Kinderen
alle pijlers
jongens- / meisjesmoeder?
zondag 24 februari 2008 om 23:15
Ik ben sinds een jaar mama van een superleuk, lief, ondeugend en ondernemend zoontje. Voor en tijdens het eerste gedeelte van mijn zwangerschap had ik het gevoel een echte meisjesmoeder te zijn. Ik zag mezelf lekker tutten en bezig zijn met echte meisjesdingen en kon mezelf niet als jongensmoeder voorstellen. Dat is ook de reden dat ik tijdens mijn zwangerschap wilde weten of ons kindje een jongen of een meisje zou zijn. Ik weet natuurlijk dat de gezondheid van ons kindje het allerbelangrijkste was en is maar gevoelsmatig had ik de tijd nodig om te kunnen wennen aan het idee dat we een zoontje zouden krijgen. Als ik heel eerlijk ben had ik het best moeilijk de eerste dag na de echo maar was natuurlijk ook heel dankbaar dat alles goed was met de baby.
Inmiddels weet ik dat het niet uitmaakt of je kindje een jongen of een meisje is want het houden van je kindje is onvoorwaardelijk en elk kindje is uniek. Daarnaast is zwanger kunnen worden ook niet vanzelfsprekend en iets om dankbaar voor te zijn.
Ik ben benieuwd of er meer (aanstaande) moeders zijn die zich in mijn verhaal herkennen.
Inmiddels weet ik dat het niet uitmaakt of je kindje een jongen of een meisje is want het houden van je kindje is onvoorwaardelijk en elk kindje is uniek. Daarnaast is zwanger kunnen worden ook niet vanzelfsprekend en iets om dankbaar voor te zijn.
Ik ben benieuwd of er meer (aanstaande) moeders zijn die zich in mijn verhaal herkennen.
zondag 2 maart 2008 om 12:41
Ik hoopte heel erg op een jongetje omdat ik mezelf echt niet als een meisjesmoeder zag. Toen bleek dat er ook echt een jongetje in m`n buik zat was ik enorm blij en opgelucht 
Uiteraard had ik ook zielsveel van een meisje gehouden maar ik ben nog steeds blij dat m`n eerste een jongetje is! 
(en jaja, gezondheid is belangrijker en zwanger worden niet vanzelfsprekend en je hebt niets te willen enzo, open deur)
Uiteraard had ik ook zielsveel van een meisje gehouden maar ik ben nog steeds blij dat m`n eerste een jongetje is! (en jaja, gezondheid is belangrijker en zwanger worden niet vanzelfsprekend en je hebt niets te willen enzo, open deur)
zondag 2 maart 2008 om 12:46
Ik zag mijzelf altijd als een "jongens-moeder". Ik hield niet van shoppen, friemels en frutsels zijn niet aan mij besteed, met poppen of barbies heb ik nooit gespeeld, ondanks dat ik uit een gezin kom met drie meiden.
En toen werd ik zwanger van de oudste. Een jongen. Ik vond (en vind) het helemaal geweldig, lekker met treinen en auto's over de vloer ravotten, voetballen in de tuin, heerlijk. Ik kan niet wachten tot hij wat ouder is en we samen boomhutten gaan bouwen! (hij is nu twee)
De tweede werd een meid. En ook dat vind ik geweldig! Ondanks dat ik er vroeger nooit van hield, ga ik nu helemaal los met frutsels en friemels, krijgt dochter heel vaak kleertjes aan met kantjes en ruches, probeer ik al staartjes te maken in haar korte haartjes (één staartje lukt, als 'palmboom' op haar hoofd) en kan ik niet wachten tot ze oud genoeg is om samen te gaan shoppen!
Al met al denk ik dat je van te voren wel kan denken dat je een ' bepaalde moeder' bent, maar dat het pas zal uitwijzen als je ook daadwerkelijk mamma bent.
