Kinderen
alle pijlers
Kinderen voorbereiden op sterven ouder
zondag 30 maart 2025 om 10:55
Beste lezers,
De vader van mijn kinderen en ik zijn enkele jaren geleden uit elkaar gegaan.
Nog geen half jaar daarna is hij gediagnosticeerd met een ernstige ziekte.
Inmiddels is de situatie zo dat hij uitbehandeld is en het waarschijnlijk nog een kwestie van weken/hooguit maanden is.
Aangezien vader de ernst niet onder ogen wil of kan zien, is het heel lastig om met hem te bespreken hoe we de kinderen hierin gaan begeleiden en voorbereiden. De kinderen zijn beide nog jong, onderbouw en middenbouw van de basisschool.
Iemand ervaring met het begeleiden van jonge kinderen in het stervensproces van een ouder?
Tips voor mij en mijn ex-partner?
** toevoeging: ik heb korte lijntjes met hulp voor de oudste. Het punt is alleen dat deze instanties weinig ervaring hebben met het proces rondom het overlijden van een ouder. Ik ben me er zeker bewust van dat er hulp van buitenaf nodig is, maar zoek ook tips van mensen die iets soortgelijks meegemaakt hebben als ouder of kind.
De vader van mijn kinderen en ik zijn enkele jaren geleden uit elkaar gegaan.
Nog geen half jaar daarna is hij gediagnosticeerd met een ernstige ziekte.
Inmiddels is de situatie zo dat hij uitbehandeld is en het waarschijnlijk nog een kwestie van weken/hooguit maanden is.
Aangezien vader de ernst niet onder ogen wil of kan zien, is het heel lastig om met hem te bespreken hoe we de kinderen hierin gaan begeleiden en voorbereiden. De kinderen zijn beide nog jong, onderbouw en middenbouw van de basisschool.
Iemand ervaring met het begeleiden van jonge kinderen in het stervensproces van een ouder?
Tips voor mij en mijn ex-partner?
** toevoeging: ik heb korte lijntjes met hulp voor de oudste. Het punt is alleen dat deze instanties weinig ervaring hebben met het proces rondom het overlijden van een ouder. Ik ben me er zeker bewust van dat er hulp van buitenaf nodig is, maar zoek ook tips van mensen die iets soortgelijks meegemaakt hebben als ouder of kind.
koekenbakker wijzigde dit bericht op 30-03-2025 19:54
20.24% gewijzigd
maandag 31 maart 2025 om 20:39
Ik sla hier toch even op aan...Poespas schreef: ↑31-03-2025 14:40Is er dan niet meer aan de hand?
Rouw brengt ook issues uit je jeugd terug. Dubbele belasting dus eigenlijk. Dan is het wel heel jammer als iemand zichzelf geen hulp gunt. Een steuntje in de rug mag je jezelf gunnen.
Rouw is soms ook de bodem weer even raken. En dan ontdekken dat de bodem nog niet de bodem is.
Dat is eenzaam en dan wil je niks. Als omstander is dat heel moeilijk om aan te zien en om erbij te blijven.
Kinderen zijn doorgaans wel heel veerkrachtig. Dat spelen weer andere dynamieken imo.
.
Kinderen zijn niet perse veerkrachtig. Kinderen gaan anders om met dit soort thema's. Dat wil niet zeggen dat ze veerkrachtig zijn.
Wij kijken vanuit een volwassen perspectief naar hoe een kind om gaat met bijvoorbeeld rouw en dood. Vanuit een volwassen referentiekader.
De werkelijkheid voor het kind is vaak anders. Bedplassen, subtiele en niet subtiele gedragsveranderingen, slecht slapen, angsten, boze buien. Maar ook uit vragen die Kinderen stellen, kun je veel halen.
