Kinderen
alle pijlers
Kinderen noemen ouders bij de voornaam: leuk of raar?
donderdag 13 september 2007 om 22:16
Ik hoor in m'n omgeving steeds vaker dat kinderen hun ouders bij de voornaam noemen. Gewoon papa of mama is er niet meer bij. Nee, het is Joost of Karin. En dan heb ik het niet over dat uitproberen wat kleine kinderen graag doen: erg stoer je vader of moeder, het liefst waar iedereen bij is, met de voornaam aan te spreken, spannend!
Nee, het gaat echt over verschillende leeftijden, 5, 12 , 16 jarigen enzo. Waar het heel normaal is te jijen en te jouwen en iedereen -soms ook de oma's- bij de voornaam te noemen. Persoonlijk vind ik het niet leuk. Ik vind juist papa en mama iets speciaals hebben. Later wordt het misschien wel pa en ma, maar ik zou het echt niet leuk vinden als ze me bij m'n voornaam zouden noemen. 'Papa' en 'mama' heeft iets liefs, het symboliseert een speciale (gevoels)band voor mij. Ze mogen wel je en jij zeggen en de oma's vinden dat ook niet erg. Maar niet alleen voornamen. Om onderscheid tussen de oma's te maken hebben we echter in overleg met de oma's wel een kleine uitzondering gemaakt, dat werd Oma + Voornaam, omdat zowel de oma van mij en mijn man allebei nog leven. Dus onze kinderen hebben maar liefst 4 oma's!
Maar ouders bij de voornaam aanspreken...dat klinkt meer als vrienden onder elkaar. Ik vind het nu ik het lees erg truttig staan maar ja, zo denk ik erover.
Wat is jullie mening?
Nee, het gaat echt over verschillende leeftijden, 5, 12 , 16 jarigen enzo. Waar het heel normaal is te jijen en te jouwen en iedereen -soms ook de oma's- bij de voornaam te noemen. Persoonlijk vind ik het niet leuk. Ik vind juist papa en mama iets speciaals hebben. Later wordt het misschien wel pa en ma, maar ik zou het echt niet leuk vinden als ze me bij m'n voornaam zouden noemen. 'Papa' en 'mama' heeft iets liefs, het symboliseert een speciale (gevoels)band voor mij. Ze mogen wel je en jij zeggen en de oma's vinden dat ook niet erg. Maar niet alleen voornamen. Om onderscheid tussen de oma's te maken hebben we echter in overleg met de oma's wel een kleine uitzondering gemaakt, dat werd Oma + Voornaam, omdat zowel de oma van mij en mijn man allebei nog leven. Dus onze kinderen hebben maar liefst 4 oma's!
Maar ouders bij de voornaam aanspreken...dat klinkt meer als vrienden onder elkaar. Ik vind het nu ik het lees erg truttig staan maar ja, zo denk ik erover.
Wat is jullie mening?
vrijdag 14 september 2007 om 10:03
Wat ik trouwens wel vreemd vind van de reacties hier: dat kinderen anderen niet mogen tutoyeren als de aangesprokene dat wil. Wat ik altijd heb begrepen is dat het hier qua etiquette gaat om het gevoel van de persoon die wordt aangesproken en het doel is dat die zich op z'n gemak voelt bij de aanspreektitel. (maar ja, ik sprak mijn ouders ook met hun voornaam aan, dus dat zegt niet veel )
Ik ben bijv. 26 en vind het niet onlogisch dat een peuter mij in de eerste instantie met u aanspreekt. Als ik dan zeg dat ze me met X en jij mogen aanspreken betekent dat m.i. dat IK dat liever heb. Zou het heel vreemd en een beetje vervelend vinden als ik dan nog steeds met 'u' wordt aangesproken omdat 'jij' niet mag van de moeder.
