Kinderen
alle pijlers
Kinderen noemen ouders bij de voornaam: leuk of raar?
donderdag 13 september 2007 om 22:16
Ik hoor in m'n omgeving steeds vaker dat kinderen hun ouders bij de voornaam noemen. Gewoon papa of mama is er niet meer bij. Nee, het is Joost of Karin. En dan heb ik het niet over dat uitproberen wat kleine kinderen graag doen: erg stoer je vader of moeder, het liefst waar iedereen bij is, met de voornaam aan te spreken, spannend!
Nee, het gaat echt over verschillende leeftijden, 5, 12 , 16 jarigen enzo. Waar het heel normaal is te jijen en te jouwen en iedereen -soms ook de oma's- bij de voornaam te noemen. Persoonlijk vind ik het niet leuk. Ik vind juist papa en mama iets speciaals hebben. Later wordt het misschien wel pa en ma, maar ik zou het echt niet leuk vinden als ze me bij m'n voornaam zouden noemen. 'Papa' en 'mama' heeft iets liefs, het symboliseert een speciale (gevoels)band voor mij. Ze mogen wel je en jij zeggen en de oma's vinden dat ook niet erg. Maar niet alleen voornamen. Om onderscheid tussen de oma's te maken hebben we echter in overleg met de oma's wel een kleine uitzondering gemaakt, dat werd Oma + Voornaam, omdat zowel de oma van mij en mijn man allebei nog leven. Dus onze kinderen hebben maar liefst 4 oma's!
Maar ouders bij de voornaam aanspreken...dat klinkt meer als vrienden onder elkaar. Ik vind het nu ik het lees erg truttig staan maar ja, zo denk ik erover.
Wat is jullie mening?
Nee, het gaat echt over verschillende leeftijden, 5, 12 , 16 jarigen enzo. Waar het heel normaal is te jijen en te jouwen en iedereen -soms ook de oma's- bij de voornaam te noemen. Persoonlijk vind ik het niet leuk. Ik vind juist papa en mama iets speciaals hebben. Later wordt het misschien wel pa en ma, maar ik zou het echt niet leuk vinden als ze me bij m'n voornaam zouden noemen. 'Papa' en 'mama' heeft iets liefs, het symboliseert een speciale (gevoels)band voor mij. Ze mogen wel je en jij zeggen en de oma's vinden dat ook niet erg. Maar niet alleen voornamen. Om onderscheid tussen de oma's te maken hebben we echter in overleg met de oma's wel een kleine uitzondering gemaakt, dat werd Oma + Voornaam, omdat zowel de oma van mij en mijn man allebei nog leven. Dus onze kinderen hebben maar liefst 4 oma's!
Maar ouders bij de voornaam aanspreken...dat klinkt meer als vrienden onder elkaar. Ik vind het nu ik het lees erg truttig staan maar ja, zo denk ik erover.
Wat is jullie mening?
donderdag 13 september 2007 om 22:19
Mijn zoontje is in de leeftijd dat hij mij dus met de voornaam aanspreekt en ik merk nu dus dat me dat helemaal niet uitmaakt. Als hij me weer mama gaat noemen is het ook goed, maar als hij me Mik blijft noemen vind ik het ook best.
Ik voel me niet meer zijn moeder als hij me mama noemt. Ook met mijn voornaam ben ik zijn moeder en dat maakt voor mijn gevoel ook niet uit.
Ik voel me niet meer zijn moeder als hij me mama noemt. Ook met mijn voornaam ben ik zijn moeder en dat maakt voor mijn gevoel ook niet uit.
donderdag 13 september 2007 om 22:27
Leuk onderwerp (al heb ik zelf nog geen kinderen)
Zelf ben ik gewend om altijd papa/pa en mama/ma te zeggen tegen mijn ouders. Ik vind het dan ook niet meer dan normaal, en vind het heel vreemd als ik kinderen hun ouders bij de voornaam hoor noemen.
Ik denk ook nooit dat het dan de ouders van het kind zijn, maar een oom/tante of broer/zus bijv.
