Kinderen
alle pijlers
Kind van een narcist...
zondag 9 januari 2022 om 12:57
Nav een ander topic.
Zijn er nog meer kinderen met narcistische ouders hier?
Ik zit in een facebookgroep met 'lotgenoten' en merk dat het soms heel fijn is om je verhaal te delen met mensen die je begrijpen.
En het is soms ook wel fijn om iets te delen met mensen die totaal geen ervaring hebben met dit soort ouders.
Ik denk dat het goed is als er meer bekendheid komt voor narcisme, er kunnen veel kinderen geholpen worden als deze vorm van onzichtbare mishandeling eerder zichtbaar is.
Ik zal in een volgende post mijn verhaal doen.
Even een kleine edit... natuurlijk zijn ook kinderen van ouders zonder 'narcisme etiket' welkom...
Zijn er nog meer kinderen met narcistische ouders hier?
Ik zit in een facebookgroep met 'lotgenoten' en merk dat het soms heel fijn is om je verhaal te delen met mensen die je begrijpen.
En het is soms ook wel fijn om iets te delen met mensen die totaal geen ervaring hebben met dit soort ouders.
Ik denk dat het goed is als er meer bekendheid komt voor narcisme, er kunnen veel kinderen geholpen worden als deze vorm van onzichtbare mishandeling eerder zichtbaar is.
Ik zal in een volgende post mijn verhaal doen.
Even een kleine edit... natuurlijk zijn ook kinderen van ouders zonder 'narcisme etiket' welkom...
kuzu wijzigde dit bericht op 18-01-2022 17:35
9.03% gewijzigd
zondag 16 januari 2022 om 17:28
Zo fijn om te lezen dat veel mensen dat hier herkennen. Ook ik heb er nog steeds last van, dat stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt dat ik het probleem ben en dat ik er niet toe doe. Gelukkig herken ik het steeds beter en kan ik er een portie zelfliefde tegenover zetten.
:Hug: voor iedereen die het nodig heeft
martje55 wijzigde dit bericht op 16-01-2022 17:30
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
3.85% gewijzigd
zondag 16 januari 2022 om 17:36
Echt zo herkenbaar dit. Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben.martje55 schreef: ↑16-01-2022 17:28Zo fijn om te lezen dat veel mensen dat hier herkennen. Ook ik heb er nog steeds last van, dat stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt dat ik het probleem ben en dat ik er niet toe doe. Gelukkig herken ik het steeds beter en kan ik er een portie zelfliefde tegenover zetten.
:Hug: voor iedereen die het nodig heeft
Gelukkig herken ik het ook steeds beter en houd ik de woorden van mijn psychologe in gedachten: Omring jezelf met de mensen waar je positieve energie van krijgt. En ze heeft zo gelijk!
zondag 16 januari 2022 om 20:12
Zo, wat is dit herkenbaar.moonpoppy schreef: ↑16-01-2022 09:45. Als iemand tegen mijn ouders zei dat ik een leuk kind was, en ik dat ook meekreeg, werd mij thuis verteld dat die mensen mij leuk vonden omdat ik me bij hen anders voordeed. Dat als ze me zouden kennen zoals ik " echt" was, ze mij ook niet leuk zouden vinden. Ook werd ik vergeleken met andere meisjes van mijn leeftijd,
En net als jij wilde ik graag dat er van me gehouden werd,zonder dat ik iets moest zijn wat ik niet was.
Dank je voor de knuffel .
Dat ik naar buiten wel fijn mooi lieverdje kon spelen maar dat zij wisten hoe ik echt was. En dat ik ze wel dankbaar mocht zijn dat ze dat binnen ons gezin hielden en de vuile was niet buiten hingen.
Anders zou ik overal uitgekotst worden.
