Kinderen
alle pijlers
Kind dat het perfect wil doen op school
maandag 4 februari 2008 om 20:15
Mijn zoon van 8 jaar is heel serieus bezig met school. Heel erg fijn natuurlijk en hij heeft ook goede cijfers. Maar daar zit nu toch ook de 'moeilijkheid' : op één of andere manier heeft hij zich voorgenomen dat hij geen fouten mag maken, niet met taal, rekenen, etc. Ook al zeggen wij iedere keer tegen hem dat het echt niet erg is als hij fouten maakt, dat hij op school is om te leren en dat we sowieso al blij zijn omdat hij het goed naar zijn zin heeft op school, hij kan er echt heel erg mee zitten als er een rode streep door een som staat.... Heeft iemand hier ervaring mee en hoe gaan anderen hiermee om? Ik ben natuurlijk blij dat het hem allemaal vrij makkelijk af gaat, maar wil niet dat hij streberig wordt of zich zorgen gaat maken over een foutje. Overigens is hij niet met alles zo precies, als het over opruimen van zijn kamer gaat blijft er nogal eens wat liggen...zoon wil het perfect doen
Mijn zoon van 8 jaar is heel serieus bezig met school. Heel erg fijn natuurlijk en hij heeft ook goede cijfers. Maar daar zit nu toch ook de 'moeilijkheid' : op één of andere manier heeft hij zich voorgenomen dat hij geen fouten mag maken, niet met taal, rekenen, etc. Ook al zeggen wij iedere keer tegen hem dat het echt niet erg is als hij fouten maakt, dat hij op school is om te leren en dat we sowieso al blij zijn omdat hij het goed naar zijn zin heeft op school, hij kan er echt mee zitten als er een rode streep door een som staat.... heeft iemand hier ervaring mee en hoe gaan anderen hiermee om? Ik ben natuurlijk blij dat het hem allemaal vrij makkelijk af gaat, maar wil niet dat hij streberig wordt of zich zorgen gaat maken over een foutje. Overigens is hij niet met alles zo precies, als het over opruimen van zijn kamer gaat blijft er nogal eens wat liggen....
Mijn zoon van 8 jaar is heel serieus bezig met school. Heel erg fijn natuurlijk en hij heeft ook goede cijfers. Maar daar zit nu toch ook de 'moeilijkheid' : op één of andere manier heeft hij zich voorgenomen dat hij geen fouten mag maken, niet met taal, rekenen, etc. Ook al zeggen wij iedere keer tegen hem dat het echt niet erg is als hij fouten maakt, dat hij op school is om te leren en dat we sowieso al blij zijn omdat hij het goed naar zijn zin heeft op school, hij kan er echt mee zitten als er een rode streep door een som staat.... heeft iemand hier ervaring mee en hoe gaan anderen hiermee om? Ik ben natuurlijk blij dat het hem allemaal vrij makkelijk af gaat, maar wil niet dat hij streberig wordt of zich zorgen gaat maken over een foutje. Overigens is hij niet met alles zo precies, als het over opruimen van zijn kamer gaat blijft er nogal eens wat liggen....
maandag 4 februari 2008 om 23:36
Misschien is dat wel juist het punt waar je je zoon op kan wijzen. Dat leren iets is wat je niet op school alleen doet, dat leren breder is dan school alleen. Blijkbaar leert en presteert je zoon graag. Maar leren staat voor kinderen synomiem aan school. En blijkbaar is jou zoon prestatiegericht.
Laat hem zien dat er andere terreinen zijn waarop je punten kan halen, kan presteren. Kamer op ruimen, 1 punt. Helpen afwassen, 1 punt. Etc. En bij 20/30/50 punten mag hij kiezen wat er wordt gegeten/wat je gaat doen op zondag etc. Geen grote dingen.
Presteren is iets bereiken. Geen slechte eigenschap. Maar als hij daar al gevoelig voor is, mag je hem er best 'hard' voor laten werken.
Misschien is een prestatiesport iets voor hem? Zo hard mogelijk lopen/zwemmen/fietsen.. Verzin het.
