Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
woensdag 11 november 2020 om 09:36
Ach Soumis wat een zorg weer.
Wat naar en verdrietig om je zoon zo te zien.
Uit ervaring weet ik dat dit niet altijd makkelijk is om niet te ver vooruit te denken en goed voor jezelf te blijven zorgen.
Ik hoop dat het je lukt om goede hulptroepen in te zetten, want dit in je eentje bolwerken is echt zwaar.
Wat naar en verdrietig om je zoon zo te zien.
Uit ervaring weet ik dat dit niet altijd makkelijk is om niet te ver vooruit te denken en goed voor jezelf te blijven zorgen.
Ik hoop dat het je lukt om goede hulptroepen in te zetten, want dit in je eentje bolwerken is echt zwaar.
woensdag 11 november 2020 om 22:45
Ja hij zit op SO. Een soort observatieschool voor kinderen van 4 tot 6, om te bepalen welk onderwijs het beste past. 9 van de 10x speciaal onderwijs.
In de klas staan ook jeugdhulpverleners, dus niet alleen docenten.
Hij heeft een vaste begeleider, waar nu veel overleg mee is. Sinds kort een gezinsbegeleider, maar dat is nog pril.
Fysio werkt met hem op school, vanwege de snelle overprikkeling. Zij overleggen ook allemaal met elkaar, alle hulp is vanuit school en de hulpverlening die daarbij zit.
En ja er is nu veel overleg, maar uiteindelijk moet ik het alleen doen en dan kunnen er nog zulke goede plannen zijn bedacht, maar het moment zelf is het vaak niet meer te doen.
Ik voel dat ik de grip aan het verliezen ben en hij over me heen loopt. Ik ben bij wakker worden al gespannen, als ik maar even merk dat hij boos kan worden schiet ik in de stress. Zijn broer is gestresst, we lopen op onze tenen. En wat we ook doen, het is nooit voldoende.
Ik ben de wanhoop nabij en kan eigenlijk alleen nog maar huilen, omdat Ik mijn eigen kind niet aankan. Morgen naar school gaan, ik zie er nu al tegenop, omdat het vast weer fout gaat. Hij zoekt gewoon de strijd op, door iets te willen waarvan hij weet dat het eigenlijk niet kan of mag. Nee zeggen geeft hele erge boosheid, het toestaan maakt dat daarna wel weer iets komt of het doen is al teveel en geeft daarom al weer boosheid. De uitwegen zijn op, links of rechts, er komt bijna altijd boosheid.
Op specifieke momenten, de overgangsmomenten thuis naar school, school naar bso en naar bed gaan.
Heel verhaal sorry. Ga het morgen op school bespreken, maar dat geeft ook niet direct de oplossing.
donderdag 12 november 2020 om 08:37
Je klinkt zo wanhopig, Soumis. Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen.
Je zoon is misschien ook wel wanhopig... Het moet heel naar zijn om steeds zo overspoeld te raken door alle prikkels. Hoe gaat het bij zijn vader? Gedraagt hij zich daar op dezelfde manier of gaat het daar beter?
Wat doet die gezinsbegeleider? Ik denk dat je aan diegene duidelijk moet maken dat je het thuis niet meer trekt.
Krijgt je zoon medicatie? Zou je dat willen proberen? Als hij ADHD heeft zou dat heel goed kunnen helpen.
Je zoon is misschien ook wel wanhopig... Het moet heel naar zijn om steeds zo overspoeld te raken door alle prikkels. Hoe gaat het bij zijn vader? Gedraagt hij zich daar op dezelfde manier of gaat het daar beter?
Wat doet die gezinsbegeleider? Ik denk dat je aan diegene duidelijk moet maken dat je het thuis niet meer trekt.
Krijgt je zoon medicatie? Zou je dat willen proberen? Als hij ADHD heeft zou dat heel goed kunnen helpen.
donderdag 12 november 2020 om 22:59
Vanmorgen een beetje ingestort, heel gestresst wakker geworden, misselijk, licht in mijn hoofd. Dus toch maar aan de bel getrokken op school en aangegeven dat ik aan mijn tax zit en hulp nodig heb.
Vond ik heel moeilijk en merk ook dat ik nu al de hele dag emotioneel ben. Het verdriet komt er uit, schaamte, falen omdat ik mijn zoontje niet aan kan.