En toen werd ik zwanger van de oudste. Een jongen. Ik vond (en vind) het helemaal geweldig, lekker met treinen en auto's over de vloer ravotten, voetballen in de tuin, heerlijk. Ik kan niet wachten tot hij wat ouder is en we samen boomhutten gaan bouwen! (hij is nu twee)
De tweede werd een meid. En ook dat vind ik geweldig! Ondanks dat ik er vroeger nooit van hield, ga ik nu helemaal los met frutsels en friemels, krijgt dochter heel vaak kleertjes aan met kantjes en ruches, probeer ik al staartjes te maken in haar korte haartjes (één staartje lukt, als 'palmboom' op haar hoofd) en kan ik niet wachten tot ze oud genoeg is om samen te gaan shoppen!
Al met al denk ik dat je van te voren wel kan denken dat je een ' bepaalde moeder' bent, maar dat het pas zal uitwijzen als je ook daadwerkelijk mamma bent.
zondag 2 maart 2008 om 12:57
Ik ga nu bijna denken dat er wat mis met mij is 
Ik zie mezelf helemaal niet als een jongensmoder of meisjesmoeder.
Als je een meisje krijgt wil dat toch niet zeggen dat je persé moet friemelen en frutselen en dat alles roze moet zijn?
En dat je met een jongen moet voetballen en boomhutten moet maken.
Je moet gewoon spélen met je kind
Ik snap er echt niets van en krijg van sommige opmerkingen hier een beetje een akelige gevoel.
Ik zie mezelf helemaal niet als een jongensmoder of meisjesmoeder.
Als je een meisje krijgt wil dat toch niet zeggen dat je persé moet friemelen en frutselen en dat alles roze moet zijn?
En dat je met een jongen moet voetballen en boomhutten moet maken.
Je moet gewoon spélen met je kind
Ik snap er echt niets van en krijg van sommige opmerkingen hier een beetje een akelige gevoel.
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 2 maart 2008 om 13:09
Nee, natuurlijk wil het niet zeggen dat je met een jongen per sé moet voetballen en boomhutten moet bouwen en dat voor een meisje alles roze moet zijn.
Maar laat mijn zoon nu heel graag voetballen en met auto's spelen en dus speel ik met hem mee, ik maak ook puzzels met hem als hij dat wil doen en als hij achter de poppenwagen van mijn nichtje loopt ,wandel ik vrolijk met hem mee.
Mijn dochter is nog te klein om echt mee te spelen, maar ik vind het wel leuk om staartjes te maken, en om haar kleren met ruches en frutsels aan te trekken (die overigens lang niet altijd roze zijn, er zijn zat kleren voor meiden die een andere kleur hebben, maar wel ruches). Als mijn dochter met auto's gaat spelen, dan speel ik lekker met haar mee, maar als ze liever met poppen speelt, ook geen probleem.
Wat ik met mijn vorige post wilde zeggen is meer dat ik van te voren niet had gedacht dat ik het zo leuk zou vinden om mijn dochter in kleren te steken met frutseltjes en ruches. En achteraf blijkt dat ik dat wel heel leuk vind.
Maar laat mijn zoon nu heel graag voetballen en met auto's spelen en dus speel ik met hem mee, ik maak ook puzzels met hem als hij dat wil doen en als hij achter de poppenwagen van mijn nichtje loopt ,wandel ik vrolijk met hem mee.
Mijn dochter is nog te klein om echt mee te spelen, maar ik vind het wel leuk om staartjes te maken, en om haar kleren met ruches en frutsels aan te trekken (die overigens lang niet altijd roze zijn, er zijn zat kleren voor meiden die een andere kleur hebben, maar wel ruches). Als mijn dochter met auto's gaat spelen, dan speel ik lekker met haar mee, maar als ze liever met poppen speelt, ook geen probleem.
Wat ik met mijn vorige post wilde zeggen is meer dat ik van te voren niet had gedacht dat ik het zo leuk zou vinden om mijn dochter in kleren te steken met frutseltjes en ruches. En achteraf blijkt dat ik dat wel heel leuk vind.
donderdag 13 maart 2008 om 16:09
He hallo,
Ik ben zelf niet zo'n 'meisjes-meisje' zeg maar, kon altijd al beter opschieten met jongens dan met meiden uit de klas en ik zag mezelf eigenlijk ook meer als een 'jongens-moeder' dan als een 'meisjes-moeder'. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was en ik al stiekem (voor die lange eerste drie maanden erop zaten) ging rondneuzen voor babykleertjes, viel me op dat ik steeds direct de jongenshoek inliep. Daar schrok ik best wel een beetje van, want stel nou dat je helemaal ingesteld bent op een jongen, en het is een meid! Dat zou best wel even wennen worden, dacht ik. En om 'teleurstelling' (zwaar woord) te voorkomen wilde ik toch wel graag weten wat het werd.
