Kinderen
alle pijlers
Kind van een narcist...
zondag 9 januari 2022 om 12:57
Nav een ander topic.
Zijn er nog meer kinderen met narcistische ouders hier?
Ik zit in een facebookgroep met 'lotgenoten' en merk dat het soms heel fijn is om je verhaal te delen met mensen die je begrijpen.
En het is soms ook wel fijn om iets te delen met mensen die totaal geen ervaring hebben met dit soort ouders.
Ik denk dat het goed is als er meer bekendheid komt voor narcisme, er kunnen veel kinderen geholpen worden als deze vorm van onzichtbare mishandeling eerder zichtbaar is.
Ik zal in een volgende post mijn verhaal doen.
Even een kleine edit... natuurlijk zijn ook kinderen van ouders zonder 'narcisme etiket' welkom...
Zijn er nog meer kinderen met narcistische ouders hier?
Ik zit in een facebookgroep met 'lotgenoten' en merk dat het soms heel fijn is om je verhaal te delen met mensen die je begrijpen.
En het is soms ook wel fijn om iets te delen met mensen die totaal geen ervaring hebben met dit soort ouders.
Ik denk dat het goed is als er meer bekendheid komt voor narcisme, er kunnen veel kinderen geholpen worden als deze vorm van onzichtbare mishandeling eerder zichtbaar is.
Ik zal in een volgende post mijn verhaal doen.
Even een kleine edit... natuurlijk zijn ook kinderen van ouders zonder 'narcisme etiket' welkom...
kuzu wijzigde dit bericht op 18-01-2022 17:35
9.03% gewijzigd
maandag 24 januari 2022 om 21:38
Wat lief Courage, als je dat zegt, dan voel ik het weer heel duidelijk. Ja, ik mis ze ontzettend.C⨀urage schreef: ↑19-01-2022 17:28Ach... wat een gemis dan Martje...!
Ik praat eigenlijk alleen met mijn man hierover. En sinds kort ook met mijn broer.
Maar eigenlijk als ik het zuiver formuleer: over mijn gevoelens en wat mijn jeugd met mij heeft gedaan, praat ik eigenlijk nooit. Of het is rationeel/in verhaal-vorm. Maar wat ik écht voel, in het heden, de schaamte, onzekerheid, angst om afgewezen te worden. Daar praat ik niet over, met niemand. Niet in de laatste plaats omdat ik me er pas de laatste maanden ten volle van bewust ben, en nog steeds aan het ontdekken.
Mijn broer en ik delen wel onze geschiedenis, in die zin dat we van elkaar weten uit wat voor nest we komen en dat is een soort van steun.
Maar bij hem heeft het wel heel anders uitgewerkt dan bij mij (niet beter/slechter, anders), en ik heb het idee dat ik wel wat voor loop qua reflectie. Maar we snappen elkaar wel in wat we van onze ouders hebben gemist.
Ik herken wat je schrijft over rationeel vertellen. Toen ik bij de GGZ kwam, kon ik ook heel goed vertellen over alles wat er gebeurd was. Ik voelde er weinig bij.
Zou je wel meer willen voelen?
En fijn dat je wel hetzelfde verhaal van je jeugd deelt met je broer.
Hier gaat het redelijk. Ik ga morgen praten met de psychiater of ik wil/kan beginnen met medicijnen.
En ik ga naar de gynaecoloog voor een afwijking aan mijn vagina.
Alles bij elkaar zorgt dat wel voor spanning, ik slaap al een paar dagen slecht.
Oh en een klein dingetje, ik hoorde via mijn ex dat mijn moeder bij hem vroeg naar de verjaardag van mijn jongste zoon. Het is maar een heel klein dingetje, maar wel tekenend voor de dynamiek. Mijn moeder communiceert nul met mij over de kinderen, alleen met hem. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik wil dat hij uit die dynamiek stapt, maar hij ziet het niet, wil het niet.
martje55 wijzigde dit bericht op 24-01-2022 21:43
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
10.74% gewijzigd
maandag 24 januari 2022 om 22:03
Heel attent van je Kuzu.
