Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
dinsdag 6 oktober 2020 om 09:10
Fijn dat jullie een goede plek hebben gevonden voor jullie zoon, Bloesempje. Mijn zoon is nooit naar regulier onderwijs geweest en wij hebben vanaf het begin positieve ervaringen gehad met het speciaal onderwijs. Kundige juffen en een kort lijntje qua communicatie met ons, meestal althans. Ook wel eens wat gedoe natuurlijk, maar we gaan ervan uit dat ze het goede voorhebben met onze zoon. Hij gaat graag naar school, dat is het belangrijkste.
dinsdag 6 oktober 2020 om 18:30
Dit klinkt als onze zoon....Bloesempje234 schreef: ↑05-10-2020 14:06Onze zoon (inmiddels 9 jaar) kwam, nadat het echt niet meer ging in het regulier onderwijs, terecht in het SO. Hij heeft een hele periode thuis gezeten, hij heeft diverse onderzoeken therapieën en observaties gehad. Uiteindelijke conclusie/diagnose; adhd, ass, regulatiestoornis, angstig temperament en een disharmonisch intelligentie profiel.
Wij zitten nu nog vol in die observatie en onderzoeksfase en dat valt me op sommige dagen niet mee.
Zoon zit weer thuis in afwachting van een plan waar school aan werkt.
De "opbouwklas" die ze hebben voor thuiszitters zit vol.
Om moedeloos van te worden.
Als je tips hebt om deze fase door te komen bloesempje dan hoor ik het graag.
Ik hoop zo dat wij ook onze zoon zullen zien opbloeien...ooit
dinsdag 6 oktober 2020 om 23:19
Wat naar staopstoel. Kan me voorstellen dat dat heel veel spanning veroorzaakt, ook met werk enzo. Gaat het wel thuis, kan je zoon zich een beetje vermaken.
Wij hebben met dochter een tijd geleden een heel traject doorlopen en ik weet nog hoeveel spanning dat bij mij heeft veroorzaakt, duurde zo lang en er is niets bruikbaars uitgekomen. Echt heel frustrerend.
Wij hebben met dochter een tijd geleden een heel traject doorlopen en ik weet nog hoeveel spanning dat bij mij heeft veroorzaakt, duurde zo lang en er is niets bruikbaars uitgekomen. Echt heel frustrerend.
woensdag 7 oktober 2020 om 07:41
Wat voor traject was dat, Sally? Heel frustrerend dat alle tijd en energie die je erin hebt gestoken niets opleveren.
De eerste 5-6 jaar van mijn zoons leven hadden wij heel veel afspraken, onderzoeken en weet ik wat. Ik voelde me best wel verplicht om overal de hele tijd aan mee te werken, en dat kostte heel veel tijd en energie. Dus ik heb op een gegeven moment besloten om alleen nog dingen te doen die voor hem en ons iets opleveren.
En Staopstoel, wat een gedoe. Ik heb ook geen tips. Ik werkte gelukkig al als freelancer toen ik mijn zoon kreeg, dus ik had niet te maken met een werkgever. Is je werkgever begripvol? En die van je man? Kunnen jullie zorgverlof opnemen?
Misschien ook eens met het wijkteam overleggen of er mogelijkheden zijn voor opvang/ondersteuning?
De eerste 5-6 jaar van mijn zoons leven hadden wij heel veel afspraken, onderzoeken en weet ik wat. Ik voelde me best wel verplicht om overal de hele tijd aan mee te werken, en dat kostte heel veel tijd en energie. Dus ik heb op een gegeven moment besloten om alleen nog dingen te doen die voor hem en ons iets opleveren.
En Staopstoel, wat een gedoe. Ik heb ook geen tips. Ik werkte gelukkig al als freelancer toen ik mijn zoon kreeg, dus ik had niet te maken met een werkgever. Is je werkgever begripvol? En die van je man? Kunnen jullie zorgverlof opnemen?
Misschien ook eens met het wijkteam overleggen of er mogelijkheden zijn voor opvang/ondersteuning?
woensdag 7 oktober 2020 om 21:17
Gelukkig hebben we allebei wel fijne werkgevers.
Vind het alleen lastig dat we weinig perspectief hebben.
Het is geen gebroken been waarvan goed te voorspellen valt wanneer die weer gefikst is......
School wil inzetten op het opdoen van succes momenten, maar dat wordt extreem langzaam opbouwen.
