Kinderen
alle pijlers
jongens- / meisjesmoeder?
zondag 24 februari 2008 om 23:15
Ik ben sinds een jaar mama van een superleuk, lief, ondeugend en ondernemend zoontje. Voor en tijdens het eerste gedeelte van mijn zwangerschap had ik het gevoel een echte meisjesmoeder te zijn. Ik zag mezelf lekker tutten en bezig zijn met echte meisjesdingen en kon mezelf niet als jongensmoeder voorstellen. Dat is ook de reden dat ik tijdens mijn zwangerschap wilde weten of ons kindje een jongen of een meisje zou zijn. Ik weet natuurlijk dat de gezondheid van ons kindje het allerbelangrijkste was en is maar gevoelsmatig had ik de tijd nodig om te kunnen wennen aan het idee dat we een zoontje zouden krijgen. Als ik heel eerlijk ben had ik het best moeilijk de eerste dag na de echo maar was natuurlijk ook heel dankbaar dat alles goed was met de baby.
Inmiddels weet ik dat het niet uitmaakt of je kindje een jongen of een meisje is want het houden van je kindje is onvoorwaardelijk en elk kindje is uniek. Daarnaast is zwanger kunnen worden ook niet vanzelfsprekend en iets om dankbaar voor te zijn.
Ik ben benieuwd of er meer (aanstaande) moeders zijn die zich in mijn verhaal herkennen.
Inmiddels weet ik dat het niet uitmaakt of je kindje een jongen of een meisje is want het houden van je kindje is onvoorwaardelijk en elk kindje is uniek. Daarnaast is zwanger kunnen worden ook niet vanzelfsprekend en iets om dankbaar voor te zijn.
Ik ben benieuwd of er meer (aanstaande) moeders zijn die zich in mijn verhaal herkennen.
maandag 25 februari 2008 om 14:12
We hebben een zoon en een dochter en vanaf de geboorte van zoon voelde ik me zo intens met hem verbonden, en dat is altijd zo gebleven. Hij is bijna 10 en ik ken hem door en door. Onze band is heel sterk.
Eerst wisten we niet of we nog een tweede kindje wilden en toen we eruit waren dat we er weer voor gingen, had ik sterke voorkeur voor nog zo'n heerlijk knulletje. Ik vond mezelf wel een echte jongensmoeder. En daar bedoel ik mee, dat het me ook confronterend leek om een mini-versie van mezelf te hebben in de vorm van een dochter. Ik kan het niet helemaal goed uitleggen wellicht, maar ik zag er een beetje tegenop om in een klein meisje mezelf terug te zien, met alle positieve en negatieve trekjes die daarbij horen. Maar goed, de tijd verstreek en een zwangerschap bleef uit. De wens naar een kindje werd steeds sterker en het geslacht was absoluut niet belangrijk meer. Toen ik dan eindelijk, eindelijk weer zwanger was, waren we natuurlijk in de zevende hemel. Toen de kritieke fase van 12 weken voorbij was, gingen we ook eens nadenken over het geslacht. Ik had het idee dat dit wel eens een meisje zou kunnen zijn (de zwangerschap was totaal anders en ik had er gewoon een sterk vermoeden van). Met 20 weken zag ik het zelf op de echo; inderdaad een meisje! Ik was vreselijk ontroerd; het was het mooiste moment van mijn zwangerschap. Ik vond het zo bijzonder; om na al die jaren van verdriet, weer zwanger te zijn, en dan ook nog van een meisje.. De band met haar (ze is 13 maanden) is ook heel sterk, maar toch anders dan met zoon (maar dit komt wellicht ook doordat het de tweede is; het eerste kind brengt zo'n aardverschuiving teweeg, dat alles intenser wordt). Ze heeft een kast vol roze en roezels en ik vermaak me opperbest met shoppen. Ik heb wel gelijk gekregen als ik zeg dat ik mezelf terugzie in haar; ze lijkt als twee druppels water op mij als baby, we hebben dezelfde ogen, e.d.. Mijn moeder ziet het ook; die heeft na 30 jaar weer zo'n zelfde baby in haar armen, zo grappig.