Dat lijkt me super frustrerend Martje, dat ze dit via jouw ex doet. En dat hij het niet snapt. Anderen, hoe dichtbij ook, zien het vaak gewoon niet. Helaas. Mijn man heeft daar ook moeite mee.
Kan je het een beetje loslaten? Als in, het is iets waar je geen invloed op hebt... Of doet het daadwerkelijk schade aan je kinderen en 'moet' je er iets mee?
Je vraag over 'voelen'. Ja, ik wil wel voelen. Er is zoveel onbewust dat wél mijn gedrag veroorzaakt. En het lukt me de laatste jaren veel te weinig om mezelf iets te gunnen of het leven in me op te nemen door nieuwe dingen te doen, nieuwe ervaringen mee te maken, te genieten. En dat hangt samen met niet-voelen.
Ik heb afgelopen week veel familie gezien (in verschillende settings). De tijd dat ik dan weer alleen ben, vloeien de tranen. En ik kan niet eens zeggen waarom. Ik heb geen beeld of plaatje waardoor ik verdrietig ben. Ik huil gewoon. Heel vreemd, heb ook juist heel lang op slot gezeten. Het is niet erg, maar handig is ook anders.
Dat lijkt me super frustrerend Martje, dat ze dit via jouw ex doet. En dat hij het niet snapt. Anderen, hoe dichtbij ook, zien het vaak gewoon niet. Helaas. Mijn man heeft daar ook moeite mee.
Kan je het een beetje loslaten? Als in, het is iets waar je geen invloed op hebt... Of doet het daadwerkelijk schade aan je kinderen en 'moet' je er iets mee?
Je vraag over 'voelen'. Ja, ik wil wel voelen. Er is zoveel onbewust dat wél mijn gedrag veroorzaakt. En het lukt me de laatste jaren veel te weinig om mezelf iets te gunnen of het leven in me op te nemen door nieuwe dingen te doen, nieuwe ervaringen mee te maken, te genieten. En dat hangt samen met niet-voelen.
Ik heb afgelopen week veel familie gezien (in verschillende settings). De tijd dat ik dan weer alleen ben, vloeien de tranen. En ik kan niet eens zeggen waarom. Ik heb geen beeld of plaatje waardoor ik verdrietig ben. Ik huil gewoon. Heel vreemd, heb ook juist heel lang op slot gezeten. Het is niet erg, maar handig is ook anders.
dinsdag 25 januari 2022 om 15:13
Courage, idd behoorlijk frustrerend. Ik ga er binnenkort met mijn therapeut over praten. Zij heeft vaak goede inzichten. Dat helpt om dingen een plek te geven.
Gelukkig is haar gedrag alleen schadelijk voor mij en niet voor de kinderen. Voor zover ik nu kan zien.
Wauw, wat schrijf je weer veel herkenbaars. Het klinkt alsof je behoorlijk in de overlevingsmodus zit, zonder echt te genieten van het leven.
Doe je aan meditatie? Dat kan mij echt helpen met stilstaan en naar m'n gevoel toe gaan.
Zou het kunnen zijn dat je huilt omdat er spanning uit komt als je weer alleen bent? Dat je bij familie aan het overpresteren/overcompenseren bent?
Knuffel voor jou. Ik gun je kleine stapjes naar meer voelen.
Ik ga inderdaad beginnen met medicijnen. Ik vind het spannend en tegelijk ben ik voorzichtig hoopvol.
En de gynaecoloog heeft me gerust gesteld over de afwijking, dat is een pak van mijn hart!
Gelukkig is haar gedrag alleen schadelijk voor mij en niet voor de kinderen. Voor zover ik nu kan zien.
Wauw, wat schrijf je weer veel herkenbaars. Het klinkt alsof je behoorlijk in de overlevingsmodus zit, zonder echt te genieten van het leven.
