Kinderen
alle pijlers
Kind 7 luistert nooit
zaterdag 14 augustus 2021 om 14:35
Namens mijn zus wil ik jullie het volgende vragen. Wij zijn momenteel met haar en haar gezin op vakantie. Ze heeft meerdere kinderen, waarvan er een (zoon, 7 jaar) nooit luistert.
Zus besprak net haar frustraties met mij en nu ik haar gezin wat dagen achter elkaar meemaak, snap ik die frustraties heel goed. Haar andere kinderen luisteren best goed, maar deze zoon… Er vallen gewoon géén afspraken met hem te maken en hij maakt keer op keer dezelfde fouten.
Ik zou haar zo graag willen helpen, maar weet zelf geen oplossing. Jullie misschien wel? Hier wat voorbeelden om het wat duidelijker te maken:
Boven zijn bord eten. Elke dag meerdere keren benoemen, vragen, waarschuwen, het helpt niets. Echt halve boterhammen vallen onder zijn stoel en ‘s avonds zit de pastasaus overal. Slaat echt nergens op, want hij zit prima qua hoogte etc.
Handen wassen en doortrekken na de wc. Doet hij gewoon níet. Ook niet als je het vooraf tegen hem zegt. Als je hem er achteraf naar vraagt is het “oepsie vergeten”.
Als hij te hard (echt HARD, niet oké) gilt tijdens spelletjes, moet hij op een gegeven moment stoppen met spelen. Je zou toch denken dat hij daarvan leert, maar niet dus. De keer daarop doet hij het weer.
Dit gedrag speelt al jaren. Hij luistert gewoon nooit en leert niet van zijn fouten. De consequenties maken hem ook niets uit. Je kan hem iets zeggen niet te doen en 10 min later doet hij het gewoon rustig weer. En zo gaat het dus met ALLES. Hij zoekt continu dezelfde grenzen op, terwijl hij dondersgoed weet dat het vandaag niet mag, morgen niet en overmorgen ook niet ineens wel
Mijn zus heeft al beloningssystemen geprobeerd, maar na 1 dag vond hij dat niet meer interessant. Hij deed niet merkbaar zijn best om de beloningen te krijgen.
Wij zijn nu dus een paar dagen met hen samen en eerlijk? Ik zou compleet gek worden als hij mijn kind zou zijn
Help??
Zus besprak net haar frustraties met mij en nu ik haar gezin wat dagen achter elkaar meemaak, snap ik die frustraties heel goed. Haar andere kinderen luisteren best goed, maar deze zoon… Er vallen gewoon géén afspraken met hem te maken en hij maakt keer op keer dezelfde fouten.
Ik zou haar zo graag willen helpen, maar weet zelf geen oplossing. Jullie misschien wel? Hier wat voorbeelden om het wat duidelijker te maken:
Boven zijn bord eten. Elke dag meerdere keren benoemen, vragen, waarschuwen, het helpt niets. Echt halve boterhammen vallen onder zijn stoel en ‘s avonds zit de pastasaus overal. Slaat echt nergens op, want hij zit prima qua hoogte etc.
Handen wassen en doortrekken na de wc. Doet hij gewoon níet. Ook niet als je het vooraf tegen hem zegt. Als je hem er achteraf naar vraagt is het “oepsie vergeten”.
Als hij te hard (echt HARD, niet oké) gilt tijdens spelletjes, moet hij op een gegeven moment stoppen met spelen. Je zou toch denken dat hij daarvan leert, maar niet dus. De keer daarop doet hij het weer.
Dit gedrag speelt al jaren. Hij luistert gewoon nooit en leert niet van zijn fouten. De consequenties maken hem ook niets uit. Je kan hem iets zeggen niet te doen en 10 min later doet hij het gewoon rustig weer. En zo gaat het dus met ALLES. Hij zoekt continu dezelfde grenzen op, terwijl hij dondersgoed weet dat het vandaag niet mag, morgen niet en overmorgen ook niet ineens wel
Mijn zus heeft al beloningssystemen geprobeerd, maar na 1 dag vond hij dat niet meer interessant. Hij deed niet merkbaar zijn best om de beloningen te krijgen.
Wij zijn nu dus een paar dagen met hen samen en eerlijk? Ik zou compleet gek worden als hij mijn kind zou zijn
Help??
zondag 15 augustus 2021 om 06:47
Sophielagirafe schreef: ↑15-08-2021 05:53Dit soort dingen doet mijn zoon ook. Het wordt heel ongezellig als we hem in de maat willen laten lopen met belonen of dreigen. Meestal vergeet hij dit soort dingen oprecht en dan is de teleurstelling altijd enorm. En de deuk in zijn zelfbeeld ook.
Wij hebben hulp ingeschakeld, weten inmiddels waar het spaak loopt bij informatieverwerking en geven constant korte instructie in dezelfde bewoording. Bevestigen wel zijn gevoel, maar gaan vaak niet mee in onderhandelingen, want daar kan hij zich echt in verliezen en dan wordt er over alles onderhandelt. Hij is heel slim, maar verbale instructie komt bij zoon nauwelijks aan. Corrigeren door te zeggen dat andere kinderen hier ook spelen is geen duidelijke boodschap. Stop, hou op en de zandgooiende hand tegenhouden werkt werkt wel. Betekent wel dat je altijd in de buurt moet zijn, maar we kunnen hem steeds losser laten nu zijn behoeftes beter worden gehoord/beschermd.
Tip: Ontdek zijn taal, heb respect voor het kind. De irritatie spat van het scherm, ik herken dat gevoel, maar probeer geen hekel te krijgen aan het jochie dat op het moment blijkbaar niet kan voldoen aan de verwachtingen.
Sorry voor het hele verhaal. De aanpak van je zus triggert iets, omdat zoveel mensen zeggen dat wij moeten verharden in onze aanpak, maar we zien hiereen mannetje opbloeien door rust en begrip.
Wat mooi
.TO en zus: lees deze post heel vaak en neem er een voorbeeld aan alsjeblieft.
zondag 15 augustus 2021 om 07:32
Ah dank je SGroot. Het is echt een zoektocht, maar als je weet hoe het hoofd van je kind werkt is dat enorm helpend en dan gaat het nog niet altijd goed.
