magisch. En vermoeiend haha.
Die hoogte en dieptepunten denk ik dus, waarnaar ik refereerde.
Ook nog zoiets, sinds ik kinderen heb ervaar ik het nieuws heel anders, of films en boeken. Boeken die ik voor mijn zwangerschap met plezier las, kan ik nu gewoon niet meer lezen omdat ik er teveel bij voel.. hoor ik ook heel vaak!
maandag 23 september 2024 om 21:44
Ik had nooit verwacht dat het moederschap zo intens zou zijn. Voor mij is mijn hele leven veranderd na het krijgen van de kinderen. In goede zin: de onvoorwaardelijke liefde. Zoveel dat het soms echt pijn doet in mijn hart, omdat ik vrees voor het harde leven dat ze straks mee gaan maken. De leuke en trotse momenten. Het gevoel van ongeloof dat ik gewoon twee prachtige kinderen op de wereld heb gezet.
Maar ook zeker het zware: de zorgen, het overal aan moeten denken en wat bij ons zeer problematisch was, waren de jarenlange slechte nachten. Bijna 6 jaar lang elke nacht slaaptekort en dat heeft me opgebroken. Nooit meer ‘‘s avonds even op pad, want ik wist dat het weer drama zou worden. Heb mijn leven echt wel moeten veranderen wat dat betreft.
Ik heb zoveel respect voor alle moeders. Het lijkt bij velen veel makkelijker af te gaan dan bij ons. Dat maakt me wel eens jaloers. Maar ik weet ook dat veel mensen het ook als zwaar ervaren.
Maar ook zeker het zware: de zorgen, het overal aan moeten denken en wat bij ons zeer problematisch was, waren de jarenlange slechte nachten. Bijna 6 jaar lang elke nacht slaaptekort en dat heeft me opgebroken. Nooit meer ‘‘s avonds even op pad, want ik wist dat het weer drama zou worden. Heb mijn leven echt wel moeten veranderen wat dat betreft.
Ik heb zoveel respect voor alle moeders. Het lijkt bij velen veel makkelijker af te gaan dan bij ons. Dat maakt me wel eens jaloers. Maar ik weet ook dat veel mensen het ook als zwaar ervaren.
maandag 23 september 2024 om 21:45
Zo is het niet bedoeld, maar iedereen die ik spreek die moeder is geworden ervaart dat zo.Solomio schreef: ↑23-09-2024 21:37Dit vind ik echt zo vreselijk. Toen ik nog geen kinderen had al, maar sinds ik kinderen heb nog meer.
Alsof mensen zonder kinderen dat niveau nooit zullen bereiken.
Alsof je door het krijgen van kinderen beter, dieper, whatever wordt.
De boodschap die je hiermee aan mensen zonder kinderen geeft is zo vreselijk arrogant. Bah.
Ik denk dat het biologische gevoel rondom je kinderen echt wel iets in je oproept wat je zonder kinderen gewoon niet ervaart.
Da’s niet iets arrogants, hetzelfde valt vast te zeggen over een heleboel andere ervaringen. Reizen. Of lezen. Maar ook het ouderschap.
maandag 23 september 2024 om 21:53
Mooi verwoord, vooral dat over zelfopoffering.Nana_Mouskouri schreef: ↑23-09-2024 21:15Moeders zijn ook maar mensen en ik kan het slecht hebben als het enkele feit dat je een kind gebaard hebt gekoppeld wordt aan allemaal Fantastische Eigenschappen (die verrekte vaak op zelfopoffering neer lijken te komen) die dan elke moeder heeft, terwijl ze gelukzalig zuchtend uit het keukenraam staart.
Ik ben gewoon een mevrouw met kinderen. Ik heb ze jong gekregen, dus ik ben ook volwassener geworden tijdens het opvoeden.
Het enige praktische in mijn werk: ik heb nu veel meer begrip voor de ouders van heel vervelende kinderen, want het is wel hun liefste bezit, hoe zo'n klier een kind ook kan zijn. Tegelijkertijd had ik dat begrip ook zonder kinderen waarschijnlijk wel rond mijn dertigste ontwikkeld.
