Kinderen
alle pijlers
kind mee naar begrafenis kind?
vrijdag 16 november 2007 om 13:30
Vraagje: as maandag wordt ons neefje van 1,5 begraven. Hij was zwaar gehandicapt en is al vaker door het oog van de naald gekropen, maar afgelopen woensdag is hij in zijn slaap dan toch overleden.
Ik wilde vanzelfsprekend mijn dochter van 4 meenemen naar de begrafenis, maar de rest van de wereld geeft me het idee dat dat niet gewoon is. Wat heb ik te verliezen door haar niet mee te nemen? Wat heb ik te winnen door het wel te doen?
Wie heeft (helaas) ervaring?
Liefs,
Yentje
Ik wilde vanzelfsprekend mijn dochter van 4 meenemen naar de begrafenis, maar de rest van de wereld geeft me het idee dat dat niet gewoon is. Wat heb ik te verliezen door haar niet mee te nemen? Wat heb ik te winnen door het wel te doen?
Wie heeft (helaas) ervaring?
Liefs,
Yentje
vrijdag 16 november 2007 om 14:06
Yenjte, gecondoleerd.
En Mirlo en Zoebie, wat een aangrijpende verhalen, zeg, poeh. Kreeg er kippenvel van. Maar het bevestigt wel wat alle anderen al schreven en hoe ik er zelf ook over denk: waarom kinderen afschermen van de dood, als die toch écht bij het leven hoort? Wij voeden onze kinderen op, om ze voor te bereiden op het leven dat gaat komen. Treurige gebeurtenissen en de dood horen daar gewoon bij. Bovendien zijn jullie de ouders en jullie beslissen toch zelf, wat je belangrijk vindt voor je kind?
En Mirlo en Zoebie, wat een aangrijpende verhalen, zeg, poeh. Kreeg er kippenvel van. Maar het bevestigt wel wat alle anderen al schreven en hoe ik er zelf ook over denk: waarom kinderen afschermen van de dood, als die toch écht bij het leven hoort? Wij voeden onze kinderen op, om ze voor te bereiden op het leven dat gaat komen. Treurige gebeurtenissen en de dood horen daar gewoon bij. Bovendien zijn jullie de ouders en jullie beslissen toch zelf, wat je belangrijk vindt voor je kind?
vrijdag 16 november 2007 om 14:06
Je kunt ook iemand meenemen naar de begrafenis die wat verder van de familie af staat maar die jouw kindje wel goed kent. Die persoon hoeft alleen maar in de buurt te zijn. Stel nou dat jouw dochter het toch niet trekt, en één van jullie voelt zich verschrikkelijk daaronder dan kun je die ander inschakelen om je dochter even op te halen. Dan kun jij blijven, later kan ze er weer bij komen. 't is maar een idee hoor.
vrijdag 16 november 2007 om 14:09
Goed dat je haar maandag meeneemt. En heel veel sterkte!
Mijn moeder vond het raar dat ik mijn zoontje, toenertijd 4 jaar mee wilde nemen naar mijn vaders begrafenis. Mijn moeder was bang dat hij er nachtmerries van zou krijgen. Heb het niet gedaan, ook beetje uit respect voor mijn moeder. Toch wel spijt van gehad, omdat hij heel veel vragen had en het voor mijn gevoel geen plekje kon geven..
Toen mijn moeder overleed hebben mijn kinderen (toen 3,5 en 8) heel vaak bij oma gekeken toen ze in de kist lag. Ik had ze al voorbereid hoe ze eruit zag en dat ze heel koud voelde. Wilden ze voelen en dat hebben ze ook gedaan. Dat was wel even vreemd, zo ijskoud als oma was. Verder hebben ze tekeningen gemaakt voor oma en bloemetjes naast de kist gelegd. De begrafenisondernemer was ook erg leuk naar kinderen toe, de oudste mocht elke keer kaarsen aansteken voor oma. Ook op de begrafenis zijn ze er goed bij betrokken. We hebben veel gesproken over dood gaan en mijn jongste had een boekje van Nijntje waarin ook de oma van Nijn dood gaat.
Mijn zoon is op 6 jarige leeftijd naar begrafenis van de moeder van zijn vriendje geweest. Ging ook allemaal goed. Bijna halve klas met kinderen en ouders waren aanwezig. Allemaal heel emotioneel, maar ook heel mooi en zeker goed voor de kinderen. (En zeker ook voor het vriendje van mijn zoon)
Mijn moeder vond het raar dat ik mijn zoontje, toenertijd 4 jaar mee wilde nemen naar mijn vaders begrafenis. Mijn moeder was bang dat hij er nachtmerries van zou krijgen. Heb het niet gedaan, ook beetje uit respect voor mijn moeder. Toch wel spijt van gehad, omdat hij heel veel vragen had en het voor mijn gevoel geen plekje kon geven..
