Kinderen
alle pijlers
Kind 7 luistert nooit
zaterdag 14 augustus 2021 om 14:35
Namens mijn zus wil ik jullie het volgende vragen. Wij zijn momenteel met haar en haar gezin op vakantie. Ze heeft meerdere kinderen, waarvan er een (zoon, 7 jaar) nooit luistert.
Zus besprak net haar frustraties met mij en nu ik haar gezin wat dagen achter elkaar meemaak, snap ik die frustraties heel goed. Haar andere kinderen luisteren best goed, maar deze zoon… Er vallen gewoon géén afspraken met hem te maken en hij maakt keer op keer dezelfde fouten.
Ik zou haar zo graag willen helpen, maar weet zelf geen oplossing. Jullie misschien wel? Hier wat voorbeelden om het wat duidelijker te maken:
Boven zijn bord eten. Elke dag meerdere keren benoemen, vragen, waarschuwen, het helpt niets. Echt halve boterhammen vallen onder zijn stoel en ‘s avonds zit de pastasaus overal. Slaat echt nergens op, want hij zit prima qua hoogte etc.
Handen wassen en doortrekken na de wc. Doet hij gewoon níet. Ook niet als je het vooraf tegen hem zegt. Als je hem er achteraf naar vraagt is het “oepsie vergeten”.
Als hij te hard (echt HARD, niet oké) gilt tijdens spelletjes, moet hij op een gegeven moment stoppen met spelen. Je zou toch denken dat hij daarvan leert, maar niet dus. De keer daarop doet hij het weer.
Dit gedrag speelt al jaren. Hij luistert gewoon nooit en leert niet van zijn fouten. De consequenties maken hem ook niets uit. Je kan hem iets zeggen niet te doen en 10 min later doet hij het gewoon rustig weer. En zo gaat het dus met ALLES. Hij zoekt continu dezelfde grenzen op, terwijl hij dondersgoed weet dat het vandaag niet mag, morgen niet en overmorgen ook niet ineens wel
Mijn zus heeft al beloningssystemen geprobeerd, maar na 1 dag vond hij dat niet meer interessant. Hij deed niet merkbaar zijn best om de beloningen te krijgen.
Wij zijn nu dus een paar dagen met hen samen en eerlijk? Ik zou compleet gek worden als hij mijn kind zou zijn
Help??
Zus besprak net haar frustraties met mij en nu ik haar gezin wat dagen achter elkaar meemaak, snap ik die frustraties heel goed. Haar andere kinderen luisteren best goed, maar deze zoon… Er vallen gewoon géén afspraken met hem te maken en hij maakt keer op keer dezelfde fouten.
Ik zou haar zo graag willen helpen, maar weet zelf geen oplossing. Jullie misschien wel? Hier wat voorbeelden om het wat duidelijker te maken:
Boven zijn bord eten. Elke dag meerdere keren benoemen, vragen, waarschuwen, het helpt niets. Echt halve boterhammen vallen onder zijn stoel en ‘s avonds zit de pastasaus overal. Slaat echt nergens op, want hij zit prima qua hoogte etc.
Handen wassen en doortrekken na de wc. Doet hij gewoon níet. Ook niet als je het vooraf tegen hem zegt. Als je hem er achteraf naar vraagt is het “oepsie vergeten”.
Als hij te hard (echt HARD, niet oké) gilt tijdens spelletjes, moet hij op een gegeven moment stoppen met spelen. Je zou toch denken dat hij daarvan leert, maar niet dus. De keer daarop doet hij het weer.
Dit gedrag speelt al jaren. Hij luistert gewoon nooit en leert niet van zijn fouten. De consequenties maken hem ook niets uit. Je kan hem iets zeggen niet te doen en 10 min later doet hij het gewoon rustig weer. En zo gaat het dus met ALLES. Hij zoekt continu dezelfde grenzen op, terwijl hij dondersgoed weet dat het vandaag niet mag, morgen niet en overmorgen ook niet ineens wel
Mijn zus heeft al beloningssystemen geprobeerd, maar na 1 dag vond hij dat niet meer interessant. Hij deed niet merkbaar zijn best om de beloningen te krijgen.