Ons kind maakt bijv graag veeeeeel geluid, maar kan echt niet tegen tegen geluid. Gister was hij nog overprikkeld door het gekraak van een stugge papieren zak van de bakker. Dan houdt hij zijn oren dicht en rent boos weg om zich te verstoppen.
Vervolgens kun je de hele wereld bewegen, maar no way dat hij die appelflap die uit die vreselijke zak komt eten. Hij had ook nooit een appelflap op en voor de zekerheid had ik ook krentenbollen meegenomen. Blijkbaar gevulde. Dat is ook nieuw voor hem, dus uiteraard weer een ontploffing want zijn veilige keuze bleek helemaal niet veilig.
Andere ouders in de speeltuin denken vast dat het bizar is dat hij zo'n heisa mag maken terwijl hij gewoon een appelflap kreeg en vervolgens ook nog een extra lekkere krentenbol.
Als dit in een niet krakende plastic zak had gezeten had hij best durven proeven, maar hij was nu getriggerd door iets wat ik ook niet had aan zien komen. Jammer, maar helaas. Dan is het tijd om lekker naar huis te gaan voor een boterham met pindakaas.
Kerel, kerel, kerel, kerel! Ik sta paf!
zondag 15 augustus 2021 om 07:54
Sophielagirafe schreef: ↑15-08-2021 07:32Ah dank je SGroot. Het is echt een zoektocht, maar als je weet hoe het hoofd van je kind werkt is dat enorm helpend en dan gaat het nog niet altijd goed.
Ons kind maakt bijv graag veeeeeel geluid, maar kan echt niet tegen tegen geluid. Gister was hij nog overprikkeld door het gekraak van een stugge papieren zak van de bakker. Dan houdt hij zijn oren dicht en rent boos weg om zich te verstoppen.
Vervolgens kun je de hele wereld bewegen, maar no way dat hij die appelflap die uit die vreselijke zak komt eten. Hij had ook nooit een appelflap op en voor de zekerheid had ik ook krentenbollen meegenomen. Blijkbaar gevulde. Dat is ook nieuw voor hem, dus uiteraard weer een ontploffing want zijn veilige keuze bleek helemaal niet veilig.
Andere ouders in de speeltuin denken vast dat het bizar is dat hij zo'n heisa mag maken terwijl hij gewoon een appelflap kreeg en vervolgens ook nog een extra lekkere krentenbol.
Als dit in een niet krakende plastic zak had gezeten had hij best durven proeven, maar hij was nu getriggerd door iets wat ik ook niet had aan zien komen. Jammer, maar helaas. Dan is het tijd om lekker naar huis te gaan voor een boterham met pindakaas.
Een flinke zoektocht en dat zal vast heel vermoeiend, soms irritant en uitdagend zijn, maar zo super dat je het doet en die hulp gevraagd hebt. Je hebt oog voor je kind, neemt hulp aan en ziet nu gelukkig ook resultaat in een blijer kind, zo fijn voor jullie. Je voorbeeld ook hier weer, een ander ziet in zo'n situatie een verwend en/of vervelend kind, jij ziet waar het écht vandaan komt. Dat begrip helpt je zoon maar ook jou, echt super om te lezen. En dat het absoluut niet makkelijk is geloof ik meteen, maar zo mooi om te lezen hoe je open voor hem staat
.
zondag 15 augustus 2021 om 07:56
Ik lees in jouw berichten regelmatig de nadruk op fout gedrag. Letterlijk, je bestempeld het gedrag en hem als fout.
Kijk hiermee uit. Actie= reactie. Dit jongetje krijgt aandacht, weliswaar met gedrag dat jullie niet prettig vinden. Dit jongetje krijgt negatieve aandacht. Negatieve aandacht is ook aandacht. Het jongetje weet inmiddels wellicht niet meer anders dan dat hij degene is die de negatieve aandacht krijgt. Dit kan heel onzeker maken. Een kind uit dat anders dan een volwassene. Een soort van negatieve spiraal.
Jij vind het vreemd dat de andere kinderen dit gedrag niet laten zien en dit jongetje wel. Je spreekt van onwil en tegenwerking.
In mijn optiek is dit juist een signaal dat het geen onwil is, maar dat het jongetje niet anders kan of niet anders weet.
Is er al eens iemand geweest die opmerkte dat er iets anders aan het jongetje is in het kader van een mogelijke diagnose?
Nu ben ik zelf niet happig mbt diagnoses en ook ben ik daar uiterst voorzichtig mee. Ik ben geen dokter of anderzijds deskundige op dat vlak. Echter ik zie tussen de regels door wel wat zaken die maken dat ik me best kan voorstellen dat er iets aan de hand is. Niets ernstigs of iets om je voor te schamen. Wel iets om rekening mee te houden. En wanneer je dan de juiste handvaten krijgt maakt dat het leven en samenleven voor dit gezin vele malen prettiger. En het jongetje krijgt op die manier ook de kans om zich te ontwikkelen met een portie zelfvertrouwen en eigenwaarde. Tot een gezonde volwassene dus.
Ik denk dat de manier waarop het nu gaat, en ik ga er echt van uit dat iedereen het beste met hem voorheeft en hem beslist niet te kort wil doen, zijn zelfvertrouwen en eigenwaarde behoorlijk aan zal tasten. Puur vanuit onkunde en onwetendheid.
Kijk hiermee uit. Actie= reactie. Dit jongetje krijgt aandacht, weliswaar met gedrag dat jullie niet prettig vinden. Dit jongetje krijgt negatieve aandacht. Negatieve aandacht is ook aandacht. Het jongetje weet inmiddels wellicht niet meer anders dan dat hij degene is die de negatieve aandacht krijgt. Dit kan heel onzeker maken. Een kind uit dat anders dan een volwassene. Een soort van negatieve spiraal.
Jij vind het vreemd dat de andere kinderen dit gedrag niet laten zien en dit jongetje wel. Je spreekt van onwil en tegenwerking.
In mijn optiek is dit juist een signaal dat het geen onwil is, maar dat het jongetje niet anders kan of niet anders weet.
Is er al eens iemand geweest die opmerkte dat er iets anders aan het jongetje is in het kader van een mogelijke diagnose?
