Kinderen
alle pijlers
kind mee naar begrafenis kind?
vrijdag 16 november 2007 om 13:30
Vraagje: as maandag wordt ons neefje van 1,5 begraven. Hij was zwaar gehandicapt en is al vaker door het oog van de naald gekropen, maar afgelopen woensdag is hij in zijn slaap dan toch overleden.
Ik wilde vanzelfsprekend mijn dochter van 4 meenemen naar de begrafenis, maar de rest van de wereld geeft me het idee dat dat niet gewoon is. Wat heb ik te verliezen door haar niet mee te nemen? Wat heb ik te winnen door het wel te doen?
Wie heeft (helaas) ervaring?
Liefs,
Yentje
Ik wilde vanzelfsprekend mijn dochter van 4 meenemen naar de begrafenis, maar de rest van de wereld geeft me het idee dat dat niet gewoon is. Wat heb ik te verliezen door haar niet mee te nemen? Wat heb ik te winnen door het wel te doen?
Wie heeft (helaas) ervaring?
Liefs,
Yentje
vrijdag 16 november 2007 om 20:08
Gecondoleerd met het verlies.
Als jullie het prettig vinden om je kind mee te nemen, dan moet je dat doen. Mijn man heeft erge moeite met de dood, en wilde daarom niet dat onze kleuter meeging naar de begrafenissen van zijn opa (vaderszijde) en zijn overgrootmoeder (moederszijde). Als één van de ouders die mening is toegedaan, dan kun je ze misschien het beste thuishouden.
Als jullie hier niet samen uitkomen, dan kan je misschien een vriend(in) vragen om mee te gaan, die kan dan eventueel je kind even mee naar buiten nemen als je het gevoel krijgt dat er toch teveel onrust ontstaat.
Ik denk niet dat een kleuter hiervan nachtmerries zou krijgen. Mijn zoontje weet dat opa&opoe nu beneden in de hemel zijn en daar gezellig samen koffie drinken, mét een koek natuurlijk. (volgens hem is de hemel beneden de aarde, okee dan, wie zegt dat hij geen gelijk heeft ? Niemand heeft de hemel ooit gevonden en op een kaart ingetekend)
Als jullie het prettig vinden om je kind mee te nemen, dan moet je dat doen. Mijn man heeft erge moeite met de dood, en wilde daarom niet dat onze kleuter meeging naar de begrafenissen van zijn opa (vaderszijde) en zijn overgrootmoeder (moederszijde). Als één van de ouders die mening is toegedaan, dan kun je ze misschien het beste thuishouden.
Als jullie hier niet samen uitkomen, dan kan je misschien een vriend(in) vragen om mee te gaan, die kan dan eventueel je kind even mee naar buiten nemen als je het gevoel krijgt dat er toch teveel onrust ontstaat.
Ik denk niet dat een kleuter hiervan nachtmerries zou krijgen. Mijn zoontje weet dat opa&opoe nu beneden in de hemel zijn en daar gezellig samen koffie drinken, mét een koek natuurlijk. (volgens hem is de hemel beneden de aarde, okee dan, wie zegt dat hij geen gelijk heeft ? Niemand heeft de hemel ooit gevonden en op een kaart ingetekend)
vrijdag 16 november 2007 om 20:31
Gecondoleerd en heel veel sterkte! Zoals de meeste mensen hier vind ik ook dat het goed is om je dochter mee te nemen. Ik heb zelf als kind de begrafenis van een vriendinnetje meegemaakt. Voor mij was het traumatisch maar dat kwam niet door de begrafenis zelf, maar omdat mijn famillie er daarna altijd over gezwegen heeft. Iedereen stopte zijn verdriet weg, we gingen niet naar het graf, etc. Ik had allerlei vragen die ik niet durfde te stellen omdat mijn ouders er zo spastisch over deden. Als je met je dochter praat over wat er gaat gebeuren en als je ook daarna open blijft praten over je neefje, denk ik dat het niet traumatisch hoeft te zijn.
vrijdag 16 november 2007 om 21:05
Meenemen zou ook ik zeggen. Zoon was 5 toen een oom van mij heel plotseling overleed (50 jaar oud). We hebben hem overal bij betrokken en hij heeft het goed opgepakt. HIj heeft mijn oom ook gezien toen hij was overleden. We zeiden van te voren dat oom X heel koud, heel wit en heel stil zou zijn. "O" was zijn antwoord "is oom X dan een sneeuwpop geworden?" En de kist noemde hij de begrafenisdoos. Onze zoon is nu 9 en hij heeft al 4 keer een overledene gezien (en 1 van hen was iemand waar alleen mijn man even wilde kijken, maar zoon waar hij geen oppas voor had, glipte mee naar binnen..gewoon nieuwsgierig..).