Ik vind het wel heel leuk om beide geslachten te hebben, maar dat komt ook doordat het in een mens zit om te reiken naar alles wat mogelijk is. En met een jongen en meisje hebben 100% van de mogelijkheden gekregen. Ik vind het vooral super om een zoon te hebben gekregen en het is heel speciaal om daar nu ook een meisje bij te hebben.
Eerst wisten we niet of we nog een tweede kindje wilden en toen we eruit waren dat we er weer voor gingen, had ik sterke voorkeur voor nog zo'n heerlijk knulletje. Ik vond mezelf wel een echte jongensmoeder. En daar bedoel ik mee, dat het me ook confronterend leek om een mini-versie van mezelf te hebben in de vorm van een dochter. Ik kan het niet helemaal goed uitleggen wellicht, maar ik zag er een beetje tegenop om in een klein meisje mezelf terug te zien, met alle positieve en negatieve trekjes die daarbij horen. Maar goed, de tijd verstreek en een zwangerschap bleef uit. De wens naar een kindje werd steeds sterker en het geslacht was absoluut niet belangrijk meer. Toen ik dan eindelijk, eindelijk weer zwanger was, waren we natuurlijk in de zevende hemel. Toen de kritieke fase van 12 weken voorbij was, gingen we ook eens nadenken over het geslacht. Ik had het idee dat dit wel eens een meisje zou kunnen zijn (de zwangerschap was totaal anders en ik had er gewoon een sterk vermoeden van). Met 20 weken zag ik het zelf op de echo; inderdaad een meisje! Ik was vreselijk ontroerd; het was het mooiste moment van mijn zwangerschap. Ik vond het zo bijzonder; om na al die jaren van verdriet, weer zwanger te zijn, en dan ook nog van een meisje.. De band met haar (ze is 13 maanden) is ook heel sterk, maar toch anders dan met zoon (maar dit komt wellicht ook doordat het de tweede is; het eerste kind brengt zo'n aardverschuiving teweeg, dat alles intenser wordt). Ze heeft een kast vol roze en roezels en ik vermaak me opperbest met shoppen. Ik heb wel gelijk gekregen als ik zeg dat ik mezelf terugzie in haar; ze lijkt als twee druppels water op mij als baby, we hebben dezelfde ogen, e.d.. Mijn moeder ziet het ook; die heeft na 30 jaar weer zo'n zelfde baby in haar armen, zo grappig.
Ik vind het wel heel leuk om beide geslachten te hebben, maar dat komt ook doordat het in een mens zit om te reiken naar alles wat mogelijk is. En met een jongen en meisje hebben 100% van de mogelijkheden gekregen. Ik vind het vooral super om een zoon te hebben gekregen en het is heel speciaal om daar nu ook een meisje bij te hebben.
maandag 25 februari 2008 om 14:14
dank u !:
Ik snap het geloof ik niet helemaal.
Hoe kun je nu zeggen; wat moet ik met een jongen/meisje
Je kind is toch je kind en daar houdt je onvoorwaardelijk van.
Ik ben nu 8 weken zwanger en mij maakt het totaal niet uit wat het wordt.
Mijn voorgevoel zegt een meisje, maar als er een stukje extra aan zit () ook geweldig!
Sinds het programma Babyboom en de verhalen hier op het topic weet ik dat je al blij moet zijn dat je kinderen mag krijgen.
Het is allemaal niet zo vanzelfs sprekend en ik word er eigenlijk behoorlijk kriegel van als mensen hier alles maar denken te plannen.
maandag 25 februari 2008 om 14:16
:
[...]
50/50 kans ...
Niet helemaal, volgens mij meer 60%/40%. Als het misgaat met een zwangerschap, betreft dat vaker jongetjes. Maar het geboortecijfer is wel ongeveer 50/50 (ik dacht 51/49).