Het woord 'moeilijk' was ik eigenlijk wat vergeten. Het was heel lang gewoon 'stout'. En 'slecht'. Maar inderdaad, later werd alles moeilijk. En vooral ook jammer dat ik zo moeilijk was/deed ze zouden het zo graag anders willen. Wat hadden ze toch een pech. Gelukkig hadden ze ook wél leuke kinderen.
zondag 16 januari 2022 om 22:02
Ik herken ook weer hele stukken hier. Vooral van Moonpoppy en ZombieQueen. En ik heb het echt minder erg gehad dan de verhalen die ik hier lees (ben niet uitgescholden, niet mishandeld). Het bekritiseren van mij als persoon ging veel subtieler. Maar wel emotioneel verwaarloosd, ben nooit 'gezien', geen liefde, geen warmte.
Ook ik had als strategie om óf onzichtbaar te zijn óf de boel (gezin/moeder) te ondersteunen. Inmiddels weet ik dat mijn moeder alleen met een 'oordelende' blik naar mij kon kijken. Ze probeerde wel goed voor ons te zorgen, bijv. bij verjaardag of Sinterklaas, maar ze was zelf te beschadigd om dat ook echt te doorvoelen. En om echte liefde te geven - haar oordeel over mij was altijd daar.
Ik heb ook niet het gevoel dat ik leuk ben voor vrienden. Of eigenlijk voor niemand. Wordt wel gewaardeerd voor wat ik doe, maar niet voor wie ik ben (denk ik). Hoop daar m.b.v. therapie aan te kunnen werken.
Wat dat betreft ben ik momenteel meer bezig met het opnemen van de schade in het heden dan dat ik probeer de relatie met mijn vader/moeder te veranderen of daar nog iets in te willen. Maar het feit dat hun uiting van hun onvermogen mild is c.q. er meer sprake is van afwezigheid van liefde dan van actieve schade toe brengen (ik druk me wat onhandig uit, ik hoop dat jullie me begrijpen) - maakt het wat makkelijker om met ze om te gaan. Ik ben het ook al heel lang gewend om 'niets te krijgen'.
(ik zou ditzelfde overigens op het KOPP-kind topic kunnen schrijven, maar ik doe het hier).
Ook ik had als strategie om óf onzichtbaar te zijn óf de boel (gezin/moeder) te ondersteunen. Inmiddels weet ik dat mijn moeder alleen met een 'oordelende' blik naar mij kon kijken. Ze probeerde wel goed voor ons te zorgen, bijv. bij verjaardag of Sinterklaas, maar ze was zelf te beschadigd om dat ook echt te doorvoelen. En om echte liefde te geven - haar oordeel over mij was altijd daar.
Ik heb ook niet het gevoel dat ik leuk ben voor vrienden. Of eigenlijk voor niemand. Wordt wel gewaardeerd voor wat ik doe, maar niet voor wie ik ben (denk ik). Hoop daar m.b.v. therapie aan te kunnen werken.
Wat dat betreft ben ik momenteel meer bezig met het opnemen van de schade in het heden dan dat ik probeer de relatie met mijn vader/moeder te veranderen of daar nog iets in te willen. Maar het feit dat hun uiting van hun onvermogen mild is c.q. er meer sprake is van afwezigheid van liefde dan van actieve schade toe brengen (ik druk me wat onhandig uit, ik hoop dat jullie me begrijpen) - maakt het wat makkelijker om met ze om te gaan. Ik ben het ook al heel lang gewend om 'niets te krijgen'.
(ik zou ditzelfde overigens op het KOPP-kind topic kunnen schrijven, maar ik doe het hier).
zondag 16 januari 2022 om 22:27
Ach Courage 
Het emotioneel verwaarlozen vind ik zelf het aller aller aller ergste. Dat is zo'n mindfuck. Alles wat ik heb mee moeten maken heeft me beschadigd. Maar het negeren, niet liefhebben, geen geborgenheid, daar loop ik nog dagelijks tegen aan. En ik denk dat het voor iedereen geld die emotioneel is verwaarloost.