Sterkte hoor!
Sterkte hoor!
vrijdag 16 november 2007 om 21:25
Dat hangt er vanaf. Opa (mijn schoonvader) van mijn zoontje is vorig jaar overleden. Zoonlief was toen 5. Ik heb er in die zin wel spijt van, omdat hij niet volledig besefte wat 'dood' inhoudt. Ja, dat iemand er niet meer is, maar daar houdt het op. Kinderen op die leeftijd kunnen heel wat erop los fantaseren wat dus in mijn geval resulteerde in erge huilbuien, met name over wanneer ik er niet meer zou zijn. Zijn papa is ook al overleden, dus voor hem liep dat allemaal erg door elkaar.
Heeft ruim 3/4 jaar geduurd voordat ik hem gerust kon stellen. Was niet leuk. Daar moet hij helemaal niet mee bezig zijn op die leeftijd.
Nogmaals, is persoonlijke mening.
Heeft ruim 3/4 jaar geduurd voordat ik hem gerust kon stellen. Was niet leuk. Daar moet hij helemaal niet mee bezig zijn op die leeftijd.
Nogmaals, is persoonlijke mening.
zaterdag 17 november 2007 om 15:44
Wat fijn dat iedereen reageert! Het sterkt mij, mijn man wil nog steeds niet, maar we hebben nog geen kans gehad om naar elkaars argumenten te luisteren (doe ik liever vanavond als de kindjes in bed liggen); ik maak uit het laatste bericht op dat het in elk geval dus heel erg belangrijk is om het vantevoren helemaal door te nemen en goed uit te leggen wat er kan gebeuren, zodat ze niet schrikt. Ik twijfel nog aan het sterretjes verhaal omdat wij niet gelovig zijn. Omdat het wel een gereformeerde begrafenis zal zijn is het misschien toch wel slim omdat er natuurlijk over de hemel zal worden gesproken.
zaterdag 17 november 2007 om 16:10
Yentje, ik ben ook niet gelovig maar vind de verklaring van sterretjes wel lieflijk. In de hemel betekent hier niet zo zeer bij god. Als je uit gaat leggen dat je niet weet waar mensen heen gaan als ze dood gaan lijkt me dat veel beangstigender. En re-incarnatie is nog wat ingewikkeld lijkt me 
Wat zeggen anderen tegen hun kind over 'na de dood'?
Wat zeggen anderen tegen hun kind over 'na de dood'?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 17 november 2007 om 16:41
Wij hebben onze kinderen van 4 en 7 ook alles uitgelegd. Ze zijn zelfs meegeweest naar het condoleren en hebben hun oma in de kist zien liggen. Ze hebben haar trouwens ook nog gewoon aangeraakt (aaien, strelen). Zelfs de jongste van 2. Juist omdat kinderen van nature niet bang zijn voor de dood (heb ik begrepen), ging dit heel goed. Wél hebben we het dus heel goed proberen uit te leggen. Oma is dood omdat ze echt heel erg ziek was. Zo ziek dat de dokter haar niet beter kon maken. Nou, zo ziek hè, zo ziek zijn wij nog nooit geweest. Dit dus om het verschil tussen ziekjes en Ziek duidelijk te maken. En we hebben uitgelegd dat je als je dood bent nooit meer eet, zingt, slaapt, danst, speelt, praat, etc etc. Dat het dus geen slapen is en dat iemands lijf echt weg is. Maar dat je in je hart en in je hoofd wel heel erg aan iemand kunt denken en dat die persoon er zo toch nog een beetje is. Sterretjes enzo hebben we het eigenlijk niet over gehad. Mijn oudste heeft wel eens met mijn vader (boeddhist) over de dood gesproken en weet nu dat je een lijf en een ziel hebt. Dat als je dood gaat, je lijf ermee stopt, maar dat iemands ziel er nog wel is. Ik ben er niet helemaal van overtuigd dat het zo werkt, maar mijn zoon kan wel iets met deze uitleg. Tja.
