Kind van een narcist...

Kuzu zondag 9 januari 2022 om 12:57

Nav een ander topic.

Zijn er nog meer kinderen met narcistische ouders hier?

Ik zit in een facebookgroep met 'lotgenoten' en merk dat het soms heel fijn is om je verhaal te delen met mensen die je begrijpen.
En het is soms ook wel fijn om iets te delen met mensen die totaal geen ervaring hebben met dit soort ouders.

Ik denk dat het goed is als er meer bekendheid komt voor narcisme, er kunnen veel kinderen geholpen worden als deze vorm van onzichtbare mishandeling eerder zichtbaar is.

Ik zal in een volgende post mijn verhaal doen.

Even een kleine edit... natuurlijk zijn ook kinderen van ouders zonder 'narcisme etiket' welkom...

kuzu wijzigde dit bericht op 18-01-2022 17:35

9.03% gewijzigd

moonpoppy zaterdag 15 januari 2022 om 01:04

Yraatje schreef: ↑
14-01-2022 16:59
Jullie zijn niet meer 'te redden'? Ik ken jullie niet echt natuurlijk, maar wat ik van jullie lees op dit forum is warm en positief. Ik geloof dat jullie stuk voor stuk, ondanks de vervelende thuissituatie vroeger, heel fijne mensen zijn!!

Wat lief, dank je

moonpoppy zaterdag 15 januari 2022 om 01:07

Primm schreef: ↑
14-01-2022 16:47
Wat erg voor jullie allemaal. Ik heb nog niet alles gelezen maar ik herken het wel helaas. Mijn vader is narcist, althans dat denk ik. Hij heeft geen diagnose.
Vaak gedacht aan therapie maar nooit aan durven beginnen want dat is voor idioten volgens hem. Mij zouden ze toch niet kunnen helpen, daar ben ik te simpel voor.
Inmiddels al tien jaar geen contact en ik ik sta op de wachtlijst voor een psycholoog, eindelijk!!!! Ik kan niet meer. Ben vaak somber. Vind het moederschap zwaar. Ik weet wel hoe het niet moet, maar hoe het wel moet…..
Heb geen tijd nu om heel uitgebreid te schrijven en lezen, kom later nog wel terug.
Heel fijn weekend iedereen

Hoi Primm.

Wat goed dat je hulp krijgt. En dat je te " simpel" zou zijn voor therapie is nou juist een bewijs dat men je eronder probeert te houden.
Des te dapperder dat je hulp hebt gezocht.

moonpoppy zaterdag 15 januari 2022 om 01:11

Grobbekuiken_ schreef: ↑
14-01-2022 17:21
Dat niet meer te redden hebben we denk ik stuk voor stuk wel toegevoegd gekregen, al dan niet met deze woorden, vaak nog erger.
Voor mij juist een reden om te bewijzen dat ie géén gelijk had.
Mijn man zegt altijd 'hoe meer ze jou in een hoekje proberen te frommelen, hoe harder jij gaat krijsen en trappen om daar weer uit te komen'. Een vriendin van vroeger zei 'jij hebt altijd geweigerd slachtoffer te zijn'.
Dat is in ieder geval wel iets wat er voor mij uit alle ellende is voortgekomen, vechtlust. Maar dat had ook zomaar heel anders kunnen uitpakken....

Ik herken dit wel, ben best een rustig mens, tot ik onrechtvaardigheid tegenkom, of dat nu bij mezelf is of bij anderen. Dan ga ik heel hard steigeren! Ik had het misschien vroeger makkelijker gehad als ik er niet tegenin gegaan zou zijn,maar dan was ik mezelf helemaal kwijt geraakt. Dat rebelse is mijn kracht.

moonpoppy zaterdag 15 januari 2022 om 01:18

Blauwetrui schreef: ↑
14-01-2022 20:19
Oooh wat een herkenbare verhalen hier..
Mijn moeder heeft borderline, en waarschijnlijk nog andere psychische problemen. Ik heb vorig jaar het contact met haar verbroken. De laatste jaren zijn er steeds meer puzzelstukjes op hun plaats gevallen en nu ik eindelijk mijn leven lekker op de rit heb, besef ik me dat wij een ongezonde relatie hadden. Dat had ik eigenlijk pas door toen ik me enorm verantwoordelijk voor haar voelde.

Ik kan er een heel lang verhaal over schrijven maar dat ga ik niet doen, om meerdere redenen.

