Kinderen
alle pijlers
kind mee naar begrafenis kind?
vrijdag 16 november 2007 om 13:30
Vraagje: as maandag wordt ons neefje van 1,5 begraven. Hij was zwaar gehandicapt en is al vaker door het oog van de naald gekropen, maar afgelopen woensdag is hij in zijn slaap dan toch overleden.
Ik wilde vanzelfsprekend mijn dochter van 4 meenemen naar de begrafenis, maar de rest van de wereld geeft me het idee dat dat niet gewoon is. Wat heb ik te verliezen door haar niet mee te nemen? Wat heb ik te winnen door het wel te doen?
Wie heeft (helaas) ervaring?
Liefs,
Yentje
Ik wilde vanzelfsprekend mijn dochter van 4 meenemen naar de begrafenis, maar de rest van de wereld geeft me het idee dat dat niet gewoon is. Wat heb ik te verliezen door haar niet mee te nemen? Wat heb ik te winnen door het wel te doen?
Wie heeft (helaas) ervaring?
Liefs,
Yentje
vrijdag 16 november 2007 om 13:34
vrijdag 16 november 2007 om 13:35
wat verdrietig zeg....wat vreselijk zielig. Ik had het hier laatst nog met iemand over. Ik zou ook denken, kind wél meenemen, ze is 4 en je kunt dus wel een en ander uitleggen. Ook voor de verwerking van haar lijkt het mij dan wel okee, dat er zelf gezien wordt, dat er afscheid wordt genomen.
Wat ik als ik jou was zou willen weten; komen er nog meer kindjes? Van het (medisch) kdv bijvoorbeeld, of vriendjes, of meer neefjes en nichtjes, zusjes/broertjes? Zo ja, dan zou ik zeker niet meer twijfelen, zo niet, dan weet ik het ook niet.
Wat zijn de argumenten van anderen om het niet te doen dan?
En als je het wel doet, volg je vanzelfsprekend altijd je eigen gevoel. Vind je dat het te heftig wordt, dan trek je je terug als het even kan, bijvoorbeeld.
Moeilijk inderdaad. Je hebt niks aan mijn reactie denk ik...sorry.
vrijdag 16 november 2007 om 13:42
Gecondoleerd met het verlies van je neefje. Heel triest.
Ik ben zelf toen ik 4 was meegegaan naar de begrafenis van mijn overgrootmoeder. het heeft diepe indruk op me gemaakt, zie nu nog voor me hoe ze in de kist lag. Indruk was niet in negatieve zin, je leert als kind dat de dood erbij hoort. Ik geloof wel dat mijn moeder afspraken met me heeft gemaakt wanneer ik stil moest zijn en wanneer ik mocht praten en spelen.
Veel sterkte!
Ik ben zelf toen ik 4 was meegegaan naar de begrafenis van mijn overgrootmoeder. het heeft diepe indruk op me gemaakt, zie nu nog voor me hoe ze in de kist lag. Indruk was niet in negatieve zin, je leert als kind dat de dood erbij hoort. Ik geloof wel dat mijn moeder afspraken met me heeft gemaakt wanneer ik stil moest zijn en wanneer ik mocht praten en spelen.
Veel sterkte!
vrijdag 16 november 2007 om 13:42
Het lijkt mij ook goed om haar mee te nemen. Ook voor later lijkt het me voor haar goed dat ze er bij is geweest, als er dan over het neefje gesproken wordt, dan is het misschien prettig voor haar dat ze er ook bij is geweest. Ik herinner me nog steeds dat ik 7 was en niet mee mocht naar de begrafenis van mijn overgrootmoeder. Ik weet nog dat ik dat heel erg raar vond en er niets van snapte. We gingen wel eens naar haar toe, dus het was niet zo dat ik haar niet kende. Je dochter is iets jonger, maar ik kan me voorstellen dat het voor haar ook zo zal zijn.