Doe je aan meditatie? Dat kan mij echt helpen met stilstaan en naar m'n gevoel toe gaan.
Zou het kunnen zijn dat je huilt omdat er spanning uit komt als je weer alleen bent? Dat je bij familie aan het overpresteren/overcompenseren bent?
Knuffel voor jou. Ik gun je kleine stapjes naar meer voelen.
Ik ga inderdaad beginnen met medicijnen. Ik vind het spannend en tegelijk ben ik voorzichtig hoopvol.
En de gynaecoloog heeft me gerust gesteld over de afwijking, dat is een pak van mijn hart!
dinsdag 25 januari 2022 om 18:21
Dat van die spanning en overpresteren/compenseren, zou best wel eens kunnen. En ook wel dat je weer geconfronteerd wordt met 'niet gezien worden'. Aan de buitenkant ziet het plaatje er best goed uit, maar IK zie wat er mis is. Hoe mijn bejaarde moeder op heel subtiele wijze eigenlijk altijd kritiek heeft en er altijd een zweem van afkeur is.
Ben ik bij mijn vader geweest (ouders zijn gescheiden) en geheid dat ik dan zodra ze berekend heeft dat ik thuis ben, een belletje krijg. Met een 'semi spoedje' (wat het niet is). Ik hoor dan de spanning in haar stem. Kennelijk moet ik dan weer naar háár toegetrokken worden ofzo.
Mijn man vindt haar op zo'n moment alleen maar aardig.
Ik doe aan yoga, daar zit wel wat mindfullness in, en ik schrijf af en toe in mijn dagboek. Maar dat is niet helemaal meditatie nee.
Wat een fijn bericht van de gynaecoloog!
Hoe is het met de andere schrijvers op dit topic?
Ben ik bij mijn vader geweest (ouders zijn gescheiden) en geheid dat ik dan zodra ze berekend heeft dat ik thuis ben, een belletje krijg. Met een 'semi spoedje' (wat het niet is). Ik hoor dan de spanning in haar stem. Kennelijk moet ik dan weer naar háár toegetrokken worden ofzo.
Mijn man vindt haar op zo'n moment alleen maar aardig.
Ik doe aan yoga, daar zit wel wat mindfullness in, en ik schrijf af en toe in mijn dagboek. Maar dat is niet helemaal meditatie nee.
Wat een fijn bericht van de gynaecoloog!
Hoe is het met de andere schrijvers op dit topic?
woensdag 26 januari 2022 om 10:49
Ik lees weer veel herkenbare dingen. Ook over hoe subtiel alles toch weer via de ingesleten patronen verloopt. Zoals bij Courage ging het ,voor ik emigreerde, ook bij mij als ik op visite ging, ik kwam ook altijd verdrietig en boos weer thuis. Idd door het " niet gezien" worden, en eigenlijk gewoon net als vroeger weg geduwd worden. En zelfs nu ik heel ver weg woon zijn die familie patronen nog voelbaar, via de familie app. Soms wil ik er het liefste helemaal mee stoppen.
En dat is best gek, vind ik. Want in feite ben ik vrijer dan ik jaren daarvoor was, toen ik nog in NL woonde. Ik heb echt het gevoel dat ik, juist door de afstand, nog meer zie wat er allemaal niet klopt. En er is ook gewoon zoveel gebeurd, ook nog in de tijd dat ik zelf al kinderen had.
Ik heb soms het gevoel dat ik pas vrij zal zijn als mijn moeder niet meer leeft. Breken is ook weer zoiets. Soms denk ik dat ik had moeten breken als er weer eens zo' n conflict was, dan was het klaar geweest. Ik schrik soms van die gedachten.
Ik heb ook net als Courage jarenlang te weinig gevoeld, en nu komt het er allemaal uit. Ook ik huil veel, als ik alleen ben.
