Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
donderdag 23 mei 2024 om 22:28
Ach die feestjes en verjaardagen, zo herkenbaar. Ik leef zo met jullie mee en hoop dat de kinderen zelf er minder pijn van hebben dan de ouders.
Ik hoor eigenlijk niet in dit topic thuis want ons oudste kind zit met veel aanpassingen op regulier onderwijs t/m groep 4. Ze gaat naar een BSO+ die ook verbonden is aan een omgeving met meer specialistische medische hulp. De BSO+ heeft ook logeeropvang en hier kun je ook KOT voor krijgen maar nog niet gebruikt. Wij krijgen daarnaast dubbel kinderbijslag voor extra zorgkosten. Ik weet dat niet iedere gemeente een BSO+ systeem heeft. Ons kind heeft een aangeboren fysieke handicap maar ook mentaal - hoewel die onzeker is in ernst en aard, mede door de fysieke handicap.
Ik merk de laatste maanden weer dat ik zelf op het randje van mijn kunnen loop en vandaag kwam er een opmerking van een schoolpleinouder hoe makkelijk mijn kind is 'doe mij er maar 10 van', die me op de terugweg naar huis echt heeft doen uitschreeuwen van frustratie. Ons kind kan -even lullig gezegd maar het is zo- niets wat een gemiddelde andere 6-7jarige kan. Goed bedoelde opmerking maar ja, wat zeg je daarop? Want wat er eigenlijk is gezegd is, dat ze lekker makkelijk en stil is. En ik baal dan ook weer want wil niet dat er complimenten komen over stil zijn, net nu ze meer leert dan woorden maar ook zinnetjes maken. Althans thuis.
Nu zijn alle klasgenoten bezig met lezen, zwemdiploma's A, B en C stromen binnen, stappen naar zelfstandigheid zijn ineens best fors. Mensen zien niet hoeveel moeite een heel, heel klein stapje heeft gekost, hoeveel oefening, aandacht, tijd. Het is gewoon superveel werk, hoeveel ik ook van haar houd. En dan kun je dus, na 10 maanden, een tas ophangen aan een haakje, jas uitdoen en aandoen. Dagelijks actief met mij oefenen om evenwicht met lopen te kunnen blijven bewaren. Uitleggen wat ze die dag heeft gedaan. Nog een keer de pen vasthouden want dat wil ze zo graag. Uitleggen wat letters en klanken zijn. Oefenen met praten, uitdagen tot praten. Pijn, pijn stillen, uitvogelen wat er aan de hand is. Heel veel tillen en opvangen ook wel en dat is ook wel lastig aan het worden met een groot kind. En soms dingen die niet beter worden maar puur het vaak blijven oefenen om de vaardigheid te behouden -zoals lopen- of 3 stappen terug. Ik doe het met liefde maar oooh ik ben moe!
Ik hoor eigenlijk niet in dit topic thuis want ons oudste kind zit met veel aanpassingen op regulier onderwijs t/m groep 4. Ze gaat naar een BSO+ die ook verbonden is aan een omgeving met meer specialistische medische hulp. De BSO+ heeft ook logeeropvang en hier kun je ook KOT voor krijgen maar nog niet gebruikt. Wij krijgen daarnaast dubbel kinderbijslag voor extra zorgkosten. Ik weet dat niet iedere gemeente een BSO+ systeem heeft. Ons kind heeft een aangeboren fysieke handicap maar ook mentaal - hoewel die onzeker is in ernst en aard, mede door de fysieke handicap.
Ik merk de laatste maanden weer dat ik zelf op het randje van mijn kunnen loop en vandaag kwam er een opmerking van een schoolpleinouder hoe makkelijk mijn kind is 'doe mij er maar 10 van', die me op de terugweg naar huis echt heeft doen uitschreeuwen van frustratie. Ons kind kan -even lullig gezegd maar het is zo- niets wat een gemiddelde andere 6-7jarige kan. Goed bedoelde opmerking maar ja, wat zeg je daarop? Want wat er eigenlijk is gezegd is, dat ze lekker makkelijk en stil is. En ik baal dan ook weer want wil niet dat er complimenten komen over stil zijn, net nu ze meer leert dan woorden maar ook zinnetjes maken. Althans thuis.
Nu zijn alle klasgenoten bezig met lezen, zwemdiploma's A, B en C stromen binnen, stappen naar zelfstandigheid zijn ineens best fors. Mensen zien niet hoeveel moeite een heel, heel klein stapje heeft gekost, hoeveel oefening, aandacht, tijd. Het is gewoon superveel werk, hoeveel ik ook van haar houd. En dan kun je dus, na 10 maanden, een tas ophangen aan een haakje, jas uitdoen en aandoen. Dagelijks actief met mij oefenen om evenwicht met lopen te kunnen blijven bewaren. Uitleggen wat ze die dag heeft gedaan. Nog een keer de pen vasthouden want dat wil ze zo graag. Uitleggen wat letters en klanken zijn. Oefenen met praten, uitdagen tot praten. Pijn, pijn stillen, uitvogelen wat er aan de hand is. Heel veel tillen en opvangen ook wel en dat is ook wel lastig aan het worden met een groot kind. En soms dingen die niet beter worden maar puur het vaak blijven oefenen om de vaardigheid te behouden -zoals lopen- of 3 stappen terug. Ik doe het met liefde maar oooh ik ben moe!
vrijdag 24 mei 2024 om 13:25
Ik sluit mij aan bij de rest. Mijn zoontje heeft tm gr 4 op regulier onderwijs gezeten wat tot gr 3 redelijk ging (wel blijven zitten) maar in gr4 escaleerde door slechte juf slecht beleid en een kind wat alleen maar dwarser werd. Hij zit nu op sbo heeft een klas kunnen overslaan waardoor hij weer met leeftijdsgenootjes zit en heeft het zo naar zijn zin. Voor mij geeft het zoveel rust niet meer steeds waar wil de juf me nu weer over spreken wat heeft hij nu weer gedaan. Echt een verademing voor hem maar ook voor mij. Maar ook ik dacht eerst mijn kind hoort op regulier en ik wil hem in de buurt enz.