Ik heb heel veel therapie gehad en dat heeft me echt geholpen. Ik ben van overleven naar een leefbaar leven gegaan en nu durf ik wel te zeggen dat ik gelukkig ben. Wel beschadigd gelukkig, maar dat vind ik niet zo erg als ik kijk van waar ik vandaan kom. Ik hoop dat jij dat ook kan bereiken.
Het emotioneel verwaarlozen vind ik zelf het aller aller aller ergste. Dat is zo'n mindfuck. Alles wat ik heb mee moeten maken heeft me beschadigd. Maar het negeren, niet liefhebben, geen geborgenheid, daar loop ik nog dagelijks tegen aan. En ik denk dat het voor iedereen geld die emotioneel is verwaarloost.
Ik heb heel veel therapie gehad en dat heeft me echt geholpen. Ik ben van overleven naar een leefbaar leven gegaan en nu durf ik wel te zeggen dat ik gelukkig ben. Wel beschadigd gelukkig, maar dat vind ik niet zo erg als ik kijk van waar ik vandaan kom. Ik hoop dat jij dat ook kan bereiken.
zondag 16 januari 2022 om 22:33
Dankje ZombieQueen. Ik merk dat ik heel veel vergelijk met anderen en dan telkens denk: bij mij was het niet zo erg. Rationeel weet ik vergelijken geen zin heeft. En ergens een klein stemmetje dat het misschien ook niet helemaal waar is dat het bij mij minder erg was.
Ben me er van bewust dat het onderdeel is van mijn coping strategie (om alles weg te poetsen). Hoop over niet al te lange tijd met schematherapie te beginnen en ben benieuwd wat dat me gaat brengen.
Ben me er van bewust dat het onderdeel is van mijn coping strategie (om alles weg te poetsen). Hoop over niet al te lange tijd met schematherapie te beginnen en ben benieuwd wat dat me gaat brengen.
maandag 17 januari 2022 om 01:35
Het erge van het niet gezien worden en het niet erkennen van je gevoelens is dat ik mij onzichtbaar voel... Het is niet uit te leggen.. Nu ik in de overgang zit is het erger geworden. Een soort leegte... Bijna eng.. Ben nu ook weer boos op mijn ouders. Als ik zie bij vriendinnen hoe zij omgaan met hun kinderen. Pijnlijk... Ik werd niet gezien en niet gehoord. Mijn ouders kennen mij eigenlijk helemaal niet.
Mijn zus stond op een voetstuk.
Mijn ouders zijn nu hoogbejaard, slapen apart, er is geen liefde, continue dezelfde discussies. Ze praten over elkaar, niet met elkaar.
Ik zou zo graag ouders willen die liefde naar elkaar tonen, samen slapen, ipv elkaar af te katten en als broer en zus te leven. Er is altijd spanning als ik er ben. Die spanningen waren er vroeger al natuurlijk.
Mijn zus stond op een voetstuk.
Mijn ouders zijn nu hoogbejaard, slapen apart, er is geen liefde, continue dezelfde discussies. Ze praten over elkaar, niet met elkaar.
Ik zou zo graag ouders willen die liefde naar elkaar tonen, samen slapen, ipv elkaar af te katten en als broer en zus te leven. Er is altijd spanning als ik er ben. Die spanningen waren er vroeger al natuurlijk.
maandag 17 januari 2022 om 02:30
Ik denk dat je in elke levensfase en ander accent hebt dat je opvalt.
Mijn schoonouders hadden relatief kleine dingen maar bij elke nieuwe fase van de kinderen komen andere herinneringen boven bij mijn man.
Bijvoorbeeld ruzie op school in de onderbouw, huiswerkbegeleiding, zwemles, keuze middelbare school.
Het zal nog wel doorzetten, maar het overvalt hem minder dan de eerste paar keren.
Veel knuffels voor iedereen, voor je mooie buitenkant en sterke binnenkant. Jij bent de enige die weet hoe mooi je feitelijk bent. Wees daar trots op. Niemand is perfect. Dus wees ook mild.
Mijn schoonouders hadden relatief kleine dingen maar bij elke nieuwe fase van de kinderen komen andere herinneringen boven bij mijn man.