De foto van oma staat in de kamer. Mijn jongste laat zijn nieuwe speelgoed aan de foto zien (is hij zelf mee begonnen) en roept nog geregeld 'Omaaaa, waaaaa bennuh...???'. Heel sneu. Hij antwoordt dan zelf dat ze weg is. Hij is nog zo klein dat echt uitleggen nog geen zin heeft.
De foto van oma staat in de kamer. Mijn jongste laat zijn nieuwe speelgoed aan de foto zien (is hij zelf mee begonnen) en roept nog geregeld 'Omaaaa, waaaaa bennuh...???'. Heel sneu. Hij antwoordt dan zelf dat ze weg is. Hij is nog zo klein dat echt uitleggen nog geen zin heeft.
zaterdag 17 november 2007 om 17:45
Ik denk ook dat het juist wel kan bij een jong kind.
Ik was 7 toen mijn vader overleed en mijn broertje 4.
Ik mocht wel mee en hij niet omdat mijn moeder hem te jong vond.
Achteraf zeggen zowel hij als mijn moeder dat hij wel had meegemoeten om afscheid te nemen van zijn papa.
Als een kleuter niet de kans krijgt om op zijn manier afscheid te nemen fantaseert hij erover, mijn broertje dacht na een jaar nog dat papa weer terugkwam.
Ik heb er nooit moeite mee om iemand te zien die overleden is en hij wel, ik weet natuurlijk niet of het daardoor komt maar toch..
Ik wens je heel veel sterkte Yentje maandag!
Ik was 7 toen mijn vader overleed en mijn broertje 4.
Ik mocht wel mee en hij niet omdat mijn moeder hem te jong vond.
Achteraf zeggen zowel hij als mijn moeder dat hij wel had meegemoeten om afscheid te nemen van zijn papa.
Als een kleuter niet de kans krijgt om op zijn manier afscheid te nemen fantaseert hij erover, mijn broertje dacht na een jaar nog dat papa weer terugkwam.
Ik heb er nooit moeite mee om iemand te zien die overleden is en hij wel, ik weet natuurlijk niet of het daardoor komt maar toch..
Ik wens je heel veel sterkte Yentje maandag!
zaterdag 17 november 2007 om 18:41
Gecondoleerd met het verlies van je neefje. Ontzettend moeilijk en zéker ook omdat je pril zwanger bent (gefeliciteerd overigens).
Mijn vader is vorig jaar overleden. Ons zoontje was pas 10 weken dus die is als vanzelfsprekend overal bij geweest (waken, overlijden, opbaren, kerkdienst, begrafenis, koffietafel). Tijdens de kerkdienst heeft een vriendin van mijn beste vriendin die ik ook goed ken voor zoontje gezorgd. Had voor de zekerheid een flesje afgekolfde melk in de tas voor als hij zou gaan huilen.
Mijn neefjes van 7 en 8 wilden aanvankelijk opa niet meer zien dus besloten we om foto's van hem te maken toen hij opgebaard lag. Tja kinderen kunnen zomaar opeens bedenken dat ze opa tóch willen zien maar dan kan het niet meer... Op het laatste moment wilden ze opa wel zien en vonden het allemaal heel normaal. Ook de kerkdienst ging prima.
Qua leeftijd denk ik dat een 4 jarige het zeker moet kunnen. Zoals je zegt ; neefje zal vaak genoeg ter sprake komen, mét bijbehorend verdriet. Ik denk juist dat je dochter het allemaal wat beter zal begrijpen als ze het meegemaakt heeft. Doen dus, mijn mening.
Mijn vader is vorig jaar overleden. Ons zoontje was pas 10 weken dus die is als vanzelfsprekend overal bij geweest (waken, overlijden, opbaren, kerkdienst, begrafenis, koffietafel). Tijdens de kerkdienst heeft een vriendin van mijn beste vriendin die ik ook goed ken voor zoontje gezorgd. Had voor de zekerheid een flesje afgekolfde melk in de tas voor als hij zou gaan huilen.