Mijn vriend noemt zijn ouders wel bij de voornaam, en daar moest ik heel erg aan wennen! Nog steeds vind ik het wel raar klinken, maar toch is het al 'normaler' geworden.
Hij vind het kinderachtig als ik pap en mam zeg, echt iets voor kleine kinderen zegt hij dan...
Zelf ben ik gewend om altijd papa/pa en mama/ma te zeggen tegen mijn ouders. Ik vind het dan ook niet meer dan normaal, en vind het heel vreemd als ik kinderen hun ouders bij de voornaam hoor noemen.
Ik denk ook nooit dat het dan de ouders van het kind zijn, maar een oom/tante of broer/zus bijv.
Mijn vriend noemt zijn ouders wel bij de voornaam, en daar moest ik heel erg aan wennen! Nog steeds vind ik het wel raar klinken, maar toch is het al 'normaler' geworden.
Hij vind het kinderachtig als ik pap en mam zeg, echt iets voor kleine kinderen zegt hij dan...
donderdag 13 september 2007 om 22:37
Ik ben ook geen voorstander van het noemen bij de voornaam. Ik ben zijn mama, dus vind ik het fijn als hij me zo noemt. Zoon noemt we soms voor de grap bij mijn voornaam, vind ik niet erg, maar moet geen gewoonte worden. Kan er ook niet aan wennen als ik het anderen hoor doen, vind het altijd zo afstandelijk overkomen.
donderdag 13 september 2007 om 22:39
Ik vind het nergens naar klinken, net als het "je en jij" tegen leraren of vreemden. Gewoon papa,mama,opa,oma, niks mis mee.
Mijn zoon (bijna vijf jaar) hoort netjes U te zeggen, tenzij hij weet dat het van diegene niet hoeft. Collega's zijn in eerste instantie oom/tante, ligt er net aan hoe ze zichzelf voorstellen en ik wilde in elk geval een school waar de kinderen de leerkracht minstens aanspreken met "juf/meester". Die school hebben we gelukkig wel gevonden.
Misschien ouderwetsch, maar een béétje opvoeding kan toch geen kwaad ?
Mijn zoon (bijna vijf jaar) hoort netjes U te zeggen, tenzij hij weet dat het van diegene niet hoeft. Collega's zijn in eerste instantie oom/tante, ligt er net aan hoe ze zichzelf voorstellen en ik wilde in elk geval een school waar de kinderen de leerkracht minstens aanspreken met "juf/meester". Die school hebben we gelukkig wel gevonden.
Misschien ouderwetsch, maar een béétje opvoeding kan toch geen kwaad ?
donderdag 13 september 2007 om 22:56
Ik vind het ook niks. Mijn zoon is drie en ik vind 'mama' op dit moment het allerliefste woordje dat er bestaat. Zooo schattig als hij om 'mama' roept.
Zelf ben ik net juf, en ik heb op verschillende scholen stage gelopen. Op sommige scholen word ik dus geen 'juf' genoemd, maar gewoon bij m'n voornaam. Vind ik ook al niks. Het liefst heb ik eigenlijk, dat ze ook nog 'u' zeggen, maar dat lijkt al helemaal niet meer mogelijk.
Zelf ben ik net juf, en ik heb op verschillende scholen stage gelopen. Op sommige scholen word ik dus geen 'juf' genoemd, maar gewoon bij m'n voornaam. Vind ik ook al niks. Het liefst heb ik eigenlijk, dat ze ook nog 'u' zeggen, maar dat lijkt al helemaal niet meer mogelijk.
donderdag 13 september 2007 om 22:59
eensch met moppetoet enzo.
Ik ben de mama van mijn kinderen, en zo spreken ze mij aan.