Als ik een voorbeeld mag geven (met kans op herkenbaarheid, dus waarschijnlijk haal ik het later weer weg):
×knip×
flipflop wijzigde dit bericht op 01-04-2025 17:08
8.93% gewijzigd
maandag 31 maart 2025 om 20:56
Ik zou ook voorzichtig zijn met die veerkracht.
Het waren echt andere tijden toen wij opgroeiden met dit verlies en ik denk dat het tegenwoordig wel beter is allemaal, dat ten eerste. Maar vaak werd "veerkracht" gebruikt als argument om maar niets te doen aan verdriet en rouw. In alle jaren school is er nooit een leerkracht of medewerker of leraar of mentor geweest die me gevraagd heeft naar mijn ouder. Nooit. Ook niet als het wel voor de hand lag. We kregen het compliment "dat je niks aan ons kon merken" en dat was het dan. Vooral heel handig voor alle andere mensen.
Dit topic gaat niet over mij, dat weet ik. Maar we hebben er last van gehad, de hele dag doen alsof we heel normale, blije kinderen waren met toevallig een dode ouder.
Het waren echt andere tijden toen wij opgroeiden met dit verlies en ik denk dat het tegenwoordig wel beter is allemaal, dat ten eerste. Maar vaak werd "veerkracht" gebruikt als argument om maar niets te doen aan verdriet en rouw. In alle jaren school is er nooit een leerkracht of medewerker of leraar of mentor geweest die me gevraagd heeft naar mijn ouder. Nooit. Ook niet als het wel voor de hand lag. We kregen het compliment "dat je niks aan ons kon merken" en dat was het dan. Vooral heel handig voor alle andere mensen.
Dit topic gaat niet over mij, dat weet ik. Maar we hebben er last van gehad, de hele dag doen alsof we heel normale, blije kinderen waren met toevallig een dode ouder.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
maandag 31 maart 2025 om 21:08
Heftig Nana Mouskouri. Wat een misser van je omgeving.
Ik kan me wel voorstellen dat de impact kleiner is als je ouders gescheiden zijn en je vader zorgt al een tijd niet meer voor je vanwege die ziekte. Dan valt er in je dagelijks leven minder weg dan als je eerst in hetzelfde huis woonde. Maar ook als dat zo is dan wil dat natuurlijk niet zeggen dat het geen impact heeft. Dat is onvermijdelijk denk ik.
Ik kan me wel voorstellen dat de impact kleiner is als je ouders gescheiden zijn en je vader zorgt al een tijd niet meer voor je vanwege die ziekte. Dan valt er in je dagelijks leven minder weg dan als je eerst in hetzelfde huis woonde. Maar ook als dat zo is dan wil dat natuurlijk niet zeggen dat het geen impact heeft. Dat is onvermijdelijk denk ik.
maandag 31 maart 2025 om 21:10
Mee eens. En ook eens met flipflop. Kinderen kunnen terugvallen in bedplassen en heel boos of verdrietig worden. Ook allerlei vragen, zoals flipflop schreef. Mijn neefje wilde weten hoe een crematie te werk ging en had ook heel veel vragen omtrent doodgaan.Nana_Mouskouri schreef: ↑31-03-2025 20:56Ik zou ook voorzichtig zijn met die veerkracht.
Het waren echt andere tijden toen wij opgroeiden met dit verlies en ik denk dat het tegenwoordig wel beter is allemaal, dat ten eerste. Maar vaak werd "veerkracht" gebruikt als argument om maar niets te doen aan verdriet en rouw. In alle jaren school is er nooit een leerkracht of medewerker of leraar of mentor geweest die me gevraagd heeft naar mijn ouder. Nooit. Ook niet als het wel voor de hand lag. We kregen het compliment "dat je niks aan ons kon merken" en dat was het dan. Vooral heel handig voor alle andere mensen.
Dit topic gaat niet over mij, dat weet ik. Maar we hebben er last van gehad, de hele dag doen alsof we heel normale, blije kinderen waren met toevallig een dode ouder.
l'odeur du sucré.
de geur van zoet.
de geur van zoet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
