Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
dinsdag 8 september 2020 om 21:53
[...]herfst100 schreef: ↑14-06-2020 09:10Ik ben het niet met je eens dat je geen verwachtingen hebt. Wanneer je een baby krijgt, verwacht je toch dat je kind zal gaan spelen, praten, contact maken, naar school zal gaan... Het doet pijn wanneer dit allemaal niet blijkt te zijn. Daar heb ik veel verdriet om gehad. Je gaat mij niet vertellen dat jij een baby hebt gekregen zonder al die normale verwachtingen.
Het is bij mij vooral zijn kwetsbaarheid wat het meeste pijn doet. Iedereen kan alles bij en met hem doen en hij zal het nooit kunnen zeggen. Ik zal er nooit achter komen. Hij is zo overgeleverd aan de wereld. Dat vind ik heel eng en beangstigend voor de toekomst. Het feit dat hij totaal geen zeggenschap heeft over zijn eigen leven vind ik heel erg verdrietig. Ik ben eigenlijk nooit echt heel verdrietig geweest om wat wij als gezin hebben verloren door zijn beperkingen. Dat valt voor mij in het niet bij alles wat hij moet dragen.
Ik geloof wel dat de 1 sneller acceptatie kan vinden dan de ander. Wij zijn bijvoorbeeld vrij rustige, introverte mensen die sowieso al veel thuis waren. Wij hielden al niet van feestjes en reizen enzo.
Wanneer je veel van feestjes, sociale gelegenheden en reizen houdt, kan ik me voorstellen dat het krijgen van een kind met een zware beperking moeilijker is. Je moet voor je gevoel wellicht meer loslaten dan wanneer je al die behoeften in de eerste plaats al niet had.
Ik denk dat de een er ook beter mee kan omgaan dan de ander. Veel kinderen bij mijn zoon op de dagbehandeling wonen al jaren niet meer thuis. Geen haar op mijn hoofd dat ik mijn kind niet meer thuis zou laten wonen. Maar ik kan me ook voorstellen dat niet alle ouders ermee kunnen omgaan.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 09-09-2020 04:47
Reden: Onnodig kwetsend
Reden: Onnodig kwetsend
29.71% gewijzigd
dinsdag 8 september 2020 om 22:24
Kinderen hebben in verschillende niveaus hun beperking. Wanneer dat heel ernstig is zal het kind inderdaad iets niet missen omdat hij of zij het niet kent.strings-attached schreef: ↑08-09-2020 21:53
Je moet je afvragen waar je nou precies zo verdrietig van bent. Is dat echt omdat je kind wat mist?
Je kunt niet missen wat je niet kent.
Maar een hele groep kinderen op speciaal (basis)onderwijs beseft maar al te goed dat ze niet mee kunnen met de 'gewone' wereld.
Als je daar ouder van bent zie je de frustraties en het verdriet van je kind dat iets niet lukt wat die toch graag wil, omdat de meeste andere kinderen het wel kunnen.
Ze beseffen wel dat ze soms anders worden aangekeken omdat hun boze buien extremer zijn.
Alleen dat verdriet bij je kind zien is al genoeg reden om daar zelf ook verdriet om te hebben.
soumis wijzigde dit bericht op 08-09-2020 22:29
1.06% gewijzigd
dinsdag 8 september 2020 om 22:24
nansie schreef: ↑08-09-2020 20:20Iedereen heeft zijn eigen dingen die hij of zij moeilijk vindt. Het is niet nodig om boos te worden op iemand die het anders ervaart. Dat we allemaal een kind met een beperking hebben, wil niet zeggen dat we het ook allemaal op dezelfde manier ervaren.
En wat mijzelf betreft, ik ervaar het zelf niet eens elke dag of week hetzelfde. De ene keer voelt het prima, en een andere keer schiet ik opeens vol.
Helemaal mee eens Nansie!
dinsdag 8 september 2020 om 22:30
Ik had het nog gelezen en vond dat je het heel goed verwoordde en was het volledig met je eens!-Darkside- schreef: ↑08-09-2020 22:10Ach laat ook maar.