Misschien binnenkort een uurtje per dag.
Als dat niet gaat lukken weet ik echt niet wat dan nog rest, hij is al op zo’n specialistische plek beland, er is niet veel wat hierna nog kan volgens mij.
Vind het alleen lastig dat we weinig perspectief hebben.
Het is geen gebroken been waarvan goed te voorspellen valt wanneer die weer gefikst is......
School wil inzetten op het opdoen van succes momenten, maar dat wordt extreem langzaam opbouwen.
Misschien binnenkort een uurtje per dag.
Als dat niet gaat lukken weet ik echt niet wat dan nog rest, hij is al op zo’n specialistische plek beland, er is niet veel wat hierna nog kan volgens mij.
woensdag 7 oktober 2020 om 23:31
dinsdag 13 oktober 2020 om 16:41
Och lieve schat, aller eerst een heel dikke knuffel. Het is niet gemakkelijk als je kind thuis komt te zitten, wat de reden dan ook mag zijn. Ik begrijp je moedeloosheid heel goed. Want dat wordt je er ook gewoon van.Staopstoel schreef: ↑06-10-2020 18:30Dit klinkt als onze zoon....
Wij zitten nu nog vol in die observatie en onderzoeksfase en dat valt me op sommige dagen niet mee.
Zoon zit weer thuis in afwachting van een plan waar school aan werkt.
De "opbouwklas" die ze hebben voor thuiszitters zit vol.
Om moedeloos van te worden.
Als je tips hebt om deze fase door te komen bloesempje dan hoor ik het graag.
Ik hoop zo dat wij ook onze zoon zullen zien opbloeien...ooit
Wat ik je kan en wil mee geven is, hou vol. En nee, dat is niet (altijd) gemakkelijk. En nee, dat is niet (altijd) leuk. Uiteindelijk zul je er wel de vruchten van plukken.
Ik liet de dag van onze jongste zoon altijd gelijk starten met die van onze oudste zoon. Dus niet extra lang in bed blijven bijv. Nadat de oudste naar school was, begon ook de ‘schooldag’ van de jongste. De rol van leerkracht heb ik nooit op mij willen nemen. Een zinvol dagprogramma vind ik echter wel van belang. De ene dag maakten wij wel wat school opdrachten, want die dwong ik af bij school. Zij lieten hem thuis zitten, dus zij moesten ook in werkjes voorzien. Of onze zoon ze dan maakte was een ander verhaal. Daarnaast gingen we geregeld eropuit. Onze zoon is graag buiten, dus we bezochten een park, de kinderboerderij, etc.. de ene keer gingen we diertjes kijken, de volgende keer zochten we bladeren om mee te knutselen. Het vraagt de nodige inleving van de ouder, uiteindelijk is het het echt waard.
Heeft jou/jullie zoon bepaalde interesses bijvoorbeeld?
dinsdag 13 oktober 2020 om 16:42
dinsdag 13 oktober 2020 om 16:42
Dat is echt zuur, als er dan ook nog eens niks uit komt! Wordt er nog wel verder gekeken of is het nu gewoon klaar?*Sally* schreef: ↑06-10-2020 23:19Wat naar staopstoel. Kan me voorstellen dat dat heel veel spanning veroorzaakt, ook met werk enzo. Gaat het wel thuis, kan je zoon zich een beetje vermaken.
Wij hebben met dochter een tijd geleden een heel traject doorlopen en ik weet nog hoeveel spanning dat bij mij heeft veroorzaakt, duurde zo lang en er is niets bruikbaars uitgekomen. Echt heel frustrerend.
dinsdag 13 oktober 2020 om 23:09
9 maanden voor de dagopvang. 1,5 tot 2 jaar voor SBO. En hij kon pas met 4 jaar op de wachtlijst voor het SBO, als er een doorverwijzing was. Omringende gemeenten hadden een aannamestop voor andere gemeenten. Dus toen hij 3,5 was, hebben we een ander huis gekocht om dit te omzeilen. Hij kon hier meteen starten bij de dagopvang en met 4,5 bij SBO instromen (had eerder gekund, maar vanwege Corona duurde het allemaal langer).
vrijdag 16 oktober 2020 om 10:48
Ik hoop dat het je lukt om wat te regelen met werk, Staopstoel, en dat je samen met je man de taken kunt verdelen. Dat is sowieso heel belangrijk met kinderen zoals wij die hebben, dat je met elkaar kunt praten en dat je het kunt zeggen als je even wat steun of hulp nodig hebt. Al vind ik dat laatste soms nog steeds moeilijk. Ik voel me snel een aansteller of klager, en ik vind eigenlijk dat ik het allemaal zelf en alleen moet kunnen.
