Kinderwens afsluiten; verdrietig dat er geen tweede komt

De definitieve beslissing te stoppen was voor mij de eerste stap naar acceptatie. Ik ben daarna (huilend) alle babyspullen weg gaan doen, dat was echt een ontzettend moeilijk moment. Het gekke was wel, toen alles eenmaal weg was, kreeg ik een soort rust over me.
Tijdens het weg doen zei ik steeds wat nou als, waarop mijn man zei dan kopen we wel weer wat anders. Die gedachte gaf me op dat moment meer rust dan nooit niet

In de tijd daarna is de acceptatie bij mij eigenlijk vrij automatisch verder gegaan. Ik zag de spullen niet meer, dus geen directe herinnering. Als ik er wel aan dacht, zei ik tegen mezelf dat dit is wat ik wilde en waarom het beter zo was. En met de tijd ging ik steeds meer de voordelen van een kind in zien.

Inmiddels ben ik op een punt dat als ik een baby zie ik kan denken ahhh, wat lief, maar voor mij geen slapeloze nachten meer enz. Of een stampende dreumes/peuter, ik leef 1000% mee, maar yes ik hoef het niet meer mee te maken
En wat mij het aller aller aller meest heeft geholpen is mijn zoontje zelf die zei eens: leuk broertje he mamma, waarop ik zei ja zeker jongen, waarop mijn zoontje zei: niet voor mij hoor, ik hou van de rust Het moment dat je kind tegen je zegt dat het zo goed is, was voor mij iig het moment waarna ik nooit meer heb getwijfeld

Gun jezelf de tijd om aan je beslissing te wennen is mijn advies.
Wij hebben het trouwens niet apart tegen familie gezegd. Ten eerste omdat zij vaak toch niet weten hoe ze reageren moeten en je verdriet dan nog hoog zit. Ten tweede zien ze het wel als ineens alle spullen zijn verdwenen. Mensen die het niet ongemakkelijk vinden, beginnen er dan zelf wel over. Anderen vragen er misschien later eens naar, maar dan is het voor jezelf niet meer zo'n gevoelig onderwerp en is het stukken makkelijker reageren vond ik (en heb je minder kans op 'goedbedoelde' reacties die totaal verkeerd vallen door alle emoties)

Griebus67 schreef: ↑

16-04-2022 13:03

Dat ben ik altijd blijven doen, omdat ik dat sowieso nodig heb.

Ik vind het vooral weleens moeilijk voor zoon, die in vakanties en op feestdagen vaak op zichzelf is aangewezen. Hij geeft af en toe te kennen dat hij graag een broertje had gehad. Dan zeg ik altijd dat ik hem dat graag had gegund. We gaan dan samen fantaseren hoe dat broertje zou heten, hoe hij eruit zou zien en wat hij leuk zou vinden om te doen. Zo houden we het luchtig voor elkaar.

Kan je zien hoe verschillend dit ook kan zijn, de keren dat mijn zoon dacht dat hij een broertje of zusje zou krijgen raakte hij helemaal in paniek, en nu het niet meer kan zegt hij opgelucht te zijn dat hij enig kind is.

Ik zelf ben opgegroeid met veel broers en zussen en kan mijn niet voorstellen hoe het is om enig kind te zijn.

Lieve TO heel veel sterkte toegewenst, ik herken het gevoel wel. Had het ook toen ik besefte dat ik nu toch echt te oud werd voor een tweede, het is een soort van afscheid nemen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat het een hele grote pijn is als er geen 2e meer komt. Ook al heb je een kind, een wens blijft een wens. Hoe oud ben je? Dat je zegt dat leeftijd meespeelt. En leeftijdsverschil tussen de kinderen zelf, is dat heel erg?

Ik ben door omstandigheden moeder van een kind - na diverse IVF pogingen bleek de laatste raak (met ons eigen genetische materiaal en dat laatste had ik al opgegeven). De eerste anderhalf tot twee jaar na de komst van onze dochter had ik nog wel sterk de behoefte om nog eens zwanger te zijn en een kind te mogen krijgen. En toch hebben mijn man en ik weloverwogen besloten niet opnieuw de medische molen in te gaan en ons te laten meesleuren in trajecten. Ik wist ook dat als de knop weer om zou gaan, ik meteen weer meegezogen zou worden, daarbij waarschijnlijk deels voorbij zou gaan aan het feit dat hetgeen ik het allerliefste wilde, mij al reeds was overkomen: het moederschap en mijn dochter te kort zou doen omdat alles overschaduwd zou worden door IVF gedoe. Ik heb geprobeerd om te denken: er is immers maar een kind nodig om moeder te zijn en dat was -tegen alle verwachtingen in- gelukt. Het was ook een opluchting om de medische molen volledig achter mij te kunnen laten en er niet meer mee bezig te hoeven zijn.

Nu is onze dochter bijna 5 en zou ik geen tweede meer willen. Ook niet als dat spontaan (zonder IVF) zou kunnen - echt niet. Ik ben blij dat we in een andere fase zitten, zij zelfstandig wordt en ik denk dat de rust van een kind ook bij ons gezin past. Ik zie in mijn omgeving ook dat een tweede/derde ook niet altijd zaligmakend is. Dat scheelt ongetwijfeld ook.

Het is altijd pijnlijk wanneer je niet de gezinssamenstelling hebt die je voor ogen had. Het leven is niet maakbaar en het is lastig als je het graag anders had gezien. En dat is een proces van afscheid nemen van je droom en tegelijkertijd ook dankbaar zijn voor hetgeen je hebt. Sterkte en succes!

Ik ben met vlagen echt wel verdrietig geweest dat er hier geen tweede komt. Zelf had ik de wens wel maar man uiteindelijk toch echt niet.

Maar nu ben ik overwegend intens blij met mijn enige kind. Dat ik hem af en toe achter het behang mag plakken.. dat ik iedere avond slapend naar hem kan kijken.. gewoon dat hij er echt is.
Hij is mijn grootste zorg maar ook mijn grootste geluk