Kinderen
alle pijlers
Kind van een narcist...
zondag 9 januari 2022 om 12:57
Nav een ander topic.
Zijn er nog meer kinderen met narcistische ouders hier?
Ik zit in een facebookgroep met 'lotgenoten' en merk dat het soms heel fijn is om je verhaal te delen met mensen die je begrijpen.
En het is soms ook wel fijn om iets te delen met mensen die totaal geen ervaring hebben met dit soort ouders.
Ik denk dat het goed is als er meer bekendheid komt voor narcisme, er kunnen veel kinderen geholpen worden als deze vorm van onzichtbare mishandeling eerder zichtbaar is.
Ik zal in een volgende post mijn verhaal doen.
Even een kleine edit... natuurlijk zijn ook kinderen van ouders zonder 'narcisme etiket' welkom...
Zijn er nog meer kinderen met narcistische ouders hier?
Ik zit in een facebookgroep met 'lotgenoten' en merk dat het soms heel fijn is om je verhaal te delen met mensen die je begrijpen.
En het is soms ook wel fijn om iets te delen met mensen die totaal geen ervaring hebben met dit soort ouders.
Ik denk dat het goed is als er meer bekendheid komt voor narcisme, er kunnen veel kinderen geholpen worden als deze vorm van onzichtbare mishandeling eerder zichtbaar is.
Ik zal in een volgende post mijn verhaal doen.
Even een kleine edit... natuurlijk zijn ook kinderen van ouders zonder 'narcisme etiket' welkom...
kuzu wijzigde dit bericht op 18-01-2022 17:35
9.03% gewijzigd
zondag 9 januari 2022 om 15:38
En wat ik ook heel lastig vind, is dat er in de media amper aandacht was en is geweest voor mannen die slachtoffer zijn geworden van huiselijk geweld, zowel psychisch als fysiek.
De keer dat bij Paul en Witteman een item was over het eerste blijf van mij lijf huis voor mannen dat werd geopend, het onbegrip en de weerzin die ik de lichaamstaal van de interviewers zag...
De keer dat bij Paul en Witteman een item was over het eerste blijf van mij lijf huis voor mannen dat werd geopend, het onbegrip en de weerzin die ik de lichaamstaal van de interviewers zag...
zondag 9 januari 2022 om 15:41
Precies Moonpoppy. Het maakt voor mij - op dit moment! misschien is dat later anders - niet veel uit hoe het genoemd wordt. Er viel een last van mijn schouders toen een psycholoog mij laatst vertelde dat ik een KOPP-kind ben. Ik had nooit gedacht dat ik hieronder viel omdat mijn ouder(s) simpelweg geen diagnose hebben. Maar dat blijk ik dus wél te zijn. En het meest validerende daarin is dat men met mijn moeder heeft gesproken, dat ze haar hebben gezien. Het is dus niet door mijn verhaal, die vaststelling, maar uit eerste hand. En dat is enorm validerend.
Net als wat iemand hier eerder al schreef, toen beide ouders op gesprek kwamen bij de psych en die daardoor in één keer wist hoe het zat.
Het validerende zit hem er bij mij vooral in dat ik vind dat het 'bij mij niet zo erg was'. Dus angst dat ik het verzin. Heel lang naar mijn man gekeken die overduidelijk getraumatiseerd is, met complexe PTSS en al. Hoe logisch is het dat ik zelf ook niet schadevrij uit mijn jeugd ben gekomen... Maar thuis altijd de boodschap gekregen dat ik overdreef, de aandacht niet waard was, me aanstelde en wat al niet meer.
Net als wat iemand hier eerder al schreef, toen beide ouders op gesprek kwamen bij de psych en die daardoor in één keer wist hoe het zat.
