Kinderen
alle pijlers
Kind van een narcist...
zondag 9 januari 2022 om 12:57
Nav een ander topic.
Zijn er nog meer kinderen met narcistische ouders hier?
Ik zit in een facebookgroep met 'lotgenoten' en merk dat het soms heel fijn is om je verhaal te delen met mensen die je begrijpen.
En het is soms ook wel fijn om iets te delen met mensen die totaal geen ervaring hebben met dit soort ouders.
Ik denk dat het goed is als er meer bekendheid komt voor narcisme, er kunnen veel kinderen geholpen worden als deze vorm van onzichtbare mishandeling eerder zichtbaar is.
Ik zal in een volgende post mijn verhaal doen.
Even een kleine edit... natuurlijk zijn ook kinderen van ouders zonder 'narcisme etiket' welkom...
Zijn er nog meer kinderen met narcistische ouders hier?
Ik zit in een facebookgroep met 'lotgenoten' en merk dat het soms heel fijn is om je verhaal te delen met mensen die je begrijpen.
En het is soms ook wel fijn om iets te delen met mensen die totaal geen ervaring hebben met dit soort ouders.
Ik denk dat het goed is als er meer bekendheid komt voor narcisme, er kunnen veel kinderen geholpen worden als deze vorm van onzichtbare mishandeling eerder zichtbaar is.
Ik zal in een volgende post mijn verhaal doen.
Even een kleine edit... natuurlijk zijn ook kinderen van ouders zonder 'narcisme etiket' welkom...
kuzu wijzigde dit bericht op 18-01-2022 17:35
9.03% gewijzigd
zondag 9 januari 2022 om 14:31
Sorry, tic van mij. Overal is wel een nummer op te vinden, en nu komt net deze voorbij:
https://www.songfacts.com/facts/christi ... /beautiful
https://www.songfacts.com/facts/christi ... /beautiful
zondag 9 januari 2022 om 14:32
moonpoppy schreef: ↑09-01-2022 14:22Ik herken veel van wat Hanke schrijft. Maar ik heb zo' n moeite om erover te schrijven, ik zit al te huilen elke keer als ik op dit forum de verhalen van anderen lees. Ik ben ook bang dat ik te herkenbaar wordt. Ik heb er cptst aan over gehouden.
Ik lees mee, en ik huil mee, maar ik denk niet dat ik verder kan mee schrijven. Ik wil iedereen sterkte wensen, want het gaat nooit echt over, al het verdriet.
zondag 9 januari 2022 om 14:43
Niet quoten
Heb zelf geen kinderen durven krijgen tot mijn grote verdriet. Omdat ik niet weet wat het is een liefdevolle stabiele basis te hebben. Broer/zus idem dito, en die haalde aan dat al onze ooms en tantes van moeders kant ook zo verknipt waren (en een oom/tante zwaar gestoord van vaders kant) en derhalve had besloten niet voor kinderen te gaan. Dus los van de slechte basis zelf, vanwege de eventuele genetische component.
Kijk, ik zit zonder man, baan of enige status een uitkering te trekken en werk ondertussen keihard aan herstel/leven leefbaar maken. En misschien gaat dat proces wel tot mijn dood door. Maar aan genen had ik nog niet eens gedacht tot deze kerst. Dat omdat ik mezelf niet in gedrag van moeder zie schieten.
Wel enorm beschadigd natuurlijk. Krijgt niet voor niks een uitkering. Doe voor zover ik kan vrijwilligerswerk. Belastbaarheid is zeer wisselend.
Heb zelf geen kinderen durven krijgen tot mijn grote verdriet. Omdat ik niet weet wat het is een liefdevolle stabiele basis te hebben. Broer/zus idem dito, en die haalde aan dat al onze ooms en tantes van moeders kant ook zo verknipt waren (en een oom/tante zwaar gestoord van vaders kant) en derhalve had besloten niet voor kinderen te gaan. Dus los van de slechte basis zelf, vanwege de eventuele genetische component.