Ik ben bijv. 26 en vind het niet onlogisch dat een peuter mij in de eerste instantie met u aanspreekt. Als ik dan zeg dat ze me met X en jij mogen aanspreken betekent dat m.i. dat IK dat liever heb. Zou het heel vreemd en een beetje vervelend vinden als ik dan nog steeds met 'u' wordt aangesproken omdat 'jij' niet mag van de moeder.
Dat zeg ik....
vrijdag 14 september 2007 om 10:13
Ik ben ook mama. Er zij maar twee jongetjes op de hele wereld die mij zo kunnen noemen (en eentje daarvan praat nog niet!) dus ik hoor die naam/titel inderdaad ook graag. Jammer dat zoontjelief wel steeds hoort hoe zijn vaer en andere mensen mij "Kess" noemen. Want dat doet hij graag na. Gisterochtend werd hij wakker en lag in bed te roepen: "Kess, Kess! Ik ben wakker!" Ik heb gewoon gewacht tot hij om "mama" ging roepen. Dat zal hem leren!
Loretta is De Mol. Punt.
vrijdag 14 september 2007 om 11:35
Ik ben opgegroeid met papa, mama, u en heeeeeeeel veel 'ooms' en 'tantes'. Mijn zoontje praat nog niet, maar ik weet wel dat wij voor hem papa en mama gaan zijn. Voornamen bewaart ie maar voor zijn vriendjes.
En eigenlijk vind ik diep in mijn hart dat kleine kinderen tegen alle volwassenen u moeten zeggen, inclusief hun ouders, maar ik denk dat dat niet gaat lukken. De kinderen in mijn omgeving noemen mij gewoon bij mijn voornaam en zeggen jij tegen me. Persoonlijk vind ik dat niet erg, maar ze doen dat ook met echte ouderen (bijv. van de leeftijd van mijn eigen opa en oma) en dat vind ik geen gehoor. Het schijnt normaal te zijn......
Ik ga er zelf wel op staan dat mijn zoontje tegen oudere mensen wel u zegt en ook het oom en tante gaan we hier gebruiken, voor mensen die ons te na staan om ze meneer of mevrouw te laten noemen. Inderdaad, wat iemand anders ook al zei: mijn zoontje is nog klein en voor hem is iedereen oud, dus kan hij dan ook tegen iedereen u zeggen, om het makkelijk te maken.
En eigenlijk vind ik diep in mijn hart dat kleine kinderen tegen alle volwassenen u moeten zeggen, inclusief hun ouders, maar ik denk dat dat niet gaat lukken. De kinderen in mijn omgeving noemen mij gewoon bij mijn voornaam en zeggen jij tegen me. Persoonlijk vind ik dat niet erg, maar ze doen dat ook met echte ouderen (bijv. van de leeftijd van mijn eigen opa en oma) en dat vind ik geen gehoor. Het schijnt normaal te zijn......
Ik ga er zelf wel op staan dat mijn zoontje tegen oudere mensen wel u zegt en ook het oom en tante gaan we hier gebruiken, voor mensen die ons te na staan om ze meneer of mevrouw te laten noemen. Inderdaad, wat iemand anders ook al zei: mijn zoontje is nog klein en voor hem is iedereen oud, dus kan hij dan ook tegen iedereen u zeggen, om het makkelijk te maken.
..