Mijn neefjes van 7 en 8 wilden aanvankelijk opa niet meer zien dus besloten we om foto's van hem te maken toen hij opgebaard lag. Tja kinderen kunnen zomaar opeens bedenken dat ze opa tóch willen zien maar dan kan het niet meer... Op het laatste moment wilden ze opa wel zien en vonden het allemaal heel normaal. Ook de kerkdienst ging prima.
Qua leeftijd denk ik dat een 4 jarige het zeker moet kunnen. Zoals je zegt ; neefje zal vaak genoeg ter sprake komen, mét bijbehorend verdriet. Ik denk juist dat je dochter het allemaal wat beter zal begrijpen als ze het meegemaakt heeft. Doen dus, mijn mening.
zaterdag 17 november 2007 om 21:46
zondag 18 november 2007 om 08:17
Gecondeleert met het verlies van je neefje.
Vorige maand is mijn moeder overleden en wij hebben er juist heel bewust voor gekozen dat de kinderen bij de begrafenis aanwezig waren. Het was echt fijn. De kinderen zijn ook bij de kist geweest. Tekeningen gemaakt voor oma en mijn dochter heeft oma ook nog even geaaid. Mijn neefjes hebben uiteindelijk ook geholpen bij het sluiten van de kist. Even goed de deksel er op draaien.
Tijdens de dienst waren ze wel aanwezig qua geluid. Beetje praten en brabbelen, want mijn dochter is nog maar net 1. Maar wij vonden dit niet storen, maar juist wel prettig omdat het toen wat minder zwaar werd. Tevens was mijn moeder oma, dus hoorden ze er gewoon bij. Tuurlijk hebben ze wel aandacht nodig en je moet ook achtervang hebben zodat ze evt. uit de dienst genomen kunnen worden om rustig te spelen.
Maar voor de verwerking is het denk ik ook wel goed. Tevens hoort het bij het leven... een lach en een traan. Ligt er maar net aan hoe je met de dood omgaat.
Sterkte!!!
Vorige maand is mijn moeder overleden en wij hebben er juist heel bewust voor gekozen dat de kinderen bij de begrafenis aanwezig waren. Het was echt fijn. De kinderen zijn ook bij de kist geweest. Tekeningen gemaakt voor oma en mijn dochter heeft oma ook nog even geaaid. Mijn neefjes hebben uiteindelijk ook geholpen bij het sluiten van de kist. Even goed de deksel er op draaien.
Tijdens de dienst waren ze wel aanwezig qua geluid. Beetje praten en brabbelen, want mijn dochter is nog maar net 1. Maar wij vonden dit niet storen, maar juist wel prettig omdat het toen wat minder zwaar werd. Tevens was mijn moeder oma, dus hoorden ze er gewoon bij. Tuurlijk hebben ze wel aandacht nodig en je moet ook achtervang hebben zodat ze evt. uit de dienst genomen kunnen worden om rustig te spelen.
Maar voor de verwerking is het denk ik ook wel goed. Tevens hoort het bij het leven... een lach en een traan. Ligt er maar net aan hoe je met de dood omgaat.
Sterkte!!!
zondag 18 november 2007 om 08:42
Nou, dat het iets te maken heeft met de opvoeding is me iets te gemakkelijk gezegd. Ik heb mijn zoon van 3 mede daarom niet meegenomen naar de crematie van mijn schoonvader. Dat is nu eenmaal een jochie wat moeilijk stil kan zitten en al zijn je kinderen nog zo welopgevoed: het blijven kinderen. Voor de rest: ik heb hem ook niet meegenomen omdat ik het nu niet nodig vond hem te confronteren met iets wat ie nog niet snapt. Ik heb hem uitgelegd dat opa in de hemel is, dat mijn zoon opa niet kon zien maar dat opa hem wel kon zien. Dat vond ik eerst wel voldoende en mijn uitleg vond ie wel prima. Ik heb in iedergeval niet het idee dat ie hinder heeft ondervonden van het feit dat ie niet is meegegaan naar de crematie.
zondag 18 november 2007 om 13:45
Hey, wel je dochter meenemen naar de begrafenis. Mijn ouders hebben mij en m'n broer nooit meegenomen naar de begrafenis van m'n opa en oma. Ze vonden ons te jong, al waren we toen 11 en 12 jaar. Jaren later kon ik nog huilen om de dood van m'n opa en oma. Een tijd terug heb ik gelezen hoe dat kwam. Als je je kinderen meeneemt naar een begrafenis leert het kind het overlijden van iemand beter verwerken. Wel doen dus!
zondag 18 november 2007 om 23:57
Hoi Yentje.
