Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
woensdag 28 oktober 2020 om 17:31
@laura; wat naar om te lezen dat je zo alleen stond. En je hierdoor eenzaam voelde. Helemaal als je naasten je niet lijken te horen. Helaas kan ik zeggen, been there. Niet zo zeer wat betreft naaste familie leden die mij niet (wilden) horen, wel mbt vrienden en vriendinnen. Op dat moment zag ik het niet, nu denk ik “jullie waren niet de vrienden die ik nodig heb”. Maar goed... achteraf hé..
En dan die huilbuien van je kindje. Dat is ook niet gemakkelijk als ouder zijnde. Onze zoon heeft ze nog steeds geregeld, ook al kan hij ze steeds beter reguleren. Gemakkelijk is anders. Met name om precies zoals jij het beschrijft. Dikke knuffel Meis!!
@nansie hoe is het nu met/bij jullie?
Bij ons is het nu vakantie. Nu zoonlief ouder wordt zien we andere problematiek ontstaan. Alles draait bijv om fortbite. Zelf ben ik jaren werkzaam geweest in de ggz, veel gezien waaronder ook verslaving, dus we zijn erg alert en voorzichtig. Desondanks ook realistisch dat je als ouder niet alles kan voorkomen. We komen de dagen wel door
En dan die huilbuien van je kindje. Dat is ook niet gemakkelijk als ouder zijnde. Onze zoon heeft ze nog steeds geregeld, ook al kan hij ze steeds beter reguleren. Gemakkelijk is anders. Met name om precies zoals jij het beschrijft. Dikke knuffel Meis!!
@nansie hoe is het nu met/bij jullie?
Bij ons is het nu vakantie. Nu zoonlief ouder wordt zien we andere problematiek ontstaan. Alles draait bijv om fortbite. Zelf ben ik jaren werkzaam geweest in de ggz, veel gezien waaronder ook verslaving, dus we zijn erg alert en voorzichtig. Desondanks ook realistisch dat je als ouder niet alles kan voorkomen. We komen de dagen wel door
woensdag 28 oktober 2020 om 22:01
Goh, Lauraroar, dat is niet makkelijk als jij en je man er anders in staan. Gelukkig dat hij er iets anders over is gaan denken.
Het ka je relatie nogal p de proef stellen inderdaad.
Een gevoel van eenzaamheid herken ik ook wel. Hoewel ik veel steun ervaar van familie,merk ik dat mijn vrienden toch niet echt beseffen wat voor impact het heeft op ons dagelijks leven.
Het ka je relatie nogal p de proef stellen inderdaad.
Een gevoel van eenzaamheid herken ik ook wel. Hoewel ik veel steun ervaar van familie,merk ik dat mijn vrienden toch niet echt beseffen wat voor impact het heeft op ons dagelijks leven.
donderdag 29 oktober 2020 om 07:49
@bloesempje: dank! en die zorgen kan ik me goed voorstellen. op de een of andere manier is je kind toch kwetsbaarder voor andere problemen
@staopstoel: ja, dat is het denk ik wel. onze omgeving denkt meer van: nouja, dan gaat hij toch naar het SBO? maar het is ook een kwestie van continu alles inkaderen, structuur aanbrengen, drie stappen vooruit denken. en als mensen dan zeggen “is hij nou nog niet zindelijk?”, dan word ik er echt verdrietig van want er ligt zo’n waardeoordeel in besloten over onze zoon en onze kwaliteiten als ouders
@staopstoel: ja, dat is het denk ik wel. onze omgeving denkt meer van: nouja, dan gaat hij toch naar het SBO? maar het is ook een kwestie van continu alles inkaderen, structuur aanbrengen, drie stappen vooruit denken. en als mensen dan zeggen “is hij nou nog niet zindelijk?”, dan word ik er echt verdrietig van want er ligt zo’n waardeoordeel in besloten over onze zoon en onze kwaliteiten als ouders
anoniem_667969d00e896 wijzigde dit bericht op 30-10-2020 06:22
0.09% gewijzigd
donderdag 29 oktober 2020 om 09:05
Een bepaalde mate van eenzaamheid hoort erbij, denk ik. De eerste jaren vond ik dat moeilijk, dat gevoel dat niemand het echt snapt, dat niemand ziet waar je doorheen gaat. En het is zo zwaar, en als je dan ook nog eens weinig steun ervaart, is dat heel naar.