Kijk, ik zit zonder man, baan of enige status een uitkering te trekken en werk ondertussen keihard aan herstel/leven leefbaar maken. En misschien gaat dat proces wel tot mijn dood door. Maar aan genen had ik nog niet eens gedacht tot deze kerst. Dat omdat ik mezelf niet in gedrag van moeder zie schieten.
Wel enorm beschadigd natuurlijk. Krijgt niet voor niks een uitkering. Doe voor zover ik kan vrijwilligerswerk. Belastbaarheid is zeer wisselend.
zondag 9 januari 2022 om 14:48
[quote=hanke321 post_id=33625877 time=1641735036
[/quote]
Ik was helaas de grootste ontvanger van dit gedrag in mijn gezin. Ben er erg ziek van geworden zodanig dat ik op mijn 20e ben opgenomen in een kliniek, wel eentje waar je vrijwillig woonde.
Om uit te zoeken waar mijn angststoornis en derealisatie e.d vandaan kwamen zijn ook mijn ouders een keer op gesprek gekomen, die hebben een uur lang geprobeerd de psycholoog ervan te overtuigen dat ik niet deugde, zoals ze zo vaak mensen vertelden dat ik niet deugde, tot zelfs mijn schoon familie aan toe. Maar mijn psycholoog wist toen meteen wat er speelde. En hij heeft mij uitgelegd dat ik in een dysfunctioneel gezin ben opgegroeid, waarin ik de zondebok functie had. Mijn broer kon niks fout doen, en ik kon niets goed doen. Hij kreeg ook meer steun en privileges dan ik. Zo kon hij zo lang douchen als hij wilde, en bij mij werd na een minuut beneden de warme kraan open gedraaid, om maar een voorbeeld te noemen. Zo waren er zoveel dingen. Mijn vader had wel spijt, op zijn sterfbed begon hij er zelf over dat hij geen goede vader voor mij is geweest. Ik geloof ook echt dat hijzelf een beschadigd kind was, want zijn moeder was een heel akelige vrouw, die mij ook altijd oversloeg met de cadeaus en de snoepjes. Zo erg dat het de buurtkinderen opviel, dat mijn broer vanalles kreeg iedere keer als ze er was, en ik niks. Ik kom uit een heel gek gezin, maar dat zou niemand denken. Als ze zouden weten dat mijn psycholoog het een dysfuntioneel gezin noemde zouden ze woest zijn denk ik.
Als ik een boek zou schrijven over alles zouden mensen denken dat het verhaal aangedikt is, denk ik, maar dat heeft iedereen hier denk ik wel.
Het gaat gewoon iedere dag door, jaren lang. Op het eind heb je een eindeloze opsomming inderdaad.
Nu heb ik toch nog een heel verhaal geschreven. Ik denk dat het ook goed is om het te delen, maar het voelt zo kwetsbaar op een forum.
[/quote]
Ik was helaas de grootste ontvanger van dit gedrag in mijn gezin. Ben er erg ziek van geworden zodanig dat ik op mijn 20e ben opgenomen in een kliniek, wel eentje waar je vrijwillig woonde.
Om uit te zoeken waar mijn angststoornis en derealisatie e.d vandaan kwamen zijn ook mijn ouders een keer op gesprek gekomen, die hebben een uur lang geprobeerd de psycholoog ervan te overtuigen dat ik niet deugde, zoals ze zo vaak mensen vertelden dat ik niet deugde, tot zelfs mijn schoon familie aan toe. Maar mijn psycholoog wist toen meteen wat er speelde. En hij heeft mij uitgelegd dat ik in een dysfunctioneel gezin ben opgegroeid, waarin ik de zondebok functie had. Mijn broer kon niks fout doen, en ik kon niets goed doen. Hij kreeg ook meer steun en privileges dan ik. Zo kon hij zo lang douchen als hij wilde, en bij mij werd na een minuut beneden de warme kraan open gedraaid, om maar een voorbeeld te noemen. Zo waren er zoveel dingen. Mijn vader had wel spijt, op zijn sterfbed begon hij er zelf over dat hij geen goede vader voor mij is geweest. Ik geloof ook echt dat hijzelf een beschadigd kind was, want zijn moeder was een heel akelige vrouw, die mij ook altijd oversloeg met de cadeaus en de snoepjes. Zo erg dat het de buurtkinderen opviel, dat mijn broer vanalles kreeg iedere keer als ze er was, en ik niks. Ik kom uit een heel gek gezin, maar dat zou niemand denken. Als ze zouden weten dat mijn psycholoog het een dysfuntioneel gezin noemde zouden ze woest zijn denk ik.