Geen zin om nog meer wijsneuzerig gezeik te krijgen over wat ik wel en niet mag voelen.
dinsdag 8 september 2020 om 22:39
Ik zou het heel moeilijk vinden als mijn zoon later niet een zelfstandig bestaan zou kunnen leiden. Niet omdat ik dat als persoonlijk falen zie of omdat hij van mij moet studeren, maar wel om hoe de maatschappij in Nederland is ingericht, hoe afhankelijk je bent van zorginstellingen die reorganiseren of deuren sluiten, en het besef dat ik er dan op een dag niet meer zal zijn om voor zoon te vechten.
Dat heeft geen moer met “maakbaarheid” te maken.
Dat heeft geen moer met “maakbaarheid” te maken.
dinsdag 8 september 2020 om 22:41
Tnx
In het verleden al vaak gehad dat er mensen waren die 'gewoon wisten dat kind geen autisme had'. Nee hoor, dat was een modeziekte en een labeltje en gewoon een opvoedprobleem en geef maar een weekje aan mij dan is het zo over.
Echt, flikker op. Ik heb wel eens op het punt gestaan om due betweters het nummer van de kinderpsychiater te geven, zodat ze even konden discussiëren over de diagnose.
Blijkbaar zijn er nog steeds mensen die volledig vanuit hun eigen bubbel menen mij op te kunnen leggen wat ik wel en niet mag denken en voelen.
Ik heb de situatie volledig geaccepteerd, maar dat wil niet zeggen dat dingen soms toch pijnlijk zijn. Dat heb ik trouwens eerder al geschreven, maar daar leest SA gemakshalve overheen.
dinsdag 8 september 2020 om 22:59
Helemaal mee eens.
Niemand hier hoopte bij hun kleine baby : o, ik hoop dat baby niet met de de kinderen uit de straat naar de school op de hoek van de straat gaat. Ik hoop zo dat mijn baby met een busje naar het speciaal onderwijs kan, daarna naar de arbeidsmatige dagbesteding mag, daarna begeleid wonen, dat lijkt me nou zo leuk voor mijn baby!
Lekker half buiten de maatschappij staan, lekker altijd extra zorg, altijd extra gedoe.
Dat is niemands wens voor hun kleintje.
Als het zo is, pas je je daar op aan, maar onderdeel daarvan/ daarbij horend is de pijn van moeten-accepteren. Willen is daar niet bij, het is een kwestie van slikken.
En natuurlijk probeer je de goede kanten overal van te zien, trots zijn op de kleine stapjes van de langzamere ontwikkeling, als die plaats vindt.
Maar soms is het flink lastig.
Niemand hier hoopte bij hun kleine baby : o, ik hoop dat baby niet met de de kinderen uit de straat naar de school op de hoek van de straat gaat. Ik hoop zo dat mijn baby met een busje naar het speciaal onderwijs kan, daarna naar de arbeidsmatige dagbesteding mag, daarna begeleid wonen, dat lijkt me nou zo leuk voor mijn baby!
Lekker half buiten de maatschappij staan, lekker altijd extra zorg, altijd extra gedoe.
Dat is niemands wens voor hun kleintje.
Als het zo is, pas je je daar op aan, maar onderdeel daarvan/ daarbij horend is de pijn van moeten-accepteren. Willen is daar niet bij, het is een kwestie van slikken.
En natuurlijk probeer je de goede kanten overal van te zien, trots zijn op de kleine stapjes van de langzamere ontwikkeling, als die plaats vindt.
Maar soms is het flink lastig.
woensdag 9 september 2020 om 06:20
Dat zij de behoefte voelt om dit soort dingen te schrijven zegt toch meer over haar dan over ons. Komop zeg. Als je zelf maar hard genoeg gilt dat je echt nergens verdriet van hebt en dat het belachelijk is dat anderen verdriet voelen, is dat blijkbaar haar manier om met haar situatie te dealen.