Het validerende zit hem er bij mij vooral in dat ik vind dat het 'bij mij niet zo erg was'. Dus angst dat ik het verzin. Heel lang naar mijn man gekeken die overduidelijk getraumatiseerd is, met complexe PTSS en al. Hoe logisch is het dat ik zelf ook niet schadevrij uit mijn jeugd ben gekomen... Maar thuis altijd de boodschap gekregen dat ik overdreef, de aandacht niet waard was, me aanstelde en wat al niet meer.
voor iedereen hier. Raakt me enorm, wat jullie hebben meegemaakt.
zondag 9 januari 2022 om 15:43
zondag 9 januari 2022 om 15:45
Grobbekuiken_ schreef: ↑09-01-2022 15:35Mijn vader zei van wel, niet vaak, maar zo heel nu en dan...en ergens geloof ik dat ook wel. Maar zijn nijd om wat het dan ook maar was was groter en makkelijker in stand te houden denk ik.
Jaren later, na echt een rottijd weer waarin ik zelf ondersteboven lag maar hem wel door een zware operatie en behandeling tegen kanker heb geloodst, heeft ie mij en broer van de weg af proberen te rijden na een mega ruzie. Heeft me veel moeite gekost maar ik heb toen alle banden verbroken. Lag uiteraard allemaal niet aan hem. Weer later heeft ie vrienden van me geprobeerd bij me weg te trekken en bovendien gezegd dat die nooit iets over zijn toestand tegen ons mochten zeggen. Dat heeft de vrouwelijke helft geweigerd, en ja hoor, die deugde ook niet meer. Uiteindelijk is hij verhuisd, werd weer ziek en overleed. Dat laatste hoorden we via via. Nooit meer iets over gehoord.
Wat ontzettend heftig! Jullie hadden wel dood kunnen zijn. Toen mijn vader terminaal ziek was werd het juist beter. Hij begon er op een gegeven moment zelf over dat hij spijt had. Daardoor kan ik hem nu ook beter als een mens zien die fouten heeft gemaakt, maar het ook in zich had om daar de verantwoordelijkheid voor te nemen, waardoor ik werd " onschuldigd" zoals dat wel genoemd word. Maar dat heb jij nooit gekregen, integendeel. En als iemand je van de weg af probeert te rijden kun je ook niks anders meer dan het contact verbreken, je bent dan helemaal niet meer veilig.
zondag 9 januari 2022 om 15:55
C⨀urage schreef: ↑09-01-2022 15:41Precies Moonpoppy. Het maakt voor mij - op dit moment! misschien is dat later anders - niet veel uit hoe het genoemd wordt. Er viel een last van mijn schouders toen een psycholoog mij laatst vertelde dat ik een KOPP-kind ben. Ik had nooit gedacht dat ik hieronder viel omdat mijn ouder(s) simpelweg geen diagnose hebben. Maar dat blijk ik dus wél te zijn. En het meest validerende daarin is dat men met mijn moeder heeft gesproken, dat ze haar hebben gezien. Het is dus niet door mijn verhaal, die vaststelling, maar uit eerste hand. En dat is enorm validerend.
Net als wat iemand hier eerder al schreef, toen beide ouders op gesprek kwamen bij de psych en die daardoor in één keer wist hoe het zat.
Het validerende zit hem er bij mij vooral in dat ik vind dat het 'bij mij niet zo erg was'. Dus angst dat ik het verzin. Heel lang naar mijn man gekeken die overduidelijk getraumatiseerd is, met complexe PTSS en al. Hoe logisch is het dat ik zelf ook niet schadevrij uit mijn jeugd ben gekomen... Maar thuis altijd de boodschap gekregen dat ik overdreef, de aandacht niet waard was, me aanstelde en wat al niet meer.
Ik denk dat het ook moeilijker is voor jezelf te erkennen wat er met je gebeurd is als het voornamelijk psychisch geweld is geweest. Iedereen weet dat je een kind niet mag schoppen,en dat is veel gemakkelijk om als je volwassen bent, te herkennen als geweld dat je is aangedaan. Heel af en toe kwam er ook fysiek geweld aan te pas bij mij, maar het emotionele geweld was er bijna elke dag, daar heb ik persoonlijk meer schade door opgelopen, omdat dat juist zo moeilijk te benoemen is, vooral als je ook nog wordt aangepraat dat je overgevoelig bent. Daar komt een ouder die fysiek mishandelt gewoon ook niet mee weg later. Als je je kind elke week bont en blauw slaat kun je niet blijven beweren dat het kind gewoon niet zo flauw moet doen. En daar komt het gevoel vandaan dat je denkt dat je het verzint. Bij mij waren het de reacties van anderen die mij lieten zien dat het echt niet normaal was wat er met mij gebeurde, vriendinnen, buurtkinderen, die oom, mijn vroegere vriendje en mijn echtgenoot, en die psycholoog,die waren mijn getuigen.