Als ik een boek zou schrijven over alles zouden mensen denken dat het verhaal aangedikt is, denk ik, maar dat heeft iedereen hier denk ik wel.
Het gaat gewoon iedere dag door, jaren lang. Op het eind heb je een eindeloze opsomming inderdaad.
Nu heb ik toch nog een heel verhaal geschreven. Ik denk dat het ook goed is om het te delen, maar het voelt zo kwetsbaar op een forum.
moonpoppy wijzigde dit bericht op 09-01-2022 15:05
11.07% gewijzigd
zondag 9 januari 2022 om 15:03
[quote
Ik denk ook wel dat er een genetische component is hoor, mijn vaders kant van de familie is nogal ' bijzonder' zullen we maar zeggen. Ik denk dat het een kip EN ei verhaal is, eerlijk gezegd.
Ik vind het erg om te horen dat zowel jij als je broer en zus geen kinderen hebben durven krijgen, maar ik snap het heel goed, ik heb ook lang getwijfeld en er over gepraat met psychologen. Ik neig door mijn jeugd naar overcorrectie zullen we maar zeggen. Ik vind het erg belangrijk dat iedereen zich erg gewenst en geliefd voelt, maar dat is beter dan het alternatief. Ik ben mij er ook van bewust dat ik mijn kinderen niet moet verstikken ermee. Het vanzelfsprekende is er gewoon niet, je moet erbij nadenken en je meer bewust zijn dan een ouder die een beter voorbeeld heeft gehad.
En ja, misschien zijn we er ons hele leven mee bezig, dat gevoel herken ik ook.
Ik denk ook wel dat er een genetische component is hoor, mijn vaders kant van de familie is nogal ' bijzonder' zullen we maar zeggen. Ik denk dat het een kip EN ei verhaal is, eerlijk gezegd.
Ik vind het erg om te horen dat zowel jij als je broer en zus geen kinderen hebben durven krijgen, maar ik snap het heel goed, ik heb ook lang getwijfeld en er over gepraat met psychologen. Ik neig door mijn jeugd naar overcorrectie zullen we maar zeggen. Ik vind het erg belangrijk dat iedereen zich erg gewenst en geliefd voelt, maar dat is beter dan het alternatief. Ik ben mij er ook van bewust dat ik mijn kinderen niet moet verstikken ermee. Het vanzelfsprekende is er gewoon niet, je moet erbij nadenken en je meer bewust zijn dan een ouder die een beter voorbeeld heeft gehad.
En ja, misschien zijn we er ons hele leven mee bezig, dat gevoel herken ik ook.
zondag 9 januari 2022 om 15:06
Moon, wat je vertelt over je vader en zijn moeder...het lijkt wel of hij het voor hem bekende heeft gezocht en gevonden in je moeder. Ik vraag me dan altijd af hoe je dat (op den duur) niet ziet, of niet wíl zien. Heb je zelf een kutjeugd gehad, gedraag je je gewoon hetzelfde bij je eigen kinderen. Je wil toch juist dat jóuw kinderen wél gelukkig zijn en niet zo behandeld worden? Die herhaling van zetten, dat vind ik altijd zo moeilijk te begrijpen.
zondag 9 januari 2022 om 15:06
Sorry had ik niet gezien, heb het verwijderd.
zondag 9 januari 2022 om 15:10
Ik ben ook altijd bang geweest dat mijn moeder haar zieke gedrag in mijn genen zou zitten. Maar ik had ook zoveel liefde te geven en heb me altijd voor genomen om mijn kinderen te geven wat ik vroeger niet kreeg.