vrijdag 14 september 2007 om 14:55
Volgens mij is het helemaal niet 'tegenwoordig' dat ouders met de voornaam aangesproken worden. Het is meer 60/70-er jaren, voor zover ik het gemerkt heb, aangezien mensen uit mijn generatie hun ouders vaak met hun voornaam aanspraken. Uit die tijd komt toch ook het 'regelvrije' opvoeden? (Flowerpower enzo)
Anyways, ik spreek mijn ouders niet aan met de voornaam en mijn kinderen noemen mij meestal Mama. Als ze ergens heel blij mee zijn, of opgewonden, of me iets heel dringend willen vragen of.. of.. nouja, meestal dus helaas, is het MAMA-MAMA-MAMA, zoals Kjong hiervoor ook al schetste. En daar word ik zo af en toe knettergek van
Kjongs zoon is trouwens 8. Haar dochter is 0
Anyways, ik spreek mijn ouders niet aan met de voornaam en mijn kinderen noemen mij meestal Mama. Als ze ergens heel blij mee zijn, of opgewonden, of me iets heel dringend willen vragen of.. of.. nouja, meestal dus helaas, is het MAMA-MAMA-MAMA, zoals Kjong hiervoor ook al schetste. En daar word ik zo af en toe knettergek van
Kjongs zoon is trouwens 8. Haar dochter is 0
Later is nu
vrijdag 14 september 2007 om 15:15
Ook ik noem mijn ouders gewoon papa en mama, of pa(p) en ma(m) ofzo maar niet bij hun voornaam. Tenzij ik, zoals velen hier, het gevoel heb dat ze niet luisteren als ik ze 'roep' dan noem ik hun voornaam.
Een aantal jaren geleden begonnen een aantal oom's en tante's opeens hun naam zonder oom of tante daarvoor te schrijven onder bijvoorbeeld kaartjes, of als ze belden, ja hoi met Joop ipv ome Joop. Ik merkte aan mezelf dat ik dit helemaal niet prettig vond. Steeds had ik het gevoel van: Je bent mijn oom of tante en niet mijn vriendje of vriendinnetje, ik wil jullie gewoon oom en tante noemen.
Dus ik blijf gewoon kaartjes sturen met oom Joop en tante Trix, en als ik oom aan telefoon heb vraag ik ook niet naar Trix maar naar tante Trix.
Aan de andere kant ben ik ondertussen zelf ook tante van twee schatten maar van mij hoeven ze mij geen tante te noemen en dat doen ze dan ook niet.
Beetje dubbel hè?! Met dat ik het opschrijf krijg ik het door hoe raar dat is.
Ik merk het ook niet echt als kids mij aanspreken met jou maar als iemand u zegt denk ik wel: Wat netjes, leuk dat dat ook nog kan.
Maar alles is zowiezo veranderd, ik kan me niet voorstellen dat ik op de leeftijd van een jaar of 8 brutaal zou zijn tegen iemand van 30 ofzo, nou meeste kids van tegenwoordig zijn nu wel brutaal tegen mij hoor.
Met oudere mensen heb ik ook vaak dat ik ze u wil noemen. Op dit moment volg ik een opleiding en vorige week had ik een gesprek met een docent. Ik noemde hem u maar hij zei: Zeg maar gewoon jij hoor. Nou, ik kreeg het m'n strot niet uit. Misschien ben ik wat ouderwets maar ik vind het gewoon niet netjes. Mijn ouders spreek ik overigens wel aan met jij en jou.
Volgens mij is het tegenwoordig normaal als kinderen oudere mensen aanspreken met jij en jou maar ik vind het verschrikkelijk. Ik hoop dat als ik kinderen zou krijgen dat ik ze kan leren om ouderen aan te spreken met u. En mevrouw i.p.v. héééy.
Maargoed, de beste stuurlui staan aan wal zei m'n moeder vanmorgen nog...
Maar om even op je vraag terug te komen T.O. leuk of raar om je ouders bij de voornaam te noemen, ik vind het raar! (raar is een groot woord maar ik vind het niet genoeg respectvol ofzo)
Een aantal jaren geleden begonnen een aantal oom's en tante's opeens hun naam zonder oom of tante daarvoor te schrijven onder bijvoorbeeld kaartjes, of als ze belden, ja hoi met Joop ipv ome Joop. Ik merkte aan mezelf dat ik dit helemaal niet prettig vond. Steeds had ik het gevoel van: Je bent mijn oom of tante en niet mijn vriendje of vriendinnetje, ik wil jullie gewoon oom en tante noemen.