Inmiddels heb ik iets beter geleerd om steun te vragen en heb ik ook best wel wat mensen om me heen verzameld die ook een kind hebben met 'iets' en ik merk dat dat helpt. Ook in therapie geweest enzo, het is voor mij een optelsom van allerlei dingen waardoor ik me nu een stuk steviger voel.
Mijn zoon heeft zijn EEG inmiddels gehad. Hij heeft het dapper doorstaan, maar was de dagen erna erg moe en afwezig. Bij vlagen ook juist weer heel dwangmatig en aanwezig gedrag. Zo vermoeiend. Maar ik kreeg net een mailtje van de juf dat hij heel blij is om weer in de klas te zijn en lekker staat te springen en te fladderen. Dus dat klinkt goed.
Inmiddels heb ik iets beter geleerd om steun te vragen en heb ik ook best wel wat mensen om me heen verzameld die ook een kind hebben met 'iets' en ik merk dat dat helpt. Ook in therapie geweest enzo, het is voor mij een optelsom van allerlei dingen waardoor ik me nu een stuk steviger voel.
Mijn zoon heeft zijn EEG inmiddels gehad. Hij heeft het dapper doorstaan, maar was de dagen erna erg moe en afwezig. Bij vlagen ook juist weer heel dwangmatig en aanwezig gedrag. Zo vermoeiend. Maar ik kreeg net een mailtje van de juf dat hij heel blij is om weer in de klas te zijn en lekker staat te springen en te fladderen. Dus dat klinkt goed.
donderdag 29 oktober 2020 om 14:31
Wat herkenbaar allemaal....het is een proces. Maar wel een heel moeilijke...
Hier een dochter, meevoudig beperkt. Al die jaren al. Ze zit al lang op zmlk onderwijs. Maar nu ze haar rolstoel heeft, buggy was te klein, nu is ze echt gehandicapt. Allemensen
Het is moeilijk....
Idd die eenzaamheid. Je word niet meer uitgenodigd, je word ontweken, gesprekken vallen stil. Mensen durven niks meer te vertellen. Als ik dan vraag of ze verder willen vertellen, vragen ze of ik dat dan niet moeilijk vind. De ene dag trek ik dat iddbeter dan de andere dag. Maar het is nog steeds geweldig dat iemand zijn kind iets heeft gewonnen of behaald toch!
Hier een dochter, meevoudig beperkt. Al die jaren al. Ze zit al lang op zmlk onderwijs. Maar nu ze haar rolstoel heeft, buggy was te klein, nu is ze echt gehandicapt. Allemensen
Het is moeilijk....
Idd die eenzaamheid. Je word niet meer uitgenodigd, je word ontweken, gesprekken vallen stil. Mensen durven niks meer te vertellen. Als ik dan vraag of ze verder willen vertellen, vragen ze of ik dat dan niet moeilijk vind. De ene dag trek ik dat iddbeter dan de andere dag. Maar het is nog steeds geweldig dat iemand zijn kind iets heeft gewonnen of behaald toch!
donderdag 29 oktober 2020 om 21:39
@staopstoel; eerlijk is eerlijk het is wellicht ook lastig voor buitenstaanders om te beseffen wat voor impact het heeft op ons dagelijks leven. Je kunt het niet uitleggen en je kan het anderen ook niet laten ervaren. Het heeft voor een ouder zoveel meer impact dan voor een ander, of dat nou familie is of vrienden. Fijn dat jij wel veel steun ervaart van je familie!
@nansie; inderdaad de eerste jaren heb ik ook als meest lastig ervaren. Wij zagen al dingen bij onze zoon die anderen niet zagen. En begrijpelijk! Daarbij wilden wij bepaalde dingen ook (nog) niet kenbaar maken naar de buitenwereld. Het was geen schaamte voor onze zoon ofzo, nee dat absoluut niet. Wel het idee dat hij met andere ogen bekeken zou gaan worden. Hoe vaak wij niet gehoord hebben “of laat hij (zoonlief) dan ander gedrag zien?” of “kunnen jullie wel mee ivm hem (zoonlief)?”. Alsof je hele wereld in eens anders is.. heb dat nooit begrepen. Maar goed…
Fijn dat je zoontje inmiddels de EEG gehad heeft. En wat een positief bericht van de juf! Helemaal top!! Dat is jullie zo gegund.