Mijn stiefzoon echter, die noemde mij altijd bij mijn voornaam, tot hij naar de kleuterschool ging. Iedere dag zei hij "daaag borodini" tegen mij, en de andere kindjes dag mama \ papa tegen de weg brengers. Na een paar maandjes kwam hij naar me toe dat hij me niet meer bij mn voornaam wilde noemen, maar mama wilde zeggen. Toen ben ik met hem gaan zitten, en heb ik uitgelegd dat hij best mama mag zeggen, maar dat ik niet zijn mama ben. Maar dat ik het wel leuk zou vinden als hij een "andere" naam zou bedenken, eentje die speciaal van hem voor mij was. Na een dagje wist hij het, hij ging me voortaan Mammie noemen. En sinds die dag noemt ie me mammie. ( vraag me wel af hoe het klinkt als tie 16 is, en de baard in zn keel heeft )
Ik ben de mama van mijn kinderen, en zo spreken ze mij aan.
Mijn stiefzoon echter, die noemde mij altijd bij mijn voornaam, tot hij naar de kleuterschool ging. Iedere dag zei hij "daaag borodini" tegen mij, en de andere kindjes dag mama \ papa tegen de weg brengers. Na een paar maandjes kwam hij naar me toe dat hij me niet meer bij mn voornaam wilde noemen, maar mama wilde zeggen. Toen ben ik met hem gaan zitten, en heb ik uitgelegd dat hij best mama mag zeggen, maar dat ik niet zijn mama ben. Maar dat ik het wel leuk zou vinden als hij een "andere" naam zou bedenken, eentje die speciaal van hem voor mij was. Na een dagje wist hij het, hij ging me voortaan Mammie noemen. En sinds die dag noemt ie me mammie. ( vraag me wel af hoe het klinkt als tie 16 is, en de baard in zn keel heeft )
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 13 september 2007 om 23:07
Vroeger noemden wij mijn moeder mama en mijn vader bij de voornaam. Dat wilde hij het liefst.
Veel mensen vroegen dan of hij niet onze echte vader was.
Toen ik kinderen kreeg was hij echt even over de rooie omdat hij bang was opa te worden genoemd. Ik heb met hem afgesproken dat onze kinderen hem ook bij de voornaam noemen als hij dat liever wil.
Hij is wel altijd een heel lieve betrokken vader geweest die een zorgzame thuisvader was terwijl mijn moeder werkte.
Dus ht hoeft geen brutaliteit te zijn, maar ouders kunnen het zelf graag zo willen.
De reden van mijn vader weet ik niet en doet er ook niet toe.
Veel mensen vroegen dan of hij niet onze echte vader was.
Toen ik kinderen kreeg was hij echt even over de rooie omdat hij bang was opa te worden genoemd. Ik heb met hem afgesproken dat onze kinderen hem ook bij de voornaam noemen als hij dat liever wil.
Hij is wel altijd een heel lieve betrokken vader geweest die een zorgzame thuisvader was terwijl mijn moeder werkte.
Dus ht hoeft geen brutaliteit te zijn, maar ouders kunnen het zelf graag zo willen.
De reden van mijn vader weet ik niet en doet er ook niet toe.
donderdag 13 september 2007 om 23:15
Voor nu vind ik het erg leuk om mamma genoemd te worden, en voor straks vind ik het wel belangrijk om duidelijk te maken dat ik ook de positie van mamma/mam heb. Ik ben geen vriendinnetje.
Opa en oma zijn gewoon opa en oma. Als mijn vader het leuk had gevonden met zijn voornaam aangesproken te worden, had hij pech gehad. Ik bepaal wie mijn kind bij de voornaam mag noemen en wie een andere positie heeft. Ooms en tantes hebben daar wat meer vrijheid in.
Ik bepaal ook tegen wie ze u zegt en tegen wie niet. Als mensen hard roepen 'zeg maar jij hoor, anders voel ik me zo oud' dan zeg ik altijd; in haar ogen ben je ook oud, ze is vier!
Ik wil mijn kind graag bepaalde fatsoensnormen bijbrengen, en als de ene buurvrouw u is dan is de andere het ook. Ik kan nog niet uitleggen dat de ene mevrouw wel u is en de andere niet, dus zijn ze allemaal u.
Mijn vrienden en vriendinnen noemt ze wel bij de voornaam. Niet oom of tante.