Toen mijn moeder overleed hebben mijn kinderen (toen 3,5 en 8) heel vaak bij oma gekeken toen ze in de kist lag. Ik had ze al voorbereid hoe ze eruit zag en dat ze heel koud voelde. Wilden ze voelen en dat hebben ze ook gedaan. Dat was wel even vreemd, zo ijskoud als oma was. Verder hebben ze tekeningen gemaakt voor oma en bloemetjes naast de kist gelegd. De begrafenisondernemer was ook erg leuk naar kinderen toe, de oudste mocht elke keer kaarsen aansteken voor oma. Ook op de begrafenis zijn ze er goed bij betrokken. We hebben veel gesproken over dood gaan en mijn jongste had een boekje van Nijntje waarin ook de oma van Nijn dood gaat.
Mijn zoon is op 6 jarige leeftijd naar begrafenis van de moeder van zijn vriendje geweest. Ging ook allemaal goed. Bijna halve klas met kinderen en ouders waren aanwezig. Allemaal heel emotioneel, maar ook heel mooi en zeker goed voor de kinderen. (En zeker ook voor het vriendje van mijn zoon)
vrijdag 16 november 2007 om 14:12
Op die leeftijd zou ik ze ook meenemen, omdat ze het best bewust meemaken. Er zijn ook andere kinderen, dat is ook goed denk ik, dat ze niet de enige jongste is. Voor kinderen is de dood heel anders dan voor ons volwassenen. Zij hebben geen referentiekader en beschouwen daarom dingen meer als normaal. Daarbij ben jij degene die bepaalt hoe ze het zal ervaren (als jij dramatisch doet, zal zij dat zo ervaren, ben jij rustig, dan is zij ook rustig).
Mijn zoontje was 7 maanden toen mijn moeder overleed en ik heb hem op de begrafenis zelf er niet bij gehad, omdat ik dan zoveel met hem zou bezig zijn (en bang dat hij zou gaan huilen bijv.) dan ik de dienst niet bewust zou meemaken. Hij kwam wel bij het koffiedrinken, omdat ik ook vond dat hij er gewoon bij hoorde, ook op die leeftijd. Hij heeft mijn moeder overigens niet dood gezien. Toen zij dood ging heb ik hem er ook niet bijgehouden, omdat ik ook dan weer te druk met hem zou zijn en ik dacht toch ook dat het overlijden zelf wel behoorlijk heftig is qua energieen en emoties, daar vond ik hem dan wel weer te jong voor.
Mijn zoontje was 7 maanden toen mijn moeder overleed en ik heb hem op de begrafenis zelf er niet bij gehad, omdat ik dan zoveel met hem zou bezig zijn (en bang dat hij zou gaan huilen bijv.) dan ik de dienst niet bewust zou meemaken. Hij kwam wel bij het koffiedrinken, omdat ik ook vond dat hij er gewoon bij hoorde, ook op die leeftijd. Hij heeft mijn moeder overigens niet dood gezien. Toen zij dood ging heb ik hem er ook niet bijgehouden, omdat ik ook dan weer te druk met hem zou zijn en ik dacht toch ook dat het overlijden zelf wel behoorlijk heftig is qua energieen en emoties, daar vond ik hem dan wel weer te jong voor.
vrijdag 16 november 2007 om 14:20
Gecondoleerd. (f)
Meenemen! Zeker als ze dat zelf ook wilt.
Toen ik 6 was, overleed mijn oma. Het was vanzelfsprekend voor mijn ouders dat ik meeging naar de begrafenis (ik was de jongste in onze hele familie). Iedereen liet zijn/haar tranen gewoon gaan en dat maakte het alleen maar menselijk. Het maakt het tegenwoordig ook minder 'eng' om naar een begrafenis toe te gaan. Laatst op een begrafenis geweest waar veel kleine kinderen waren. En ja, die 'verstoorde' af en toe ook de mis. Niemand vond het vervelend, eerder juist fijn, omdat het de situatie iets minder zwaar maakte. Het is fijn om af en toe te kunnen lachen om wat die kids zeggen/doen.
Meenemen! Zeker als ze dat zelf ook wilt.