@enkie2009; inderdaad het is een proces. Er is niemand die van de ene op de andere dag zo kan schakelen. Wat mijn inziens alleen maar goed is. Ik herken wat je beschrijft mbt de eenzaamheid, heel goed verwoord.
En naast eenzaamheid speelde hier nog wat mee. Ik werkte zelf in de zorg. Gespecialiseerd in oa. ASS, ADHD en verslavingsproblematiek. Ik begeleidde met name kinderen en jongeren met psychische problematiek. Dus ik kreeg geregeld te horen dat ik toch wel wist hoe en wat. Dat ik toch wel versneld toegang kon krijgen tot een plek bij bijvoorbeeld een observatie groep. Als ik daaraan terug denk vraag ik me weer af wat mensen toch denken als ze zo’n opmerking maken. Maar goed…
Onze kinderen zijn net als alle andere kinderen. Speciaal, uniek, geliefd, bijzonder. En het is zo jammer dat niet iedereen de sterke kanten van onze kinderen ziet. Want nee, ze blinken misschien niet uit in een sport, of halen de hoogste cijfers van de klas. Ik kan wel zeggen dat mijn kind op en top kind is. Geniet van het rennen en rollen door de bladeren. En zo warrig als hij kan zijn door de drukte in zijn koppie, hij heeft een gigantisch goed oog voor detail. Punt!;-)
@nansie; inderdaad de eerste jaren heb ik ook als meest lastig ervaren. Wij zagen al dingen bij onze zoon die anderen niet zagen. En begrijpelijk! Daarbij wilden wij bepaalde dingen ook (nog) niet kenbaar maken naar de buitenwereld. Het was geen schaamte voor onze zoon ofzo, nee dat absoluut niet. Wel het idee dat hij met andere ogen bekeken zou gaan worden. Hoe vaak wij niet gehoord hebben “of laat hij (zoonlief) dan ander gedrag zien?” of “kunnen jullie wel mee ivm hem (zoonlief)?”. Alsof je hele wereld in eens anders is.. heb dat nooit begrepen. Maar goed…
Fijn dat je zoontje inmiddels de EEG gehad heeft. En wat een positief bericht van de juf! Helemaal top!! Dat is jullie zo gegund.
@enkie2009; inderdaad het is een proces. Er is niemand die van de ene op de andere dag zo kan schakelen. Wat mijn inziens alleen maar goed is. Ik herken wat je beschrijft mbt de eenzaamheid, heel goed verwoord.
En naast eenzaamheid speelde hier nog wat mee. Ik werkte zelf in de zorg. Gespecialiseerd in oa. ASS, ADHD en verslavingsproblematiek. Ik begeleidde met name kinderen en jongeren met psychische problematiek. Dus ik kreeg geregeld te horen dat ik toch wel wist hoe en wat. Dat ik toch wel versneld toegang kon krijgen tot een plek bij bijvoorbeeld een observatie groep. Als ik daaraan terug denk vraag ik me weer af wat mensen toch denken als ze zo’n opmerking maken. Maar goed…
Onze kinderen zijn net als alle andere kinderen. Speciaal, uniek, geliefd, bijzonder. En het is zo jammer dat niet iedereen de sterke kanten van onze kinderen ziet. Want nee, ze blinken misschien niet uit in een sport, of halen de hoogste cijfers van de klas. Ik kan wel zeggen dat mijn kind op en top kind is. Geniet van het rennen en rollen door de bladeren. En zo warrig als hij kan zijn door de drukte in zijn koppie, hij heeft een gigantisch goed oog voor detail. Punt!;-)
vrijdag 30 oktober 2020 om 09:10
Het heeft inderdaad zoveel impact op je hele leven en op jezelf, dat dat voor een ander bijna onmogelijk in te voelen is. De meeste verdrietige dingen in het leven worden na een tijdje minder verdrietig en houden weer op. Dat is de ervaring van de meeste mensen, dus dat wij met iets kampen wat ons hele leven duurt... dat is echt heel moeilijk. Dat is voor onszelf al moeilijk te bevatten, laat staan voor een ander.
Het heeft jarenlang gevoeld alsof ik in mijn eentje op een eiland zat, in een heel andere wereld. Ik kon het gewone leven wel zien, maar het was alsof ik er niet bij hoorde, geen deel van uitmaakte.