Met een echo van 13 weken (nekplooimeting) vertelde ze dat het een meisje werd. Dat was wel ff slikken, omdat ik toch al zo ingesteld was op een jongetje. Maar goed, het idee wende wel, het werd zelfs helemaal leuk, we hadden al lila muurverf gekocht en we hadden zelfs al een naam!
We wilden net de muren gaan verven, toen ik de kriebels kreeg...toch maar even wachten, de 20 weken echo was drie dagen later, en je zal net zien....
Met de 20 weken echo vroegen we het voor de zekerheid toch nog even wat het werd; ja hoor, heel duidelijk: een jongen! Nou ja zeg! Mijn vriend helemaal blij (ja hoor, 'het maakte hem helemaal niet uit') en ik in dikke tranen (fijn, hormonen). Mijn vriend snapte er helemaal niets van: 'Je wilde toch een jongen?'
Duurde weer een week voor ik daar weer aan gewend was. Raar eigenlijk....
Totdat het mis ging met de zwangerschap; hij bleek een groeiachterstand te hebben, en daar bovenop kreeg ik een zwangerschapsvergiftiging en Hellp-syndroom, inclusief drie epilepsieaanvallen. In het ziekenhuis heb ik elke dag echo's gekregen, en toen vertelde ze weer dat het een meisje zou worden, en een dag later zei een dokter tijdens een echo dat het volgens hem een meisje was, maar dat het ook een jongen zou kunnen zijn! Ja, zover waren wij ook al, maar op dat moment maakte het echt niet meer uit wat het werd, als het maar goed zou komen!
Uiteindelijk beviel ik met een keizersnede (helaas, het was uitgesloten dat ik het zelf zou proberen vanwege het gevaar op volgende epilepsieaanvallen) van een heel klein (24 cm en 1076 gram) jongetje. Toen ik vervolgens op de couveuse-afdeling hoorde dat meisjes het over het algemeen beter doen (vaker overleven) dan jongetjes, kon ik alleen maar zeggen: was het nu maar een meisje. want het enige wat echt telt, is dat het kindje het overleefd!
Ik ben zelf niet zo'n 'meisjes-meisje' zeg maar, kon altijd al beter opschieten met jongens dan met meiden uit de klas en ik zag mezelf eigenlijk ook meer als een 'jongens-moeder' dan als een 'meisjes-moeder'. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was en ik al stiekem (voor die lange eerste drie maanden erop zaten) ging rondneuzen voor babykleertjes, viel me op dat ik steeds direct de jongenshoek inliep. Daar schrok ik best wel een beetje van, want stel nou dat je helemaal ingesteld bent op een jongen, en het is een meid! Dat zou best wel even wennen worden, dacht ik. En om 'teleurstelling' (zwaar woord) te voorkomen wilde ik toch wel graag weten wat het werd.
Met een echo van 13 weken (nekplooimeting) vertelde ze dat het een meisje werd. Dat was wel ff slikken, omdat ik toch al zo ingesteld was op een jongetje. Maar goed, het idee wende wel, het werd zelfs helemaal leuk, we hadden al lila muurverf gekocht en we hadden zelfs al een naam!
We wilden net de muren gaan verven, toen ik de kriebels kreeg...toch maar even wachten, de 20 weken echo was drie dagen later, en je zal net zien....
Met de 20 weken echo vroegen we het voor de zekerheid toch nog even wat het werd; ja hoor, heel duidelijk: een jongen! Nou ja zeg! Mijn vriend helemaal blij (ja hoor, 'het maakte hem helemaal niet uit') en ik in dikke tranen (fijn, hormonen). Mijn vriend snapte er helemaal niets van: 'Je wilde toch een jongen?'