Nu ben ik zelf niet happig mbt diagnoses en ook ben ik daar uiterst voorzichtig mee. Ik ben geen dokter of anderzijds deskundige op dat vlak. Echter ik zie tussen de regels door wel wat zaken die maken dat ik me best kan voorstellen dat er iets aan de hand is. Niets ernstigs of iets om je voor te schamen. Wel iets om rekening mee te houden. En wanneer je dan de juiste handvaten krijgt maakt dat het leven en samenleven voor dit gezin vele malen prettiger. En het jongetje krijgt op die manier ook de kans om zich te ontwikkelen met een portie zelfvertrouwen en eigenwaarde. Tot een gezonde volwassene dus.
Ik denk dat de manier waarop het nu gaat, en ik ga er echt van uit dat iedereen het beste met hem voorheeft en hem beslist niet te kort wil doen, zijn zelfvertrouwen en eigenwaarde behoorlijk aan zal tasten. Puur vanuit onkunde en onwetendheid.
zondag 15 augustus 2021 om 08:06
Krijgt dat jochie ook nog wel eens een knuffel, het lijkt inderdaad negatieve aandacht vragen, het is zo gegroeid dat ie stout doet op zijn kop krijgt, zijn siblings zich wel gedragen, hij lijkt het zich nu eigen gemaakt te hebben hij is het stoute kind.
Probeer eens een tijdje niet te corrigeren en je op het positieve te richten, prijs hem, knuffel hem hij valt waarschijnlijk achterover.
Zijn ouders moeten zich ook over de irritatie heenzetten en de boel helemaal resetten met hem, schone lei.
Probeer eens een tijdje niet te corrigeren en je op het positieve te richten, prijs hem, knuffel hem hij valt waarschijnlijk achterover.
Zijn ouders moeten zich ook over de irritatie heenzetten en de boel helemaal resetten met hem, schone lei.
zondag 15 augustus 2021 om 08:14
Ik ben bekend met een kind dat een handleiding heeft.
Grensoverschrijdend gedrag, impulsiviteit, korte concentratieboog, bewegingsdrang.
Nu zeggen dat het niet met bal in huis mag spelen, kind legt bal aan de kant, over 2 minuten staat kind weer met bal in huis te spelen. En dit gaat gerust 3 keer achter elkaar zo door. En dat bijna dagelijks.
Elke dag discussie aangaan over dezelfde zaken terwijl we afspraken dat we dat niet meer zouden doen.
Wiebelen en friemelen op school tijdens de les/toets/inspanning, juist om zich te kunnen concentreren.
Ruw, hardhandig spelen en een nee of stop niet meteen inwilligen.
De grenzen opzoeken voor wat betreft wat wel en wat niet mag. En dan liefst over die grenzen heen gaan.
Met iets starten en binnen 5 minuten dat laten liggen en iets anders starten. En dat met diverse verschillende bezigheden tegelijk.
Stap voor stap gaan er al veel dingen anders dan voorheen.
Duidelijkheid bieden. Herhaling inregelen. Voortdurend herhalen wat er moet gebeuren. Mogelijk zelfs de te zetten stappen uittekenen of uitschrijven.
Bijvoorbeeld:
Kind moet ontbijten. Wat moet er allemaal gebeuren?
-ontbijt eten
-melk drinken
-vitaminen pakken
-tanden poetsen
Kind moet over 5 minuten naar school. Wat moet er allemaal gebeuren?
-schoenen aan
-jas aan
-rugzak omdoen
En dit elke dag samen herhalen. Kind ook bevragen….wat ga jij nu doen?
Herhalen, oefenen, herhalen, oefenen.
Opdracht uitleggen, opdracht bespreken, opdracht herhalen, vragen of kind alles heeft begrepen, kind opdracht laten herhalen, kind laten nadenken of opdracht duidelijk is, kind opdracht laten uitvoeren, kind opdracht laten nakijken, samen opdracht evalueren.
Het klinkt bewerkelijk en dat is het zeker in het begin ook. Maar stap voor stap gaan het kind zaken gemakkelijker af.
Door herhaling en voorspelbaarheid.
Hier geen diagnose, echter wel kenmerken van (in ons geval) ADHD.
Kind is slim. Gevoelig voor sfeer en gemoedstoestand van een ander. Kan zich heel goed inleven in een ander en rekening houden met een ander. Denkt ook vooruit wanneer het gaat om het welzijn van een ander. Je zou zeggen, hoe is het dan mogelijk dat het op sommige fronten niet lukt om grenzen te overzien en in acht te nemen bijvoorbeeld.
Wat ik wil zeggen………kind is niet fout, kind is niet slecht. Kind heeft een andere handleiding en die handleiding moet nog uitgeplozen, geschreven en bewerkt worden.
Heb vertrouwen. En blijf liefhebben. Dat is zo ontzettend belangrijk voor het kind. Want een kind dat geen vertrouwen krijgt en dat niet onvoorwaardelijk geliefd wordt zal opgroeien tot een onzekere en daaruit voortvloeiende ongezonde volwassene.
Grensoverschrijdend gedrag, impulsiviteit, korte concentratieboog, bewegingsdrang.
Nu zeggen dat het niet met bal in huis mag spelen, kind legt bal aan de kant, over 2 minuten staat kind weer met bal in huis te spelen. En dit gaat gerust 3 keer achter elkaar zo door. En dat bijna dagelijks.
Elke dag discussie aangaan over dezelfde zaken terwijl we afspraken dat we dat niet meer zouden doen.
Wiebelen en friemelen op school tijdens de les/toets/inspanning, juist om zich te kunnen concentreren.
Ruw, hardhandig spelen en een nee of stop niet meteen inwilligen.
De grenzen opzoeken voor wat betreft wat wel en wat niet mag. En dan liefst over die grenzen heen gaan.
Met iets starten en binnen 5 minuten dat laten liggen en iets anders starten. En dat met diverse verschillende bezigheden tegelijk.
Stap voor stap gaan er al veel dingen anders dan voorheen.
Duidelijkheid bieden. Herhaling inregelen. Voortdurend herhalen wat er moet gebeuren. Mogelijk zelfs de te zetten stappen uittekenen of uitschrijven.