Toen ik 6 was, overleed mijn oma. Het was vanzelfsprekend voor mijn ouders dat ik meeging naar de begrafenis (ik was de jongste in onze hele familie). Iedereen liet zijn/haar tranen gewoon gaan en dat maakte het alleen maar menselijk. Het maakt het tegenwoordig ook minder 'eng' om naar een begrafenis toe te gaan. Laatst op een begrafenis geweest waar veel kleine kinderen waren. En ja, die 'verstoorde' af en toe ook de mis. Niemand vond het vervelend, eerder juist fijn, omdat het de situatie iets minder zwaar maakte. Het is fijn om af en toe te kunnen lachen om wat die kids zeggen/doen.
anoniem_33816 wijzigde dit bericht op 16-11-2007 14:21
Reden: Stukje vergeten
Reden: Stukje vergeten
% gewijzigd
What we\'re looking for... What\'s looking for us...
vrijdag 16 november 2007 om 14:25
Als het een begrafenis is waarvan je het vermoeden hebt dat de ouders het prettig vinden als er (speciale) kinderen bij aanwezig zijn, dan zou ik je dochter wel meenemen. Ik denk dat het voor een kind eerder beangstigend kan werken als het er van weggehouden wordt, omdat het dat een erg ongrijpbaar en abstract geheel blijft. Een goede uitleg/begeleiding passend bij het niveau van je dochter is wel belangrijk denk ik.
Hoe triest ook, het leven en de dood gaan samen, hand in hand. En het zou verstoppertje spelen zijn, als we dit weg zouden houden bij kinderen. Die zijn heus niet gek. En je dochter wil wellicht ook op haar manier afscheid nemen.
Dus, luister naar je gevoel. Jij kent je kind het best en als de papa en mama van je neefje jouw dochter erbij vinden horen, dan zou ik gewoon gaan!
Hoe triest ook, het leven en de dood gaan samen, hand in hand. En het zou verstoppertje spelen zijn, als we dit weg zouden houden bij kinderen. Die zijn heus niet gek. En je dochter wil wellicht ook op haar manier afscheid nemen.
Dus, luister naar je gevoel. Jij kent je kind het best en als de papa en mama van je neefje jouw dochter erbij vinden horen, dan zou ik gewoon gaan!
vrijdag 16 november 2007 om 14:33
Meenemen.
Toen ik kleine Fame was ben ik ook naar een paar begrafenissen geweest en ook in de rouwkamers. Mijn moeder had wel uitgelegd dat ik me heel stil en vooral netjes moets gedragen en dat heb ik natuurlijk gedaan. Iedereen was wat stilletjes, en dat pakte ik ook op. Kinderen zijn heel anders dan volwassenen en kunnen dit makkelijker plpaatsne dan wij. (Raar eigenlijk)
Toen ik kleine Fame was ben ik ook naar een paar begrafenissen geweest en ook in de rouwkamers. Mijn moeder had wel uitgelegd dat ik me heel stil en vooral netjes moets gedragen en dat heb ik natuurlijk gedaan. Iedereen was wat stilletjes, en dat pakte ik ook op. Kinderen zijn heel anders dan volwassenen en kunnen dit makkelijker plpaatsne dan wij. (Raar eigenlijk)
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
vrijdag 16 november 2007 om 14:47
Lieve Yentje,
Ik verloor zelf 1,5 jaar geleden mijn zoontje (na 9 maanden vlak voor de geboorte in mijn buik gestorven). Ons nichtje en enige kleinkind was niet bij de begrafenis, maar dat is de keuze van de ouders geweest. Wij hebben haar inmiddels meerdere malen meegenomen naar het grafje van onze Philip en ze weet, ondanks haar leeftijd van nog geen 4, heel goed dat er een Philip was, waar die woont (hij is een ster aan de hemel, maar ook een vlinder die voorbij vliegt, hij heeft een papa en een mama, hij is dood, heeft een eigen tuintje, etc). Ze wordt steeds ouder.
Wat ik wil zeggen is dat Philip nooit stilgezwegen wordt of een geheim is en voor haar zal Philip er altijd bij horen. Zij stelt ook de meest bizarre, vreemde, leuke, slimme, grappige en emotionele vragen en soms zie je haar er echt over nadenken (Toen ze nog been 3 was vroeg ze aan mij: 'waar is de mama van Philip?'...oeps, wat....dat ben ik...voor haar was dat moeilijk te vatten toen. Het leeft gewoon bij haar. Nu er een nieuwe baby aankomt bij ons, komt ze weer met nieuwe vragen. Die stelt ze gewoon: bij haar eigen moeder, oma of bij ons. En wij beantwoorden die vragen. Het is wat je schrijft: jullie verloren 2 katten en jullie kind was hier bij betrokken en leert daar op een natuurlijke manier mee omgaan.
Begrafenissen van kleine kinderen zijn wel veel emotioneler, maar toch omringd met lievere dingen als lichte kleuren, lichtere muziek, meerdere kindertjes die de sfeer juist wat vrolijker en luchtiger maken.
Ik zou (als vanzelfsprekend) je dochter meenemen.
Heel veel sterkte voor de ouders van je neefje en voor jullie als familie. Het zal een supermoeilijke tijd zijn.