zondag 9 januari 2022 om 15:57
Ergens las ik dat hun ouders altijd oordeelden en weinig empathie toonden. Dat herken ik. Oordelen en afkeuren. Niemand kwam door de keuring, aan iedereen was wel wat op te merken. Vriendinnen nam ik al weinig mee naar huis, want rekening houden met de stemming van mijn moeder. Altijd dat negatieve oordelen. Nooit eens horen hoe fijn het was dat ik een schoolvriendin had. Nee, te dik, te stom, te lelijk, te geleerd, te verwaand. Dat empathische; dat werd er nou niet met de paplepel ingegoten.
Eigenlijk de onveiligheid van hoe zou het nu weer thuis zijn. Plus dat als mijn vader uit zijn werk thuis kwam dat gevoel x 2 werd. Alles moest dan gaan zoals hij het wilde. Maar dat kan niet met kinderen in huis. Rotkinderen.
Eigenlijk de onveiligheid van hoe zou het nu weer thuis zijn. Plus dat als mijn vader uit zijn werk thuis kwam dat gevoel x 2 werd. Alles moest dan gaan zoals hij het wilde. Maar dat kan niet met kinderen in huis. Rotkinderen.
Everything you see I owe to spaghetti!
zondag 9 januari 2022 om 16:11
zondag 9 januari 2022 om 17:30
Ik krijg het koud van jullie verhalen. En ik kan niet begrijpen waarom ouders hun kinderen zoveel leed en verdriet aandoen.
Als jong kind werd me al duidelijk gemaakt dat mijn halfbroer niet goed was. Hij was de boosdoener, de oorzaak van mijn moeders leed.
Zo heb ik hem ook altijd gezien. Ik heb hem gehaat.
Toen hij zwaar onder invloed bij ons thuis kwam, weer weggestuurd werd, toen ik hoorde dat hij door heel Europa aan het zwerven was. Elke dag weer het verdriet van mijn moeder. Ik was zo kwaad op hem.
We hebben elkaar al zeker 20 jaar niet gezien. Ik weet dat hij nog leeft maar weet niet waar.
Mijn hart brak toen ik het verhaal van mijn oom hoorde.
Mijn halfbroer was 5 toen onze moeder en zijn vader uit elkaar gingen. Mijn vader trok al snel bij moeder in. (Ik was nog niet geboren, 2 jaar later pas).
De vader van mijn halfbroer had nog spullen staan in zijn oude huis en was afgesproken dat hij die op een avond heel subtiel zou ophalen, samen met mijn oom (de broer van mijn moeder) . Zijn zoon mocht hem niet zien.
Natuurlijk ging dat mis. Mijn oom vertelde hoe hard hij en de vader van mijn halfbroer hebben gesnikt in de auto, toen ze mijn halfbroer, toen een kindje van 5 jaar keihard hoorde roepen en huilen om papa.
Maar de deur werd dicht gedaan door mijn moeder, ze kregen elkaar niet te zien.
Als kind had mijn halfbroer heel goed door dat die nieuwe man in huis niet zijn vader was, hij wilde naar papa. Het boterde niet tussen hem en mijn vader en uiteindelijk heeft hij tot zijn 14e bij ons gewoond. Een en al strijd.
Mijn moeder koos voor haar nieuwe man en haar zoon moest maar weg.
Bij zijn vader thuis kon hij ook niet aarden want die had ook een nieuw (deels samengesteld) gezin.
Hij ging drinken op jonge leeftijd, blowen en dat werd al snel sterker spul.
Hij is nu 40 en zijn hele leven heeft in het teken gestaan van drugs, psychische problemen, opnames in afkick maar ook psychische klinieken.