Wij zijn nu dus een paar dagen met hen samen en eerlijk? Ik zou compleet gek worden als hij mijn kind zou zijn
Help??
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:10
Wederom zeer herkenbaar. Spelen is belangrijk om energie kwijt te kunnen, maar in dit soort gevallen moet je denk ik als ouder op blijven letten en af en toe bijsturen. Onze jongste is zo enthousiast in zijn spel dat op zijn beurt wachten of een ander kind aan de beurt laten helemaal niet bij hem op komt op zo'n moment. Hij ziet de kinderen, die op hun beurt wachten niet eens. Aan mij of mijn man op zo'n moment de taak om hier op attent te maken en hem waar nodig uit de situatie te halen.nina*89 schreef: ↑14-08-2021 15:00Bedtijd is op zichzelf inderdaad niet het ergste, maar wel als het elke avond is en dat dan in combinatie met zijn gedrag de hele dag door.
Speeltuin is gemeen en onaardig. Bijvoorbeeld zand naar andere kinderen gooien (keer op keer) of niet willen delen met anderen. Dus continu de schommel bezet houden ondanks uitleg (andere kinderen willen ook, jij zou dat ook willen, omstebeurt), een dealtje (je kan nu even dit doen, daarna dit en dan weer op de schommel) en waarschuwingen (als je er nu niet gelijk afgaat, gaan we naar huis) van mijn zus.
Gisteren zat zoon dus op een klimding: hij wil dan zo snel mogelijk naar boven een ladder op en als er dan een jonger kind op de ladder bezig is, klimt hij er gewoon overheen. Kan natuurlijk niet en als ik dat op een rustig moment uitleg, snapt hij dat ook wel, maar op zo'n moment moet ik dus wel ingrijpen.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:14
Nog een voorbeeld van zojuist. We hebben hier een bal die hij buiten in de tuin mag gebruiken. Binnen niet.
Hij komt net aan met de bal om er binnen mee te gaan spelen. Zus zegt: die bal is niet voor binnen, maar voor buiten. Prima als je er nu mee buiten gaat spelen. Zijn zusje is ook buiten aan het spelen.
Zoon gaat binnen met de bal stuiteren.
Zus zegt: als je met die bal wil spelen, moet je naar buiten.
Zoon blijft met de bal stuiteren.
Zus stuurt zoon naar buiten. Hij gaat buiten spelen met de bal.
10 minuten later komt hij binnen met de bal om ermee te spelen. Gaat binnen staan stuiteren met dat ding. Mijn zus: wat heb ik nou over die bal gezegd?
Zoon: …dat hij niet binnen mag. Dus hop, zoon weer naar buiten.
10 min later: komt ie weer binnen met die bal
Hij komt net aan met de bal om er binnen mee te gaan spelen. Zus zegt: die bal is niet voor binnen, maar voor buiten. Prima als je er nu mee buiten gaat spelen. Zijn zusje is ook buiten aan het spelen.
Zoon gaat binnen met de bal stuiteren.
Zus zegt: als je met die bal wil spelen, moet je naar buiten.
Zoon blijft met de bal stuiteren.
Zus stuurt zoon naar buiten. Hij gaat buiten spelen met de bal.
10 minuten later komt hij binnen met de bal om ermee te spelen. Gaat binnen staan stuiteren met dat ding. Mijn zus: wat heb ik nou over die bal gezegd?
Zoon: …dat hij niet binnen mag. Dus hop, zoon weer naar buiten.