Het heeft jarenlang gevoeld alsof ik in mijn eentje op een eiland zat, in een heel andere wereld. Ik kon het gewone leven wel zien, maar het was alsof ik er niet bij hoorde, geen deel van uitmaakte.
vrijdag 30 oktober 2020 om 16:04
Ja dat denk ik wel. Maar ik vind het zo zielig dat hij zo radeloos is. Verder moedig ik hem wel aan om het er lekker uit te gooien hoor, want ik zie dat het hem helpt en dat het ongemak vooral bij mij ligt.
vrijdag 30 oktober 2020 om 16:05
Dat herken ik wel. En ook niet kunnen genieten omdat je jezelf steeds schrap zet voor de volgende klap. Het gaat nu beter, maar ik kan nog niet zeggen dat ik er echt ben.nansie schreef: ↑30-10-2020 09:10Het heeft inderdaad zoveel impact op je hele leven en op jezelf, dat dat voor een ander bijna onmogelijk in te voelen is. De meeste verdrietige dingen in het leven worden na een tijdje minder verdrietig en houden weer op. Dat is de ervaring van de meeste mensen, dus dat wij met iets kampen wat ons hele leven duurt... dat is echt heel moeilijk. Dat is voor onszelf al moeilijk te bevatten, laat staan voor een ander.
Het heeft jarenlang gevoeld alsof ik in mijn eentje op een eiland zat, in een heel andere wereld. Ik kon het gewone leven wel zien, maar het was alsof ik er niet bij hoorde, geen deel van uitmaakte.
Ken je de podcast Levend Verlies al? Ik vond met name aflevering 3-4-5 heel fijn om naar te luisteren (ben nu net klaar met het eerste seizoen).
woensdag 4 november 2020 om 09:39
Dat stilvallen is herkenbaar. Een paar maanden terug werd er nog hoopvol gevraagd naar onze zoon en kwamen er luchtige tips en relativerende adviezen.
Nu we maanden verder zijn en de situatie langer duurt vallen ze inderdaad stil.
Maar ik merk bij mezelf ook terughoudendheid in contact.
Wat dat betreft komt die hele corona tijd ook wel goed uit. Scheelt stress. Ik ging op een gegegeven moment met lood in de schoenen naar vrienden of familiebijeenkomsten. Steeds alert blijven omdat hij door teveel prikkels weer eens te grensoverschrijdend, agressief of impulsief reageerde.
Nu hoef ik geen excuus meer te bedenken om niet af te spreken. Kan lekker corona de schuld geven
woensdag 4 november 2020 om 11:37
Met veel mensen heb je minder contact als je een zorgintensief kind hebt, dat is waar. Maar blijf wel contact houden en zoeken! Dat is heel belangrijk. Anders heb jij straks weer wat meer ruimte in je hoofd en meer energie, en dan is er niemand meer om mee af te spreken.
Mijn ervaring is dat het heel erg helpt om zelf open te zijn en het is belangrijk om ook aandacht voor anderen te houden. Niet steeds het verhaal van de ander vergelijken met je eigen (grotere) zorgen, want dan kun je helemaal geen leuk contact meer hebben. Ook oppervlakkige contacten zijn belangrijk en bieden steun. Het hoeft niet altijd over je kind te gaan. Iemand met wie je kunt lachen of naar de film gaat, is ook waardevol.
Wij hebben dit weekend heerlijk gewandeld met onze kinderen. Zoon liep een eindje voor ons uit en was aangeschoven bij 2 mensen op een bankje. Had al (zonder taal) een krentenbol weten te scoren en zat daar gewoon lekker te zitten. Zoon 2 had al wat uitgelegd over zijn grote broer. En toen wij uiteindelijk bij het bankje aankwamen hebben we een heel leuk gesprek gehad met die mensen. Ze vroegen wat over zoon, zeiden dat zoon 2 het zo goed kon uitleggen, vroegen wat voor ons het lastigste/moeilijkste was etc. En het was geen kruisverhoor hoor, gewoon een leuk gesprek met mensen die oprecht geïnteresseerd waren.
Die interesse is er bij veel mensen echt wel, maar je moet er zelf ook een beetje voor openstaan.