En een aantal diagnoses waar met medicatie en liefde goed mee te leven valt.
Ik word zo misselijk als ik hem voor me zie als ventje van 5 jaar... als kind van 14.. hij wilde alleen maar liefde van zijn ouders.
Mijn halfzus vertelde dat ze altijd maar hoorde hoe haar vader niks van haar wilde weten.
Op afspraken in de stad kwam hij niet opdagen. Toen ze 18 was 'dook hij op'.
Het verhaal bleek anders.
Als mijn moeder eindelijk toestemming gaf aan hem om af te spreken met zijn dochter, ging ze samen met mijn halfzus niet op de afgesproken plek staan maar ergens anders.
Kijk eens, je vader is er weer niet.
Die man stond dan keurig voor de Hema te wachten, maar nee hoor, niemand te zien.
En zo ging het keer op keer.
Ik hoorde als kind hoe vreselijk mijn oma was. De moeder van mijn moeder.
Oma had een hekel aan mijn vader en dus ook aan mij. Als kind kwam ik er daarom liever niet.
Toen mijn moeder het contact met haar verbrak in mijn tienerjaren, ging ik dus ook niet meer.
Dik 1,5 jaar geleden zag ik mijn halfzus voor het eerst na al die jaren weer. Ze gaf me een fotoalbum wat onze oma had gemaakt, van mij.
Er zaten niet zoveel foto's in maar mijn halfzus vertelde dat oma soms in de struiken van school stond om mij te zien, maar dat mocht niet van mijn moeder. Ze miste me, was gek op me. Maar ze kon niet op tegen mijn moeder en zeker niet tegen mijn vader.
Nu is oma overleden en ik kan het niet meer inhalen.
Ik kan niet in het album kijken zonder keihard te huilen. Het zijn ook de enige kinderfoto's die ik heb van mezelf, de rest is bij mijn ouders.
Ik snap gewoon niet dat mijn ouders het lef hebben om mij zwart te maken, zoals ze ook deden met mijn halfbroer en halfzus.
Hoe ze ons moedwillig zoveel ontnomen hebben, dit zijn pas 3 voorbeelden.
Als jong kind werd me al duidelijk gemaakt dat mijn halfbroer niet goed was. Hij was de boosdoener, de oorzaak van mijn moeders leed.
Zo heb ik hem ook altijd gezien. Ik heb hem gehaat.
Toen hij zwaar onder invloed bij ons thuis kwam, weer weggestuurd werd, toen ik hoorde dat hij door heel Europa aan het zwerven was. Elke dag weer het verdriet van mijn moeder. Ik was zo kwaad op hem.
We hebben elkaar al zeker 20 jaar niet gezien. Ik weet dat hij nog leeft maar weet niet waar.
Mijn hart brak toen ik het verhaal van mijn oom hoorde.
Mijn halfbroer was 5 toen onze moeder en zijn vader uit elkaar gingen. Mijn vader trok al snel bij moeder in. (Ik was nog niet geboren, 2 jaar later pas).
De vader van mijn halfbroer had nog spullen staan in zijn oude huis en was afgesproken dat hij die op een avond heel subtiel zou ophalen, samen met mijn oom (de broer van mijn moeder) . Zijn zoon mocht hem niet zien.
Natuurlijk ging dat mis. Mijn oom vertelde hoe hard hij en de vader van mijn halfbroer hebben gesnikt in de auto, toen ze mijn halfbroer, toen een kindje van 5 jaar keihard hoorde roepen en huilen om papa.
Maar de deur werd dicht gedaan door mijn moeder, ze kregen elkaar niet te zien.
Als kind had mijn halfbroer heel goed door dat die nieuwe man in huis niet zijn vader was, hij wilde naar papa. Het boterde niet tussen hem en mijn vader en uiteindelijk heeft hij tot zijn 14e bij ons gewoond. Een en al strijd.
Mijn moeder koos voor haar nieuwe man en haar zoon moest maar weg.
Bij zijn vader thuis kon hij ook niet aarden want die had ook een nieuw (deels samengesteld) gezin.