10 min later: komt ie weer binnen met die bal
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:17
Klopt, helemaal mee eens. Maar doet jullie zoon dit dan ook rustig 6 keer achter elkaar? Dus dat je hem 6 keer achter elkaar moet bijsturen en dat de boodschap dan nog steeds niet lijkt te zijn aangekomen. Hij blijft gewoon keer op keer hetzelfde doen, alsof je tegen een muur praat.Alecta schreef: ↑14-08-2021 15:10Wederom zeer herkenbaar. Spelen is belangrijk om energie kwijt te kunnen, maar in dit soort gevallen moet je denk ik als ouder op blijven letten en af en toe bijsturen. Onze jongste is zo enthousiast in zijn spel dat op zijn beurt wachten of een ander kind aan de beurt laten helemaal niet bij hem op komt op zo'n moment. Hij ziet de kinderen, die op hun beurt wachten niet eens. Aan mij of mijn man op zo'n moment de taak om hier op attent te maken en hem waar nodig uit de situatie te halen.
Gisteren zat zoon dus op een klimding: hij wil dan zo snel mogelijk naar boven een ladder op en als er dan een jonger kind op de ladder bezig is, klimt hij er gewoon overheen. Kan natuurlijk niet en als ik dat op een rustig moment uitleg, snapt hij dat ook wel, maar op zo'n moment moet ik dus wel ingrijpen.
Ik merk echt dat ik het fijn vind om zoveel herkenning te lezen! Ik laat het zo ook aan mijn zus lezen. Ik weet alleen niet zeker of de herkenning 100% is, met dat gevoel tegen een muur te praten of zelf een vastgelopen grammofoon plaat te worden
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:17
Een eyeopener, die ik ooit kreeg van een leerkracht op de kleuterschool en ik hier graag wil delen.
Sommige kinderen zoeken continu de grenzen op en zullen ze altijd overschrijden als dat kan. Grenzen bieden een vorm van begrenzing en veiligheid. Door de grenzen op te zoeken, ervaren deze kinderen dat ze er nog zijn.
We houden zoon op sommige gebieden dus best wel strak. Een heel andere benadering dan bij bijvoorbeeld onze oudste, die we heel vrij laten en waar we altijd in overleg gaan.
Er is geen benadering, die bij ieder kind past. En soms moet je dus iets doen, wat tegen je eigen opvoedstijl in gaat en beter werkt voor een bepaald kind.
Sommige kinderen zoeken continu de grenzen op en zullen ze altijd overschrijden als dat kan. Grenzen bieden een vorm van begrenzing en veiligheid. Door de grenzen op te zoeken, ervaren deze kinderen dat ze er nog zijn.
We houden zoon op sommige gebieden dus best wel strak. Een heel andere benadering dan bij bijvoorbeeld onze oudste, die we heel vrij laten en waar we altijd in overleg gaan.
Er is geen benadering, die bij ieder kind past. En soms moet je dus iets doen, wat tegen je eigen opvoedstijl in gaat en beter werkt voor een bepaald kind.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:22
Op zich wel hoor.nina*89 schreef: ↑14-08-2021 15:17Klopt, helemaal mee eens. Maar doet jullie zoon dit dan ook rustig 6 keer achter elkaar? Dus dat je hem 6 keer achter elkaar moet bijsturen en dat de boodschap dan nog steeds niet lijkt te zijn aangekomen. Hij blijft gewoon keer op keer hetzelfde doen, alsof je tegen een muur praat.
Ik merk echt dat ik het fijn vind om zoveel herkenning te lezen! Ik laat het zo ook aan mijn zus lezen. Ik weet alleen niet zeker of de herkenning 100% is, met dat gevoel tegen een muur te praten of zelf een vastgelopen grammofoon plaat te worden
Ik kan zo een aantal dingen benoemen waar ik net zo goed een bandje voor kan inspreken.
Maar dat met die bal zou mij ook flink storen en lijkt misschien wel een beetje expres de grens opzoeken.