Bijvoorbeeld ruzie op school in de onderbouw, huiswerkbegeleiding, zwemles, keuze middelbare school.
Het zal nog wel doorzetten, maar het overvalt hem minder dan de eerste paar keren.
Veel knuffels voor iedereen, voor je mooie buitenkant en sterke binnenkant. Jij bent de enige die weet hoe mooi je feitelijk bent. Wees daar trots op. Niemand is perfect. Dus wees ook mild.
maandag 17 januari 2022 om 14:01
Ik heb inmiddels alles gelezen. Vooral de verhalen met sexueel misbruik vind ik shocking. Heel verdrietig om te lezen 
Mijn kindertijd was eigenlijk ook zo slecht nog niet als ik de verhalen hier lees. Wat courage ook al zegt, bij ons ging het heel stiekem. Voor de buitenwereld een leuk gezin. Mijn vader werkte hard. We kregen alles wat we wilden, gingen vaak op vakantie. Daar moesten we erg dankbaar voor zijn. Want niet iedere vader is zo goed voor zijn kinderen. Hij had ook nog de pech vervelende, ondankbare kinderen te hebben. Hij had ons liever niet gehad zei hij vaker. Maar desondanks zorgde hij goed voor ons want hij was een goede man die zijn verantwoordelijkheid nam. Respect voor hem was wel op z’n plaats want andere ouders zouden zo’n *** kinderen allang naar een pleeggezin hebben gebracht. Eigenlijk had ik wel medelijden met hem, zo hard moeten werken voor je stomme kinderen…..
Ik durf niet teveel details op te schrijven.
Wel knap dat sommige van jullie zo strijdlustig zijn! Dat heb ik totaal niet. Ik stel me juist altijd onderdanig op om discussies te vermijden.
Binnenkort begin ik dus bij een psycholoog. Ook voor andere dingen, want ik heb helaas meerdere vervelende dingen meegemaakt. Voor degene die hier ervaring mee hebben. Hebben jullie advies? Voor een bepaalde therapie of zo waar jullie baat bij hebben gehad?
Mijn kindertijd was eigenlijk ook zo slecht nog niet als ik de verhalen hier lees. Wat courage ook al zegt, bij ons ging het heel stiekem. Voor de buitenwereld een leuk gezin. Mijn vader werkte hard. We kregen alles wat we wilden, gingen vaak op vakantie. Daar moesten we erg dankbaar voor zijn. Want niet iedere vader is zo goed voor zijn kinderen. Hij had ook nog de pech vervelende, ondankbare kinderen te hebben. Hij had ons liever niet gehad zei hij vaker. Maar desondanks zorgde hij goed voor ons want hij was een goede man die zijn verantwoordelijkheid nam. Respect voor hem was wel op z’n plaats want andere ouders zouden zo’n *** kinderen allang naar een pleeggezin hebben gebracht. Eigenlijk had ik wel medelijden met hem, zo hard moeten werken voor je stomme kinderen…..
Ik durf niet teveel details op te schrijven.
Wel knap dat sommige van jullie zo strijdlustig zijn! Dat heb ik totaal niet. Ik stel me juist altijd onderdanig op om discussies te vermijden.
Binnenkort begin ik dus bij een psycholoog. Ook voor andere dingen, want ik heb helaas meerdere vervelende dingen meegemaakt. Voor degene die hier ervaring mee hebben. Hebben jullie advies? Voor een bepaalde therapie of zo waar jullie baat bij hebben gehad?
maandag 17 januari 2022 om 14:06
maandag 17 januari 2022 om 20:51
Ach Primm, dikke knuffel voor jou. Je schrijft dat het bij jou niet zo erg is/was. Ik schrok juist behoorlijk van jouw verhaal. Wat een geestelijke mishandeling is dat geweest!
Tot nu toe heb ik het meeste aan schematherapie gehad. En daarnaast boeken lezen van Brene Brown over schaamte en Kristin Neff over zelfcompassie.