vrijdag 16 november 2007 om 13:42
Ik heb het als klein kind (helaas) een paar keer meegemaakt. Mijn ouders hebben ons altijd meegenomen, omdat ze vonden dat we moesten leren dat doodgaan ook bij het leven hoort. Wij mochten mee naar de kist, erin kijken als we dat wilden, zingen, tekening maken, whatever, als wij dat wilden doen was het goed. De broer van mijn vader heeft juist het tegenovergestelde gedaan, mijn nichtje was 20 toen ze voor het eerst naar een begrafenis moest. Toen merkte ik pas hoe 'blij' ik moest zijn dat het voor mij al niet meer eng was, mijn ouders hebben er nooit raar of geheimzinnig over gedaan. Ik heb nog geen kinderen, maar ik zou het net zo doen als mijn ouders: het kind laten bepalen en niks wegstoppen of geheimzinnig over doen. De dood hoort net zo goed bij je ontwikkeling en leven als een geboorte of trouwerij. Laat het kind er zélf maar over nadenken. Veel kinderen willen graag een tekening maken of heel veel knuffelen met hun ouders. Doe er niet te moeilijk over en kijk waar je kind behoefte aan heeft.
Heb je hier iets aan?
Heb je hier iets aan?
vrijdag 16 november 2007 om 13:43
Hallo, fijn dat jullie zo snel reageren en bedankt voor jullie medeleven (ben 6 weken zwanger en dat vreet enorm aan me omdat ik het juist nu natuurlijk tegen niemand kan zeggen, hormonen, hormonen, sta je daar aan het bedje naar een helemaal prachtig mooi, maar dood kindje te kijken; erger kan niet).
Ja, er is nog een broertje (4) en een zusje ( van 6 ), die er zijn. Ook nog een nichtje van 4, maar dat nichtje gaat dus niet mee. Ouders en schoonouders zijn redelijk uitgesproken daarover, over de risico's die we lopen en zo. Ik betwijfel of onze dochter daar problemen mee heeft. We zijn - sorry voor de vergelijking - in korte tijd 2 katten kwijt geraakt en deze heeft ze gezien, geaaid en mee begraven en als we daar nu over praten geeft dat alleen maar warmte.
Doet me goed dat jullie er net zo over denken als ik. Ben ook benieuwd naar reacties van mensen die er (achteraf) slechte ervaring mee hebben gekregen. Mijn man vindt dat we risico lopen dat ze de dienst verstoort als ze in paniek raakt van al die huilende mensen. Ik kan het me niet voorstellen. Ze wil hem het liefst nog zien en een kus geven en zo, mag van mij ook, maar dat gaat waarschijnlijk niet meer gebeuren.....
Ja, er is nog een broertje (4) en een zusje ( van 6 ), die er zijn. Ook nog een nichtje van 4, maar dat nichtje gaat dus niet mee. Ouders en schoonouders zijn redelijk uitgesproken daarover, over de risico's die we lopen en zo. Ik betwijfel of onze dochter daar problemen mee heeft. We zijn - sorry voor de vergelijking - in korte tijd 2 katten kwijt geraakt en deze heeft ze gezien, geaaid en mee begraven en als we daar nu over praten geeft dat alleen maar warmte.
Doet me goed dat jullie er net zo over denken als ik. Ben ook benieuwd naar reacties van mensen die er (achteraf) slechte ervaring mee hebben gekregen. Mijn man vindt dat we risico lopen dat ze de dienst verstoort als ze in paniek raakt van al die huilende mensen. Ik kan het me niet voorstellen. Ze wil hem het liefst nog zien en een kus geven en zo, mag van mij ook, maar dat gaat waarschijnlijk niet meer gebeuren.....
vrijdag 16 november 2007 om 13:44
Ik heb geen kinderen, maar de ervaring die ik er mee heb is het volgende:
Mijn zus (laten we haar maar even W noemen) is op haar 16e (na een jaar hard vechten) overleden aan kanker. Ze was het oudste kind uit de vriendenkring van mijn moeder, dus de rest was allemaal jonger. Er was een andere knul van 16 (het beste vriendje), daarnaast ik (12), nog een jochie van 11, en nog drie broertjes van 10, 8 en 4 jaar. Daarnaast nog een hele hoop neefjes en nichtjes. Ik denk dat het ligt aan de manier waarop er met de dood wordt omgegaan.