Wanneer je kind niets begrijpt van de wereld, zoals mijn zoon, en dan dus niets mist is misschien wel zo. Maar dat ze dan een lang-zal-ze-leven leven hebben in hun eigen wereldje is kul. Er is ook iets als kwaliteit van leven en dat is imo een stuk lager wanneer je je hele leven volledig afhankelijk bent van anderen en tot je dood in instellingen zult moeten wonen. Mijn zoon mag het dan allemaal niet snappen, maar alles overkomt hem. Je kunt hem nergens op voorbereiden en daar wordt hij angstig van. Nou dat doet wel degelijk pijn hoor, om dat te zien. Als je dat niet snapt, vraag ik me af welke beperkingen je zelf hebt.
Ik vind het echt ontzettend irritant dat dit soort topics weer vervuild worden door iemand die hier komt blaten over wat we wel en niet mogen voelen. Daar gaat dit topic niet over. Maak zelf een topic aan over hoe belachelijk het allemaal is, al die ouders met verdriet en telleurstelling. Laat ons met rust, we zitten niet op jouw ongevraagde en misplaatste mening te wachten. Weer 1 onder de 'negeer' erbij.
Wanneer je kind niets begrijpt van de wereld, zoals mijn zoon, en dan dus niets mist is misschien wel zo. Maar dat ze dan een lang-zal-ze-leven leven hebben in hun eigen wereldje is kul. Er is ook iets als kwaliteit van leven en dat is imo een stuk lager wanneer je je hele leven volledig afhankelijk bent van anderen en tot je dood in instellingen zult moeten wonen. Mijn zoon mag het dan allemaal niet snappen, maar alles overkomt hem. Je kunt hem nergens op voorbereiden en daar wordt hij angstig van. Nou dat doet wel degelijk pijn hoor, om dat te zien. Als je dat niet snapt, vraag ik me af welke beperkingen je zelf hebt.
Ik vind het echt ontzettend irritant dat dit soort topics weer vervuild worden door iemand die hier komt blaten over wat we wel en niet mogen voelen. Daar gaat dit topic niet over. Maak zelf een topic aan over hoe belachelijk het allemaal is, al die ouders met verdriet en telleurstelling. Laat ons met rust, we zitten niet op jouw ongevraagde en misplaatste mening te wachten. Weer 1 onder de 'negeer' erbij.
woensdag 9 september 2020 om 07:25
Zou ze dat ook tegen mensen zeggen die ongewild kinderloos zijn en wel eens een steek voelen als anderen het over hun (klein)kinderen hebben?
Een kennisje van me heeft zelf de beslissing genomen niet te gaan klooien met ivf etc en toen ze in de 40 was heeft ze zich zelfs laten steriliseren omdat het hoofdstuk voor haar gesloten was en ze dus ook geen surprisebaby meer wilde. Volledig geaccepteerd dus dat zij geen kinderen heeft. Maar toch vindt ze kraambezoek oid moeilijk. Kan toch?
Waarom zou het ook erg zijn dat je soms verdriet of zorgen hebt? Zeker als je kind nog jong is en alles nieuw en dat een diagnose gewoon heel overdonderend is. Ja, ik had verwachtingen van een studerend succesvol kind. Ja, ik vond het erg dat dat niet uitkomt. Nee, dat zegt totaal niet dat ik neerkijk op mensen in de plantsoenendienst.
(Ik zeg nu studeren, maar het geldt ook voor zelfstandig wonen, zelf een gezin stichten, en baan met perspectief etc)
Een kennisje van me heeft zelf de beslissing genomen niet te gaan klooien met ivf etc en toen ze in de 40 was heeft ze zich zelfs laten steriliseren omdat het hoofdstuk voor haar gesloten was en ze dus ook geen surprisebaby meer wilde. Volledig geaccepteerd dus dat zij geen kinderen heeft. Maar toch vindt ze kraambezoek oid moeilijk. Kan toch?
Waarom zou het ook erg zijn dat je soms verdriet of zorgen hebt? Zeker als je kind nog jong is en alles nieuw en dat een diagnose gewoon heel overdonderend is. Ja, ik had verwachtingen van een studerend succesvol kind. Ja, ik vond het erg dat dat niet uitkomt. Nee, dat zegt totaal niet dat ik neerkijk op mensen in de plantsoenendienst.