Toen ik zelf moeder werd heb ik het wel flink moeilijk gehad. Ik liep over van liefde voor mijn kind en het greep me erg aan dat mijn moeder haar eigen kinderen zo naar behandelde.
Toen ik zelf moeder werd heb ik het wel flink moeilijk gehad. Ik liep over van liefde voor mijn kind en het greep me erg aan dat mijn moeder haar eigen kinderen zo naar behandelde.
zondag 9 januari 2022 om 15:12
Ik herinner me ineens dat mijn vader soms zei dat ie bang was net te eindigen als zijn eigen vader. Die is ergens voor mijn geboorte al overleden nadat hij kennelijk een aantal jaar opgenomen is geweest met psychische problemen.
Maar ja, er werd nooit ergens over gepraat, dus hoe dat dan precies zit weet ik niet eens.
Maar ja, er werd nooit ergens over gepraat, dus hoe dat dan precies zit weet ik niet eens.
zondag 9 januari 2022 om 15:20
Wat een verhalen kuzu, grobbekuiken, zombiequeen, hanke.
Hier geen echt narcisme denk ik. Meer egoïsme omdat men zich heel klein en kwetsbaar voelde.
Mijn hele bestaan was een grote tegenvaller want mijn ouders hadden het al zo moeilijk en alles wat ik deed, goed of slecht, maakte het alleen maar moeilijker.
Als ik iets goed deed was ik een 'handige tante' en kwamen de tranen dat men dat zelf ook wel had gewild, en nare verhalen over wat zijzelf allemaal gemist hadden. Deed ik het niet goed dan deed ik dat voor aandacht en moest het zelf oplossen.
De walging die wordt genoemd als er zorg nodig was komt heel bekend voor.
Ik werd letterlijk mijn kamer ingeduwd, kreeg dan daarna dikke tranen, en dat men zich nu zo rot voelde en een rotouder. En ik maar koortsig roepen hoeveel ik van hen hield en dat ze heus geen rotouders waren...
Het kon nooit om mij gaan in ieder geval, en ik had altijd iets goed te maken.
Daarnaast is er een bepaald beeld van mij, niet heel positief, en wordt alles in die mal geduwd.
Geen klassiek narcisme, meer mensen met issues denk ik.
Ik las laatst een quote in de trant van: 'ik wil dat mijn kinderen niet terugdenken aan de strijd die ik heb gevoerd en alle tegenslag die ik heb overwonnen en hoe sterk ik was, ik wil dat ze zich een ontspannen blije ouder herinneren die gelukkig was'.
Ik hoop dat ik de circel heb doorbroken daarin.
Hier geen echt narcisme denk ik. Meer egoïsme omdat men zich heel klein en kwetsbaar voelde.
Mijn hele bestaan was een grote tegenvaller want mijn ouders hadden het al zo moeilijk en alles wat ik deed, goed of slecht, maakte het alleen maar moeilijker.
Als ik iets goed deed was ik een 'handige tante' en kwamen de tranen dat men dat zelf ook wel had gewild, en nare verhalen over wat zijzelf allemaal gemist hadden. Deed ik het niet goed dan deed ik dat voor aandacht en moest het zelf oplossen.
De walging die wordt genoemd als er zorg nodig was komt heel bekend voor.
Ik werd letterlijk mijn kamer ingeduwd, kreeg dan daarna dikke tranen, en dat men zich nu zo rot voelde en een rotouder. En ik maar koortsig roepen hoeveel ik van hen hield en dat ze heus geen rotouders waren...
Het kon nooit om mij gaan in ieder geval, en ik had altijd iets goed te maken.
Daarnaast is er een bepaald beeld van mij, niet heel positief, en wordt alles in die mal geduwd.
Geen klassiek narcisme, meer mensen met issues denk ik.
Ik las laatst een quote in de trant van: 'ik wil dat mijn kinderen niet terugdenken aan de strijd die ik heb gevoerd en alle tegenslag die ik heb overwonnen en hoe sterk ik was, ik wil dat ze zich een ontspannen blije ouder herinneren die gelukkig was'.