Hij ging drinken op jonge leeftijd, blowen en dat werd al snel sterker spul.
Hij is nu 40 en zijn hele leven heeft in het teken gestaan van drugs, psychische problemen, opnames in afkick maar ook psychische klinieken.
En een aantal diagnoses waar met medicatie en liefde goed mee te leven valt.
Ik word zo misselijk als ik hem voor me zie als ventje van 5 jaar... als kind van 14.. hij wilde alleen maar liefde van zijn ouders.
Mijn halfzus vertelde dat ze altijd maar hoorde hoe haar vader niks van haar wilde weten.
Op afspraken in de stad kwam hij niet opdagen. Toen ze 18 was 'dook hij op'.
Het verhaal bleek anders.
Als mijn moeder eindelijk toestemming gaf aan hem om af te spreken met zijn dochter, ging ze samen met mijn halfzus niet op de afgesproken plek staan maar ergens anders.
Kijk eens, je vader is er weer niet.
Die man stond dan keurig voor de Hema te wachten, maar nee hoor, niemand te zien.
En zo ging het keer op keer.
Ik hoorde als kind hoe vreselijk mijn oma was. De moeder van mijn moeder.
Oma had een hekel aan mijn vader en dus ook aan mij. Als kind kwam ik er daarom liever niet.
Toen mijn moeder het contact met haar verbrak in mijn tienerjaren, ging ik dus ook niet meer.
Dik 1,5 jaar geleden zag ik mijn halfzus voor het eerst na al die jaren weer. Ze gaf me een fotoalbum wat onze oma had gemaakt, van mij.
Er zaten niet zoveel foto's in maar mijn halfzus vertelde dat oma soms in de struiken van school stond om mij te zien, maar dat mocht niet van mijn moeder. Ze miste me, was gek op me. Maar ze kon niet op tegen mijn moeder en zeker niet tegen mijn vader.
Nu is oma overleden en ik kan het niet meer inhalen.
Ik kan niet in het album kijken zonder keihard te huilen. Het zijn ook de enige kinderfoto's die ik heb van mezelf, de rest is bij mijn ouders.
Ik snap gewoon niet dat mijn ouders het lef hebben om mij zwart te maken, zoals ze ook deden met mijn halfbroer en halfzus.
Hoe ze ons moedwillig zoveel ontnomen hebben, dit zijn pas 3 voorbeelden.
zondag 9 januari 2022 om 18:04
Kuzu, ik heb een vraag, ik heb altijd gehoord dat mijn familie mij haat. Ik heb dat gelooft maar sinds een aantal jaar twijfel ik of het wel klopt. Heeft het jou goed gedaan om de waarheid te horen? Ik twijfel zelf omdat ik aan de ene kant bang ben om te horen dat ze mij inderdaad haten. Aan de andere kant lijkt het mij ook erg pijnlijk om erachter te komen dat je zo gemanipuleerd bent.
zondag 9 januari 2022 om 21:59
Bedankt voor jullie lieve woorden.
Dana, ja de waarheid is gigantisch hard maar veel dingen vallen voor mij op z'n plek.
Er is zoveel kapot gemaakt door het gedrag van mijn ouders.
Als mijn ogen niet open waren gegaan (dankzij mijn zoon...) had ik nog steeds in een hele giftige bubbel gezeten en was er wellicht nog meer kapot.
Het is voor mij beter om de waarheid te weten.
Ik weet niet in hoeverre er voor jou nog banden te herstellen zijn met familieleden?
Dana, ja de waarheid is gigantisch hard maar veel dingen vallen voor mij op z'n plek.
Er is zoveel kapot gemaakt door het gedrag van mijn ouders.
Als mijn ogen niet open waren gegaan (dankzij mijn zoon...) had ik nog steeds in een hele giftige bubbel gezeten en was er wellicht nog meer kapot.
Het is voor mij beter om de waarheid te weten.
Ik weet niet in hoeverre er voor jou nog banden te herstellen zijn met familieleden?
zondag 9 januari 2022 om 22:10
Wat een heftige verhalen allemaal.. Ik lees graag mee.