Ik zou als ik haar was strakjes als school weer begint daar eens overleggen, kijken of ze het herkennen of niet.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:23
Op het moment dat hij lekker aan het buiten spelen was met de bal, is het voor hem belangrijk dat je dan even naar buiten loopt en zegt dat je ziet dat hij zo fijn aan het buitenspelen is met de bal. Dat is positief, je benoemt wat je ziet en wat je graag wilt dat hij doet. Daarnaast maak je op een positieve manier contact met hem.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:24
Jazeker. Ik grijp dan gewoon 6 x keer in. En op een gegeven moment worden de prikkels te groot en dan is het tijd om zoon uit de situatie te halen.nina*89 schreef: ↑14-08-2021 15:17Klopt, helemaal mee eens. Maar doet jullie zoon dit dan ook rustig 6 keer achter elkaar? Dus dat je hem 6 keer achter elkaar moet bijsturen en dat de boodschap dan nog steeds niet lijkt te zijn aangekomen. Hij blijft gewoon keer op keer hetzelfde doen, alsof je tegen een muur praat.
Ik merk echt dat ik het fijn vind om zoveel herkenning te lezen! Ik laat het zo ook aan mijn zus lezen. Ik weet alleen niet zeker of de herkenning 100% is, met dat gevoel tegen een muur te praten of zelf een vastgelopen grammofoon plaat te worden
Ik denk dat het vooral een kwestie is van geduld en heel veel herhalen, voordat het kwartje landt. En niet de illusie dat een paar waarschuwen helpt (wat bij mijn andere kinderen altijd wel hielp).
Onze jongste luistert pas als mensen heel erg boos op hem worden. Hij schrikt daar niet van, maar beseft dan ineens dat het menens is. Signalen van irritatie merkt hij gewoon niet op. We zijn er dus nu wel mee bezig om hem te leren dit soort signalen op te pikken. Maar ook dit is weer een lang proces. Als zoon ergens is, geef ik dit altijd wel aan, zoadat ze weten hoe ze hem kunnen stoppen.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:27
Dit is aandacht vragen. Mijn jongste broertje was ook zo. Heel vermoeiend kind die niet alleen kon spelen. Hij had continu aandacht nodig en zocht daardoor continu de grenzen op.nina*89 schreef: ↑14-08-2021 15:14Nog een voorbeeld van zojuist. We hebben hier een bal die hij buiten in de tuin mag gebruiken. Binnen niet.
Hij komt net aan met de bal om er binnen mee te gaan spelen. Zus zegt: die bal is niet voor binnen, maar voor buiten. Prima als je er nu mee buiten gaat spelen. Zijn zusje is ook buiten aan het spelen.
Zoon gaat binnen met de bal stuiteren.
Zus zegt: als je met die bal wil spelen, moet je naar buiten.
Zoon blijft met de bal stuiteren.
Zus stuurt zoon naar buiten. Hij gaat buiten spelen met de bal.
10 minuten later komt hij binnen met de bal om ermee te spelen. Gaat binnen staan stuiteren met dat ding. Mijn zus: wat heb ik nou over die bal gezegd?
Zoon: …dat hij niet binnen mag. Dus hop, zoon weer naar buiten.
10 min later: komt ie weer binnen met die bal
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:30
Ik herken in je teksten over je neefje veel terug in mijn zoon. En die is inmiddels 20 (en het is nooit helemaal over gegaan)
Hij heeft wel de diagnose ADHD gekregen en hij heeft wat kenmerken van PDD-NOS. Ik heb er maar eentje en geen 'vergelijkingsmateriaal'.
Het is inderdaad erg vermoeiend gedrag, maar ik realiseer me de laatste jaren des te meer dat al het commentaar dat hij kreeg, ook voor hem niet fijn was. Als alleenstaand ouder had ik helaas niet altijd de energie en het geduld om allerlei 'aanpakken' consequent en langdurig uit te proberen.
Probeer niet op álles te reageren, maar 'pick your battles'. Welke 3 gedragingen zijn het belangrijkste om te veranderen? Leg de focus daarop en laat de rest wat los....
Hij heeft wel de diagnose ADHD gekregen en hij heeft wat kenmerken van PDD-NOS. Ik heb er maar eentje en geen 'vergelijkingsmateriaal'.