Alles is wel gelijk gaan rollen. En we hebben volgende week gesprek over de mogelijkheden qua hulp.
Medicatie gebruikt hij niet, ex is daar ook op tegen, dus weet nog niet hoe dat gaat lopen als dat onder andere een voorstel is. Voor nu maar iets natuurlijks gekocht in de hoop dat dat de scherpe kantjes eraf haalt.
En nu rust voor mezelf gecreëerd en ook voor zoontje, door hem een nachtje bij mijn ouders te laten slapen, waar het normaal gesproken goed gaat. En dit weekend is hij naar zijn vader, dus kan wat bijslapen en een beetje loslaten hopelijk.
Gezinsbegeleider is nog maar net, is iets nieuws wat gestart is op school. Zij denkt nu mee en komt volgende week meekijken met het naar bed gaan. Vind ik doodeng, maar moet er maar aan geloven.
Dus ja, nu afwachten hoe verder...
Vond ik heel moeilijk en merk ook dat ik nu al de hele dag emotioneel ben. Het verdriet komt er uit, schaamte, falen omdat ik mijn zoontje niet aan kan.
Alles is wel gelijk gaan rollen. En we hebben volgende week gesprek over de mogelijkheden qua hulp.
Medicatie gebruikt hij niet, ex is daar ook op tegen, dus weet nog niet hoe dat gaat lopen als dat onder andere een voorstel is. Voor nu maar iets natuurlijks gekocht in de hoop dat dat de scherpe kantjes eraf haalt.
En nu rust voor mezelf gecreëerd en ook voor zoontje, door hem een nachtje bij mijn ouders te laten slapen, waar het normaal gesproken goed gaat. En dit weekend is hij naar zijn vader, dus kan wat bijslapen en een beetje loslaten hopelijk.
Gezinsbegeleider is nog maar net, is iets nieuws wat gestart is op school. Zij denkt nu mee en komt volgende week meekijken met het naar bed gaan. Vind ik doodeng, maar moet er maar aan geloven.
Dus ja, nu afwachten hoe verder...
vrijdag 13 november 2020 om 08:26
vrijdag 13 november 2020 om 08:39
Ik heb geen persoonlijke ervaring, maar wel professionele. Ik heb op de kinderdagbehandeling gewerkt. En in het cluster 4 onderwijs. Jeugdhulp en onderwijs gecombineerd. Ik heb echt diep respect en ontzag voor ouders zoals jij, die 24/7 alles geven en keihard hun best doen voor hun kind(eren). Goed dat je hulp krijgt. Ik hoop dat jullie daar baat bij hebben en dat het gauw wat beter gaat. Zet ‘m op.
vrijdag 13 november 2020 om 08:49
Precies dat. Ik vind het echt verbazingwekkend dat mensen vragen waarom het accepteren daarvan moeilijk is. Mijn ouders hebben destijds heel veel verdriet gehad van het feit dat mijn broer niet kon meekomen op een reguliere school, een concentratie stoornis leek te hebben en uit niets kon ontploffen (waarschijnlijk gerelateerd aan frustratie) en dat zij als ouders naar het Riagg moesten voor hulp. En dat in een omgeving waarbij de kinderen van andere ouders allemaal probleemloos naar het atheneum gingen...
Uiteindelijk heeft hij overigens op een particuliere school zijn MAVO diploma gehaald, heeft hij een MBO en vervolgens nog een HBO opleiding (met hulp) gevolgd. Hij is in zijn gedrag en ontwikkeling jong, naïef en vreselijk onzeker. Dat gezegd hebbende: in een voor hem vertrouwde omgeving kan hij wel functioneren. Maar het is een leven met uitdagingen. Sterkte TO en anderen.
Soumis: Heel veel sterkte. Goed dat je hulp hebt gevraagd nu je merkt dat het echt te veel wordt.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 14 november 2020 om 15:43
Och lieverd... een dikke knuffel voor jou! Een heel dik compliment voor jou dat je aan de bel hebt getrokken én wat fijn dat er van alles is gaan rollen.Soumis schreef: ↑12-11-2020 22:59Vanmorgen een beetje ingestort, heel gestresst wakker geworden, misselijk, licht in mijn hoofd. Dus toch maar aan de bel getrokken op school en aangegeven dat ik aan mijn tax zit en hulp nodig heb.