Bij ons was de kans op een meisje echt een heel stuk kleiner, omdat bij het uitblijven van een (tweede) zwangerschap, de kans op jongens groter is als het eenmaal lukt.
maandag 25 februari 2008 om 15:11
Ik wist bij mijn eerste zwangerschap zeker dat het een meisje werd. Jullie raden het al: een jongen. Prima, want ik zag mezefl toch niet echt als meisjesmoeder. En toen ik voor de tweede keer zwanger was, wist ik zeker dat er weer een jongen kwam. De verbazing was groot toen het een dochter bleek, en nu nog steeds, ruim 2 jaar later, voel ik die verbazing wel eens. En leuk dat ik het vind om een dochter te hebben. Nooit gedacht.
maandag 25 februari 2008 om 15:47
Ik was er van overtuigd zwanger te zijn van een jongen. Ik had absoluut geen voorkeur, maar zag mezelf inderdaad eerder met een jongen, ik ben niet zo tutterig. En ik zag al een kleine versie van Snoopyman voor me. Ik wilde op zich van tevoren wel weten wat het geslacht was, mijn vriend niet. Dus we wisten het niet, maar ik wist van binnen toch wel dat het een jongen zou zijn.
Ons kindje bleek nogal groot toen het op mijn buik werd gelegd en we na 5 minuten eens gingen kijken wat het geslacht was
, vroeg ik nog, is het een jongen? Ik was daar nog steeds van overtuigd vanwege 'het formaat'. Maar het is dus een meisje! Ze is nu 8 weken en met haar ben ik dus wel lekker aan het tutten. Lekker haar (vele) haartjes kammen, zowaar een jurkje gekocht en binnenkort staartjes maken (ik moet nog elastiekjes halen, hier was ik niet op voorbereid ). En het allerleukste is, dat ze een kleine kopie van mij is, mijn vriend twijfelt of ze niet gewoon een kloon is 
. Ik herken haar helemaal terug in mijn eigen babyfoto's en iedereen zegt ook dat ze echt op mij lijkt.
Ons kindje bleek nogal groot toen het op mijn buik werd gelegd en we na 5 minuten eens gingen kijken wat het geslacht was
, vroeg ik nog, is het een jongen? Ik was daar nog steeds van overtuigd vanwege 'het formaat'. Maar het is dus een meisje! Ze is nu 8 weken en met haar ben ik dus wel lekker aan het tutten. Lekker haar (vele) haartjes kammen, zowaar een jurkje gekocht en binnenkort staartjes maken (ik moet nog elastiekjes halen, hier was ik niet op voorbereid ). En het allerleukste is, dat ze een kleine kopie van mij is, mijn vriend twijfelt of ze niet gewoon een kloon is . Ik herken haar helemaal terug in mijn eigen babyfoto's en iedereen zegt ook dat ze echt op mij lijkt.
maandag 25 februari 2008 om 15:59
Snoopysnoopy, dat heb ik dus ook bij dochter; die lijkt echt enorm op me. Er zijn diverse mensen geweest die eerst een foto van haar hadden gezien, en toen op Hyves (via-via) mij herkenden aan mijn profielfoto; ik moest het wel zijn, gezien de gelijkenis Ik vind dat echt leuk. Ook als ik babyfoto's van mezelf zie, zie ik hetzelfde gezichtje als van mijn dochter nu (maar ik vind haar wel knapper haha).
Hebben meer meisjesmoeder de ervaring dat hun dochter uiterlijk zo op hen lijkt? Of is het toeval?
Ik vind dat echt leuk. Ook als ik babyfoto's van mezelf zie, zie ik hetzelfde gezichtje als van mijn dochter nu (maar ik vind haar wel knapper haha).Hebben meer meisjesmoeder de ervaring dat hun dochter uiterlijk zo op hen lijkt? Of is het toeval?
maandag 25 februari 2008 om 16:24
Hier heb je toch wel degelijk meer invloed op als dat je dacht, als er meer tijd zitten tussen het tijdstip van vrijen en je eisprong heb je meer kans op een meisje, de 'jongenszaadjes' die jongens 'maken' blijven nl. minder lang in leven dan de 'meisjeszaadjes'. Wij vrouwen zijn niet voor niks het sterke geslacht.:
[...]