Qua taxi heb ik iets progressie hopelijk weer een heel schooljaar maar iig een half jaar.
@katrien
en ook gefeliciteerd met je zoon.
@yella dat is echt zo gemeen deed mij al om om alleen te lezen bah.
Qua taxi heb ik iets progressie hopelijk weer een heel schooljaar maar iig een half jaar.
@katrien
en ook gefeliciteerd met je zoon. @yella dat is echt zo gemeen deed mij al om om alleen te lezen bah.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
zaterdag 25 mei 2024 om 15:12
Cypress: je hebt een heel zorgintensief kind, dus je hoort hier gewoon thuis hoor.
Soms kan een goedbedoelde opmerking je heel erg raken. Lastig om mee om te gaan. Hoe heb je erop gereageerd? Je kunt natuurlijk beamen dat ze heel lief is of zoiets, en dan eventueel zeggen dat met haar andere dingen juist weer lastig of intensief zijn.
Weten de ouders van haar klasgenootjes hoe intensief de zorg voor haar is? Weten haar klasgenootjes wat er met je dochter aan de hand is en dat ze heel hard moet werken om dingen te kunnen?
Wij zijn zelf heel open over onze oudste zoon en we wonen in een klein dorp, dus veel mensen kennen ons en onze zoon. Onze andere kinderen nemen vaak vriendjes mee naar huis, dus die kennen onze oudste zoon ook en weten dat zijn gedrag heel lastig kan zijn.
Een van de kinderen heeft vorig jaar een spreekbeurt gehouden over zijn broer en toen ze nog kleuters waren is mijn oudste bij allebei een keertje in de klas geweest.
Voor mij helpt dat wel, dat iedereen hem kent en weet hoe ons gezin in elkaar steekt. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat mensen zich er echt bewust van zijn hoe het is, maar ze realiseren zich in elk geval wel dat ons gezin anders is.
Soms kan een goedbedoelde opmerking je heel erg raken. Lastig om mee om te gaan. Hoe heb je erop gereageerd? Je kunt natuurlijk beamen dat ze heel lief is of zoiets, en dan eventueel zeggen dat met haar andere dingen juist weer lastig of intensief zijn.
Weten de ouders van haar klasgenootjes hoe intensief de zorg voor haar is? Weten haar klasgenootjes wat er met je dochter aan de hand is en dat ze heel hard moet werken om dingen te kunnen?
Wij zijn zelf heel open over onze oudste zoon en we wonen in een klein dorp, dus veel mensen kennen ons en onze zoon. Onze andere kinderen nemen vaak vriendjes mee naar huis, dus die kennen onze oudste zoon ook en weten dat zijn gedrag heel lastig kan zijn.
Een van de kinderen heeft vorig jaar een spreekbeurt gehouden over zijn broer en toen ze nog kleuters waren is mijn oudste bij allebei een keertje in de klas geweest.
Voor mij helpt dat wel, dat iedereen hem kent en weet hoe ons gezin in elkaar steekt. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat mensen zich er echt bewust van zijn hoe het is, maar ze realiseren zich in elk geval wel dat ons gezin anders is.
zondag 26 mei 2024 om 22:33
vrijdag 31 mei 2024 om 12:16
De gehoortest is, zoals ik al verwachtte, niet gelukt en ze gaven bij het audiologisch centrum al aan dat zij ons niet verder kunnen helpen omdat hij niet voldoet aan de voorwaarden die daarvoor nodig zijn en nu moeten we weer worden doorverwezen.
We zijn aangemeld bij CJG (maar die zijn nu nog bezig met aanmeldingen van maart), de peuterspeelzaal gaat een vvi aanvragen en we wachten nog even door. Hij blijft zich wel ontwikkelen, zij het op zijn eigen manier, daar ben ik wel heel blij mee. Er zijn wat kindjes 4 geworden in zijn groep van de peuterspeelzaal, waardoor hij tot na de zomer met 1 leidster op 6 kindjes zit en dat gaat heel goed! Hij speelt nu tussen de kinderen in, kijkt ze soms ook aan en hij heeft de leidster vorige week een knuffel gegeven toen ze hem verschoonde. Geen baby stapjes maar reuze stappen! En ook thuis begint hij af en toe al interesse te tonen in andere kinderen die hier spelen ipv zich terug te trekken in een hoekje. Veel vooruitgang dus, maar om het uit te balanceren is hij qua eten van slecht naar dramatisch gegaan.
Nu ga ik me even verdiepen in floorplay, want de logopedisten van het audiologisch centrum zeiden dat ze daar eigenlijk meteen aan dachten voor hem, dus misschien kan ik daar al wel eea zelf van toepassen.
We zijn aangemeld bij CJG (maar die zijn nu nog bezig met aanmeldingen van maart), de peuterspeelzaal gaat een vvi aanvragen en we wachten nog even door. Hij blijft zich wel ontwikkelen, zij het op zijn eigen manier, daar ben ik wel heel blij mee. Er zijn wat kindjes 4 geworden in zijn groep van de peuterspeelzaal, waardoor hij tot na de zomer met 1 leidster op 6 kindjes zit en dat gaat heel goed! Hij speelt nu tussen de kinderen in, kijkt ze soms ook aan en hij heeft de leidster vorige week een knuffel gegeven toen ze hem verschoonde. Geen baby stapjes maar reuze stappen! En ook thuis begint hij af en toe al interesse te tonen in andere kinderen die hier spelen ipv zich terug te trekken in een hoekje. Veel vooruitgang dus, maar om het uit te balanceren is hij qua eten van slecht naar dramatisch gegaan.