Dus ik blijf gewoon kaartjes sturen met oom Joop en tante Trix, en als ik oom aan telefoon heb vraag ik ook niet naar Trix maar naar tante Trix.
Aan de andere kant ben ik ondertussen zelf ook tante van twee schatten maar van mij hoeven ze mij geen tante te noemen en dat doen ze dan ook niet.
Beetje dubbel hè?! Met dat ik het opschrijf krijg ik het door hoe raar dat is.
Ik merk het ook niet echt als kids mij aanspreken met jou maar als iemand u zegt denk ik wel: Wat netjes, leuk dat dat ook nog kan.
Maar alles is zowiezo veranderd, ik kan me niet voorstellen dat ik op de leeftijd van een jaar of 8 brutaal zou zijn tegen iemand van 30 ofzo, nou meeste kids van tegenwoordig zijn nu wel brutaal tegen mij hoor.
Met oudere mensen heb ik ook vaak dat ik ze u wil noemen. Op dit moment volg ik een opleiding en vorige week had ik een gesprek met een docent. Ik noemde hem u maar hij zei: Zeg maar gewoon jij hoor. Nou, ik kreeg het m'n strot niet uit. Misschien ben ik wat ouderwets maar ik vind het gewoon niet netjes. Mijn ouders spreek ik overigens wel aan met jij en jou.
Volgens mij is het tegenwoordig normaal als kinderen oudere mensen aanspreken met jij en jou maar ik vind het verschrikkelijk. Ik hoop dat als ik kinderen zou krijgen dat ik ze kan leren om ouderen aan te spreken met u. En mevrouw i.p.v. héééy.
Maargoed, de beste stuurlui staan aan wal zei m'n moeder vanmorgen nog...
Maar om even op je vraag terug te komen T.O. leuk of raar om je ouders bij de voornaam te noemen, ik vind het raar! (raar is een groot woord maar ik vind het niet genoeg respectvol ofzo)
vrijdag 14 september 2007 om 15:17
Mijn zoon zegt meestal San (hij heeft een autistische stoornis en als ik vraag waarom hij me zo noemt zegt hij simpel: nou je heet toch sandra??) Hij hoort natuurlijk iedereen om hem heen mij San/Sandra noemen dus doet hij het ook. Dochtertje van 2 en een half zegt gewoon mama.
Ik maak er niet zo'n probleem van, moet er soms wel om lachen, want als hij boos is of ik heb in zijn ogen wat doms gedaan noemt hij mijn hele naam (voor en achternaam).
Ik maak er niet zo'n probleem van, moet er soms wel om lachen, want als hij boos is of ik heb in zijn ogen wat doms gedaan noemt hij mijn hele naam (voor en achternaam).
vrijdag 14 september 2007 om 16:04
Ik noem mijn ouders en de ouders van mijn moeder bij hun voornaam. Dat is gewoon zoals ik opgevoed ben en ik vind het niet raar, bijzonder, afstandelijk, onpersoonlijk, respectloos of whatever.
Mijn kinderen zeggen papa en mama, maar mijn man wordt door de jongens ook vaak bij zijn voornaam genoemd, mijn naam gebruiken ze minder vaak. Ik vind het wel schattig als ze mama zeggen, maar als ze me Meave zouden noemen, is dat ook prima. Ik zou het minder leuk vinden als ze me normaal Mama noemen en alleen Meave als ze boos zijn/iets van me willen.
Ik leer mijn kinderen u te zeggen tegen volwassenen (maar dat wil nog niet zo lukken eerlijk gezegd). Zelf zeg ik ook u tegen mensen die ook maar iets ouder lijken te zijn dan ik. Ingesleten gewoonte.