50/50 kans ...
maandag 25 februari 2008 om 16:27
Mirjam, de meeste mensen zeggen dat onze dochter sprekend op mijn man lijkt. Als ik babyfoto's van mezelf zie vind ik haar wel weer heel erg op mij lijken, qua vorm van haar hoofdje, haar mondje en neusje, maar ze heeft wel echt de ogen van haar vader, dus ik denk dat het daardoor komt. Ze kan mensen heel doordringend aankijken met haar donkere ogen dus dat valt denk ik als eerste op.
maandag 25 februari 2008 om 22:14
Hoi meiden,
Bedankt voor jullie openhartige verhalen! Grappig om te lezen dat vaak het jongen of meisje voorgevoel tijdens de zwangerschap niet klopt. Ik begreep van mijn verloskundige ook dat het enige bakerpraatje met een kern van waarheid de "ik weet wanneer mijn eisprong is" methode is als je zou willen proberen iets te sturen. Toch wel grappig om nu ook te lezen dat we al voor de conceptie het sterke geslacht zijn haha.
Denk ook wel dat het zo is als wat iMac schrijft. Met de geboorte van een kindje wordt er een moeder geboren.
Bedankt voor jullie openhartige verhalen! Grappig om te lezen dat vaak het jongen of meisje voorgevoel tijdens de zwangerschap niet klopt. Ik begreep van mijn verloskundige ook dat het enige bakerpraatje met een kern van waarheid de "ik weet wanneer mijn eisprong is" methode is als je zou willen proberen iets te sturen. Toch wel grappig om nu ook te lezen dat we al voor de conceptie het sterke geslacht zijn haha.
Denk ook wel dat het zo is als wat iMac schrijft. Met de geboorte van een kindje wordt er een moeder geboren.
vrijdag 29 februari 2008 om 23:09
Hier 3 jongens, en ik vind het heerlijk.
Kan mijzelf niet voorstellen als moeder van meisjes, misschien juist omdat ik uit een meidengezin kom en mijn zussen alleen meisjes hebben?
Ben altijd al tegendraads geweest, haha
En dat is ook precies waarom ik een meisje te confronterend zou vinden denk ik, ik ken mezelf na 38 jaar aardig, en heb het idee dat meiden je als moeder toch veel meer een spiegel voorhouden dan jongens.
Meestal hoor je dat jongens mamakindjes zijn, en hier in huis klopt dat wel.
Mijn vriendin (zelf moeder van 2 meisjes) zei ooit tegen mij, met een dochter zou je gaan vechten joh!
En uiteraard heb ik in mijn 3e zwangerschap toch gehoopt op een meisje!
Na 2 jongens is dat ook logisch denk ik, bij de 20 weken echo bleek dat het een jongetje was, en toen klopte het ineens ook helemaal.
En nu wil ik niet anders meer!
(Ennuh,vivienne is dat je echte naam? bijzonder!)
Kan mijzelf niet voorstellen als moeder van meisjes, misschien juist omdat ik uit een meidengezin kom en mijn zussen alleen meisjes hebben?
Ben altijd al tegendraads geweest, haha
En dat is ook precies waarom ik een meisje te confronterend zou vinden denk ik, ik ken mezelf na 38 jaar aardig, en heb het idee dat meiden je als moeder toch veel meer een spiegel voorhouden dan jongens.
Meestal hoor je dat jongens mamakindjes zijn, en hier in huis klopt dat wel.
Mijn vriendin (zelf moeder van 2 meisjes) zei ooit tegen mij, met een dochter zou je gaan vechten joh!
En uiteraard heb ik in mijn 3e zwangerschap toch gehoopt op een meisje!
Na 2 jongens is dat ook logisch denk ik, bij de 20 weken echo bleek dat het een jongetje was, en toen klopte het ineens ook helemaal.
En nu wil ik niet anders meer!
(Ennuh,vivienne is dat je echte naam? bijzonder!)
vrijdag 29 februari 2008 om 23:35
Ik heb mezelf altijd als een jongensmoeder gezien. Toen ik beviel van mijn oudste zei de verloskundige: het is een jongen. Ik weet nog dat ik dacht: ja duh. En geen echo gehad van te voren, ik wist het gewoon. Een jongensgezin, dat wilde ik graag. Als het me gegund was, wilde ik graag 3 kinderen, drie jongens dus. De drie musketiers, dat idee.