Fijn om hier mee te lezen en schrijven.
Sterkte voor iedereen die in zo'n situatie zit

Je overziet het vaak ook pas als je ouder bent, omdat het moeilijk is om te zien wat er gebeurd als je er nog middenin zit.
Ik wist als kind wel dat ik ongelukkig was, maar ik dacht dat het allemaal en mij lag. Je hebt wat afstand nodig om het te snappen allemaal, en dan valt het kwartje. Ik snap wel dat je verder niet mee wil schrijven. Het is heel fijn op dit topic, maar ik ben ook wel bang om alles in het openbaar neer te pennen hoor. Hopelijk helpt het meelezen je al een stukje verder.

Blauwetrui zaterdag 15 januari 2022 om 09:08

moonpoppy schreef: ↑
15-01-2022 01:18
Je overziet het vaak ook pas als je ouder bent, omdat het moeilijk is om te zien wat er gebeurd als je er nog middenin zit.
Ik wist als kind wel dat ik ongelukkig was, maar ik dacht dat het allemaal en mij lag. Je hebt wat afstand nodig om het te snappen allemaal, en dan valt het kwartje. Ik snap wel dat je verder niet mee wil schrijven. Het is heel fijn op dit topic, maar ik ben ook wel bang om alles in het openbaar neer te pennen hoor. Hopelijk helpt het meelezen je al een stukje verder.

Dank je wel voor je bericht. Het klopt wat je in het eerste gedeelte zegt, vaak zie je het pas als je ouder bent. Ik ben ook blij dat ik niets heb 'geërfd ' van mijn moeders problematiek. Nou ja, ik heb wel een lichte vorm van autisme maar dat is heel anders, gelukkig.
Ik blijf wel meeschrijven hoor, heb ik besloten. Niet dat ik alles ga neerzetten wat er in mijn jeugd gebeurd is, maar er blijven nog genoeg andere onderwerpen over.

Bobo zaterdag 15 januari 2022 om 10:50

Ik zal straks jullie verhalen lezen.
Mijn vader en broer zijn denk ik narcistisch. Mijn vader is al een tijd overleden maar heb na de scheiding geen contact meer gehad ( sinds mijn 13e)
Ik heb onlangs het contact met mijn broer verbroken. Mijn vader en broer hebben mij allebei seksueel misbruikt, kleineren iedereen, hebben mijn moeder en mij minderwaardigheidscomplex bezorgd.
De 3e vrouw waar mijn broer mee getrouwd is, is ook zo, continu afzeiken, zij zeggen dan " ja maar jullie kunnen niet tegen kritiek"
Als ik de eigenschappen van narcisme bekijk, passen ze daar echt in.
Er zijn veel heftige dingen gezegd, ook tegen mijn moeder. Zij heeft ook het contact verbroken.
Is dit herkenbaar?

martje55 zaterdag 15 januari 2022 om 15:08

Kuzu, dank je wel voor het openen van dit topic.

En alle meeschrijvers, zo fijn dat jullie hier in kwetsbaarheid verhalen delen.

Ik heb 4 jaar geleden het contact met mijn vader verbroken. Na jaren therapie kon ik inzien dat zijn gedrag nog steeds beschadigend is en ik laat me niet meer beschadigen.

Nu pas kom ik toe aan inzien wat het aandeel van mijn moeder is in mijn jeugd. En dat is wel heel naar om te beseffen. Dat zij al het fysieke geweld in ons gezin liet gebeuren. Dat zij vooral verbaal geweld gebruikte. Dat ze niet in staat is tot empathie, begrijpen dat ik (als kind) emoties heb, dat ik steun, begrip en troost nodig heb. Dat ze opgelucht leek toen ik op mijn 18e het huis uit ging, nu hoefde ze niet meer verantwoordelijk voor mij te zijn. Ik kan bijvoorbeeld niet herinneren dat ze ooit op bezoek is geweest toen ik op kamers woonde.

Een aantal maanden geleden is alles op de spits gedreven. Ze heeft mij uit huis gestuurd toen ik daar 2 dagen logeerde. Ik moest 'normaal' doen, anders moest ik weg. In de afgelopen maanden geprobeerd er over te praten, maar het lukt haar niet om mijn kant te zien. Ik ben moeilijk, zoals ik als kind ook altijd moeilijk was.