De dag nadat mijn zus is overleden kwamen de drie broertjes van 10, 8 en 4 jaar langs. De jongste wilde persé in de mond van mijn zus kijken, want zijn moeder had hem verteld dat de echte W uit het omhulsel ging, en dan weg zou vliegen. Dat jochie wilde even kijken of W niet was blijven zitten, want ze moest goed naar haar opa toevliegen en niet in dat omhulsel blijven zitten. Daar was ze tenslotte van verlost.
Ook de dagen daarna verliepen heel open en losjes. De kinderen (waaronder ik) stonden regelmatig bij de kist, en we gaven mijn zus ook kusjes. Ook deden we knuffels en tekeningen in de kist, en mochten we ideeën opperen over de begrafenis. Zo wilde die knul van 16 graag wat zeggen en ook graag meehelpen met de kist dragen. De jongere kinderen wilden graag de bloemen dragen, want dan deden we ook wat. En we mochten op de begraafplaats allemaal een ballon oplaten waaraan dan een briefje vastzat met "goede reis".
Voor mij was die betrokkenheid natuurlijk allemaal heel vanzelfsprekend. Maar ik weet nog goed dat toen mijn moeder overleed, dat hele kleine ventje (toen al 12) zei: "ik denk dat ik nu maar niet meer in de mond ga kijken". Bleek dat hij het hele gebeuren nog goed kon herinneren, en hij zei zelf dat hij op die manier het allemaal beter kon snappen. En hij dacht (samen met zijn broers) ook wel dat hij daardoor nu iets makkelijker met het overlijden van mijn moeder om kan gaan. Mijn moeder was namelijk heel close met hun moeder, dus we kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer.
Feit is dat die drie broers twee begrafenissen in hun leven hebben meegemaakt. Bij de eerste waren ze alledrie nog kinderen en werden ze er heel intens bij betrokken. Bij de tweede begrafenis waren het (af en toe erg lastige) pubers, maar ze hebben veel gepraat over mijn moeder en mijn zus. En ik heb die stoere puberjongens zelfs zien huilen. Niks stoerdoenerij, ze snapten (en ik denk echt door die ervaring als kind) dat de dood bij het leven hoort, en dat je daar heel open over mag zijn, en ook heel verdrietig om mag zijn.
Dus ik pleit ervoor, natuurlijk in overleg met de ouders van dat ventje, om je dochtertje erbij te betrekken. Vooral als ze best wel close is geweest met dat kereltje.
Ik wens je in ieder geval ontzettend veel sterkte maandag.
Mijn zus (laten we haar maar even W noemen) is op haar 16e (na een jaar hard vechten) overleden aan kanker. Ze was het oudste kind uit de vriendenkring van mijn moeder, dus de rest was allemaal jonger. Er was een andere knul van 16 (het beste vriendje), daarnaast ik (12), nog een jochie van 11, en nog drie broertjes van 10, 8 en 4 jaar. Daarnaast nog een hele hoop neefjes en nichtjes. Ik denk dat het ligt aan de manier waarop er met de dood wordt omgegaan.
De dag nadat mijn zus is overleden kwamen de drie broertjes van 10, 8 en 4 jaar langs. De jongste wilde persé in de mond van mijn zus kijken, want zijn moeder had hem verteld dat de echte W uit het omhulsel ging, en dan weg zou vliegen. Dat jochie wilde even kijken of W niet was blijven zitten, want ze moest goed naar haar opa toevliegen en niet in dat omhulsel blijven zitten. Daar was ze tenslotte van verlost.
Ook de dagen daarna verliepen heel open en losjes. De kinderen (waaronder ik) stonden regelmatig bij de kist, en we gaven mijn zus ook kusjes. Ook deden we knuffels en tekeningen in de kist, en mochten we ideeën opperen over de begrafenis. Zo wilde die knul van 16 graag wat zeggen en ook graag meehelpen met de kist dragen. De jongere kinderen wilden graag de bloemen dragen, want dan deden we ook wat. En we mochten op de begraafplaats allemaal een ballon oplaten waaraan dan een briefje vastzat met "goede reis".