Zwanger van nr 2, en tegen het eind "voelde" ik al nattigheid. Ik had sterk het gevoel dat dit een meisje zou zijn. Maar ja, dat kon niet, want drie musketiers enz. Na de bevalling, toen de baby op mijn buik lag, zag ik het echter al: een meisje. Ik weet dat ik verbaasd uitriep: een meisje! Oke, weg musketiers dus en net als Nippo met verbazing naar dat meiske gekeken: ik een meisje?? Die verbazing heb ik inderdaad nu nog steeds wel eens. Want wat vind ik het geweldig: een meisje. Dat had ik van te voren nooit gedacht. Later heb ik nog een zoon gekregen en ben dus in het rijke bezit van 2 stoere mannen en 1 heerlijke meid.
Zwanger van nr 2, en tegen het eind "voelde" ik al nattigheid. Ik had sterk het gevoel dat dit een meisje zou zijn. Maar ja, dat kon niet, want drie musketiers enz. Na de bevalling, toen de baby op mijn buik lag, zag ik het echter al: een meisje. Ik weet dat ik verbaasd uitriep: een meisje! Oke, weg musketiers dus en net als Nippo met verbazing naar dat meiske gekeken: ik een meisje?? Die verbazing heb ik inderdaad nu nog steeds wel eens. Want wat vind ik het geweldig: een meisje. Dat had ik van te voren nooit gedacht. Later heb ik nog een zoon gekregen en ben dus in het rijke bezit van 2 stoere mannen en 1 heerlijke meid.
vrijdag 29 februari 2008 om 23:55
@Bengewoonpetra
Fijn dat je helemaal happy bent met je mannengezin! Ik hoor van iedereen in mijn omgeving (en lees het hier ook) dat jongens vaker naar hun moeder trekken en makkelijker zijn. Bij ons moet dat nog gaan gebeuren; Aandacht wordt eerlijk verdeeld op dit moment. Maar als ik heel eerlijk ben denk ik dat ik bij een tweede kindje toch weer een voorkeur zou hebben voor een gezond meisje. Maar aan de andere kant is een broertje voor mijn zoontje ook leuk. Kindje nummer 1 was niet gepland en als het aan mijn man ligt blijft het bij 1 kindje. Ikzelf ben meer voor een bondgenootje in de vorm van een broertje of zusje.
@Remma; Jij kunt dus echt meepraten over het verschil in karakter van jongens en meisjes. Leuk ook om te lezen dat je nu ook heel blij bent met je dochtertje en de twee Musketiers.
Hoe gaan jullie kindjes met elkaar om en hoeveel leeftijdsverschil zit er tussen jullie kids?
Fijn dat je helemaal happy bent met je mannengezin! Ik hoor van iedereen in mijn omgeving (en lees het hier ook) dat jongens vaker naar hun moeder trekken en makkelijker zijn. Bij ons moet dat nog gaan gebeuren; Aandacht wordt eerlijk verdeeld op dit moment. Maar als ik heel eerlijk ben denk ik dat ik bij een tweede kindje toch weer een voorkeur zou hebben voor een gezond meisje. Maar aan de andere kant is een broertje voor mijn zoontje ook leuk. Kindje nummer 1 was niet gepland en als het aan mijn man ligt blijft het bij 1 kindje. Ikzelf ben meer voor een bondgenootje in de vorm van een broertje of zusje.
@Remma; Jij kunt dus echt meepraten over het verschil in karakter van jongens en meisjes. Leuk ook om te lezen dat je nu ook heel blij bent met je dochtertje en de twee Musketiers.