Ze wil nu verder gaan alsof er niks gebeurd is. Ook een bekend fenomeen uit mijn jeugd. Maar ik weiger dat. Ik heb besloten niet meer één op één contact met haar te hebben.

Al met al ben ik dus aan het worstelen, wat voor relatie kan ik nog met haar hebben.

moonpoppy zondag 16 januari 2022 om 08:18

Bobo schreef: ↑
15-01-2022 10:50
Ik zal straks jullie verhalen lezen.
Mijn vader en broer zijn denk ik narcistisch. Mijn vader is al een tijd overleden maar heb na de scheiding geen contact meer gehad ( sinds mijn 13e)
Ik heb onlangs het contact met mijn broer verbroken. Mijn vader en broer hebben mij allebei seksueel misbruikt, kleineren iedereen, hebben mijn moeder en mij minderwaardigheidscomplex bezorgd.
De 3e vrouw waar mijn broer mee getrouwd is, is ook zo, continu afzeiken, zij zeggen dan " ja maar jullie kunnen niet tegen kritiek"
Als ik de eigenschappen van narcisme bekijk, passen ze daar echt in.
Er zijn veel heftige dingen gezegd, ook tegen mijn moeder. Zij heeft ook het contact verbroken.
Is dit herkenbaar?

Het is gedeeltelijk herkenbaar voor mij, het kleineren en " afzeiken". Gelukkig geen seksueel misbruik meegemaakt. Wil je wel nog contact met je broer? Dat lijkt me namelijk best zwaar na alles wat hij je heeft aangedaan.

moonpoppy zondag 16 januari 2022 om 08:43

martje55 schreef: ↑
15-01-2022 15:08
Kuzu, dank je wel voor het openen van dit topic.

En alle meeschrijvers, zo fijn dat jullie hier in kwetsbaarheid verhalen delen.

Ik heb 4 jaar geleden het contact met mijn vader verbroken. Na jaren therapie kon ik inzien dat zijn gedrag nog steeds beschadigend is en ik laat me niet meer beschadigen.

Nu pas kom ik toe aan inzien wat het aandeel van mijn moeder is in mijn jeugd. En dat is wel heel naar om te beseffen. Dat zij al het fysieke geweld in ons gezin liet gebeuren. Dat zij vooral verbaal geweld gebruikte. Dat ze niet in staat is tot empathie, begrijpen dat ik (als kind) emoties heb, dat ik steun, begrip en troost nodig heb. Dat ze opgelucht leek toen ik op mijn 18e het huis uit ging, nu hoefde ze niet meer verantwoordelijk voor mij te zijn. Ik kan bijvoorbeeld niet herinneren dat ze ooit op bezoek is geweest toen ik op kamers woonde.

Een aantal maanden geleden is alles op de spits gedreven. Ze heeft mij uit huis gestuurd toen ik daar 2 dagen logeerde. Ik moest 'normaal' doen, anders moest ik weg. In de afgelopen maanden geprobeerd er over te praten, maar het lukt haar niet om mijn kant te zien. Ik ben moeilijk, zoals ik als kind ook altijd moeilijk was.

Ze wil nu verder gaan alsof er niks gebeurd is. Ook een bekend fenomeen uit mijn jeugd. Maar ik weiger dat. Ik heb besloten niet meer één op één contact met haar te hebben.

Al met al ben ik dus aan het worstelen, wat voor relatie kan ik nog met haar hebben.

Wat heftig, ik kan me je worsteling zo goed voorstellen. Letterlijk het huis uit geschopt worden bovenop alle ellende vanuit je jeugd, en dan weer verder alsof er niks gebeurt is...

Ik beschreef in een van mijn posts ook dat ik mij door mijn moeder opgeofferd voelde, omdat ze het wel prima vond dat mijn vader zijn pijlen op mij richtte, zodat zij veilig was, ze deed er vanaf een bepaald moment zelf ook aan mee. Ik denk dat bij jou nu ook het besef indaalt dat het helemaal niet o.k is dat je moeder het heeft laten voortduren. Het negeren van mishandeling is het toestaan van mishandeling. En verbale mishandeling is ook mishandeling. Dus ook zij heeft jou mishandelt, alleen anders dan je vader.