Ik hoop dat ik de circel heb doorbroken daarin.
zondag 9 januari 2022 om 15:20
zondag 9 januari 2022 om 15:23
Grobbekuiken_ schreef: ↑09-01-2022 15:06Moon, wat je vertelt over je vader en zijn moeder...het lijkt wel of hij het voor hem bekende heeft gezocht en gevonden in je moeder. Ik vraag me dan altijd af hoe je dat (op den duur) niet ziet, of niet wíl zien. Heb je zelf een kutjeugd gehad, gedraag je je gewoon hetzelfde bij je eigen kinderen. Je wil toch juist dat jóuw kinderen wél gelukkig zijn en niet zo behandeld worden? Die herhaling van zetten, dat vind ik altijd zo moeilijk te begrijpen.
In mijn geval was het eigenlijk het hele gezin op een gegeven moment. Iedereen deed er aan mee, maar het begon bij mijn vader. Hij was nogal overheersend, en tja, eigenlijk een bully, ook tegen mijn moeder. Ik begon het al jong voor mijn moeder op te nemen, en mijn broer koos mijn vaders kant. Op een gegeven moment had ik ze alle drie tegen, en dat was echt al toen ik heel jong was. Mijn oma begon haar rare gedrag op het moment dat ik mijn broertje kreeg, toen was ik pas bijna 4.
Toen ik een stuk ouder was was er een keer een oom van mijn moeders kant twee dagen achter elkaar bij ons thuis die het op een gegeven moment helemaal zat was. Die was geen onderdeel van het familie systeem zeg maar. En hij kwam heel hard voor mij op. Hij schreeuwde tegen mijn moeder dat het moest ophouden, dat hij nu al twee dagen zag hoe ik getreiterd werd, drie tegen een, en het gaat maar door en door...en nu houdt het verdomme op! En ze zaten elkaar alle drie heel gek aan te kijken, want voor hun was het zo vanzelfsprekend dat het aan mij lag... ik weet ook dat ze dat zelf gewoon echt zo zagen. Als ik hapte had ik " een grote mond" en " was ik te gevoelig" .
Het begon dus eigenlijk met een vader die iedereen eronder hield en ik kwam voor de rest op, vond het vooral niet leuk hoe hij tegen mijn moeder deed, al heel jong. Maar toen het zich tegen mij keerde stond ik alleen. Ik ben soms nu kwader op mijn moeder dan op mijn vader gek genoeg. Want zij heeft mij opgeofferd, zo zie ik dat. Ik heb vriendelijk contact met de gezinsleden die er nog zijn, maar er mist een diepere laag. Want het voelt nooit helemaal veilig voor mij.
zondag 9 januari 2022 om 15:27
ZombieQueen schreef: ↑09-01-2022 15:10Ik ben ook altijd bang geweest dat mijn moeder haar zieke gedrag in mijn genen zou zitten. Maar ik had ook zoveel liefde te geven en heb me altijd voor genomen om mijn kinderen te geven wat ik vroeger niet kreeg.
Toen ik zelf moeder werd heb ik het wel flink moeilijk gehad. Ik liep over van liefde voor mijn kind en het greep me erg aan dat mijn moeder haar eigen kinderen zo naar behandelde.
Ja, en dat dus. Ik snap het ook echt niet. Hielden ze dan niet van ons? Ik vind het ook niet te begrijpen als moeder.
zondag 9 januari 2022 om 15:29
Grobbekuiken_ schreef: ↑09-01-2022 15:06(...). Ik vraag me dan altijd af hoe je dat (op den duur) niet ziet, of niet wíl zien. Heb je zelf een kutjeugd gehad, gedraag je je gewoon hetzelfde bij je eigen kinderen. Je wil toch juist dat jóuw kinderen wél gelukkig zijn en niet zo behandeld worden? Die herhaling van zetten, dat vind ik altijd zo moeilijk te begrijpen.