Parelhoen
Ik verloor zelf 1,5 jaar geleden mijn zoontje (na 9 maanden vlak voor de geboorte in mijn buik gestorven). Ons nichtje en enige kleinkind was niet bij de begrafenis, maar dat is de keuze van de ouders geweest. Wij hebben haar inmiddels meerdere malen meegenomen naar het grafje van onze Philip en ze weet, ondanks haar leeftijd van nog geen 4, heel goed dat er een Philip was, waar die woont (hij is een ster aan de hemel, maar ook een vlinder die voorbij vliegt, hij heeft een papa en een mama, hij is dood, heeft een eigen tuintje, etc). Ze wordt steeds ouder.
Wat ik wil zeggen is dat Philip nooit stilgezwegen wordt of een geheim is en voor haar zal Philip er altijd bij horen. Zij stelt ook de meest bizarre, vreemde, leuke, slimme, grappige en emotionele vragen en soms zie je haar er echt over nadenken (Toen ze nog been 3 was vroeg ze aan mij: 'waar is de mama van Philip?'...oeps, wat....dat ben ik...voor haar was dat moeilijk te vatten toen. Het leeft gewoon bij haar. Nu er een nieuwe baby aankomt bij ons, komt ze weer met nieuwe vragen. Die stelt ze gewoon: bij haar eigen moeder, oma of bij ons. En wij beantwoorden die vragen. Het is wat je schrijft: jullie verloren 2 katten en jullie kind was hier bij betrokken en leert daar op een natuurlijke manier mee omgaan.
Begrafenissen van kleine kinderen zijn wel veel emotioneler, maar toch omringd met lievere dingen als lichte kleuren, lichtere muziek, meerdere kindertjes die de sfeer juist wat vrolijker en luchtiger maken.
Ik zou (als vanzelfsprekend) je dochter meenemen.
Heel veel sterkte voor de ouders van je neefje en voor jullie als familie. Het zal een supermoeilijke tijd zijn.
Parelhoen
vrijdag 16 november 2007 om 15:01
Toen mijn ouste oom overleed, zijn mijn twee kinderen van toen net 1 jaar en 5 jaar oud meegegaan naar de crematie. Ze hebben hem in zijn kist zien liggen en mijn ouste heeft ter plekke nog een tekening gemaakt en in de kist gedaan. Nu een jaar later weet ze het nog helemaal te vertellen, maar zonder verdriet of verwarrig.
Zoals de eerdere forum-dames en heren vertelde, probeer je dochter uit te leggen wat er gaat gebeuren (bij de bieb hebben ze mooie boeken die je daar bij kunnen helpen) en leg haar tijdens de begrafenis uit wanneer ze kan/mag praten en rondlopen.
Heb je ze al kunnen vragen waarom ze denken dat het beter is dat je kind niet mee moet gaan naar de begrafenis ?
Misschien kan je zo een gesprek beginnen over hoe jij er over denkt.
Zoals de eerdere forum-dames en heren vertelde, probeer je dochter uit te leggen wat er gaat gebeuren (bij de bieb hebben ze mooie boeken die je daar bij kunnen helpen) en leg haar tijdens de begrafenis uit wanneer ze kan/mag praten en rondlopen.
Heb je ze al kunnen vragen waarom ze denken dat het beter is dat je kind niet mee moet gaan naar de begrafenis ?
Misschien kan je zo een gesprek beginnen over hoe jij er over denkt.
vrijdag 16 november 2007 om 15:45
Allereerst geconcoleerd en heel veel sterkte.
Toen mijn dochtertje werd begraven, vroegen andere mensen mij ook
of dat hun kinderen mee mochten.
Ik vond dat geen probleem, waarom niet dacht ik.
Tot de plechtigheid begon, van begin afscheid tot begravenis.
Zonder het eigenlijk te willen vond ik de kinderen die daar aanwezig waren zeer irritant. Omdat ze er door heen liepen te gillen, moe werden, en wilden spelen met alles en met elkaar en dus ook vreselijke ruzies met elkaar kregen.
Dat is dus ook de reden waarom ik mijn kinderen ook nooit mee neem.
Tuurlijk horen de kinderen erbij, maar in mijn ogen liever niet.
En ook een hele belangrijke reden is omdat ik het niet goed vind voor kinderen.
Kinderen zijn heel erg gevoelig en nemen alles op.
Vaak worden ze heel bang voor de dood, en vinden ze al die
huilende mensen raar.
Op die jongere leeftijd is het beter om er thuis over te hebben, misschien met behulp van speciale boekjes.
en een tip, als je je dochter mee neem, bereid haar dan goed voor, voor wat er komen gaat want ze begrijpen meer dan je denk.
Ze horen en zien alles
nogmaals heel veel sterkte
Toen mijn dochtertje werd begraven, vroegen andere mensen mij ook
of dat hun kinderen mee mochten.
Ik vond dat geen probleem, waarom niet dacht ik.
Tot de plechtigheid begon, van begin afscheid tot begravenis.