Wat een verschikkelijk verlies.
Ik heb het topic even doorgelezen en over het algemeen is de mening hier wel meenemen, Ook lees ik eigenlijk alleen maar positieve verhalen.
Waarschijnlijk ben ik een beetje laat met mijn reactie,gezien het morgen al plaats vindt.
Toch wil ik(ook voor anderen) mijn ervaring hier achterlaten.
Ik heb toen mijn oma overleed mijn kinderen meegenomen.
Dochter was 11 en zoontje van 4.
Mijn zoon van 4 was achteraf niet zo'ngoed idee.
Desondanks ik van mening ben dat wij hem goed hadden voorbereidt heeft hij er wel degelijk schade aan over gehouden.
hij heeft jaren last gehad van nachtmerries,angst voor dood gaan,angst om mensen door dood te verliezen,paniekaanvallen.
We hebben het toen echt zo goed mogelijk aangepakt.
Boekje erover gelezen,uitgelegd.zelf laten bepalen of hij wilde kijken ,nergens toe dwingen etc.
Maar het heeft ,nu 6 jaar geleden nog steeds zijn sporen achtergelaten.
Ik ben zelf dus niet zo'n voorstander ervan en zou het bij jonge kinderen hèe`l anders doen.
Niet meenemen,maar wel uitleggen wat er gebeurd is,en wellicht een keer meenenemen naar de begraafplaats of iets dergelijks.
Als het contact niet zo intensief was,zal(hoe hard dit ook klinkt,het gemis voor je kindje niet zo groot zijn op die leeftijd.De vraag is dus of je het afscheid een grote plek in moet laten nemen.
Ik ben er terughoudend in,maar het is per kind natuurlijk verschillend. Mijn zoontje is een heel gevoelig kind.
Mijn nichtje was toen drie,en daar ging het prima mee. Mijn dochter van toen elf ging ook goed. Hoewel het verdriet voor haar zeer groot was,was het afscheid nemen (met eigen gedicht) heel goed gegaan.
De keuze is moeilijk te maken. Alleen als ouder kan je het proberen goed in te schatten of je kind het aankan,en dan nog weet je het achteraf pas.
Sterkte met de hele situatie.
Iry
Wat een verschikkelijk verlies.
Ik heb het topic even doorgelezen en over het algemeen is de mening hier wel meenemen, Ook lees ik eigenlijk alleen maar positieve verhalen.
Waarschijnlijk ben ik een beetje laat met mijn reactie,gezien het morgen al plaats vindt.
Toch wil ik(ook voor anderen) mijn ervaring hier achterlaten.
Ik heb toen mijn oma overleed mijn kinderen meegenomen.
Dochter was 11 en zoontje van 4.
Mijn zoon van 4 was achteraf niet zo'ngoed idee.
Desondanks ik van mening ben dat wij hem goed hadden voorbereidt heeft hij er wel degelijk schade aan over gehouden.
hij heeft jaren last gehad van nachtmerries,angst voor dood gaan,angst om mensen door dood te verliezen,paniekaanvallen.
We hebben het toen echt zo goed mogelijk aangepakt.
Boekje erover gelezen,uitgelegd.zelf laten bepalen of hij wilde kijken ,nergens toe dwingen etc.
Maar het heeft ,nu 6 jaar geleden nog steeds zijn sporen achtergelaten.
Ik ben zelf dus niet zo'n voorstander ervan en zou het bij jonge kinderen hèe`l anders doen.
Niet meenemen,maar wel uitleggen wat er gebeurd is,en wellicht een keer meenenemen naar de begraafplaats of iets dergelijks.