Mijn ervaring is dat het heel erg helpt om zelf open te zijn en het is belangrijk om ook aandacht voor anderen te houden. Niet steeds het verhaal van de ander vergelijken met je eigen (grotere) zorgen, want dan kun je helemaal geen leuk contact meer hebben. Ook oppervlakkige contacten zijn belangrijk en bieden steun. Het hoeft niet altijd over je kind te gaan. Iemand met wie je kunt lachen of naar de film gaat, is ook waardevol.
Wij hebben dit weekend heerlijk gewandeld met onze kinderen. Zoon liep een eindje voor ons uit en was aangeschoven bij 2 mensen op een bankje. Had al (zonder taal) een krentenbol weten te scoren en zat daar gewoon lekker te zitten. Zoon 2 had al wat uitgelegd over zijn grote broer. En toen wij uiteindelijk bij het bankje aankwamen hebben we een heel leuk gesprek gehad met die mensen. Ze vroegen wat over zoon, zeiden dat zoon 2 het zo goed kon uitleggen, vroegen wat voor ons het lastigste/moeilijkste was etc. En het was geen kruisverhoor hoor, gewoon een leuk gesprek met mensen die oprecht geïnteresseerd waren.
Die interesse is er bij veel mensen echt wel, maar je moet er zelf ook een beetje voor openstaan.
woensdag 4 november 2020 om 20:37
Ik herken de eenzaamheid ook wel, enerzijds dat andere er niet over praten, maar anderzijds is het ook weer hele pijnlijk als anderen jouw kind als lastig zien.
Daarom is het ook zo fijn dat de mensen die nu met mijn zoontje werken juist zijn kwaliteiten benoemen.
Hier net een lastige twee weken gehad. Een aantal flinke driftbuien, waarin hij niet te bereiken was. Hij heeft echt een terugval, zijn klas schijnt ook een stuk onrustiger te zijn dan vorig jaar, dus dat speelt waarschijnlijk mee. Daarnaast komt nu ook het besef bij hem dat zijn vader en ik uit elkaar zijn. Al spanningen omdat sinterklaas en kerst er aankomen. Dus genoeg bij elkaar om weer spanning te voelen.
En dat vreet energie, weet dat mijn gedrag ook van invloed kan zijn. Dus soms heel veel geduld zoeken en nog meer anticiperen en begeleiden bij overgangsmomenten. En dat vreet energie, maar zie gelukkig wel al gelijk resultaat.
Het is nog heel erg zoeken wat wel en niet werkt bij hem, en dat vind ik wel lastig en dat is heel vermoeiend. Want wat de ene week werkt werkt de andere week weer niet.
Daarom is het ook zo fijn dat de mensen die nu met mijn zoontje werken juist zijn kwaliteiten benoemen.
Hier net een lastige twee weken gehad. Een aantal flinke driftbuien, waarin hij niet te bereiken was. Hij heeft echt een terugval, zijn klas schijnt ook een stuk onrustiger te zijn dan vorig jaar, dus dat speelt waarschijnlijk mee. Daarnaast komt nu ook het besef bij hem dat zijn vader en ik uit elkaar zijn. Al spanningen omdat sinterklaas en kerst er aankomen. Dus genoeg bij elkaar om weer spanning te voelen.
En dat vreet energie, weet dat mijn gedrag ook van invloed kan zijn. Dus soms heel veel geduld zoeken en nog meer anticiperen en begeleiden bij overgangsmomenten. En dat vreet energie, maar zie gelukkig wel al gelijk resultaat.
Het is nog heel erg zoeken wat wel en niet werkt bij hem, en dat vind ik wel lastig en dat is heel vermoeiend. Want wat de ene week werkt werkt de andere week weer niet.
donderdag 5 november 2020 om 08:35
donderdag 5 november 2020 om 15:18
Dit hadden wij afgelopen zomer..op de camping. Er stond een stel met 2 meiden, beide in een rolstoel. En onze dochter had dezelfde soort rolstoel. Wij erheen en een compliment over hun stoelen gegeven. Mooie kleur etc etc. Moeder stond er bijna bij te huilen. Zo fijn vond ze het dat wij dochters aanspraken, terwijl een gesprek best moeite kostte. In gebarentaal kwamen we een heel eind. Maar dat we die moeite namen vond ze fantastisch. Dat is tekenend voor hoe mensen tegen je aankijken. Wij zijn heel open, overal mee. Wil je de wielen bekijken? Ja hoor kom maar. Maar dan grissen de ouders de kinderen gewoon weg. Niet naar kijken en doorlopen. Wat heeft dat kindje? Die is eeeeeh doof.nansie schreef: ↑04-11-2020 11:37Met veel mensen heb je minder contact als je een zorgintensief kind hebt, dat is waar. Maar blijf wel contact houden en zoeken! Dat is heel belangrijk. Anders heb jij straks weer wat meer ruimte in je hoofd en meer energie, en dan is er niemand meer om mee af te spreken.