Tot nu toe heb ik het meeste aan schematherapie gehad. En daarnaast boeken lezen van Brene Brown over schaamte en Kristin Neff over zelfcompassie.
dinsdag 18 januari 2022 om 09:19
Wat een intens verdrietige en heftige verhalen. . Ik ben er echt stil van. Ik kan niet begrijpen waarom ouders hun eigen kinderen zoveel pijn aandoen en dat ook nog allemaal durven te ontkennen.
Ik heb donderdag een interview gehad voor een podcast over slachtoffers van narcistisch misbruik. Die heb ik gisteren teruggeluisterd.
Best gek om je eigen verhaal terug te luisteren en ook de impact te beseffen die je jeugd heeft gehad op de rest van je leven.
Hebben jullie wel eens gesprekken met bekenden van jullie ouders, over je ouders?
Ik begin er nu makkelijker in te worden, misschien ook omdat ik met enige regelmaat aangesproken word over de toestand van mijn ouders en dat het toch m'n vader en moeder zijn en hoe vreselijk het voor ze is dat ik ze in de steek heb gelaten...
Ik heb donderdag een interview gehad voor een podcast over slachtoffers van narcistisch misbruik. Die heb ik gisteren teruggeluisterd.
Best gek om je eigen verhaal terug te luisteren en ook de impact te beseffen die je jeugd heeft gehad op de rest van je leven.
Hebben jullie wel eens gesprekken met bekenden van jullie ouders, over je ouders?
Ik begin er nu makkelijker in te worden, misschien ook omdat ik met enige regelmaat aangesproken word over de toestand van mijn ouders en dat het toch m'n vader en moeder zijn en hoe vreselijk het voor ze is dat ik ze in de steek heb gelaten...
dinsdag 18 januari 2022 om 10:33
Wij waren naar buiten toe ook het perfecte succesvolle gezin.Primm schreef: ↑17-01-2022 14:01. Voor de buitenwereld een leuk gezin. Mijn vader werkte hard. We kregen alles wat we wilden, gingen vaak op vakantie. Daar moesten we erg dankbaar voor zijn. Want niet iedere vader is zo goed voor zijn kinderen. Hij had ook nog de pech vervelende, ondankbare kinderen te hebben. Hij had ons liever niet gehad zei hij vaker. Maar desondanks zorgde hij goed voor ons want hij was een goede man die zijn verantwoordelijkheid nam. Respect voor hem was wel op z’n plaats want andere ouders zouden zo’n *** kinderen allang naar een pleeggezin hebben gebracht.
En ik was ook echt erg dankbaar dat ze het met me uithielden. Zo fijn, want allejezus,wie zou me anders willen?
Ik voel me nog steeds schuldig als ik onaardig over ze praat.
En bang om door de mand te vallen, wanneer zullen mensen zien hoe ik echt ben en ook van me walgen en zuchten.
In mijn omgeving weet bijna niemand het, dus over mijn ouders praten doe ik bijna niet.
Ze ophemelen lukt me niet goed meer, maar volledig afstand nemen of onaardig over ze zijn ook niet.
Sinds ik kinderen heb zijn ze trouwens ook tegen mij en de kinderen poeslief.
Alsof vroeger nooit geweest is en ik een van hun favo kinderen ben.
Aan de ene kant fijn, maar ik kan het niet voelen als warm en oprecht.
Het is de houding die ik ken van vroeger die 'voor het publiek' was. Een soort toneelstuk.
Maar, geen narcisten hier voor zover ik weet. (Mag ik dan wel meeschrijven?
)
dinsdag 18 januari 2022 om 11:13
Kuzu schreef: ↑18-01-2022 09:19Wat een intens verdrietige en heftige verhalen. . Ik ben er echt stil van. Ik kan niet begrijpen waarom ouders hun eigen kinderen zoveel pijn aandoen en dat ook nog allemaal durven te ontkennen.
Ik heb donderdag een interview gehad voor een podcast over slachtoffers van narcistisch misbruik. Die heb ik gisteren teruggeluisterd.