Het is inderdaad erg vermoeiend gedrag, maar ik realiseer me de laatste jaren des te meer dat al het commentaar dat hij kreeg, ook voor hem niet fijn was. Als alleenstaand ouder had ik helaas niet altijd de energie en het geduld om allerlei 'aanpakken' consequent en langdurig uit te proberen.
Probeer niet op álles te reageren, maar 'pick your battles'. Welke 3 gedragingen zijn het belangrijkste om te veranderen? Leg de focus daarop en laat de rest wat los....
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:30
Vervelend dat je die ervaring hebt gehad. Zou jij dan zeggen negeren? Alleen zie ik dat niet zo goed voor me, want dan gaat alles binnen stuk door die bal. Hoe kun je negatieve aandacht geven voorkomen? (Zonder dat je huis wordt afgebrokenExodusRedux schreef: ↑14-08-2021 15:27Dit is aandacht vragen. Mijn jongste broertje was ook zo. Heel vermoeiend kind die niet alleen kon spelen. Hij had continu aandacht nodig en zocht daardoor continu de grenzen op.
)
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:31
Wederom, dit had ik kunnen schrijven. Dit soort dingen gebeuren hier meerdere keren per dag. Ik spreek zoon er 2-3 keer op aan (niet direct op boze manier, juist omdat we willen dat hij signalen op leert pikken). Als hij niet blijft luisteren dan gaat de bal ook even achter slot en grendel en help ik hem even op weg met iets anders.nina*89 schreef: ↑14-08-2021 15:14Nog een voorbeeld van zojuist. We hebben hier een bal die hij buiten in de tuin mag gebruiken. Binnen niet.
Hij komt net aan met de bal om er binnen mee te gaan spelen. Zus zegt: die bal is niet voor binnen, maar voor buiten. Prima als je er nu mee buiten gaat spelen. Zijn zusje is ook buiten aan het spelen.
Zoon gaat binnen met de bal stuiteren.
Zus zegt: als je met die bal wil spelen, moet je naar buiten.
Zoon blijft met de bal stuiteren.
Zus stuurt zoon naar buiten. Hij gaat buiten spelen met de bal.
10 minuten later komt hij binnen met de bal om ermee te spelen. Gaat binnen staan stuiteren met dat ding. Mijn zus: wat heb ik nou over die bal gezegd?
Zoon: …dat hij niet binnen mag. Dus hop, zoon weer naar buiten.
10 min later: komt ie weer binnen met die bal
Zoon gaat graag met mij wandelen, dus op lastige momenten gaan we dan samen even het bos in.
Het gaat hier vooral mis op moment dat ik zelf (te) moe ben. Op vakantie had ik ook nog zo'n moment: het was 's avonds laat. We waren de hele dag in de weer geweest met leuke dingen en zoon bleef zijn zus maar irriteren en provoceren. En ik was echt te moe om weer 5 km over de dijk te wandelen.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:33
Ja, daar zou nog wel winst te behalen zijn. Heel eerlijk: op dit moment zijn we allemaal blij als hij 10 min buiten is en we 10 min lang geen discussies hoeven te voeren of hem te corrigeren.paperlantern schreef: ↑14-08-2021 15:23Op het moment dat hij lekker aan het buiten spelen was met de bal, is het voor hem belangrijk dat je dan even naar buiten loopt en zegt dat je ziet dat hij zo fijn aan het buitenspelen is met de bal. Dat is positief, je benoemt wat je ziet en wat je graag wilt dat hij doet. Daarnaast maak je op een positieve manier contact met hem.