Vond ik heel moeilijk en merk ook dat ik nu al de hele dag emotioneel ben. Het verdriet komt er uit, schaamte, falen omdat ik mijn zoontje niet aan kan.
Alles is wel gelijk gaan rollen. En we hebben volgende week gesprek over de mogelijkheden qua hulp.
Medicatie gebruikt hij niet, ex is daar ook op tegen, dus weet nog niet hoe dat gaat lopen als dat onder andere een voorstel is. Voor nu maar iets natuurlijks gekocht in de hoop dat dat de scherpe kantjes eraf haalt.
En nu rust voor mezelf gecreëerd en ook voor zoontje, door hem een nachtje bij mijn ouders te laten slapen, waar het normaal gesproken goed gaat. En dit weekend is hij naar zijn vader, dus kan wat bijslapen en een beetje loslaten hopelijk.
Gezinsbegeleider is nog maar net, is iets nieuws wat gestart is op school. Zij denkt nu mee en komt volgende week meekijken met het naar bed gaan. Vind ik doodeng, maar moet er maar aan geloven.
Dus ja, nu afwachten hoe verder...
Medicatie is ook een lastig iets. Weet ik uit ervaring bij onze zoon. Ik was niet direct voor medicatie, maar ook zeker niet tegen. Manlief was in eerste instantie wel tegen. We gingen onze zoon toch geen drugs (want het valt onder de opiumwetgeving) geven!? Euhm... nee liever niet natuurlijk, maar als ik nu achteraf zie wat het onze zoon gebracht heeft. Wow!!! Als je interesse hebt wil ik het met liefde met je delen.
En ja, alle nieuwe stappen zijn doodeng. Je doet het voor jullie kleine man. Voor jullie zelf, in alle goedheid. Probeer dat in gedachten te houden. En dat jij af en toe even een moment voor jezelf neemt voelt wellicht niet direct goed, het geeft jou echter wel de mogelijkheid om even op te laden en dat is wat nodig is om er te staan, voor je zoon, voor jezelf.
zaterdag 14 november 2020 om 15:44
Fijn om ook eens een bericht te lezen uit die hoek (cluster4) dank je wel!!!Lotus90 schreef: ↑13-11-2020 08:39Ik heb geen persoonlijke ervaring, maar wel professionele. Ik heb op de kinderdagbehandeling gewerkt. En in het cluster 4 onderwijs. Jeugdhulp en onderwijs gecombineerd. Ik heb echt diep respect en ontzag voor ouders zoals jij, die 24/7 alles geven en keihard hun best doen voor hun kind(eren). Goed dat je hulp krijgt. Ik hoop dat jullie daar baat bij hebben en dat het gauw wat beter gaat. Zet ‘m op.
zaterdag 14 november 2020 om 15:49
Wij hebben afgelopen weken te horen gekregen dat onze zoon, ondanks dat hij het super goed doet en de vraag is wat hij in het SO doet, nog zeker 2 jaar mag blijven, voor hij naar het voortgezet onderwijs gaat. De komende 2 jaar kunnen ze dan wellicht toch nog een beter beeld van hem krijgen en hopelijk kan hij dan naar een normale middelbare school.
Bovenstaande tikkend vraag ik me af of ik wel mede gedeeld heb dat wij niet woonachtig zijn in Nederland. Niet meer althans.. sinds juli dit jaar zijn wij geëmigreerd naar Oostenrijk. Onze zoon ging in NL naar het SO en wij gingen er van uit dat hij dat hier ook zou gaan. Totaal anders als in Nederland, gaan kinderen met gedragsproblematiek hier merendeels naar het reguliere onderwijs. De klassen zijn hier vele malen kleiner dan wij gewend waren in NL. Afijn... dat even ter Informatie
Bovenstaande tikkend vraag ik me af of ik wel mede gedeeld heb dat wij niet woonachtig zijn in Nederland. Niet meer althans.. sinds juli dit jaar zijn wij geëmigreerd naar Oostenrijk. Onze zoon ging in NL naar het SO en wij gingen er van uit dat hij dat hier ook zou gaan. Totaal anders als in Nederland, gaan kinderen met gedragsproblematiek hier merendeels naar het reguliere onderwijs. De klassen zijn hier vele malen kleiner dan wij gewend waren in NL. Afijn... dat even ter Informatie
zaterdag 14 november 2020 om 19:15
zaterdag 14 november 2020 om 19:39
zondag 15 november 2020 om 21:57
Met de eerste keer schoen zetten van dit jaar zag ik weer hoe zoiets effect heeft op onze zoon. Allemaal tics die eruit kwamen om de spanning nog een beetje te kunnen bolwerken. Heb het maar even zo gelaten, maar dan zie ik wel dat hij anders is.