Best gek om je eigen verhaal terug te luisteren en ook de impact te beseffen die je jeugd heeft gehad op de rest van je leven.
Hebben jullie wel eens gesprekken met bekenden van jullie ouders, over je ouders?
Ik begin er nu makkelijker in te worden, misschien ook omdat ik met enige regelmaat aangesproken word over de toestand van mijn ouders en dat het toch m'n vader en moeder zijn en hoe vreselijk het voor ze is dat ik ze in de steek heb gelaten...
Wat dapper dat je meewerkt aan een podcast, dat zou ik niet durven geloof ik. Goed dat je meewerkt aan het opengooien van wat toch een taboe is. Ik vind hier schrijven al eng, al lijkt dat misschien niet zo omdat ik best veel deel, waardoor mijn verhaal ook best herkend zou kunnen worden misschien. Maar ik vind ergens ook dat ik met lotgenoten zoals jullie mag praten, het is ook gewoon mijn verhaal. Beetje dubbel dus.
Ik praat er nooit met bekenden van mijn ouders over. Die weten ook van niks, omdat ik nog steeds contact heb met mijn familie.
Ook zou ik denk ik bang zijn dat men mij niet zou geloven, want de meeste dingen gebeurden natuurlijk achter gesloten deuren.
En er werd gepraat over mij als het moeilijke kind. Ik ben bang dat ik dan alleen maar " bewijs" dat ik ondankbaar ben.
Het gezin leek van buiten heel normaal, en die dingen die sommige mensen hebben meegekregen waren voor hun natuurlijk maar incidenten. Mensen vergeten ook snel. Ik denk niet dat iemand bedacht dat het altijd zo was. Dus nee, ik praat er eigenlijk alleen met mijn man over, vroeger wel eens met vriendinnen, en nu met jullie.
dinsdag 18 januari 2022 om 11:26
TeamAvocado schreef: ↑18-01-2022 10:33Wij waren naar buiten toe ook het perfecte succesvolle gezin.
En ik was ook echt erg dankbaar dat ze het met me uithielden. Zo fijn, want allejezus,wie zou me anders willen?
Ik voel me nog steeds schuldig als ik onaardig over ze praat.
En bang om door de mand te vallen, wanneer zullen mensen zien hoe ik echt ben en ook van me walgen en zuchten.
In mijn omgeving weet bijna niemand het, dus over mijn ouders praten doe ik bijna niet.
Ze ophemelen lukt me niet goed meer, maar volledig afstand nemen of onaardig over ze zijn ook niet.
Sinds ik kinderen heb zijn ze trouwens ook tegen mij en de kinderen poeslief.
Alsof vroeger nooit geweest is en ik een van hun favo kinderen ben.
Aan de ene kant fijn, maar ik kan het niet voelen als warm en oprecht.
Het is de houding die ik ken van vroeger die 'voor het publiek' was. Een soort toneelstuk.
Maar, geen narcisten hier voor zover ik weet. (Mag ik dan wel meeschrijven?
Ik herken ook dingen van jou. Ik ben hier ook best bang dat dadelijk iemand dit wat ik hier opschrijf leest en gaat roepen dat ik het allemaal uit mijn duim zuig, dat ik een ondankbaar nest ben dat uit een leuk gezin komt. Ik weet zeker dat mijn broer heel boos zou worden als hij dit zou lezen en weet dat het van mij komt. Maar hoewel we uit hetzelfde gezin komen, hadden we totaal verschillende ouders, een totaal verschillende jeugd, een totaal verschillende opvoeding en dus hebben we ook totaal verschillende herinneringen en een ander beeld van onze ouders.