Verder geven we hem wel complimenten hoor, vrijwel dagelijks een aantal keer. Maar ook dat lijkt hem niet te boeien. Soms moeten we het compliment ook 3 keer herhalen omdat hij je wel aankijkt, maar dan heel glazig. Als je dan voor de zekerheid vraagt: wat zei ik net? Dan heeft hij dus geen idee
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:34
Een bal binnen zou ik niet negeren want dan gaan er inderdaad dingen stuk. Wat wel eens hielp was zelf op buiten zitten en hem opdrachten laten doen met die bal. Dan kan je zelf wat zitten drinken maar kan mij wel herinneren dat mijn moeder nooit rustig een boek kon lezen op die manier.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:36
Heftig zeg. Ik herken dat niet van mijn kindertijd, maar zie het nu dus wel bij mijn neefje. Als mijn moeder zei: je laat nu de schommel voor andere kinderen, dan deed ik dat direct. Ik kon het me daarom ook moeilijk voorstellen als mijn zus erover klaagde tegen mij, maar nu zie ik het zelf gebeuren… Jammer dat het zo moet gaan! Iedereen wil natuurlijk het liefst zo min mogelijk corrigeren en alleen als het echt nodig isAlecta schreef: ↑14-08-2021 15:24Jazeker. Ik grijp dan gewoon 6 x keer in. En op een gegeven moment worden de prikkels te groot en dan is het tijd om zoon uit de situatie te halen.
Ik denk dat het vooral een kwestie is van geduld en heel veel herhalen, voordat het kwartje landt. En niet de illusie dat een paar waarschuwen helpt (wat bij mijn andere kinderen altijd wel hielp).
Onze jongste luistert pas als mensen heel erg boos op hem worden. Hij schrikt daar niet van, maar beseft dan ineens dat het menens is. Signalen van irritatie merkt hij gewoon niet op. We zijn er dus nu wel mee bezig om hem te leren dit soort signalen op te pikken. Maar ook dit is weer een lang proces. Als zoon ergens is, geef ik dit altijd wel aan, zoadat ze weten hoe ze hem kunnen stoppen.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:38
Niet te streng zijn voor jezelfAlecta schreef: ↑14-08-2021 15:31Wederom, dit had ik kunnen schrijven. Dit soort dingen gebeuren hier meerdere keren per dag. Ik spreek zoon er 2-3 keer op aan (niet direct op boze manier, juist omdat we willen dat hij signalen op leert pikken). Als hij niet blijft luisteren dan gaat de bal ook even achter slot en grendel en help ik hem even op weg met iets anders.
Zoon gaat graag met mij wandelen, dus op lastige momenten gaan we dan samen even het bos in.
Het gaat hier vooral mis op moment dat ik zelf (te) moe ben. Op vakantie had ik ook nog zo'n moment: het was 's avonds laat. We waren de hele dag in de weer geweest met leuke dingen en zoon bleef zijn zus maar irriteren en provoceren. En ik was echt te moe om weer 5 km over de dijk te wandelen.
Je doet je best en ik kan me heel goed voorstellen dat je daar dan even geen energie voor hebt! Niet schuldig over voelen hoor 
Zo vaak corrigeren kost ook bergen aan energie
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:40
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:40
Zou jij misschien als tante iets 1 op 1 met hem kunnen ondernemen? Of dat zijn vader of moeder iets met hem alleen doet wat hij leuk vindt, z'n energie kwijt kan en aandacht krijgt?
Herkenbaar, in die zin met kleinkind, 7 jaar, romdom zijn bord aan tafel een kliederzooi, hard praten, doorduwen op de glijbaan, altijd de strijd aangaan enz. Terwijl het een heel lief, zorgzaam kind is. Het kostte mij veel tijd om dat te zien.
Als oma is het zo nu en dan logeren. De sleutel hier is om met kind alleen iets te doen en dan zie ik het enthousiasme, even geen commentaar of correcties.
Positieve sfeer, stapje voor stapje
Herkenbaar, in die zin met kleinkind, 7 jaar, romdom zijn bord aan tafel een kliederzooi, hard praten, doorduwen op de glijbaan, altijd de strijd aangaan enz. Terwijl het een heel lief, zorgzaam kind is. Het kostte mij veel tijd om dat te zien.