Duurde weer een week voor ik daar weer aan gewend was. Raar eigenlijk....
Totdat het mis ging met de zwangerschap; hij bleek een groeiachterstand te hebben, en daar bovenop kreeg ik een zwangerschapsvergiftiging en Hellp-syndroom, inclusief drie epilepsieaanvallen. In het ziekenhuis heb ik elke dag echo's gekregen, en toen vertelde ze weer dat het een meisje zou worden, en een dag later zei een dokter tijdens een echo dat het volgens hem een meisje was, maar dat het ook een jongen zou kunnen zijn! Ja, zover waren wij ook al, maar op dat moment maakte het echt niet meer uit wat het werd, als het maar goed zou komen!
Uiteindelijk beviel ik met een keizersnede (helaas, het was uitgesloten dat ik het zelf zou proberen vanwege het gevaar op volgende epilepsieaanvallen) van een heel klein (24 cm en 1076 gram) jongetje. Toen ik vervolgens op de couveuse-afdeling hoorde dat meisjes het over het algemeen beter doen (vaker overleven) dan jongetjes, kon ik alleen maar zeggen: was het nu maar een meisje. want het enige wat echt telt, is dat het kindje het overleefd!
donderdag 13 maart 2008 om 16:25
Het cliche is inderdaad echt waar: als het maar gezond is (wordt/blijft). Heel veel succes gewenst! Wat een klein mannetje! (als je je voorstelt dat mijn dochter bij de geboorte ong. 55 cm was en 4350 gram!) Hoe oud is hij nu en hoe gaat het?
Nog zoiets, ik had sterk het idee dat ik een jongen zou krijgen, iedereen om me heen dacht dat ook. Behalve mijn nichtje, maar haar eerste kindje was een jongetje en die is in haar buik overleden. Daarna heeft ze 3 gezonde dochters gekregen. Ze was zo bang dat ik ook zwanger was van een jongen en dat die ook zou overlijden, dat ze daarom maar dacht dat het een meisje was, gaf haar een beter gevoel. En ze heeft gelijk gekregen! En ze was (net als ik uiteraard) helemaal emotioneel dat alles goed was gegaan...
. Ze heeft het nooit gezegd, maar ik weet zeker dat ze mijn hele zwangerschap bang is geweest dat het niet goed zou gaan, ook omdat ik zo sterk dacht dat het een jongen was. Omdat haar eerste zwangerschap zo is gelopen en ze zo graag wilde dat het bij mij wel goed zou gaan.
donderdag 13 maart 2008 om 16:49
He SnoopySnoopy,
Gelukkig is alles helemaal goed gekomen!
Hij heeft het ontzettend zwaar gehad (3 longontstekingen en een virus in zijn bloed in de eerste drie weken van zijn leventje en hij heeft 1x echt op het randje gelegen (waar we in totale shock naast stonden, met hartmassage e.d.). Hij is echt een ontzettende knokker; na 11 zware weken mocht hij eindelijk naar huis! Inmiddels is hij 15 maanden en 2 dagen, 84 cm en 10,5 kilo schoon aan de haak. Het is echt een heerlijk kind, zo geduldig, lief en ontzettend grappig! Zo wil ik er nog wel drie...of vier...:) (Als we het weer aandurven tenminste).
Wat een heftig verhaal zeg, van je nicht! Ben je zeker zelf ook wel constant heel angstig geweest of alles wel goed zou gaan? Of kon je het wel een beetje loslaten? Hebben ze wel kunnen achterhalen wat de oorzaak is geweest bij haar (ivm risico's herhalingen e.d.)?
Gelukkig is alles helemaal goed gekomen!
Hij heeft het ontzettend zwaar gehad (3 longontstekingen en een virus in zijn bloed in de eerste drie weken van zijn leventje en hij heeft 1x echt op het randje gelegen (waar we in totale shock naast stonden, met hartmassage e.d.). Hij is echt een ontzettende knokker; na 11 zware weken mocht hij eindelijk naar huis! Inmiddels is hij 15 maanden en 2 dagen, 84 cm en 10,5 kilo schoon aan de haak. Het is echt een heerlijk kind, zo geduldig, lief en ontzettend grappig! Zo wil ik er nog wel drie...of vier...:) (Als we het weer aandurven tenminste).