Mijn kinderen zeggen papa en mama, maar mijn man wordt door de jongens ook vaak bij zijn voornaam genoemd, mijn naam gebruiken ze minder vaak. Ik vind het wel schattig als ze mama zeggen, maar als ze me Meave zouden noemen, is dat ook prima. Ik zou het minder leuk vinden als ze me normaal Mama noemen en alleen Meave als ze boos zijn/iets van me willen.
Ik leer mijn kinderen u te zeggen tegen volwassenen (maar dat wil nog niet zo lukken eerlijk gezegd). Zelf zeg ik ook u tegen mensen die ook maar iets ouder lijken te zijn dan ik. Ingesleten gewoonte.
vrijdag 14 september 2007 om 19:45
Mijn oudste (16) noemt me sinds een tijdje geen mama meer, maar roept altijd: he, mam! En nog steeds smelt ik als hij dat roept, want ik ben nog steeds de enigste tegen wie hij dat zegt. Mijn middelste (13) wisselt nu af tussen mama en mam en de jongste noemt me nog steeds mama! Voor mij is dat het mooiste woord dat er bestaat: MAM(A)!
Toen onze kinderen klein waren wilde mijn man mij ook wel eens mama noemen. Zo van: mama wil jij iets drinken? En dan als de kinderen er niet bij waren, dat vond ik niet zo prettig en heb hem gevraagd of hij mij gewoon bij mijn voornaam wilde noemen. Nu komt het mooiste, hij keek me verwonderd aan, hij had zelf niet in de gaten dat hij dat deed!
Mijn ouders noemen elkaar wel altijd mams en paps. Als kind vond ik het altijd raar als ze dan visite hadden en mijn moeder noemde mijn vader ineens ''Harry''.
Toen onze kinderen klein waren wilde mijn man mij ook wel eens mama noemen. Zo van: mama wil jij iets drinken? En dan als de kinderen er niet bij waren, dat vond ik niet zo prettig en heb hem gevraagd of hij mij gewoon bij mijn voornaam wilde noemen. Nu komt het mooiste, hij keek me verwonderd aan, hij had zelf niet in de gaten dat hij dat deed!
Mijn ouders noemen elkaar wel altijd mams en paps. Als kind vond ik het altijd raar als ze dan visite hadden en mijn moeder noemde mijn vader ineens ''Harry''.
vrijdag 14 september 2007 om 19:58
Ben kind uit de jaren 70 en idd ik heb mijn ouders altijd bij hun voornamn aangesproken. Geloof dat ze dat ook graag zo wilden, want ze hebben ons ook nooit geleerd om mamma en pappa te zeggen. Opa en oma werden wel aangesproken met opa en oma en met U evenals alle andere volwassenen, totdat ze aangaven dat dat niet hoefde. Alleen echte ooms en tantes hadden die titel, ik heb het altijd vreemd gevonden dat iemand tante genoemd werd als het niet echt mijn tante was. We hadden in de straat wel een dame die door sommige kinderen tante voornaam genoemd werd, maar ik moest van mijn moeder mevrouw achternaam zeggen.
persoonlijk vind ik dat respect voor ouders niet perse zit in U zeggen of mamma en pappa zeggen, maar meer in gedrag over het algemeen.
En wat ook al eerder genoemd is ik vind het pas echt raar als echtgenoten elkaar paps en mams gaan noemen.
persoonlijk vind ik dat respect voor ouders niet perse zit in U zeggen of mamma en pappa zeggen, maar meer in gedrag over het algemeen.
En wat ook al eerder genoemd is ik vind het pas echt raar als echtgenoten elkaar paps en mams gaan noemen.
vrijdag 14 september 2007 om 21:51
Ik noem mijn ouders nu nog pap(a) en mam(a), dat zijn ze al mijn hele leven en dat zullen ze altijd blijven. Het zou voor mij heel raar zijn om ze bij de voornaam aan te gaan spreken.
Mijn dochter noemt ons ook papa en mama, maar ze is pas 17 maanden. Toch wil ik wel graag dat ze dat blijft zeggen.