Ik denk dat mijn moeder wel milder is geweest dan haar eigen moeder. Maar alsnog heeft zij gewoon niets meegekregen op het gebied van meevoelen, empathie en mededogen. Haar normaal was 'oordelen'. Dus ik denk dat ze ergens wel gewíld heeft om het anders te doen - en daar is ze tot op zekere hoogte ook wel in geslaagd - maar het tegelijkertijd ook niet kon. Dat wat je niet kent, kan je niet doen.
Ik heb het lang zo slecht niet gehad als sommige van jullie (en ik haat het om te vergelijken, ik moet dat misschien ook niet doen...), maar herken wel veel. Het ene moment neem ik het haar niet kwalijk en weet ik ook dat het niet uitmaakt of ze schuld heeft of niet, ik moet er per slot van rekening zelf mee dealen. Het andere moment neem ik haar wél kwalijk dat ze nooit de moed heeft gehad haar eigen jeugd aan te pakken en te verwerken. En mijn vader als grote afwezige... daar ben ik nog niet eens aan toe...
Geen idee of ze het etiket 'narcisme' zou krijgen overigens. Vermoedelijk wel 'narcisme nao' > dat is dat er wel trekken van zijn maar onvoldoende voor een volledige diagnose. En het maakt ook niet uit. De schade is er toch wel.
c⨀urage wijzigde dit bericht op 09-01-2022 15:33
0.10% gewijzigd
zondag 9 januari 2022 om 15:29
Niet quoten, thanks
Wat mij opvalt in de ggz dat er toch niet echt kennis is van hoe heftig de pathologie van de ouder ingrijpt op je als kind en de gevolgen als volwassene.
Ik heb eindelijk een professional gevonden die dat wel kan. En pas nu kan ik vertellen, met huid en haar want mijn lijf krijgt nu ook goed aandacht, dat bij de meest erge dingen en delicten die een kind kunnen gebeuren, ik vooral bezig was net 'als mijn moeder hier maar niet achter komt, want dan krijg ik háár reactie en afwijzing over me heen en dat kan ik na dit delict er echt niet bij hebben'.
En zij snapt dat delicten naar en klote zijn geweest om te ondergaan, maar dat de context er om heen het juist zo zwaar en gruwelijk heeft gemaakt voor me. De context van geen steun. Van de walging als ik ook maar iets nodig had, van de eenzaamheid.
Want wat ik herken van een eerdere poster, dat ook vriendschappen werden gesaboteerd.
Wat mij opvalt in de ggz dat er toch niet echt kennis is van hoe heftig de pathologie van de ouder ingrijpt op je als kind en de gevolgen als volwassene.
Ik heb eindelijk een professional gevonden die dat wel kan. En pas nu kan ik vertellen, met huid en haar want mijn lijf krijgt nu ook goed aandacht, dat bij de meest erge dingen en delicten die een kind kunnen gebeuren, ik vooral bezig was net 'als mijn moeder hier maar niet achter komt, want dan krijg ik háár reactie en afwijzing over me heen en dat kan ik na dit delict er echt niet bij hebben'.
En zij snapt dat delicten naar en klote zijn geweest om te ondergaan, maar dat de context er om heen het juist zo zwaar en gruwelijk heeft gemaakt voor me. De context van geen steun. Van de walging als ik ook maar iets nodig had, van de eenzaamheid.
Want wat ik herken van een eerdere poster, dat ook vriendschappen werden gesaboteerd.
hanke321 wijzigde dit bericht op 09-01-2022 15:32
0.11% gewijzigd
zondag 9 januari 2022 om 15:31
Rauwe verhalen.
Mijn vader had de diagnose, maar mijn moeder kon/kan er ook wat van. Zei ook tegen mij dat 'alle Smitjes dement worden". Ha fijn, Ma, ik heb ook 50% van die genen namelijk.
Naast dat ze zo blij was zei ze dat het leek alsof wij niet 'die' (wat dan??) genen van haar man hadden. Die psychoses gaf en perioden van maanden van overspanning; kortom algehele gekheid en agressiviteit. Dat zat/zit natuurlijk alleen in zijn kant van de familie. Zij was zonder smetten.