Laat hem zien dat er andere terreinen zijn waarop je punten kan halen, kan presteren. Kamer op ruimen, 1 punt. Helpen afwassen, 1 punt. Etc. En bij 20/30/50 punten mag hij kiezen wat er wordt gegeten/wat je gaat doen op zondag etc. Geen grote dingen.
Presteren is iets bereiken. Geen slechte eigenschap. Maar als hij daar al gevoelig voor is, mag je hem er best 'hard' voor laten werken.
Misschien is een prestatiesport iets voor hem? Zo hard mogelijk lopen/zwemmen/fietsen.. Verzin het.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 4 februari 2008 om 23:41
Ik zou hem juist niet op andere vlakken ook aansporen tot presteren. Met presteren is niks mis, maar wel als het als een 'verplichting' wordt gezien.
Juist meer ontspanning buiten school. Zolang hij het op school leuk vindt, is het denk ik niet zo'n probleem. Hebben jullie het al met z'n juf/meester hierover gehad?
Verder vooral ook als ouders zelf laten zien dat je niet perfect bent. Soms kijken kinderen (onbewust) zó tegen hun ouders op.
Juist meer ontspanning buiten school. Zolang hij het op school leuk vindt, is het denk ik niet zo'n probleem. Hebben jullie het al met z'n juf/meester hierover gehad?
Verder vooral ook als ouders zelf laten zien dat je niet perfect bent. Soms kijken kinderen (onbewust) zó tegen hun ouders op.
Everytime you make a typo, the errorists win.
dinsdag 5 februari 2008 om 14:56
Ik herken het helemaal.
Onze dochter is nu 6 en ze kan door de grond zakken als ze iets niet meteen kan. Ze word er super gefrustreerd van. En dit is in alles wat ze nog niet kan zo. Leren rolschaatsen, leren haar vlees te snijden, leren lezen alles wat met leren te maken heeft vind ze heel vervelend omdat ze het in een keer goed wil kunnen doen. Het verhaaltje van dat iedereen dat moet leren en dat het met vallen en op staan gaat, gaat er bij haar dus niet in.
Ik vind het ook heel moeilijk. Te samen met prestatiedrang heeft ze ook faalangst. Ik denk ook dat dit vaak samen gaat.
Op school doet ze het super goed en staat hoog op de lijst. Ook haar rapporten zijn goed. Onder druk haalt ze nog alles eruit wat erin zit en haalt het vaak met vlag en wimpel.
Ik leg er geen druk op want daar schieten we denk ik niks mee op maar, ik blijf het wel elke keer herhalen. Dat het met vallen en opstaan gaat en dat wij ook moeten leren. Dat werkt dan eigenlijk nog het beste merk ik. Ik vertel bv dat ik ook vaak fouten maakte maar naarmate ik meer ging oefenen ik het van zelf onder de knie kreeg.
Het is zelfs zo erg dat ze niet op een sport wil want dat kan ze toch niet. Nu is ze van ons verplicht om te sporten en nu zit ze op streetdance. Maar een andere sport wil ze absoluut niet uit proberen want dat moet ze leren en dat ziet ze niet zitten.
Bubbles
Onze dochter is nu 6 en ze kan door de grond zakken als ze iets niet meteen kan. Ze word er super gefrustreerd van. En dit is in alles wat ze nog niet kan zo. Leren rolschaatsen, leren haar vlees te snijden, leren lezen alles wat met leren te maken heeft vind ze heel vervelend omdat ze het in een keer goed wil kunnen doen. Het verhaaltje van dat iedereen dat moet leren en dat het met vallen en op staan gaat, gaat er bij haar dus niet in.
Ik vind het ook heel moeilijk. Te samen met prestatiedrang heeft ze ook faalangst. Ik denk ook dat dit vaak samen gaat.
Op school doet ze het super goed en staat hoog op de lijst. Ook haar rapporten zijn goed. Onder druk haalt ze nog alles eruit wat erin zit en haalt het vaak met vlag en wimpel.
Ik leg er geen druk op want daar schieten we denk ik niks mee op maar, ik blijf het wel elke keer herhalen. Dat het met vallen en opstaan gaat en dat wij ook moeten leren. Dat werkt dan eigenlijk nog het beste merk ik. Ik vertel bv dat ik ook vaak fouten maakte maar naarmate ik meer ging oefenen ik het van zelf onder de knie kreeg.