Mijn zoon lijkt wat achteruit te gaan de laatste 2 maanden. Hij praat nog maar heel weinig (wel lekker rustig, maar ook raar en zorgelijk), hij plast regelmatig in zijn broek en hij is in het algemeen heel passief en rustig op dit moment. De neuroloog wil een 24 uurs-EEG laten maken om te zien of er misschien weer heel veel (aan de buitenkant onzichtbare) epileptische activiteit is. Dat hoop ik eigenlijk maar, want dan kunnen we het wrs oplossen door zijn medicatie aan te passen. We hebben de dosering meteen al verhoogd, dus wie weet zien we al verbetering voor het EEG.
Ik ben er best wel bezorgd over, vooral doordat de neuroloog duidelijk bezorgd was. Ik voel nu heel veel spanning in mijn nek en schouders en ik voel me ook heel moe. Afwachten en niets kunnen doen vind ik zwaar.
Mijn zoon lijkt wat achteruit te gaan de laatste 2 maanden. Hij praat nog maar heel weinig (wel lekker rustig, maar ook raar en zorgelijk), hij plast regelmatig in zijn broek en hij is in het algemeen heel passief en rustig op dit moment. De neuroloog wil een 24 uurs-EEG laten maken om te zien of er misschien weer heel veel (aan de buitenkant onzichtbare) epileptische activiteit is. Dat hoop ik eigenlijk maar, want dan kunnen we het wrs oplossen door zijn medicatie aan te passen. We hebben de dosering meteen al verhoogd, dus wie weet zien we al verbetering voor het EEG.
Ik ben er best wel bezorgd over, vooral doordat de neuroloog duidelijk bezorgd was. Ik voel nu heel veel spanning in mijn nek en schouders en ik voel me ook heel moe. Afwachten en niets kunnen doen vind ik zwaar.
vrijdag 16 oktober 2020 om 18:36
Jeetje dat is allemaal niet niks zeg.LauraRoar schreef: ↑13-10-2020 23:099 maanden voor de dagopvang. 1,5 tot 2 jaar voor SBO. En hij kon pas met 4 jaar op de wachtlijst voor het SBO, als er een doorverwijzing was. Omringende gemeenten hadden een aannamestop voor andere gemeenten. Dus toen hij 3,5 was, hebben we een ander huis gekocht om dit te omzeilen. Hij kon hier meteen starten bij de dagopvang en met 4,5 bij SBO instromen (had eerder gekund, maar vanwege Corona duurde het allemaal langer).
Steeds weer als ik lees van belachelijk lange wachtlijsten vraag ik me af waarom toch, maar goed
vrijdag 16 oktober 2020 om 18:38
Dikke Knuffel Meis! Heb je al enig idee op wat voor termijn die EEG plaats kan vinden?nansie schreef: ↑16-10-2020 10:48Ik hoop dat het je lukt om wat te regelen met werk, Staopstoel, en dat je samen met je man de taken kunt verdelen. Dat is sowieso heel belangrijk met kinderen zoals wij die hebben, dat je met elkaar kunt praten en dat je het kunt zeggen als je even wat steun of hulp nodig hebt. Al vind ik dat laatste soms nog steeds moeilijk. Ik voel me snel een aansteller of klager, en ik vind eigenlijk dat ik het allemaal zelf en alleen moet kunnen.
Mijn zoon lijkt wat achteruit te gaan de laatste 2 maanden. Hij praat nog maar heel weinig (wel lekker rustig, maar ook raar en zorgelijk), hij plast regelmatig in zijn broek en hij is in het algemeen heel passief en rustig op dit moment. De neuroloog wil een 24 uurs-EEG laten maken om te zien of er misschien weer heel veel (aan de buitenkant onzichtbare) epileptische activiteit is. Dat hoop ik eigenlijk maar, want dan kunnen we het wrs oplossen door zijn medicatie aan te passen. We hebben de dosering meteen al verhoogd, dus wie weet zien we al verbetering voor het EEG.