Bijvoorbeeld:
Kind moet ontbijten. Wat moet er allemaal gebeuren?
-ontbijt eten
-melk drinken
-vitaminen pakken
-tanden poetsen
Kind moet over 5 minuten naar school. Wat moet er allemaal gebeuren?
-schoenen aan
-jas aan
-rugzak omdoen
En dit elke dag samen herhalen. Kind ook bevragen….wat ga jij nu doen?
Herhalen, oefenen, herhalen, oefenen.
Opdracht uitleggen, opdracht bespreken, opdracht herhalen, vragen of kind alles heeft begrepen, kind opdracht laten herhalen, kind laten nadenken of opdracht duidelijk is, kind opdracht laten uitvoeren, kind opdracht laten nakijken, samen opdracht evalueren.
Het klinkt bewerkelijk en dat is het zeker in het begin ook. Maar stap voor stap gaan het kind zaken gemakkelijker af.
Door herhaling en voorspelbaarheid.
Hier geen diagnose, echter wel kenmerken van (in ons geval) ADHD.
Kind is slim. Gevoelig voor sfeer en gemoedstoestand van een ander. Kan zich heel goed inleven in een ander en rekening houden met een ander. Denkt ook vooruit wanneer het gaat om het welzijn van een ander. Je zou zeggen, hoe is het dan mogelijk dat het op sommige fronten niet lukt om grenzen te overzien en in acht te nemen bijvoorbeeld.
Wat ik wil zeggen………kind is niet fout, kind is niet slecht. Kind heeft een andere handleiding en die handleiding moet nog uitgeplozen, geschreven en bewerkt worden.
Heb vertrouwen. En blijf liefhebben. Dat is zo ontzettend belangrijk voor het kind. Want een kind dat geen vertrouwen krijgt en dat niet onvoorwaardelijk geliefd wordt zal opgroeien tot een onzekere en daaruit voortvloeiende ongezonde volwassene.
zondag 15 augustus 2021 om 08:25
@Nina, wat een lastige situatie voor jullie en voor je neefje.
Ik denk dat ouders in een vicieuze cirkel terecht zijn gekomen van negativiteit.
Kind lijkt alleen maar negatief benaderd te worden en gedraagt zich ook zo.
Ik heb eens gelezen dat een kind zich gedraagt zoals jij tegen hem praat.
Als er tegen een kind wordt gezegd dat hij niks kan, alles verkeerd doet, luidruchtig en vervelend is, dan geloofd hij dat ook en zal zich hier nog meer naar gedragen.
Hoe frustrerend het gedrag ook is voor jou en zijn ouders, er moet een knop om.
Als kind het had gekund, dan had hij wel anders gedaan.
Hang een plaatje op de wc van handen wassen en doortrekken, maak het visueel.
Richt je op zijn positieve gedrag en probeer niet de nadruk te leggen op zijn negatieve gedrag.
Luistert hij na 2 keer waarschuwen niet, wees dan kort en neutraal en zeg ik leg de bal voor twee uurtjes weg, omdat....
Ik hoop dat ouders de goede kanten van zoon weer kunnen ontdekken en jij ook
Ik denk dat ouders in een vicieuze cirkel terecht zijn gekomen van negativiteit.
Kind lijkt alleen maar negatief benaderd te worden en gedraagt zich ook zo.
Ik heb eens gelezen dat een kind zich gedraagt zoals jij tegen hem praat.
Als er tegen een kind wordt gezegd dat hij niks kan, alles verkeerd doet, luidruchtig en vervelend is, dan geloofd hij dat ook en zal zich hier nog meer naar gedragen.
Hoe frustrerend het gedrag ook is voor jou en zijn ouders, er moet een knop om.
Als kind het had gekund, dan had hij wel anders gedaan.
Hang een plaatje op de wc van handen wassen en doortrekken, maak het visueel.
Richt je op zijn positieve gedrag en probeer niet de nadruk te leggen op zijn negatieve gedrag.
Luistert hij na 2 keer waarschuwen niet, wees dan kort en neutraal en zeg ik leg de bal voor twee uurtjes weg, omdat....
Ik hoop dat ouders de goede kanten van zoon weer kunnen ontdekken en jij ook
zondag 15 augustus 2021 om 08:31
Parella schreef: ↑14-08-2021 22:51Bij mijn oudste kun je dat dan 200.000 keer braaf blijven herhalen maar na de 2e keer heeft ze zich al helemaal afgesloten voor wat je zegt. Altijd leuk, ouders die denken dat ze een briljante opvoedtechniek hebben terwijl ze gewoon een heel braaf kind hebben.
@TO: Het enige dat hier een beetje helpt bij een vergelijkbaar kind als in de OP is de Gordon Methode, waarvan stap 1: Pick your battles al de helft van de winst is. Vraag je bij elke irritatie af: Wiens probleem is het eigenlijk? Wie heeft er niu het meeste last van en hoe ernstig is het?
Zoals dat eten TO, zou ik helemaal laten zitten. Leg een extra grote placemat onder zijn bord, een handdoek op zijn schoot en een natte doek naast hem om hem en zijn omgeving af en toe mee af te vegen en verder negeren.
Al dat gezeur tegen hem werkt toch niet en je kan je afvragen hoeveel last je er nou eigenlijk van hebt. Terwijl dat gezeur hem wel zoveel keer per dag de boodschap geeft dat hij niks goed kan doen. Vertrouw erop dat hij op zijn 16e echt wel met vork en mes kan eten. Hij is niet voorgoed verloren als hij dat op zijn 7e nog niet kan.
Dat geldt waarschijnlijk voor veel dingen als jullie iets minder kritisch op hem zouden zijn. En de dingen die écht een grens overgaan voor de ouders, die kan je via de andere stappen van de Gordon methode aanpakken.
Heel braaf kind... Leuke aanname.
Zeker is mijn kind braaf, want niet luisteren doet ze niet expres...
Alleen waarom denk je dat ik zo'n manier van opvoeden inzet?
Hyper gevoelig kind, dat gelijk vergeet wat je h3bt gezegd.
zondag 15 augustus 2021 om 08:46
Ik wil ook nog iets toevoegen aan mijn berichten. Ik wil voorkomen dat ze verkeerd worden geïnterpreteerd.