Voor mij was die betrokkenheid natuurlijk allemaal heel vanzelfsprekend. Maar ik weet nog goed dat toen mijn moeder overleed, dat hele kleine ventje (toen al 12) zei: "ik denk dat ik nu maar niet meer in de mond ga kijken". Bleek dat hij het hele gebeuren nog goed kon herinneren, en hij zei zelf dat hij op die manier het allemaal beter kon snappen. En hij dacht (samen met zijn broers) ook wel dat hij daardoor nu iets makkelijker met het overlijden van mijn moeder om kan gaan. Mijn moeder was namelijk heel close met hun moeder, dus we kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer.
Feit is dat die drie broers twee begrafenissen in hun leven hebben meegemaakt. Bij de eerste waren ze alledrie nog kinderen en werden ze er heel intens bij betrokken. Bij de tweede begrafenis waren het (af en toe erg lastige) pubers, maar ze hebben veel gepraat over mijn moeder en mijn zus. En ik heb die stoere puberjongens zelfs zien huilen. Niks stoerdoenerij, ze snapten (en ik denk echt door die ervaring als kind) dat de dood bij het leven hoort, en dat je daar heel open over mag zijn, en ook heel verdrietig om mag zijn.
Dus ik pleit ervoor, natuurlijk in overleg met de ouders van dat ventje, om je dochtertje erbij te betrekken. Vooral als ze best wel close is geweest met dat kereltje.
Ik wens je in ieder geval ontzettend veel sterkte maandag.
vrijdag 16 november 2007 om 13:45
wie vinden het niet gewoon dan? En wat vinden de ouders van je neefje ervan? Het lijkt mij voor hun ook fijn als er kinderen bij zijn, vooral een nichtje.
Verder ben ik het eens met fleurtje.
Edit: ziet net dat er terwijl ik aan het typen was al veel meer reacties zijn geweest dus dit is waarschijnlijk wat laat. In elk geval heel veel sterkte maandag
Verder ben ik het eens met fleurtje.
Edit: ziet net dat er terwijl ik aan het typen was al veel meer reacties zijn geweest dus dit is waarschijnlijk wat laat. In elk geval heel veel sterkte maandag
vrijdag 16 november 2007 om 13:47
Grote mensen raken in paniek van emoties. Kinderen gelukkig nog niet. Je moet niet je eigen angsten op een kind projecteren! Kinderen kunnen de groteren juist helpen met hun emoties, juist omdat ze nog zo puur zijn. Grote kans dat ze jou juist wil troosten omdat je verdrietig bent.
Wat een bullshit dat een kind zo'n dienst zou verstoren, alleen maar omdat het zichzelf is!!
*gaat nu even glaasje water halen om te kalmeren*
Wat een bullshit dat een kind zo'n dienst zou verstoren, alleen maar omdat het zichzelf is!!
*gaat nu even glaasje water halen om te kalmeren*
vrijdag 16 november 2007 om 13:48
Bedankt, bedankt, bedankt!
Ze zijn niet heel close, we wonen 110 km uit elkaar, maar door zijn plotselinge geboorte, zijn afwijkingen, de keren dat hij door het oog van de naald kroop en alle zorgen eromheen de afgelopen 1,5 jaar, heeft hij het gezin natuurlijk wel beziggehouden. Ze weet dat hij heel erg ziek was en kan het ook begrijpen dat hij er niet meer is. Ze zal het niet op zichzelf of haar zusje (van 2, die ik zeker niet meeneem, omdat ze de hele kerk op zijn kop zet) of vriendinnetjes betrekken. Daar ben ik niet bang voor.
Hopelijk kunnen jullie berichten mijn man overtuigen.
Ze zijn niet heel close, we wonen 110 km uit elkaar, maar door zijn plotselinge geboorte, zijn afwijkingen, de keren dat hij door het oog van de naald kroop en alle zorgen eromheen de afgelopen 1,5 jaar, heeft hij het gezin natuurlijk wel beziggehouden. Ze weet dat hij heel erg ziek was en kan het ook begrijpen dat hij er niet meer is. Ze zal het niet op zichzelf of haar zusje (van 2, die ik zeker niet meeneem, omdat ze de hele kerk op zijn kop zet) of vriendinnetjes betrekken. Daar ben ik niet bang voor.