Nu ga ik me even verdiepen in floorplay, want de logopedisten van het audiologisch centrum zeiden dat ze daar eigenlijk meteen aan dachten voor hem, dus misschien kan ik daar al wel eea zelf van toepassen.
woensdag 5 juni 2024 om 07:10
Het audiologisch centrum verwijst ons door naar een MKD, staat ook wel weer een lange wachtlijst voor, maar het voelt toch als schot in de zaak. Het MKD waar we naar zijn doorverwezen heeft ook een floorplay specialist in dienst, maar zij starten sowieso met een oriëntatie van 6-8 weken waarin ze ons kind en ook ons als gezin zullen observeren. Daar zie ik wel een beetje tegenop, ik word heel zenuwachtig als ik word beoordeeld.
woensdag 5 juni 2024 om 12:28
Ja ik hoop dat ik dat een beetje los kan laten tegen die tijd. En anders heb ik pech en moet ik een keer buiten mijn comfortzone. Dat moet hij ook natuurlijk.katrienduck24 schreef: ↑05-06-2024 08:31Chl, je wordt niet beoordeeld, ze gaan kijken wat je kind nodig heeft om zich verder te ontwikkelen. Ik hoop dat die gedachte (een beetje) helpt.
vrijdag 7 juni 2024 om 07:49
ChL fijn dat hij stappen vooruit zet! Hopelijk kan het mkd jullie verder helpen.
Ik snap wel dat je opziet tegen observeren ik hou daar ook niet van maar het is zoals katrienduck zegt het is om te observeren hoe ze kunnen helpen en wat het beste voor je kind is niet om te beoordelen of je wat verkeerd doet.
Hier goed nieuws ik heb toch nog een jaartje taxi toegekend gekregen omdat ik volledig alleenstaand ben. Voor gr8 wordt het moeilijk maar ik denk dat hij dan wel zelf naar huis kan met de bus 2x p week.
Ik snap wel dat je opziet tegen observeren ik hou daar ook niet van maar het is zoals katrienduck zegt het is om te observeren hoe ze kunnen helpen en wat het beste voor je kind is niet om te beoordelen of je wat verkeerd doet.
Hier goed nieuws ik heb toch nog een jaartje taxi toegekend gekregen omdat ik volledig alleenstaand ben. Voor gr8 wordt het moeilijk maar ik denk dat hij dan wel zelf naar huis kan met de bus 2x p week.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
vrijdag 7 juni 2024 om 18:29
Ik heb alles bijgelezen, heel veel liefde voor jullie!
Hier effe ruk.
Zoon heeft het moeilijk. Veel dwars, huilen, schoppen spugen en slaan. En uiteraard dat laatste alleen bij mij en mijn man.
Iedere avond is het weer raak. Agressief en verdrietig.
Wij zien zijn onmacht en blijven kalm en bij hem zitten (op de grond). Een sterk kind omkleden en zijn luier verschonen is op deze manier een enorme opgave!
Mijn hart breekt iedere keer weer.
Hij kan niet praten, op wat losse woordjes en kleine zinnetjes na.
Hij kan niet vertellen wat hij voelt. Sterker; hij weet ook niet wat hij voelt.
Hij uit zich heel erg primair.
Overdag is hij/ heeft hij het ook enorm moeilijk. Bijna niets is goed. Dikke tranen omdat hij iets niet mag (bijvoorbeeld een bal tegen de tv aan gooien).
Even samen naar de winkel is ook niet meer te doen. Mega driftbuien.
Boosheid omdat iets niet mag kennen we van hem.
Maar dit verdriet niet.
Ik ben gesloopt. Maar tijd om op adem te komen is er niet.
We hebben besloten niet op vakantie te gaan. Want een andere omgeving geeft zoon nog meer onrust. Zoon gaat komende zomervakantie 6 weken naar de bso. Het is niet anders. Maar ik weet even niet hoe uit deze 'dip' te komen.
Ik ben moe en verdrietig.
Hier effe ruk.
Zoon heeft het moeilijk. Veel dwars, huilen, schoppen spugen en slaan. En uiteraard dat laatste alleen bij mij en mijn man.
Iedere avond is het weer raak. Agressief en verdrietig.
Wij zien zijn onmacht en blijven kalm en bij hem zitten (op de grond). Een sterk kind omkleden en zijn luier verschonen is op deze manier een enorme opgave!
Mijn hart breekt iedere keer weer.
Hij kan niet praten, op wat losse woordjes en kleine zinnetjes na.
Hij kan niet vertellen wat hij voelt. Sterker; hij weet ook niet wat hij voelt.
Hij uit zich heel erg primair.
Overdag is hij/ heeft hij het ook enorm moeilijk. Bijna niets is goed. Dikke tranen omdat hij iets niet mag (bijvoorbeeld een bal tegen de tv aan gooien).
Even samen naar de winkel is ook niet meer te doen. Mega driftbuien.
Boosheid omdat iets niet mag kennen we van hem.
Maar dit verdriet niet.
Ik ben gesloopt. Maar tijd om op adem te komen is er niet.
We hebben besloten niet op vakantie te gaan. Want een andere omgeving geeft zoon nog meer onrust. Zoon gaat komende zomervakantie 6 weken naar de bso. Het is niet anders. Maar ik weet even niet hoe uit deze 'dip' te komen.
Ik ben moe en verdrietig.
She was brave and strong and broken, all at once.
zaterdag 8 juni 2024 om 12:07
Sterkte, Woez, dat is heel zwaar… kunnen jullie elkaar wat tijd alleen gunnen? Een avondje uit of juist een avond alleen thuis. Vroeg naar bed, als je fysiek uitgerust bent, is het iets beter te verdragen en vol te houden.
Zijn er mogelijkheden voor logeren, vaker pgb’ers inzetten?
Ik hoop dat het een fase is en dat het als vanzelf weer beter wordt.
Ik heb twee jaar geleden een doosje oxazepam gekregen van de huisarts om een heel moeilijke fase met onze zoon door te komen. Zoiets kan misschien ook nog helpen. Het heeft mij toen heel erg geholpen. Alleen al de gedachte dat ik zo’n pilletje kon nemen hielp om het vol te houden en rustig te blijven.