Mijn man noemde zijn ouders toen hij klein was wel papa en mama, maar sinds zijn puberteit, denk vanaf een jaar of 16/17 noemt hij ze bij de voornaam. Dat was een periode waarin er heel veel gebeurde voor hem, zowel met hem als met zijn ouders, en heeft er uiteindelijk toe geleid dat hij een jaar naar het buitenland is geweest (hij was toen 18/19) en dit is daar een gevolg van geweest. Maar het klopt gewoon, ik vind er niets geks aan dat hij zijn ouders bij de voornaam noemt, heeft bv ook niets met gebrek aan respect te maken, want dat heeft hij heel veel voor hen.
Mijn dochter noemt ons ook papa en mama, maar ze is pas 17 maanden. Toch wil ik wel graag dat ze dat blijft zeggen.
Mijn man noemde zijn ouders toen hij klein was wel papa en mama, maar sinds zijn puberteit, denk vanaf een jaar of 16/17 noemt hij ze bij de voornaam. Dat was een periode waarin er heel veel gebeurde voor hem, zowel met hem als met zijn ouders, en heeft er uiteindelijk toe geleid dat hij een jaar naar het buitenland is geweest (hij was toen 18/19) en dit is daar een gevolg van geweest. Maar het klopt gewoon, ik vind er niets geks aan dat hij zijn ouders bij de voornaam noemt, heeft bv ook niets met gebrek aan respect te maken, want dat heeft hij heel veel voor hen.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
zaterdag 15 september 2007 om 08:06
Hè hè, eindelijk even tijd om te reageren, ik was gisteren werken, vandaar.
Leuk, al die verschillende reacties! Ik vind het ook opvallend dat mijn 'oud'klasgenootjes van de lagere school hun ouders ook allemaal gewoon pap en mam of pa/ma noemen; geen één bij de voornaam. Dat vinden ze allemaal onwennig, voelt raar aan. Opa's en oma's heten oma/opa of met een achternaam erachter voor het onderscheid, en worden meestal met u aangesproken. Ik heb nog nog nooit meegemaakt dat ik door tieners met jij/jou of 'Hee!" wordt benaderd, het is nog altijd 'mevrouw' en 'u'. Het grappige is dat IK me op dat moment eventjes onwennig voel want ik vind mezelf helemaal geen mevrouw, ook al ben ik bijna 40. Maar dat is dan wel weer erg beleefd vind ik, dat ze dat je zo aanspreken. Ik bedoel maar, ik hoor om me heen dat een hoop mensen 'de jeugd' zo vrij en brutaal vinden, maar ik vind het wat dit onderwerp betreft nogal meevallen.
Ik heb zelf een paar tantes, jongere zussen van mijn moeder, die maar 10 tot 15 jaar ouder zijn dan ik. Die zeiden allebei op mijn 18e verjaardag:"Zo Trix, nou hoor je d'r ook bij, nu noem je ons maar bij de voornaam hoor!" Op dat moment dacht ik echt:"Huh, is er dan wat veranderd, jullie zijn nog steeds ouder dan ik!" Maar het zijn allebei nogal vrijgevochten, hippe types dus het wende snel. Ik heb nog een paar oudere ooms en die zijn wat conservatiever, daar is het nog echt 'Ome Jan' en 'Ome David'. Toen mijn man voor het eerst mijn ouders ontmoette wilde hij zelf nog meneer en mevrouw zeggen, maar het klikte zo goed dat er vrij snel getutoyeerd werd. Er is een 'naamloze' periode geweest, dat waren hele komische conversaties, zei m'n man tegen mijn vader:"...ja dat zei eh....Trixies moeder, eh...uw vrouw net ook". Later werd het pa/ma, hij heeft het nooit uit z'n strot gekregen om mijn ouders bij de voornaam te noemen ookal vonden ze dat niet erg. Op school is het 'juf De Vries" of "Meester Janssen". Zelfs de concierge, die moeten ze dan 'meneer Rick' noemen. In groep 2 leren de kinderen een of ander liedje over je/jij en u en wordt er meer aandacht aan de 'u' aanspreekvorm besteed.