Ouders doen wat zij goed achten voor hun kind. Wat voor het ene kind goed werkt, kan voor een ander kind (in hetzelfde gezin) niet de juiste aanpak zijn. Het ouderschap en opvoeden is moeilijke materie. Er bestaat geen goed of fout, behalve natuurlijk de voor de hand liggende zaken zoals mishandeling etc. Los daarvan is het een kwestie van proefondervindelijk ondervinden.
En het is heel begrijpelijk dat je als ouder met je handen in het haar zit wanneer je merkt dat je eigen opvoedingmethode wellicht niet de best passende en aansluitende methode is voor het kind.
Dat zegt niets over opvoedkwaliteiten of bedoelingen van ouders. In beginsel ga ik er van uit dat elke ouder het goed met zijn kind voor heeft.
Wanneer het dan toch spaak loopt, om wat voor reden dan ook, is het echt geen schande om hulp in te schakelen. Iemand die met je mee over je schouder kan kijken en als neutrale buitenstaander wellicht net dat verschil kan zien en leren waardoor het samenleven stuk prettiger kan worden voor iedereen.
Mijn bericht was dus niet bedoeld als belerend vingertje! Mijn bericht was bedoeld als schouder onder die riem, want ik begrijp het volledig wanneer je er als ouder, die al vanalles heeft geprobeerd, even helemaal doorheen zit.
Ouders doen wat zij goed achten voor hun kind. Wat voor het ene kind goed werkt, kan voor een ander kind (in hetzelfde gezin) niet de juiste aanpak zijn. Het ouderschap en opvoeden is moeilijke materie. Er bestaat geen goed of fout, behalve natuurlijk de voor de hand liggende zaken zoals mishandeling etc. Los daarvan is het een kwestie van proefondervindelijk ondervinden.
En het is heel begrijpelijk dat je als ouder met je handen in het haar zit wanneer je merkt dat je eigen opvoedingmethode wellicht niet de best passende en aansluitende methode is voor het kind.
Dat zegt niets over opvoedkwaliteiten of bedoelingen van ouders. In beginsel ga ik er van uit dat elke ouder het goed met zijn kind voor heeft.
Wanneer het dan toch spaak loopt, om wat voor reden dan ook, is het echt geen schande om hulp in te schakelen. Iemand die met je mee over je schouder kan kijken en als neutrale buitenstaander wellicht net dat verschil kan zien en leren waardoor het samenleven stuk prettiger kan worden voor iedereen.
Mijn bericht was dus niet bedoeld als belerend vingertje! Mijn bericht was bedoeld als schouder onder die riem, want ik begrijp het volledig wanneer je er als ouder, die al vanalles heeft geprobeerd, even helemaal doorheen zit.
zondag 15 augustus 2021 om 09:13
TO, je schrijft dat jullie op vakantie zijn. Vakantie is voor veel kinderen een lastige tijd: veel prikkels, soms ouders in de stress bij het inpakken, wegvallen van de vaste dagstructuur. Ik denk dat je zus het beste in kan calculeren dat sommige kinderen in de vakantie in ieder geval een aantal dagen een terugval in gedrag hebben en nóg slechter luisteren. Ik merk dat dit soort dingen beter te verteren zijn als je er van te voren rekening mee houdt.
Ik heb hier hetzelfde met familiebezoek met neefjes. Zoon vindt het geweldig, maar is daardoor zo opgewonden dat hij niet meer te houden is en naarmate de dag verstrijkt steeds meer ruzie gaat zoeken. Zodra je dit weet kun je er ook rekening mee houden.
Ik heb hier hetzelfde met familiebezoek met neefjes. Zoon vindt het geweldig, maar is daardoor zo opgewonden dat hij niet meer te houden is en naarmate de dag verstrijkt steeds meer ruzie gaat zoeken. Zodra je dit weet kun je er ook rekening mee houden.
zondag 15 augustus 2021 om 09:21
Dat klopt niet helemaal. Je geeft hem aandacht op momenten die jij kiest ( regie bij ouder) en daardoor voorkom je een deel van het negatieve gedrag. Het moet preventief zijn.nina*89 schreef: ↑14-08-2021 15:56Mijn zus wil dat eigenlijk niet (of beter gezegd: tot op zekere hoogte). Ze wil hem niet meer aandacht geven dan haar andere kinderen die zichzelf wel kunnen vermaken. En ze is bang dat hij zichzelf dan nog slechter kan vermaken. Tja, wij weten het ook niet (zijn geen experts). Ik snap jullie punten allebei: het gaat inderdaad wat beter als ze samen leuke dingen doen. Maar wat voor verwend kind krijg je vervolgens als je alleen maar leuke dingen onderneemt? (Geen kritiek op die aanpak hoor, maar meer een angst van mijn zus en ik begrijp die angst wel een beetje. Dan “beloon” je dus eigenlijk zijn negatieve aandachtvragende gedrag?)
En elk kind heeft wat anders nodig je kunt ze niet allemaal exact gelijk behandelen.
Mijn dochter luistert heel goed en soms heeft ze fases waarin ze slecht luistert en dan ga ik mopperen en luistert ze nog slechter. Enige wat helpt om die fase om te keren is mijzelf bijsturen. Dus zij gaat niet beter luisteren maar ik stop met mopperen ga haar weer positief benaderen met oprechte aandacht en dan draait zij mee en gaat het luisteren ineens beter
where ever you go, go with your heart
zondag 15 augustus 2021 om 09:21
Dat klopt niet helemaal. Je geeft hem aandacht op momenten die jij kiest ( regie bij ouder) en daardoor voorkom je een deel van het negatieve gedrag. Het moet preventief zijn.nina*89 schreef: ↑14-08-2021 15:56Mijn zus wil dat eigenlijk niet (of beter gezegd: tot op zekere hoogte). Ze wil hem niet meer aandacht geven dan haar andere kinderen die zichzelf wel kunnen vermaken. En ze is bang dat hij zichzelf dan nog slechter kan vermaken. Tja, wij weten het ook niet (zijn geen experts). Ik snap jullie punten allebei: het gaat inderdaad wat beter als ze samen leuke dingen doen. Maar wat voor verwend kind krijg je vervolgens als je alleen maar leuke dingen onderneemt? (Geen kritiek op die aanpak hoor, maar meer een angst van mijn zus en ik begrijp die angst wel een beetje. Dan “beloon” je dus eigenlijk zijn negatieve aandachtvragende gedrag?)