Hoe gaan jullie kindjes met elkaar om en hoeveel leeftijdsverschil zit er tussen jullie kids?
zaterdag 1 maart 2008 om 00:07
Die van mij zijn: 6, 4, en 2 jaar. Ze gaan allemaal leuk met elkaar om, hoor. Oudste 2 natuurlijk wel ruzien en elkaar pesten, treiteren, maar ze spelen samen ook veel. De jongste begint nu mee te spelen. Doen ze met zijn drieen gek in de kamer en dan zie je jongste de oudste 2 imiteren. Ze zijn wel echt broers en zus, zoals ik me dat voorgesteld had. De oudste ziet de jongste echt als een kleintje: die valt hij niet lastig en als hij iemand wil pesten, dan pakt hij zijn zusje. Mijn dochter plaagt zowel haar grote als haar kleine broer, die ziet jongste niet als een kleintje. En mijn jongste kan prima van zich af bijten, dus ze heeft er een harde dobber aan.
Mijn dochter haalt elke dag mijn schoenen uit de kast. Vooral die met "harkjes" (hakken) want die maken zo'n mooi geluid, vindt ze. Ook wil ze dagcreme op als ze ziet dat ik dat doe. Elke dag rokjes aan. Echt een meisje, maar geen tuttebel, dat niet. Mijn jongens zijn wel directer, eerlijker, recht voor zijn raap terwijl mijn dochter wat meer sneaky trekjes heeft. Beetje haaibaai zeg maar. Gelukkig ben ik van hetzelfde geslacht, dus ik heb haar wel door. Haar vader kan ze daarmee echter nog wel eens voor de gek houden. Gelukkig niet te vaak, want hij heeft ook een zus en weet dus van de hoed en de rand.
Mijn dochter haalt elke dag mijn schoenen uit de kast. Vooral die met "harkjes" (hakken) want die maken zo'n mooi geluid, vindt ze. Ook wil ze dagcreme op als ze ziet dat ik dat doe. Elke dag rokjes aan. Echt een meisje, maar geen tuttebel, dat niet. Mijn jongens zijn wel directer, eerlijker, recht voor zijn raap terwijl mijn dochter wat meer sneaky trekjes heeft. Beetje haaibaai zeg maar. Gelukkig ben ik van hetzelfde geslacht, dus ik heb haar wel door. Haar vader kan ze daarmee echter nog wel eens voor de gek houden. Gelukkig niet te vaak, want hij heeft ook een zus en weet dus van de hoed en de rand.
zaterdag 1 maart 2008 om 00:45
@Remma
Bedankt voor je reactie op mijn vraag. Je omschrijft precies wat me zo leuk lijkt aan een meisje. Ik weet nog dat ik vroeger ook altijd op de schoenen van mijn oudere zus liep (hoge hakken waren toen helemaal hot) en zij vond dat helemaal niet grappig omdat ik (10 jaar jonger) liep te sloffen waardoor haar hakken eraan gingen. Moet zeggen dat ons zoontje (wordt volgende week 1 jaar) ook al echt een knuffel is. Als hij in de knuffelmodus is is niets veilig haha. Zijn beer, zijn Ernie mobiel, zijn tutdoekje en ook wij worden op zo'n moment bedolven onder de knuffels. Ben wat dat betreft ook helemaal verliefd op mijn kleine mannetje. Volgens mij hou je ook van al je kinderen evenveel en is het geweldig (en soms confronterend) dat je karaktereigenschappen van jezelf en je partner terugziet. Wat mij betreft zou er bij ons tussen ons zoontje en eventueel broertje of zusje ook zo'n 2 jaar zitten maar mijn man is nog in de twijfelfase en is volgens mij bang dat het niet klikt tussen de 2 kids. Hij heeft zelf 1 broertje en ze verschillen dag en nacht. Pech is ook dat mijn zus een zoon en dochter heeft die meer ruziemaken dan dat ze blij zijn met elkaar. Ik ga gewoon de positieve verhalen verzamelen en we zien wel. Tot die tijd lekker genieten van mijn mannetje(s).