Bedankt in ieder geval voor jullie reacties!!
Leuk, al die verschillende reacties! Ik vind het ook opvallend dat mijn 'oud'klasgenootjes van de lagere school hun ouders ook allemaal gewoon pap en mam of pa/ma noemen; geen één bij de voornaam. Dat vinden ze allemaal onwennig, voelt raar aan. Opa's en oma's heten oma/opa of met een achternaam erachter voor het onderscheid, en worden meestal met u aangesproken. Ik heb nog nog nooit meegemaakt dat ik door tieners met jij/jou of 'Hee!" wordt benaderd, het is nog altijd 'mevrouw' en 'u'. Het grappige is dat IK me op dat moment eventjes onwennig voel want ik vind mezelf helemaal geen mevrouw, ook al ben ik bijna 40. Maar dat is dan wel weer erg beleefd vind ik, dat ze dat je zo aanspreken. Ik bedoel maar, ik hoor om me heen dat een hoop mensen 'de jeugd' zo vrij en brutaal vinden, maar ik vind het wat dit onderwerp betreft nogal meevallen.
Ik heb zelf een paar tantes, jongere zussen van mijn moeder, die maar 10 tot 15 jaar ouder zijn dan ik. Die zeiden allebei op mijn 18e verjaardag:"Zo Trix, nou hoor je d'r ook bij, nu noem je ons maar bij de voornaam hoor!" Op dat moment dacht ik echt:"Huh, is er dan wat veranderd, jullie zijn nog steeds ouder dan ik!" Maar het zijn allebei nogal vrijgevochten, hippe types dus het wende snel. Ik heb nog een paar oudere ooms en die zijn wat conservatiever, daar is het nog echt 'Ome Jan' en 'Ome David'. Toen mijn man voor het eerst mijn ouders ontmoette wilde hij zelf nog meneer en mevrouw zeggen, maar het klikte zo goed dat er vrij snel getutoyeerd werd. Er is een 'naamloze' periode geweest, dat waren hele komische conversaties, zei m'n man tegen mijn vader:"...ja dat zei eh....Trixies moeder, eh...uw vrouw net ook". Later werd het pa/ma, hij heeft het nooit uit z'n strot gekregen om mijn ouders bij de voornaam te noemen ookal vonden ze dat niet erg. Op school is het 'juf De Vries" of "Meester Janssen". Zelfs de concierge, die moeten ze dan 'meneer Rick' noemen. In groep 2 leren de kinderen een of ander liedje over je/jij en u en wordt er meer aandacht aan de 'u' aanspreekvorm besteed.
Bedankt in ieder geval voor jullie reacties!!
zaterdag 15 september 2007 om 10:41
Hier wisselen de kinderen het een beetje af, vaak mama en papa maar soms ook voornaam, en soms ook mama (plus) voornaam
Wat is zelf wel belangrijk vind is altijd 'alsjeblieft' en 'dankjewel' te zeggen, en op school is het 'Juf' en 'Meneer'
En als ze bij vriendjes spelen is het " mama van ... "
Ook de opa's en oma's heten : Oma Miep en Opa Koos (bijvoorbeeld)
Wat is zelf wel belangrijk vind is altijd 'alsjeblieft' en 'dankjewel' te zeggen, en op school is het 'Juf' en 'Meneer'
En als ze bij vriendjes spelen is het " mama van ... "
Ook de opa's en oma's heten : Oma Miep en Opa Koos (bijvoorbeeld)
Op het dak zie je kleine musjes,
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
zaterdag 22 september 2007 om 19:06
Jaren geleden vroeg m'n vader waarom ik hem niet bij de voornaam noem? Nou heel simpel: ik kan de hele wereld bij hun voornaam noemen maar ik heb maar 1 pappa!