Na de komst van mijn kinderen gingen de patronen uit mijn jeugd nog wel een tijd door. De andere kleinkinderen waren duidelijk belangrijker dan die van mij. Dat uitte zich in verschillende dingen, en kwam rond de verjaardag van een van mijn kinderen tot een dieptepunt. Toen mijn moeder wilde gaan oppassen op de anderen kleinkinderen op de verjaardag van mijn kind. Omdat mijn broer en zijn vrouw per ongeluk een uitje op die dag hadden gepland. Dat was het moment dat ik op het punt stond het contact te verbreken. En daar is mijn moeder erg van geschrokken, en heeft me toen beloofd nooit meer zo' n verschil te maken en de kinderen gelijk te behandelen. Het verschil in behandeling tussen mijn broer en ik bleef wel hetzelfde, maar mijn kinderen werden de laatste jaren wel , voor zover ik weet, gelijk behandeld.
Voor de rest idd luchtig contact, alsof het verleden nooit is gebeurd.
dinsdag 18 januari 2022 om 15:57
Natuurlijk mag je er over praten met lotgenoten Moonpoppy!
Wat mij betreft ben je van harte welkom hier.
Mocht iemand iets herkennen, so be it - jij kent de waarheid.
En fijn dat je even aangeeft paar dagen niet online te komen.
Teamavocado; ik schrijf misschien voor mijn beurt want ik ben niet de TO, maar ik heb zomaar het idee dat iedereen hier welkom die shit-ouders heeft (gehad) en beschadigd uit de kindertijd is gekomen. Ook voor jou een
En mocht het niet zo zijn, dan hoor ik hier ook niet.
Wat mij betreft ben je van harte welkom hier.
Mocht iemand iets herkennen, so be it - jij kent de waarheid.
En fijn dat je even aangeeft paar dagen niet online te komen.
Teamavocado; ik schrijf misschien voor mijn beurt want ik ben niet de TO, maar ik heb zomaar het idee dat iedereen hier welkom die shit-ouders heeft (gehad) en beschadigd uit de kindertijd is gekomen. Ook voor jou een
En mocht het niet zo zijn, dan hoor ik hier ook niet.
dinsdag 18 januari 2022 om 16:15
@kuzu ik praat weleens met mijn oma over mijn moeder. Ik vond dat best lastig maar ze begon er vorig jaar zelf over omdat ze wel vermoedde dat het niet lekker ging. Dat ze er zelf over begon scheelde voor mij al een stuk, daardoor was de drempel ook een stuk lager. Mijn oma kent haar natuurlijk al haar hele leven en ondanks dat ze nog wel contact hebben ben ik toch altijd wat voorzichtig over wat ik zeg. Ik wil mijn oma ook niet kwetsen omdat het haar dochter is.
Vind het ook wel sneu voor haar want toen ik nog contact met mijn moeder had, had ze soms ook al ruzie met mijn oma, maar dan was het een tijdje later weer goed tussen die 2.
Nu ik dit typ besef ik dat er meer familieleden op de hoogte zijn van het verbroken contact, wat wel scheelt.
Vind het een fijn topic.
Vind het ook wel sneu voor haar want toen ik nog contact met mijn moeder had, had ze soms ook al ruzie met mijn oma, maar dan was het een tijdje later weer goed tussen die 2.
Nu ik dit typ besef ik dat er meer familieleden op de hoogte zijn van het verbroken contact, wat wel scheelt.
Vind het een fijn topic.
woensdag 19 januari 2022 om 14:49
Team Avocado, van mij mag je ook meeschrijven hoor.
Wat knap Kuzu, dat je dat interview hebt gegeven. Ik zou zelf ook wel meer met mijn verhaal naar buiten willen treden. Ook omdat er in mijn dertiger jaren nog zoveel bizarre dingen gebeurd zijn.
Ik heb in mijn twintiger jaren veel verteld aan de beste vriend van mijn vader, die dus al mijn hele leven in beeld is. Hij en zijn vrouw voelden als mijn tweede ouders. Zij schrokken behoorlijk van wat er zich allemaal afspeelde bij ons achter de voordeur. In mijn dertiger jaren, met al die bizarre gebeurtenissen, zijn zo ook een grote steun geweest. Helaas zijn ze allebei veel te jong overleden aan kanker.