Het is zelfs zo erg dat ze niet op een sport wil want dat kan ze toch niet. Nu is ze van ons verplicht om te sporten en nu zit ze op streetdance. Maar een andere sport wil ze absoluut niet uit proberen want dat moet ze leren en dat ziet ze niet zitten.
Bubbles
dinsdag 5 februari 2008 om 17:48
Hoi,
Heb je dit al met de leerkracht besproken? Misschien dat op school extra aandacht kan worden besteed aan wat heel goed gaat. Ook de manier van nakijken (grote rode streep of klein rood (of groen!) puntje/streepje?
Wat bubbelientje zegt klopt volgens mij, dat faalangst vaak samen gaat met prestatiegerichtheid. Maar de faalangst heeft dan vaak wel een positieve invloed op de prestaties, maar een negatieve invloed op het welbevinden.
groetjes
Heb je dit al met de leerkracht besproken? Misschien dat op school extra aandacht kan worden besteed aan wat heel goed gaat. Ook de manier van nakijken (grote rode streep of klein rood (of groen!) puntje/streepje?
Wat bubbelientje zegt klopt volgens mij, dat faalangst vaak samen gaat met prestatiegerichtheid. Maar de faalangst heeft dan vaak wel een positieve invloed op de prestaties, maar een negatieve invloed op het welbevinden.
groetjes
dinsdag 5 februari 2008 om 19:34
Dank voor jullie reacties! Ik heb het inderdaad al met de leerkracht over gehad, zij ziet het 'probleem' ook wel en zegt dat ze het oplost door er heel luchtig over te doen. Bijvoorbeeld: als hij een keer een foutje maakt, reageert ze met: 'o, wat leuk dat ik jou ook nog iets kan leren'. Daar kan hij dan wel om lachen.
Ik denk ook dat faalangst samen gaat met prestatiegerichtheid en vroeg me af of wij onbewust signalen geven dat dingen perfect moeten. Misschien zit het gevaar er wel in dat we, doordat we het zo normaal vinden dat hij goed presteert, het gevoel heeft dat hij dat dus altijd moet doen? Ook al zeg ik van niet, ik zou denk ik toch gek opkijken als hij geen A haalt voor een toets, als ik heel eerlijk ben. Hmm, ga ik toch eens beter op letten of wat ik uitstraal ook klopt met wat ik tegen hem zeg.
Wat betreft die sport, hij zit op atletiek en vindt dit leuk, maar wil geen wedstrijden meedoen omdat hij bang is dat hij dan niet de beste is. Heel herkenbaar wat je over je dochter vertelt, Bubbelientje.
Wat Poezewoes zegt proberen we inderdaad ook wel te doen (niet met punten), maar ook de dingen die hij niet vanzelfsprekend leuk vindt, ook daar op te presteren (de afwas doen, kamer goed opruimen etc.). Vooral zijn vader zegt vaak letterlijk tegen hem dat de dingen die je niet op school leert minstens zo belangrijk zijn in het leven. Ik heb wel stof tot nadenken gekregen, dank jullie wel.
Ik denk ook dat faalangst samen gaat met prestatiegerichtheid en vroeg me af of wij onbewust signalen geven dat dingen perfect moeten. Misschien zit het gevaar er wel in dat we, doordat we het zo normaal vinden dat hij goed presteert, het gevoel heeft dat hij dat dus altijd moet doen? Ook al zeg ik van niet, ik zou denk ik toch gek opkijken als hij geen A haalt voor een toets, als ik heel eerlijk ben. Hmm, ga ik toch eens beter op letten of wat ik uitstraal ook klopt met wat ik tegen hem zeg.
Wat betreft die sport, hij zit op atletiek en vindt dit leuk, maar wil geen wedstrijden meedoen omdat hij bang is dat hij dan niet de beste is. Heel herkenbaar wat je over je dochter vertelt, Bubbelientje.