Verder kijk ik nu zelf ook tegen de man met de hamer aan. Dus ik probeer enorm gas terug te nemen om overeind te blijven - maar ik weet niet of het gaat lukken (ook hectische periode gehad qua werk, het is niet alleen privé). En ik vind het irritant dat alles waar ik vroeger wel weer van oplaadde (theater, bioscoop, uit eten gaan, koffie drinken met vriendinnen, etc.) nu niet kan. Maar goed, daar zit natuurlijk iedereen mee.
Verder kijk ik nu zelf ook tegen de man met de hamer aan. Dus ik probeer enorm gas terug te nemen om overeind te blijven - maar ik weet niet of het gaat lukken (ook hectische periode gehad qua werk, het is niet alleen privé). En ik vind het irritant dat alles waar ik vroeger wel weer van oplaadde (theater, bioscoop, uit eten gaan, koffie drinken met vriendinnen, etc.) nu niet kan. Maar goed, daar zit natuurlijk iedereen mee.
zondag 15 november 2020 om 22:10
Ik breek in zomaar in in dit topic en heb een stukje gelezen. Ik las dat er minimaal onderzoek is gedaan.
Is er mogelijk ook sprake van trauma? Dit is trouwens niet een vraag uit de alu-hoedjes kant.
Het blijkt dat kinderen ook (zwaar) overprikkeld gedrag / adhd gedrag kunnen laten zien door stress of trauma's. Hun zenuwstelsel staat daardoor zo scherp afgesteld dat er niets meer bij kan. Dit kan bijvoorbeeld ook komen door sondevoeding, ondergaan van medische handelen als baby. Of langdurige stress in de thuissituatie, gescheiden worden van een hechtingsfiguur.
Dit hoeft het niet te zijn. En het kan ook een trauma zijn en een andere stoornis.
Trauma's en de effecten worden steeds meer bekend maar het is nog niet overal doorgedrongen dat dit ook standaard meegenomen wordt in de kijk op een kind. Terwijl behandeling heel waardevol kan zijn om meer rust te vinden. Zelfs bij hele kleintjes kun je emdr doen.
Google maar eens op pre verbaal trauma.
Nogmaals ik kan op het kleine stukje dat ik gelezen heb niet bepalen of dit aan de hand is. En anders heeft wellicht iemand anders in het topic er iets aan. Excuses als ik de plank missla.
Is er mogelijk ook sprake van trauma? Dit is trouwens niet een vraag uit de alu-hoedjes kant.
Het blijkt dat kinderen ook (zwaar) overprikkeld gedrag / adhd gedrag kunnen laten zien door stress of trauma's. Hun zenuwstelsel staat daardoor zo scherp afgesteld dat er niets meer bij kan. Dit kan bijvoorbeeld ook komen door sondevoeding, ondergaan van medische handelen als baby. Of langdurige stress in de thuissituatie, gescheiden worden van een hechtingsfiguur.
Dit hoeft het niet te zijn. En het kan ook een trauma zijn en een andere stoornis.
Trauma's en de effecten worden steeds meer bekend maar het is nog niet overal doorgedrongen dat dit ook standaard meegenomen wordt in de kijk op een kind. Terwijl behandeling heel waardevol kan zijn om meer rust te vinden. Zelfs bij hele kleintjes kun je emdr doen.
Google maar eens op pre verbaal trauma.
Nogmaals ik kan op het kleine stukje dat ik gelezen heb niet bepalen of dit aan de hand is. En anders heeft wellicht iemand anders in het topic er iets aan. Excuses als ik de plank missla.
zondag 15 november 2020 om 22:20
Soumis, ik hoop dat je dit weekend een beetje hebt kunnen bijtanken.
Uit ervaring weet ik dat het niet meevalt om hulp in te roepen.
Toen onze zoon vijf was hebben we hier een periode gehad zoals jij die omschrijft.