Het is best hetzelfde als waar ik de laatste tijd meer worstel. Tot ik emigreerde herhaalde de patronen uit mijn jeugd zich geregeld. Nu is er alleen nog telefonisch contact, en dat maakt het veel opppervlakkiger waardoor de patronen niet mee zo zichtbaar zijn. Ik merk dat ik daardoor enerzijds opgelucht ben, maar anderzijds is er nu ruimte om te voelen dat mijn moeder na de dood van mijn vader en mijn emigratie eigenlijk ook net als jouw moeder, wil doen alsof al die dingen nooit gebeurd zijn. Ik heb daar ook erg veel moeite mee. Voor haar lijkt het ook wel "als water onder de brug" . Maar voor mij speelt mijn verleden nog dagelijks mee.

Dat zal voor jou hetzelfde zijn,iedere keer opnieuws dezelfde pijn, bovenop die stapel die je vanuit je jeugd al op je rug mee draagt. Het is ook wel makkelijk voor je moeder, want zij is niet degene met de pijn iedere keer.

Er is een spreekwoord wat hierover gaat: The axe forgets, but the tree remembers.

Ik heb ook geen idee wat ik er mee moet, in mijn geval is er juist de laatste tijd ( doordat ik ver weg woon) helemaal geen conflict meer.
Maar dat maakt het alleen maar duidelijker dat er iets helemaal niet klopt. Het voelt als mezelf forceren mee te doen aan een toneelspel.

Ik kan je niet helpen bij jouw proces, ik kan je alleen vanuit mezelf herkenning geven.

Anoniem_640b46e11f130 zondag 16 januari 2022 om 08:44

Jeetje Bobo, ook nog seksueel misbruik mee moeten maken.
Ik helaas ook. Van rond mijn 4e tot 14e jaar ongeveer.

Toen ik 19 was heb ik het eindelijk durven vertellen aan mijn moeder. Ik vond dat zo moeilijk en had gehoopt op dat ze me zou vasthouden denk ik. Ik weet het niet.
Maar ze werd ontzettend boos en zei 'Ja dat heb ik altijd wel geweten hoor. Alles hoeft nu niet om jou te gaan, dus houd er maar over op' Ze was op dat moment hoogzwanger van mijn halfzusje en alles draaide om die zwangerschap en de baby.

Maar later wel steeds dingen vertellen over het misbruik. Wanneer en wat er dan gebeurde. Om te bewijzen dat ze het altijd heeft geweten. Geen idee waarom.

moonpoppy zondag 16 januari 2022 om 08:47

En nog iets, " moeilijk" zijn volgens mij alle mee-schrijvers hier. We waren ook heel moeilijk als kind, allemaal. Welkom bij de " moeilijke -mensen -club"

moonpoppy zondag 16 januari 2022 om 08:51

ZombieQueen schreef: ↑
16-01-2022 08:44
Jeetje Bobo, ook nog seksueel misbruik mee moeten maken.
Ik helaas ook. Van rond mijn 4e tot 14e jaar ongeveer.

Toen ik 19 was heb ik het eindelijk durven vertellen aan mijn moeder. Ik vond dat zo moeilijk en had gehoopt op dat ze me zou vasthouden denk ik. Ik weet het niet.
Maar ze werd ontzettend boos en zei 'Ja dat heb ik altijd wel geweten hoor. Alles hoeft nu niet om jou te gaan, dus houd er maar over op' Ze was op dat moment hoogzwanger van mijn halfzusje en alles draaide om die zwangerschap en de baby.

Maar later wel steeds dingen vertellen over het misbruik. Wanneer en wat er dan gebeurde. Om te bewijzen dat ze het altijd heeft geweten. Geen idee waarom.

Ik weet niet wat ik lees. Wat moet je je ongeliefd, ongezien en onbelangrijk gevoeld hebben.

Ik weet soms gewoon niet wat ik moet zeggen, maar ik zou het kind dat je toen was graag even vastgehouden hebben.

Wat mankeert sommige mensen toch.

Anoniem_640b46e11f130 zondag 16 januari 2022 om 09:00

Klopt moonpoppy. Ik heb me altijd zo waardeloos gevoeld en soms nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik nios ben.
Ik was ook altijd maar moeilijk. Ik was dwars, onmogelijk, gewoon moeilijk. Wat ik ook deed, het was nooit goed. Maar ik denk, dat ik net als alle andere meeschrijvers hier, gewoon heel graag geliefd wilde zijn.

Maar nu nog steeds heb ik vaak het gevoel dat ik het nooit goed kan doen. Soms vind ik het moeilijk te begrijpen waarom mensen vrienden met me willen zijn, want zo leuk ben ik toch niet.