En elk kind heeft wat anders nodig je kunt ze niet allemaal exact gelijk behandelen.
Mijn dochter luistert heel goed en soms heeft ze fases waarin ze slecht luistert en dan ga ik mopperen en luistert ze nog slechter. Enige wat helpt om die fase om te keren is mijzelf bijsturen. Dus zij gaat niet beter luisteren maar ik stop met mopperen ga haar weer positief benaderen met oprechte aandacht en dan draait zij mee en gaat het luisteren ineens beter
where ever you go, go with your heart
zondag 15 augustus 2021 om 10:02
Kleppeboxx schreef: ↑14-08-2021 16:16Als moeder vooraf aangeeft dat naar huis gaan de consequentie van zijn gedrag is, dan moet ze wel naar huis gaan als zoon het ongewenst gedrag vertoont. Anders ondermijnt moeder zichzelf.
...
Maar dan gaat er al iets mis bij het bepalen van de consequentie. Naar huis gaan si het allerlaatste middel. Je kan ook je kind 5 minuten naast je op het bankje laten zitten. Vinden ze vaak vervelend genoeg. En daarnaast kijken waar het mis gaat dat 'ie steeds met zand gooit. Mijn kind heeft bijvoorbeeld wat moeite met het verwoorden van emoties dus als ze zich niet goed voelt, bijvoorbeeld omdat ze zich buitengesloten voelt door een andere kind in de zandbak, dan gaat ze met zand gooien.
Naast leren dat dat niet mag is het ook goed om dan met je kind te oefenen met omgaan met emoties, wat kan het anders doen als het zich niet fijn voelt of boos is?
Ik proef echt heel erg sturen op gedrag en heel weinig begrip voor emoties en de ontwikkelingsfase van een kind. Als je alleen op gedrag zit krijg je bij sommige kinderen conflict op conflict.
anoniem_639dcde78f69d wijzigde dit bericht op 15-08-2021 10:12
0.31% gewijzigd
zondag 15 augustus 2021 om 10:11
De situatie met de bal vind ik dan weer een andere dan het zand gooien (niet luisteren versus sociaal/emotioneel onhandig), het valt me op dat TO dat onderscheid in situaties niet maakt. Als hij zich niet volgens de regels gedraagt dan is het niet goed en verder komen ze niet.
Wat ik zou doen (wij hebben een net zo pittig kind):
Bij het eten: negeren en de dweil paraat houden. Zo'n gevecht zou ik echt niet aangaan. Uiteindelijk heeft hijz zichzelf er het meest mee als zijn kleren vies worden en zijn eten op de grond valt.
Bij het zand gooien: kijken wat er in de sociale interactie gebeurd en met kind daarover praten. Is het puur baldadigheid (denk ik niet) dan zou ik beginnen met kind even bij je laten zitten in plaats van gelijk naar huis, dat is veel te zwaar.
Bij de bal: Afspraak maken over waar het wél mag in plaats van de hele tijd "neehee" te moeten zeggen. Dus: "de hele tuin tot aan deze streep is voor de bal (trek streep met krijt 1 meter voor de deur). Komt 'de bal toch binnen dan moet de bal 6 minuten op de kast. Pietje wil jij opletten dat de bal achter de streep blijft? Afgesproken (hand schudden)". Je zou ook nog aan het kidn kunnen vragen wat hij een goede plek vindt waar de bal
wel mag komen, en waarom niet ergens anders. Dat stimuleert de autonomie en het verantwoordelijkheidsgevoel.
Dat dus vantevoren duidelijk zeggen tegen kind en hem een taak geven zodat de bal niet op de kast hoeft. En dan is het 1 x waarschuwen van "oh oh, komt 'ie toch binnen??" En 2e keer is bal op de kast. 1 x waarschuwen en that's it. Je moet wel duidelijk zijn en consequenties moeten van tevoren aangekondigd zijn en lik op stuk zijn. Niet 10 x nee mag niet gaan zeggen, je bent geen langspeelplaat.
Dus: voorbereidend zacht en positief en duidelijk, als de afgsesproken grens wordt overschreden dan kalm en zacht de afgesproken consequentie doorvoeren. Het is geen gevecht, je hoeft niet boos te worden. Afspraken maken en afspraken uitvoeren. Daarmee ben je betrouwbaar, duidelijk en zit je niet de hele tidj aan zijn kop te zeuren.
Wat ik zou doen (wij hebben een net zo pittig kind):
Bij het eten: negeren en de dweil paraat houden. Zo'n gevecht zou ik echt niet aangaan. Uiteindelijk heeft hijz zichzelf er het meest mee als zijn kleren vies worden en zijn eten op de grond valt.
Bij het zand gooien: kijken wat er in de sociale interactie gebeurd en met kind daarover praten. Is het puur baldadigheid (denk ik niet) dan zou ik beginnen met kind even bij je laten zitten in plaats van gelijk naar huis, dat is veel te zwaar.
Bij de bal: Afspraak maken over waar het wél mag in plaats van de hele tijd "neehee" te moeten zeggen. Dus: "de hele tuin tot aan deze streep is voor de bal (trek streep met krijt 1 meter voor de deur). Komt 'de bal toch binnen dan moet de bal 6 minuten op de kast. Pietje wil jij opletten dat de bal achter de streep blijft? Afgesproken (hand schudden)". Je zou ook nog aan het kidn kunnen vragen wat hij een goede plek vindt waar de bal
wel mag komen, en waarom niet ergens anders. Dat stimuleert de autonomie en het verantwoordelijkheidsgevoel.
Dat dus vantevoren duidelijk zeggen tegen kind en hem een taak geven zodat de bal niet op de kast hoeft. En dan is het 1 x waarschuwen van "oh oh, komt 'ie toch binnen??" En 2e keer is bal op de kast. 1 x waarschuwen en that's it. Je moet wel duidelijk zijn en consequenties moeten van tevoren aangekondigd zijn en lik op stuk zijn. Niet 10 x nee mag niet gaan zeggen, je bent geen langspeelplaat.