We zitten allemaal echt een beetje in het zelfde schuitje heb ik het gevoel. We zitten met allemaal draadjes vast, waaraan getrokken wordt. Maar doorknippen is ook weer te moeilijk.
En dat is best gek, vind ik. Want in feite ben ik vrijer dan ik jaren daarvoor was, toen ik nog in NL woonde. Ik heb echt het gevoel dat ik, juist door de afstand, nog meer zie wat er allemaal niet klopt. En er is ook gewoon zoveel gebeurd, ook nog in de tijd dat ik zelf al kinderen had.
Ik heb soms het gevoel dat ik pas vrij zal zijn als mijn moeder niet meer leeft. Breken is ook weer zoiets. Soms denk ik dat ik had moeten breken als er weer eens zo' n conflict was, dan was het klaar geweest. Ik schrik soms van die gedachten.
Ik heb ook net als Courage jarenlang te weinig gevoeld, en nu komt het er allemaal uit. Ook ik huil veel, als ik alleen ben.
We zitten allemaal echt een beetje in het zelfde schuitje heb ik het gevoel. We zitten met allemaal draadjes vast, waaraan getrokken wordt. Maar doorknippen is ook weer te moeilijk.
zondag 10 april 2022 om 22:58
Ik praat eigenlijk nooit over mezelf, maar ik hoorde laatst een podcast waarin Karin Bloemen sprak over misbruik wat zij had meegemaakt. En zij zei daarin: Als je niet praat bescherm je de dader, als je wel praat bescherm je jezelf. Ik herken dat wel. Je wil je ouders en familie niet zwart maken bij andere mensen, maar dat betekent wel dat je zelf al het leed in je eentje moet dragen. (Als je begrijpt wat ik bedoel.) Dus nu wilde ik hier toch iets schrijven.
Wat ik zelf heel moeilijk vind, is dat ik een aantal [siblings] heb en dat deze andere ervaringen en een andere band met onze ouders hebben. Eentje is duidelijk de favoriet. En wat ik zo lastig vind is dat we ipv samenwerken, er juist om strijden wie het beste kind is. Althans zo voelt dat voor mij. In mij ogen is het favoriete kind soms ook echt een slijmerd (en manipulatief).
Dit is wel een beetje vanuit een slachtofferrol gesproken maar: het doet mij ook verdriet dat die persoon zelf niet ziet dat onze ouders heel anders tegen mij doen dan tegen hun.
Ik vind het ook zo jammer dat we allemaal volwassen zijn en we nog steeds dezelfde gezinsdynamiek hebben (en die luidt: de ouders staan op 1.) Mijn partner zei ooit dat hij het idee heeft dat mijn ouders willen dat wij wedijveren voor hun goedkeuring.
Ik weet niet zo goed wat ik met deze post wil.
Wat ik zelf heel moeilijk vind, is dat ik een aantal [siblings] heb en dat deze andere ervaringen en een andere band met onze ouders hebben. Eentje is duidelijk de favoriet. En wat ik zo lastig vind is dat we ipv samenwerken, er juist om strijden wie het beste kind is. Althans zo voelt dat voor mij. In mij ogen is het favoriete kind soms ook echt een slijmerd (en manipulatief).
Dit is wel een beetje vanuit een slachtofferrol gesproken maar: het doet mij ook verdriet dat die persoon zelf niet ziet dat onze ouders heel anders tegen mij doen dan tegen hun.
Ik vind het ook zo jammer dat we allemaal volwassen zijn en we nog steeds dezelfde gezinsdynamiek hebben (en die luidt: de ouders staan op 1.) Mijn partner zei ooit dat hij het idee heeft dat mijn ouders willen dat wij wedijveren voor hun goedkeuring.
Ik weet niet zo goed wat ik met deze post wil.
dinsdag 12 april 2022 om 15:54
Chocolol, wat goed dat je hier schrijft. Als ik je zo lees zou je liever een andere band met siblings willen. Verdrietig dat dat niet lukt.