Hopelijk kunnen jullie berichten mijn man overtuigen.
vrijdag 16 november 2007 om 13:49
Ik zou haar ook meenemen.
Anderzijds denk ik (om je gerust te stellen) echter ook dat kinderen zich hoe dan ook wel zullen schikken. Op mijn 5e overleed mijn overgrootmoeder. Ik had veel contact met haar, zag haar vaak en vond haar "lief". Zij overleed op 95-jarige leeftijd, dus da's prachtig. Maar mijn ouders hebben mij niet meegenomen naar de begrafenis. (Ik heb het later nagevraagd en zij vonden toen dat kinderen daar niet hoorden, inmiddels denken ze er anders over) Maar ondanks dat "omi" er van de één op de andere dag niet was en dat hierover, mijn ouders kennende, geen (ellenlange) gesprekken zijn gevoerd, heb ik dit nooit als vreemd ervaren. Ook dit heb ik recent nog nagevraagd, omdat ik me er haast niks bij kon voorstellen dat je er als kind zo makkelijk mee omgaat dat iemand die toch zo dicht bij je staat er ineens niet meer is, maar mijn ouders beaamden ook dat ze het idee hadden dat ik het allemaal heel normaal vond en weer snel overging tot de orde van de dag.
Maar goed, dit kan natuurlijk per kind verschillen en hangt natuurlijk ook wel af van wie er is overleden.
Anderzijds denk ik (om je gerust te stellen) echter ook dat kinderen zich hoe dan ook wel zullen schikken. Op mijn 5e overleed mijn overgrootmoeder. Ik had veel contact met haar, zag haar vaak en vond haar "lief". Zij overleed op 95-jarige leeftijd, dus da's prachtig. Maar mijn ouders hebben mij niet meegenomen naar de begrafenis. (Ik heb het later nagevraagd en zij vonden toen dat kinderen daar niet hoorden, inmiddels denken ze er anders over) Maar ondanks dat "omi" er van de één op de andere dag niet was en dat hierover, mijn ouders kennende, geen (ellenlange) gesprekken zijn gevoerd, heb ik dit nooit als vreemd ervaren. Ook dit heb ik recent nog nagevraagd, omdat ik me er haast niks bij kon voorstellen dat je er als kind zo makkelijk mee omgaat dat iemand die toch zo dicht bij je staat er ineens niet meer is, maar mijn ouders beaamden ook dat ze het idee hadden dat ik het allemaal heel normaal vond en weer snel overging tot de orde van de dag.
Maar goed, dit kan natuurlijk per kind verschillen en hangt natuurlijk ook wel af van wie er is overleden.
vrijdag 16 november 2007 om 13:53
Ja, Celeone, daar zit ook wel iets in, zeker omdat ze niet dagelijks met zijn afwezigheid zal worden geconfronteerd. Maar misschien is dat bij een ouder iemand wel ander, daar kan iedereen zich toch vaak beter bij neerleggen. Het verlies van ons neefje gaat natuurlijk de komende jaren met kerst en verjaardagen en natuurlijk de zwangerschap en geboorte van ons derde kindje ( ons neefje was het eerste derde kind in de familie) nog enorm veel impact hebben. Ik vind het belangrijk dat onze dochter die emoties dan goed kan plaatsen. Heb het gevoel dat de begrafenis daarvoor van belang is....
vrijdag 16 november 2007 om 13:54
Yentje, namens mij ook gecondoleerd en gefeliciteerd met je zwangerschap. Lijkt me inderdaad heel moeilijk en confronterend om zo'n kindje dood te zien liggen, terwijl je zelf net zwanger bent.
Ik heb mijn oudste ook meegenomen toen het kind van mijn vriend was overleden, hij was toen 10. We hebben ook nog bij de kist gekeken en mijn oudste moest op een gegeven moment ook huilen toen er muziek werd gedraaid. Ik ben nog steeds blij dat het zo gegaan is en dat hij bij iets wat zo aangrijpend is voor mijn vriend en mij ook mee is geweest.