Opa en oma zijn gewoon opa en oma. Als mijn vader het leuk had gevonden met zijn voornaam aangesproken te worden, had hij pech gehad. Ik bepaal wie mijn kind bij de voornaam mag noemen en wie een andere positie heeft. Ooms en tantes hebben daar wat meer vrijheid in.
Ik bepaal ook tegen wie ze u zegt en tegen wie niet. Als mensen hard roepen 'zeg maar jij hoor, anders voel ik me zo oud' dan zeg ik altijd; in haar ogen ben je ook oud, ze is vier!
Ik wil mijn kind graag bepaalde fatsoensnormen bijbrengen, en als de ene buurvrouw u is dan is de andere het ook. Ik kan nog niet uitleggen dat de ene mevrouw wel u is en de andere niet, dus zijn ze allemaal u.
Mijn vrienden en vriendinnen noemt ze wel bij de voornaam. Niet oom of tante.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 13 september 2007 om 23:20
Leuke discussie.
Ik ben zelf helaas nog geen mama maar zou het niet leuk vinden als mijn kind me bij mijn voornaam zou noemen. Ik vind het ook een beetje raar als kinderen hun ouders bij de voornaam noemen. Maar je hoort het steeds vaker en die ouders vinden het niet erg dus misschien ga ik er nog anders over denken als ik kids zou hebben (maar denk het niet). Ik zou er ook nooit over denken om mijn ouders bij de voornaam te noemen. Net zoals ik mijn schoonouders trouwens nooit met pa of ma zou aanspreken, ik heb zelf nog een pa en ma. (als ze bellen en ik neem op zeggen ze altijd: met pa/ma, vind ik zo raar!!)
Moppetoet, jij hebt het over oom en tante voor collega's, ik hoor dat ook heel veel in mijn omgeving. Dat kinderen kenissen of collega's van de ouders oom en tante noemen, dat is voor mij een heel raar fenomeen. 1 vriendin van mijn moeder noemden wij vroeger tante... maar dat was omdat ze voor een kind een moeilijke voornaam had. Ik denk ook niet dat ik mijn kinderen zal leren om vrienden ofzo oom of tante te leren. Al moet ik zeggen dat een goede vriendin van mij het tegen haar zoontje mij ook tante noemt als ze het over mij heeft. Misschien komt het voor mij wat vreemd over omdat mijn ouders mij dat nooit geleerd hebben. Meestal was het gewoon meneer/mevrouw achternaam. En dan zeiden ze meestal wel dat we ze geen meneer/mevrouw hoefden te noemen maar jan of annie.
Ik ben zelf helaas nog geen mama maar zou het niet leuk vinden als mijn kind me bij mijn voornaam zou noemen. Ik vind het ook een beetje raar als kinderen hun ouders bij de voornaam noemen. Maar je hoort het steeds vaker en die ouders vinden het niet erg dus misschien ga ik er nog anders over denken als ik kids zou hebben (maar denk het niet). Ik zou er ook nooit over denken om mijn ouders bij de voornaam te noemen. Net zoals ik mijn schoonouders trouwens nooit met pa of ma zou aanspreken, ik heb zelf nog een pa en ma. (als ze bellen en ik neem op zeggen ze altijd: met pa/ma, vind ik zo raar!!)
Moppetoet, jij hebt het over oom en tante voor collega's, ik hoor dat ook heel veel in mijn omgeving. Dat kinderen kenissen of collega's van de ouders oom en tante noemen, dat is voor mij een heel raar fenomeen. 1 vriendin van mijn moeder noemden wij vroeger tante... maar dat was omdat ze voor een kind een moeilijke voornaam had. Ik denk ook niet dat ik mijn kinderen zal leren om vrienden ofzo oom of tante te leren. Al moet ik zeggen dat een goede vriendin van mij het tegen haar zoontje mij ook tante noemt als ze het over mij heeft. Misschien komt het voor mij wat vreemd over omdat mijn ouders mij dat nooit geleerd hebben. Meestal was het gewoon meneer/mevrouw achternaam. En dan zeiden ze meestal wel dat we ze geen meneer/mevrouw hoefden te noemen maar jan of annie.
donderdag 13 september 2007 om 23:32
Ik ben dus iemand die altijd riep dat ik het vreselijk zou vinden als mijn kinderen mij bij mijn voornaam zouden noemen. Nu hij het doet (gewoon omdat het de leeftijd is en hij zijn vader gewoon napraat die mij ook bij mijn voornaam noemt) merk ik dat ik het helemaal niet erg vind. Ik word er niet minder zijn moeder van, ik voel me er niet minder gewaardeerd om en ik zie het zeker niet als een teken van geen respect of afstandelijkheid. Ook niet alsof ik zijn vriendinnetje ben.