Zonder het eigenlijk te willen vond ik de kinderen die daar aanwezig waren zeer irritant. Omdat ze er door heen liepen te gillen, moe werden, en wilden spelen met alles en met elkaar en dus ook vreselijke ruzies met elkaar kregen.
Dat is dus ook de reden waarom ik mijn kinderen ook nooit mee neem.
Tuurlijk horen de kinderen erbij, maar in mijn ogen liever niet.
En ook een hele belangrijke reden is omdat ik het niet goed vind voor kinderen.
Kinderen zijn heel erg gevoelig en nemen alles op.
Vaak worden ze heel bang voor de dood, en vinden ze al die
huilende mensen raar.
Op die jongere leeftijd is het beter om er thuis over te hebben, misschien met behulp van speciale boekjes.
en een tip, als je je dochter mee neem, bereid haar dan goed voor, voor wat er komen gaat want ze begrijpen meer dan je denk.
Ze horen en zien alles
nogmaals heel veel sterkte
vrijdag 16 november 2007 om 16:06
Ik heb pasgeleden een crematie gehad en mijn zoontje van 18 maanden meegenomen. Hij hoort bij de familie en als oma overlijdt, moet hij bij het afscheid zijn.
Ondanks dat het een hele korte plechtigheid was, begon hij toch te morrelen. Ik voelde mijzelf erg opgelaten. Ook hoorde ik een paar ouwetjes zeggen: jeetje, heeft r gewoon een dr kleine kind meegenomen.
Bij een volgende zou ik hem weer meenemen, maar tijd voor eigen afscheid en verdriet is er niet omdat je continue met je eigen kind bezig bent.
Ondanks dat het een hele korte plechtigheid was, begon hij toch te morrelen. Ik voelde mijzelf erg opgelaten. Ook hoorde ik een paar ouwetjes zeggen: jeetje, heeft r gewoon een dr kleine kind meegenomen.
Bij een volgende zou ik hem weer meenemen, maar tijd voor eigen afscheid en verdriet is er niet omdat je continue met je eigen kind bezig bent.
koffie, zwart graag...
vrijdag 16 november 2007 om 16:17
Dank je voor je antwoord!
Persoonlijk denk ik dat als kinderen nooit met dit soort dingen in aanraking komen, ze júist nachtmerries krijgen over de dood, bang worden. Hoe eerder ze beseffen dat de dood normaal is (vaak verdrietig, maar wel normaal), des te beter kunnen ze het (later) handelen, denk ik.
Hoor mij nou. Ik vind het nog steeds niet normaal dat mijn moeder dood is.
Persoonlijk denk ik dat als kinderen nooit met dit soort dingen in aanraking komen, ze júist nachtmerries krijgen over de dood, bang worden. Hoe eerder ze beseffen dat de dood normaal is (vaak verdrietig, maar wel normaal), des te beter kunnen ze het (later) handelen, denk ik.
Hoor mij nou. Ik vind het nog steeds niet normaal dat mijn moeder dood is.
vrijdag 16 november 2007 om 16:28
Gecondoleerd met je neefje, wat zielig.
Ik sluit me bij het merendeel van de posters aan: ik vind ook dat je je kind gewoon kunt meenemen en zou zelfs als ik jou was beide kinderen meenemen.
Ik heb veel ervaring met kinderen op begrafenissen helaas, want er zijn al best veel jonge mensen die ik ken overleden, waaronder mijn moeder en mijn nichtje. Toen die laatste overleed had ik zelf geen kinderen nog, maar zij had zelf een broertje van nog geen twee en mijn oudere neven en nichten hadden ook al kinderen. (Mijn nichtje was 19 en was door een misdrijf om het leven gekomen). Eigenlijk waren alle kleintjes er bij, geloof ik. Haar broertje natuurlijk, maar ook mijn achternichtjes en neefjes. Nu is het wel zo dat op Surinaamse begrafenissen ( mijn moeder en nichtje waren beiden surinaams) het sowieso normaler is om kinderen mee te nemen en ook om je emoties nogal te laten gaan, maar mijn ervaring is dat kinderen heel erg troostrijk zijn op dergelijke gelegenheden.
Op mijn moeders begrafenis was mijn zoon nog net geen jaar, en hij is uiteraard ook mee geweest, ik heb zelfs namens hem gespeecht en hij had ook een eigen liedje (kabouter plop, daar danste hij altijd samen met mijn moeder op). Ik vond het heel erg fijn dat hij erbij was, mijn moeder zou hem er ook bij gewild hebben en ik vind dat zeker voor begrafenissen van kinderen daar ook andere kinderen bijhoren. Mijn moeder heeft me altijd geleerd dat het belangrijk is om te rouwen op een manier die bij de overledene past, en in de surinaamse cultuur zijn ook veel rouwrituelen enzo, en om je een voorbeeld te geven: mijn moeder heeft mij altijd geleerd dat je bij jonge mensen, of kinderen, niet in "rouwkleding" (normaal draagt naaste familie bij ons wit en de mannen zwart) moet begraven. Omdat het niet zou passen bij de persoon die ze waren, omdat ze nog middenin het leven stonden of zelfs nog aan dat leven moesten beginnen. Dus bij mijn moeder waren we allemaal lekker opgedoft, daar hield ze van, dronken we wijn en vierden we feest en bij feest hoorden ook de kinderen.