Mijn psycholoog zei een tijdje terug dat het best vaak voorkomt dat broers en zussen geen hechte band hebben als ze uit een traumatische jeugd komen. Dat gaf mij berusting. Ik zou het ook graag anders zien, maar ik kan het niet in mijn eentje veranderen.
Ik ben al een tijd met de psychiater verschillende medicijnen aan het uitproberen, maar ik krijg er steeds heftige bijwerkingen van. Helaas....
Mijn psycholoog zei een tijdje terug dat het best vaak voorkomt dat broers en zussen geen hechte band hebben als ze uit een traumatische jeugd komen. Dat gaf mij berusting. Ik zou het ook graag anders zien, maar ik kan het niet in mijn eentje veranderen.
Ik ben al een tijd met de psychiater verschillende medicijnen aan het uitproberen, maar ik krijg er steeds heftige bijwerkingen van. Helaas....
dinsdag 12 april 2022 om 18:49
Moonpoppy dat gezegde “ the axe forgets, the tree remembers “, is mooi en kloppend.
# niet quoten #
Zelf kom ik uit een gezin waarbij de moeder veel overeenkomsten heeft met een narcist, en helaas heeft mij zus ook een nare, soms zelfs agressieve persoonlijkheid ontwikkeld.
Als ik dingen van vroeger wil bespreken, is het ‘ hoe kom je erbij, nee hoor dat was niet zo etc ‘.
Ik merk dat ik moeite heb om echt voorbeelden van gedrag te noemen, en dat doe ik nu ook niet.
Wel vind ik het opvallend dat omstanders de buitenkant van de mensen met narcistische eigenschappen waarderen, en helemaal niet door hebben wat ergens in een gezin gebeurt, dat de familie dynamiek schadelijk was.
# niet quoten #
Zelf kom ik uit een gezin waarbij de moeder veel overeenkomsten heeft met een narcist, en helaas heeft mij zus ook een nare, soms zelfs agressieve persoonlijkheid ontwikkeld.
Als ik dingen van vroeger wil bespreken, is het ‘ hoe kom je erbij, nee hoor dat was niet zo etc ‘.
Ik merk dat ik moeite heb om echt voorbeelden van gedrag te noemen, en dat doe ik nu ook niet.
Wel vind ik het opvallend dat omstanders de buitenkant van de mensen met narcistische eigenschappen waarderen, en helemaal niet door hebben wat ergens in een gezin gebeurt, dat de familie dynamiek schadelijk was.
donderdag 14 april 2022 om 00:16
Dikke knuffel aan iedereen hier
Ik blijf het topic volgen. Zelf ook ervaringen met narcisten in mijn leven, al gaat het niet om mijn ouders. Momenteel na een recente ervaring heftige PTSS klachten en ook in behandeling bij psychiater en psychologen.
Hoewel dit topic niet de doelgroep voor mij is, vind ik het wel waardevol om veel over narcisme en ervaringsverhalen te lezen. Als kind met ouders van narcisme moet het heel veel littekens achterlaten; de jaren als kind bepalen in veel opzichten de rest van je leven.
Heel moedig van iedereen die de verhalen heeft gedeeld
Ik blijf het topic volgen. Zelf ook ervaringen met narcisten in mijn leven, al gaat het niet om mijn ouders. Momenteel na een recente ervaring heftige PTSS klachten en ook in behandeling bij psychiater en psychologen.
Hoewel dit topic niet de doelgroep voor mij is, vind ik het wel waardevol om veel over narcisme en ervaringsverhalen te lezen. Als kind met ouders van narcisme moet het heel veel littekens achterlaten; de jaren als kind bepalen in veel opzichten de rest van je leven.
Heel moedig van iedereen die de verhalen heeft gedeeld
donderdag 12 mei 2022 om 10:02
Ik ben zo ontzettend verdrietig. In juli van dit jaar gaan mijn partner en ik onofficieel trouwen, onze eigen ceremonie om onze liefde te vieren. Gisteren heeft mijn broer geschreven dat hij en mijn zus allebei niet komen.