Onze zoon is momenteel ook veel lastiger. Thuis valt het wel mee, maar buitenshuis is het niet te doen nu. Wegrennen, op de grond liggen, haren trekken, spugen, bijten, schoppen, slaan. Puberteit denk ik, dus het zal hopelijk wel weer beter worden.
Zijn er mogelijkheden voor logeren, vaker pgb’ers inzetten?
Ik hoop dat het een fase is en dat het als vanzelf weer beter wordt.
Ik heb twee jaar geleden een doosje oxazepam gekregen van de huisarts om een heel moeilijke fase met onze zoon door te komen. Zoiets kan misschien ook nog helpen. Het heeft mij toen heel erg geholpen. Alleen al de gedachte dat ik zo’n pilletje kon nemen hielp om het vol te houden en rustig te blijven.
Onze zoon is momenteel ook veel lastiger. Thuis valt het wel mee, maar buitenshuis is het niet te doen nu. Wegrennen, op de grond liggen, haren trekken, spugen, bijten, schoppen, slaan. Puberteit denk ik, dus het zal hopelijk wel weer beter worden.
maandag 10 juni 2024 om 22:44
Wat rot Woez Het is ook zo oneerlijk dat het zelden makkelijker wordt. En dat je altijd maar weer moet gissen wat het is.
Hier was zoon laatst uitzonderlijk dwars. Na lang dubben en praten kwam de reden eruit: zijn vaste juf op de bso werkte vanaf de ene op de andere dag niet meer op zijn dag. En ipv dat de bso dat even goed begeleidt… Is het een gegeven en moet hij er zelf maar mee dealen. En dan kan hij gelukkig nog wel soort-van-vertellen, al is het ook vaak een hoop gevis en gespeur van onze kant.
Wij zijn gister met zoon wezen zwemmen in het zwembad waar hij ooit zal moeten afzwemmen. Het is maar goed dat hij nog niet mocht, want hij blokkeert volledig. Het zwembad waarin hij les heeft is altijd lekker warm en niet zo groot. En hij moet afzwemmen in een bad van 25 meter lang, drie meter diep en vanaf zo’n startblok erin. En het is ook nog een stuk kouder en hij heeft al geen vet op z’n botten.
De vorige keer wilde hij er helemaal niet in, gister heeft hij twee keer een baantje gezwommen. Maar van dat blok erin springen gaat nog niet. Dus eerst maar rustig oefenen. Denk dat als hij wel had mogen afzwemmen dat het dan echt een traumatische ervaring was geworden.
Ik ben zo enorm trots op hem. En bang dat het ‘m niet gaat worden. Hij wil zo graag afzwemmen, hij is er al maanden mee bezig. Maar heel eerlijk? Ik zie het qua prikkels, koud zwembad en diepe bodem nog niet zo snel gebeuren.
Het is ook zo oneerlijk dat het zelden makkelijker wordt. En dat je altijd maar weer moet gissen wat het is.Hier was zoon laatst uitzonderlijk dwars. Na lang dubben en praten kwam de reden eruit: zijn vaste juf op de bso werkte vanaf de ene op de andere dag niet meer op zijn dag. En ipv dat de bso dat even goed begeleidt… Is het een gegeven en moet hij er zelf maar mee dealen. En dan kan hij gelukkig nog wel soort-van-vertellen, al is het ook vaak een hoop gevis en gespeur van onze kant.
Wij zijn gister met zoon wezen zwemmen in het zwembad waar hij ooit zal moeten afzwemmen. Het is maar goed dat hij nog niet mocht, want hij blokkeert volledig. Het zwembad waarin hij les heeft is altijd lekker warm en niet zo groot. En hij moet afzwemmen in een bad van 25 meter lang, drie meter diep en vanaf zo’n startblok erin. En het is ook nog een stuk kouder en hij heeft al geen vet op z’n botten.
De vorige keer wilde hij er helemaal niet in, gister heeft hij twee keer een baantje gezwommen. Maar van dat blok erin springen gaat nog niet. Dus eerst maar rustig oefenen. Denk dat als hij wel had mogen afzwemmen dat het dan echt een traumatische ervaring was geworden.
Ik ben zo enorm trots op hem. En bang dat het ‘m niet gaat worden. Hij wil zo graag afzwemmen, hij is er al maanden mee bezig. Maar heel eerlijk? Ik zie het qua prikkels, koud zwembad en diepe bodem nog niet zo snel gebeuren.
maandag 10 juni 2024 om 22:50
Ik breek even in, kind hier heeft ook geen vet op de botten en sloeg blauw uit bij zwemles vanaf badje 3. Decathlon surfpakje van 20 euro lost het op!
dinsdag 11 juni 2024 om 12:13
Pfoeh, wat een verhalen weer. Ik leef met jullie mee.
Onze zoon zit ook op sbo en heeft een lager werkgeheugen en een lagere verwerkingssnelheid, daarnaast adhd en waarschijnlijk dyslexie.
Wat ik het lastigste vind is dat hij zo moe is en overprikkeld en weinig kan hebben. Ik wil hem graag helpen om te ontpriklelen maar dat lukt nog niet erg. Zelfs wanneer hij slaapt is zijn hoofd druk zegt hij en hij geeft aan altijd moe te zijn.
Alles kost hem gewoon enorm veel energie en soms denk ik wel eens: verwachten we teveel van hem? Ik weet dat hij echt niet dom is, dat merk ik aan hoe hij vragen stelt en zijn denkwijze. Alleen school is zo lastig voor hem en ik merk dat hij daardoor onzeker is geworden en faalangstig.
Hij is zo lief en zachtaardig, mensen zullen niet denken dat hij adhd heeft. Hij voelt zich denk ik vaak onbegrepen en dat breekt mijn hart.