Bij een kinderbegrafenis hóren wat mij betreft kinderstemmen. Horen gekke vragen, ongepaste acties, kindjes die niet stil kunnen blijven zitten. Ik weet dat bij sommige Nederlandse families dat absoluut not done is, maar ik denk altijd maar zo: als je naar diegenes verjaardag zou gaan, zou vieren dat hij of zij geboren werd, dan liet je ook je kinderen niet thuis, toch? Waarom dan wel bij het afscheid? Voor mij hoort het dus dat bij het afscheid diegene net zo geëerd wordt als dat je dat bij de geboorte (cq. verjaardag) zou doen.
Veel sterkte in ieder geval, ik hoop dat je kind(eren?) ervoor zorgt dat het leventje van je neefje niet alleen met verdriet herdacht wordt, maar ook met de kinderlijke onbevangenheid die bij zijn veel te korte leventje hoort.
Ik sluit me bij het merendeel van de posters aan: ik vind ook dat je je kind gewoon kunt meenemen en zou zelfs als ik jou was beide kinderen meenemen.
Ik heb veel ervaring met kinderen op begrafenissen helaas, want er zijn al best veel jonge mensen die ik ken overleden, waaronder mijn moeder en mijn nichtje. Toen die laatste overleed had ik zelf geen kinderen nog, maar zij had zelf een broertje van nog geen twee en mijn oudere neven en nichten hadden ook al kinderen. (Mijn nichtje was 19 en was door een misdrijf om het leven gekomen). Eigenlijk waren alle kleintjes er bij, geloof ik. Haar broertje natuurlijk, maar ook mijn achternichtjes en neefjes. Nu is het wel zo dat op Surinaamse begrafenissen ( mijn moeder en nichtje waren beiden surinaams) het sowieso normaler is om kinderen mee te nemen en ook om je emoties nogal te laten gaan, maar mijn ervaring is dat kinderen heel erg troostrijk zijn op dergelijke gelegenheden.
Op mijn moeders begrafenis was mijn zoon nog net geen jaar, en hij is uiteraard ook mee geweest, ik heb zelfs namens hem gespeecht en hij had ook een eigen liedje (kabouter plop, daar danste hij altijd samen met mijn moeder op). Ik vond het heel erg fijn dat hij erbij was, mijn moeder zou hem er ook bij gewild hebben en ik vind dat zeker voor begrafenissen van kinderen daar ook andere kinderen bijhoren. Mijn moeder heeft me altijd geleerd dat het belangrijk is om te rouwen op een manier die bij de overledene past, en in de surinaamse cultuur zijn ook veel rouwrituelen enzo, en om je een voorbeeld te geven: mijn moeder heeft mij altijd geleerd dat je bij jonge mensen, of kinderen, niet in "rouwkleding" (normaal draagt naaste familie bij ons wit en de mannen zwart) moet begraven. Omdat het niet zou passen bij de persoon die ze waren, omdat ze nog middenin het leven stonden of zelfs nog aan dat leven moesten beginnen. Dus bij mijn moeder waren we allemaal lekker opgedoft, daar hield ze van, dronken we wijn en vierden we feest en bij feest hoorden ook de kinderen.
Bij een kinderbegrafenis hóren wat mij betreft kinderstemmen. Horen gekke vragen, ongepaste acties, kindjes die niet stil kunnen blijven zitten. Ik weet dat bij sommige Nederlandse families dat absoluut not done is, maar ik denk altijd maar zo: als je naar diegenes verjaardag zou gaan, zou vieren dat hij of zij geboren werd, dan liet je ook je kinderen niet thuis, toch? Waarom dan wel bij het afscheid? Voor mij hoort het dus dat bij het afscheid diegene net zo geëerd wordt als dat je dat bij de geboorte (cq. verjaardag) zou doen.
Veel sterkte in ieder geval, ik hoop dat je kind(eren?) ervoor zorgt dat het leventje van je neefje niet alleen met verdriet herdacht wordt, maar ook met de kinderlijke onbevangenheid die bij zijn veel te korte leventje hoort.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 16 november 2007 om 16:36
Mijn zoontje doet trouwens heel normaal over het feit dat zijn oma dood is. Hij praat er vaak over, weet dat ze begraven is, het is gewoon een fait accompli voor hem. Laatst was het heel schattig, er kwam een vriendin van mij op bezoek wiens naam bijna hetzelfde klinkt als die van mijn moeder. En hij had mij niet zo goed verstaan toen ik zei "*NAAM* komt straks bij ons op bezoek."