Maar goed hij is pas 3, wie weet verandert mijn mening wel als hij ouder is en hij mij wel als zijn vriendinnetje gaat behandelen
Maar goed hij is pas 3, wie weet verandert mijn mening wel als hij ouder is en hij mij wel als zijn vriendinnetje gaat behandelen
vrijdag 14 september 2007 om 00:10
Ik noem mijn ouders nu bij hun voornamen (toen ik kind was niet) en vind er niets raars aan. Ik vind het eerder raar dat je als je volwassen bent je nog steeds papa en mama zegt. Het heeft voor mij juist iets van gelijkwaardigheid en dat mijn ouders mij ook als volwassenen zien. Het is maar net wat je gewend bent denk ik.
vrijdag 14 september 2007 om 07:57
Mijn ouders blijven mijn ouders, en ik vind het dus ook niet raar om ze nog steeds zo te benoemen. Ik zeg geen papa en mama meer, het is inmiddels verworden tot mams en paps. Dat is een band die ik met niemand anders in de wereld deel, en ik vind dat dat best een bijzondere titel waard is.
Vrienden van mijn ouders noemde ik ook altijd tante toos of ome Joep. Omdat mijn ouders het een beetje raar vonden staan dat een snotneus van vier een dame van in de 50 met haar voornaam aansprak, en die vrienden menneer de Vries oid te afstandelijk vonden.
De enige keren dat ik mijn vader met zijn volledige naam aanspreek, is als hij bij een sportevenement aan de bar hangt. Dan reageert hij gewoon niet op Paps, en krijg ik alleen de aandacht als ik op luide toon "Karel Brouwer" door de tent schreeuw daar kunnen we dan met zijn allen weer heel leuk om lachen...
Mijn vader heet geen karel brouwer. Alle namen in dit stukje tekst zijn fictief. enige overeenkomst met bestaande personen berust puut op toeval.
Vrienden van mijn ouders noemde ik ook altijd tante toos of ome Joep. Omdat mijn ouders het een beetje raar vonden staan dat een snotneus van vier een dame van in de 50 met haar voornaam aansprak, en die vrienden menneer de Vries oid te afstandelijk vonden.
De enige keren dat ik mijn vader met zijn volledige naam aanspreek, is als hij bij een sportevenement aan de bar hangt. Dan reageert hij gewoon niet op Paps, en krijg ik alleen de aandacht als ik op luide toon "Karel Brouwer" door de tent schreeuw daar kunnen we dan met zijn allen weer heel leuk om lachen...
Mijn vader heet geen karel brouwer. Alle namen in dit stukje tekst zijn fictief. enige overeenkomst met bestaande personen berust puut op toeval.
vrijdag 14 september 2007 om 08:58
MK noemt me mama, en als ze echt aandacht wil en ik het niet geef (of ze wil iets waarvan ze weet dat het omlullen kost, omdat het isets speciaals is), noemt ze mama tilaaajaaaa (tegenwoordig kan ze mijn naam goed uitspreken, maar vroeger zei ze dus echt tielaaajaaaa), en als het echt erg wordt, begint ze met 'Lieffie?" (Want zo spreken Lief en ik elkaar wel aan).
Ik weet niet wat ik ervan zou vinden als ze me echt alleen maar met de voornaam aan zou spreken. Ik denk dat ik dat liever niet heb, maar dat weet ik nog niet.