Ik probeer op zijn niveau te spelen met hem (vriendjes zijn er wel maar niet heel veel) en ik heb een verzwaringsdeken voor hem aangeschaft. Ook vertellen we hem vaak hoe goed hij het doet en dat we trots op hem zijn.
Het is gewoon niet makkelijk om een kind te hebben dat "anders" is. Mensen schatten onze zoon vaak vier jaar jonger en dat begrijp ik ook, maar hij hoort dat ook en dat is niet leuk voor hem.
Als ik veel van deze verhalen lees dan hebben wij het makkelijk, maar toch vind ik het fijn hier ook te schrijven. Omdat ik me heel vaak zorgen maak of het toch pittig vind en ook zorgen heb om de toekomst. Hij is zo zacht en lief en naïef. Ziet geen kwaad in anderen maar ik zie dat hij soms belachelijk gemaakt wordt of gepest door andere kinderen wat hij dan niet door heeft. Niet op school maar met buitenspelen of als we op vakantie zijn bv.
Voor iedereen veel sterkte en liefde, want wat ik lees daar heb ik heel veel bewondering en respect voor hoe jullie dit allemaal doen.
Onze zoon zit ook op sbo en heeft een lager werkgeheugen en een lagere verwerkingssnelheid, daarnaast adhd en waarschijnlijk dyslexie.
Wat ik het lastigste vind is dat hij zo moe is en overprikkeld en weinig kan hebben. Ik wil hem graag helpen om te ontpriklelen maar dat lukt nog niet erg. Zelfs wanneer hij slaapt is zijn hoofd druk zegt hij en hij geeft aan altijd moe te zijn.
Alles kost hem gewoon enorm veel energie en soms denk ik wel eens: verwachten we teveel van hem? Ik weet dat hij echt niet dom is, dat merk ik aan hoe hij vragen stelt en zijn denkwijze. Alleen school is zo lastig voor hem en ik merk dat hij daardoor onzeker is geworden en faalangstig.
Hij is zo lief en zachtaardig, mensen zullen niet denken dat hij adhd heeft. Hij voelt zich denk ik vaak onbegrepen en dat breekt mijn hart.
Ik probeer op zijn niveau te spelen met hem (vriendjes zijn er wel maar niet heel veel) en ik heb een verzwaringsdeken voor hem aangeschaft. Ook vertellen we hem vaak hoe goed hij het doet en dat we trots op hem zijn.
Het is gewoon niet makkelijk om een kind te hebben dat "anders" is. Mensen schatten onze zoon vaak vier jaar jonger en dat begrijp ik ook, maar hij hoort dat ook en dat is niet leuk voor hem.
Als ik veel van deze verhalen lees dan hebben wij het makkelijk, maar toch vind ik het fijn hier ook te schrijven. Omdat ik me heel vaak zorgen maak of het toch pittig vind en ook zorgen heb om de toekomst. Hij is zo zacht en lief en naïef. Ziet geen kwaad in anderen maar ik zie dat hij soms belachelijk gemaakt wordt of gepest door andere kinderen wat hij dan niet door heeft. Niet op school maar met buitenspelen of als we op vakantie zijn bv.
Voor iedereen veel sterkte en liefde, want wat ik lees daar heb ik heel veel bewondering en respect voor hoe jullie dit allemaal doen.
dinsdag 2 juli 2024 om 16:49
Hier eindelijk bijna zomer vakantie.
Ik merk dat zoon er toe aan is de laatste dagen is hij zo chagrijnig.
Een jaar geleden besloten we hem naar speciaal onderwijs te sturen met zoveel twijfels. Maar jeetje hij heeft zoveel sprongen gemaakt kwa onderwijs hij doet het goed. En mag nu naar de + groep hij heeft er heel veel zin in. Is heel leergierig volgens zijn juffen alleen op zijn eigen tempo.
Ook hij is heel trots op zichzelf begint te leren lezen en schrijven .
Ik merk dat zoon er toe aan is de laatste dagen is hij zo chagrijnig.
Een jaar geleden besloten we hem naar speciaal onderwijs te sturen met zoveel twijfels. Maar jeetje hij heeft zoveel sprongen gemaakt kwa onderwijs hij doet het goed. En mag nu naar de + groep hij heeft er heel veel zin in. Is heel leergierig volgens zijn juffen alleen op zijn eigen tempo.
Ook hij is heel trots op zichzelf begint te leren lezen en schrijven .
dinsdag 2 juli 2024 om 23:03
XxprisjuhxX schreef: ↑02-07-2024 16:49Hier eindelijk bijna zomer vakantie.
Ik merk dat zoon er toe aan is de laatste dagen is hij zo chagrijnig.
Een jaar geleden besloten we hem naar speciaal onderwijs te sturen met zoveel twijfels. Maar jeetje hij heeft zoveel sprongen gemaakt kwa onderwijs hij doet het goed. En mag nu naar de + groep hij heeft er heel veel zin in. Is heel leergierig volgens zijn juffen alleen op zijn eigen tempo.
Ook hij is heel trots op zichzelf begint te leren lezen en schrijven .
Ah zo fijn voor jullie en je zoon!
She was brave and strong and broken, all at once.
dinsdag 2 juli 2024 om 23:37
Wat ontzettend moeilijk, Woez. Wat zul je moe gestreden zijn.
Hier nog een paar updates van mijn kant. De grove motoriek van Wilgentwijgje is opeens een stuk vooruit gegaan! Vrij lopen gaat nog niet, maar aan twee handjes wel. Ze vindt het ook leuk, een jaar geleden stond ze nog te gillen als ze moest staan van de fysiotherapeut, omdat ze bang was (en mogelijk pijn had, maar dat weten we niet zeker).
Niet meer bang voor de trampoline, niet meer bang op de glijbaan.
Haar gedrag is ook anders, veel meer conform haar leeftijd. We oefenen met de communicatie, op een speelse en laagdrempelige manier. Dat gaat heel goed. Ze pikt erg veel op en ik denk dat we haar op sommige momenten echt onderschatten.