Dus nee, hier geen lofzang op het ouderschap. Ik ben zielsgraag moeder en hou heel erg van mijn kinderen, maar ik ken ook genoeg moeders voor wie dat niet geldt. In die zin was het ouderschap ook een directe confrontatie met de ellende van mijn eigen jeugd en hoe onbegrijpelijk het eigenlijk is dat onze ouder ons zo behandelde, gezien de gevoelens die ik voor mijn eigen kinderen heb.
Ik ben zelf niet zo opofferig aangelegd en daar blijken kinderen het ook prima op te doen.
Mss zelfs beter, maar dat is 'ook maar een mening'.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 23 september 2024 om 21:56
Ik lees dat echt altijd alleen hier, maar wrs zit ik in een andere bubbel dan.Browniedoc schreef: ↑23-09-2024 21:45Zo is het niet bedoeld, maar iedereen die ik spreek die moeder is geworden ervaart dat zo.
maandag 23 september 2024 om 21:58
Ik ken wel dat soort moeders, maar die hebben meestal heel jonge kinderen. En dan is alles ook intens. Maar vrouwen met kinderen van 12+ die nog in elke context willen delen dat kinderen je leven dieper en rijker maken (en dan bij voorkeur in het gezelschap van al dan niet bewust kinderloze mensen) tref ik gelukkig heel zelden.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
maandag 23 september 2024 om 22:21
Ik heb ook jonge kinderen, misschien vandaarNana_Mouskouri schreef: ↑23-09-2024 21:58Ik ken wel dat soort moeders, maar die hebben meestal heel jonge kinderen. En dan is alles ook intens. Maar vrouwen met kinderen van 12+ die nog in elke context willen delen dat kinderen je leven dieper en rijker maken (en dan bij voorkeur in het gezelschap van al dan niet bewust kinderloze mensen) tref ik gelukkig heel zelden.
maandag 23 september 2024 om 22:24
Vreselijk inderdaad.Solomio schreef: ↑23-09-2024 21:37Dit vind ik echt zo vreselijk. Toen ik nog geen kinderen had al, maar sinds ik kinderen heb nog meer.
Alsof mensen zonder kinderen dat niveau nooit zullen bereiken.
Alsof je door het krijgen van kinderen beter, dieper, whatever wordt.
De boodschap die je hiermee aan mensen zonder kinderen geeft is zo vreselijk arrogant. Bah.
maandag 23 september 2024 om 22:24
Interessant om jullie bijdragen te lezen allemaal! Met open mond gelezen tot dusver. Ik ga er nu niets uitpikken want vind allemaal even waardevol.
Veel variatie in antwoorden en sommige dingen komen vaker voorbij, het kwetsbaarder voelen, je eigen jeugd die bovenkomt, het balanceren met eigen behoeftes.
Opvallend dat niet iedereen vindt dat ze veranderd zijn, ik als buitenstaander vind mensen altijd enorm veranderen zodra ze een kind krijgen! Kan het meestal ook wel aan iemand raden of diegene kinderen heeft. Niet altijd.
Die extra dimensie is ook wel een beeld wat ik erbij heb. Niet dat je als ouder meer of beter bent dan een ander maar de ervaring is natuurlijk uniek, iemands ouder en primaire hechtingsfiguur zijn, een nieuw mens dat onder jouw vleugels alles voor het eerst ervaart en van je afhankelijk is, dat kan toch met niets anders te vergelijken zijn. Voor mezelf weet ik zeker dat het heel veel met me zou doen.
Veel variatie in antwoorden en sommige dingen komen vaker voorbij, het kwetsbaarder voelen, je eigen jeugd die bovenkomt, het balanceren met eigen behoeftes.
Opvallend dat niet iedereen vindt dat ze veranderd zijn, ik als buitenstaander vind mensen altijd enorm veranderen zodra ze een kind krijgen! Kan het meestal ook wel aan iemand raden of diegene kinderen heeft. Niet altijd.