Wat een heftig verhaal zeg, van je nicht! Ben je zeker zelf ook wel constant heel angstig geweest of alles wel goed zou gaan? Of kon je het wel een beetje loslaten? Hebben ze wel kunnen achterhalen wat de oorzaak is geweest bij haar (ivm risico's herhalingen e.d.)?
donderdag 13 maart 2008 om 20:50
Hier drie jongens en een meid. Ik was en ben nog steeds wel een jongensmamma. Ik was zelf al geen echt meisje, met makeup en kleren frutten was nooit mijn ding. Barbies werden kaal geknipt want na een keer kammen zat hun haar zo in de knoop dat het nooit meer goed kwam. In bomen klimmen, voetballen etc. kon ik als de beste. Lego vind ik nog steeds leuk. Gelukkig kreeg ik zoontjes. Bij alledrie wist ik zeker dat het knullen waren in mijn buik en ik had gelijk. Een huis vol duplo, lego, pirates of the carabianzooi etc. Klimmen, klauteren, stoere kleren etc.
Bij de vierde was het anders. Ik voelde me tijdens de zwangerschapanders. Wel kotsmisselijk, maar het voelde raar. Dus ik ging uit van een meid en jawel. Een kleine dame. Inmiddels is dame acht weekjes oud. Bij het verschonen is het een kwestie van iets anders schoonmaken. De kleertjes is een wereld van verschil. Tijdens de zwangerschap heb ik wel meisjeskleertjes gekocht, maar dan in de stoerdere variant en helemaal geen jurken/frutsels/kantjes. En toen kwam de kraamvisite en is er een soort van suikerspin ontploft in meisjes kledingkast. Ineens heb ik jurkjes hangen, rokjes, malliots etc. Ik ben nog niet echt goed in het aan en uitkleden met al die frutselsdingen, maar het went langzaam. Ik houd mijn hart vast voor de barbies en lellykelly schoenen en prinsessenjurken.
Het komt wel goed hoor, met mij en mijn meid. Lang leve de H&M en RockStarBaby met hele leuke kleertjes in het knalroze met doodshoofdjes met strikjes. Lego heeft tegenwoordig BelleVille. Hele leuke kastelen etc van knalroze lego. Ik hoop alleen van harte dat onze dame meer van pappa weg gaat hebben dan van mamma. Dan krijg ik namelijk mijn handjes nog vol aan een eigenwijze, met een behoorlijk grote mond en rijkelijk vocabulair uitgeruste draak die precies doet wat zij wil en iedereen die ze tegenkomt binnen notime om haar pinkje heeft zitten... wedden dat ze op mamma lijkt....
Bij de vierde was het anders. Ik voelde me tijdens de zwangerschapanders. Wel kotsmisselijk, maar het voelde raar. Dus ik ging uit van een meid en jawel. Een kleine dame. Inmiddels is dame acht weekjes oud. Bij het verschonen is het een kwestie van iets anders schoonmaken. De kleertjes is een wereld van verschil. Tijdens de zwangerschap heb ik wel meisjeskleertjes gekocht, maar dan in de stoerdere variant en helemaal geen jurken/frutsels/kantjes. En toen kwam de kraamvisite en is er een soort van suikerspin ontploft in meisjes kledingkast. Ineens heb ik jurkjes hangen, rokjes, malliots etc. Ik ben nog niet echt goed in het aan en uitkleden met al die frutselsdingen, maar het went langzaam. Ik houd mijn hart vast voor de barbies en lellykelly schoenen en prinsessenjurken.