Dit is voor mij de druppel, de afgelopen jaren was ik de enige die contact zocht met hun. Ik stop ermee.
Ik voel me zo stuurloos, nu heb ik geen familie meer over. Geen basis waar ik vandaan kom.
Dit is voor mij de druppel, de afgelopen jaren was ik de enige die contact zocht met hun. Ik stop ermee.
Ik voel me zo stuurloos, nu heb ik geen familie meer over. Geen basis waar ik vandaan kom.
donderdag 12 mei 2022 om 16:58
donderdag 12 mei 2022 om 18:46
vrijdag 13 mei 2022 om 20:17
Lief Avocado.
Inderdaad, dit is een ceremonie zoals wij het willen. Ik heb er heel veel zin in.
Mijn kinderen zijn erbij, dat is waardevol. Helaas kan mijn allerliefste vriendin er niet bij zijn, die zit dan in het buitenland. In de avond komen een heleboel gezamenlijke vrienden, dat is ook heel leuk.
Inderdaad, dit is een ceremonie zoals wij het willen. Ik heb er heel veel zin in.
Mijn kinderen zijn erbij, dat is waardevol. Helaas kan mijn allerliefste vriendin er niet bij zijn, die zit dan in het buitenland. In de avond komen een heleboel gezamenlijke vrienden, dat is ook heel leuk.
zaterdag 14 mei 2022 om 09:46
Oh dat klinkt ook als een leuk plan, Avocado. En dan nog in een mooie jurk, geloften vernieuwen? Of andere ideeën?
Nee, ik heb express ook nog niet gereageerd op hun mail. Ik wil het eerst laten bezinken, zodat ik niet in mijn gekwetstheid domme dingen ga zeggen. Ik denk dat ik morgen een antwoord stuur.
Ik ben al wel uit de familie app gestapt. Ik hoef geen uitnodigingen meer voor hun verjaardagen.
Dank je wel Blauwe trui
Nee, ik heb express ook nog niet gereageerd op hun mail. Ik wil het eerst laten bezinken, zodat ik niet in mijn gekwetstheid domme dingen ga zeggen. Ik denk dat ik morgen een antwoord stuur.
Ik ben al wel uit de familie app gestapt. Ik hoef geen uitnodigingen meer voor hun verjaardagen.
Dank je wel Blauwe trui
dinsdag 21 juni 2022 om 11:32
Hoi
Hoe gaat het hier? Bedankt voor jullie lieve reacties op mijn verhaal. Het is al even geleden maar ben daarna druk geweest en heb er niet meer op gereageerd. Maar ik vind ze wel fijn om te lezen
Ik ben ondertussen begonnen bij d epsycholoog. Heel confronterend allemaal. Ik realiseer me nu hoe vreselijk streng ik voor mezelf ben en hoe ik mezelf helemaal onderaan plaats. Ik ben er echt van geschrokken. Ik wist het wel al maar het is veel extremer dan ik door had.
Martje, alvast een hele mooie dag gewenst
Ik heb trouwens ook geen goede band met mijn broer. We hebben geen ruzie maar dat is het ook zo’n beetje. Hij komt wel meestal op een verjaardag. Maar als ik niet af en toe bel hoor ik verder nooit wat van hem.
Fijne dag allemaal
Hoe gaat het hier? Bedankt voor jullie lieve reacties op mijn verhaal. Het is al even geleden maar ben daarna druk geweest en heb er niet meer op gereageerd. Maar ik vind ze wel fijn om te lezen
Ik ben ondertussen begonnen bij d epsycholoog. Heel confronterend allemaal. Ik realiseer me nu hoe vreselijk streng ik voor mezelf ben en hoe ik mezelf helemaal onderaan plaats. Ik ben er echt van geschrokken. Ik wist het wel al maar het is veel extremer dan ik door had.