Bedankt voor je reactie op mijn vraag. Je omschrijft precies wat me zo leuk lijkt aan een meisje. Ik weet nog dat ik vroeger ook altijd op de schoenen van mijn oudere zus liep (hoge hakken waren toen helemaal hot) en zij vond dat helemaal niet grappig omdat ik (10 jaar jonger) liep te sloffen waardoor haar hakken eraan gingen. Moet zeggen dat ons zoontje (wordt volgende week 1 jaar) ook al echt een knuffel is. Als hij in de knuffelmodus is is niets veilig haha. Zijn beer, zijn Ernie mobiel, zijn tutdoekje en ook wij worden op zo'n moment bedolven onder de knuffels. Ben wat dat betreft ook helemaal verliefd op mijn kleine mannetje. Volgens mij hou je ook van al je kinderen evenveel en is het geweldig (en soms confronterend) dat je karaktereigenschappen van jezelf en je partner terugziet. Wat mij betreft zou er bij ons tussen ons zoontje en eventueel broertje of zusje ook zo'n 2 jaar zitten maar mijn man is nog in de twijfelfase en is volgens mij bang dat het niet klikt tussen de 2 kids. Hij heeft zelf 1 broertje en ze verschillen dag en nacht. Pech is ook dat mijn zus een zoon en dochter heeft die meer ruziemaken dan dat ze blij zijn met elkaar. Ik ga gewoon de positieve verhalen verzamelen en we zien wel. Tot die tijd lekker genieten van mijn mannetje(s).
zaterdag 1 maart 2008 om 23:47
Hoi Vivienne,
Je zegt dat je van al je kinderen evenveel houdt.
Da's zeker waar, maar wél heel anders.(ik in ieder geval wel)
Ik houd van alledrie op een compleet andere manier vanaf dag 1.
Dan maakt jongen/meisje dus niets uit wat veel mensen denken. Ieder kind, ieder mens is zo anders dat je ook anders reageert en anders voelt naar je kind toe.
Ik hoor vaak dat meisjes en jongens zo anders zijn en dat vind ik zelf ook, in de gezinnen van mijn zusjes en vriendinnen met alleen meisjes "hangt gewoon een andere energie" in huis dan bij mij met al die mannen.
Het is mi niet zo dat je doordát het een jongetje of een meisje is anders voelt naar je kind toe.
Dat heeft veel te maken met het wezentje dat je voor je hebt.
Mijn jongens zijn alledrie heel verschillend.
Tja, wat wil ik nu eigenlijk zeggen? moeilijk te omschrijven hoor.
Misschien bedoel ik wel dat je je niet blind moet staren op het gegeven of je kind een jongen of een meisje is, natuurlijk heb je je voorkeur of (stiekeme) hoop op een het een of de ander.
Het is vooral jouw kind, en dus is het goed.
(en ik roep echt weleens heel hard dat ik meisjes in roze jurkjes wil hoor!
als ze kabaal maken of wild stoeien of vuurwerk afsteken of gewoon mij simpelweg niet horen, omdat mannen nu eenmaal meer op zichzelf dan op de omgeving gericht zijn dan vrouwen.
Of als niemand ziet dat ik naar de kapper ben geweest.)
Je hoeft niet ál te correct te zijn hoor, je gevoel is je gevoel.
groetjes
Je zegt dat je van al je kinderen evenveel houdt.
Da's zeker waar, maar wél heel anders.(ik in ieder geval wel)
Ik houd van alledrie op een compleet andere manier vanaf dag 1.
Dan maakt jongen/meisje dus niets uit wat veel mensen denken. Ieder kind, ieder mens is zo anders dat je ook anders reageert en anders voelt naar je kind toe.
Ik hoor vaak dat meisjes en jongens zo anders zijn en dat vind ik zelf ook, in de gezinnen van mijn zusjes en vriendinnen met alleen meisjes "hangt gewoon een andere energie" in huis dan bij mij met al die mannen.
Het is mi niet zo dat je doordát het een jongetje of een meisje is anders voelt naar je kind toe.
Dat heeft veel te maken met het wezentje dat je voor je hebt.
Mijn jongens zijn alledrie heel verschillend.
Tja, wat wil ik nu eigenlijk zeggen? moeilijk te omschrijven hoor.
Misschien bedoel ik wel dat je je niet blind moet staren op het gegeven of je kind een jongen of een meisje is, natuurlijk heb je je voorkeur of (stiekeme) hoop op een het een of de ander.
Het is vooral jouw kind, en dus is het goed.