Overprikkeling is nog steeds een probleem. Laatst was het zo erg, dat ze zichzelf tegen het bed aan heeft zitten gooien. Schoppen, slaan, bijten... Echt verschrikkelijk. Geen idee hoe we haar rustig hebben gekregen. Haar bed is normaliter haar veilige ruimte, maar op dat moment ging het helemaal mis. Toen ze later in de nacht wakker werd, was alles weer goed. Gek hoe die dingen af en toe gaan.
Hier nog een paar updates van mijn kant. De grove motoriek van Wilgentwijgje is opeens een stuk vooruit gegaan! Vrij lopen gaat nog niet, maar aan twee handjes wel. Ze vindt het ook leuk, een jaar geleden stond ze nog te gillen als ze moest staan van de fysiotherapeut, omdat ze bang was (en mogelijk pijn had, maar dat weten we niet zeker).
Niet meer bang voor de trampoline, niet meer bang op de glijbaan.
Haar gedrag is ook anders, veel meer conform haar leeftijd. We oefenen met de communicatie, op een speelse en laagdrempelige manier. Dat gaat heel goed. Ze pikt erg veel op en ik denk dat we haar op sommige momenten echt onderschatten.
Overprikkeling is nog steeds een probleem. Laatst was het zo erg, dat ze zichzelf tegen het bed aan heeft zitten gooien. Schoppen, slaan, bijten... Echt verschrikkelijk. Geen idee hoe we haar rustig hebben gekregen. Haar bed is normaliter haar veilige ruimte, maar op dat moment ging het helemaal mis. Toen ze later in de nacht wakker werd, was alles weer goed. Gek hoe die dingen af en toe gaan.
vrijdag 5 juli 2024 om 11:45
Laatste schooldag voor regio zuid, weer een jaar voorbij.
Mijn zevende jaar als schoolleider van de klassen met leerroute 1/2 leerlingen. De laagste niveaus, soms meer zorg dan onderwijs.
Het eerste jaar dat ik leerlingen uitzwaai die ik als kleuter heb zien binnenkomen.
Een bewogen jaar met heel veel prachtige momenten, maar ook een heel diep dieptepunt.
Je weet dat het kan gebeuren, je weet dat je met hele kwetsbare kinderen werkt, maar kinderen horen gewoon niet te overlijden.
En toch gebeurt het soms.
En dan besef je je weer eens hoe moeilijk het voor ouders kan zijn.
Hun kostbaarste bezit, opeens in een busje. Ver weg. Met vreemde mensen.
Hun kind kan vaak niet praten, niet zeggen wat er eventueel speelt.
Ouders hebben geen keus dan erop te vertrouwen dat wij er voor hun kind zijn.
Bij een eerste bezoek zijn ouders vaak emotioneel. “Dit” was niet wat ze ooit voor ogen hadden.
Bij de laatste keer zijn ze net zo emotioneel, want nu is “dit” voorbij en wacht weer een volgende, onbekende stap.
Lieve ouders (want daar is dit topic voor bedoeld), ik hoop dat jullie weten dat wij er echt voor jullie kind zijn.
Ook voor jullie, trouwens.
We zien hoe ontzettend zwaar jullie het hebben. Hoeveel jullie van jullie kind houden. En dat die twee dingen naast elkaar bestaan.
We maken ons zorgen. Om jullie kind, maar ook om jullie. Zes weken zomervakantie is eigenlijk niet te doen.
En voor de kinderen voor wie het het hardst nodig is, is de zorg het moeilijkst te organiseren.
Ook in de vakanties lezen we soms onze mail, kijken we in de klassenapps. Gewoon, voor de zekerheid.
Als we op het strand zitten, dan denken we even aan jullie kind dat zo blij wordt van met zand spelen.
Als we drinken inschenken voor ons eigen kind, checken we onbewust of het wel de goede kleur beker is.
Want we weten dat jouw kind alleen maar uit een bepaalde kleur beker drinkt.
Als we ons eigen kind op de wc zetten, zingen we uit gewoonte het liedje dat we voor jullie kind zingen.
Als we op een festival staan met luide muziek, maken we het gebaar voor “wc” als we met onze vrienden communiceren.
Omdat we dit het hele jaar geoefend hebben met jullie kind.
Soms is er frustratie, soms is er verdriet. Soms staan de littekens blijvend op onze armen.
Maar we doen het, elke dag weer.
Met veel plezier, met veel bezieling, met heel veel liefde.
Dank jullie wel, voor jullie vertrouwen.
Een fijne vakantie gewenst!
Mijn zevende jaar als schoolleider van de klassen met leerroute 1/2 leerlingen. De laagste niveaus, soms meer zorg dan onderwijs.
Het eerste jaar dat ik leerlingen uitzwaai die ik als kleuter heb zien binnenkomen.
Een bewogen jaar met heel veel prachtige momenten, maar ook een heel diep dieptepunt.
Je weet dat het kan gebeuren, je weet dat je met hele kwetsbare kinderen werkt, maar kinderen horen gewoon niet te overlijden.
En toch gebeurt het soms.
En dan besef je je weer eens hoe moeilijk het voor ouders kan zijn.
Hun kostbaarste bezit, opeens in een busje. Ver weg. Met vreemde mensen.
Hun kind kan vaak niet praten, niet zeggen wat er eventueel speelt.
Ouders hebben geen keus dan erop te vertrouwen dat wij er voor hun kind zijn.
Bij een eerste bezoek zijn ouders vaak emotioneel. “Dit” was niet wat ze ooit voor ogen hadden.
Bij de laatste keer zijn ze net zo emotioneel, want nu is “dit” voorbij en wacht weer een volgende, onbekende stap.
Lieve ouders (want daar is dit topic voor bedoeld), ik hoop dat jullie weten dat wij er echt voor jullie kind zijn.
Ook voor jullie, trouwens.