Het komt wel goed hoor, met mij en mijn meid. Lang leve de H&M en RockStarBaby met hele leuke kleertjes in het knalroze met doodshoofdjes met strikjes. Lego heeft tegenwoordig BelleVille. Hele leuke kastelen etc van knalroze lego. Ik hoop alleen van harte dat onze dame meer van pappa weg gaat hebben dan van mamma. Dan krijg ik namelijk mijn handjes nog vol aan een eigenwijze, met een behoorlijk grote mond en rijkelijk vocabulair uitgeruste draak die precies doet wat zij wil en iedereen die ze tegenkomt binnen notime om haar pinkje heeft zitten... wedden dat ze op mamma lijkt....
donderdag 13 maart 2008 om 22:34
@mama-re
Wat een persoonlijk en open stukje heb je geschreven op dit topic. Ik kan me voorstellen dat je dan heel blij en dankbaar bent dat je kindje (los van het feit of het een jongen of meisje is) zo sterk is dat hij alles doorstaat en nu een gezonde knul is. Ook heel begrijpelijk dat je hierdoor twijfels hebt over een eventuele nieuwe zwangerschap en dat je je zwangerschap ws ook heel anders zal beleven. Mijn zwangerschap verliep prima en mijn bevalling was redelijk goed te doen. Mijn zoontje is gezond en dan sta je er op een andere manier bij stil dan wanneer je zelf het tegenovergestelde hebt meegemaakt. Heb van dichtbij meegemaakt dat een zwangerschap na 23 weken moest worden afgebroken terwijl ik de dag erna een goede uitslag kreeg van de 20 weken echo. Ben dus ook heel erg blij met mijn zoontje en gezondheid.
Wat een persoonlijk en open stukje heb je geschreven op dit topic. Ik kan me voorstellen dat je dan heel blij en dankbaar bent dat je kindje (los van het feit of het een jongen of meisje is) zo sterk is dat hij alles doorstaat en nu een gezonde knul is. Ook heel begrijpelijk dat je hierdoor twijfels hebt over een eventuele nieuwe zwangerschap en dat je je zwangerschap ws ook heel anders zal beleven. Mijn zwangerschap verliep prima en mijn bevalling was redelijk goed te doen. Mijn zoontje is gezond en dan sta je er op een andere manier bij stil dan wanneer je zelf het tegenovergestelde hebt meegemaakt. Heb van dichtbij meegemaakt dat een zwangerschap na 23 weken moest worden afgebroken terwijl ik de dag erna een goede uitslag kreeg van de 20 weken echo. Ben dus ook heel erg blij met mijn zoontje en gezondheid.
vrijdag 14 maart 2008 om 09:55
Wat een wonder dat hij dat allemaal doorstaan heeft zeg! Ik heb de documentaire gezien 'een kwetsbaar begin' en wat heb ik gehuild zeg! Wat je als ouders dan ook allemaal moet doorstaan, lijkt me echt heel erg zwaar. Was toen geloof ik 30 weken zwanger en hoopte zo dat ons kindje nog even zou blijven zitten. Toen ik bijna 38 weken was (toen is het zoontje van mijn nichtje overleden) vond ik het wel tijd om te bevallen. Dochter dacht er anders over en kwam met precies 41 weken. Sinds ik mijn kindje kon voelen heb ik eigenlijk altijd in de stress gezeten. Maar gelukkig had ik een kleine druktemaker in mijn buik (die buiten de buik even beweeglijk is
). En gelukkig kon ik daardoor ook heel erg genieten. Echt loslaten lukte niet, ik heb de bewegingen wel heel erg gekoesterd. Ze hebben bij mijn neefje geen doodsoorzaak kunnen vinden in het bloed. Wel was de bloeddruk van mijn nichtje iets gestegen en had ze wat eiwitten in haar urine, maar niet zorgelijk. Maar achteraf gezien heb ik wel mijn twijfels daarover. Toen mijn bloeddruk vanaf 37 weken omhoog ging werd die en mijn urine daarom ook om de dag gecontroleerd. Gelukkig was het telkens goed, anders had ik echt ingeleid willen worden.Ik vind het trouwens superknap van mijn nichtje dat ze het nog 3x heeft aangedurfd zwanger te zijn. Ik hoop dat jullie het ook weer aandurven en dat hij/zij dan wat langer blijft zitten!