Mijn vader had de diagnose, maar mijn moeder kon/kan er ook wat van. Zei ook tegen mij dat 'alle Smitjes dement worden". Ha fijn, Ma, ik heb ook 50% van die genen namelijk.
Naast dat ze zo blij was zei ze dat het leek alsof wij niet 'die' (wat dan??) genen van haar man hadden. Die psychoses gaf en perioden van maanden van overspanning; kortom algehele gekheid en agressiviteit. Dat zat/zit natuurlijk alleen in zijn kant van de familie. Zij was zonder smetten.
Everything you see I owe to spaghetti!
zondag 9 januari 2022 om 15:32
Surebaby schreef: ↑09-01-2022 15:20Wat een verhalen kuzu, grobbekuiken, zombiequeen, hanke.
Hier geen echt narcisme denk ik. Meer egoïsme omdat men zich heel klein en kwetsbaar voelde.
Mijn hele bestaan was een grote tegenvaller want mijn ouders hadden het al zo moeilijk en alles wat ik deed, goed of slecht, maakte het alleen maar moeilijker.
Als ik iets goed deed was ik een 'handige tante' en kwamen de tranen dat men dat zelf ook wel had gewild, en nare verhalen over wat zijzelf allemaal gemist hadden. Deed ik het niet goed dan deed ik dat voor aandacht en moest het zelf oplossen.
De walging die wordt genoemd als er zorg nodig was komt heel bekend voor.
Ik werd letterlijk mijn kamer ingeduwd, kreeg dan daarna dikke tranen, en dat men zich nu zo rot voelde en een rotouder. En ik maar koortsig roepen hoeveel ik van hen hield en dat ze heus geen rotouders waren...
Het kon nooit om mij gaan in ieder geval, en ik had altijd iets goed te maken.
Daarnaast is er een bepaald beeld van mij, niet heel positief, en wordt alles in die mal geduwd.
Geen klassiek narcisme, meer mensen met issues denk ik.
Ik las laatst een quote in de trant van: 'ik wil dat mijn kinderen niet terugdenken aan de strijd die ik heb gevoerd en alle tegenslag die ik heb overwonnen en hoe sterk ik was, ik wil dat ze zich een ontspannen blije ouder herinneren die gelukkig was'.
Ik hoop dat ik de circel heb doorbroken daarin.
Weet je, het maakt ook eigenlijk niet uit hoe het genoemd wordt, ook jouw verhaal klinkt niet als een gelukkige jeugd. Ik denk trouwens dat narcistische mensen ook zo hun verhaal hebben, het zijn eigenlijk vaak onzekere mensen die zich groot maken, en emotioneel nooit helemaal volwassen geworden zijn. In mijn familie is die diagnose ook nooit officieel gesteld.Ik weet door mijn eigen psycholoog wel dat ik in een ziek gezin ben opgegroeid, wat maakt die naam dan nog uit.
zondag 9 januari 2022 om 15:35
Mijn vader zei van wel, niet vaak, maar zo heel nu en dan...en ergens geloof ik dat ook wel. Maar zijn nijd om wat het dan ook maar was was groter en makkelijker in stand te houden denk ik.
Jaren later, na echt een rottijd weer waarin ik zelf ondersteboven lag maar hem wel door een zware operatie en behandeling tegen kanker heb geloodst, heeft ie mij en broer van de weg af proberen te rijden na een mega ruzie. Heeft me veel moeite gekost maar ik heb toen alle banden verbroken. Lag uiteraard allemaal niet aan hem. Weer later heeft ie vrienden van me geprobeerd bij me weg te trekken en bovendien gezegd dat die nooit iets over zijn toestand tegen ons mochten zeggen. Dat heeft de vrouwelijke helft geweigerd, en ja hoor, die deugde ook niet meer. Uiteindelijk is hij verhuisd, werd weer ziek en overleed. Dat laatste hoorden we via via. Nooit meer iets over gehoord.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