Als het contact niet zo intensief was,zal(hoe hard dit ook klinkt,het gemis voor je kindje niet zo groot zijn op die leeftijd.De vraag is dus of je het afscheid een grote plek in moet laten nemen.
Ik ben er terughoudend in,maar het is per kind natuurlijk verschillend. Mijn zoontje is een heel gevoelig kind.
Mijn nichtje was toen drie,en daar ging het prima mee. Mijn dochter van toen elf ging ook goed. Hoewel het verdriet voor haar zeer groot was,was het afscheid nemen (met eigen gedicht) heel goed gegaan.
De keuze is moeilijk te maken. Alleen als ouder kan je het proberen goed in te schatten of je kind het aankan,en dan nog weet je het achteraf pas.
Sterkte met de hele situatie.
Iry
maandag 19 november 2007 om 16:07
maandag 19 november 2007 om 19:50
Hallo lieve allemaal,
Bedankt voor jullie belangstelling!
De verdrietige, ingetogen begrafenis is achter de rug en onze dochter is meegegaan. Mijn man was afgelopen weekend nog wat huiverig maar dankzij een aantal sterke argumenten waaronder die van jullie, heb ik hem kunnen overtuigen.
Ze was van mijn man's kant het enige nichtje (er zijn er nog 3, waarvan 2 van 2 en eentje van ook 4) en ze nam een bijzondere plek in naast het broertje en zusje van ons neefje. Ze mocht de bloemen (met vlindertjes, namens de 4 nichtjes) dragen naar de kerk en het graf en ze heeft een teddybeer van haarzelf bij het graf neergelegd. Ze mocht ook wat zand op de kist gooien.
's Ochtends wilde ze ook naar hem gaan kijken toen hij in het kistje zou worden gelegd, maar dat wilde het gezin besloten doen. Ik heb mijn dochter niet meer laten kijken. Hij zag er ook niet meer zo heel mooi uit als een paar dagen geleden, en ik heb er vast mijn eigen angst op geprojecteerd, maar ik ben alleen nog even gaan kijken terwijl mijn man en meisje beneden wachtten.
Mijn schoonzus heeft meerdere keren gezegd dat ze het fijn vond dat ze er was en onze dochter heeft heel even zitten huilen toen mijn zwager een gedicht voorlas en vrij hard huilend terug naar zijn plek liep (recht voor ons). Het andere nichtje van 4 lijkt veel gevoeliger, stelt er steeds vragen over, het was elke ochtend het eerste waar ze over begon. Ik vrees dat het voor haar misschien zelfs nog wel veel belangrijker was geweest om er bij te zijn, maar goed, dat was de keuze van haar ouders. Een aantal mensen zei dat het jammer was dat ze er niet bij was. Vooral voor onze dochter - die natuurlijk erg close is met haar even oude nichtje - was dat heel jammer.
Aan het einde van dag kreeg ze kaarsjes mee die in de kerk waren gebruikt en die zetten we nu naast een foto van ons lieve dappere neefje dat 1,5 jaar heeft gevochten voor zijn leven, alles en iedereen heeft verbaasd met zijn ontwikkelingen en toen zijn mama de wanhoop nabij was omdat ze echt helemaal op was, rustig is ingeslapen. We hebben er een heel mooi engeltje bij.
Toen we onze dochter op de terugreis vroegen hoe ze de dag had gevonden zei ze: Leuk....
Bedankt voor jullie belangstelling!
De verdrietige, ingetogen begrafenis is achter de rug en onze dochter is meegegaan. Mijn man was afgelopen weekend nog wat huiverig maar dankzij een aantal sterke argumenten waaronder die van jullie, heb ik hem kunnen overtuigen.
Ze was van mijn man's kant het enige nichtje (er zijn er nog 3, waarvan 2 van 2 en eentje van ook 4) en ze nam een bijzondere plek in naast het broertje en zusje van ons neefje. Ze mocht de bloemen (met vlindertjes, namens de 4 nichtjes) dragen naar de kerk en het graf en ze heeft een teddybeer van haarzelf bij het graf neergelegd. Ze mocht ook wat zand op de kist gooien.