Zijn eerste reactie was: Komt ze helemaal van de maaaaaaaaan? (Ik heb hem uitgelegd dat zijn oma bij de maan woont en dat zij ons dus wel kan zien maar wij haar niet, maar dat we als we de maan zien wel altijd aan haar kunnen denken en naar haar kunnen zwaaien). Toen ik lachte en zei dat het niet oma-naam, maar tante-ietsje-andere-naam was, zei hij heel droog: oh ja, want oma-naam is dood, dus die kan ook niet bij ons op bezoek komen, he? we kunnen alleen zwaaien, naar de maan.
Dus tja, dat beschadigen, ik geloof er niet zo in, volgens mij juist hoe normaler je zelf doet, hoe normaler kinderen ermee omgaan. Volgens mij worden ze juist bang van dat krampachtige doodzwijgen en ongemakkelijk doen als onverhoopt de dood ter sprake komt.
Zijn eerste reactie was: Komt ze helemaal van de maaaaaaaaan? (Ik heb hem uitgelegd dat zijn oma bij de maan woont en dat zij ons dus wel kan zien maar wij haar niet, maar dat we als we de maan zien wel altijd aan haar kunnen denken en naar haar kunnen zwaaien). Toen ik lachte en zei dat het niet oma-naam, maar tante-ietsje-andere-naam was, zei hij heel droog: oh ja, want oma-naam is dood, dus die kan ook niet bij ons op bezoek komen, he? we kunnen alleen zwaaien, naar de maan.
Dus tja, dat beschadigen, ik geloof er niet zo in, volgens mij juist hoe normaler je zelf doet, hoe normaler kinderen ermee omgaan. Volgens mij worden ze juist bang van dat krampachtige doodzwijgen en ongemakkelijk doen als onverhoopt de dood ter sprake komt.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 16 november 2007 om 16:47
Vlak voor ik naar mijn eerste crematie ging heeft mijn vader mij helemaal uitgelegd wat er zou gaan gebeuren. Ik wist al wel wat dood was maar was nog nooi naar een begrafenis of crematie geweest. Mijn vader vertelde dat we eerst naar een kamertje gingen met alle familie. En daarna naar een grote zaal waar er gepraat zou worden over oma en dat er muziek gedraaid zou worden. Dat we daarna nog een keer langs de kist zouden lopen en dat dat dan de laatste keer was dat de mensen afscheid konden nemen. Hij vertelde mij dat er mensen zouden gan huilen omdat ze verdietig waren en dat dat niet erg was. Ook dat het niet erg was als ik zelf moest huilen. En hij beloofde mij daarna ranje met cake 
Ik was niet bang of wat dan ook, 0ok omdat ik al een beetje wist wat er ging gebeuren. Mijn vader heeft ervoor gezorgd dat ik me er heel normaal bij voelde en niet bang of onzeker was. Zo ga ik het later mijn kinderen ook vertellen
Ik was niet bang of wat dan ook, 0ok omdat ik al een beetje wist wat er ging gebeuren. Mijn vader heeft ervoor gezorgd dat ik me er heel normaal bij voelde en niet bang of onzeker was. Zo ga ik het later mijn kinderen ook vertellen
vrijdag 16 november 2007 om 17:37
Ik ben als vierjarige naar een begrafenis geweest van een klasgenootje waar ik heimelijk verliefd op was. Hij is destijds in het zwembad verongelukt en ik ging naar de begrafenis. Ik heb een rode roos op de kist mogen leggen en ik heb er geen naar gevoel aan over gehouden op latere leeftijd. Ik vind het dus zeker niet ongewoon om jonge kinderen mee te nemen naar een begrafenis of crematie.
vrijdag 16 november 2007 om 17:47
Het eerste gedeelte van dit bericht, daar kan ik me op deze manier in vinden. Al vind ik persoonlijk dat dat meer te maken heeft met opvoeding, dan met het wel of niet meenemen van je kinderen.
Het gedeelte over dat het niet goed is voor kinderen: ik vraag me af waar je dat op baseerd? (geen aanval, gewoon interesse) Ik lees hier geen vervelende ervaringen naar aanleiding van het bijwonen van een begrafenis.