Mijn ouders spreek ik af en toe aan met hun voornaam. Als mijn moeder ergens op straat loopt en ik roep "Mama", dan reageert ze iet. Als ik haar voornaam roep, reageert ze wel. De eerste keer dat ik daar achter kwam (en ik dus al luid Ma-ham-mend over straat liep, te balen dat ze me niet hoorde), was ik best wel pissig. Hoe kan ze nou niet reageren op haar eretitel?
Ik weet niet wat ik ervan zou vinden als ze me echt alleen maar met de voornaam aan zou spreken. Ik denk dat ik dat liever niet heb, maar dat weet ik nog niet.
Mijn ouders spreek ik af en toe aan met hun voornaam. Als mijn moeder ergens op straat loopt en ik roep "Mama", dan reageert ze iet. Als ik haar voornaam roep, reageert ze wel. De eerste keer dat ik daar achter kwam (en ik dus al luid Ma-ham-mend over straat liep, te balen dat ze me niet hoorde), was ik best wel pissig. Hoe kan ze nou niet reageren op haar eretitel?
vrijdag 14 september 2007 om 09:23
vrijdag 14 september 2007 om 09:33
Mijn moeder is voor mij 'mama', het zou heel vreemd in mijn oren klinken als ik haar bij haar voornaam zou noemen. (okay, als ik écht haar aandacht even wil noem ik haar bij al haar voornamen en achternaam). Haar partner (die bij ons woonde sinds ik een jaar of 11 was) noem ik wel bij de voornaam. Geupgrade van 'ome X' naar 'X' uiteindelijk.
Hoe anderen dat doen maakt mij niet zoveel uit trouwens.
Wat ik persoonlijk (ondanks dat ik ergens wel bergijp waarom men dat doet) enorm ergerlijk vind is als anderen bijvoorbeeld zeggen: Mama komt vanmiddag langs.
Wat nou? Je moeder komt langs!
Als iemand het over 'mama' heeft, denk ik altijd je bent mijn broer of zus niet.
Vind ik echt, echt, echt raar.
Ik heb o.a. een vriendin die dat altijd zegt en ook mijn overbuurvrouw...
Als je het hebt over 'mama', kan het namelijk niet anders dan dat je het over mijn moeder hebt. Capice.
En toen ik op 12-jarige leeftijd verhuisde moest ik mijn leraar bij de voornaam noemen en jijen en jouen, had ik ook veel moeite mee.
Hoe anderen dat doen maakt mij niet zoveel uit trouwens.
Wat ik persoonlijk (ondanks dat ik ergens wel bergijp waarom men dat doet) enorm ergerlijk vind is als anderen bijvoorbeeld zeggen: Mama komt vanmiddag langs.
Wat nou? Je moeder komt langs!
Als iemand het over 'mama' heeft, denk ik altijd je bent mijn broer of zus niet.
Vind ik echt, echt, echt raar.
Ik heb o.a. een vriendin die dat altijd zegt en ook mijn overbuurvrouw...
Als je het hebt over 'mama', kan het namelijk niet anders dan dat je het over mijn moeder hebt. Capice.
En toen ik op 12-jarige leeftijd verhuisde moest ik mijn leraar bij de voornaam noemen en jijen en jouen, had ik ook veel moeite mee.
Known to cause insanity in laboratory mice
vrijdag 14 september 2007 om 09:37
Mijn kinderen hebben maar 1 mamma en dat ben ik, dus ik ben 'mamma' en niet *voornaam*.
Vond het zelf ook wel raar om vrienden/kennissen door kinderen te laten aanspreken met 'oom/tante' want ze zijn geen oom of tante maar zoals Allis al zegt, vind ik het ook nergens naar klinken als een kind uit zichzelf een volwassene met de voornaam aanspreekt. Maar eigenlijk zijn er niet veel nep ooms en tante's, vrienden kunnen met voornaam aangesproken worden en sommige vrienden hebben een koosnaam gekregen van onze kinderen. Heel grappig, want ondertussen gebruiken veel vrienden diezelfde koosnamen, zelfs als er geen kinderen in de buurt zijn.
