Je kind op het speciaal onderwijs

Weet je wat ik gewoon niet begrijp? Want waarschijnlijk vond die lompe hork jongste een onopgevoede losgeslagen peuter ofzo, dan kan het kind daar toch niks aan doen? Dan ligt dat toch aan mij en mijn man als ouders. Kijk mij er dan op aan, niet mijn kind.

Het stomme is dat het nu ook weer een hele pieker-cyclus op gang heeft gebracht. Ik merk steeds vaker op dat andere kindjes zich aan hem storen, of hem zelfs belachelijk maken (word ik ook al zo giftig van). Hij is zich daar voor nu in ieder geval totaal niet van bewust gelukkig, maar wat nu als hij dat wel door gaat krijgen? En gaat hij straks niet gepest worden, hij is natuurlijk een ideaal doelwit... En nu heb ik de halve nacht aan allerlei doemscenario's liggen denken, terwijl het eigenlijk juist heel erg goed gaat. Zijn ontwikkeling gaat echt met sprongen vooruit, hij zit lekker in zijn vel en de hulpverlening voor zijn eetproblematiek heeft iets gezegd waardoor het kwartje bij mij is gevallen en echt alles wat moeilijk gaat, gaat al stukken soepeler.

CHL, wat kun je daar wakker van liggen he. Ik herken het helemaal. Het onbegrip bij andere mensen is soms stuitend. Mijn zoon houdt van treinen. Een paar jongetjes maakten hem jaren geleden in een museumtrein achter zijn rug om belachelijk, alleen maar omdat hij zo enthousiast was over alles. Ze gniffelden en smoesden hoorbaar, mijn zoon had niks door maar hun ouders zaten er ook gewoon bij. Ik moest ervan huilen, vocht tegen mijn tranen. Omdat je voor je ziet hoe dat in de rest van het leven vaak aan de orde zal zijn. Toen mijn zoon even in een andere wagon was, heb ik er iets van gezegd tegen die kinderen. Die ouders staarden alleen maar wezenloos voor zich uit, de kinderen leek het niet te deren. Een dame die naast mij zat, sprak mij even later hardop aan en zei dat ze het heel goed en moedig van mij vond om er iets van te zeggen, omdat het inderdaad helemaal niet aardig was zoals die jongens deden. Dat maakte natuurlijk dat mijn tranen weer begonnen te stromen, zo lief en bemoedigend. Nu ik dit typ voel ik de tranen weer branden.
Je wilt ze zo graag beschermen tegen dit soort mensen. En het is zo moeilijk uit te leggen waarom sommigen hen raar vinden. In groep 1 kwam een klasgenootje (K.) van mijn zoon al naar mij toe met de opmerking 'M. is raar!' Tijdens een oudergesprek noemde ik dat, want ik had altijd het gevoel gehad dat mijn zoon wel anders was dan andere kinderen. Op een leuke manier wat mij betreft, maar ja. De juf was hevig verontwaardigd over die opmerking en zei zelf 'Wat? K. is zelf raar, kom nou zeg!' Maar hij had het haarfijn aangevoeld hoor, al begon het pas eind groep 2 voor anderen op te vallen. Eigenlijk juist toen ik mijn zorgen geparkeerd had, omdat het op het kinderdagverblijf, de peuterspeelzaal en in groep 1 allemaal goed was gegaan. Uiteindelijk is mijn zoon na groep 3 naar het speciaal onderwijs gegaan, diagnoses ASS (Asperger) en ADD. Voor mij was het meest belangrijk dat hij niet gepest zou worden en dat zag je echt aankomen in groep 3. Geen aansluiting met de andere kinderen en omdat hij op een kleine school zat, zou de klas in de jaren daarna ook nauwelijks wijzigen. Hij heeft op die cluster 4 school een heerlijke basisschooltijd gehad, zó ontzettend blij ben ik daarmee. (en ook het speciaal voortgezet onderwijs, havo in zijn geval, was een heel fijne school) Want het is hartbrekend om te zien dat anderen je kind mijden. Niet leuk misschien om hier te schrijven, maar jullie hakken allemaal ook met dat bijltje denk ik; dat zie ik ook nu nog terug, nu hij 21 is. Hij probeert nu te werken, heeft een tussenjaar van zijn studie, maar bij de eerste werkgever kreeg hij geen aanstelling na de proeftijd. Ja, te traag, ze konden niet de uren bieden die hij wil en bla bla, maar ik weet wel hoe het ook zit helaas, ze vinden hem een rare kwiebes. Ik worstel daarmee, probeer hem voorzichtig aan te geven dat hij het misschien elders moet zoeken, bij de gemeente een afspraak moet maken. Ik wil hem niet kwetsen en hij wil zo graag in de reguliere wereld een plek vinden, maar ik denk dat dat niet gaat lukken. Ik hoop enorm dat ik het mis heb, in elk geval hoop ik dat hij een geschikte werk- en woonplek vindt en zich onderdeel zal voelen van een gemeenschap, want dat is toch waar het uiteindelijk om draait, dat je voelt dat je ergens bijhoort. Ik ben ook benieuwd hoe jullie met dat gevoel en die zorgen omgaan.
Iedereen weer veel sterkte verder en geniet vooral ook van de mooie dingen, die er zeker ook zijn.