Zoals hierboven beschreven is met kinderen erbij die ook een taak hebben, dat vind ik echt heel goed. De dood komt namelijk vaak onverwacht en als je er dan mee geconfronteerd wordt, dan weet je al dat het belangrijk is om op je eigen manier afscheid te nemen en dat dat helemaal niet gek is en alleen maar belangrijk voor de verwerking.
Ik heb mijn oudste ook meegenomen toen het kind van mijn vriend was overleden, hij was toen 10. We hebben ook nog bij de kist gekeken en mijn oudste moest op een gegeven moment ook huilen toen er muziek werd gedraaid. Ik ben nog steeds blij dat het zo gegaan is en dat hij bij iets wat zo aangrijpend is voor mijn vriend en mij ook mee is geweest.
Zoals hierboven beschreven is met kinderen erbij die ook een taak hebben, dat vind ik echt heel goed. De dood komt namelijk vaak onverwacht en als je er dan mee geconfronteerd wordt, dan weet je al dat het belangrijk is om op je eigen manier afscheid te nemen en dat dat helemaal niet gek is en alleen maar belangrijk voor de verwerking.
vrijdag 16 november 2007 om 13:54
Ik moet trouwens zeggen dat het mij als ouder van het overleden kindje juist wel fijn zou lijken als er ook wat kinderen aanwezig zijn. Maar ik geloof dat dat wat minder geldt voor jouw familie.
Ik heb zelf trouwens mijn eerste begrafenis meegemaakt op mijn 15e, het ging toen om de moeder van een vriend. Ik was toen zelfs zonder m'n ouders, alleen met vriendinnen, maar ik geloof niet dat het had uitgemaakt als ik al eerder begrafenissen had meegemaakt.
Ik heb zelf trouwens mijn eerste begrafenis meegemaakt op mijn 15e, het ging toen om de moeder van een vriend. Ik was toen zelfs zonder m'n ouders, alleen met vriendinnen, maar ik geloof niet dat het had uitgemaakt als ik al eerder begrafenissen had meegemaakt.
vrijdag 16 november 2007 om 13:57
Toen mijn meisje was overleden, stond ze in een kamer met haar muziek en alle kinderen erom heen en die kinderen kregen drinken en mochten haar aanraken en een kus geven. En dat is 13 jaar geleden en zelfs nu nog hoor ik van ouders dat de kinderen dit als geweldig hebben ervaren. Haar klasgenootjes (van 10) hebben haar kistje naar voren gedragen. Het was allemaal erg mooi. Ik zou zeggen, niet wegduwen, maar haar meenemen. En als ze dan gaat praten of iets dergelijks. Nou en....
vrijdag 16 november 2007 om 14:01
Gecondoleerd, wat een verlies...
Wij hebben ook mee moeten maken dat een kindje van goede vrienden overleed, totaal onverwacht. Wij hebben toen de kinderen niet meegenomen. Vooral omdat het de eerste keer was dat zoon (die was toen nog alleen, ik was hoogzwanger van de tweede) een begrafenis meemaakte. We vonden dat erg heftig, juist omdat het een kind was. Zoon was toen 3, dus nog moeilijker uitleggen.
Zoon is ook niet meegeweest naar begrafenis van mijn oma. Oma wilde met zo weinig mogelijk mensen erbij gecremeerd worden, dus echt alleen de kinderen en kleinkinderen. Daar heb ik achteraf spijt van, dat hij niet is meegegaan. Hij had veel vragen over hoe het nou was, en hoe oma er uit zag. Tot haar had hij best veel afstand, dus hadden we gewoon moeten doen achteraf. Ik zou het vragen aan je kind, of het mee wil of niet. Ik denk dat hij/zij (sorrie, weet niet meer of het hij of zij was) echt wel een mening over heeft. Mijn zoon had dat dus wel, alleen hadden we het natuurlijk vooraf moeten vragen.