Wat Poezewoes zegt proberen we inderdaad ook wel te doen (niet met punten), maar ook de dingen die hij niet vanzelfsprekend leuk vindt, ook daar op te presteren (de afwas doen, kamer goed opruimen etc.). Vooral zijn vader zegt vaak letterlijk tegen hem dat de dingen die je niet op school leert minstens zo belangrijk zijn in het leven. Ik heb wel stof tot nadenken gekregen, dank jullie wel.
woensdag 6 februari 2008 om 10:25
Nou ik ben ook blij dat ik nu zie dat er meerdere kinderen er last van hebben. Ik vind het ook zo frustrerend voor haar en jammer dat ze niet van de kleine dingen kan genieten. Tis altijd weer een moeilijk gezicht en dat kan ik niet.
De juf heeft het inderdaad ook opgemerkt. De eerste kleuter toets die ze kreeg was zo erg voor haar. Zo,n druk voelde ze dat ze de knoop in haar maag er gewoon probeerde uit te braken. Zo zenuwachtig was ze. Dat heb ik toen tegen de juf gezegt en die schrok er wel een beetje van. Ja, sommige kinderen reageren al zo heftig op dat soort dingen. Gelukkig heeft ze haar koppie bij en behaalde hoge scores. Tis dus wel druk maar ook een extra duw om toch haar best te doen. Faalangst op zijn best dus haha.
Ik doe alles samen met haar maar hou haar handje niet vast. Als ze iets niet durft blijf ik in de buurt en probeer haar aan te moedigen.
Die frustratie uit zich trouwens ook in game spelletjes, mens erger je niet, leren schaatsen, leren fietsen, Alles waar ze even voor moet leren maakt haar gefrustreerd.
De vorige keer was ze zelfs bang dat ze het huiswerk wat ze in groep 5 en 6 zou krijgen echt niet kon. Mijn man en ik hebben moeten praten als brugman om dat eruit te krijgen.
Nou en zo kan ik wel door gaan. Jullie begrijpen me wel haha
bubbles
De juf heeft het inderdaad ook opgemerkt. De eerste kleuter toets die ze kreeg was zo erg voor haar. Zo,n druk voelde ze dat ze de knoop in haar maag er gewoon probeerde uit te braken. Zo zenuwachtig was ze. Dat heb ik toen tegen de juf gezegt en die schrok er wel een beetje van. Ja, sommige kinderen reageren al zo heftig op dat soort dingen. Gelukkig heeft ze haar koppie bij en behaalde hoge scores. Tis dus wel druk maar ook een extra duw om toch haar best te doen. Faalangst op zijn best dus haha.
Ik doe alles samen met haar maar hou haar handje niet vast. Als ze iets niet durft blijf ik in de buurt en probeer haar aan te moedigen.
Die frustratie uit zich trouwens ook in game spelletjes, mens erger je niet, leren schaatsen, leren fietsen, Alles waar ze even voor moet leren maakt haar gefrustreerd.
De vorige keer was ze zelfs bang dat ze het huiswerk wat ze in groep 5 en 6 zou krijgen echt niet kon. Mijn man en ik hebben moeten praten als brugman om dat eruit te krijgen.
Nou en zo kan ik wel door gaan. Jullie begrijpen me wel haha
bubbles
woensdag 6 februari 2008 om 19:51
Hoe ging dat bij jou, Marjan? Ben je er overheen gegroeid, in die zin dat je merkt dat de wereld niet vergaat als je een keer een onvoldoende haalt? En hoe heb jij ervaren dat je ouders er op die manier op reageerden? Het maakt inderdaad heel veel uit hoe erop gereageerd wordt; kan me nog herinneren dat ik mijn zoon een keer van school haalde midden op de morgen omdat hij niet lekker was. Had de juf gezegd dat het toch wel een heel vervelend moment was om ziek te worden omdat hij nu de citotoets niet kon doen. En dan moest hij op een ander moment een andere toets maken.... nou ja, een kleuter! Hij was er helemaal door van slag omdat hij bang was op de andere toets minder goed te scoren etc. Gelukkig heeft hij daarna leerkrachten gekregen die er beter mee om gingen. Wat volgens mij ook meespeelt is dat het tegenwoordig ook allemaal heel prestatiegericht is, mijn zoon komt bijvoorbeeld thuis met de mededeling dat een vriendje is 'uitgevallen' bij de leestoets (de term alleen al, alsof het om een ziekte gaat) . En scores op toetsen worden hardop in de klas besproken. Kan me niet herinneren dat het vroeger bij ons ook zo ging. Heb het er wel op school over gehad, dat die dingen niet helpen om het wat luchtiger te maken.