Martje, alvast een hele mooie dag gewenst
Ik heb trouwens ook geen goede band met mijn broer. We hebben geen ruzie maar dat is het ook zo’n beetje. Hij komt wel meestal op een verjaardag. Maar als ik niet af en toe bel hoor ik verder nooit wat van hem.
Fijne dag allemaal
zondag 10 juli 2022 om 19:22
Beste allemaal,
Ik heb dit topic nu pas ontdekt. Zelf heb ik heel wat jaren geleden het contact met een ouder verbroken vanwege narcisme. Als je niet deed wat de ouder wilde, dan was je waardeloos. Deed je het wel, dan was het nooit goed. Vaak werden we voor gek gezet voor derden door de ouder. En ik ben lang blijven hopen, en iedere keer weer tegen een muur van teleurstelling opgelopen. En toen zei een therapeut dat ik het begrip 'familie' ook kon herdefiniëren. Dat was een eye-opener. Ik heb toen afstand genomen om mezelf te beschermen. Ik ben verhuisd om uit de beinvloedingssfeer van de ouder te kunnen komen. Om eindelijk mijn eigen ik te kunnen laten ontwikkelen. Het was zwaar. Het is zo jammer dat het me zo beschadigd heeft dat ik heel veel jaren alleen maar bezig ben geweest met overleven. Het heeft me jaren achterstand gekost (studie niet afmaken etc.) Afgelopen week ben ik bij de ouder langs geweest omdat ik gehoord had dat ouder in het verzorgingshuis zat. Ik dacht; Voordat ouder dood gaat, moet ik voor mezelf kijken of ik groter ben geworden dan het monster. Het was doodeng. Maar ik ben trots dat ik het heb gedaan. Ik kan inmiddels ook zien dat voor jezelf kiezen het enige juiste is wat je kunt doen om je eigen ik te kunnen ontplooien als je zo'n ouder hebt. Ik wil jullie allemaal een grote knuffel geven. En ik wens jullie allemaal veel moed en geluk op jullie levensweg. Ik denk niet dat ik hier veel zal meeschrijven. Vind ik toch erg privé. Maar ik herken echt heel veel (zoniet alles wat jullie schrijven)
Ik heb dit topic nu pas ontdekt. Zelf heb ik heel wat jaren geleden het contact met een ouder verbroken vanwege narcisme. Als je niet deed wat de ouder wilde, dan was je waardeloos. Deed je het wel, dan was het nooit goed. Vaak werden we voor gek gezet voor derden door de ouder. En ik ben lang blijven hopen, en iedere keer weer tegen een muur van teleurstelling opgelopen. En toen zei een therapeut dat ik het begrip 'familie' ook kon herdefiniëren. Dat was een eye-opener. Ik heb toen afstand genomen om mezelf te beschermen. Ik ben verhuisd om uit de beinvloedingssfeer van de ouder te kunnen komen. Om eindelijk mijn eigen ik te kunnen laten ontwikkelen. Het was zwaar. Het is zo jammer dat het me zo beschadigd heeft dat ik heel veel jaren alleen maar bezig ben geweest met overleven. Het heeft me jaren achterstand gekost (studie niet afmaken etc.) Afgelopen week ben ik bij de ouder langs geweest omdat ik gehoord had dat ouder in het verzorgingshuis zat. Ik dacht; Voordat ouder dood gaat, moet ik voor mezelf kijken of ik groter ben geworden dan het monster. Het was doodeng. Maar ik ben trots dat ik het heb gedaan. Ik kan inmiddels ook zien dat voor jezelf kiezen het enige juiste is wat je kunt doen om je eigen ik te kunnen ontplooien als je zo'n ouder hebt. Ik wil jullie allemaal een grote knuffel geven. En ik wens jullie allemaal veel moed en geluk op jullie levensweg. Ik denk niet dat ik hier veel zal meeschrijven. Vind ik toch erg privé. Maar ik herken echt heel veel (zoniet alles wat jullie schrijven)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