Die extra dimensie is ook wel een beeld wat ik erbij heb. Niet dat je als ouder meer of beter bent dan een ander maar de ervaring is natuurlijk uniek, iemands ouder en primaire hechtingsfiguur zijn, een nieuw mens dat onder jouw vleugels alles voor het eerst ervaart en van je afhankelijk is, dat kan toch met niets anders te vergelijken zijn. Voor mezelf weet ik zeker dat het heel veel met me zou doen.
maandag 23 september 2024 om 22:29
Hoe dan?bijtie schreef: ↑23-09-2024 22:24Interessant om jullie bijdragen te lezen allemaal! Met open mond gelezen tot dusver. Ik ga er nu niets uitpikken want vind allemaal even waardevol.
Veel variatie in antwoorden en sommige dingen komen vaker voorbij, het kwetsbaarder voelen, je eigen jeugd die bovenkomt, het balanceren met eigen behoeftes.
Opvallend dat niet iedereen vindt dat ze veranderd zijn, ik als buitenstaander vind mensen altijd enorm veranderen zodra ze een kind krijgen! Kan het meestal ook wel aan iemand raden of diegene kinderen heeft. Niet altijd.
Die extra dimensie is ook wel een beeld wat ik erbij heb. Niet dat je als ouder meer of beter bent dan een ander maar de ervaring is natuurlijk uniek, iemands ouder en primaire hechtingsfiguur zijn, een nieuw mens dat onder jouw vleugels alles voor het eerst ervaart en van je afhankelijk is, dat kan toch met niets anders te vergelijken zijn. Voor mezelf weet ik zeker dat het heel veel met me zou doen.
maandag 23 september 2024 om 22:35
Vanaf 12 gaan ze stinken en worden ze minder schattig. Heeft de natuur zelf geregeld om te detoxen voor het tijd wordt om het nest te verlaten.Nana_Mouskouri schreef: ↑23-09-2024 21:58Maar vrouwen met kinderen van 12+ die nog in elke context willen delen dat kinderen je leven dieper en rijker maken
maandag 23 september 2024 om 22:39
Ik ben zelf niet erg veranderd, maar mijn leven wel. Er is iemand bij gekomen die volledig afhankelijk is van je, en die dus een groot deel van je energie in beslag neemt. Ik ga niet meer zomaar spontaan mee uit eten, want dat kan gewoon niet. Mijn verhalen gingen ineens best veel over kind-gerelateerde dingen, maar ja, dat kind is ook gewoon een aanzienlijk deel van en leven als ze klein zijn (als in: ze nemen nogal veel van je tijd in beslag). Dat kan een buitenstaander zien als ‘iemand is veranderd’, maar dat vind ik niet. Je omstandigheden zijn veranderd ja.
Ik vond mijn vriendinnen die (veel) eerder dan ik kinderen kregen ook niet erg veranderd trouwens. Ja, hun agenda werd een stuk gecompliceerder, maar als persoon waren ze niet anders.
Ik vond mijn vriendinnen die (veel) eerder dan ik kinderen kregen ook niet erg veranderd trouwens. Ja, hun agenda werd een stuk gecompliceerder, maar als persoon waren ze niet anders.
maandag 23 september 2024 om 22:47
Ik bedoelde het eigenlijk niet als zwaar, meer dat ik wat vaker tegen mezelf denk, je hebt zelf voor kind en moederschap gekozen, die leuke fijne jeugd van je kind, dat moet nu en niet morgen, dus hup de beuk erin.
maandag 23 september 2024 om 22:48
Jemig - raak verwoordLadara schreef: ↑23-09-2024 19:00Ik vind moeder voor mijn kinderen zijn geweldig. Een prachtige boeiende reis om een wezen te begeleiden in zijn weg naar volwassenheid. Ik vind die liefde overweldigend en met niets te vergelijken. Het heeft me verrijkt.
Ik vind moeder zijn in mijn huwelijk en in de maatschappij een verschrikking. Een soort informele slavernij die mijn liefde voor mijn echtgenoot sterk heeft verminderd en me met een constante boosheid heeft opgezadeld die ik bevreemdend en verschrikkelijk vind.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