Ik zou jou ook wel willen vasthouden. Wat heb jij ook veel moeten meemakem zeg.

Vogel zondag 16 januari 2022 om 09:02

moonpoppy schreef: ↑
16-01-2022 08:47
En nog iets, " moeilijk" zijn volgens mij alle mee-schrijvers hier. We waren ook heel moeilijk als kind, allemaal. Welkom bij de " moeilijke -mensen -club"

Als klein kind was ik juist onzichtbaar, ik voegde me volledig naar mijn moeders wensen. Tot ik in de pubertijd toen ik los kwam en snel het huis uit ging. Dan werden er dingen geroepen als “ je maakt me kapot, als ik doodga is het jouw schuld”.
Wat vreselijk dat een aantal van jullie ook lichamelijk misbruik hebben meegemaakt

Solomio zondag 16 januari 2022 om 09:12

Wat ik lees heeft weinig met narcisme te maken volgens mij.
Ik herken veel, maar terugkijken was mijn vader vooral een autist. (Aangezien wij inmiddels allemaal een autismediagnose hebben kan ik vrij veilig aannemen dat dat bij hem ook speelde.)

Kijk asjeblieft uit met het zelf plakken van dit soort 'diagnoses'. Het lijkt mss helpend, maar het kan ook beperkend zijn, omdat het beeld eigenlijk niet klopt.

Ik lees iig ook aardig wat zaken die helemaal niet bij narcisme passen, maar 'gewoon' bij een egoïstische hork.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Anoniem_640b46e11f130 zondag 16 januari 2022 om 09:14

Solomio schreef: ↑
16-01-2022 09:12
Wat ik lees heeft weinig met narcisme te maken volgens mij.
Ik herken veel, maar terugkijken was mijn vader vooral een autist. (Aangezien wij inmiddels allemaal een autismediagnose hebben kan ik vrij veilig aannemen dat dat bij hem ook speelde.)

Kijk asjeblieft uit met het zelf plakken van dit soort 'diagnoses'. Het lijkt mss helpend, maar het kan ook beperkend zijn, omdat het beeld eigenlijk niet klopt.

Ik lees iig ook aardig wat zaken die helemaal niet bij narcisme passen, maar 'gewoon' bij een egoïstische hork.

Heb je ook helemaal gelijk in hoor. Ik schreef ook dat ik niet weet of mijn moeder een narcist is. Maar ze heeft wel de diagnose borderline. Maar ik herkende veel en daarom ben ik mee gaan schrijven.

Vogel zondag 16 januari 2022 om 09:18

Solo, ik denk dat mensen zoeken naar een gemene deler en het niet eens zo van belang is of er een diagnose is, en of ie klopt. We zijn beschadigd opgegroeid en zoeken (h)erkenning denk ik, dat is fijn.

Blauwetrui zondag 16 januari 2022 om 09:43

Hmm ik weet niet of mijn moeder ook narcist is. Ik heb de kenmerken net opgezocht, een paar dingen komen wel overeen maar lang niet alles. Ze heeft in ieder geval borderline en een laag IQ, dat is destijds bevestigd. En er speelt waarschijnlijk nog wel meer maar ze wilde niet verder onderzocht worden.

Inmiddels heeft niemand van ons gezin nog contact met haar. Vanuit de familie nog wel wat contact, maar verder dan app-contact komen ze niet.

moonpoppy zondag 16 januari 2022 om 09:45

ZombieQueen schreef: ↑
16-01-2022 09:00
Klopt moonpoppy. Ik heb me altijd zo waardeloos gevoeld en soms nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik nios ben.
Ik was ook altijd maar moeilijk. Ik was dwars, onmogelijk, gewoon moeilijk. Wat ik ook deed, het was nooit goed. Maar ik denk, dat ik net als alle andere meeschrijvers hier, gewoon heel graag geliefd wilde zijn.

Maar nu nog steeds heb ik vaak het gevoel dat ik het nooit goed kan doen. Soms vind ik het moeilijk te begrijpen waarom mensen vrienden met me willen zijn, want zo leuk ben ik toch niet.

Ik zou jou ook wel willen vasthouden. Wat heb jij ook veel moeten meemakem zeg.