Zoon is wel meegeweest naar de begrafenis van mijn schoonvader. En dat ging goed 9voor zover je zoiets goed kunt noemen natuurlijk). Hij wilde niet kijken, maar dat hoefde natuurlijk ook niet. Omdat dit de begrafenis na die van mijn oma was, had ik achteraf helemaal gewild dat hij was meegegaan, omdat hij het dan van iets verder weg toch al had meegemaakt...Bovendien, zoals al gezegd, leren kinderen dat het er bij hoort, en helpt het denk ik ook bij de verwerking.
Je zou het ook nog kunnen vragen aan de ouders van het overleden kindje, of zij het wel of juist niet op prijs stellen.
Hopelijk kun je er iets mee, na alle andere reacties.
Sterkte,
Kastanje
Wij hebben ook mee moeten maken dat een kindje van goede vrienden overleed, totaal onverwacht. Wij hebben toen de kinderen niet meegenomen. Vooral omdat het de eerste keer was dat zoon (die was toen nog alleen, ik was hoogzwanger van de tweede) een begrafenis meemaakte. We vonden dat erg heftig, juist omdat het een kind was. Zoon was toen 3, dus nog moeilijker uitleggen.
Zoon is ook niet meegeweest naar begrafenis van mijn oma. Oma wilde met zo weinig mogelijk mensen erbij gecremeerd worden, dus echt alleen de kinderen en kleinkinderen. Daar heb ik achteraf spijt van, dat hij niet is meegegaan. Hij had veel vragen over hoe het nou was, en hoe oma er uit zag. Tot haar had hij best veel afstand, dus hadden we gewoon moeten doen achteraf. Ik zou het vragen aan je kind, of het mee wil of niet. Ik denk dat hij/zij (sorrie, weet niet meer of het hij of zij was) echt wel een mening over heeft. Mijn zoon had dat dus wel, alleen hadden we het natuurlijk vooraf moeten vragen.
Zoon is wel meegeweest naar de begrafenis van mijn schoonvader. En dat ging goed 9voor zover je zoiets goed kunt noemen natuurlijk). Hij wilde niet kijken, maar dat hoefde natuurlijk ook niet. Omdat dit de begrafenis na die van mijn oma was, had ik achteraf helemaal gewild dat hij was meegegaan, omdat hij het dan van iets verder weg toch al had meegemaakt...Bovendien, zoals al gezegd, leren kinderen dat het er bij hoort, en helpt het denk ik ook bij de verwerking.
Je zou het ook nog kunnen vragen aan de ouders van het overleden kindje, of zij het wel of juist niet op prijs stellen.
Hopelijk kun je er iets mee, na alle andere reacties.
Sterkte,
Kastanje
vrijdag 16 november 2007 om 14:03
Zie nu de reactie van Zoebie en wil daar nog even op inhaken.
Zoontje van vrienden was ook thuis opgebaard. Zijn zusje deed niets anders dan hem kusjes geven, en het was - gek genoeg - heel natuurlijk. Ik vond at heel goed. Zijn zusje heeft ook echt afscheid van hem kunnen nemen op die manier.
en dat praten bij een begrafenis gebeurde natuurlijk ook bij mijn schoonvader. Was juist helemaal niet erg, maar juist wel lief, kindergebrabbel er tussen door (van mijn jongste, toen 3). Maakte het net iets minder beladen allemaal.
Zoontje van vrienden was ook thuis opgebaard. Zijn zusje deed niets anders dan hem kusjes geven, en het was - gek genoeg - heel natuurlijk. Ik vond at heel goed. Zijn zusje heeft ook echt afscheid van hem kunnen nemen op die manier.
en dat praten bij een begrafenis gebeurde natuurlijk ook bij mijn schoonvader. Was juist helemaal niet erg, maar juist wel lief, kindergebrabbel er tussen door (van mijn jongste, toen 3). Maakte het net iets minder beladen allemaal.
vrijdag 16 november 2007 om 14:05
Wij hebben mijn zoontje van toen drie jaar niet meegenomen naar de begravenis van zijn oma. Achteraf hebben we daar veel spijt van. Hij heeft het er nog steeds over dat ze in het ziekenhuis lag en er daarna opeens niet meer was. Hij is ook een poosje erg bang voor de dood geweest. Ik zou je dus aanraden om je dochtertje mee te nemen. Veel sterkte met dit verlies!