Dus: voorbereidend zacht en positief en duidelijk, als de afgsesproken grens wordt overschreden dan kalm en zacht de afgesproken consequentie doorvoeren. Het is geen gevecht, je hoeft niet boos te worden. Afspraken maken en afspraken uitvoeren. Daarmee ben je betrouwbaar, duidelijk en zit je niet de hele tidj aan zijn kop te zeuren.
zondag 15 augustus 2021 om 10:20
Wat bij mijn kind ook helpt en ze op school ook toepassen (zonder dat we het van elkaar wisten overigens): vooraf even kind apart nemen en de verwachting uitspreken. In het geval van pauze op school: "Je moet opletten dat je geen kinderen omver loopt op het schoolplein en andere kinderen aan de beurt laat op het klimrek". En dat elke keer opnieuw. Evenzo met fietsen op het schoolplein: na twee jaar lang dagelijks corrigeren en aanspreken doet hij dat nu niet meer. Zoon leert dus wel degelijk dingen, alleen moet je een hele lange adem hebben en vooral humor (zoon is gek op grapjes, dus die gebruiken we veel in ons beider voordeel).
zondag 15 augustus 2021 om 10:30
En dat met de bal, dat zou hier ook zo kunnen gebeuren: vooraf afspreken: je gaat met de bal buiten spelen, want binnen maakt te veel herrie (dan kunnen we elkaar niet verstaan) en er kunnen dingen kapot gaan. Uiteraard komt zoon dan weer een paar keer naar binnen. Dan gewoon, op een niet boze manier, eventueel met een grapje, zoon weer aanspreken: "Weet je nog wat we hebben afgesproken: je zou niet binnen gaan met de bal, dadelijk schiet je de bal zo door het dak heen en dan moeten we in de regen slapen". "Haha, Ik wil wel in de regen slapen hoor!". "Dan zullen we een bedje voor je in de tuin maken, lig je wel tussen de mieren en regenwormen. Maar nu snel naar buiten, want dat hadden we afgesproken". Zoon gaat zonder mopperen naar buiten.
Dit moet je uiteraard wel een paar keer herhalen en na een paar keer kun je er ook een consequentie aan verbinden: als je nu nog een keer binnen gaat spelen met de bal, dan lever je de bal in en krijg je hem morgen weer terug.
Bij mijn oudste zou een keer waarschuwen voldoende zijn. Bij sommige kinderen kost het meer energie.
Dit moet je uiteraard wel een paar keer herhalen en na een paar keer kun je er ook een consequentie aan verbinden: als je nu nog een keer binnen gaat spelen met de bal, dan lever je de bal in en krijg je hem morgen weer terug.
Bij mijn oudste zou een keer waarschuwen voldoende zijn. Bij sommige kinderen kost het meer energie.
zondag 15 augustus 2021 om 10:49
TO ik weet niet of je nog meeleest, maar dit is wel een beetje wat ik ook bedoelde met zoek eerst zijn aandacht, en probeer daar meerdere zintuigen te betrekken: tast, hoor, visueel.Alskar schreef: ↑15-08-2021 00:17Klinkt als een onderprikkeld kind. De info bereikt het niet / maakt te weinig indruk.
https://7zintuigen.nl/het-onderprikkelde-kind-thuis/
Hersenen van kinderen zijn in ontwikkeling, bij de een is al vroeg een empathisch deel goed ontwikkeld, bij de ander meer het visuele, en sommige kinderen hebben veel prikkels nodig om over een bepaalde drempel te komen.
Daar heb ik dus ook tips over gegeven hoe je meerdere zintuigen kunt gaan gebruiken om hem te bereiken.
Pictogrammen, aanraken op een vriendelijke manier, laten herhalen wat je vraagt.
In andere posts zijn er ook wel goede tips gegeven. Ik denk nog steeds dat het voor de jongen erg leuk zal zijn dat hij of een op een met iemand wat gaat doen, waardoor er wel tijd is om de dingen die hij ziet mee te beleven. Vaak is het in een druk gezin niet altijd makkelijk voor ouders om dan ook hierin tijd in te bouwen. Of scouting of iets in die geest, daarin zijn kinderen vaak vrij om in de natuur te ontdekken maar gebeurt dat wel onder regels. En aangezien hij het op school ook goed doet, zal dit wel bij hem passen.
zondag 15 augustus 2021 om 13:28
Leren van kleineren ?KooktMetKnoflook schreef: ↑14-08-2021 23:30Ik heb een makkelijk kind.
Ik denk dat ik bij veel voorbeelden hier zou ophouden om het te proberen.
Sommige dingen zoals ruzie met andere kinderen? Prima! Dat heet 'leren omgaan met conflicten' en die belangrijke levenslessen ga ik niet verstoren.
Soms komen er drama-verhalen uit de speeltuin. Vréselijk. Maar het hoort er allemaal bij. Vooral niet 'oplossen'. Totaal niet doen.
Wel: Grens trekken bij wat ik onacceptabel vindt.
Gooi jij in de speeltuin met zand naar andere kinderen? Die troep komt in de ogen en als je dat niet wilt snappen, kom je lekker naast me zitten.
Inderdaad, een of twee weken lang, alleen maar kijken naar andere kinderen die spelen.
Als jij dat nog niet kunt zonder zand te gooien, is helemaal niet erg... daar ben je gewoon nog niet aan toe.
Elke keer in die twee weken dat je wilt opstaan.... nee, daar ben jij nog niet aan toe want jij gooit zand naar andere kinderen.
Zelfde met boterhammen die onder de tafel vallen.
Wil je een boterham? Ok, dan gaan we het er eerst uitgebreid over hebben dat die dingen niet op de grond vallen. Dus niet een halfslachtige medeling vanuit de keuken; nee, ik meen het.
En als je het echt niet kunt, dan krijg je je boterham als een klein kind.
Is helemaal niet erg. Jij bent er gewoon niet aan toe om zelf een boterham te eten.
Een deel echte intensieve aandacht. En een ander deel: het is niet erg, maar hier ben jij nog niet aan toe.