's Ochtends wilde ze ook naar hem gaan kijken toen hij in het kistje zou worden gelegd, maar dat wilde het gezin besloten doen. Ik heb mijn dochter niet meer laten kijken. Hij zag er ook niet meer zo heel mooi uit als een paar dagen geleden, en ik heb er vast mijn eigen angst op geprojecteerd, maar ik ben alleen nog even gaan kijken terwijl mijn man en meisje beneden wachtten.
Mijn schoonzus heeft meerdere keren gezegd dat ze het fijn vond dat ze er was en onze dochter heeft heel even zitten huilen toen mijn zwager een gedicht voorlas en vrij hard huilend terug naar zijn plek liep (recht voor ons). Het andere nichtje van 4 lijkt veel gevoeliger, stelt er steeds vragen over, het was elke ochtend het eerste waar ze over begon. Ik vrees dat het voor haar misschien zelfs nog wel veel belangrijker was geweest om er bij te zijn, maar goed, dat was de keuze van haar ouders. Een aantal mensen zei dat het jammer was dat ze er niet bij was. Vooral voor onze dochter - die natuurlijk erg close is met haar even oude nichtje - was dat heel jammer.
Aan het einde van dag kreeg ze kaarsjes mee die in de kerk waren gebruikt en die zetten we nu naast een foto van ons lieve dappere neefje dat 1,5 jaar heeft gevochten voor zijn leven, alles en iedereen heeft verbaasd met zijn ontwikkelingen en toen zijn mama de wanhoop nabij was omdat ze echt helemaal op was, rustig is ingeslapen. We hebben er een heel mooi engeltje bij.
Toen we onze dochter op de terugreis vroegen hoe ze de dag had gevonden zei ze: Leuk....
maandag 19 november 2007 om 20:10
He Yentje,
Gecondoleerd met het overlijden van je neefje. Jouw naam viel mij op. Ik weet niet of je mij nog kent, maar wij schreven op een topic ten tijde van onze tweede zwangerschap. Ik lees nu dat je weer zwanger bent! Wat leuk zeg, gefeliciteerd!! Gaat alles goed met je en met je meiden?
Gr. Manon
Gecondoleerd met het overlijden van je neefje. Jouw naam viel mij op. Ik weet niet of je mij nog kent, maar wij schreven op een topic ten tijde van onze tweede zwangerschap. Ik lees nu dat je weer zwanger bent! Wat leuk zeg, gefeliciteerd!! Gaat alles goed met je en met je meiden?
Gr. Manon
dinsdag 20 november 2007 om 09:24
Yentje, je hebt niks meer aan mijn verhaal, maar ik wilde alleen even zeggen dat ik het heel goed vind dat je je dochter toch hebt mee genomen.
Ook ik ben van mening dat kinderen, hoe jong ook, er gewoon bij horen mits jij en het kind / de kinderen dat zelf willen.
Ik ben afgelopen jaar ook naar een crematie geweest van een vriend van mij. Hij had een hele goede band met zijn achternichtjes van toen 5 en 3. Hij zag ze bijna dagelijks en zij gaven hem altijd kusjes en knuffels en dergelijke. Bij het afscheid nemen gingen ze gewoon af en toe kijken als ze dat zelf wilde. De rest van de tijd maakte ze tekeningen voor de familie.
Bij de crematie waren ze rustig en stil. Er werd een gedichtje namens hun voorgelezen en op het einde gaven ze kusjes op zijn foto. Hun aanwezigheid maakte het afscheid compleet, mooi en ontroerend tegelijk.
Ook ik ben van mening dat kinderen, hoe jong ook, er gewoon bij horen mits jij en het kind / de kinderen dat zelf willen.
Ik ben afgelopen jaar ook naar een crematie geweest van een vriend van mij. Hij had een hele goede band met zijn achternichtjes van toen 5 en 3. Hij zag ze bijna dagelijks en zij gaven hem altijd kusjes en knuffels en dergelijke. Bij het afscheid nemen gingen ze gewoon af en toe kijken als ze dat zelf wilde. De rest van de tijd maakte ze tekeningen voor de familie.
Bij de crematie waren ze rustig en stil. Er werd een gedichtje namens hun voorgelezen en op het einde gaven ze kusjes op zijn foto. Hun aanwezigheid maakte het afscheid compleet, mooi en ontroerend tegelijk.
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