Die continue spanning omdat je weet dat alles strijd op kan leveren....slopend.
De onmacht die je voelt als je haast in gevecht raakt met je eigen kind....
Wat mij hielp was het boek van Ross Green “ het explosieve kind”
( geen idee of je een lezer bent) Het haalde mij uit de negatieve spiraal, omdat het zo duidelijk maakte dat je kind dit niet expres of voor de lol doet, maar omdat hij het (nog) niet anders kan. Die gedachte kan hielp mij om anders naar de situatie te gaan kijken.
Bij ons heeft zo’n gezinscoach met een paar gesprekken thuis al veel rust gebracht.
Het is niet zozeer dat jij je kind niet aan kan, maar je hebt gewoon nog niet de juiste handleiding gevonden.
De hulptroepen kunnen je helpen bij het vinden van de handleiding.
Veel rust en sterkte gewenst.
Uit ervaring weet ik dat het niet meevalt om hulp in te roepen.
Toen onze zoon vijf was hebben we hier een periode gehad zoals jij die omschrijft.
Die continue spanning omdat je weet dat alles strijd op kan leveren....slopend.
De onmacht die je voelt als je haast in gevecht raakt met je eigen kind....
Wat mij hielp was het boek van Ross Green “ het explosieve kind”
( geen idee of je een lezer bent) Het haalde mij uit de negatieve spiraal, omdat het zo duidelijk maakte dat je kind dit niet expres of voor de lol doet, maar omdat hij het (nog) niet anders kan. Die gedachte kan hielp mij om anders naar de situatie te gaan kijken.
Bij ons heeft zo’n gezinscoach met een paar gesprekken thuis al veel rust gebracht.
Het is niet zozeer dat jij je kind niet aan kan, maar je hebt gewoon nog niet de juiste handleiding gevonden.
De hulptroepen kunnen je helpen bij het vinden van de handleiding.
Veel rust en sterkte gewenst.
maandag 16 november 2020 om 07:28
Hoi Soumis,
Ik heb een zoon van 4 met ASS en LVB. Ik herken je gevoel grotendeels. Wij hebben het afgelopen half jaar een gezinsbegeleider gehad. Toen zij bij ons kwam was ik op ook ongeveer dezelfde reden die jij noemt. Altijd rekening houden met zoon maar toch die dagelijks terugkerende woede (met krijsen, schoppen, bijten). Inderdaad bij opstaan al die stress steeds en dat eigenlijk de hele tijd dat hij thuis was. Ik voelde me gegijzeld door zijn woede, ik kon niet de moeder zijn die ik wilde zijn, zei niet vaak nee meer tegen hem. Bij ons heeft de gezinsbegeleiding goed geholpen. Het is geen wondermiddel natuurlijk maar we hebben met haar hulp de oorzaak van zoons woede beter leren begrijpen. Hier hebben we concrete aanpassingen op kunnen doen. Daarnaast hebben we veel meer hulp ingeschakeld. Binnen ons netwerk maar ook professioneel. In dat opzicht mijn tip: neem alle hulp aan die je kunt krijgen! Wij kunnen nu weer regelmatig bijtanken en dat scheelt de wereld in hoe je op je kind reageert.
Het belangrijkste dat is veranderd is dat ik nu weer zie hoe leuk mijn zoon is en dat ik graag tijd met hem doorbreng. En dat voelt hij heel goed aan. En het is nog steeds veel aanpassen voor hem hoor, dat blijft natuurlijk.
Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie snel in een rustiger vaarwater komen!
Ik heb een zoon van 4 met ASS en LVB. Ik herken je gevoel grotendeels. Wij hebben het afgelopen half jaar een gezinsbegeleider gehad. Toen zij bij ons kwam was ik op ook ongeveer dezelfde reden die jij noemt. Altijd rekening houden met zoon maar toch die dagelijks terugkerende woede (met krijsen, schoppen, bijten). Inderdaad bij opstaan al die stress steeds en dat eigenlijk de hele tijd dat hij thuis was. Ik voelde me gegijzeld door zijn woede, ik kon niet de moeder zijn die ik wilde zijn, zei niet vaak nee meer tegen hem. Bij ons heeft de gezinsbegeleiding goed geholpen. Het is geen wondermiddel natuurlijk maar we hebben met haar hulp de oorzaak van zoons woede beter leren begrijpen. Hier hebben we concrete aanpassingen op kunnen doen. Daarnaast hebben we veel meer hulp ingeschakeld. Binnen ons netwerk maar ook professioneel. In dat opzicht mijn tip: neem alle hulp aan die je kunt krijgen! Wij kunnen nu weer regelmatig bijtanken en dat scheelt de wereld in hoe je op je kind reageert.