Mijn kinderen noemen me dus ook gewoon mama en hun vader papa of daddy/dada.
Vriendjes en vriendinnetjes noemen me meestal Mrs. A of M's mommy.
Ze mogen me bij m'n voornaam noemen maar dat doen ze liever niet of hun ouders vinden het vervelend. Misschien is dat Amerikaans?
M'n dochter schrijft m'n naam trouwens wel op haar tekeningen. Bijna nooit gewoon "voor mama". Geen idee waarom eigenlijk.
Mijn kinderen noemen me dus ook gewoon mama en hun vader papa of daddy/dada.
Vriendjes en vriendinnetjes noemen me meestal Mrs. A of M's mommy.
Ze mogen me bij m'n voornaam noemen maar dat doen ze liever niet of hun ouders vinden het vervelend. Misschien is dat Amerikaans?
M'n dochter schrijft m'n naam trouwens wel op haar tekeningen. Bijna nooit gewoon "voor mama". Geen idee waarom eigenlijk.
zaterdag 22 september 2007 om 21:52
Onze dochter zegt gewoon papa en mama tegen ons en ik zou ook niet anders willen. Vreselijk als ze bij mijn voornaam zou noemen, ben haar vriendinnetje niet.............Vind het juist fijn en mooi om haar mama te horen zeggen.
Vroeger noemden onze buurkinderen hun ouders bij de voornaam en dat vond ik vreselijk afstandelijk klinken, alsof het niet je ouders zijn. Nog steeds kan ik er niet aan wennen als ik kinderen hun ouders bij de voornaam hoor roepen.
Zelf heb ik altijd papa en mama tegen mijn ouders gezegd. Mijn vader is nu pa of pap voor mij en mijn moeder heb ik tot aan haar overlijden, nu bijna 2 jaar geleden, altijd mama genoemd. Gewoon omdat ze mijn mama is. Zelfs ma komt me dan te afstandelijk over!! Mijn schoonouders noem ik wel gewoon bij de voornaam, dus geen pa en ma. Onze dochter noemt haar opa's en oma ook niet bij de voornaam maar bijv. opa achternaam, oma achternaam. Zelf maakt ze er bij oma vaak Grote Oma van omdat de oma van mijn man ook nog leeft en die heet kleine oma. Dat vind ik natuurlijk prima.
Vroeger noemden onze buurkinderen hun ouders bij de voornaam en dat vond ik vreselijk afstandelijk klinken, alsof het niet je ouders zijn. Nog steeds kan ik er niet aan wennen als ik kinderen hun ouders bij de voornaam hoor roepen.
Zelf heb ik altijd papa en mama tegen mijn ouders gezegd. Mijn vader is nu pa of pap voor mij en mijn moeder heb ik tot aan haar overlijden, nu bijna 2 jaar geleden, altijd mama genoemd. Gewoon omdat ze mijn mama is. Zelfs ma komt me dan te afstandelijk over!! Mijn schoonouders noem ik wel gewoon bij de voornaam, dus geen pa en ma. Onze dochter noemt haar opa's en oma ook niet bij de voornaam maar bijv. opa achternaam, oma achternaam. Zelf maakt ze er bij oma vaak Grote Oma van omdat de oma van mijn man ook nog leeft en die heet kleine oma. Dat vind ik natuurlijk prima.
zaterdag 22 september 2007 om 22:53
ik vond het juist nu zo leuk dat onze kleine straks mama en papa gaat zeggen tegen ons. we hebben ook hier besproken toen ik zwanger was met de oma 's en opa's hoe ze genoemd willen worden dat word dus oma anne en zo. over groot oma met de achter naam anders word helemaal zo verwarrend. oh,ja mijn broer word dus ook ome arend genoemd. klinkt zo schattig uit zo'n klein mondje. en u hoeft niet!!