Als oma is het zo nu en dan logeren. De sleutel hier is om met kind alleen iets te doen en dan zie ik het enthousiasme, even geen commentaar of correcties.
Positieve sfeer, stapje voor stapje
Alles sal reg kom
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:41
Die van mij is ook van die leeftijd. Moet ik vaak ook 125767 keer wat zeggen, trekt vrijwel nooit door, vergeet z’n handen te wassen etc etc. Maar heb een normaal kind. Tenminste, voor mij voldoet het aan “normaal”. Nu ben ik van mijzelf vrij “relaxt”. Blijf het gewoon herhalen en het zit er ooit vast eens in.
Zie bij vriendjes vaak hetzelfde gedrag
. Of ik bevind mij in een rare omgeving:)
Maar misschien wel lastig als de oudste twee heel anders zijn. Ze zou altijd advies kunnen vragen van een professional......
Zie bij vriendjes vaak hetzelfde gedrag
. Of ik bevind mij in een rare omgeving:)Maar misschien wel lastig als de oudste twee heel anders zijn. Ze zou altijd advies kunnen vragen van een professional......
anoniem_405244 wijzigde dit bericht op 14-08-2021 15:42
0.09% gewijzigd
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:42
Is het een mogelijkheid dat hij op zo'n moment zo in zijn spel zit, dat hij de buitenwereld helemaal niet waarneemt? Misschien is het beter om dan even te wachten totdat hij uitgespeeld is en dan even contact te maken?nina*89 schreef: ↑14-08-2021 15:33Ja, daar zou nog wel winst te behalen zijn. Heel eerlijk: op dit moment zijn we allemaal blij als hij 10 min buiten is en we 10 min lang geen discussies hoeven te voeren of hem te corrigeren.
Verder geven we hem wel complimenten hoor, vrijwel dagelijks een aantal keer. Maar ook dat lijkt hem niet te boeien. Soms moeten we het compliment ook 3 keer herhalen omdat hij je wel aankijkt, maar dan heel glazig. Als je dan voor de zekerheid vraagt: wat zei ik net? Dan heeft hij dus geen idee
Hier helpen een op een-dingen doen ook enorm. Dan is zoon ook echt makkelijk en niet vervelend. Een stuk wandelen of fietsen vind hij ook echt leuk.
En zo wisselen we de momenten van volle aandacht af met momenten waarop hij zichzelf even moet vermaken (zonder anderen tot last te zijn). Wel is het zo dat ik dan niet de illusie heb, dat hij op die momenten echt geen aandacht vraagt.
Stiekem moet ik ook weleens om lachen: zoon fluit bijvoorbeeld de hele dag. En dat is erg handig met 3 pubers in huis, die als ze uit bed rollen niet zitten te wachten op een fluitend broertje
.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:44
Kinderen zijn zo verschillend. Ik heb hier ook een kind dat van nature extreem goed luistert. Buitenstaanders staan vaak stomverbaasd als ze horen dat ze broer en zus zijn.nina*89 schreef: ↑14-08-2021 15:36Heftig zeg. Ik herken dat niet van mijn kindertijd, maar zie het nu dus wel bij mijn neefje. Als mijn moeder zei: je laat nu de schommel voor andere kinderen, dan deed ik dat direct. Ik kon het me daarom ook moeilijk voorstellen als mijn zus erover klaagde tegen mij, maar nu zie ik het zelf gebeuren… Jammer dat het zo moet gaan! Iedereen wil natuurlijk het liefst zo min mogelijk corrigeren en alleen als het echt nodig is
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:44
Goede post. Komt hier ook wel binnen, want op dit moment vindt niemand hem eigenlijk nog leuk. Dat is wel heel verdrietig… Dat is wat ik bedoelde met: hij drukt een stempel op de sfeer in huis. Het is heel gezellig als hij er even niet is, en gelijk gedoe en gezeur en geschreeuw als hij er wel is. Daardoor is het voor iedereen lastig om zijn positieve kanten te zien en wordt het misschien ook wel een vicieuze cirkel. Mijn zus probeert het echt hoor, ook met het geven van die complimenten. Maar ik zie dat het haar zwaar valt en dat vind ik moeilijkSharing* schreef: ↑14-08-2021 15:40Zou jij misschien als tante iets 1 op 1 met hem kunnen ondernemen? Of dat zijn vader of moeder iets met hem alleen doet wat hij leuk vindt, z'n energie kwijt kan en aandacht krijgt?