Vond het zelf ook wel raar om vrienden/kennissen door kinderen te laten aanspreken met 'oom/tante' want ze zijn geen oom of tante maar zoals Allis al zegt, vind ik het ook nergens naar klinken als een kind uit zichzelf een volwassene met de voornaam aanspreekt. Maar eigenlijk zijn er niet veel nep ooms en tante's, vrienden kunnen met voornaam aangesproken worden en sommige vrienden hebben een koosnaam gekregen van onze kinderen. Heel grappig, want ondertussen gebruiken veel vrienden diezelfde koosnamen, zelfs als er geen kinderen in de buurt zijn.
vrijdag 14 september 2007 om 09:43
Omdat het mijn moeder is noem ik haar ook moeder. Iedereen noemt haar al bij haar voornaam dus ben ik bevoorrecht haar met moeder te mogen aanspreken en daar ben ik best trots op.
En omdat iedereen mij al Kimm noemt wil ik dat mijn eigen kinderen mij mama of moeder noemen, het zijn tenslotte mijn buurjongens niet.....
En omdat iedereen mij al Kimm noemt wil ik dat mijn eigen kinderen mij mama of moeder noemen, het zijn tenslotte mijn buurjongens niet.....
vrijdag 14 september 2007 om 09:56
Leuk onderwerp want hier hebben wij ook altijd heel veel commentaar op gekregen (heb trouwens zelf geen kinderen).
Mijn zusje en ik hebben mijn ouders altijd met hun voornamen aangesproken. Mijn vader vond dat prima, maar mijn moeder vond dat vroeger heel vervelend. (alle lieve peuters riepen om mama, wij natuurlijk om Miep ). Mijn ouders hebben elkaar gewoon altijd met de voornaam aangesproken en ik denk dat we het daarvan hebben overgenomen. Dat vind ik trouwens wel echt verschrikkelijk: twee volwassenen die elkaar met vader en moeder benoemen. ("wil pa/vaders nog een kopje thee" )
Ik vind het trouwens geen teken van gebrek aan opvoeding of zo. We hebben oudere mensen altijd aangesproken met u en mevr. X tot ze zeiden dat we ze bij de voornaam mochten aanspreken. Ooms en tantes hebben we dan weer nooit met 'ome X' of 'tante Y' aangesproken. We kenden die mensen amper en de titel oom en tante waren ze niet waard. Dat vonden mijn ouders dan weer prima, zolang we maar beleefd u bleven zeggen tot dat van het familielid niet meer hoefde. Vrienden van mijn ouders hebben we ook altijd met de voornaam aangesproken en dat vind ik nu achteraf wel handig. Moet er niet aan denken dat ik een hele grote groep volwassenen die geen familie van me zijn nu nog met 'ome Jaap' en 'tante Hannie' zou moeten aanspreken.
Mijn zusje en ik hebben mijn ouders altijd met hun voornamen aangesproken. Mijn vader vond dat prima, maar mijn moeder vond dat vroeger heel vervelend. (alle lieve peuters riepen om mama, wij natuurlijk om Miep ). Mijn ouders hebben elkaar gewoon altijd met de voornaam aangesproken en ik denk dat we het daarvan hebben overgenomen. Dat vind ik trouwens wel echt verschrikkelijk: twee volwassenen die elkaar met vader en moeder benoemen. ("wil pa/vaders nog een kopje thee" )
Ik vind het trouwens geen teken van gebrek aan opvoeding of zo. We hebben oudere mensen altijd aangesproken met u en mevr. X tot ze zeiden dat we ze bij de voornaam mochten aanspreken. Ooms en tantes hebben we dan weer nooit met 'ome X' of 'tante Y' aangesproken. We kenden die mensen amper en de titel oom en tante waren ze niet waard. Dat vonden mijn ouders dan weer prima, zolang we maar beleefd u bleven zeggen tot dat van het familielid niet meer hoefde. Vrienden van mijn ouders hebben we ook altijd met de voornaam aangesproken en dat vind ik nu achteraf wel handig. Moet er niet aan denken dat ik een hele grote groep volwassenen die geen familie van me zijn nu nog met 'ome Jaap' en 'tante Hannie' zou moeten aanspreken.
Dat zeg ik....