Ja, echt precies alles wat je schrijft. Inderdaad, ik heb zo'n angst dat dat zijn hele leven zo zal blijven. Al sinds hij 2 is hoor ik andere kinderen zeggen dat hij raar is, vooral vriendjes van de oudste 2 maar ook wel vreemde kinderen in de speeltuin. Dat komt soms ook wel even hard aan, maar ik zie zelf ook wel dat zijn gedrag, zeker op sociaal vlak, opvallend afwijkend is en kinderen zeggen natuurlijk ook alles. Hij toont totaal geen interesse in andere kinderen, dus hij heeft dat zelf gelukkig nog niet door.

Ik kom op Facebook regelmatig filmpjes van Toren Wolf tegen, een tiener met ASS, ADHD en Arfid die heel helder uitlegt hoe hij dingen ervaart. Daardoor zie ik dat er online een hele ASS-gemeenschap waar ze hun plekje hebben en dat biedt mij dan wel hoop.

Soumis, ik heb zelf geen tips m.b.t. de woedeuitbarstingen, die had mijn zoon niet. De zoon van een goede vriendin van mij (ook ASS) had ze juist heel vaak, er hoefde maar dit te gebeuren en hij ontstak in woede. Op school hebben ze hem eens met vier mensen tegen de grond gehouden, dat heeft er behoorlijk ingehakt. Wat ik ermee wil zeggen, houd hoop, want de zoon van mijn vriendin (hij is nu 20) heeft die uitbarstingen al een paar jaar niet of nauwelijks meer. Daar heeft hij aardig goed mee leren omgaan, heeft wel therapie gehad in de late tienerjaren maar ik dacht geen specifieke behandeling toen hij jonger was. Veel geduld, proberen te kalmeren, afleiden, later over praten op een rustiger moment. Zo pakte mijn vriendin dat aan.

CHL, dank voor de tip van Toren Wolf, ga ik zeker bekijken.

Soumis, ik heb zelf psychomotorische therapie gehad toen ik begin 20 was, omdat ik "uit het niets" in woede kon uitbarsten o.a. Of eigenlijk heb ik verschillende therapieën gehad, maar dat is voor mij dé therapie die me heeft geholpen. Van oeverloos over mijn trauma's praten werden mijn problemen alleen maar erger, maar bij de psychomotorische therapie heb ik geleerd om mijn emoties te herkennen en daardoor tijdig mijn grenzen aan te geven. Zeker het proberen waard!

Yella, voor mij zijn de filmpjes van Toren Wolf echt een bron van informatie, er is nog geen sprake van een diagnose of zelfs maar een diagnose traject, maar sowieso wel een algehele ontwikkelingsachterstand, zeer ernstige spraak-taal achterstand en ernstige gedragsproblematiek (die laatste raakte me ook wel om te lezen) en een vermoeden van ASS. Ik twijfel er eigenlijk niet aan dat die diagnose er wel gaat komen uiteindelijk en ik heb een zeer sterk vermoeden dat ik zelf ook ASS heb. Jij bent natuurlijk al veel verder op dat gebied. Maar hij krijgt echt heel veel steun & positieve reacties en wellicht biedt het jou ook wel hoop.