Uiteraard is dat wel bedoeld als uitdaging. Maar door zo'n regel twee weken vol te houden maak je wel duidelijk dat hij écht als klein kind wordt gezien.
Wat een kutstreek.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 15 augustus 2021 om 13:49
Misschien even de quote lezen in mijn post??
zondag 15 augustus 2021 om 14:04
Ik zou gewoon heel bewust zijn van je eigen houding een tijdje, heel vrolijk zijn bij hem in de buurt en elke keer geef je hem een dikke pakkerd en vertel je hoe leuk hij is , geen strijd aan gaan als je moe bent enzo.
Negatieve aandacht zoveel mogelijk negeren.
Als hij enig kind was geweest was hij die aandacht ook waard geweest, dan hadden ze zich mee in hem verdiept.
Negatieve aandacht zoveel mogelijk negeren.
Als hij enig kind was geweest was hij die aandacht ook waard geweest, dan hadden ze zich mee in hem verdiept.
zondag 15 augustus 2021 om 14:05
Oefffff, volgens mij realiseer je je niet wat je hier schrijft. Ik kan me niet voorstellen dat dit echt is?KooktMetKnoflook schreef: ↑14-08-2021 23:30Ik heb een makkelijk kind.
Ik denk dat ik bij veel voorbeelden hier zou ophouden om het te proberen.
Sommige dingen zoals ruzie met andere kinderen? Prima! Dat heet 'leren omgaan met conflicten' en die belangrijke levenslessen ga ik niet verstoren.
Soms komen er drama-verhalen uit de speeltuin. Vréselijk. Maar het hoort er allemaal bij. Vooral niet 'oplossen'. Totaal niet doen.
Wel: Grens trekken bij wat ik onacceptabel vindt.
Gooi jij in de speeltuin met zand naar andere kinderen? Die troep komt in de ogen en als je dat niet wilt snappen, kom je lekker naast me zitten.
Inderdaad, een of twee weken lang, alleen maar kijken naar andere kinderen die spelen.
Als jij dat nog niet kunt zonder zand te gooien, is helemaal niet erg... daar ben je gewoon nog niet aan toe.
Elke keer in die twee weken dat je wilt opstaan.... nee, daar ben jij nog niet aan toe want jij gooit zand naar andere kinderen.
Zelfde met boterhammen die onder de tafel vallen.
Wil je een boterham? Ok, dan gaan we het er eerst uitgebreid over hebben dat die dingen niet op de grond vallen. Dus niet een halfslachtige medeling vanuit de keuken; nee, ik meen het.
En als je het echt niet kunt, dan krijg je je boterham als een klein kind.
Is helemaal niet erg. Jij bent er gewoon niet aan toe om zelf een boterham te eten.
Een deel echte intensieve aandacht. En een ander deel: het is niet erg, maar hier ben jij nog niet aan toe.
Uiteraard is dat wel bedoeld als uitdaging. Maar door zo'n regel twee weken vol te houden maak je wel duidelijk dat hij écht als klein kind wordt gezien.
zondag 15 augustus 2021 om 14:05
Oefffff, volgens mij realiseer je je niet wat je hier schrijft. Ik kan me niet voorstellen dat dit echt is?KooktMetKnoflook schreef: ↑14-08-2021 23:30Ik heb een makkelijk kind.
Ik denk dat ik bij veel voorbeelden hier zou ophouden om het te proberen.
Sommige dingen zoals ruzie met andere kinderen? Prima! Dat heet 'leren omgaan met conflicten' en die belangrijke levenslessen ga ik niet verstoren.
Soms komen er drama-verhalen uit de speeltuin. Vréselijk. Maar het hoort er allemaal bij. Vooral niet 'oplossen'. Totaal niet doen.
Wel: Grens trekken bij wat ik onacceptabel vindt.
Gooi jij in de speeltuin met zand naar andere kinderen? Die troep komt in de ogen en als je dat niet wilt snappen, kom je lekker naast me zitten.
Inderdaad, een of twee weken lang, alleen maar kijken naar andere kinderen die spelen.
Als jij dat nog niet kunt zonder zand te gooien, is helemaal niet erg... daar ben je gewoon nog niet aan toe.
Elke keer in die twee weken dat je wilt opstaan.... nee, daar ben jij nog niet aan toe want jij gooit zand naar andere kinderen.
Zelfde met boterhammen die onder de tafel vallen.
Wil je een boterham? Ok, dan gaan we het er eerst uitgebreid over hebben dat die dingen niet op de grond vallen. Dus niet een halfslachtige medeling vanuit de keuken; nee, ik meen het.
En als je het echt niet kunt, dan krijg je je boterham als een klein kind.
Is helemaal niet erg. Jij bent er gewoon niet aan toe om zelf een boterham te eten.
Een deel echte intensieve aandacht. En een ander deel: het is niet erg, maar hier ben jij nog niet aan toe.
Uiteraard is dat wel bedoeld als uitdaging. Maar door zo'n regel twee weken vol te houden maak je wel duidelijk dat hij écht als klein kind wordt gezien.
zondag 15 augustus 2021 om 14:45
Hypothetisch natuurlijk. Want zelf een heel makkelijk kind. Gelukkig maar, want anders zou er een zeer beschadigd kind zijn.Ttroeteltje schreef: ↑15-08-2021 14:05Oefffff, volgens mij realiseer je je niet wat je hier schrijft. Ik kan me niet voorstellen dat dit echt is?
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 15 augustus 2021 om 15:00
Het knoeien tijdens het eten kan komen door een wat minder goed ontwikkelde fijne motoriek, dat komt wel vaker voor bij rouwdouwers. Rennen, springen als de beste maar op andere vlakken erg onhandig. Boos worden heeft dan geen zin maar wel oefenen.
Het is veel handiger om echt te kijken naar oorzaken van bepaald gedrag omdat sommige dingen vrij eenvoudig op te lossen zijn alleen niet op een manier die je zelf zou bedenken.
Het is veel handiger om echt te kijken naar oorzaken van bepaald gedrag omdat sommige dingen vrij eenvoudig op te lossen zijn alleen niet op een manier die je zelf zou bedenken.