Het belangrijkste dat is veranderd is dat ik nu weer zie hoe leuk mijn zoon is en dat ik graag tijd met hem doorbreng. En dat voelt hij heel goed aan. En het is nog steeds veel aanpassen voor hem hoor, dat blijft natuurlijk.
Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie snel in een rustiger vaarwater komen!
dinsdag 24 november 2020 om 11:58
Lief dat je er naar vraagt nansie!
Ik wilde toevallig vandaag een update geven.
Het is nog pittig, maar ik voel wel dat ik zelf de regie weer in handen heb en dat heeft een heel stuk stress weggehaald.
Naar bed gaat is elke avond strijd geweest, gisteravond voor het eerst niet, maar toen hadden we de boze bui met etenstijd.
Inmiddels ook 2 gesprekken op school gehad. Het gedrag en de oorzaken kunnen we goed benoemen, maar de oorzaak en de oplossing helaas nog niet helemaal.
Nu vooral duidelijkheid en voorspelbaarheid creëeren. Overprikkeling lijkt zeker heel erg van invloed, maar dat is soms lastig wegnemen. Medicatie is ook benoemd, dus dat gaat mogelijk gestart worden, maar dan ben je nog wel een stukje verder voordat dat allemaal in gang gezet is.
Maar goed er is meer rust in mijzelf in ieder geval. Nu ook hopelijk snel weer bij hem.
Hij is zo'n verdomde doorzetter. Op sommige momenten een hele goede eigenschap, maar in boze momenten wat minder
Ik wilde toevallig vandaag een update geven.
Het is nog pittig, maar ik voel wel dat ik zelf de regie weer in handen heb en dat heeft een heel stuk stress weggehaald.
Naar bed gaat is elke avond strijd geweest, gisteravond voor het eerst niet, maar toen hadden we de boze bui met etenstijd.
Inmiddels ook 2 gesprekken op school gehad. Het gedrag en de oorzaken kunnen we goed benoemen, maar de oorzaak en de oplossing helaas nog niet helemaal.
Nu vooral duidelijkheid en voorspelbaarheid creëeren. Overprikkeling lijkt zeker heel erg van invloed, maar dat is soms lastig wegnemen. Medicatie is ook benoemd, dus dat gaat mogelijk gestart worden, maar dan ben je nog wel een stukje verder voordat dat allemaal in gang gezet is.
Maar goed er is meer rust in mijzelf in ieder geval. Nu ook hopelijk snel weer bij hem.
Hij is zo'n verdomde doorzetter. Op sommige momenten een hele goede eigenschap, maar in boze momenten wat minder
dinsdag 24 november 2020 om 12:00
@ zeekees fijn om te lezen dat andere herkennen, maar wat naar dat jullie er ook doorheen (zijn) gegaan. Maar ook goed om te lezen dat je er meer grip op hebt.
De gezinsbegeleider denkt nu ook mee, dat is fijn. En zijn mentor op school ook. Ik heb wel het gevoel dat ik veel steun heb.
Mag ik vragen waar lvb voor staat?
De gezinsbegeleider denkt nu ook mee, dat is fijn. En zijn mentor op school ook. Ik heb wel het gevoel dat ik veel steun heb.
Mag ik vragen waar lvb voor staat?
dinsdag 24 november 2020 om 12:05
dinsdag 24 november 2020 om 12:08
@ rilena, bedankt voor het meedenken! Zijn vader en ik zijn uit elkaar gegaan, toen hij net 2 was. Nog wel een klein jaar samengewoond met de nodige spanning, dus dat zal vast geen goede invloed hebben gehad.
Maar het lijkt toch wel al een probleem die er altijd was. Terugkijkend ging het kdv nooit heel soepel.
Maar ik hou het in mijn achterhoofd.
Maar het lijkt toch wel al een probleem die er altijd was. Terugkijkend ging het kdv nooit heel soepel.
Maar ik hou het in mijn achterhoofd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