Mijn ervaring is dat het heel erg helpt om zelf open te zijn en het is belangrijk om ook aandacht voor anderen te houden. Niet steeds het verhaal van de ander vergelijken met je eigen (grotere) zorgen, want dan kun je helemaal geen leuk contact meer hebben. Ook oppervlakkige contacten zijn belangrijk en bieden steun. Het hoeft niet altijd over je kind te gaan. Iemand met wie je kunt lachen of naar de film gaat, is ook waardevol.
Wij hebben dit weekend heerlijk gewandeld met onze kinderen. Zoon liep een eindje voor ons uit en was aangeschoven bij 2 mensen op een bankje. Had al (zonder taal) een krentenbol weten te scoren en zat daar gewoon lekker te zitten. Zoon 2 had al wat uitgelegd over zijn grote broer. En toen wij uiteindelijk bij het bankje aankwamen hebben we een heel leuk gesprek gehad met die mensen. Ze vroegen wat over zoon, zeiden dat zoon 2 het zo goed kon uitleggen, vroegen wat voor ons het lastigste/moeilijkste was etc. En het was geen kruisverhoor hoor, gewoon een leuk gesprek met mensen die oprecht geïnteresseerd waren.
Die interesse is er bij veel mensen echt wel, maar je moet er zelf ook een beetje voor openstaan.
Contacten zijn idd belangrijk. Ik merk wel dat ik er harder aan moet trekken dan voorheen. Als wij dan binnen komen met rolstoel en tas vol met luiers enz word er moeilijk gekeken. En ja er zullen mensen verdwijnen uit je leven, maar ook hele waardevolle mensen bijkomen. Koester die paar goede vrienden. Laat de rest los.
donderdag 5 november 2020 om 15:21
Soms is het moeilijk, en denk je dat die tijd nooit voorbij gaat... die spanning wat jij schrijft, driftbuien, nieuwe klas, ouders die niet meer bij elkaar zijn en de Sint die komt. Het is genoeg. Kun je hem troosten? Op schoot nemen, even wandelen. Hou volSoumis schreef: ↑04-11-2020 20:37Ik herken de eenzaamheid ook wel, enerzijds dat andere er niet over praten, maar anderzijds is het ook weer hele pijnlijk als anderen jouw kind als lastig zien.
Daarom is het ook zo fijn dat de mensen die nu met mijn zoontje werken juist zijn kwaliteiten benoemen.
Hier net een lastige twee weken gehad. Een aantal flinke driftbuien, waarin hij niet te bereiken was. Hij heeft echt een terugval, zijn klas schijnt ook een stuk onrustiger te zijn dan vorig jaar, dus dat speelt waarschijnlijk mee. Daarnaast komt nu ook het besef bij hem dat zijn vader en ik uit elkaar zijn. Al spanningen omdat sinterklaas en kerst er aankomen. Dus genoeg bij elkaar om weer spanning te voelen.
En dat vreet energie, weet dat mijn gedrag ook van invloed kan zijn. Dus soms heel veel geduld zoeken en nog meer anticiperen en begeleiden bij overgangsmomenten. En dat vreet energie, maar zie gelukkig wel al gelijk resultaat.
Het is nog heel erg zoeken wat wel en niet werkt bij hem, en dat vind ik wel lastig en dat is heel vermoeiend. Want wat de ene week werkt werkt de andere week weer niet.
donderdag 5 november 2020 om 17:06
En het beste is toch ook gewoon om een gesprek aan te gaan! Ik bedoel, waarom zou je dat niet doen.
@ enkie2009; heel goed dat jullie dat ook gedaan hebben. Ik ben daar zooo voor. En nee dat is niet altijd gemakkelijk, het in de doofpot stoppen is echter vele malen erger. Top dat jullie er zo voor open staan!!!