Hier opgegroeid met een moeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Voor nu durf ik geen details te schrijven, bang voor herkenbaarheid. En ook: het schuldgevoel, als ik iets negatiefs over haar zeg/schrijf. Komt jullie vast ook bekend voor..
Ik vind het vooral lastig nu ik zelf (jonge) kinderen heb, dat ik doorsla naar de andere kant (teveel liefde/aandacht/ze willen behoeden voor negatieve ervaringen).
Ik heb (EMDR) therapie gehad voor chronische PTSS, en dit heeft goed geholpen, maar het blijft altijd invloed hebben op alles volgens mij.
Hier opgegroeid met een moeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Voor nu durf ik geen details te schrijven, bang voor herkenbaarheid. En ook: het schuldgevoel, als ik iets negatiefs over haar zeg/schrijf. Komt jullie vast ook bekend voor..
Ik vind het vooral lastig nu ik zelf (jonge) kinderen heb, dat ik doorsla naar de andere kant (teveel liefde/aandacht/ze willen behoeden voor negatieve ervaringen).
Ik heb (EMDR) therapie gehad voor chronische PTSS, en dit heeft goed geholpen, maar het blijft altijd invloed hebben op alles volgens mij.
maandag 10 januari 2022 om 01:09
Lieve Kuzu , wat een ongelooflijke kwaadaardigheid is er over jou en de andere kinderen uitgegoten, het is soms moeilijk te bevatten dat mensen zo kunnen doen. Ook zo uitgekookt allemaal.
Puzzelstuk, ik vind het ook moeilijk om hier dingen op te schrijven, heb al vaker meegelezen bij dit soort topics, maar nooit veel gedeeld. Het voelt echt alsof het niet mag. En ik ben bang voor herkenbaarheid. Ook ik sla een beetje door naar de andere kant met mijn kinderen, ben heel bang dat ze zich afgewezen voelen, dat wil ik voorkomen. Gelukkig doen mijn kinderen het heel goed, ook zijn ze echt vrienden van elkaar, dat is voor mij zo waardevol om te zien.
Ik heb ook emdr gehad voor bepaalde herinneringen, en het heeft wel wat geholpen, maar het is toch anders als bij een trauma door een specifieke gebeurtenis. Ik heb me er bij neergelegd dat het altijd aanwezig zal zijn en nooit echt over zal gaan.
Mijn man heeft me wel gezegd dat ik na de emdr minder defensief ben geworden. Ik stond altijd aan om van me af te bijten, en dat is gelukkig veel minder geworden. Niet dat ik constant ruzie maakte hoor, maar ik voelde bepaalde opmerkingen soms teveel als een aanval door mijn jeugd.
Puzzelstuk, ik vind het ook moeilijk om hier dingen op te schrijven, heb al vaker meegelezen bij dit soort topics, maar nooit veel gedeeld. Het voelt echt alsof het niet mag. En ik ben bang voor herkenbaarheid. Ook ik sla een beetje door naar de andere kant met mijn kinderen, ben heel bang dat ze zich afgewezen voelen, dat wil ik voorkomen. Gelukkig doen mijn kinderen het heel goed, ook zijn ze echt vrienden van elkaar, dat is voor mij zo waardevol om te zien.
Ik heb ook emdr gehad voor bepaalde herinneringen, en het heeft wel wat geholpen, maar het is toch anders als bij een trauma door een specifieke gebeurtenis. Ik heb me er bij neergelegd dat het altijd aanwezig zal zijn en nooit echt over zal gaan.
Mijn man heeft me wel gezegd dat ik na de emdr minder defensief ben geworden. Ik stond altijd aan om van me af te bijten, en dat is gelukkig veel minder geworden. Niet dat ik constant ruzie maakte hoor, maar ik voelde bepaalde opmerkingen soms teveel als een aanval door mijn jeugd.
maandag 10 januari 2022 om 01:29
Wat een vreselijke ervaringen. Het is zo verdrietig dit allemaal te lezen.
En ook een troost. Omdat ik zie hoe mensen met een goed hart zo hun best doen om het positief te blijven bekijken, loyaal te zijn. Om te lezen dat die reactie op narcisten normaal is.