Ik ben er best wel bezorgd over, vooral doordat de neuroloog duidelijk bezorgd was. Ik voel nu heel veel spanning in mijn nek en schouders en ik voel me ook heel moe. Afwachten en niets kunnen doen vind ik zwaar.
Je bezorgdheid is totaal niet gek hoor! Je kind je je meest kostbare bezit, van hem, of haar, is er maar één.
maandag 19 oktober 2020 om 08:46
maandag 26 oktober 2020 om 18:05
Bloesempje234 schreef: ↑13-10-2020 16:41Och lieve schat, aller eerst een heel dikke knuffel. Het is niet gemakkelijk als je kind thuis komt te zitten, wat de reden dan ook mag zijn. Ik begrijp je moedeloosheid heel goed. Want dat wordt je er ook gewoon van.
Wat ik je kan en wil mee geven is, hou vol. En nee, dat is niet (altijd) gemakkelijk. En nee, dat is niet (altijd) leuk. Uiteindelijk zul je er wel de vruchten van plukken.
Ik liet de dag van onze jongste zoon altijd gelijk starten met die van onze oudste zoon. Dus niet extra lang in bed blijven bijv. Nadat de oudste naar school was, begon ook de ‘schooldag’ van de jongste. De rol van leerkracht heb ik nooit op mij willen nemen. Een zinvol dagprogramma vind ik echter wel van belang. De ene dag maakten wij wel wat school opdrachten, want die dwong ik af bij school. Zij lieten hem thuis zitten, dus zij moesten ook in werkjes voorzien. Of onze zoon ze dan maakte was een ander verhaal. Daarnaast gingen we geregeld eropuit. Onze zoon is graag buiten, dus we bezochten een park, de kinderboerderij, etc.. de ene keer gingen we diertjes kijken, de volgende keer zochten we bladeren om mee te knutselen. Het vraagt de nodige inleving van de ouder, uiteindelijk is het het echt waard.
Heeft jou/jullie zoon bepaalde interesses bijvoorbeeld?
Dank voor je hart onder de riem bloesempje.
Vandaag is hij weer een uurtje op school geweest en dat ging maar moeizaam, helaas.
Het lukt me inmiddels wel redelijk om de dagen in te vullen zoals jij beschrijft.
Hebben wel goede activiteiten weten te vinden, ook een paar waar weer de nodige bureaucratie bij komt kijken, maar heb inmiddels eindelijk naam en nummer van de ambtenaar die erover gaat....
Thuis is zoon inmiddels heel ontspannen en coöperatief (dat was een paar maanden geleden wel anders)
maandag 26 oktober 2020 om 18:57
Dat hij ontspannen is, is al een hele stap Staopstoel. Het is zo fijn om een kind te hebben dat niet doorlopend woedend wordt of zichzelf in de weg zit.
Bij mij komt nu langzaam alles eruit wat we van 2 tot 3,5 hebben meegemaakt. Ik vind het moeilijk om foto’s te kijken van vroeger, toen alles nog “normaal” leek. Ik zag er zo gelukkig uit. Daarna waren er zoveel periodes van zorgen, onzekerheid, geen hulp kunnen krijgen, etcetera. En ook een dossier opbouwen, maar te horen krijgen dat je écht jong erbij moet zijn maar vervolgens kwamen we geen steek verder qua hulpverlening. En dan nog de driftbuien die uren duurden, ons slaan, etc. Ik zie gewoon aan foto’s dat ik er niet bij ben en als ik nu in de spiegel kijk dan zie ik vooral een vrouw die op is van de zorgen.
Ik ben blij dat school hier nu loopt, maar ik merk nu pas hoe heftig alles is geweest. En ook confronterend hoe alleen en eenzaam we de afgelopen jaren zijn geweest.
Bij mij komt nu langzaam alles eruit wat we van 2 tot 3,5 hebben meegemaakt. Ik vind het moeilijk om foto’s te kijken van vroeger, toen alles nog “normaal” leek. Ik zag er zo gelukkig uit. Daarna waren er zoveel periodes van zorgen, onzekerheid, geen hulp kunnen krijgen, etcetera. En ook een dossier opbouwen, maar te horen krijgen dat je écht jong erbij moet zijn maar vervolgens kwamen we geen steek verder qua hulpverlening. En dan nog de driftbuien die uren duurden, ons slaan, etc. Ik zie gewoon aan foto’s dat ik er niet bij ben en als ik nu in de spiegel kijk dan zie ik vooral een vrouw die op is van de zorgen.