Wat knap Kuzu, dat je dat interview hebt gegeven. Ik zou zelf ook wel meer met mijn verhaal naar buiten willen treden. Ook omdat er in mijn dertiger jaren nog zoveel bizarre dingen gebeurd zijn.
Ik heb in mijn twintiger jaren veel verteld aan de beste vriend van mijn vader, die dus al mijn hele leven in beeld is. Hij en zijn vrouw voelden als mijn tweede ouders. Zij schrokken behoorlijk van wat er zich allemaal afspeelde bij ons achter de voordeur. In mijn dertiger jaren, met al die bizarre gebeurtenissen, zijn zo ook een grote steun geweest. Helaas zijn ze allebei veel te jong overleden aan kanker.
woensdag 19 januari 2022 om 17:28
Ach... wat een gemis dan Martje...!
Ik praat eigenlijk alleen met mijn man hierover. En sinds kort ook met mijn broer.
Maar eigenlijk als ik het zuiver formuleer: over mijn gevoelens en wat mijn jeugd met mij heeft gedaan, praat ik eigenlijk nooit. Of het is rationeel/in verhaal-vorm. Maar wat ik écht voel, in het heden, de schaamte, onzekerheid, angst om afgewezen te worden. Daar praat ik niet over, met niemand. Niet in de laatste plaats omdat ik me er pas de laatste maanden ten volle van bewust ben, en nog steeds aan het ontdekken.
Mijn broer en ik delen wel onze geschiedenis, in die zin dat we van elkaar weten uit wat voor nest we komen en dat is een soort van steun.
Maar bij hem heeft het wel heel anders uitgewerkt dan bij mij (niet beter/slechter, anders), en ik heb het idee dat ik wel wat voor loop qua reflectie. Maar we snappen elkaar wel in wat we van onze ouders hebben gemist.
Ik praat eigenlijk alleen met mijn man hierover. En sinds kort ook met mijn broer.
Maar eigenlijk als ik het zuiver formuleer: over mijn gevoelens en wat mijn jeugd met mij heeft gedaan, praat ik eigenlijk nooit. Of het is rationeel/in verhaal-vorm. Maar wat ik écht voel, in het heden, de schaamte, onzekerheid, angst om afgewezen te worden. Daar praat ik niet over, met niemand. Niet in de laatste plaats omdat ik me er pas de laatste maanden ten volle van bewust ben, en nog steeds aan het ontdekken.
Mijn broer en ik delen wel onze geschiedenis, in die zin dat we van elkaar weten uit wat voor nest we komen en dat is een soort van steun.
Maar bij hem heeft het wel heel anders uitgewerkt dan bij mij (niet beter/slechter, anders), en ik heb het idee dat ik wel wat voor loop qua reflectie. Maar we snappen elkaar wel in wat we van onze ouders hebben gemist.
maandag 24 januari 2022 om 11:14
Hoe gaat het met jullie?
Wat een boel eenzaamheid zit er eigenlijk bij ons allemaal. Allereerst door de situatie thuis en dan ook nergens een uitlaadklep hebben, niemand die het zag. Die ons zag.
Dat is denk ik ook wat me zo erg raakt.
Ik heb een kleine toevoeging bij de OP gezet, natuurlijk zijn kinderen zonder narcistische ouders ook wel kom. Het is juist fijn om met mensen te kunnen praten die het begrijpen, welk stickertje er ook op onze ouders, jeugd of op ons zit.
Wat een boel eenzaamheid zit er eigenlijk bij ons allemaal. Allereerst door de situatie thuis en dan ook nergens een uitlaadklep hebben, niemand die het zag. Die ons zag.
Dat is denk ik ook wat me zo erg raakt.
Ik heb een kleine toevoeging bij de OP gezet, natuurlijk zijn kinderen zonder narcistische ouders ook wel kom. Het is juist fijn om met mensen te kunnen praten die het begrijpen, welk stickertje er ook op onze ouders, jeugd of op ons zit.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