(Ik zeg nu studeren, maar het geldt ook voor zelfstandig wonen, zelf een gezin stichten, en baan met perspectief etc)
woensdag 9 september 2020 om 13:52
Klopt, hier ook. Het is in het ongewis hoe de toekomst er voor onze zoon uit zal zien want hij is nog erg jong. Maar ik zal er sowieso nooit een probleem mee hebben als hij vakkenvuller of hovenier wordt.
En ja, hier ook zoveel mensen in mijn omgeving die dingen hebben gezegd als: “elk kind heeft tegenwoordig wel wat.” Dat kan wel zijn, maar dat neemt nog steeds niet weg dat iets als zelf gaan praten bij onze zoon niet vanzelf ging.
Goed, terug on topic.
En ja, hier ook zoveel mensen in mijn omgeving die dingen hebben gezegd als: “elk kind heeft tegenwoordig wel wat.” Dat kan wel zijn, maar dat neemt nog steeds niet weg dat iets als zelf gaan praten bij onze zoon niet vanzelf ging.
Goed, terug on topic.
woensdag 9 september 2020 om 18:23
Er zijn ook kinderen uit het speciaal onderwijs die later een opleiding afmaken alles van VMBO tot HBO...maar een deel niet inderdaad. Hij is 5 en zij weten nog niet wat er precies aan de hand is. Op de lange termijn staan alle wegen dus nog open.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 9 september 2020 om 20:55
De eerste dag zit erop en het drama wat ik verwacht had bij het afscheid was er helemaal niet 
Zoon was na de dag vooral onder de indruk van hoe druk de anderen waren. Is voor hem een hele nieuwe ervaring om niet meer de uitzondering te zijn.
Ben benieuwd hoe hij zich de komende tijd gaat ontwikkelen, want hij zegt het nog steeds stom te vinden en roept heel stellig dat hij echt niet aan het werk zal gaan.... Vandaag hebben ze hem blijkbaar vooral laten wennen en meekijken.
Zoon was na de dag vooral onder de indruk van hoe druk de anderen waren. Is voor hem een hele nieuwe ervaring om niet meer de uitzondering te zijn.
Ben benieuwd hoe hij zich de komende tijd gaat ontwikkelen, want hij zegt het nog steeds stom te vinden en roept heel stellig dat hij echt niet aan het werk zal gaan.... Vandaag hebben ze hem blijkbaar vooral laten wennen en meekijken.
staopstoel wijzigde dit bericht op 09-09-2020 21:59
1.22% gewijzigd
woensdag 9 september 2020 om 21:30
Ja joh, en eigenlijk weet je nooit met een kind hoe het uitpakt, dat heb ik ook wel eens bedacht. Maar ik zal er in ieder geval alles aan doen om hem zo goed mogelijk te stimuleren, zonder uit het oog te verliezen wie hij isviva-amber schreef: ↑09-09-2020 18:23Er zijn ook kinderen uit het speciaal onderwijs die later een opleiding afmaken alles van VMBO tot HBO...maar een deel niet inderdaad. Hij is 5 en zij weten nog niet wat er precies aan de hand is. Op de lange termijn staan alle wegen dus nog open.
woensdag 9 september 2020 om 21:45
Heb hier een mind op speciaal onderwijs sinds 3 weken en kind is erg gelukkig. Wat wil ik nog méér. Ik word niet meer gebeld over uitbarstingen, kind kalmeren enz. Hij wordt ook opgehaald en gebracht. Vind dat het in Nederland zo goed geregeld is en ben een dankbare mens. Zo zie ik het. Ik heb rust, kind heeft rust
. Hij krijgt ongetwijfeld alle tijd om te wennen.
woensdag 9 september 2020 om 22:53
-Darkside- schreef: ↑11-06-2020 14:19Dit dus.
Mijn zoon is al wat ouder (17) dan die van TO maar hier blijf ik tegenaan lopen.