What we\'re looking for... What\'s looking for us...
vrijdag 16 november 2007 om 17:53
ik vind dat je je dochtertje mee moet nemen. ze is 4 jaar dus je zult haar vast wel een beetje kunnen uitleggen wat er aan de hand is....waarom zou je een kind niet mee mogen nemen naar de begravenis van haar neefje van 1,5? juist omdat het gaat om een overleden mindje vind ik dat het wel kan, het zal dan ook vast een begravenis zijn die gericht is op kinderen. en daarbij: de dood hoort nou eenmaal bij het leven...ik denk niet dat je je kind maar krampachtig weg zou moeten houden bij dit soort dingen...
gecondoleerd trouwens! pien
gecondoleerd trouwens! pien
vrijdag 16 november 2007 om 19:37
Mijn schoonmoeder is in augustus onverwacht na een kort ziekbed overleden. Mijn oudste twee kinderen zijn meegeweest naar de crematie. Ze zijn 7 en 4 (toen 6 en 3). Mijn oudste wilde wat vertellen en heeft zelfs de hele zaal door de microfoon toegesproken. (trots!).
Ik ben blij dat ze gewoon mee waren.
Ik ben blij dat ze gewoon mee waren.
vrijdag 16 november 2007 om 19:40
vrijdag 16 november 2007 om 20:04
Yentje, gecondoleerd. Wat vreselijk verdrietig om je neefje te gaan begraven. Heel veel sterkte maandag!
Ik speel al een poosje met dezelfde vraag. Mijn tante, zus van mijn moeder, is heel ernstig ziek en zal over niet al te lange tijd komen te overlijden. Al een poos zit ik er mee in mijn hoofd of ik Kitty (4,5) wel of niet mee zal nemen naar de begrafenis.
Kitty is dol op deze tante, al ziet ze haar niet zo vaak, ze heeft het wel vaak over haar. Mijn tante heeft dezelfde feeling met kinderen als haar zus, mijn moeder. En het is voor mij de dierbaarste tante die ik heb.
Ik ben niet zo bang voor haar reactie op de begrafenis, Kitty is zich bewust van de dood (de ouders van pappa's vriendin zijn beiden overleden, voor ze Kitty's vader leerde kennen) en ze vertelt heel lief over dat die in de hemel zijn en nu sterretjes zijn. Samen met Bonno, de hond van mijn vriendin die vorig jaar overleed. Ook hij is een sterretje. Ik vind het wel mooi zoals dat bij haar leefwereld hoort op die manier.
Waar ik erg mee rondloop, is hoe Kitty gaat reageren op mijn verdriet en vooral ook; het verdriet van mijn moeder en mijn grootmoeder. Ik kan me nog zo goed herinneren, toen was ik 3, dat de jongste dochter van mijn oma overleed (ook een tante van mij dus). Toen ze het bericht kreeg, waren mijn zus en ik bij haar te logeren. Haar verdriet en verslagenheid staan me nog steeds op mijn netvlies gegrift.
Ik ga dan ook zeker iemand meenemen die dichtbij haar staat, misschien haar pappa, die haar op kan vangen als het mij even niet lukt. Aan de andere kant denk ik ook veel steun te kunnen hebben aan haar aanwezigheid.
Ik heb heel veel aan de reacties hier op dit topic! Door deze reacties te lezen heb ik definitief besloten haar wel mee te nemen, als het zover is.
Ik speel al een poosje met dezelfde vraag. Mijn tante, zus van mijn moeder, is heel ernstig ziek en zal over niet al te lange tijd komen te overlijden. Al een poos zit ik er mee in mijn hoofd of ik Kitty (4,5) wel of niet mee zal nemen naar de begrafenis.
Kitty is dol op deze tante, al ziet ze haar niet zo vaak, ze heeft het wel vaak over haar. Mijn tante heeft dezelfde feeling met kinderen als haar zus, mijn moeder. En het is voor mij de dierbaarste tante die ik heb.
Ik ben niet zo bang voor haar reactie op de begrafenis, Kitty is zich bewust van de dood (de ouders van pappa's vriendin zijn beiden overleden, voor ze Kitty's vader leerde kennen) en ze vertelt heel lief over dat die in de hemel zijn en nu sterretjes zijn. Samen met Bonno, de hond van mijn vriendin die vorig jaar overleed. Ook hij is een sterretje. Ik vind het wel mooi zoals dat bij haar leefwereld hoort op die manier.
Waar ik erg mee rondloop, is hoe Kitty gaat reageren op mijn verdriet en vooral ook; het verdriet van mijn moeder en mijn grootmoeder. Ik kan me nog zo goed herinneren, toen was ik 3, dat de jongste dochter van mijn oma overleed (ook een tante van mij dus). Toen ze het bericht kreeg, waren mijn zus en ik bij haar te logeren. Haar verdriet en verslagenheid staan me nog steeds op mijn netvlies gegrift.
Ik ga dan ook zeker iemand meenemen die dichtbij haar staat, misschien haar pappa, die haar op kan vangen als het mij even niet lukt. Aan de andere kant denk ik ook veel steun te kunnen hebben aan haar aanwezigheid.
Ik heb heel veel aan de reacties hier op dit topic! Door deze reacties te lezen heb ik definitief besloten haar wel mee te nemen, als het zover is.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