Mijn ex is narcist
Gediagnosticeerd.
En nee, dat doen ze niet vrijwillig. Dit was ook niet in een vrijwillig traject gediagnosticeerd.
Meer dan dit kan ik er niet over zeggen. We zijn 10 jaar later en binnenkort start ik met emdr. Misschien dat ik daarna kan spreken over wat er gespeeld heeft en wat het gedaan heeft, misschien ben ik dan het ergste vergeten. Dat hoop ik. Ik hoop dat jullie allemaal een manier gaan vinden om het een plek te geven en je leven verder te kunnen leven zonder de impact van deze ervaringen.
En ook een troost. Omdat ik zie hoe mensen met een goed hart zo hun best doen om het positief te blijven bekijken, loyaal te zijn. Om te lezen dat die reactie op narcisten normaal is.
Mijn ex is narcist
Gediagnosticeerd.
En nee, dat doen ze niet vrijwillig. Dit was ook niet in een vrijwillig traject gediagnosticeerd.
Meer dan dit kan ik er niet over zeggen. We zijn 10 jaar later en binnenkort start ik met emdr. Misschien dat ik daarna kan spreken over wat er gespeeld heeft en wat het gedaan heeft, misschien ben ik dan het ergste vergeten. Dat hoop ik. Ik hoop dat jullie allemaal een manier gaan vinden om het een plek te geven en je leven verder te kunnen leven zonder de impact van deze ervaringen.
maandag 10 januari 2022 om 02:02
Wat mooi om te lezen hoe zo een forum een steunpunt kan worden. Wildvreemden die hun harten luchten en elkaar steunen.
Heel veel liefde voor iedereen!
Kuzu, heel verdrietig om te lezen wat jij hebt meegemaakt en hoe je hier op momenten nog mee worstelt. Ongelofelijk sterk van je hoe je bepaalde keuzes hebt gemaakt, door voor jezelf en je kind te kiezen.
Mijn ouders hebben geen narcisme. Wel andere psychische klachten en veel ellende in mijn jeugd. Mede daardoor ben ik psycholoog geworden. In mijn werk valt het op, dat vooral de slachtoffers van mensen met psychische klachten in de clientstoel zitten. Zelden de daders.
Heel veel liefde voor iedereen!
Kuzu, heel verdrietig om te lezen wat jij hebt meegemaakt en hoe je hier op momenten nog mee worstelt. Ongelofelijk sterk van je hoe je bepaalde keuzes hebt gemaakt, door voor jezelf en je kind te kiezen.
Mijn ouders hebben geen narcisme. Wel andere psychische klachten en veel ellende in mijn jeugd. Mede daardoor ben ik psycholoog geworden. In mijn werk valt het op, dat vooral de slachtoffers van mensen met psychische klachten in de clientstoel zitten. Zelden de daders.
maandag 10 januari 2022 om 02:12
Overigens heb ik 2x iemand in de behandelkamer gehad met narcisme. Zodra ik door het manipulatieve heen ging kijken en de muren vielen, zag ik hele beschadigde en zeer kwetsbare mensen. Beide met een ongelooflijk rot jeugd en vroegkinderlijke trauma. Het is verdrietig om te zien hoe beschadigde ouders, weer beschadigde kinderen krijgen. Hoe knap en sterk dat er mensen zijn die deze kettingreactie weten te verbreken, door het anders te doen bij hun kinderen!
maandag 10 januari 2022 om 10:42
' Hoe knap en sterk dat er mensen zijn die deze kettingreactie weten te verbreken, door het anders te doen bij hun kinderen!'
Dat is het zeker, en moedig. Ik heb ervoor gekozen om geen kinderen te nemen, omdat ik het risico niet wilde lopen in dezelfde patronen te vervallen.
Wat een leed lees ik hier zeg, ongelofelijk. Wat doen mensen elkaar toch aan. Ja, ik weet dat narcisten zelf ook beschadigd zijn en weinig tot geen zelfinzicht hebben. Dat maakt het ook zo frustrerend.