Niet gaan studeren
Arbeidsmatige dagbesteding ipv een echte baan, carriere etc
Altijd begeleiding nodig hebben
Geen gezin gaan starten
Tuurlijk, ik heb het geaccepteerd, maar soms doet het toch pijn.
Dat er überhaupt gevraagd moet worden wat er dan geaccepteerd moet worden
Dit. Mijn zoon van 13 heeft ASS, ik ben destijds ook echt door een rouw-/acceptatie proces gegaan. Je hele toekomst plaatje verandert en idd de pijn zit hem in de wetenschap dat hij nooit een ‘normaal’ leven zal kunnen leiden
woensdag 9 september 2020 om 22:54
LauraRoar schreef: ↑08-09-2020 22:39Ik zou het heel moeilijk vinden als mijn zoon later niet een zelfstandig bestaan zou kunnen leiden. Niet omdat ik dat als persoonlijk falen zie of omdat hij van mij moet studeren, maar wel om hoe de maatschappij in Nederland is ingericht, hoe afhankelijk je bent van zorginstellingen die reorganiseren of deuren sluiten, en het besef dat ik er dan op een dag niet meer zal zijn om voor zoon te vechten.
Dat heeft geen moer met “maakbaarheid” te maken.
Helemaal mee eens!
donderdag 10 september 2020 om 10:58
Die gedachte had ik gisteren ook. Hoe moeilijk het soms ook is en zal kunnen zijn in de toekomst, ik prijs me gelukkig dat we in Nederland plekken hebben waar ze tijd nemen en deskundigheid hebben om jongens als onze zoon toch een kans te geven.mamavanvier schreef: ↑09-09-2020 21:45(...) Vind dat het in Nederland zo goed geregeld is en ben een dankbare mens. Zo zie ik het. Ik heb rust, kind heeft rust
donderdag 10 september 2020 om 22:42
de teleurstelling hoeft ook niet te betekenen dat je teleurgesteld bent in je kind he.strings-attached schreef: ↑08-09-2020 19:34Tja, ik heb het eigenlijk altijd al geaccepteerd . Wat het labeltje ook is, het kind is en blijft die hij is. Zoals een van de andere moeders eens zei,Waarom hij niest is niet belangrijk Hij Niest. Daar moeten ze mee omgaan, niet met de oorzaak.
Beetje vreemde uitspraak in deze tijdTOen was er geen corona
Maar jullie begrijpen de strekking neem ik aan.
Zo heb ik ook altijd tegen mijn zoon aangekeken. Hij kan wat hij kan. Wel bezorgt natuurlijk over hoe het later moet ed. Maar nooit teleurstelling of echt rouwgevoel.
'simpel' voorbeeld:
vorig jaar had ik een heftig sterfgeval in mijn familie, met mn broer en zus hebben we lief en leed, maar ook de zorgen en het regelwerk goed kunnen verdelen.
Maar...dit dit ons wel realiseren dat die verdeling nooit zo zal gaan binnen ons eigen gezin. Alle zorg zal neerkomen op het andere kind en ook al het regelwerk. Het samen delen zoals wij het hebben ervaren en wat voor ons zelfs troostend werkte, zal voor onze kinderen anders zijn.
En dat accepteren we...maar het maakte ons wel even verdrietig.
En dat heeft niets met accepteren of wat dan ook te maken, maar met menselijk zijn en emoties hebben.
zaterdag 12 september 2020 om 22:47
Even een heel praktische vraag, hoe snel hadden jullie het vervoer naar school geregeld?
Op dit moment kunnen we zelf nog wel dingen regelen qua halen en brengen, maar binnenkort gaat dat niet meer lukken vanwege een ander werkschema.
Nu ging ik me verdiepen in de info van de gemeente en lees ik dat het wel 8 weken kan duren voor je weet of je überhaupt in aanmerking komt....!?
Op dit moment kunnen we zelf nog wel dingen regelen qua halen en brengen, maar binnenkort gaat dat niet meer lukken vanwege een ander werkschema.
Nu ging ik me verdiepen in de info van de gemeente en lees ik dat het wel 8 weken kan duren voor je weet of je überhaupt in aanmerking komt....!?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