woensdag 20 februari 2008 om 15:08
Ik weet niet of je het nog leest, maar ik wilde toch graag even reageren. Ik was ook zo’n kind. Ik wilde nooit een fout maken, maakte me zorgen als ik verf op mijn jurk had etc. Als ik nu de schriften bekijk van de lagere school zie je nog de vlekken van mijn tranen zitten. Het zit inderdaad in mijn karakter. Mijn ouders vonden het absoluut niet erg dat ik fouten maakte. Ik kreeg bijvoorbeeld 10 cent voor een foutje om me maar in te laten zien dat het niet erg was.
Toch kon je me nergens blij mee maken, ik wilde gewoon geen fouten maken.
Ik ben op een gegeven moment gaan sporten en bleek daar goed in te zijn. Ik trainde veel en werd daar ook wel hard aangepakt. Dat heeft mij sterk gemaakt. Tuurlijk was het ook moeilijk als ik een wedstrijd moest spelen, want ik moest van mezelf winnen en anders was ik niet te troosten, maar je leert er langzamerhand mee om te gaan.
Op de middelbare school had ik heel veel last van faalangst. Ik moest en zou VWO doen. Dit heb ik ook gehaald, maar met wel met moeite en stress. Ik wilde geen stap terug doen. Daarna heb ik er voor gekozen om HBO te gaan doen. Dit kon ik makkelijk aan en er viel een last van mijn schouders. Ook omdat je ineens tentamens 2 keer mocht doen en niet maar 1 keer.
Wat ik erg heb gemist is dat school er niks aan deed. Ik melde me vaak ziek bij proefwerken, omdat ik gewoon niet durfde. Als ze het hadden geweten, hadden ze me kunnen helpen. Kinderen met Dyslexie krijgen bijvoorbeeld meer tijd voor proefwerken en zo, waarom werd er dan niks gedaan aan mijn probleem? Ik weet zeker dat ze wel wat gezien moeten hebben aan mij.
Wat opruimen thuis betreft; zorg er voor dat het gebeurd, dat er ritme (dus bijvoorbeeld altijd voor het eten opruimen) in zit, maar wees niet te streng. Misschien krijgt hij daar stress van. Ik denk dat hij thuis minder netjes is, omdat hij de hele dag op school al zo moet presteren. Dat is niet vol te houden. Misschien kan je hem er een beetje bij helpen? Eerst samen opruimen en dat later afbouwen?
Het blijft een lastig iets als zijn karakter zo is. Wat mij erg heeft geholpen is mijn moeder en mijn broer. Die zijn zoooo relaxed. Die lieten me in zien dat niet alles zo perfect hoeft te zijn. Ik ben toen ik ouder was ook met een psycholoog gaan praten, dat heeft ook geholpen. Er van af kom je (meestal) niet, je moet er mee leren om gaan.
Toch kon je me nergens blij mee maken, ik wilde gewoon geen fouten maken.
Ik ben op een gegeven moment gaan sporten en bleek daar goed in te zijn. Ik trainde veel en werd daar ook wel hard aangepakt. Dat heeft mij sterk gemaakt. Tuurlijk was het ook moeilijk als ik een wedstrijd moest spelen, want ik moest van mezelf winnen en anders was ik niet te troosten, maar je leert er langzamerhand mee om te gaan.
Op de middelbare school had ik heel veel last van faalangst. Ik moest en zou VWO doen. Dit heb ik ook gehaald, maar met wel met moeite en stress. Ik wilde geen stap terug doen. Daarna heb ik er voor gekozen om HBO te gaan doen. Dit kon ik makkelijk aan en er viel een last van mijn schouders. Ook omdat je ineens tentamens 2 keer mocht doen en niet maar 1 keer.
Wat ik erg heb gemist is dat school er niks aan deed. Ik melde me vaak ziek bij proefwerken, omdat ik gewoon niet durfde. Als ze het hadden geweten, hadden ze me kunnen helpen. Kinderen met Dyslexie krijgen bijvoorbeeld meer tijd voor proefwerken en zo, waarom werd er dan niks gedaan aan mijn probleem? Ik weet zeker dat ze wel wat gezien moeten hebben aan mij.