@ enkie2009; heel goed dat jullie dat ook gedaan hebben. Ik ben daar zooo voor. En nee dat is niet altijd gemakkelijk, het in de doofpot stoppen is echter vele malen erger. Top dat jullie er zo voor open staan!!!
dinsdag 10 november 2020 om 09:49
Sorry voor de late reactie, het is behoorlijk hectisch thuis momenteel.
Troosten helpt dus niet meer, voorheen hielp het als hij even alleen was op zijn kamer in een boze bui, dan werd hij rustig. Maar nu is hij niet te bereiken, vliegt het speelgoed rond. Dus hem alleen laten of vaak zelfs loslaten is geen optie.
Het is echt heel heftig nu en begin inmiddels een beetje wanhopig te worden. Het is gelukkig niet elke dag, maar ben bang dat het wel die kant op gaat en dan weet ik het echt niet meer.
Moet nu al elke dag volledig focus houden, anticiperen, maar soms valt er gewoon niet te anticiperen. En dan heb ik ook nog een oudere zoon, die schiet er helemaal bij in op die momenten, maar is ook helemaal van slag als het gebeurd.
School is er ook mee bezig, maar die weten het ook nog niet zo goed. Het maakt me vooral heel verdrietig, het is zo pijnlijk als je je eigen kind niet meer aankan en ook pijnlijk om te zien wat er met hem gebeurd en hoe hij zich voelt.
dinsdag 10 november 2020 om 09:58
Dat is zwaar, Soumis. Heb je al contact gehad met zijn arts(en)? Misschien tijdelijk iets van medicatie om de ergste stress te dempen?
Heb je hulp thuis? Een pgb'er die je wat extra in kunt zetten, zodat je even een moment voor jezelf hebt? Of maakt dat het erger voor hem?
Wij hebben zo'n periode gehad toen mijn zoon 5 was, en dat was verschrikkelijk. Ik dacht toen ook regelmatig: hoe houd ik dit vol? Ik kon niet verder dan een dag vooruitkijken.
Heb je hulp thuis? Een pgb'er die je wat extra in kunt zetten, zodat je even een moment voor jezelf hebt? Of maakt dat het erger voor hem?
Wij hebben zo'n periode gehad toen mijn zoon 5 was, en dat was verschrikkelijk. Ik dacht toen ook regelmatig: hoe houd ik dit vol? Ik kon niet verder dan een dag vooruitkijken.
dinsdag 10 november 2020 om 11:00
Misschien ligt het dan aan de leeftijd, hij is namelijk ook 5.
Er is geen arts bij betrokken en heb ook geen pgb. Er zijn ook nog geen labels om het zo te noemen. Dus alles is onduidelijk.
Het is zo goed gegaan, afgelopen jaar alleen maar een stijgende lijn en nu sinds 3 weken is het gewoon mis. Klas is ook veel onrustiger dit jaar dan vorig jaar.
Vanmorgen hem met pijn en moeite naar school gekregen en kom ik daar zie ik er een ook al helemaal in haar boosheid, dus lijkt al weer een onrustige dag te worden.
Dus ik zit al weer gespannen thuis, moet gewoon werken, maar die spanning helpt niet mee.
Hopelijk is het een fase
Er is geen arts bij betrokken en heb ook geen pgb. Er zijn ook nog geen labels om het zo te noemen. Dus alles is onduidelijk.
Het is zo goed gegaan, afgelopen jaar alleen maar een stijgende lijn en nu sinds 3 weken is het gewoon mis. Klas is ook veel onrustiger dit jaar dan vorig jaar.
Vanmorgen hem met pijn en moeite naar school gekregen en kom ik daar zie ik er een ook al helemaal in haar boosheid, dus lijkt al weer een onrustige dag te worden.
Dus ik zit al weer gespannen thuis, moet gewoon werken, maar die spanning helpt niet mee.
Hopelijk is het een fase
dinsdag 10 november 2020 om 11:58
Geen idee of het aan de leeftijd ligt, ik hoop het voor je. Zoon zat toen op een school waar hij heel erg overprikkeld raakte, maar daar hadden we toen nog geen idee van.
Wat heb je wel rondom je zoon? Wordt er onderzoek gedaan? En even mijn geheugen opfrissen: zit jouw zoon nog op regulier onderwijs?
Wat heb je wel rondom je zoon? Wordt er onderzoek gedaan? En even mijn geheugen opfrissen: zit jouw zoon nog op regulier onderwijs?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