We zien hoe ontzettend zwaar jullie het hebben. Hoeveel jullie van jullie kind houden. En dat die twee dingen naast elkaar bestaan.
We maken ons zorgen. Om jullie kind, maar ook om jullie. Zes weken zomervakantie is eigenlijk niet te doen.
En voor de kinderen voor wie het het hardst nodig is, is de zorg het moeilijkst te organiseren.
Ook in de vakanties lezen we soms onze mail, kijken we in de klassenapps. Gewoon, voor de zekerheid.
Als we op het strand zitten, dan denken we even aan jullie kind dat zo blij wordt van met zand spelen.
Als we drinken inschenken voor ons eigen kind, checken we onbewust of het wel de goede kleur beker is.
Want we weten dat jouw kind alleen maar uit een bepaalde kleur beker drinkt.
Als we ons eigen kind op de wc zetten, zingen we uit gewoonte het liedje dat we voor jullie kind zingen.
Als we op een festival staan met luide muziek, maken we het gebaar voor “wc” als we met onze vrienden communiceren.
Omdat we dit het hele jaar geoefend hebben met jullie kind.
Soms is er frustratie, soms is er verdriet. Soms staan de littekens blijvend op onze armen.
Maar we doen het, elke dag weer.
Met veel plezier, met veel bezieling, met heel veel liefde.
Dank jullie wel, voor jullie vertrouwen.
Een fijne vakantie gewenst!
vrijdag 5 juli 2024 om 12:10
Wat een lief en ontroerend bericht Sanne. Geniet van je welverdiende vakantie!
Wilgentak wat een mooie sprongen vooruit! Zo fijn dat er ook mooie dingen gebeuren!
Ons kind is ook snel overprikkeld, we gaan nu verder onderzoeken of naast adhd en dyslexie er ook een vorm van autisme zit. Juffen en waarnemend onderzoeker denkt van niet, psychiater vermoedt van wel.
Vaak herkennen we wel wanneer de prikkels teveel worden maar soms zijn we te laat en dan volgt ook een bui waar we niet doorheen komen. Niks zeggen en erbij zitten is het enige wat dan helpt.
Zien jullie op tegen de vakantie? Hier is dat juist wel goed te doen omdat er weinig prikkels zijn en geen lange schooldagen en waar veel moet. Maar ik kan me zo goed voorstellen dat het voor vele een hele uitdaging is.
Wilgentak wat een mooie sprongen vooruit! Zo fijn dat er ook mooie dingen gebeuren!
Ons kind is ook snel overprikkeld, we gaan nu verder onderzoeken of naast adhd en dyslexie er ook een vorm van autisme zit. Juffen en waarnemend onderzoeker denkt van niet, psychiater vermoedt van wel.
Vaak herkennen we wel wanneer de prikkels teveel worden maar soms zijn we te laat en dan volgt ook een bui waar we niet doorheen komen. Niks zeggen en erbij zitten is het enige wat dan helpt.
Zien jullie op tegen de vakantie? Hier is dat juist wel goed te doen omdat er weinig prikkels zijn en geen lange schooldagen en waar veel moet. Maar ik kan me zo goed voorstellen dat het voor vele een hele uitdaging is.
zaterdag 6 juli 2024 om 12:53
Sanne wat een lief en ontroerend bericht. Het voelt fijn om gezien te worden.
Wij hebben nog geen vakantie hier, regio noord hier. Waar het aanvankelijk heel goed leek te gaan en hij naar zijn eigen klas is gegaan. Zijn we weer een flinke stap terug. De kleinste dingen zorgen voor de grootste stress en dan is hij niet meer te bereiken op school. We zijn nog aan het uitzoeken wat precies het probleem is.
Naast ADHD hebben we vermoedens van ASS. Daarnaast ook dyslexie en wij denken ook dat bij schooltrauma heeft en daarom zo snel zo heftig reageert. Eigenlijk hetzelfde als wat Poetins zegt. Plus zitten we nog met de vraag of de medicatie de juiste is. Ik heb hem afgelopen weken weer een aantal keer moeten halen en dat voelt zo terug bij af. Al zijn we dat niet, maar we zijn moe, uitgeput en uit het veld geslagen.
@portinax: ik zie wat overeenkomsten. Gebruikt jullie zoon medicatie? Psychiater gaf aan dat zijn rigide gedrag kon komen als bij effect als er ook sprake van ass is. Ik ben wel even benieuwd wat jullie doen qua medicatie. Mag ook via pb.
Ik lees jullie verder allemaal wel. Maar het is zwaar op het moment. Dus weinig energie om overal op te reageren.
Wij hebben nog geen vakantie hier, regio noord hier. Waar het aanvankelijk heel goed leek te gaan en hij naar zijn eigen klas is gegaan. Zijn we weer een flinke stap terug. De kleinste dingen zorgen voor de grootste stress en dan is hij niet meer te bereiken op school. We zijn nog aan het uitzoeken wat precies het probleem is.
Naast ADHD hebben we vermoedens van ASS. Daarnaast ook dyslexie en wij denken ook dat bij schooltrauma heeft en daarom zo snel zo heftig reageert. Eigenlijk hetzelfde als wat Poetins zegt. Plus zitten we nog met de vraag of de medicatie de juiste is. Ik heb hem afgelopen weken weer een aantal keer moeten halen en dat voelt zo terug bij af. Al zijn we dat niet, maar we zijn moe, uitgeput en uit het veld geslagen.
@portinax: ik zie wat overeenkomsten. Gebruikt jullie zoon medicatie? Psychiater gaf aan dat zijn rigide gedrag kon komen als bij effect als er ook sprake van ass is. Ik ben wel even benieuwd wat jullie doen qua medicatie. Mag ook via pb.
Ik lees jullie verder allemaal wel. Maar het is zwaar op het moment. Dus weinig energie om overal op te reageren.
zondag 7 juli 2024 om 09:37
Hoi Tinkeltje, ik zie inderdaad overeenkomsten.