Wat opruimen thuis betreft; zorg er voor dat het gebeurd, dat er ritme (dus bijvoorbeeld altijd voor het eten opruimen) in zit, maar wees niet te streng. Misschien krijgt hij daar stress van. Ik denk dat hij thuis minder netjes is, omdat hij de hele dag op school al zo moet presteren. Dat is niet vol te houden. Misschien kan je hem er een beetje bij helpen? Eerst samen opruimen en dat later afbouwen?
Het blijft een lastig iets als zijn karakter zo is. Wat mij erg heeft geholpen is mijn moeder en mijn broer. Die zijn zoooo relaxed. Die lieten me in zien dat niet alles zo perfect hoeft te zijn. Ik ben toen ik ouder was ook met een psycholoog gaan praten, dat heeft ook geholpen. Er van af kom je (meestal) niet, je moet er mee leren om gaan.
maandag 3 maart 2008 om 20:47
Hoi Lego,
Hele late reactie van mijn kant, maar wilde toch nog even reageren op je bericht. Wat ik wel verrassend vind aan jouw verhaal is dat hij misschien thuis wel zo makkelijk met van alles omgaat omdat hij op school al zo druk bezig is met presteren. Zo had ik het nog niet bekeken. Ik ben inderdaad thuis best wel gedisciplineerd, zeker op de dagen dat we beiden moeten werken.... dat zal uiteraard van invloed zijn op hem.
Hij zit nu overigens op een sport, vindt dit erg leuk maar geeft bij voorbaat al aan dat hij niet mee gaat doen aan wedstrijden, omdat hij misschien geen beker gaat halen. Verder heeft hij plezier op de training, dus we laten het maar zo. Misschien leert hij er ook van dat je niet altijd de beste kunt zijn. Wat er verder gezegd is over begeleiding op school, herken ik ook wel. Het wordt niet als een probleem gezien omdat hij goede cijfers haalt. Hoe hij daaraan komt, lijkt niet zoveel uit te maken.
Bedankt voor al jullie reacties, ik heb iets om over na te denken / uit te proberen. groeten, Suus.
Hele late reactie van mijn kant, maar wilde toch nog even reageren op je bericht. Wat ik wel verrassend vind aan jouw verhaal is dat hij misschien thuis wel zo makkelijk met van alles omgaat omdat hij op school al zo druk bezig is met presteren. Zo had ik het nog niet bekeken. Ik ben inderdaad thuis best wel gedisciplineerd, zeker op de dagen dat we beiden moeten werken.... dat zal uiteraard van invloed zijn op hem.
Hij zit nu overigens op een sport, vindt dit erg leuk maar geeft bij voorbaat al aan dat hij niet mee gaat doen aan wedstrijden, omdat hij misschien geen beker gaat halen. Verder heeft hij plezier op de training, dus we laten het maar zo. Misschien leert hij er ook van dat je niet altijd de beste kunt zijn. Wat er verder gezegd is over begeleiding op school, herken ik ook wel. Het wordt niet als een probleem gezien omdat hij goede cijfers haalt. Hoe hij daaraan komt, lijkt niet zoveel uit te maken.
Bedankt voor al jullie reacties, ik heb iets om over na te denken / uit te proberen. groeten, Suus.
vrijdag 7 maart 2008 om 20:04
'Toevallig hadden we gisteren zo'n moment: hij kwam helemaal in tranen thuis omdat hij zijn AVI-toets niet gehaald had (hij stottert als hij iets heel spannend vindt, dus was niet binnen de tijd klaar met lezen). Samen over gerpraat en uiteindelijk kwam eruit dat hij zo bang was dat hij straks niet meer de beste zou zijn met lezen....!! Van wie hij die prestatiedrang toch heeft? Maar inderdaad, aan hem gevraagd of zijn vriendjes ook dagelijks huilend thuis kwamen omdat niet zij, maar hij de beste is met lezen... Dat relativeerde inderdaad wel, dus dat ga ik vaker toepassen.