Liefs,
Snoopy
vrijdag 14 maart 2008 om 10:09
Fantasticfour, moet wel om het laatste gedeelte in jouw stukje. Ik was vroeger nogal drammerig, ik denk dat mijn dochter dat ook gaat zijn. Ze is nog geen 11 weken, maar zodra ze iets over haar hoofd krijgt begint ze al te brullen, want ze weet dat haar armen dan in mouwen moeten. En kom niet aan haar gezicht met creme enzo, dat vindt ze echt niet leuk. Verder is ze wel heel makkelijk hoor, vindt alles wel best. Maar ik zal blij zijn als het straks lekker warm is, even insmeren met zonnebrandcreme en hup zonder kleren de tuin in .
.
vrijdag 14 maart 2008 om 14:51
Ik ben ook gewoon een moeder, en meer moeder dan ik ooooit had gedacht. Ik vind mijn vriend wel echt een meisjesvader, maf is dat. Onze eerste is een dochter en ik denk wel eens: zou ik dan nu een jongen willen? Maar het maakt me echt geen moer uit, kan er niets van maken, hoop dat er nog een keer een kindje komt.
Heb wel tijdens mijn zwangerschap soms gehoopt op een jongen, omdat ik de jongensnaam bijzonderder vond. Dat is overgegaan voor ik bevallen ben.
Heb wel vaker jouw verhaal gehoord, maar dan waren het voornamelijk de vaders die een voorkeur hadden.
Heb wel tijdens mijn zwangerschap soms gehoopt op een jongen, omdat ik de jongensnaam bijzonderder vond. Dat is overgegaan voor ik bevallen ben.
Heb wel vaker jouw verhaal gehoord, maar dan waren het voornamelijk de vaders die een voorkeur hadden.
vrijdag 14 maart 2008 om 23:08
Bij mijn eerste zwangerschap dacht ik dat ik zwanger was van een meisje, toen ik bij 20 weken hoorde dat baby een jongen was moest ik erg wennen. Toen ik van de tweede zwanger was, leek het me leuk als het weer een jiongen zou zijn, maar bij 20 weken bleek: een meisje. En weer moest ik wennen. Ik denk dat ik vooral aan het defitieve moest wennen in beide gevallen. Voor je het geslacht weet, kun je denken als baby een jongen/meisje is, dan... Als je het weet, is dat niet meer. Ben er inmiddels aan gewend hoor:) Ik hoop dat ze net zo'n makkelijk en lief kind is als zoonlief:)
dinsdag 18 maart 2008 om 21:38
Owkee moet erbij zeggen dat kanten babybroekjes waren, die passen inmiddels niet meer!
Maar dat speelgoed, neeuhh dat vind ik helemaal niks, kiepwagens enzo. Geef dan iets educatiefs of neutraals.
Ik heb het ook niet op alles wat maar "stoer" moet zijn, kleding enzo. ik ben een echt huppelkutje, hou van roze en roesjes en kantjes.
Calvijn met jou is niets mis hoor, ga lekker op je roze wolk zitten!
Ik was niet grappig, ben gewoon eerlijk, zo voel ik het.
Crini dus jij hebt je man destijds niet bij jouw plan betrokken
Later wel verteld?
Da's helemaal geen slecht plan trouwens!
Ik heb een goeide band met mn moeder & zusje.
We gaan altijd lekker winkelen, kletsen, beautydagje, workshop, tutten met mak-up en parfums, etc.
En met een jongen is dat anders.
Mijn vriendinnen hebben alleen maar meiden en dan hoor ik hun over de kleertjes, meiden feestjes, gezellige dingen met hun dochters doen enzo en dat had ik dus ook helemaal voor ogen.
maandag 31 maart 2008 om 22:24
@ Universe,
Het is volgens mij ook een bepaald beeld dat je in je hoofd hebt en dan is het omschakelen. Heb je jouw gevoelens ook met je partner kunnen bespreken?
Hoe sta jij nu tegenover je zoontje en zou je bij een eventuele tweede weer een voorkeur hebben? Ik kan me soms nog wel eens schuldig voelen (als ik naar mijn zoontje kijk) dat ik van slag was na de echo waaruit bleek dat we een zoontje zouden krijgen.
Groetjes, Vivienne
Het is volgens mij ook een bepaald beeld dat je in je hoofd hebt en dan is het omschakelen. Heb je jouw gevoelens ook met je partner kunnen bespreken?