Wij hebben bijna een jaar medicatie geprobeerd , maar hij zei dat het niet hielp tegen dat drukke hoofd.
We hebben verschillende soorten geprobeerd en doseringen maar hij werd er naar van (vlak en down).
Mijn man reageert ook altijd heftig op medicatie dus ik herkende dat wel. Na een ander therapie traject en de begeleiding van twee fantastische juffen is het hem gelukt om zonder medicatie enorm vooruit te zijn gegaan.
Hij klapte altijd dicht bij elke vraag of opdracht en ging dan huilen als het even niet lukte, dat doet hij nu helemaal niet meer. Volgend jaar krijgt hij een andere juf en dat vind ik spannend, zij is nog erg jong en heel lief en zachtaardig maar hij heeft het wel nodig dat hij niet meer "wegkomt" met huilen en zeggen dat hij het niet kan. Hij kan het namelijk wel heeft hij nu laten zien. Een liefdevolle maar sterke hand helpt bij hem het beste, zodat hij blijft ervaren dat hij zoveel meer kan dan hij jaren heeft gedacht.
Hij heeft zich heel lang niet goed genoeg gevoeld en hij had flinke faalangst. Langzaam gaat dat wat beter maar het blijft gevoelig.
Je mag me altijd een PB sturen!
Wij hebben bijna een jaar medicatie geprobeerd , maar hij zei dat het niet hielp tegen dat drukke hoofd.
We hebben verschillende soorten geprobeerd en doseringen maar hij werd er naar van (vlak en down).
Mijn man reageert ook altijd heftig op medicatie dus ik herkende dat wel. Na een ander therapie traject en de begeleiding van twee fantastische juffen is het hem gelukt om zonder medicatie enorm vooruit te zijn gegaan.
Hij klapte altijd dicht bij elke vraag of opdracht en ging dan huilen als het even niet lukte, dat doet hij nu helemaal niet meer. Volgend jaar krijgt hij een andere juf en dat vind ik spannend, zij is nog erg jong en heel lief en zachtaardig maar hij heeft het wel nodig dat hij niet meer "wegkomt" met huilen en zeggen dat hij het niet kan. Hij kan het namelijk wel heeft hij nu laten zien. Een liefdevolle maar sterke hand helpt bij hem het beste, zodat hij blijft ervaren dat hij zoveel meer kan dan hij jaren heeft gedacht.
Hij heeft zich heel lang niet goed genoeg gevoeld en hij had flinke faalangst. Langzaam gaat dat wat beter maar het blijft gevoelig.
Je mag me altijd een PB sturen!
zondag 7 juli 2024 om 12:21
Lieve juf Sanne 
Weet ook dat jullie als leerkrachten een enorme steun voor ons als ouders zijn!
Jullie zien de kwaliteiten, naast de uitdagende kant. En, zo ervaar ik het, hebben altijd een luisterend oor. Geen 10- minuten gesprek, maar 45 minuten.
Zo ontzettend lief: afgelopen jaar had ik een foto gestuurd naar de juf van mijn zoon die met favoriet speelgoed speelt.
Toen heeft juf een soortgelijk speelgoed voor in de klas gekocht.
@Wilgentak: wat een mooi bericht! Geweldig die vooruitgang!!
Hier nog steeds niet best helaas.... zoon heeft het enorm moeilijk. En niet kunnen praten en emoties herkennen is dan heel lastig.
Ik zie ook op tegen de zomervakantie. Zoon gaat fulltime naar de bso, maar na 3 weken heeft ie het daar ook wel weer gezien. Dan wil hij weer naar school.
Een kalender en weken/dagen aftellen is (nog) niet mogelijk voor hem. Dat lukt met hooguit 1-2 nachten. Meer inzicht heeft hij niet.
En dus wordt hij onrustig/angstig. Want waarom gaan we niet naar school? Hij gaat zijn vriendjes en juffen missen.
Dus dat wordt weer doorbijten tot het voorbij is.
Weet ook dat jullie als leerkrachten een enorme steun voor ons als ouders zijn!
Jullie zien de kwaliteiten, naast de uitdagende kant. En, zo ervaar ik het, hebben altijd een luisterend oor. Geen 10- minuten gesprek, maar 45 minuten.
Zo ontzettend lief: afgelopen jaar had ik een foto gestuurd naar de juf van mijn zoon die met favoriet speelgoed speelt.
Toen heeft juf een soortgelijk speelgoed voor in de klas gekocht.
@Wilgentak: wat een mooi bericht! Geweldig die vooruitgang!!
Hier nog steeds niet best helaas.... zoon heeft het enorm moeilijk. En niet kunnen praten en emoties herkennen is dan heel lastig.
Ik zie ook op tegen de zomervakantie. Zoon gaat fulltime naar de bso, maar na 3 weken heeft ie het daar ook wel weer gezien. Dan wil hij weer naar school.
Een kalender en weken/dagen aftellen is (nog) niet mogelijk voor hem. Dat lukt met hooguit 1-2 nachten. Meer inzicht heeft hij niet.
En dus wordt hij onrustig/angstig. Want waarom gaan we niet naar school? Hij gaat zijn vriendjes en juffen missen.
Dus dat wordt weer doorbijten tot het voorbij is.
woez wijzigde dit bericht op 07-07-2024 12:22
Reden: typo
Reden: typo
0.14% gewijzigd
She was brave and strong and broken, all at once.
zondag 7 juli 2024 om 15:05
Heftig Woez. Ik ben wat dat betreft blij dat mijn zoon inmiddels niet meer naar school gaat, maar naar een kindcentrum. Geen schoolvakanties, alleen in de zomer 3 weken dicht en met kerst 1 week.
Ken je camping Parc de la Brenne? Zou dat iets voor jullie kunnen zijn? Voor ons de meeste relaxte (vakantie)plek.
Ken je camping Parc de la Brenne? Zou dat iets voor jullie kunnen zijn? Voor ons de meeste relaxte (vakantie)plek.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