Herkenbaar, in die zin met kleinkind, 7 jaar, romdom zijn bord aan tafel een kliederzooi, hard praten, doorduwen op de glijbaan, altijd de strijd aangaan enz. Terwijl het een heel lief, zorgzaam kind is. Het kostte mij veel tijd om dat te zien.
Als oma is het zo nu en dan logeren. De sleutel hier is om met kind alleen iets te doen en dan zie ik het enthousiasme, even geen commentaar of correcties.
Positieve sfeer, stapje voor stapje
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:49
Lief! Dankje.
Het is op dit soort momenten heel belangrijk om op tijd ruimte voor mijzelf te nemen. Ik ben hier ook nog lerende in. In de vakantie is mijn man er gelukkig ook en kunnen we elkaar af en toe even ontzetten. Zoals nu: man is een eind op de atb fietsen met jongste.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:49
We proberen dan echt contact met hem te maken, maar kennelijk lukt het dan toch niet. Het is best vaak op een dag dat je ziet dat hij je wel aankijkt, maar dat de boodschap (positief/negatief maakt niet uit) niet binnenkomt. Mijn zus vindt dat wel opmerkelijk.Alecta schreef: ↑14-08-2021 15:42Is het een mogelijkheid dat hij op zo'n moment zo in zijn spel zit, dat hij de buitenwereld helemaal niet waarneemt? Misschien is het beter om dan even te wachten totdat hij uitgespeeld is en dan even contact te maken?
Hier helpen een op een-dingen doen ook enorm. Dan is zoon ook echt makkelijk en niet vervelend. Een stuk wandelen of fietsen vind hij ook echt leuk.
En zo wisselen we de momenten van volle aandacht af met momenten waarop hij zichzelf even moet vermaken (zonder anderen tot last te zijn). Wel is het zo dat ik dan niet de illusie heb, dat hij op die momenten echt geen aandacht vraagt.
Stiekem moet ik ook weleens om lachen: zoon fluit bijvoorbeeld de hele dag. En dat is erg handig met 3 pubers in huis, die als ze uit bed rollen niet zitten te wachten op een fluitend broertje
Een op een tijd werkt inderdaad ook goed, maar dan alleen met dingen die hij leuk vindt om te doen en ook dan probeert hij weer te kijken of hij tijdens het wandelen toch niet bij de sloot kan komen of dat hij toch misschien onderweg in de lantarenpaal kan klimmen.
zaterdag 14 augustus 2021 om 15:52
Dit herken ik wel. Juist op dat soort momenten kan het goed werken om even 1 op 1 iets te doen, wat je neefje leuk vindt. Voetballen, een museum bezoeken, naar de kringloopwinkel, een oud apparaat uit elkaar slopen, ik noem zo maar even wat dingen. Even de lucht klaren.nina*89 schreef: ↑14-08-2021 15:44Goede post. Komt hier ook wel binnen, want op dit moment vindt niemand hem eigenlijk nog leuk. Dat is wel heel verdrietig… Dat is wat ik bedoelde met: hij drukt een stempel op de sfeer in huis. Het is heel gezellig als hij er even niet is, en gelijk gedoe en gezeur en geschreeuw als hij er wel is. Daardoor is het voor iedereen lastig om zijn positieve kanten te zien en wordt het misschien ook wel een vicieuze cirkel. Mijn zus probeert het echt hoor, ook met het geven van die complimenten. Maar ik zie dat het haar zwaar valt en dat vind ik moeilijk
Misschien weet je neefje zelf iets wat hij leuk zou vinden?