Hoe sta jij nu tegenover je zoontje en zou je bij een eventuele tweede weer een voorkeur hebben? Ik kan me soms nog wel eens schuldig voelen (als ik naar mijn zoontje kijk) dat ik van slag was na de echo waaruit bleek dat we een zoontje zouden krijgen.
Groetjes, Vivienne
dinsdag 1 april 2008 om 21:52
Ik wist bij de eerste heeeeeeel erg zeker dat het een jongetje zou worden.Ik had dan ook als allereerste pakje een lichtblauw pakje gekocht.Als ik naar de meidenkleertjes keek wist ik zo zeker dat het geen meisje zou worden.Toch wilde ik het met de 20 weken echo niet weten.We hadden wel een meidennaam ook bedacht want je weet maar nooit....
En het werd een meisje!Ik was zo verbaasd maar vond het ook zo geweldig!In de eerste instantie wilde ik alleen maar stoere kleren voor haar maar nu smelt ik helemaal weg bij roesjes.Zelf is ze nu (4 jaar oud) helemaal in de dansfase en ze wil het liefst elke dag een jurk aan.Ik vind het nu geweldig.
Nu ben ik weer 31,5 week zwanger en weer heilig van een jongen overtuigd.Ik heb ook zo goed als dezelfde zwangerschap tot nog toe als de vorige keer.En ook nu weet ik niet wat het wordt.Een meid is ontzettend leuk want dan heeft dochterlief een zus voor later (meiden hebben natuurlijk meer met elkaar gemeen als een meid met een jongen want hoe moet een jongen nou weten wat ongesteld is?) maar een jongen is ook ontzettend leuk want die heb ik nog niet!!!
Maar of ik een jongens of meiden moeder ben??Geen idee.
En het werd een meisje!Ik was zo verbaasd maar vond het ook zo geweldig!In de eerste instantie wilde ik alleen maar stoere kleren voor haar maar nu smelt ik helemaal weg bij roesjes.Zelf is ze nu (4 jaar oud) helemaal in de dansfase en ze wil het liefst elke dag een jurk aan.Ik vind het nu geweldig.
Nu ben ik weer 31,5 week zwanger en weer heilig van een jongen overtuigd.Ik heb ook zo goed als dezelfde zwangerschap tot nog toe als de vorige keer.En ook nu weet ik niet wat het wordt.Een meid is ontzettend leuk want dan heeft dochterlief een zus voor later (meiden hebben natuurlijk meer met elkaar gemeen als een meid met een jongen want hoe moet een jongen nou weten wat ongesteld is?) maar een jongen is ook ontzettend leuk want die heb ik nog niet!!!
Maar of ik een jongens of meiden moeder ben??Geen idee.
vrijdag 4 april 2008 om 12:50
Hallo
Gisteren hebben we de 20 weken echo gehad en alles is gelukkig goed en ik wou dus wel heel graag weten wat het is.En het is een jongen maar toen ik het gisteren hoorde baalde ik wel ff ik wou zo graag een meisje.Maar ik ben er nu helemaal blij mee gisteren een leuk stoer spijkerbroekje gekocht met een gestreepte trui erop.
Gisteren hebben we de 20 weken echo gehad en alles is gelukkig goed en ik wou dus wel heel graag weten wat het is.En het is een jongen maar toen ik het gisteren hoorde baalde ik wel ff ik wou zo graag een meisje.Maar ik ben er nu helemaal blij mee gisteren een leuk stoer spijkerbroekje gekocht met een gestreepte trui erop.
vrijdag 4 april 2008 om 13:47
Ik kom uit een echt meiden-gezin, we zijn met vier zussen en het grappige is dat we nu alleen maar jongens baren! Mijn ouders hebben nu dus 4 dochters en 5 kleinzonen... Ik ben nu weer zwanger en iedereen is erg benieuwd wat het dit keer wordt. We kunnen ons haast niet voorstellen dat het een meisje zal zijn. Ach, en het maakt inderdaad absoluut niet uit; ik heb nu bij de tweede nog minder eventuele voorkeur dan bij de eerste. Lekker cliche maar niet minder belangrijk; als het maar gezond is! Veel geluk allemaal!