(en ik roep echt weleens heel hard dat ik meisjes in roze jurkjes wil hoor!
als ze kabaal maken of wild stoeien of vuurwerk afsteken of gewoon mij simpelweg niet horen, omdat mannen nu eenmaal meer op zichzelf dan op de omgeving gericht zijn dan vrouwen.
Of als niemand ziet dat ik naar de kapper ben geweest.)
Je hoeft niet ál te correct te zijn hoor, je gevoel is je gevoel.
groetjes
zondag 2 maart 2008 om 12:03
Da's niet waar iMac toch ben ik een moeder van een jongen, terwijl ik liever een meid had gehad en ik ga echt niet met jongens dingen spelen, trek hem ook mooie kanten broekjes aan, etc.
Dat lelijke jongens speelgoed dat ie met zn verjaardag heeft gekregen heb ik snel de deur uitgedaan.
Ik pas me niet aan, ben geen jongensmoeder en zal het ook nooit worden,
en hij zal geen meid worden, hihi!
Denk dat als we het geslacht konden kiezen, er veel meer meiden werden gekozen. Maar het schijnt nogal taboe te zijn om je voorkeur uit te spreken en de dooddoender "als het maar gezond is" ben ik ook zo zat.
Dat lelijke jongens speelgoed dat ie met zn verjaardag heeft gekregen heb ik snel de deur uitgedaan.
Ik pas me niet aan, ben geen jongensmoeder en zal het ook nooit worden,
en hij zal geen meid worden, hihi!
Denk dat als we het geslacht konden kiezen, er veel meer meiden werden gekozen. Maar het schijnt nogal taboe te zijn om je voorkeur uit te spreken en de dooddoender "als het maar gezond is" ben ik ook zo zat.
zondag 2 maart 2008 om 12:25
Ik hoop dat je een grapje maakt.
Mij maakt het dus echt niet uit wat er over 7 maanden geboren wordt.
Misschien voor jou een dooddoener, maar voor mij wle de waarheid; als het maar gezond is.
Dat isn amelijk véél belangrijker dan dat het een jongetje of een meisje is.
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 2 maart 2008 om 12:26
Ik zag mezelf altijd als een echte jongensmoeder. Een beetje stoer, geen roze gefrummel en kattigheid in huis.
Toen ik zwanger was van de oudste zei iedereen tegen mij: Jij krijgt een jongen, dat past echt bij je. Toen ze geboren was, heb ik niet gekeken wat het geslacht was, want het was natuurlijk een jongen. Niet dus. Maar ik was wel gelijk verliefd op haar, en ze was een kopie van mijzelf als baby.
Ik ben nu moeder van twee meiden en vind het heerlijk. Het zijn geen roze meisjes-meisjes, maar gezellig en makkelijk (ja, ook meisjes kunnen relaxed zijn).
De oudste houdt inmiddels wel van winkelen, zij het met haar eigen smaak. Zij lijkt qua karakter op mij. De jongste totaal niet, dat is een heel ander typje. Af en toe is er een kleine ruzie, maar ze kunnen het samen goed vinden. Ik ben blij met mijn dametjes en ik kan me niet voorstellen hoe het is met een jongen in huis.
Toen ik zwanger was van de oudste zei iedereen tegen mij: Jij krijgt een jongen, dat past echt bij je. Toen ze geboren was, heb ik niet gekeken wat het geslacht was, want het was natuurlijk een jongen. Niet dus. Maar ik was wel gelijk verliefd op haar, en ze was een kopie van mijzelf als baby.
Ik ben nu moeder van twee meiden en vind het heerlijk. Het zijn geen roze meisjes-meisjes, maar gezellig en makkelijk (ja, ook meisjes kunnen relaxed zijn).
De oudste houdt inmiddels wel van winkelen, zij het met haar eigen smaak. Zij lijkt qua karakter op mij. De jongste totaal niet, dat is een heel ander typje. Af en toe is er een kleine ruzie, maar ze kunnen het samen goed vinden. Ik ben blij met mijn dametjes en ik kan me niet voorstellen hoe het is met een jongen in huis.