Hoewel mijn situatie lang niet zo schrijnend is als die van anderen die ik hier lees, heb ik toch vaak gedacht, mijn moeder had beter geen kinderen kunnen nemen. Ze heeft er twee;een ziet ze helemaal niet, en mij nauwelijks. Alletwee zijn we beschadigd, alletwee een onveilige jeugd met weinig steun, stabiliteit of verbinding. Wel een soort verstikkende liefde maar daar werden we ook niet gelukkig van.
Sociale omgang, normen en waarden, het huishouden, omgaan met geld, alles hebben we zelf moeten leren. Wie ik zelf was wist ik heel lang niet, het duurde jaren voordat ik daar achter was. Ik was te druk bezig om mijn moeder te steunen die het al zo moeilijk had gehad in haar leven. Eigen grenzen ontdekken, een eigen identiteit.
Dit heeft jaren therapie gekost maar ik ben nu best tevreden. Hoewel ik nog steeds moeite heb hoe met mijn moeder om te gaan, en met manipulatieve mensen in het algemeen. Als ik bijvoorbeeld in een werksituatie iemand tegenkom met dat soort trekjes ga ik steigeren. En nog steeds denk ik wel eens, ligt het toch niet gewoon aan mij? Ben ik niet degene hier die gek is? Hardnekkige gedachte..
Dat is het zeker, en moedig. Ik heb ervoor gekozen om geen kinderen te nemen, omdat ik het risico niet wilde lopen in dezelfde patronen te vervallen.
Wat een leed lees ik hier zeg, ongelofelijk. Wat doen mensen elkaar toch aan. Ja, ik weet dat narcisten zelf ook beschadigd zijn en weinig tot geen zelfinzicht hebben. Dat maakt het ook zo frustrerend.
Hoewel mijn situatie lang niet zo schrijnend is als die van anderen die ik hier lees, heb ik toch vaak gedacht, mijn moeder had beter geen kinderen kunnen nemen. Ze heeft er twee;een ziet ze helemaal niet, en mij nauwelijks. Alletwee zijn we beschadigd, alletwee een onveilige jeugd met weinig steun, stabiliteit of verbinding. Wel een soort verstikkende liefde maar daar werden we ook niet gelukkig van.
Sociale omgang, normen en waarden, het huishouden, omgaan met geld, alles hebben we zelf moeten leren. Wie ik zelf was wist ik heel lang niet, het duurde jaren voordat ik daar achter was. Ik was te druk bezig om mijn moeder te steunen die het al zo moeilijk had gehad in haar leven. Eigen grenzen ontdekken, een eigen identiteit.
Dit heeft jaren therapie gekost maar ik ben nu best tevreden. Hoewel ik nog steeds moeite heb hoe met mijn moeder om te gaan, en met manipulatieve mensen in het algemeen. Als ik bijvoorbeeld in een werksituatie iemand tegenkom met dat soort trekjes ga ik steigeren. En nog steeds denk ik wel eens, ligt het toch niet gewoon aan mij? Ben ik niet degene hier die gek is? Hardnekkige gedachte..
maandag 10 januari 2022 om 22:44
[quote=hanke321 post_id=33625763 time=1641732687 user_id=
[/quote]
Omg, ik open nietsvermoedend dit topic. En wat ik hier lees (eerste bericht van Hanke), daar valt mijn mond van open. Jij beschrijft exact mijn moeder, die ik sinds mijn 15e, dus nu 25 jaar niet meer zie.
Ik heb altijd geweten dat er psychisch iets niet goed bij haar zat, maar narcisme…nooit aan gedacht. Ik ga me hier eens in verdiepen
[/quote]
Omg, ik open nietsvermoedend dit topic. En wat ik hier lees (eerste bericht van Hanke), daar valt mijn mond van open. Jij beschrijft exact mijn moeder, die ik sinds mijn 15e, dus nu 25 jaar niet meer zie.
Ik heb altijd geweten dat er psychisch iets niet goed bij haar zat, maar narcisme…nooit aan gedacht. Ik ga me hier eens in verdiepen
Schuin spaan en Zee gras planten potjes
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