Ik ben blij dat school hier nu loopt, maar ik merk nu pas hoe heftig alles is geweest. En ook confronterend hoe alleen en eenzaam we de afgelopen jaren zijn geweest.
maandag 26 oktober 2020 om 20:56
Wat een zware jaren hebben jullie gehad, Laura... Ik hoop dat je jezelf de tijd gunt voor het verdriet, en dat je jezelf ook afleiding en fijne momenten gunt. Verdriet en plezier kunnen naast elkaar bestaan, en dan wordt het wat beter te dragen. Voel je je nu nog steeds eenzaam en alleen of is daar iets in veranderd?
dinsdag 27 oktober 2020 om 22:09
Ik voel me nu minder eenzaam dan toen omdat m’n man nu ook wel erkent dat zoon anders is. En dat: “hij moet maar gewoon normaal doen” niet echt een strategie is hier. Ik heb twee goeie vriendinnen met wie ik alles kan delen. En mijn ouders zijn ook een grote steun.
Maar ik ben wel mensen kwijtgeraakt. Er is ook een periode geweest dat niemand naar me luisterde (inclusief man), mijn ouders onze zoon niet zo leuk vonden (want hij was altijd boos) en weinig wilden oppassen, en ook mijn omgeving reageerde met: “ieder kind heeft tegenwoordig een label...”
In ons geval heeft het enorm geholpen om te verhuizen naar buitengebied. Vlak erna kwam Corona en waren we hele dagen buiten met hem. Hij kan zijn emoties veel beter reguleren. Maar soms is het wel moeilijk dat hij zichzelf zo in de weg zit. Hij was bijvoorbeeld vanavond echt heel moe en stortte in toen hij in bed lag. Hij heeft 20 minuten met grote snikken in m’n armen liggen huilen. Ik vind dat dan zo zielig en dat gebeurt dus bijna elke avond. Maar goed, dat hij toenadering zoekt en wil worden getroost is natuurlijk altijd makkelijker dan dat hij gaat slaan. Het is eigenlijk gewoon een heel gevoelig jongetje. En de rest van de dag was hij wel heel blij, dus daar klamp ik me dan maar aan vast. Dat hij het vast ondanks enorme huilbui wel een leuke dag vond. Meestal mag ik erbij blijven van hem, dan heb ik hem in m’n armen en is het met 15-30 minuten wel voorbij.
Vandaag gaf hij twee keer aan dat hij net te laat was geweest met op de wc plassen. Dat geeft ook hoop dat hij ooit nog zindelijk gaat worden (tot nu toe schiet dat niet echt op...)
Maar ik ben wel mensen kwijtgeraakt. Er is ook een periode geweest dat niemand naar me luisterde (inclusief man), mijn ouders onze zoon niet zo leuk vonden (want hij was altijd boos) en weinig wilden oppassen, en ook mijn omgeving reageerde met: “ieder kind heeft tegenwoordig een label...”
In ons geval heeft het enorm geholpen om te verhuizen naar buitengebied. Vlak erna kwam Corona en waren we hele dagen buiten met hem. Hij kan zijn emoties veel beter reguleren. Maar soms is het wel moeilijk dat hij zichzelf zo in de weg zit. Hij was bijvoorbeeld vanavond echt heel moe en stortte in toen hij in bed lag. Hij heeft 20 minuten met grote snikken in m’n armen liggen huilen. Ik vind dat dan zo zielig en dat gebeurt dus bijna elke avond. Maar goed, dat hij toenadering zoekt en wil worden getroost is natuurlijk altijd makkelijker dan dat hij gaat slaan. Het is eigenlijk gewoon een heel gevoelig jongetje. En de rest van de dag was hij wel heel blij, dus daar klamp ik me dan maar aan vast. Dat hij het vast ondanks enorme huilbui wel een leuke dag vond. Meestal mag ik erbij blijven van hem, dan heb ik hem in m’n armen en is het met 15-30 minuten wel voorbij.
Vandaag gaf hij twee keer aan dat hij net te laat was geweest met op de wc plassen. Dat geeft ook hoop dat hij ooit nog zindelijk gaat worden (tot nu toe schiet dat niet echt op...)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