Herkenbaar wat je zegt over je niet goed genoeg voor andere mensen voelen. Als iemand tegen mijn ouders zei dat ik een leuk kind was, en ik dat ook meekreeg, werd mij thuis verteld dat die mensen mij leuk vonden omdat ik me bij hen anders voordeed. Dat als ze me zouden kennen zoals ik " echt" was, ze mij ook niet leuk zouden vinden. Ook werd ik vergeleken met andere meisjes van mijn leeftijd, en dan had mijn vader dat andere meisje zo graag als dochter gehad. Daar krijg je wel een knauw van, qua zelfbeeld. En ik heb daar dus ook nog steeds last van. Ik doe me helemaal niet anders voor dan ik ben, maar toch ben ik altijd bang dat iemand er achterkomt dat ik toch niet zo leuk ben, en daarom houd ik mensen toch op afstand.

En net als jij wilde ik graag dat er van me gehouden werd,zonder dat ik iets moest zijn wat ik niet was.

Dank je voor de knuffel .

Solomio zondag 16 januari 2022 om 09:47

Vogel schreef: ↑
16-01-2022 09:18
Solo, ik denk dat mensen zoeken naar een gemene deler en het niet eens zo van belang is of er een diagnose is, en of ie klopt. We zijn beschadigd opgegroeid en zoeken (h)erkenning denk ik, dat is fijn.

Dat begrijp ik echt heel goed.

Maar wat mij betreft blijft iedereen ver van diagnoses en etiketten.

Mijn vader was een nare man, met weinig ruimte voor anderen, en dat heeft mij echt wel beschadigd.
Maar dat op zich is genoeg.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

moonpoppy zondag 16 januari 2022 om 09:51

Vogel schreef: ↑
16-01-2022 09:02
Als klein kind was ik juist onzichtbaar, ik voegde me volledig naar mijn moeders wensen. Tot ik in de pubertijd toen ik los kwam en snel het huis uit ging. Dan werden er dingen geroepen als “ je maakt me kapot, als ik doodga is het jouw schuld”.
Wat vreselijk dat een aantal van jullie ook lichamelijk misbruik hebben meegemaakt

Je onzichtbaar maken is ook een bekende reactie inderdaad. En ook heel logisch en gezien de omstandigheden ook slim.

Maar als je dan op een gegeven moment de situatie niet meer aanvaard, ben jij dus ineens toch " de moeilijke."

We waren denk ik geen van allen moeilijk. We hadden allemaal een normale reactie op een abnormale toestand.

moonpoppy wijzigde dit bericht op 16-01-2022 09:56

0.07% gewijzigd

moonpoppy zondag 16 januari 2022 om 09:54

Solomio schreef: ↑
16-01-2022 09:47
Dat begrijp ik echt heel goed.

Maar wat mij betreft blijft iedereen ver van diagnoses en etiketten.

Mijn vader was een nare man, met weinig ruimte voor anderen, en dat heeft mij echt wel beschadigd.
Maar dat op zich is genoeg.

Ik heb niet het gevoel dat mensen hier erg met diagnoses bezig zijn.

Wel met het gevoel dat we door onze thuissituatie als kind beschadigd zijn geraakt, en dat de herkenning fijn is.
Mij persoonlijk boeit het niet zo wat de oorzaak van het gedrag was.

moonpoppy zondag 16 januari 2022 om 09:55

Voor vandaag stop ik er weer mee.

Liefs iedereen

Grobbekuiken_ zondag 16 januari 2022 om 10:07

Solomio schreef: ↑
16-01-2022 09:47
Dat begrijp ik echt heel goed.

Maar wat mij betreft blijft iedereen ver van diagnoses en etiketten.

Mijn vader was een nare man, met weinig ruimte voor anderen, en dat heeft mij echt wel beschadigd.
Maar dat op zich is genoeg.

Ik denk niet dat mijn vader narcistisch was, dat zei ik al.. Egoïstische hork dekt hier de lading perfect. En wat je zegt over weinig ruimte voor anderen (lees vooral zijn kinderen) klopt ook precies. En ja, dat is al voldoende om beschadigingen op te lopen.

Het is zo nu en dan gewoon prettig te zien dat je niet de enige bent. Of eigenlijk is het heel jammer, zoveel leed.

Anoniem_640b46e11f130 zondag 16 januari 2022 om 10:14

moonpoppy schreef: ↑
16-01-2022 09:55
Voor vandaag stop ik er weer mee.

Liefs iedereen

Rustig aan

Fijne dag!

Actieve topics